History

Saturday, 30 April 2011

A paradigm shift needed

If the Tamil leaders still believe in “Sinhalaya Modaya” then they are mistaken. The Sinhalas have a very large heart and from the time of the Portuguese or even before, the Sinhalas have been misled by various political leaderships and had entered into agreements that had finally cost the Sinhalas the country itself. The Sinhalas believed the Portuguese and entered into an agreement to “give” the latter a plot of land equal to that of the skin of a bull. However the Portuguese had intended something else and it cost the Sinhalas a land area much bigger than the area of the skin of a bull. The Dutch did not honour the agreement with the Sinhala king and continued to occupy the Eastern coast while commissioning Tamils to write so called history books such as Yalpana Vaipava Malai which according to some Tamil historians are nothing but poetry. The English deceived the Sinhala leaders with the Sinhala English treaty of 1815 and finally occupied the whole country. The Sinhalas have been cheated through out history because of their friendliness and hospitality and the Tamil leaders have been following the English, of course with the connivance of the latter, and have tried to displace the Sinhalas from the centre with various kinds of “orders” emanating from the English.

The Tamil leaders still think of so called devolution of power to the North and Eastern Provinces as a solution to what they call the national question or the ethnic problem. To begin with there is neither a national question nor an ethnic problem in Sri Lanka but a refusal by the Tamil Vellalas first, then by the rest of the Tamil community and finally by the Muslims to admit that a nation had been built in Sri Lanka at least during the time of King Gemunu (not Dutugemunu, a name coined by the NGO agents of that era) and that they could join that nation without losing their cultural identities including the language of communication. It is not a big problem to be solved and what is needed is a paradigm shift from the so called ethnic minorities.

The Muslims did not have an ethnic problem vis-à-vis the Sinhalas until Ashroff came into the scene. It is true that there were Sinhala Muslim riots in 1915 but until Ashroff joined the Tamil leaders in the seventies there had been no ill will towards each other and 1915 riots were used by the English to suppress the Sinhala Buddhist leaders who had sprung locally in various areas and who had been nobodies until then. The attitude of the English towards the new Sinhala Buddhist leadership enabled the latter to become “somebodies” in no time and in fact it helped the new leadership to establish themselves as against the old English speaking Sinhala Christian leadership trained by the English. Ashroff knew how to play the ethnic card in the seventies and joined the Tamil leaders in Vadukkodai in adopting the infamous resolution by the name of that town.

The Muslims ironically had an ethnic problem vis-à-vis the Tamil Vellalas in the latter part of the nineteenth century and early twentieth century as the Jaffna Vellalas wanted to be the leaders of the Muslims as well. Ponnambalam Ramanathan had proclaimed that he represented the Muslims as well in the Legislative Assembly as they were Tamil speaking. Muslim leaders such as Abdul Aziz and Siddhi Lebbe resented this idea and they claimed that the Muslims were a separate ethnic group though they spoke the same language as the Tamils. The English colonialists finally had to give in to the demands of the Muslim leaders and appointed a Muslim member to represent the Muslims in the Legislative Assembly. Thus if there was any ethnic problem it was between the Muslims and the Tamils and not between the Muslims and the Sinhalas.

In the seventies as the demand for devolution of power to the Northern and the Eastern provinces gained momentum under the auspices of the English and the Indians under the pretext that these provinces had been so called traditional homelands or historical habitats of the Tamils, Ashroff saw an opening for himself and joined the bandwagon to become the yuavaraj of the Muslims in the eastern province and thus created the Muslim Congress in order to achieve his ambition. He knew that he could become the yuavaraj only by carving out probably a non contiguous Muslim area from the so called North Eastern province which could not be substantiated on historical, geographical, demographical, cultural or any other basis, and hence supported the idea of devolution of power on an “ethnic” basis with ulterior motives. Ashroff conveniently forgot that it was the Sinhala King Senerath who settled the Muslims along the east coast when they were harassed by the Portuguese. For the Sinhala king to settle such large numbers in the eastern province in the seventeenth century and for his son to lease the coastal area up to a guava to the Dutch it is mandatory that the present eastern province came under the Sinhala kings. Perhaps Ashroff did not know that when Robert Knox was captured in present day Muttur, he was not taken to a Muslim ruler but to the Sinhala king in Mahanuwara. In spite of all these history behind the Sinhalas Ashroff wanted to deny the eastern province to the Sinhalas and shouted against so called colonization by what the racists called the Sinhala government. He forgot that the Muslims are in the eastern province as a result of “colonization” of certain areas of the eastern province with the Muslims. If the Sinhalas in the area had shouted against so called colonization by the Muslims there wouldn’t have been a Muslim population in the eastern province.

Further, in 1817 or so the English appointed a Muslim tax collector in Uva Vellassa completely defying the Sinhala English treaty of 1815, which said that the country would be ruled according to the Sinhala laws. The gentlemanly English cheated the Sinhala leaders with the treaty. The Sinhala leaders would not have signed the treaty without that particular clause and the clause on protection of Buddhism, which have been parts of the unwritten constitution of King Gemunu some two thousand two hundred years ago, which the Tamil and Muslim racist leaders wanted to erase with the support of the English colonialists. When the treaty was breached by the English the Sinhala people rose against the gentlemanly act of the English and it became the first independence struggle by the Sinhalas against the English Christian colonialists. The English who were and are not only gentlemanly but humanely, perhaps not as much as Prabhakaran, massacred the Sinhalas in the present eastern province making them to run for their lives to the present southern province. It was how the present eastern province became devoid of the Sinhala population and the government has a right to settle many more Sinhala people in the present eastern province irrespective of what the racist Tamil and Muslim leaders and the NGO lapdogs and lapbitches of the western Christian colonialists and the Blakes and other westerners have to say. The history again shows us that the Tamils and the Muslims were silent when the Sinhalas were harassed by the western Christian English, very often taking the side of the colonialists. The Muslims at least now should realize that the western Christian modernity and Judaic Christian culture is against the Muslim culture in the whole world and that they should unite with the Sinhalas to fight against western Christian colonialism. (To be continued)
(2011/04/13)
Copyright Prof. Nalin De Silva

Saturday, 16 April 2011

මගේ සිරුර හා මගේ සරම

අපට පළමුවෙන් ඇතිවන සංකල්පය කුමක් ද? මෙහි පළමුවෙන් ඇතිවන සංකල්පය යන්නෙන් ඇතැමි විට වැරදි අරුතක් ලැබීමට හැකි ය. පළමුවෙන් යනු වෙනත් කිසි දිනෙක කිසි අවස්ථාවක නොමැති වූ අර්ථයකින් යෙදෙන සංකල්පයක් නො වෙි. අපි සංසාරයේ ගමන් කරන සත්වයෝ වෙමු. එහි මුළක් ආරමිභයක් ගැන කතාකිරීම තේරුමක් නැති වූවකි. මෙහි දී අප පළමු සංකල්පය යනුවෙන් අදහස් කරන්නේ එලෙස මූලාරමිභයක ඇතිවන සංකල්පයක් නො වෙි. අපේ සංසාර ගමනට ඉවහල්වන පළමුවන සංකල්පය කුමක් ද යන්න ය.

සිංහල බෞද්ධයන්ගේ අවසන් අරමුණ නිවණ ය. ඉපදීම, මරණය ආදී සියල්ල ඇත්තේ නිවණ අවබෝධවීමට පෙර ය. නිවණ අවබෝධවීමෙන් පසු නැවත ඉපදීමක් නැත. තණ්හාව නැතිකිරීම ආදී වශයෙන් ද නිවණ හඳුන්වනු ලැබෙි. තණ්හාව යන සංකල්පය ඇතිවන්නේ සත්වයනට ය. වෙනත් වචනවලින් කිවහොත් තම තමන්ට ය. එනමි තම තමන් යනුවෙන් කියැවෙන මට ය. මම ය මාගේ යන හැඟීම නොවන්නට තණ්හාවක් නැත.

අප සසර ගමන් කරන්නේ තණ්හාව නිසා ය. රැස්කිරීිම, ඇලීම ආදිය සිදුවන්නේ මට ය. මම යන සංකල්පය නොමැති ව රැස්කිරීමක් ඇලීමක් තිබිය නො හැකි ය. රැස්කිරීමට, ඇලීමට, උපාදාන ඇතිකර ගැනීමට මා සිටිය යුතු ය. තණ්හාව නැතිකිරීමට මා යනුවෙන් තනාගෙන ඇති සංකල්පය නැතිකළ යුත ය. මමත්වය,මමායනය, අහංකාරය ආදී වශයෙන් මෙම මා නිසා ඇතිවන්නාවූ තත්වයන් විස්තර කෙරෙයි. අහං යනු මා බව අවබෝධ කරගත යුතු ය.

මම, නාමය, මනස ආදී වශයෙන් විවිධාකාරයෙන් හඳුන්වනු ලැබුවත් මෙි සියල්ල එකට බැඳී ඇත. මගේ මනස යනුවෙන් කී විට මා යනුවෙන් එක් ප්‍රපංචයකුත්, මනස යනුවෙන් තවත් ප්‍රපංචයකුත් වෙි ද? මගේ මනස හා මගේ සරම අතර ඇති වෙනස කුමක් ද? මගේ සරම යන්න අනෙකෙකුටත් අවශ්‍ය නමි ඇඳිය හැකි ය. මගේ සරමට මා නැතිවත් පැවතිය හැකි ය. මා මළ පසුත් එතෙක් දිරාපත් නොවී තිබිණි නමි සරම තවත් ටික කාලයක්වත් පවතිනු ඇත.

මගේ සරම පමණක් නොව මගේ සිරුර ද එසේ ම ය. මට අවබෝධවන අයුරින් නමි මගේ සිරුර යනු හුදු භෞතීය (ජෛවීය) වස්තුවකි. එය ඇතිවීම ආරමිභ වන්නේ මවු කුසයෙහි දී ය. එසේ කළලයක් ඇතිවීමෙන් පසු ජෛවීය වස්තුවක් ලෙස එයට අවෙිණික වූ වර්ධනයක් වෙයි. ෙසෙල බෙදි බෙදී කළලය ක්‍රමයෙන් මවු කුස තුළ වැඩෙයි. එහෙත් කළලයට දිගින් දිගට ම එලෙස වර්ධනයක් නැත. සත්ව කළලයක් හා ගසක් වැනි වෙනත් ජීවියකු අතර ප්‍රධාන වෙනස ද එය යැයි මම සිතමි.

මවු කුස තුළ වැඩෙන සත්ව කළලයක් යමිකිසි කාල පරිචිඡෙදයකින් පසුව තවදුරටත් වර්ධනය වීමට නමි ඒ කළලයට ගන්ධබිබයකු ඇතුල්විය යුතු යැයි සිතමි. එසේ යමි කාල සීමාවක ගන්ධබිබයකු හෝ ගන්ධබිබ යන නමට අකමැති නමි ප්‍රාණියකු හෝ නාමයක් හෝ කුසලාකුසල ශක්තියක් හෝ වෙනත් එවැනි නාම පදයකින් හැඳින්වෙන යමි ක්‍රියාවලියක් හෝ යමි කාලයක දී කළලයට ඇතුල් නොවී නමි කළලයේ වර්ධනය ඇන හිට එය සේදී යන්නේ යැයි සිතිය හැකි ය. ගබිසාවක් ඇතිවීමෙි එක් මාතයක් (විධියක්) ලෙස එය හැඳින්විය හැකි යැයි සිතමි.

එහෙත් ඒ කාල පරිචිඡෙදයෙහි යමිකිසි ශක්තියක් කළලයට ඇතුල් වී නමි කළලය ද ශක්තිය ද එකිනෙක සමග බැඳී වර්ධනය වීම අරඹන්නේ යැයි සිතිය හැකි ය. එහි දී එතෙක් කළලය මවුපියන්ගේ ජාන මගින් බීජ නියාමයට අනුව නිර්මිත වුවත් නිර්ණයනය වුවත් ඉන්පසු කළලය වර්ධනය වන්නේ ප්‍රාණියාගේ හෝ ශක්තියේ හෝ අවශ්‍යතාව ද පරිදි ය. එහි දී බීජ නියාමය මෙන් ම කමිම නියාමය ද බලපාන බව පෙනත යයි. වෙනත් වචනවලින් කිවහොත් ප්‍රාණියා තමන්ට අවශ්‍ය පරිදි, එනමි කුසලාකුසල ශක්තියට සරිලන ආකාරයට කළලය වෙනස් කරයි. කළලයේ අවශ්‍යතා පරිදි සුළු වශයෙන් වුවත් නාමය ද වෙනස්වන්නේ යැයි අපට සිතිය හැකි ය.

එහෙත් ඉන්පසුව කළලය ප්‍රාණියා සමග එකතු වී දිගින් දිගට ම වර්ධනය වන්නේ යැයි නොසිතිය යුතු ය. දෙමවිපියන්ගේ ද, කළලයට ඇතුල් වූ ප්‍රාණියාගේ ද, කුසලාකුල ශක්තීන් මත ඒ වර්ධනය නැවතිය හැකි ය. එවැනි අවස්ථාවල දී ද ගබිසාවන් සිදු වෙයි. ගබිසාවන් සිදුවීමෙි විවිධ මාත ඇති බව පැහැදිලි ය. අවසානයේ දී කළලය වැඩී මනසක් සමග සත්වයකු මවුකුසින් බිහිවීමෙන් පසුව ඒ සත්වයා කොපමණ කලක් ජීවත්වෙි ද, උත්පත්තියේ දී ම මිය යාවි ද ආදිය නැවතත් සත්වයාගේ කුසලාකුසල ශක්තීන් මත තීරණය වෙයි.

ඒ ක්‍රියාවලීන් මට අවබෝධවන ආකාරයට තරමක් දුරට විස්තර කෙළේ උත්පත්තිය සමග අපට හිමි වී ඇති සිරුර හෙවත් රූපය ගැන සඳහන් කිරීමට ය. සිරුර (රූපය) මනසේ (නාමයේ) නිර්මාණයක් නොවුණ ද කළලයට ප්‍රාණියා පැමිණි අවස්ථාවෙි සිට ම මෙන් ප්‍රාණියා කළලය සුළුවෙන් වුවත් වෙනස් කරන්නට පටන්ගන්නේ යැයි සිතිය හැකි ය. ඒ වෙනස්කිරීමි යමි දුරකට මනසට සිරුර සමිබන්ධයෙන් පසුකාලවල ද කළ හැකි ය. අපට අපේ සිරුරේ ඇති ඇතැමි වෙිදනා ගෙන දෙන ස්ථාන භාවනාවෙන් සිතට අරමුණු කරගෙන ඒ වෙිදනාවලින් නිදහස් විය හැකි ය. සිරුරේ අදාළ කොටස අනිත්‍ය බව මෙනෙහි කරන විට ඒ රෝගය ද ඇතැමි විට සුව විය හැකි ය. සෑම විට ම ඒ එසේ වන්නේ යැයි මෙයින් නොකියැවෙන බව අවධාරණය කළ යුතු ය.

මනස හා සිරුර අතර කිනමි සමිබන්ධයක් තිබිණි ද, ප්‍රාණියකුගේ සිරුර යන්න ප්‍රාණියාගෙන් වෙනස් වෙයි. මගේ සිරුර යනු මගේ සරමට වැඩි දෙයක් නො වෙි. මා හා සිරුර යනු එකක් නොව දෙකකි. උත්පත්තියේ සිට ම සිරුර මෙන් ම මනස ද වෙනස් වෙයි. ඒ දෙක ම අනිත්‍යයට යටත් ය. සිරුර හා මනස (රූපය හා නාමය) අතර සමිබන්ධයක් තිබිණි ද, ඒ දෙක දෙකකි. මගේ සිරුර අවශ්‍ය නමි යමි යමි අවශ්‍යතා යටතේ වෙනත් අයට ද යොදාගත හැකි ය. එය මගේ සරම වෙනත් අයකු ඇඳීම වැනි දෙයකි. එහෙත් ඒ අතර වෙනස්කමි නැතිවා නො වෙි.

වෙනත් අයකුට මගේ සරම ඇඳීම එතරමි අපහසු දෙයක් නො වෙි. එහෙත් වෙනත් අයකු මගේ සිරුර යොදාගන්නේ නමි ඒ සඳහා විශේෂිත වූ අවශ්‍යතා සමිපුර්ණ කළ යුතු වෙයි. එක් මාතයක දී මා මියගිය පසු, එනමි මා මෙි වත්මන් සිරුර අත්හැර ගොස් වෙනත් භවයක උත්පත්තිය ලැබීමෙන් පසු වෙනත් නාමයකට ඒ සිරුර තුළට රිංගිය හැකි ය. එහෙත් ඒ සඳහා සිරුරේ උෂ්ණත්වය යමි මටිටමකට වැඩිවිය යුතු අතර අවම වශයෙන් අත්‍යවශ්‍ය අවයව කිහිපයක් ක්‍රියාත්මක තත්වයක තිබිය යුතු ය. ඒ අතර ඒ සිරුරට ඔබින කර්ම ශක්තියක් ඇති ප්‍රාණියකු සිරුරේ උෂ්ණත්වය යමි මටිටමකට පහත වැටීමට පෙර එයට රිංගා ගත යුතු ය. මෙවැනි අවස්ථා ඉතා විරල වුව ද එ සඳහා සාක්‍ෂි ඇත.

මගේ සිරුර වෙනත් ආකාරවලින් ද ඇතැමි විට වෙනත් අය විසින් යොදාගනු ලැබිය හැකි ය. අප ඇතැමි විට ආවෙිශ වෙනවා, වැහෙනවා ආදී වචන යොදා ගනිමු. එහි දී ද සිදුවන්නේ සිරුර අයත් යැයි කියන ප්‍ර්‍රාණියා සිරුරේ සිටිද්දීම වෙනත් සත්වයකු (බොහෝ විට භූතයකු) ඒ සිරුරට ම හෝ ප්‍රාණියාගේ මනසට ම හෝ සමිබන්ධ වී ක්‍රියා කිරීම ය. එහි දී ශාන්ති කර්ම ආදියෙන් සිරුරට හෝ මනසට හෝ ආවෙිශ වී ඇති සත්වයා පිටත්කර යැවිය හැකි ය. කලින් ඡෙදයෙහි සඳහන් කළ අවස්ථාවෙි දී මෙන් නොව මෙවැනි අවස්ථාවල දී එක්වර සත්වයන් දෙදෙනකු ම සිරුරට අරක් ගෙන සිටිනු නිරීක්‍ෂණය කළ හැකි ය. කලින් අවස්ථාවෙහි ප්‍රාණියකු රිංගන්නේ මළගිය අයකුගේ සිරුරකට මිස ජීවත්ව සිටින සත්වයකුගේ සිරුරට නො වෙි.

බටහිර ඊනියා පශ්චාත්නූතනවාදීන් කියන ආකාරයට අනෙකා නිසා මා ඇති නොවන බව ඉහත සඳහන් කරුණුවලින් ද පෙනී යා යුතු ය. සත්වයන් ලෙස අප එකිනෙකා සසර ගමන් කරන්නේ තණ්හාව හේතුකොටගෙන මිස ඊනියා අනෙකකු නිසා නො වෙි. මගේ සරමට මෙන් ම මගේ සිරුරට ද ඉතා සුළු කලකට වුවත් මා නැතිව පැවතිය හැකි ය. මා සිටියත් නැතත් සරම දිරාපත්වන අතර මා මියගොස් ටික වෙලාවකින් වෙනත් සත්වයකු එයට ඇතුල් නොවුණහොත් සිරුර කුණු වී යෑම ආරමිභ වනු ඇත. එහෙත් මා නැතිවන්නේ කෙසේ ද? මා ඇතිවන්නේ ඊනියා අනෙකකු නිසා නමි අනෙකා නැති වූ පසු මා නැතිවන්නේ ද?

සසර අමතක කර මෙි භවය පමණක් සැලකුව ද ඊනියා අනෙකා මියගිය පසු ද මට පැවතිය හැකි ය. එහි දී ඊනියා පශ්චාත්නූතනවාදියකු පවසනු ඇත්තේ අනෙකා මිය යෑමට පෙර මා නිර්මාණය වී ඇත යන්න ය. එනමි මගේ චරිත ලක්‍ෂණ ආදිය ඒ අනෙකා විසින් නිර්මාණය කෙරී ඇති බැවින් අනෙකා මිය යෑමෙන් පසුව ද එසේ නිර්මාණය වූ ආකාරයෙන් ම මා පවතින බව ඊනියා පශ්චාත්නූතනවාදියා පවසනු ඇත. එහෙත් ප්‍රශ්නය වනුයේ අනෙකා මිය යෑමෙන් පසුව ද මගේ චරිත ලක්‍ෂණ වෙනස් වීම ය.

පශ්චාත්නූතනවාදීන් ලෙස නමි කෙරෙන, බටහිර ක්‍රිස්තියානි නූතනත්වය කඩා වැටෙන කාලයේ බටහිර දාර්ශනිකයන් සමාජ විද්‍යාඥයන් ආදී වශයෙන් පෙනී සිටින කවටයන් මෙි ඊනියා අනෙකකු ඔස්සේ යමිකිසි පුද්ගලයකු දැනගැනීමට උත්සාහ කරන්නේ ඇයි? මෙහි දී කිවයුතු කරුණක් නමි ලංකාවෙි සිටින පශ්චාත්නූතනවාදීන් යැයි කියාගන්නවුන්ට මෙි කිසිවක් ගැන මෙලෝ අවබෝධයක් නැති බව ය. හීනමානය හැරෙන්නට වෙනත් කිසිවක් නොමැති මෙි නූගත් අවිචාරවත් පිරිස තමන් වැනිම වූ අය ඉදිරියේ කැපී පෙනීම සඳහා අනෙකා ආදී බහුබූත සංකල්ප වමාරති. එහෙත් ඔවුන් ඇතැමි විට නොදන්නා කරුණ නමි වැමෑරීම වෘෂභයන්ගේ ලක්‍ෂණයක් බව ය.

ඒ කෙසේ වෙතත් ඊනියා අනෙකා යන සංකල්පය කඩා වැටෙන බටහිර ඇතැමි ගුරුකුලයක නිර්මාණය වී ඇත්තේ ඇයි ද යන්න විමසා බැලිය යුතු ය. එහෙත් එයට පළමුව අප කලින් ඇසූ ප්‍රශ්නයට පිළිතුරක් දිය යුතු ය. එනමි මා නැතිවන්නේ කෙසේ ද යන්න ය. මගේ සරම හෝ මගේ සිරුර හෝ දිරායන ආකාරයෙන් මා ද එනමි නාමය ද යමි දවසක ක්‍රමයෙන් දිරාගොස් නැතිවන්නේ ද? සිරුර හා මා අතර එසේත් නැත්නමි රූපය හා නාමය අතර ඇති වෙනස කුමක් ද? අද බටහිර විද්‍යාඥයෝ පරීක්‍ෂණාගාරයක දී ජීවියකු නිර්මාණය කිරීමට වෙහෙසෙති. විශ්වයේ පරිණාමයේ දී අකාබනික වස්තුන්ගෙන් කාබනික වස්තුන් නිර්මාණය වූ ආකාරයට කාබනික ද්‍රව්‍යයන්ගෙන්් ජීවය නිර්මාණය කළහැකි ද යන්න සොයා බැලීමට බටහිර විද්‍යාඥයෝ වෙහෙසෙති. බටහිර විද්‍යාඥයන්ට ප්‍රාණියා යන්නට ඉංගිරිසි වචනයක් නැත. ඔවුහු ඒ සඳහා ද ලයිෆ් යන වචනය ම යොදා ගනිති. බටහිර විද්‍යාඥයන්ට ගස්වැල් ද ජීවීන් වෙයි. බටහිර විද්‍යාඥයන්ට ප්‍රාණියා යන්න කෙදිනකවත් තේරුමිගත හැකි සංකල්පයක් ද? කාබනික වස්තුන්ගෙන් ජීවය නිර්මාණය කිරීම එතරමි ප්‍රශ්නයක් විය නො හැකි ය. එහෙත් මෙි ජීවයට ප්‍රාණය දෙන්නේ කෙසේ ද? එය ද පරිණාමයේ ප්‍රතිඵලයක් ලෙස අවබෝධ කරගත හැකි ද?

අපේ අවුරුද්ද

තව දින කිහිපයකින් තවත් අවුරුද්දක් උදාවනු ඇත. ඒ සූර්යයා මීන රාශියේ සිට මෙිෂ රාශියට සංක්‍රමණය වීමත් සමග ය. සූර්යයා පෘථිවිය වටා චලනය වීමෙි දී දළ වශයෙන් දින 365 1/4කට වරක් මෙි සංක්‍රමණය සිදුවෙයි. සූූර්යයා ගමන් නොකරන බවත් පෘථිවිය නමි සූර්යයා වටා චලනය වන බවත් එබැවින් මෙය මිථ්‍යාවක් බවත් පඬියන් කියනු ඇත. කොපර්නිකස් පෘථිවිය සූර්යයා වටා චලනය වන බව දැනගෙන අවුරුදු පන්සියයක් පමණ වන බවත් එහෙත් අප ඒ ගැන නොදැනීම පුදුමයට කරුණක් බවත් පඬියන් තවදුරටත් ප්‍රකාශ කිරීමට ඉඩ ඇත. එහෙත් මෙරට පඬිවරු, විශේෂයෙන් ම බටහිර දැනුමෙන් හිස පුමිබාගත් පඬිවරු බටහිර දැනුම සමිබන්ධයෙන් ද බොහෝ දේ නො දනිති. චලිතය සාපේක්‍ෂ බවත් නිරපේක්‍ෂ චලිතයක් නොමැති බවත් ඔවුන් නොදන්නා සේ ය. සූර්යයාට සාපේක්‍ෂව පෘථිවිය චලනය වන්නා සේ ම පෘථිවියට සාපේක්‍ෂව සූර්යයා ද චලනය වෙයි. අවුරුද්ද උදාවන්නේ සූර්යයා පෘථිවියට සාපේක්‍ෂව අවකාශයේ තරු පොකුරු (රාශි) පසුබිමි කරගෙන චලනය වන බැවිනි. අවශ්‍ය නමි කෙනකුට සූූර්යයාට සාපේක්‍ෂව පෘථිවියේ චලනය පදනමි කරගෙන ද අවුරුද්ද උදාවන ආකාරය ප්‍රකාශ කළ හැකි ය. අපේ අවුරුද්ද උදාවන විට දළ වශයෙන් සූර්යයාට සාපේක්‍ෂව පෘථිවිය කන්‍යා රාශියේ සිට තුලා රාශියට සංක්‍රමණය වෙයි. පඬියන්ට අවශ්‍ය නමි එසේ ප්‍රකාශ කිරීමෙි වරදක් ද නැත. අවුරුද්ද උදාවන දිනය හා වෙිලාව ක්‍රමයෙන් ඉදිරියට ඇදී යයි. රොබටි නොක්ස් පැමිණි දිනවල එකල ඉංගිරිසින් යොදාගත් ජුලියස් දින දර්ශනය අනුව අවුරුද්ද උදාවූයේ මාර්තු මස අග දී ය. එහෙත් අද ලෝකයේ බටහිර ක්‍රිස්තියානි නූතනත්වයේ ආධිපත්‍යය යටතේ යොදාගැනෙන ග්‍රෙගරි දින දර්ශනය අනුව නමි එදා අවුරුද්ද උදා වී ඇත්තේ අප්‍රියෙල් මස මුල දී ය. අවුරුද්ද සාමාන්‍යයෙන් දින 76කට වරක් එක් දිනයකින් ඉදිරියට යයි. තව අවුරුදු සියයකින් පමණ අවුරුද්ද අප්‍රියෙල් 15 හා 16 දිනවල උදාවනු ඇත. මෙයට හේතුව පෘථිවියේ අයනය ය. එනමි පෘථිවි අක්‍ෂය පෘථිවි (සූර්ය) ගමන් මාර්ගයට ලමිබ වූ අක්‍ෂය වටා භ්‍රමණය වීම ය. (වැඩි විස්තර සඳහා සිංහල අවුරුද්ද නමින් පළ වී ඇති පොත කියවන්න). අවුරුද්ද උදාවීම හා මෙකල මන්නාරමට හෝ දෙවුන්දරට හෝ හිරු මුදුන්වන දිනය අතර සමිබන්ධයක් නැත. බටහිරට ගැති පඬියන් මෙන් ම කිසිම තර්කයකට නැතිව හුදෙක් ආවෙිගීව අදහස් ප්‍රකාශකරන අය ද මෙරට වෙති. උත්තරායනයේ දී දෙවුන්දරට හිරු මුදුන්වන්නේ අප්‍රියෙල් මස 5 වැනි දා ය. අප්‍රියෙල් 14 වැනි දාට හිරු මුදුන්වන්නේ දකුණු ඉන්දියාවට ය. ඒ බව විශ්වාස නොකරන අයකු වෙි නමි කළ යුත්තේ අප්‍රියෙල් 14 වැනි දාට දෙවුන්දරට හෝ පේදුරුතුඩුවට හෝ ගොස් සෘජු කෝටුවක් පෘථිිවියට ලමිබව සිටුවා එහි හෙවනැල්ල නැතිවන වෙිලාවක් ඇත් දැයි දැනගැනීම පමණ ය. මෙි පුද්ගලයෝ අවුරුදු පතා තමන්ගේ මතය වැරදි බව පෙන්වාදී තිබිය දී ද ඒ වැරදි මතය ම පුනරුචිචාරණය කරති. හැකිනමි මෙි අයට කැලණිය විශ්වවිද්‍යාලයේ විද්‍යා පීඨයේ දෙවැනි අවුරුද්දේ ශිෂ්‍යයකු සමග විවාද කර තම මතය නිවැරදි බව පෙන්වීමට අභියෝග කරමු.

බටහිර ගැති පඬියන් නොදැන සිටිය ද දැනට අවුරුදු 1500කට පමණ පෙර ද භාරතීයයෝ සූර්යයාට සාපේක්‍ෂව සිදුවන පෘථිවියේ චලිතය ගැන දැන සිටියහ. පෝලන්තයේ විසූ කොපර්නිකස්ට ඒ පිළිබඳ දැනුම ලැබී ඇත්තේ ද භාරතයෙනි. කොපර්නිකස් ඒ දැනුම ඉතාලියට රැගෙන ගියේ ඔහු කතෝලික පූජකවරයකු ලෙස පුහුණු වීමට එහි ගිය අවස්ථාවෙි දී ය. ඒ දැනුම යුරෝපයට බෙදාදීමෙි දී ප්‍රධාන කාර්යභාරයක් ඉටු කළේ ගැලීලියෝ ය. බටහිර විද්‍යාව උපත ලැබීමෙි දී මෙි සංසිිද්ධිය බෙහෙවින් බල පෑවෙි ය. පෘථිවිය චලනය වන බව භාරතීයයන් බොහෝ කලක සිට දැන සිටිය ද ගැලීලියෝගේ කාලයේ දී ද ඒ බව යුරෝපයට ඒත්තු ගැන්වීම ඉතා අසීරු කටයුත්තක් විය. පෘථිවිය චලනය වන බව පෙන්වීමට ගැලීලියෝ ට අභියෝග කෙරිණි. ගැලීලියෝ අවසානයේ දී ඒ සඳහා වියුක්ත දැනුම යොදා ගත්තේ ය. එහෙත් භාරතීයයන්ට එය ප්‍රත්‍යක්‍ෂ සංයුක්ත දැනුමක් විය. පංචෙන්ද්‍රියයන්ට ගෝචර නොවූව ද (පඬියන් කී දෙනකු පෘථිවිය චලනය වනු දැක ඇත් ද? එය ඉන්ද්‍රිය ගෝචර අත්දැකීමක් නො වෙි. මා කලකට පෙර පඬියන්ගෙන් ඉල්ලූ ඉන්ද්‍රිය ගෝචර ඉලෙක්ට්‍රෝන දුසිම තවම ලැබී නැත. අවශ්‍ය නමි ඒ සඳහා ඊළඟ අවුරුද්ද තෙක් කල්ගත හැකි ය) දියුණු කරන ලද මනසට සූූරයයාට සාපේක්‍ෂව පෘථිවියේ චලනය දැකගත හැකි විය. ධ්‍යාන මාර්ගයෙන් හා භාවනාවෙන් දැනුම ලබාගැනීමට භාරතීයයන් හා සිංහලයන් පුරුදු වී සිටිය ද යුරෝපීයයනට ඒ කළ නොහැකි විය. ඔවුන් දැනගෙන සිටියේ පංචෙන්ද්‍රියන්ගේ ඇසුරෙන් පමණක් දැනුම ලබාගැනීමට ය. බටහිර විද්‍යාවට අදත් දැනුම ලබාගැනීමෙි දී පංචෙන්ද්‍රිය ප්‍රධාන වන්නේ ඔවුන්ට මනසින් පමණක් ප්‍රත්‍යක්‍ෂයෙන් දැනුම ලබාගැනීමට නොහැකි නිසා ය. එබැවින් ඔවුහු වියුක්ත දැනුමකට ආකර්ෂණය වූහ. මෙයින් කියැවෙන්නේ මෙරට පඬියන් ද වියුක්ත චින්තනයෙහි දක්‍ෂයන් බව නො වෙි. ඔවුන් දක්‍ෂවන්නේ අනුකරණයෙහි දී පමණ ය. අදත් මෙරට ඇතැමිහු භාවනාවෙන් සිත දියුණු කරගෙන හෝ වෙනත් ආකාරයකින් දෙවියන්, අමනුෂ්‍යයන් ආදීන් සමග සමිබන්ධ වී හෝ දැනුම ලබාගනිති. ඔවුන් අතර මිථ්‍යාදෘෂ්ටික අමනුෂ්‍යයන්ගෙන් දැනුම ලබාගන්නෝ ද වෙති. එසේ මිථ්‍යාදෘ’ෂ්ටිකයන් ඔස්සේ මෙරට ඉතිහාසය විකෘත කිරීමට උත්සාහ ගන්නෝ ද වෙති. එහෙත් ඒ කිසිවෙක් ප්‍රසිද්ධියේ තමන් දැනුම ලබාගත් ආකාරය නො කියති. ඒ පඬියන්ට ඇති බිය නිසා ය. වැඩිකල් නොගොස් ම පඬියන් තුටිටුවකටවත් මායිමි නොකරන කැලණිය විශ්වවිද්‍යාලයේ විද්‍යා පීඨයේ අපි කිහිප දෙනෙක් ආධ්‍යාත්මික ව ලබාගත් දැනුමි පිළිබඳ ව ඊනියා ලෝකයාට කෙසේ වෙතත් සිංහලයන්ට කියන්නෙමු. ලෝකයන් වූ ලෝක බැංකුකාරයන් අපට ඉංගිරිසි, තොරතුරු තාක්‍ෂණය, මෘදු කුසලතා හෙවත් මොත්තෙ දැමීමි, ඊනියා ජනවාර්ගික සංහිඳියා ගැන කිනමි උපදෙස් දුන්න ද සමිබුද්ධත්වයෙන් විසිහත්වැනි සියවසේ සිට නැවත වරක් දැනුම ආධ්‍යාත්මික ව නිර්මාණය කෙරෙනු ඇත. ඊනියා විසිඑක්වැනි සියවසේ දැනුම ලෝක බැංකුවට නොව අපට අවශ්‍ය ආකාරයට නිර්මාණය කරමු. ලෝක බැංකුවෙන් දෙන මිලියන කිහිපයක ණයකට අපි රට උගස් නො තබමු. අප ණයකාරයන් බවට පත්කිරීමට තිත තබමු.

අපේ අවුරුද්ද යනු ඓතිහාසික ව ගත්කල සිංහලයන්ගේ අවුරුද්ද ය. එය සිංහල හින්දු අවුරුද්දක් බවට පත්කළෝ ඉංගිරිසිහු ය. චින්තන පර්ෂදයේ පිරිසක් කලකට පෙර යාපනයට ගොස් දෙමළ හින්දු ජනයා අවුරුද්ද නොපවත්වන බව නිරීක්‍ෂණයෙන් ම දැනගත්හ. අද ද තමිල්නාඩුවෙි හින්දු ජනයා පවත්වන අවුරුද්දක් නැත. අවුරුද්ද වැඩි වශයෙන් ම පැවැත්වෙන්නේ මියන්මාරය, තායිලන්තය වැනි ථෙරවාදී බෞද්ධ රටවල ය. ඒ රටවල සංස්කෘතියේ යමි සංරචකයක් සිංහල බෞද්ධ බව බොහෝ දෙනාට අමතක වෙයි. එසේ වී ඇත්තේ සංස්කෘතික යටත්විජිතවාදයක ප්‍රතිඵලයක් නිසා නොව ගැමුණු රජු (අවුරුදු ගණනාවක සිට එළාරලා පටබැඳි දුටු යන්න එතුමන්ගේ නාමය ඉදිරියෙන් නොයොදන ලෙස අපි ඉල්ලා සිටින්නෙමු) මෙරටට උරුම කරදුන් සිංහල බෞද්ධත්වයේ උදාරත්වය නිසා ය. කෙසේ වෙතත් අද අවුරුද්ද සිංලයන්ගේ මෙන් ම දෙමළ ජනයාගේ ද අවුරුද්දක් බවට පත්කෙරෙන්නේ නමි අප එයට විරුද්ධ විය යුතු නො වෙි. ගැමුණු රජු හඳුන්වා දුන් සිංහල බෞද්ධ රාජ්‍යයට, ඒ (අලිඛිත) ව්‍යවස්ථාවට දෙමළ ජනයා පමණක් නොව මුස්ලිමි ජනයා ද සංස්කෘතික වශයෙන් එකතු කරගත යුතු ය. සිංහල කිතුණුවන් ආගමින් කෙසේ වෙතත් සංස්කෘතික වශයෙන් සිංහල බෞද්ධයන් මෙන් කටයුතු කරනු දැකීම සතුටට කරුණකි.

අප මෙරට ජනයා එකතුකිරීමට ක්‍රිකටි නොව අවුරුද්ද වැනි සංස්කෘතිකාංග යොදාගත යුතු ය. අපේ අවුරුද්ද මුළු මහත් රටෙි ම, එනමි අප සියල්ලන්ගේ ම අවුරුද්ද බවට පත්කරගත යුතු ය. එහෙත් ඒ කළ හැක්කේ බටහිර දැනුමට ගැති වී බටහිරින් ලැබෙන ව්‍යවස්ථා අනුකරණය කරමින් ඔිල්කටි බෞද්ධයන් හෝ කෝනල් සිංහලයන් හෝ වීමෙන් නො වෙි. අවුරුද්ද ගොවි සංස්කෘතියක කොටසකි. මෙි රට ගොවි රටකි. ඒ ගොවිකම බටහිර කෘෂිකර්මයක් නොව සිංහල බෞද්ධ ගොවිකමකි. රසායනික පොහොර, වල්නාශක, කෘමිනාෂක ආදිය යොදාගැනෙන්නේ අපේ ගොවිකමෙි නො වෙි. අපේ අවුරුද්ද අපේ ගොවිකම සමග බද්ධ නොවුණු කල ඇත්තේ වාණිජ්‍ය අවුරුද්දකි. අද අපේ අවුරුද්ද බොහෝ දුරට වාණිජ්‍ය අවුරුද්දක් බවට පත් වී ඇත. එහෙත් අවුරුදු දිනයේ දී අපි තවමත් පන්සල් යමු. අපට තවමත් පුණ්‍ය කාලය නමින් වෙන් කෙරුණු කාල පරිචිඡෙදයක් වෙයි. අප ඒ සියල්ල රැකගත යුතුවා පමණක් නොව වර්ධනය කරගත යුතු ය. අද ආණ්ඩුව ගෙවතු වගාවක් ආරමිභ කර ඇත. ඒ ඉතා වැදගත් කරුණකි. ඒ වගාව බටහිර කෘෂිකර්මය අනුව නොව මෙරට තිබූ සිංහල ගොවිකම අනුව, පිටරටින් විදේශ විනිමය වැයකර පොහොර වල්නාශක කෘමිනාෂක යනුවෙන් හැඳින්වෙන වස විස නොයොදා කෙරෙන්නේ නමි වඩාත් වැදගත් වනු ඇත. අවශ්‍ය නමි ඒ සමිබන්ධයෙන් උපදෙස් දීමට කැලණිය විශ්වවිද්‍යාලයේ කණ්ඩායමක් සූදානමි ය. එහෙත් එකක් කිව යුතු ය. සිංහල ගොවිකම ආවට ගියාට කළ හැක්කක් නොවෙි. සිංහල සංස්කෘතියේ සෑම දෙයක් ම අධ්‍යාත්මය සමග බැඳී ඇත. ගැමුණු රජු ආධ්‍යාත්මික ව යුද්ධකරන ආකාරය ද අපට ඉගැන්වී ය. පසුගිය මානුෂික මෙහෙයුමෙි දී අපි ඒ යොදාගත්තෙමු. පස්පවිවල ගිලී සිංහල ගොවිකමෙන්් ඵල නෙලාගත හැකි නො වෙි. සිංහල ගොවියා පළමු කොට ම පන්සිල් රකින්නකු විය යුතු ය. ඔහු භාවනාවෙහි ද යෙදෙන්නේ නමි වඩාත් යහපත් ය. අද අපේ ආහාර රටාව ද ඇතුළු ජීවන රටාව වෙනස් වී අප රෝගීන් වී ඇත. අපට නීරෝගී විම සඳහා සිංහල ගොවිකම හා ජීවන රටාව සමග බැඳුණු සිංහල වෙදකම වෙයි. බටහිර වෛද්‍යවිද්‍යාවට වඩා සිංහල වෙදකම කෙතරමි දියුණු ද යන්න මම දිනපතා අත්දකිමින් සිටින්නෙමි. මෙි සමිබුද්ධත්ව ජයන්ති අවුරුද්දේ අපි නැවතත් සිංහල බෞද්ධ වෙමු.
(2011/04/10 - දිවයින)

බටහිර විද්‍යාවේ අවිද්‍යාව

සිංහල බෞද්ධයන් සිතන්නේ බටහිර විිද්‍යාවෙහි නිරත වී සිටින්නන් සිතන ආකාරයෙන් නොවන බව පැහැදිලි ය. එකම පවුලේ සහෝදර සහෝදරියන් අතර වෙනස්කමි ඇත වැනි නිරීක්‍ෂණවල දී හැරුණුවිට අනෙක් බොහෝ වැදගත් කරුණුවලදී ඔවුහු දෙයාකාරයකට සිතති. සිංහල බෞද්ධයන්ට අනුව ජීවිතය සමිබන්ධ බොහෝ කරුණුවල දී කර්මය ඉතා වැදගත් වෙයි. සිංහල බෞද්ධයන්ට අනුව එසේත් නැතහොත් ඔවුන්ගේ ප්‍රවාදයකට අනුව, එකම පවුලේ සහෝදර සහෝදරියන් අතර ඇතිවන වෙනස්කමි තේරුමි ගැනීමෙි දී කමිම නියාමය ද බීජ නියාමය ද වැදගත් වෙයි. එහෙත් බටහිර ජීව විද්‍යාඥයන්ට අනුව කර්මයක් නැත.

මිනිසුන් නොවන අනෙක් සතුන්ට මනස් තිබීම සමිබන්ධයෙන් ද සිංහල බෞද්ධයන් හා බටහිර ජීව විද්‍යාඥයන් අතර සාමාන්‍යයෙන් ඇත්තේ අහසට පොළොව වැනි වූ වෙනසකි. වර්තමානයෙහි ද බටහිර ජීව විද්‍යාඥයන් ඉතා ස්වල්ප දෙනකු හැරුණුවිට අනෙක් අය අනෙක් සතුන්ට මනස් නැතැයි විශ්වාස කරති. සිංහල බෞද්ධ ජීව විද්‍යාවක අනෙක් සතුන්ගේ මනස් ගැන පමණක් නොව කර්මය ගැන ද ඉගැන්වෙනු ඇත. ඩොලී නමි බැටළු දෙන ගැන අපට කිවහැක්කේ සිංහල බෞද්ධ ජීව විද්‍යාවක ඩොලී කාගෙන් පිටපත් කෙරුණ ද ඇය හා ඒ පිටපත ලබාගත් බැටළුවා අතර ජාන සමිබන්ධයෙන් වෙනසක් නොතිබුණ ද නාමය (මනස) සමිබන්ධයෙන් අනිවාර්යයෙන් ම වෙනස්කමි තිබිය යුතු බව ය.

අනෙක් සතුන්ට මනස් නැතැයි උගන්වන බටහිර ජීව විද්‍යාවට එවැනි වෙනස්කමක් පිළිබඳ ප්‍රශ්නයක්වත් නොතිබිය හැකි ය. මනස් නැති තැනක මනස්වල වෙනස්කමි ගැන කතාකරන්නේ කෙසේ ද? එහෙත් සිංහල බෞද්ධ ජීව විද්‍යාවක ඩොලී සහ ඩොලීගේ මව හෝ පියා හෝ වෙනස්වන්නේ රූපයෙන් පමණක් නො වෙි. ඔවුහු රූපයෙන් ද ඇතැමි විට වෙනස් වෙති. එයට හේතුව ශරීර කුඩුවකට ඇතුල් වූ සත්වයකු (නාමය, මනස) තම කර්ම ශක්තිය අනුව යමි ප්‍රමාණයකට වුව ද රූපය ද සකස් කරගන්නා බැවිනි.

අප ඉහත සඳහන්කර ඇත්තේ බටහිර ජීව විද්‍යාවට වුව ද අවශ්‍ය නමි පරීක්‍ෂාකර නිගමනවලට එළඹිය හැකි ප්‍රස්තුත කිහිපයක් පමණකි. ලංකාවෙි අද නා නා විධ පුද්ගලයෝ ඊනියා ජීව තාක්‍ෂණය, අනුක ජීව විද්‍යාව ආදිය ගැන කතාකරති. පුරසාරමි දොඩවති. මෙි ඔිනැම දයකුට හැකිනමි ඉහත සඳහන් ප්‍රස්තුත සමිබන්ධයෙන් පරීක්‍ෂණ කරන ලෙස ඉල්ලා සිටිමි. අපි උපකරණ නැත, ප්‍රතිපාදන නැත ආදී කතා පිළිතුරු ලෙස භාර නොගන්නා බව කල්ඇතිව ම සඳහන් කරමු. ඒ විෂය ඉගැන්වීමට හෝ ඒ සමිබන්ධයෙන් ක්‍රියාත්මක වීමට හෝ තනා ඇති ගොඩනැගිලි දෙස බැලූ විට එවැනි ප්‍රතිපාදන අහේනියක් ගැන විශ්වාසයක් ඇතිකර ගැනීම අපහසු ය.

ඇත්තේ එකම විද්‍යාවකි ආදී වශයෙන් තර්ක කරන කෑ ගසන පඬියන් ගැන තවදුරටත් කතාකිරීම කාලය කා දැමීමක් පමණකි. ඔවුන් ඇතැමි විට බටහිර විද්‍යාවන් හදාරා ඇත. එසේත් නැතහොත් ඒ පිළිබඳ ජනප්‍රිය පොතපත කියවා ඇත. ඔවුන් කවුරුන් වුවත් ඔවුහු අනුකාරකයෝ ම පමණක් වෙති. සුවකළ නොහැකි හීනමානයකින් පෙළෙන මොවුන් ට කළ හැක්කේ බටහිර විද්‍යාව එකම විද්‍යාව බව කෑ ගසා කීම පමණකි. එසේත් නැතහොත් සිංහල බෞද්ධයන්ගේ ඇතැමි නිරී’ක්‍ෂණ බටහිර විද්‍යාඥයන්ගේ ඇතැමි නිරීක්‍ෂණ සමග එකඟවන බව කීම පමණකි.

මිනිසුන් හැරෙන්නට අනෙක් සතුන්ට ද මනස් ඇතැයි යන්න සිංහල බෞද්ධයනට ප්‍රශ්නයක් නො වෙි. එබැවින් ම සිංහල බෞද්ධයනට අනුව මිනිසුන් පමණක් නොව අනෙක් සත්තු ද යමි දැනුමකට උරුමකමි කියති. නිර්මාණාත්මක සාපේක්‍ෂතාවාදයට අනුව දැනුම සත්වයෝ (ප්‍රාණීහු) තම ඉන්ද්‍රිය පද්ධතියට, මනසට හා සංස්කෘතියට සාපේක්‍ෂව නිර්මාණය කරති. මෙහි මනස යන්න ඉන්ද්‍රියන්ගෙන් වෙන්කර දක්වා ඇතත් සිංහල බෞද්ධයනට අනුව එය ද ඉන්ද්‍රියකි.

මිනිසුන්ට මනස හැරෙන්නට ඉන්ද්‍රිය පහක් වෙයි. ඇතැමි සතුනට එයට වඩා ඉන්ද්‍රිය තිබෙන්නට හැකි ය. එමෙන් ම මනස හැරෙන්නට පහට අඩු  ඉන්ද්‍රිය සංඛ්‍යාවක් සහිත සතුන් ද සිටිය හැකි ය. ඇතැමි සත්වයනට මනස හැරෙන්නට වෙනත් කිසිම ඉන්ද්‍රියයක් නැත. සිත මිස කය නැති බඹලොව උපන් බ්‍රහ්මයණට මනස හැරෙන්නට වෙනත් ඉන්ද්‍රියයක් නැත. එහෙත් මනසක් නැති සත්වයකු නැත.

මෙහි දී අවධාරණය කළ යුත්තක් නමි අප මෙි සියල්ල කතාකරන්නේ සමිමුති අර්ථයකින් බව ය. මනසක් වුව ද ඇත්තේ සමිමුතියෙන් පමණකි. සියළු දැනුමි නිර්මාණ වන විට මනස ද නිර්මාණයක් වෙයි. මනස මනසෙහි ම නිර්මාණයක් වෙයි. එය සිදුවන්නේ කෙසේ ද යන්න සිංහල බෞද්ධ මනස මැයෙන් යුත් ලිපිය කියවීමෙන් දැනගත හැකි ය. ඒ ලිපිය කාලය වෙබි අඩවියෙහි (www.kalaya.org) පළකෙරී ඇත.

විද්‍යාලංකාර විවරණය කෝපන්හේගන් විවරණයෙන් වෙනස්වන එක් ප්‍රදේශයක් වනුයේ සමිභාව්‍ය යාන්ත්‍රික ය. අප කලින් සඳහන්කර ඇති පරිදි නිවිටෝනීය යාන්ත්‍රිකය ඇතුුළු සමිභාව්‍ය යාන්ත්‍රිකයෙහි දී කෝපන්හේගන් විවරණය යථාර්ථවාදී වෙයි. සමිභාව්‍ය භෞතික විද්‍යාවට සාමාන්‍යයෙන් ක්වොන්ටමි භෞතික විද්‍යාව හැරෙන්නට බටහිර භෞතික විද්‍යාවෙහි අනෙක් සියළු කොටස් අයත් වෙයි. එසේ වුවත් සුසමාදර්ශ (paradigm) ලෙස ගත්කල එහි වෙනස්කමි වෙයි.  

නිවිටෝනීය යාන්ත්‍රිකය හා ඒ මත ගොඩනැගුණු භෞතික විද්‍යාව නිවිටෝනීය සුසමාදර්ශයට අයත් වෙයි. තාපගතිකය අයත්වන්නේ තාපගතික සුසමාදර්ශයට ය. තාපගතිකයෙහි නියම නිවිටෝනීය සුසමාදර්ශයෙන් ලබාගත හැකි නො වෙි. එමෙන් ම විශේෂ හා සාධාරණ සාපේක්‍ෂතාවාද ද නිවිටෝනීය සුසමාදර්ශයට අයත් නො වෙි. ඒවා අයත්වන්නේ අයින්ස්ටයිනීය සුමාදර්ශයට ය.

ඒ සෑම සුසමාදර්ශයක ම දැනුම නිර්මාණය වී ඇත්තේ ග්‍රීක යුදෙවි ක්‍රිස්තියානි චින්තනයෙහි ය. චින්තනය යන සංකල්පය අප විසින් යොදා ගැනෙන්නේ සුසමාදර්ශය යන්නට වඩා පළල් මටිටමකින් ය. එක් චින්තනයක සුසමාදර්ශ කිහිපයක් තිබිය හැකි ය. ඉහත දක්වා ඇති පරිදි නිවිටෝනීය, තාපගතික, අයින්ස්ටයිනීය හා ක්වොන්ටමි සුසමාදර්ශ නිර්මාණය වී ඇත්තේ ග්‍රීක යුදෙවි ක්‍රිස්තියානි චින්තනයෙහි ය. ක්වොන්ටමි භෞතික විද්‍යාව පිළිබඳ බටහිර විවිධ විවරණ ගොඩනැගී ඇත්තේ යුදෙවි ග්‍රීක ක්‍රිස්තියානි චින්තනයෙහි ය. එහෙත් ක්වොන්ටමි භෞතික විද්‍යාව පිළිබඳ විද්‍යාලංකාර විවරණය ගොඩ නැගී ඇත්තේ සිංහල බෞද්ධ චින්තනයෙහි ය.

සුසමාදර්ශය යනු කුමක්දැයි නොදන්නා මෙරට සිටින ඊනියා බටහිර විද්‍යාඥයන් චින්තනය යනු කුමක්දැයි දන්නේ යැයි සිතිය නො හැකි ය. ඔවුන් වැඩිම වුවහොත් දන්නේ ජාතික චින්තනය ගැන ය. එහෙත් ඒ ගැන වුව ද ඔවුන්ට නිවැරදි වැටහීමක් නැති බව ඔවුන් ලියන කියන දෙයින් පැහැදිලි වෙයි. එහෙත් චින්තනය පිළිබඳ පාඩමක් ඉගැන්වීම මෙහි දී මගේ අරමුණ නො වෙයි. මගේ ලෝකය කෘතිය හා මා ලියා ඇති වෙනත් ලිපි ලේඛන කියවීමෙන් චින්තනය යන්න ගැන අවබෝධයක් ලබාගත හැකි ය.

සියළු ප්‍රවාද ද සංකල්ප ද ඇතුළත් සියළු දැනුමි ඒ ඒ සත්වයන්ගේ නිර්මාණ වෙයි. අප ඒ සියල්ල නිර්මාණය කරන්නේ අපේ අවිද්‍යාව හේතුකොටගෙන ය. එනමි අනිත්‍ය, දුක්ඛ, අනාත්ම පිළිබඳ අපේ අනවබෝධය හේතුකොටගෙන ය. අනිත්‍ය, දුක්ඛ, අනාත්ම නො දැනීම අවිද්‍යාව වෙයි. අවිද්‍යාව හේතුකොටගෙන අපි මනස ද මනස ඔස්සේ මනස ද ඇතුළු අනෙක් දැනුමි නිර්මාණය කරමු. එබැවින් මිනිසුන් විසින් නිර්මාණය කෙරී ඇති සියළු දැනුමි අයත්වන්නේ අවිද්‍යාවට ය.

බටහිර විද්‍යාව ද නිර්මාණය කෙරී ඇත්තේ (බටහිර) මිනිසුන් විසිනි. බටහිර විද්‍යාව ද පැහැදිලිව ම අවිද්‍යාවකි. බටහිර විද්‍යාවට විද්‍යාව යැයි කීම ද ගැටළුවකි. බුදදහමට අනුව, සිංහල බෞද්ධ චින්තනයට අනුව, බටහිර විද්‍යාව ද අවිද්‍යාවකි. බටහිර විද්‍යාව පමණක් නොව සිංහල බෞද්ධ චින්තනය මත ගොඩනැගෙන දැනුමි පද්ධතීන් ද අවිද්‍යා වෙයි. ඒ පිළිබඳ අපට කිසිදු ගැටළුවක් නැත. එහෙත් බටහිර විද්‍යා අවිද්‍යා යැයි කී විගස ඒ පිළිබඳ ව උරණ වන්නෝ නමි එමට වෙති.

මම යන සංකල්පය ගනිමු. මම යන සංකල්පය සඳහා වචනයක් නැති සංස්කෘතියක වුව ද ඒ සංකල්පය ඇත. කුඩා ළදරුවනට මම යන සංකල්පය වෙයි. ඒ පිළිබඳ ඔවුන්ට භාෂාවෙහි අදාළ වචනය නොමැති වීමට ඇති ඉඩකඩ ඉතා අධික ය. එහෙත් ඔවුනට මම යන සංකල්පය වෙයි. බහ තෝරණ වියෙහි පසුවන දරුවනට ද කුඩා ළදරුවන් ගැන අපි මෙහි දී සාකචිඡා කරමු. එපමණක් නො වෙි. ඔිනෑම අපා, දෙපා, බහුපා, සිවුපා සත්වයකුට වුව ද මම යන සංකල්පය ඇත. මෙි සතුන් මරණයට පත්කරන විට හෝ මරණයට ගෙන යන වීට හෝ ඔවුන්ට, එනමි ඔවුන්ගේ මනසට දැනෙන හැඟීමි ඔවුහු ඉතා සංවෙිදී ව ප්‍රකාශ කරති.
   
මම යන සංකල්පය නොමැතිව වෙනත් සංකල්ප නිර්මාණය කරගත හැකි යැයි නො සිතමි. නාමය මනස ආදී විවිධ සංකල්පවලින් ද ඇතැමිවිට මම යන්න හැඳින්වෙයි. එහෙත් ඒ එකක් වත් මම යන්නට තුල්‍ය පදයක් යැයි නො සිතිය යුතු ය. බුදුදහමෙහි නාම යන්න තවත් විශ්ලේෂණය කෙරෙන්නේ නාම යන්න ද තවත් සංකල්ප පොදියක එකතුවක් බව පෙන්වීමට ය. එහෙත් ඒ සියල්ල අප තනාගන්නා මූලික සංකල්ප වෙයි.

මම යන්න අපේ ඉතාමත් මූලික සංකල්පයකි. මම නොමැතිව මට අනෙකා යන සංකල්පය ගොඩනගා ගත නො හැකි ය. අනෙකා යන්නෙහි මම නොවන යන්න අදහස ගැබි වී ඇත. එහෙත් බටහිර අද සිටිනා ඊනියා මනෝ විද්‍යාඥයන්, විශේෂ’යෙන් ම ලැකාන් වැන්නන්, ඊනියා පශ්චාත්නූතනවාදීන්, පශ්චාත්මාක්ස්වාදීන් ආදීහු ඊනියා අනෙකා ප්‍රධාන ලෙස සලකති. තම ස්වාමිවරුන්ගේ අදහස් පුනරුචිචානය කරන මෙරට සිටින බහුබූත පශ්චාත්තාපවාදීන් ද අනෙකා ගැන කියන්නේ තමා දැනගැනීමට අනෙකා උපකාරි වන බවක් ද අපට කියා දෙමින් ය.


ඇමරිකන් මානව හිතවාදී බෝමිබ

බටහිර ක්‍රිස්තියානි නූතනත්වය පරාජය වන සමයෙහි එයට නායකත්වය දුන් රට ලෙස ඇමරිකන් එක්සත් ජනපද හෙවත් ඇමරිකාව ඉතිහාසගත වනු ඇත. අප විසින් බටහිර ක්‍රිස්තියානි නූතනත්වය ලෙස හැඳින්වෙන සමාජ ප්‍රපංචය ඇරඹුණේ පහළොස්වැනි සියවසේ අගභාගයේ දී ඉතාලියෙහි ය. බටහිරයන් විසින් පුනරුදය නමින් හැඳින්වෙන මෙි ප්‍රපංචය පිරෙන්ටිසි යනුවෙන් ඉතාලි බසින් කියැවෙන, ඉංගිරිසින් ෆ්ලොරන්ස් නමින් හඳුන්වන නගරය ආශ්‍රිතව පටන්ගැනී ඇත. මුල දී චිත්‍රකලාව හා ප්‍රතිමා ශිල්පය වටා ගොඩ නැගුණු මෙි ක්‍රියාදාමය පසුව (බටහිර) විද්‍යාව හා තාක්‍ෂණය දෙසට ද විහිදිණි. ගැලීලියෝ, නිවිටන්, (ජේමිස්) වොටි ආදීහු බටහිර විද්‍යාවෙහි හා තාක්‍ෂණයෙහි පතාක යෝධයෝ වූහ. බටහිර ක්‍රිස්තියානි නූතනත්වයෙහි නායකත්වය දකුණු යුරෝපයේ ඉතාලියෙන් ක්‍රමයෙන් උතුරට ගියේ ය. අවසානයේ දී එහි ප්‍රධානත්වය එංගලන්තයට හිමිවුව ද කලා ශිල්ප අතින් ප්‍රංශය ද දර්ශනය අතින් ජර්මනිය ද නායකත්වය දැරී ය. පසුව කියැවුණු රටවල් දෙකම කතෝලික රටවල් බව ද ජර්මනියෙහි චින්තනය ඉතා මෑතක් වන තෙක් ම කතෝලික වූ බව ද අමතක නොකළ යුතු ය. බටහිර ක්‍රිස්තියානි නූතනත්වයට තමන්ගේ ම වූ හරිහමන් දර්ශනයක් කිසි දා ගොඩනගා ගැනීමට නො හැකි විය. අනුභූතිවාදය හා එහි ප්‍රයෝජ්‍යවාදය වැනි විවිධ ප්‍රභේද විසින් පෙන්නුමි කෙරෙන්නේ බටහිර ක්‍රිස්තියානි නූතනත්වයේ දර්ශනයේ දරිිද්‍රතාව වෙයි.

මෙි බටහිර ක්‍රිස්තියානි නූතනත්වයේ දර්ශනය ගැන කතාකිරීමෙි අවස්ථාවක් නො වෙි. එහෙත් ඒ සඳහන්කිරීම අවශ්‍ය වන්නේ ඉංගිරිසින්ගෙන් පසු බටහිර ක්‍රිස්තියානි නූතනත්වයේ නායකයන් වූ ඇමරිකානුවන්ට ද ඉංගිරිසින්ට මෙන් ම ගැඹුරු දර්ශනයක් නොමැති බව කීමට ය. මෙි නොගැඹුරු දර්ශනය ද මුළු ලෝකය ම අගාධයට ගෙන යෑමට දායක වී ඇත. බටහිර ක්‍රිස්තියානි නූතනත්වයේ ප්‍රධාන ලක්‍ෂණ අතර පෞද්ගලිකත්වය ඉස්මතු කිරීම, ඉන්ද්‍රිය පිනවීම, ස්වාභාවික සමිපත් සූරාකෑම, මනුෂ්‍යා ස්වභාව ධර්මයෙහි ඊනියා ස්වාමියා වීම, ස්වභාව ධර්මය මිනිසා වෙනුවෙන් නිර්මාණය කර ඇතැයි උපකල්පනය කිරීම, වියුක්ත චින්තනය, රේඛීය චින්තනය ආදිය වෙයි. මෙි සියල්ල ග්‍රීක, යුදෙවු, ක්‍රිස්තියානි චින්තනවල එකතුවකින් නිර්මාණය වූ ග්‍රීක යුදෙවු ක්‍රිස්තියානි චින්තනයෙහි ප්‍රතිඵලයකි. මෙි චින්තනය එක් රැයකින් බිහි වී යැයි අපි නො කියමු. පහළොස්වැනි සියවසේ ඇරඹුණු ක්‍රියාදාමය විසිවැනි සියවසේ පළමු කාර්තුව සමග උචිචස්ථානයකට පත්විණි. ඉන්පසු එහි කඩාවැටීම ඇරඹිණි.

බටහිර ක්‍රිස්තියානි නූතනත්ව සංස්කෘතියට මුල දී අභියෝගයක් වූයේ යුදෙවු සංස්කෘතිය ය. ෂේක්ස්පියර් යුගයෙහි මෙි සංස්කෘතීන් දෙක අතර අරගලයක් වූ බව පැහැදිලි වෙයි. කෙසේ වෙතත් මෙි සංස්කෘතීන් අතර වූ සාම්‍යයක් ද හේතුවෙන් ඒ මිශ්‍ර වී යුදෙවු ක්‍රිස්තියානි සංස්කෘතිය බවට පත් වී ඇති බව පෙනී යයි. ඉබෙිරියානු අධිරාජ්‍යයෙන් පසු අද බටහිර යුදෙවු ක්‍රිස්තියානි සංස්කෘතියට එරෙහි ව දැඩි ආක්‍රමණශීලී සංස්කෘතියක් ලෙස ඉස්ලාමි සංස්කෘතිය ඉදිරියට පැමිණ ඇත. එය පදනමි වී ඇත්තේ අරාබි ඉස්ලාමි චින්තනයෙහි ය. එහෙත් අරාබි ඉස්ලාමි චින්තනය ග්‍රීක යුදෙවු ක්‍රිස්තියානි චින්තනයට යුද්ධමය වශයෙන් හැරෙන්නට විශාල අභියෝගයක් නො වෙි. බටහිර ග්‍රීක යුදෙවු ක්‍රිස්තියානි චින්තනයට අභියෝගයක් වන්නේ යුද්ධ ශක්තියට ආධ්‍යාත්මික ශක්තිය ද එකතුකළ ගැමුණු රජතුමාගේ සිංහල බෞද්ධ චින්තනය බව බටහිරයෝ ද දනිති. බටහිරයන් හා ඔවුන්ගේ හෙන්චයියන්ට සිංහල බෞද්ධයන් මෙන් ම ගැමුණු රජු ද නයාට අඳුකොළ මෙන් වන්නේ එබැවිනි. මාවිල්ආරු මෙහෙයුම මනුෂ්‍යත්වයේ මෙහෙයුමක් වූයේ ගැමුණු රජු අනුගමනය කරමිනි. ගැමුණු රජු බෞද්ධයන්ට යුද්ධ කළ හැකි බව කියා දුන්නේ ය. එතුමා නොවන්නට ඉන්දියාවෙි, ඇෆ්ගනිස්ථානයේ, ඉන්දුනීසියාවෙි මෙන් ම ලංකාවෙි ද බුදුසසුනක් නොතිබෙන්නට විශාල ඉඩක් විය. ගැමුණු රජුට පහරදුන් හෙන්චයියෝ, ඊනියා යුද්ධයට එරෙහිව උද්ඝෝෂණය කළ අමන සිංහල බෞද්ධ විරෝධියෝ, ප්‍රභාකරන් පැරදවීමට පෙර ගැමුණු රජුගේ උපාසකකම ඉස්මතුකිරීමට උත්සාහ කළ ව්‍යාජ සාම වෙළෙන්දෝ, අද හීන්සූරුවෙි සතපහක් නොවටිනා දාර්ශනිකයන් වී සිංහල බෞද්ධයනට අළුත් බයිලා කීමට උත්සාහ කරති. අපි එය පසුව වෙන ම මාතෘකාවක් ලෙස ගනිමු. අද බටහිර ක්‍රිස්තියානි නූතනත්වයට එරෙහිව යුද්ධ ශක්තියක් ඇති ප්‍රධානම සංස්කෘතිය ඉස්ලාමි සංස්කෘතිය වෙයි. පැහැදිලිව ම බටහිරයන්ට ඉස්ලාමි සංස්කෘතිය පැරදවීමට අවශ්‍ය වී ඇත.

ලිබියාවට එරෙහිව තම “හමුදාව එරටට යැවීමට ඇමරිකාව තීරණය කර ඇත්තේ මෙි සංස්කෘතික ගැටුම ද සිත්හි දරාගෙන ය. එය හුදෙක් තෙල් ගැටුමක් බවට පත්කරන්නෝ ආර්ථික ඌනිතවාදීහු ය. ඔවුහු සංස්කෘතිය වුවමනාවෙන් ම අමතක කරති. ලිබියාවෙි ඇත්තේ මුළු ලොවෙි ම තෙල්වලින් සියයට තුනක පමණ ප්‍රමාණයකි. මෙි සියයට තුනට පමණක් මෙතරමි විනාශයක් කිරීමට ඇමරිකානුවන්ට අවශ්‍ය වී ඇත්තේ ඇයි? කර්නල් ගඩාෆිට විරුද්ධව ලිබියාවෙි සටන් මෙහෙයවන්නන්ට අල් ක්වයිඩා සංවිධානයෙන් ආධාර ලැබෙන බව දැන් ප්‍රසිද්ධ කරුණකි. ගඩාෆිට විරුද්ධව කැරලි ගසන්නන්ට ඇමරිකාවෙි සහාය ද ලැබෙන්නේ කෙසේ ද? ඔසාමා (බින් ලේඩන්) හා (බැරැක්) ඔබාමා එකම පැත්තේ සිටින්නේ කෙසේ ද? මෙය ග්‍රීක යුදෙවි ක්‍රිස්තියානි චින්තනයේ හා බටහිර ක්‍රිස්තියානි නූතනත්වයේ ලක්‍ෂණයකි. බටහිරින් පෘතුගීසීන් ස්පාඤ්ඤයන්, ප්‍රංශයන්, ඉංගිරිසින්, ලන්දේසීන් පමණක් නොව කුඩා රටක් වූ බෙල්ජියමෙන් පිටත්වූවන්් ද අප රටවලට පැමිණි නැවිවල යුද්ධභටයන් මෙන් ම පූජකයෝ ද සිටියහ. යුද්ධභටයන් අවි පෙන්වා මරණීය තර්ජන එල්ල කර අපේ මුතුන්මිත්තන් විවිධ ක්‍රිස්තියානි නිකායන්ට බඳවාගැනීමට උත්සාහ කළ අතර පූජකයෝ යුද්ධභටයන්ට දොස් කියමින් ඒ මුතුන්මිත්තන්ව ම ඒ නිකායවලට ම බඳවා ගත්හ. ඇතැමි විශ්වවිද්‍යාල පීඨවල පැවැත්වෙන නවක වධයේ දී ද මෙවැනි ම වූ දෙයක් සිදුවෙයි. ජ වි පෙරමුණේ ඇතැමුන් නවක ශිෂ්‍ය ශිෂ්‍යාවන්ට වධ හිංසා පමුණුවමින් ඒ සිසුන් තම දේශපාලනයට අවනත කරගැනීමට උත්සාහ ගන්නා අතර ඒ දේශපාලන පක්‍ෂයෙහි ම තවත් පිරිසක් නවක සිසුන් නවක වධයෙන් ගලවාගෙන තම දේශපාලන අරමුණු සඳහා යොදාගැනීමට උත්සාහ දරති. ජ වි පෙරමුණ ද ව්‍යාජ ජාතිකත්වයක් සමග වුව ද ක්‍රියාත්මක වන්නේ කතෝලික චින්තනයෙන් බිහි වූ මාක්ස්වාදී දර්ශනය මත පදනමි වී බව තේරුමි ගත යුතු ය.

ඔබාමා බලයට පැමිණියේ ඇමරිකානුවන් යුද්ධයෙන් අයින්කිරීමට පොරොන්දු දෙමිනි. ඔබාමා ඒ පොරොන්දුව ඉටුකිරීමට කටයුතු කෙළේ නමි ඇමරිකාවෙි බලවත් යුදෙවුවන් හා ක්‍රිස්තියානීන් ඔබාමා අයින් කිරීමට තිබිණි. ඔසාමා බින් ලේඩන්ව කරලියට ගෙනාවෙි ඇමරිකානුවන් බව අද බොහෝ දෙනා දනිති. ඇමරිකානුවන් ඒ ඒ අයට උපකාර කරන්නේ තමන්ට අවශ්‍ය දේ කරවාගැනීමට මිස හුදු මානව දයාවකින් නො වෙි. ඇතැමි විට ටික කලකින් පසුව එසේ උදවු ලබාගත්තෝ ඇමරිකාවට විරුද්ධව කටයුතු කරති. ඒ ඔවුන්ට ඇමරිකානුවන්ගේ ව්‍යාජත්වය හෙළිවීමෙන් පසුව ය. එහෙත් සමහරු දිගින් දිගට ම ඇමරිකානුවන් සමග ඇති සමිබන්ධතා පවත්වති. තවත් කොටසක් ඇමරිකාවට බොරු විරුද්ධත්වයක් දක්වමින් ඇමරිකාවෙන් හොර රහසේ ආධාර ලබා ගනිති. අල් ක්වයිඩා සංවිධානය එවැනි සංවිධානයක් විය හැකි ද? අල් ක්වයිඩා සංවිධානය පිළිමවලට විරුද්ධ මුස්ලිමි සංවිධානයක් බව සැබෑ ය. මුස්ලිමුන් ඉන්දියාවෙි දී ද ඉන්දුනීසියාවෙි දී ද බුදු සසුනට එරෙහිව ක්‍රියාකළ බවත් සෑබෑ ය. එහෙත් අල් ක්වයිඩා සංවිධානයට ඇෆ්ගනිස්ථානයේ බුදු පිළිම වහන්සේ විනාශ කිරීමට අද ඇති අවශ්‍යතාව කුමක් ද? ඒ පිටුපස බටහිර ක්‍රිස්තියානි නූතනත්ව බලවෙිග වෙි ද? ඒ විනාශ කරන ලද බුදු පිළිම වහන්සේ නැවත තනාදීමට බටහිරයන් ලෝක බැංකුව හෝ වෙනත් ආයතනයක් හෝ මගින් ඉදිරිපත් වන විට බටහිර හමුදා භටයන්ගන් සිංහලයන් මුදාගත් පූජකයන් සිහි ගැන්වෙි ද? ලංකාවෙි නැගෙනහිර පළාතේ බෞද්ධ සිද්ධස්ථාන එකින් එක අල්ලා ගැනීමට මුස්ලිමි ජනයා ක්‍රියාකරන්නේ අවසාන වශයෙන් ගත්කල කාගේ අවශ්‍යතාවට ද? එය ඉස්ලාමි අවශ්‍යතාවක් මෙන් ම බටහිර ක්‍රිස්තියානි නූතනත්වයේ ද අවශ්‍යතාවක් විය හැකි ය.

අද ඇමරිකාවට පක්‍ෂ වූ ද ගැති වූ ද සවුදි අරාබිය වැනි මුස්ලිමි රටවල් මෙන් ම ඇමරිකාවට විරුද්ධ ඉරානය ලිබියාව ආදී රටවල් ද වෙයි. ඇමරිකාවට අවශ්‍ය බටහිර ක්‍රිස්තියානි නූතනත්වයට විරුද්ධ වූ ද ඉස්ලාමි සංස්කෘතියට අයත් වූ ද රටවල් මර්දනය කිරීම ය. එහි තෙල් ආකර පාලනය කිරීමෙි අවශ්‍යතාව ද වෙයි. එහෙත් තෙල් එකම අවශ්‍යතාව නො වෙි. ඇමරිකාවට පොටක් පෑදුනහොත් ඔවුන් ඉරානය ද ආක්‍රමණය කරනු ඇත. තෙල් ආකර බටහිර ක්‍රිස්තියානි නූතනත්වයට ගැති මුස්ලිමි රටවල් සතුව තිබීම බටහිරයන්ට ප්‍රශ්නයක් නො වෙි. බටහිරයන්ට අවශ්‍ය වන්නේ තෙල්වලින් ලැබෙන ආදායම ඇමරිකාවට ඇත්තට ම විරුද්ධ මුස්ලිමි රටවල් අතට පත්වීම වැළැක්වීම ය. එසේ වැළැක්වීම සඳහා ඇමරිකානුවන් ඇතුළු බටහිරයන් නොකරන මානව විරෝධී ක්‍රිියාවක් නැත. එහෙත් ඔවුන් ඒ සෑම ක්‍රියාවක ම නිරත වන්නේ මානව හිතවාදයේ නමිනි. ගඩාෆි තම රටෙි වැසියන්ට බෝමිබ දමන්නේ යැයි කියමින් බටහිරයෝ ලිබියාවට බෝමිබ දමති. බටහිරයන්ගේ බෝමිබවලින් අහිංසකයන් මිය නොයන්නේ යැයි බටහිරයන් ද ඔවුන්ගෙන් මුදල් ලබමින් මානව හිතවාදය විකුණන හෙංචයියන් ද සිතනු ඇත. එහෙත් ඇමරිකන් වුවත් බෝමිබ යනු බෝමිබම ය. මානව හිතවාදී බෝමිබ යනුවෙන් බෝමිබ වර්ගයක් ඔබාමාටවත් තැනීමට නො හැකි ය. ඔබාමා හා ඔසාමා අතර ඇති වෙනස බස (බ හා ස) පමණක් ද?
(2011/04/04 - දිවයින)

Wednesday, 13 April 2011

MULTICULTURALISM IN THE NON WESTERN WORLD

Multiculturalism in the west implies monoculturalism and the hegemony of the western Judaic Christian culture. The rest of the cultures are allowed to be present as long as they do not pause a threat to the western Judaic Christian culture. Multiculturalism certainly does not mean equiculturalism and all the cultures other than the western Judaic Culture are present always in a subservient manner with respect to the hegemonic western Judaic Christian culture. For example the Sinhala Buddhists living in USA or UK are allowed to observe the Wesak full moon day in temples in the cities and towns but not on the Wesak day itself but on the following Saturday or most probably the following Sunday. Though Wesak is supposed to be an international holiday, whatever is meant by that, people go to work on that day and observe sil on the following Sunday. However, the westerners could not maintain this hypocrisy of multiculturalism for long as the Islamic culture which is more aggressive than most of the other cultures has come to the forefront not only in some Muslim countries but in some of the big (influential) western countries themselves. The west cannot afford to be silent under the pretext of multiculturalism when Islamic culture is challenging western Judaic culture in the lion’s den as if it were, and the western politicians have begun to chant their mantra that multiculturalism has failed. If Islamic culture like the other cultures confined itself to the mosque and occasional religious festivals the west would be still shouting from roof tops how multiculturalism is working wonderfully in those countries. I am waiting for a postmodernist to deconstruct multiculturalism in the west and show to the world that it is monoculturalism with the hegemony of western Judaic Christian culture being felt from supermarket to the legislature and from pre-school to the university. However postmodernism being part of hegemonic Judaic Christian culture is very unlikely to attempt at difficult deconstructions.

How does multiculturalism work in the so called non western world? There are some quarter bright academics in the universities who have gone on Fulbright scholarships or fellowships and others who think that they belong to the centre of the left without realizing that they have been left out by the society with the former opining that we reject anything from the west claiming that it is Judaic Christian while the latter claiming that the so called nation state model of the west is used by whom they call the so called Jathika Chinthanaya group. It is clear that they tell two different stories in respect of our “borrowings” or “absorptions” from the knowledge created in the west. Perhaps they should organize yet another seminar in a five star hotel to find out what we are up to in the Chinthana Parshadaya. I can help them by giving our thoughts on multiculturalism in the non western world with special reference to Sri Lanka, the way these pundits title their profound theses and dissertations.

Multiculturalism or any other concept is defined in the west whether the quarter bright would accept it or not. What some of these people would not know is that knowledge is constructed and not discovered, and that knowledge is constructed relative to the sense organs, the mind and the culture in human societies. We emphasize, unlike those who have been slaves of western knowledge that the concepts, theories etc., found in different societies differ from each other. Western knowledge is created in what we call the Greek Judaic Christian Chinthanaya and of course in the western Judaic Christian culture. The Judaic Christian Chinthanaya should not have a monopoly in creating knowledge, though at present except for a very few in Sri Lanka the western knowledge is considered to be discovered according to some ill defined scientific method, and thus giving it the status of a corpus of absolute truth. We do not have the freedom to chose, if I may use terms used by the westerners for their propaganda work, a system of knowledge that is suitable for us. We are enforced to teach and learn knowledge created in the west and if that is not colonialism what is colonialism?

We are not scared of western knowledge, and having had access to some parts of that knowledge I know how weak is the foundations on which the western knowledge is built. If not for western technology and the power of politics, western knowledge would not have survived and unlike our critiques claim there is no reason as to why we should be scared of western knowledge. However, we do not reject western knowledge and we would absorb any western knowledge that is suitable to our society and assimilate it into our culture without imitating it. We do not have to borrow the concept of a so called nation state as Gemunu who ruled this country some two thousand three hundred years ago had introduced the concept of the Sinhala Buddhist state which could be called an eksesath rajya. The eksesath rajya has some features of the nation state and for this reason some pundits would think that we work within the ambit of nation state and have no alternative.

Multiculturalism as far as the non western world is concerned is equiculturalism as the western intellectuals and the politicians want that way as far as the cultures other than the Judaic Christian culture. The westerners who define and interpret concepts for the others want the non western world to treat the cultures that are present in a particular country other than the Judaic Christian culture to be equal. However, that does not mean that these cultures are given the highest place when it comes to governing, education from nursery to the university, political structures, economic models etc., are concerned. In these activities in which usually the so called elite in a country are involved, the Judaic Christian culture reins supreme. The citizens of a country adopt their own cultures in the other fields and in many countries a particular culture is chosen due to historical and social conditions as the predominant culture, though the westerners would have wanted all the other cultures to be treated equally.

For example in India the western Judaic Christian culture is the supreme and hegemonic culture in the fields that have been mentioned above and nobody in the elite society would challenge the status quo for the fear of losing social status. In the other fields Hindu culture is accepted as the predominant culture and Dhoni would swear that more than seventy five percent of the cricketers in the Indian squad for the world cup were Hindus. We were shown on television how Hindu devotees celebrated the winning of the world cup in cricket originated in Christian England (there is a school of thought according to which cricket originated in France of all the places) in the traditional Hindu ways but there were no sarva agamika celebrations. All the cultures in India in the other fields are not equal and the supremacy of Hindu culture is not questioned in India.

It is in Sri Lanka that multiculturalism in the fields other than education etc., are interpreted to be equiculturalism and it is only recently that the Sinhalas have become aware of various interpretations of multiculturalism.
(2011/04/06)
Copyright Prof. Nalin De Silva

MULTICULTURALISM IN THE WEST

Many things have been said on multiculturalism by people who have lived in the western countries and also by those who live in Sri Lanka echoing their masters and mistresses. Once the masters fail to “grasp” the world due to their incompetence and ignorance the imitators have no chance at all, but they do not realize that the masters and the mistresses are only singing the swan song. We have number of times tried to expose the myths surrounding terms such as multiculturalism, human rights, fundamental rights etc. that have been coined by the intellectuals in the west in order to safeguard their system. The knowledge created by the western intellectuals whether in Physics or Sociology is used by the politicians, sometimes with the connivance of the former, to oppress the people in the other parts of the world. Knowledge is the most powerful weapon used by western Christian modernity to keep their empire going without giving the others an opportunity to realize what is happening. Occasionally so called radical intellectuals in the west would come out with concepts such as neocolonialism which give the impression that there is only economic colonialism or perhaps political colonialism concealing the most dangerous cultural colonialism. Multiculturalism meant monoculturalism as far as the west is concerned and it is clear that the concept has failed and the western intellectuals will have to create another concept or to reinterpret multiculturalism to suit western cultural colonialism.

If some politicians in the west claim that multiculturalism has failed then it implies that they have not achieved what they had wanted to achieve using this particular concept. Multiculturalism has been used in two different ways in the west and the rest of the world. In the western countries multiculturalism meant allowing the non Christian communities to continue with their cultural practices while Christian cultures dominating in education, formal as well as non formal, in politics and in general in everyday life. This became a necessity for two reasons. Many people of non Christian cultures migrated to “mother” countries such as England and France in large numbers and with the world becoming “smaller” mainly due to air travel and television the migrants could retain links with their countries of origin culturally at least superficially. The Sinhala Buddhists living in many parts of the west have established temples with Bhikkus invited from Sri Lanka attending to the cultural needs of the community. Then they also invite artistes from Sri Lanka and with modern technology they have been able to have CDs videos that capture aspects of Sinhala Buddhist culture. It has been possible to import vegetables fruits and sweetmeats from Sri Lanka and also from some other Asian and African countries and one would find coconut scrapers in many Sinhala homes. The Sinhala Buddhists have also set up ‘daham pasal” and the children take part in many cultural shows and the Sinhala Buddhist culture is “preserved” in the homes of the migrants at least in English or French medium, as some of the children are not very fluent in Sinhala to say the least.

I have given the example of the Sinhala Buddhist families but it is true in general. There is a sense of multiculturalism but the dominant culture is nothing but western Judaic Christian culture. A pundit may say that there is no homogeneous western culture but though there may be differences, in essence the dominating culture is nothing but Judaic Christian. The dominant culture is felt and seen everywhere from the supermarket to media and from pre school to university and one cannot escape this influence by establishing daham pasal. When the daham pasal in Sri Lanka are a poor distant relative in the educational system in Sri Lanka itself there is very little one could expect from the daham pasal in the west. As mentioned above Sinhala Buddhist culture is preserved in English or French as the case may be in the western countries.

The Sinhala Buddhists living in the west are not aggressive and many of them would celebrate Easter, Christmas etc., with Easter eggs, Christmas trees and all the other paraphernalia associated with these events. Queen’s birthday, thanksgiving day etc., are important days in the calendar of some of the Sinhala Buddhists, and in general they would not try to exhibit their Sinhala Bauddhakama to the society at large. Except when the ladies wear the saree (especially osariya) it is difficult even for a “knowledgeable) native white person to identify Sinhala Buddhists shopping in the local supermarket going by cultural symbols. The Sinhala Buddhists are definitely not a threat to western Judaic Christian culture and no Sinhala Buddhist “scholar” living in the west would dare to challenge the dominance of western Christian knowledge and certainly no Sinhala Buddhist organization would demand that Buddhism should be made compulsory at schools. This kind of existence of a culture did not matter at all to the west and the westerners would “proudly” say that that there was cultural freedom in their countries and could coin the word multiculturalism as if equal status had been given to all the cultures in the country. Of course, the westerners knew multiculturalism meant only many cultures existing superficially but not equiculturalism at all. They thought that allowing little freedom to practice the relevant culture would not do any harm and the Judaic Christian culture would dominate without any challenge. In fact it was a case of more the merrier as the number of cultures existing in a country increased they would not organize themselves into one group to challenge the Judaic Christian culture.

However, this would not proceed the way the westerners expected mainly due to the Islamic culture. It is very aggressive and also dominating. Cultures such as Sinhala Buddhist would not have survived in the west if not for the world becoming “smaller” but there are two cultures in the world other than the Judaic Christian culture that would survive under the most challenging conditions. It is true that the Sri Lankan Tamils in the west have become boisterous in the recent past but that has happened under very different conditions. The Tamil Hindu culture is not aggressive in general though the Cholas attempted to dominate the South and South East Asia. It was more Chola than Tamil and could be attributed to the aggressive Chola political attitudes more than to Hindu culture. The Sri Lankan Tamils in the west have become aggressive under the auspices of the English and the other western nations, and the moment the patronage given to them by the west is withdrawn they would become submissive. The two cultures I have in mind are the Jewish culture and the Islamic culture. Both of them have the same origins in the western Asia, and Europeans first found the Jewish culture to be very dominating and aggressive. Shakespeare probably was a witness to the struggle between the Christian culture and the Jewish culture and the two cultures have come to some understanding with the emergence of the Judaic Christian culture though it may not be very deep. The Catholic culture has not shown any mercy to the Jews as Hitler and German Catholic culture were to demonstrate but today it is the Judaic Christian culture that is dominating the world. The Judaic Christian culture is facing the greatest challenge from the Islamic culture and the west has realized that their “soft skills” are not quite adequate in managing multiculturalism as far as Islamic culture is concerned.

Islamic culture has been a threat to Europe from the Iberian empire days and it could even be speculated that the Christian and the Jewish cultures came to an understanding under the threat of Islamic culture. The struggle between the Judaic Christian culture and the Islamic culture is taking place over the globe and it has been continuing for the last sixty years or so in the Palestine and the western Asia and also in North Africa. Libya is neither only oil nor democracy as most of the western educated pundits would say but culture as well. The struggle has been carried over to Europe and the westerners find that the concept of ‘multiculturalism” is not going to help them anymore. Islamic cultural challenge has to be defeated and when the western politicians claim that multiculturalism has failed we know what they mean by that.
(2011/03/30)
Copyright Prof. Nalin De Silva

A Pole Reversal?

The earth’s magnetic field is said to be due for reversal sometime soon. This is when the current North Pole would become the South Pole and vice versa. Scientists have detected a gradual but accelerating shift of the North Pole and a decrease in the strength of the earth’s magnetic field over the last several centuries; evidence, they claim, points to an impending reversal of the earth’s magnetic Poles. Though such pole flips thought to have had happened throughout the history of the planet it is not known what causes it or when it would happen again; it could be hundreds of years or millions of years from now. I am not an expert nor do I have much interest in this theory however we may be witnessing a different kind of Pole reversal taking place in an altogether different sphere; this time in the socio-cultural sphere.

There are two extreme cases of socio-cultural organizations in the human society; one promotes collectivity over individuality and the other promotes individuality over collectivity. Western societies under Judeo-Christian culture are pro-individualist and the Arabic societies under Muslim culture are pro-collectivist. These are so called Poles in the sense that there could be a middle wherein collectivity and individuality is balanced. This categorization may be too black and white so to speak but earth’s magnetic field isn’t a perfect dipole either.

With regard to the Pole reversal, I believe that collectivist societies are beginning to become more individualistic while individualistic societies are gradually turning towards collectivism. Even more interestingly, it is their own individuality coupled with the collectivism of the Muslim societies that drives the individualistic Western world towards collectivism and conversely it is their own collectivity coupled with the individualism in Judeo-Christian societies that drives the collectivistic Arab world towards individualism. The current socio-political development in the respective societies points to this phenomenon.

I think that the so called pro-democracy (term given by the western media) agitations in the Arab world are a sign of these societies turning towards individualism. They may be frustrated by their authoritative governments which in turn can be thought of as a form of collectivism but it cannot be ruled out that they are also unsatisfied with their culture that forces them to conform to a certain way of life that restrict individuality. According to Islamic scholars the Quranic view of the world is a collectivist one. It is not a secret that Muslims in general consider the rights of their society to be more important than their own. Therefore the so called revolution that is taken place in the Arab world could be thought of as an indirect revolt against the collectivism in their society. Although it cannot be determined what part the western governments play in this reversal, it is apparent that Muslims who are in the forefront of these agitations are the liberal minded western educated youth. It is also interesting that these youth use internet for communication via what are known as social networking sites. Clearly, these are inventions of the Judeo-Christian culture. In my opinion, unlike live physical interactions in natural environments these types of communications, despite their efficiency help isolate individuals further from the society and promotes individualism.

On the other hand, the threat of terrorism by the so called Muslim fundamentalists is causing the western world to curb the rights of individuals over that of the society. The governments are given right to eavesdrop on conversations and to access private information about individuals in lieu of national security. These types of legislatures would have been deemed as encroachments of individuality decades ago but today these and other stringent security measures at public places (again against individual rights) are a part of daily life in today’s western societies.

To date, people of different cultures living in western countries can enjoy their cultural habits, at least symbolically, because of the respect of individuality granted by the Judeo-Christian culture, however western societies are increasingly unnerved by the growing pockets of sub-cultures, especially among Muslims, in their midst that resist assimilation in to the western culture. It is unlikely that Judeo-Christianity will tolerate the existence of a sub-culture within their society especially if such societies are equipped with economic and political power. As a way of discouraging the formation of non-western sub cultures in their midst, western societies may be driven to be less individualist and more collectivist in the future. The noted growth in minority populations in proportion to the majority in western countries may also hasten these trends.

Additionally, there are inherent forces that drive the western societies into collectivism. Some of these may be attributed to the ill effects of capitalism. It is clear that individual right to accumulate wealth is what sustains capitalism. This is not just an economic right as one would tend to believe but is a cultural trait as well (greed is not discouraged in the western societies). However, too much greed and too much power on the hands of a few drives a capitalist system into saturation as evident by the current economic melt down. The regulatory mechanism put in place to circumvent such melt downs in the future could indirectly affect how individuals are allowed to exercise their rights over that of the larger society. Natural disasters such as hurricane Katarina and the government’s inefficiency in coping with such catastrophes have also highlighted the importance of collectivism in western societies.

Thus it appears that forces both from within and outside of the Arab and the western worlds are driving those societies towards their respective opposite cultural Poles. What is interesting is that each cultural Pole is its own force of change in addition to being a negative force on the opposite Pole. This is not a surprise since both types of socio-cultural organizations have a common feature in spite of their apparent opposing nature. First, both cultures consider humans to have rights over any other living or non living thing in the world which effectively separates human beings from its environment, and then individuals, who have been already separated from their environments, are also separated from the society. The only difference between the two cultural Poles is that one considers individuals to be more important than the collection of individuals and the other considers the collections of individuals is more important than the individuals that comprises it. The Basic commonality of these two Poles entices/forces the people of these cultural Poles to switch to the opposite Pole when at extreme ends in their cultural biases. Unfortunately a balance between individualism and collectivism is not an option; as such these cultures go through a continuous cycle of Pole reversals.

To achieve a balance between these two extremes, a culture should be immune to the forces that drive it to the extremes both from within and outside. In such a socio-cultural system, I would imagine the humans to be inseparable from their environment and individuals to be inseparable from their society. In this context, individualism and collectivism become irrelevant concepts. I believe that such a society could adept to any situation either by individuals being more important than the society or by the society being important than the individual or by both being important or by both being unimportant.

by Janaka Wansapura

Leadership Quality vs. Quality Leadership

We can all agree that some people are more equipped to lead than others. Good leaders are the ones that can convince masses to follow them and possess knowledge and vision to lead their followers to satisfactory outcomes. In an ideal environment where people are free to choose their leader and potential leaders are free to canvas their cases, one might think that the choice of the masses is as good as it gets. But then such ideal environments do not occur naturally. On the other extreme there are situations where leaders are not elected but selected by others on behalf of the masses e.g. Team leader or director of a corporation, head prefect of a school, captain of a cricket team etc. In these situations, selectors, assuming they are unbiased, follow a certain criteria to assess what is called the leadership quality of a prospective leader. It is true that we may be able to define some such qualities of person that could be generally applied to any situation. But no matter how we define them, these qualities are relative to one’s Chinthanaya. In other words, leadership qualities defined in one Chinthanaya cannot be used to find a quality leader in a different Chinthanaya. This is not hard to fathom, however the situation is more complicated when the leader has to achieve success in a situation that is not created within his (and his followers) own Chinthanaya. This is typically what we as a nation of non Judeo-Christian culture has to face most of the time. The situations in which we try to achieve success, whether it is in business, school or in sport are inventions of the Judeo-Christian culture. But the prospective leaders have been brought up in the Sinhala Buddhist culture (they need not be Sinhala or Buddhist per se). So when it comes to selecting a leader what usually happens is that selectors opt for one or the other definition, resulting in a leader that fits either the Sinhala Buddhist definition of leadership quality or that of the Judeo-Christian.

No person will fit both the definitions and neither alone will bring success. Such leaders will either fail to win the trust of their underlings or will not possess the knowledge of the path to success or both.

The ideal leader is the one that fits the Sinhala Buddhist Chinthanaya definition of a leader who has an extraordinary talent to absorb the Judeo-Christian situation to his won culture without imitating it. These ones are hard to find.

by Janaka Wansapura

Sunday, 3 April 2011

ON HISTORY AND RECONCILIATION

There are some pundits who would refer to me as a “historian” when they want to criticize certain views I have expressed on the history of Tamils and Muslims in this country. They do not bring an iota of evidence against my views but try to sling mud at me by referring to me as a “historian” knowing that I do not have any formal qualifications in history. However, these pundits would not believe me when I say that there was no big bang as such and the so called big bang is a way of having a God without referring to a creator, in spite of the fact that I have formal qualifications in Mathematics and Relativistic Astrophysics from their so called recognized Universities. They will ridicule me for saying that the big bang is nothing but creation albeit without a so called creator and that it is a theory created in the Greek Judaic Christian Chinthanaya in Judaic Christian culture. They will forget my formal qualifications from their universities and would love to brand me as an extremist. It is clear that even among the pundits it is not the qualifications that matter but what one says. If they agree with what somebody says they will highlight his qualifications, if he has any qualifications at all. If the person concerned has no qualifications in the relevant field they will marvel at his knowledge, the analytical skills, intuition etc., in spite of him being a scholar in a different field, and praise his intellectual capacity to the hilt. The pundits recognize a person only if they agree with what that person has to say and not because of his qualifications. With pundits getting qualifications from the same sort of institutions very often they will agree with each other. Whether the pundits like it or not the Tamils in Jaffna are descendants of imported Vellalas by the Dutch, the Malayalam speaking people and the Sinhalas who were the majority in Jaffna when the Portuguese conquerors with priests and soldiers coming in the same ships set foot on this soil. The priests came to convert the people into Catholicism peacefully and the soldiers came to do the same forcefully while engaging in other activities as well.

In any given field whether history or physics theory “A” is preferred to theory “B” if the explanatory power of “A” is better than that of “B”. Could the pundits explain with their so called theories why the Hindu society in Jaffna is different from that in Tamil Nadu in particular and in India in general? Why is that the Vellala caste in Jaffna is the dominant caste and not the Brahmin caste? What happened to the Brahmins in Jaffna if there was a traditional Hindu society there, as in India, say from Elara days? Why is that the Tamil spoken in Jaffna in general is very much similar to that spoken in Tamil Nadu in general (It is futile to talk of differences in Tamil spoken by people in Tamil Nadu and evade the issue) and the difference between the two dialects in years is not more than three hundred and fifty? Could the pundits explain why the Tamil spoken in Jaffna has more Malayalam words than that is spoken in Tamil Nadu? Do the pundits know that the Vellalas were taken from Tamil Nadu to South Africa as well by the Dutch? In South Africa Vellala means agricultural labourer and in Sri Lanka today Vellalas are considered to constitute the highest cast in the hierarchical cast system of Tamils as a result of an evolution under colonialism. If the Tamils had been in Sri Lanka from ancient days it is natural that the Brahmin caste became the highest cast as in the Hindu societies in India. Even in Tamil Nadu there is no prominent cast by the name Vellala, and it is clear that Vellalism is a typical Sri Lankan phenomenon. The agricultural labourers imported from the present day Tamil Nadu have evolved to become farmers and become the dominant caste Tamilizing the descendents of the Sinhala people living in Jaffna at the time of the arrival of Dutch, and of course at the time when the Portuguese came, and pushing them downwards in the hierarchical Tamil society into so called low casts such as Nalavar and Koviar. Incidentally Koviar is derived from Sinhala Govia and the Koviars were the farmers in Jaffna when the Dutch decided to bring agricultural labour from Coramandel Coast for their tobacco cultivation.

It is not clear whether the Karaivars in Jaffna are the Tamilized descendents of Sinhala Karawas living in Jaffna but it is unlikely that the Dutch or the Portuguese brought these people from present day Tamil Nadu. It is clear that the Dutch had no intention of bringing Brahmins or priests from South India as there was no need for priests in Jaffna as far as the former were concerned. In the absence of Brahmins, as a result of evolution under colonialism which favoured Vellalas, the latter became the dominant and also the oppressive caste in Jaffna. The Vellalas became the favourite caste of the English as well, and the Jaffna Tamils came to be synonymous with Vellalas especially as far as Colombo was concerned. As a result the Vellalas were used by the English against the Sinhalas and especially the Sinhala Buddhists. The Vellalas were favoured by the English who wanted a certain Vellala family to become the “first family” of Sri Lanka. If one “researches” into this family one would realize that they were brought to Sri Lanka by the Dutch in the seventeenth century. As a result of English favouritism and American missionary work there were more English speaking Vellalas than English speaking Sinhalas in the country and the differential treatment by the English gave the impression to the Vellalas that they were the dominant people in the country. The English governors favoured the Vellalas, and the so called ethnic problem in Sri Lanka began when in the early part of the nineteenth century the English appointed one member each to represent the Sinhalas who had a history of more than two thousand years by that time and who constituted more than seventy five percent of the population, and the Tamils (to be read as Vellalas) who did not have a history more than hundred and fifty years at that time and did not constitute even ten percent of the population. Where was the democracy of the English? The English gave the Vellala leaders a sense of importance over the Sinhala leaders, and the family chosen by the colonialists thought of themselves as the leaders of the so called Ceylonese nation. The Tamil leaders from that time continued to agitate for more representation for the Tamils than for the Sinhalas in the legislature with connivance of the English governors and they had to give it up after universal franchise was firmly established in the country. It was after the elections to the first Parliament that SJV Chelvanayakam realized that a Tamil could not become the Prime Minister of the country and wanted to establish a separate state for the Tamils in the Northern and Eastern provinces demarcated by the English as late as 1889.

It took about thirty years for the venom poured against the Sinhalas by the English speaking Vellalas to go into the minds of the Tamils both Vellala and non Vellala who did not speak English, and when finally the generation of non Vellala Prabhakaran and Vellala Uma Maheswaran took the leadership there was a battle for supremacy among the Vellalas and the non Vellalas. The Tamil people in Jaffna not to speak those in Batticaloa and other places had been oppressed not by the Sinhalas but by the English and by the Vellalas and it was in order to cover up this oppression as well that the English governors and others including the so called intellectuals and the English speaking Vellalas spread the myth of oppression by the Sinhala Buddhists. The ordinary Tamils had to be brainwashed and implanted their minds with oppression by the Sinhalas, and it took Chelvanayakam and the Illankai Thamil Arasu Kadchchi (Lanka Tamil State Party) and its various avatars about thirty years to succeed in their treacherous attempt. However the English speaking Vellalas could not create a purely anti Sinhala movement among the ordinary Tamils and the struggle between Maheswaran and Prabhakaran ended up with a victory for the non Vellalas. Prabhakaran fought against not only the so called Sinhala Buddhist hegemony of the pundits but against the Vellala domination as well.

The killings of Tamil leaders by the LTTE which was not only an anti Sinhala Buddhist movement but an anti Vellala movement reflected the nature of the struggle of the non Vellalas. An accurate grasp of history as far as possible is essential in solving a “problem” and reconciliation between the Tamils and the Sinhalas is possible only if we understand what has happened in history. The Sinhalas never wanted a separate state nor wanted the Tamils to leave Sri Lanka and it was the Tamils influenced by the myths spread by the English speaking Vellalas who agitated for a separate state. Prabhakaran also took about thirty years to realize his folly of fighting against the Sinhalas, and it will take another thirty or so to reach reconciliation between the Tamils and the Sinhalas. Thirty years is roughly the period of one generation and the government should address the next generation of Tamils in order to achieve this most wanted reconciliation.

Published on "The Nation" newspaper 27th March 2011.
Copyright Prof. Nalin De Silva

SRI LANKA IS NEITHER EGYPT NOR LIBYA

The elections for most of the local bodies are over and the people have again voted for the President and his nationalistic policies, in spite of some of the ministers, MPs, organizers, and some of those who contested. Mr. Mahinda Rajapakse continues to win elections while Mr. Ranil Wickremesinghe continues to lose elections. Nobody is bothered to keep a count of the elections lost by Mr. Wickremesinghe and it is very very unlikely that he would win a future election even if the cost of living soars exponentially. It does not mean that young Mr. Sajith Premadasa would win an election for the UNP in the near future. This country has become very much nationalistic and unless the UNP finds a leader who is more nationalistic than Mr. Mahinda Rajapakse I am afraid UNP cannot think of winning elections for some time.

When the leaders of Tunisia, Egypt and Bahrain fell there were some pundits who thought that the axe will fall on Mr. Rajapakse as well without realizing that the nationalism of those countries is different from that in Sri Lanka. As we have said a number of times Sinhala Buddhist nationalism is dictated by the bottom layers of the society in the sense that it is the common man who decides the path that nationalism should take. In contrast the Tamil nationalism is decided by the leaders and is imposed on the people, and as a result ending up as a racism against the Sinhala Buddhists with of course the blessings of the English led westerners. The best examples in the Sinhala and Tamil societies in this regard are the politics of Bandaranaikes (not Bandaranaike Kumaratunga) and Chelvanayakams. Mr. Bandaranaike had to follow Sinhala Buddhist nationalism whereas Chelvanayakam moved by his anti Sinhala Buddhist attitudes and instigated by the English had to create a Tamil nationalism among the masses almost from scratch beginning in late forties, more than sixty years ago. Prior to that Tamil racism was confined to the English speaking Tamil Vellalas in Colombo. Mrs. Bandaranaike too understood the phenomenon of Sinhala nationalism though her daughters never learnt anything from their parents. They learnt only from Rupasinghes, Kumaratunges, Saravanamuttus and lots of other anti Sinhala Buddhist elements.

Sri Lanka Freedom party is the party of Sinhala nationalism in the sense that sometimes in spite of the leaders it is the masses, not necessarily being members of the party, who influence the party. The SLFP was formed as a liberal party by Mr. Bandaranaike, but very soon the Sinhala Buddhist masses who had wanted a political party “acquired” the party. It was a peoplisation of the party and those pundits who imported Chandrika Kumaratunga from her self exile in England to change the policies of the party, and establish a federal state in the country could only postpone history by about a decade. If Mr. Mahinda Rajapakse had been made the leader of the party instead of Chandrika Kumaratunga Nandikadal would have happened in the twentieth century itself. Mr. Rajapakse coming from Medamulana understands Sinhala Buddhist nationalism by instinct and his anti colonialism is in his blood so to say. In this regard he is the successor of Mrs. Bandaranaike, and the SLFP is in safe hands.

The nationalism and anti colonialism of Sinhala Buddhists, stem from Mahavamsa, and that is the very reason that the western intellectuals and their third rate imitators in Sri Lanka who masquerade as professors, thinkers, researches, intellectuals and what not are afraid of that book. Sinhala Buddhists do not need a Marx to be anti colonialists as their nationalism inspired by Mahavamsa does not consider economics as the most important entity that determines the history of the nation. It is the preservation of Sinhala Theravada Buddhism that is of paramount interest to the Sinhala Buddhists, after king Gemunu the hero of Mahavamsa. In a sense Mahavamsa can be considered as the book of Gemunu, and after its publication there has been no need for red books of Mao or even green books of various authors. Mr. Mahinda Rajapakse does not need even a new blue book as blue is the colour of God Vishnu who has been entrusted with the preservation of Budususana by Shakra Devendra himself on the advise of Budun Vahanse. I am told that the colour of the party was selected based on this fact, and Mahavamsa could be easily considered as the blue book. The Mahinda Chinthana reminds the reader not only of Mihindu Maha Rahathan Vahanse but Mahavamsa as well.

Neither the Marxists nor anybody else had to instruct the Sinhala Buddhists on anti colonialism as the latter had fought against three European colonialists continuously and consistently. The struggle against colonialism is continuing under the leadership of Mr. Mahinda Rajapakse. The westerners are determined to send Mr. Rajapakse to the guillotine but even with the support of all the western diplomats, western media such as channel four, western intellectuals, the NGO personnel in Sri Lanka, have failed miserably, as the overwhelming majority of the Sinhala Buddhists with experience of struggle against colonialists for five centuries are with Mr. Rajapakse.

What the pundits do not understand is that even two thousand two hundred years after the defeat of Elara Sinhala Buddhists still honour the memory of Gemunu and the nationalism of Sinhala Buddhists is not going to give up Mr. Rajapakse two years after Nandikadal for a coconut or a nut. Mr. Wickremesinghe who is essentially a Christian and an alien by culture is no match for Mr. Rajapakse and many Sinhala Buddhists would consider the former as a friend of the western Christian culture if not an agent of the same. Then Mr. Sajith Premadasa is neither here nor there as a nationalist and he does not have much of an appeal. Even his father was not considered as a nationalist by the Sinhala Buddhist masses though through his populist politics he played the role of a nationalist against the villain J R Jayawardhene who was called Yankee Dickey for his loyality to the Americans. The JVP has been reduced to a three wheeler party and if not for the manape (preferential voting) they would not have won a single seat in any of the local bodies. The JVP is strong as long as it follows nationalistic policies in a coalition with the SLFP, and the moment it resorts to Marxist policies it becomes another “revolutionary party” without any mass base. We repeat, the Sinhala Buddhists do not need Marx or any western intellectual to fight against colonialism, as they are inspired by Gemunu Raju, one of the greatest characters in world history though not recognized as such, mainly because those who matter in the west hate him from the bottoms of their hearts.

The UNP has no future under Mr. Ranil Wickremesinghe but there does not seem to be an alternative. Mr. Sajith Premadasa would be supported by a section of the JVP while the other section of the party will gravitate towards the Trotskyite parties as they had been previously, thus splitting the “revolutionary party of Sri Lanka”. There is no need for a so called revolutionary party for the Sinhalas and the Sinhala Buddhists would not even say “sabbe sankara anicca” over the split and the party ending up as another three wheeler party.

It should be clear by now that the west has been trying to oust Mr. Rajapakse using many models. Serbian model was the first they tried using Tamil racism that has been passed on to the lower rungs by the upper crusts of the Tamil society. The west wanted to frame charges of war crimes against Mr. Mahinda Rajapakse as well as Mr. Gotabhaya Rajapakse using Sarath Fonseka but they have failed miserably. It is also clear that their NGO agents in Sri Lanka are not doing a proper job for their masters and mistresses but are only collecting those cheques for massive amounts from the western embassies. Even if they did a proper job they would not have been able to oust Mr. Rajapakse and it is to the despair of the west that none of the methods has given them any positive results. In Egypt the west without much of a problem used anti Mubarak forces to oust the latter who was one of their allies, before it got worse. In Libya they want Gadhafi ousted not only because of oil but because the Libyan President is anti Christian west as well. It is not only economics that is at work as the western Christian modernity has its cultural colonization programme as well. The pundits who can only quote others ignore that western Christian colonialism has three interdependent components viz., economical, political and cultural.

The west claims that Gadhafi bombed his own people though there is no evidence for that. If we remember the allegations made against Mr. Rajapakse one would understand the meanings of the words used by the westerners. There appears to be a rebellion against the Libyan President in Benghazi but the west says that Gadhafi should have negotiated with the so called rebels. On the assumption that Gadhafi did not negotiate with the “rebellions” and attacked his own countrymen the west is now firing missiles to Libya without any negotiations with Gadhafi or any warnings given to the Libyans. There is no rationale behind this move and as the security council consists of the biggest thugs USA, UK among others, it is our duty to tell the west not to engage in any more activities in Libya as the Libyans can look after themselves. At the same time especially America, England and France have to be warned not to engage in military exercises in other countries in the name of humanitarianism or right to protect or what not as irrespective of the name used it amounts to colonialism as long as there is no symmetry in the process. For example Sri Lanka, Libya and say Myanmar and Iran cannot take action against England for not treating the non Anglicans on the same footing as the Anglicans or against Israel for bombing Palestine. I know that our demands to England, France and USA would fall on deaf ears as they still have the power not only of politics and economics but of knowledge as well. It is not we who create knowledge but the westerners and they will justify their action with terms such as right to protect democracy, freedom of expression, human rights etc., concealing the fact that these terms are loaded in favour of the west, and they think of human rights etc., as having some absolute values though these rights are only relative to the western Judaic Christian culture.

The west would have loved to send troops to Nandikadal and arrest not Prabhakaran but the Rajapakses, and to make Sarath Fonseka their puppet ruler in Sri Lanka not because he comes from Ambalangoda, but because his policies suit the west. Fonseka would have been preferred to Wickremesinghe as the former could have been referred to as the Sinhala Buddhist leader of the army. Their ambitions did not materialize due to the correct political leadership of Mr. Mahinda Rajapakse, the spiritual strength of the Sinhalas, the Vishnu factor and of course the heroic sacrifices of the armed forces.


Copyright Prof. Nalin De Silva

ඩොලී ගැන පාඩමක්

අතීතයට බලපාන පරිදි සංකල්ප නිර්මාණය කිරීම යන්න අප විසින් නිර්මාණය කරන ලද අදහසකි. ඉන්ද්‍රියානුභූතවාදයට ද ඒ අදහස ඉතා ප්‍රයෝජනවත් වෙයි. අපට, එනමි සාමාන්‍ය නිරී’ක්‍ෂකයන්ට අතීතය නිරීක්‍ෂණය කළ හැකි නො වෙි. එහෙත් අතීතයේ සිදු වූ සංසිිද්ධි සඳහා ද අප යොදා ගන්නේ වර්තමානයේ දී යොදාගන්නා අදාළ සංකල්ප, ප්‍රවාද ආදිය ය. අතීතයේ දී පොල්ගස්වලින් පොල් වැටෙනු අපට නිරීක්‍ෂණය කළ නො හැකි ය. එහෙත් අපි අතීතයේ දී ද පොල්ගස්වලින් පොල්වැටුණු බව කියමු. පොල්ගස, පොල්ගෙඩිය ආදී සංකල්ප කවදා භාවිතයට පැමිණිය ද, අප ඒ සංකල්ප එදිනට පෙර සිට වැටුණු පොල්වලට ද යොදන්නෙමු.

පොල්ගස යන සංකල්පය අපේ නිර්මාණයකි. සියළු සංකල්ප අපේ නිර්මාණ වෙයි. මෙයින් අදහස් කරන්නේ අප පොල් ගස නමින් හැඳින්වෙන භෞතික වස්තුව නිර්මාණය කෙළේ ය යන්න නො වෙි. අපේ මනස ද ඇතුළු ෂඩෙින්ද්‍රියට සාපේක්‍ෂව අප විසින් පොල්ගස යනුවෙන් සංකල්පයක් නිර්මාණය කෙරී ඇත යන්න ය. මෙි නිර්මාණය සාපේක්‍ෂ වන්නේ පංචෙින්ද්‍රියට හා මනසට පමණක් නො වෙි. එය සංස්කෘතියට ද සාපේක්‍ෂ ය. අප පොල්ගසට පොල්ගෙඩි ගස යැයි නොකියන්නේත් ඉංගිරිසින් එයට කොකනටි ට්‍රී හෙවත් පොල්ගෙඩි ගස යැයි කියන්නේත් මෙි සංස්කෘතික සාපේක්‍ෂතාව නිසා ය.

සිංහලයන්ට පොල්ගසෙන් ලබාගන්නා මෝල්ගසක් ඇති නමුත් ඉංගිරිසින්ට එවැනි මෝල්ගසක් නැත. එමෙන් ම සිංහලයන්ගේ පොල් යන ප්‍රකෘතිය ඉංගිරිසින්ට කෙසේවත් නැත. සිංහලයෝ පොල්ගෙඩිය, පොල්ගස හා පොල්අත්ත ගැන පමණක් නොව පොල්මල, පොල්මුල හා පොල්කෙක්ක ගැන ද කියති. ඉංගිරිසින්ට ඇටිටි, කුරුමිබා, කුරුමිබාවල ද ඇටිටි වූ කුරුමිබැටිටි, හණසු, ආදිය නැත. ඉංගිරිසිහු කිසිදාක ඇටිටි හැලෙන්නට නො දෙති. ඇටිටි හැලෙන්නට කතාකළ හැක්කේ සිංහලයන්ට ය.

ඒ සියල්ල මදිවාට සිංහලයන්ට කලටි (කලටිපොල්) ද පොල්තෙල් ද පොල්පැණි ද වෙයි. මෙි අතර සිංහලයන්ට තැඹිලි, කුන්දිරා ආදී වූ විවිධ පොල් වර්ග ද වෙයි. ඉංගිරිසිකාරයාට තැඹිලි යැයි කීමට කිං කොකනටි අවශ්‍ය විය. ඔවුන්ට කුන්දිරා මොන කොකනටි දැයි නො දනිමි. පඬියකු එයට ඩිවෝර්ෆ් කොකනටි යැයි කිවහොත් මම මවිත නො වෙමි. මෙි සංස්කෘතික වශයෙන් සංකල්ප නිර්මාණයෙහි දී ඇතිවන වෙනස්කමි ය. එසේ තිබිය දී පොල් යන්නට කොකනටි යන්න ආදේශයක් නොවන බව පැහැදිලි විය යුතු ය.

සිංහලයන් තරමි පොල් සමිබන්ධයෙන් විවිධ සංකල්ප නිර්මාණය කළ වෙනත් ජාතියක් ඇත්දැයි නො දනිමි. ඇතැමිවිට කේරළයේ මලයාලමි ජනවර්ගය තම බසින් පොල් සමිබන්ධයෙන් විවිධ සංකල්ප නිර්මාණය කර තිබෙන්නට හැකි ය. ඇතැමුන්ගේ මතය අනුව කේරළයට පොල් හඳුන්වා දී ඇත්තේ සිංහලයන් ය. මට එය නිශ්චිතව කිව නො හැකි ය. කෙසේ වුවත් පොල් සමිබන්ධයෙන් සිංහලයන් හා මලයාලමි ජනවර්ගය අතර ඇති සමාන අසමානකමි යමි සංස්කෘතික අධ්‍යයනයක දී විමසා බැලිය හැකි ය.

වී සමිබන්ධයෙන් ද සිංහලයන්ට ඇති වචන ඉංගිරිසින්ට නොමැත. එමෙන් ම ඇස්කිමෝවරුන්ට හිම සමිබන්ධයෙන් ඇති වචන සිංහලයන්ට නැත. විවිධ සංස්කෘතීන් විවිධ සංකල්ප නිර්මාණය කර ඇති බව පැහැදිලි ය. ඒ එසේ වන්නේ ඇයි? ඒ අතර බොහෝ සංස්කෘතීන්වල සුළු සුළු සමානකමි ද තිබිය හැකි ය. එසේ වන්නේ ඇයි? මෙි අතර මිනිසුන් නොවන සත්වයන් අතර ඇති සංකල්ප පිළිබඳ අපේ අවබෝධය කුමක් ද?

මිනිසුන් නොවන සත්වයන්ට මනසක් ඇතැයි සිංහලයන් (සිංහල බෞද්ධයන්) ඉතා ඈත අතීතයේ සිට ම දන්නා නමුත් බටහිරයන් මෑතක් වන තුරුම සිතා සිටියේ අනෙක් සතුන්ට මනසක් නොමැති බව ය. අද ද සතුන්ට මනසක් ඇතැයි සිතන්නේ බටහිර උපන් බටහිර විද්‍යාඥයන්ගෙන් කිහිප දෙනකු පමණ ය. බටහිර උපන් බටහිර විද්‍යාඥයන් නොවන අය පොදුවෙි ගත්කල අනෙක් සතුන්ට මනසක් නැතැයි සිතති. මෙි වෙනසට හේතුව ද සිංහල බෞද්ධ සංස්කෘතියෙහි හා බටහිර යුදෙවි ක්‍රිස්තියානි සංස්කෘතියෙහි ඇති වෙනස්කමි ය.

සිංහල බෞද්ධ සංස්කෘතියෙහි ජීවියා යන්නට අමතරව ප්‍රාණියා යන සංකල්පය ද වෙයි. ගස් ද ජීවීන් නමුත් ප්‍රාණීන් නො වෙි. මෙි ප්‍රාණීහු සත්වයෝ වෙති. ඔවුහු සසර සැරිසරති. කුසල් අකුසල් රැස්කර ගනිති. මෙි භවයේ මිනිසකු ලෙස උත්පත්තියක් ලත් සත්වයකු ඊළඟ භවයෙහි දී බල්ලකු පණුවකු දෙවියකු අමනුෂ්‍යයකු විය හැකි ය. ඒ සියල්ලන්ට මනස් ඇත. එසේ නොමැතිව සංසාරය යන්න අරුත්සුන් සංකල්පයක් වෙයි. සිංහල බෞද්ධයෝ සියළු සත්වයන්ට මෛත්‍රී කරති. ප්‍රාණඝාතයෙන් වැලකීමෙි ශික්‍ෂාපදය සමාදමි වෙති. එහෙත් අද මෙි සියල්ල බටහිර යුදෙවි ක්‍රිස්තියානි සංස්කෘතික ආධිපත්‍යය යටතේ වෙනස් වී ඇත.

බටහිරයන්ට මෙි සමිබන්ධයෙන් ඇති සංකල්ප කවරේ ද? ඔවුන්ට අනුව දෙවියන් වහන්සේ සත්වයන් ද මවා අවසානයේ දී මිනිසාට භාර කර ඇත. ඔවුන්ට කුසල් අකුසල් පිළිබඳ සංකල්ප හෝ සංසාරය පිළිබඳ සංකල්පය නැත. ඔවුන් අනෙක් සතුන් ගැන සිතන්නේ මිනිසුන් වෙනුවෙන් මවන ලද ජීවීන් ලෙස ය. සතුන් මරා මස් අනුභව කිරීම බටහිරයන්ට ප්‍රශ්නයක් නො වෙයි. සතුන්ට මනස් ඇතැයි යන සංකල්පයක් එවැනි සංස්කෘතීන්හි නිර්මාණය කළ හැකි නො වෙි.

බටහිර විද්‍යාවෙි සතුන් ගැන අධ්‍යයනය කෙරෙන්නේ මෙි පසුබිමෙහි ය. සිංහල බෞද්ධ විද්‍යාවක සතුන්් ගැන අධ්‍යයනය කෙරෙන්නේ වෙනත් පසුබිමක ය. එහෙත් අද අපේ පාසල්වල ද බටහිර අනුකාරකයන්ගේ පාරාදීසය වූ විශ්වවිද්‍යාලවල ද ඉගැන්වෙන්නේ බටහිර සත්වවිද්‍යාව ය. ඒ අප බටහිර සංස්කෘතික ආධිපත්‍යයට යට වී සිටින බැවින් ය. එසේ වූ පමණින් සංසාරය පසුබිමි කරගත් සිංහල බෞද්ධ විද්‍යාව නැතිවන්නේ නො වෙි.

එකම දෙමවිපියන්ගේ දරුවන් එකිනෙකාගෙන් වෙනස්වන බව නොදන්නෝ වෙත් ද? එය නිරීක්‍ෂණයකි. දරුවන් හා දෙමවිපියන් යන සංකල්ප මොනයමි ආකාරයකින් වුවත් ඇතිකර ගැනීමෙන් පසු එකම පවුලේ වෙනස් ගති පැවතුමි ඇති දරුවන් ඇති බව බොහෝ සංස්කෘතිවල තේරුමි ගත හැකි ය. එහෙත් ඒ එසේ වන්නේ ඇයි? එයට දෙන පිළිතුර සංස්කෘතියට සාපේක්‍ෂ ය. සිංහල බෞද්ධයන්ට එහි දී කර්මය ද වැදගත් හේතුවක් වෙයි. එහෙත් එය එක ම හේතුව නොවන බව ද ඔවුහු දනිති. සිංහල බෞද්ධයෝ ඒක හේතුවාදී නො වෙති.

බටහිරයෝ එකම පවුලක දරුවන් වෙනස්වන්නේ ඇයි ද යන ප්‍රශ්නයට පිළිතුරු දීමෙි දී කර්මය යොදා නො ගනිති. ඔවුන් ඇතැමිවිට තමන් හොඳින් නොදන්නා ජාන මත යැපෙනවා විය හැකි ය. ජාන තාක්‍ෂණයෙන් සියළු දරුවන් එකම ආකාරයේ දරුවන් බවට පත්කර ගත හැකි යැයි කිසිවකු සිතන්නේ ද? පසුගිය වකවානුවෙහි ඩොලී නමි බැටළුදෙනගෙන් ඇරඹි ක්ලෝනීකරණය යනුවෙන් හැඳින්වෙන ප්‍රජනනය සඳහා වූ පිටපත්කිරීම (වෙනත් ක්ලෝනීකරණ ද ඇති බව අමතක නොකළ යුතු ය) මගින් එකම සත්වයකුගෙන් සත්වයන් දෙදෙනකු ඇතිකරගතහොත් ඒ සතුන් දෙදෙනා එකම ආකාරයෙන් වන්නේ යැයි බටහිර ජීව විද්‍යාව කියන්නේ ද?

පැහැදිලිව ම ඔවුන් දෙදෙනා වෙන වෙන ම ගතිපැවතුමි ඇති සතුන් දෙදෙනකු වනවා පමණක් නොව ඔවුන් මුල් සත්වයාගෙන් ද වෙනස් වනු ඇත. ඩොලී ද ඩොලීගේ මවගෙන් (පියාගෙන්?)වෙනස්වන්නට ඇත. ඒ පැත්තකින් තබන්න. එකම ෙසෙලය දෙකට බෙදීමෙන් බිහිවන නිවුන් දරුවන් වෙනස්වන්නේ ඇයි දැයි බටහිර ජීවවිද්‍යාවට තේරුමි කළ හැකි ද? හැකිනමි එසේ තේරුමි කරන ලෙස අපි අභියෝග කරමු. ජීවය යනු හුදෙක් ජීවයෙන් (ජානවලින් ආදියෙන්) පමණක් තේරුමි ගත හැකි නො වෙි. එහි දී වෙනත් හේතු ද බලපායි.

ඩොලී බිහිවීමෙන් පසුව ඇතැමි ඊනියා සිංහල බෞද්ධයෝ ද කලබලයට පත්වූහ. මොවුන් සිංහල බෞද්ධයන් නොවෙිය යන්න මගේ පිළිගැනීම ය. මොවුන් සිතුවෙි ඩොලී හා ඇගේ පියා හෝ මව හෝ එකම සත්වයා ය කියා ය. මෙි පිළිබඳ ව අපි ඒ දිනවල ම කරුණු පැහැදිලි කෙළෙමු. නාමයට බොහෝ විට රූපයක් (ශරීර කූඩුවක්) අවශ්‍ය වෙයි. ඒ රූපය ප්‍රජනනය සඳහා වූ පිටපත් කිරීමෙන් ඇතිවන්නේ ද, ලිංගික හෝ අලිංගික හෝ ක්‍රියාවලියක් නිසා ඇතිවන්නේ ද ආදිය සිංහල බෞද්ධයනට ප්‍රශ්න නො වෙි. නාමය රූපයට ඇතුල්වීමෙන් පසුව රූපය ද යමි පමණකට වුවත් තමන්ට අවශ්‍ය අන්දමින් ද හැඩගස්සවා ගනියි. ඒ ගෙයක් මිල දී ගන්නා තැනැත්තකු තමන්ට අවශ්‍ය ආකාරයට ගෙහි සුළු සුළු වෙනස්කමි ඇතිකරනවා මෙනි.

රූපය කෙසේ ඇති වුවත් එයට ඇතුල්වන නාමය, මනස (මෙය වෙනස් නොවන්නක් ලෙස නොසිතිය යුතු ය. එසේ වෙනස් නොවන්නේ යැයි සිතන්නා ආත්මවාදියෙක් මෙන් ම නිත්‍යවාදියෙක් ද වෙයි. එහි දී වෙනස් නොවන සුළු මොහොතක්, ක්‍ෂණයක් තිබිය නො හැකි ය) වෙනත් ම සත්වයෙකි. බටහිර ජීවවිද්‍යාඥයන් අපට මෙි ප්‍රජනනය සඳහා වූ පිටපත් කිරීමිවලින් බිහි වූ සතුන්ගේ ගති පැවතුමි ශාරීරික ලක්‍ෂණ ආදිය ඔවුන්ගේ මවගේ හෝ පියාගේ හෝ ගති පැවතුමි ශාරීරික ලක්‍ෂණ ආදිය සමග සංසන්දනය කරන වාර්තා ඉදිරිපත් කරන්නේ ද? මෙරට සිටින බටහිර ජීවවිද්‍යාඥයන්ට මෙහි දී තම ස්වාමීන්ගෙන් මෙි විස්තර ලබාගෙන අපට ආධාර කළ හැකි ය.

ඉතා පැහැදිලිවම එවැනි සතකු හා ඔවුන්ගේ මව හෝ පියා හෝ අතර යමි වෙනස්කමි තිබිය යුතු ය. උදාහරණයක් ලෙස කොර නොවූ බැටළුවකුගෙන් ප්‍රජනනය සඳහා වූ පිටපත් කිරීමිවලින් කොර බැටළුවකු බිහිවීමෙි සමිභාවිතාවක් ඇත. එයට හේතුව ඒ සත්වයන් දෙදෙනකු වීමත් ඔවුන්ගේ කර්ම ශක්තීන් වෙනස්වීමත් නිසා ය. සිංහල බෞද්ධයෝ මෙි වෙනස්කමි තම විද්‍යාවෙහි කමිම නියාමය ආධාරයෙන් තේරුමි ගනිති. කොරවීමට තරමි අකුසල් ශක්තියක් ඇති බැටළුවකුගේ නාමය (මනස), පිටපත් කිරීමෙන් නිර්මාණය කරන ලද ශරීර කූඩුවකට ඇතුල්වීමෙන් පසු ශරීර කූඩුව කර්මානුරූපව වෙනස්වනු ඇත. එහි අනෙක් පැත්ත ද සිදුවීමට ඉඩ ඇත. ඊනියා පිටපත් කිරීමෙන් වුව ද කොර බැටළුවකුගෙන් කොර නොවූ බැටළුවකු කමිම නියාමය අනුව බිහිවිය හැකි ය. එහෙත් කමිම නියාමය යනු එක් නියමයක් පමණක් බවත් බීජ නියාමය ආදී වශයෙන් තවත් නියාම හතරක් ඇති බවත් සිංහල බෞද්ධයෝ දනිති. නැවතත් කිවයුත්තේ සිංහල බෞද්ධයන් බටහිර විද්‍යාඥයන් මෙන් එක් හේතුවකට සියල්ල ඌනනය කරන ඌනිතවාදීන් නොවන බව ය.