ජෙනීවා සමුළුවෙන් උගත් පාඩම්

ලංකාවට එරෙහිව එක්සත් ජාතින්ගේ මානව හිමිකම් සමුළුවට ඇමරිකාව ඉදිරිපත් කළ යෝජනාව තරමක් සෑර බාල්දු කළ එකක් විය. එහෙත් මේ ලියන මොහොත තුරු එය නිල වශයෙන් යෝජනාවක් ලෙස ගැනීමට අවශ්‍ය වූ රටවල් පහළොවක් එයට අත්සන් තබා නැත. එසේ අත්සන් තැබුව ද යෝජනාවට ඡන්දය විමසීමක් කරා යෑමට ඇමරිකාව ප්‍රමුඛ බටහිර රටවල් කටයුතු කරාවි ද යන්න පැහැදිලි නැත. එසේ ඡන්දයකට ගියත් නැතත් ඡන්දයේ දී ඔවුන් ජයග්‍රහණය කළත් නැතත් ප්‍රශ්නය ජෙනීවා සමුළුවෙන් අවසන් නො වේ. කවදා ප්‍රශ්නය අවසන් වුවත් අප ජයග්‍රහණය කිරීමෙන් තොරව එය අවසන් කිරීමට ඉඩ නොදිය යුතු ය. ජයග්‍රහණය සඳහා අවශ්‍ය වන්නේ බටහිර යටත්විජිතවාදයට එරෙහි රටවල ශක්තිමත් සංවිධානයක් බිහිකිරීමත් එයටත් වඩා අප රටේ ජනතාවගෙන් බහුතරය ඇමරිකාව ප්‍රමුඛ බටහිර යටත්විජිතවාදීන් පරාජය කිරීම සඳහා මානසික තත්වයකට පත්කිරීමත් ය. එහි දී භික්‍ෂූන් වහන්සේගේ ප්‍රධානත්වයෙන් ජනතාවගේ ආධ්‍යාත්මික ශක්තිය නැංවීමට කටයුතු කිරීමත් හමුදාවේ සෙබළුන්ගේ ආධ්‍යාත්මික ශක්තිය මෙන් ම යුද ශක්තියත් වර්ධනය කිරීමට කටයුතු කිරීමත් ය. ලොවෙහි දරුණුම ත්‍රස්තවාදී සංවිධානය පරාජය කළ අපේ රණවිරුවන්ට යම් අයුරකින් ඇමරිකානු ආක්‍රමණයක් සිදුවුවහොත් එය ද පරාජය කිරීමට හැකි වනු ඇත. තවත් බෞද්ධ රටක් වූ වියට්නාමය විසින් එකල ඇමරිකාව පරාජය කෙරුණු අන්දම අපි සිහිපත් කරමු. මෙහි දී ජනතාව බියකිරීම මගේ අරමුණ නො වේ. එහෙත් ඉදිරි කාලයෙහි දී ආර්ථික සම්බාධකවලට මෙන් ම ආක්‍රමණවලට ද මුහුණ දීමට අද සිට සූදානම් වීම අනියත බියක් නිසා යෝජනා කරන්නක් නොව අප බටහිර ක්‍රිස්තියානි යටත්විජිතවාදයෙහි ඊනියා මානව දයාව කුමක් දැයි දන්නා නිසා කෙරෙන්නකි. ආර්ථික සම්බාධකවලට සූදානම් වීමේ දී වස විස සහිත බටහිර කෘෂිරසායනයෙන් නිිදහස් වීමට ද අප කටයුතු කළ යුතු ය. බටහිරෙන් ලැබෙන පොහොර, පලිබෝධ නාශක ආදිය යොදා ගැනීම මගින් එක් පැත්තකින් අප ඔවුන්ගේ ග්‍රහණයට හසුවන බව අමතක නොකළ යුතු ය. විද්‍යාලංකරයෙන් හා කැලණිය විශ්වවිද්‍යාලයේ මානව ශාස්ත්‍ර පීඨයෙන් එකල රට දැය සමයට හිතැතිව කරන ලද අධ්‍යයනවලින් පසුව එවැනි පදනමකින් කෙරුණු එකම පර්යේෂණය යැයි කිවහැකි විද්‍යා පීඨයේ ආසනික් සම්බන්ධ පරීක්‍ෂණ පැවැත්වීමට දිගට ම අකුල් හෙලූ කණ්ඩායමක් අද එම පරීක්‍ෂණ නැවැත්වීම සඳහා පියවර ගනිමින් සිටියි. එමෙන් ම යම්කිසි දිනක බටහිර වෙදකමේ බෙහෙත්වලින් නිදහස් වීමට ද පියවර ගැනීමට සිදුවනු ඇත. නිදහස අවසාන වශයෙන් ලැබෙන්නේ අප බටහිරයන්ගේ දැනුමෙන් නිදහස් වූ දිනක ය.

ලංකාවේ ඊනියා යුද්ධාපරාධ සිදු වූ බවට සාක්‍ෂි ඉදිරිපත් කිරීමට ඇමරිකාවට හෝ මේ සියල්ල පිටුපස සිටින එංගලන්තයට හෝ නො හැකි ය. යම්තමින් වුව සාක්‍ෂියක් තිබිණි නම් ඔවුන් මේ වන විටත් අප දඬුකඳේ ගසා ය. සාක්‍ෂි නොමැති බැවින් ඔවුහු චැනල් ෆෝ මගින් ව්‍යාජ වීඩියෝපට නිපදවතිෂ එක් එක් රට, එක් එක් සංවිධාන, එක් එක් එක් සංසද ඔස්සේ ලංකාවට විරුද්ධව යෝජනා සම්මත කරවති. ඊනියා අන්තර්ජාතික ජූරිය මේ කැරොල් කරත්තයට එක් වී ඇති අළුත්ම නඩය වෙයි. ඔවුන් එකතුවීමෙන් පෙන්නුම් කරන්නේ ඊනියා ජාත්‍යන්තර අධිකරණය ඉදිරියේ දී කෙසේ ක්‍රියාකරාවිද යන්න ය. මේ අතර බටහිර ක්‍රිස්තියානි යටත්විජිතවාදය විසින් තම ආධිපත්‍යය තහවුරුකිරීම සඳහා හැටේ දශකයෙන් පසුව පිහිටුවනු ලැබූ ඊනියා රාජ්‍ය නොවන සංවිධාන ද වෙයි. මෙරට හමුදාවලට එරෙහිව සරත් ෆොන්සේකාගේ ව්‍යාජ සුදුකොඩි කතාව හැරෙන්නට වෙනත් සාක්‍ෂියක පුළුටක්වත් සොයාගැනීමට බැරි බටහිරයෝ සරත් ෆොන්සේකා නිදහස් කරන ලෙස ද බලපෑම් කරති. ජනාධිපතිතුමා ඔහුට සමාවක් දෙන්නේ නම් එසේ කළ යුත්තේ බටහිරයන්ට කිසිදු ආකාරයකින් ඔහු යොදාගැනීමට නොහැකිවන ආකාරයකට ය. සාක්‍ෂි නොමැති බටහිරයෝ අපට එරෙහිව හිතුමතේට කටයුතු කිරීමට මැළිවෙති. එබැවින් ඔවුහු හැකිතාක් දුරට ඊනියා නීත්‍යානුකූල භාවයක් යුද්ධාපරාධිකරණ හා මානව අයිතිවාසිකම් චෝදනාවලට ලබාදීමට උත්සාහ කරති. වීඩියෝපට, රාජ්‍ය නොවන සංවිධානවල ප්‍රකාශ, රායප්පු ජෝසප් බිෂොප්වරයා ඇතුළු ඇතැම් බිෂෙ’ාප්වරුන්ගේ ප්‍රකාශ, රනිල් වික්‍රමසිංහ ඇතුළු එ ජා ප නායකයන්ගේ ද ජ වි පෙ, ජනරළ ආදී බටහිරයන්ගේ අතකොළු බවට පත්වී ඇති කසිකබල් මාක්ස්වාදී පක්‍ෂවල ද ප්‍රකාශ ආදිය ද මේ චෝදනාවලට ඊනියා නීත්‍යානුකූල භාවය ලබාදීම සඳහා යොදා ගැනෙන ව්‍යාජ සාක්‍ෂි වෙයි. බටහිර කතෝලික චින්තනයේ බිහි වූ මාක්ස්වාදය අවසානයේ දී සේවය කරන්නේ් බටහිරට ම බව මේ වන විට පැහැදිලි වී අවසානය. බටහිරයන් කටයුතු කරන්නේ ආණ්ඩුවට විරුද්ධව මිස රටට විරුද්ධව නොවේ යැයි ද එ ජා පක්‍ෂය බලයේ සිටියේ නම් බටහිරයන් මේ ආකාරයෙන් කටයුතු නොකර්න්නේ යැයි ඒ පක්‍ෂයේ නායකයෝ කියා සිටිති. අද බටහිරයන්ට අවශ්‍ය ඔවුන්ගේ රූකඩ ආණ්ඩුවක් එ ජා ප දෙමළ ජාතික සංධානය හා වෙනත් කුඩා පක්‍ෂ මගින් ඇතිකර හැකිනම් සරත් ෆොන්සේකා ජනාධිපති කිරීම ය. එය වත්මන් ආණ්ඩු විරෝධී එකකි. එහෙත් එය හුදු ආණ්ඩු විරෝධයක් නො වේ. ආණ්ඩු විරෝධී ව්‍යාපාර ඇතිකළ හැක්කේ හුදෙක් රටවැසියන්ට පමණකි. විජාතිකයන්ගේ ආණ්ඩු විරෝීධි ව්‍යාපාර රටට ද විරුද්ධ ව්‍යාපාර වෙයි. රටේ මහජනතාවගේ වැඩි කැමැත්තට පිහිටුවන ලද ආණ්ඩුවක් විජාතික බලවේග විසින් වෙනස් කර රටටට එපාවූ පක්‍ෂයක් හෝ පක්‍ෂ හෝ බලයට පත්කිරීමට උත්සාහ කෙරෙන්නේ නම් පැහැදිලිව ම එය රටේ බහුතරයට විරුද්ධව යෑමකි. ඒ නිසා ම එය රටට විරුද්ධ වූවකි. එ ජා ප නායකයන්ට මෙය නොතේරෙනවා නො වේ. එහෙත් ඇමරිකානුවන් හා ඉංගිරිසින් දඟලන්නේ තමන් බලයට පත්කිරීමට බැවින් එ ජා ප නායකයෝ බටහිරයන්ගේ රාෂ්ට්‍ර විරෝධය ආණ්ඩු විරෝධයක් ලෙස හුවා දක්වති.

බටහිරයන් උත්සාහ කරන්නේ තමන්ගේ වත්මන් යෝජනාවටත් පසුකාලීන යෝජනාවලටත් හැකිතාක් රටවල සහාය ලබාගැනීමට ය. මෙවර යෝජනාවේ සැර බාලකර ඇත්තේත් හැකිතාක් ඡන්ද ලබාගැනීමේ අරමුණෙන් ය. එහෙත් ඒ සැර බාල යෝජනාව ඔස්සේත් ඇමරිකාව හා එංගලන්තය මෙරට කටයුතු අධීක්‍ෂණය කිරීම සඳහාත් එක්සත් ජාතීන්ගේ මානව හිමිකම් කමිටුවේ 22 වැනි සැසිවාරය දක්වා දැනට අප බැඳ තැබීමටත් උත්සාහ කරයි. එංගලන්තයට හා ඇමරිකාවට නිදහස් රටවල් ලෙස අවුරුදු හාර පන්සියකට එහා යන ඉතිහාසයක් නැත. ඔවුන් ඊනියා මානව හිමිකම් යුද්ධාපරාධ ගැන කිසි දිනෙක අව්‍යාජව සිතා නැත. එහෙත් අවුරුදු දෙදහස් තුන්සීයයකට පමණ පෙර ගැමුණු මහරජතුමා යුද්ධයෙන් මියගිය අය පිළිබඳ පසුතැවිලි විය. පැරදුණු එළාරට නිසි ගෞරවය ලබා දුන්නේ ය. එතුමාගේ සේනාව අනුරාධපුරයට වැද එය කොල්ල කෑ බවට හෝ එහි සිටි ජනයා සමුලඝාතනය කළ බවට හෝ සාක්‍ෂි නැත. අද ද අපේ හමුදා අනුගමනය කරන්නේ ඒ ප්‍රතිපත්ති ය. යුද්ධයෙන් මියගිය අය ගැන පසුතැවිලි වූ බටහිරයෝ කවරහු ද? බටහිරයන්ට ඇත්තේ සමුලඝාතන හා කොල්ලකෑම් පිළිබඳ ඉතිහාසයකි. අද ද ඇෆ්ගනිස්ථානයේ යුද්ධාපරාධ ගැන ඔබාමාට කීමට ඇත්තේ කණගාටුය යන්න පමණකි. එරට ආරක්‍ෂ ලේකම්වරයා පවසන්නේ යුද්ධයක දී එවැනි දේ සිදුවන බව ය. මේ යටත්විජිතවාදීන්ට මානවහිතවාදය අවශ්‍ය තම ආධිපත්‍යය තහවුරු කිරීමට ය. අද බටහිරයන් මූලික වශයෙන් ඉල්ලන්නේ උගත් පාඩම් කොමිසමේ වාර්තාව ක්‍රියාත්මක කරන ලෙස ය. පත් නොකළ යුතුව තිබූ උගත් පාඩම් කොමිසම ප්‍රශ්නයට අවතීර්ණ වී ඇත්තේ මෙරට දෙමළ ජනයාට ප්‍රශ්නයක් ඇත යනුවෙන් කීමෙනි. මේ කොමිසම ඉදිරියේ ඔවුන්ගේ ආරාධනයෙන් මා සාක්‍ෂි දුන් අවස්ථාවේ මෙහි ජනවාර්ගික ප්‍රශ්නයක් නැති බව මම තර්කානුකූලව හා සාක්‍ෂි සහිතව පෙන්වා දුන්නෛමි. මගේ සාක්‍ෂියෙන් පසු එක් කොමසාරිස්වරයකු පැවසුවේ මගේ ඉදිරිපත් කිරීම තර්කානුකූල වුවත්, ඔවුන්ට (දෙමළ වෙල්ලායන්ට හා ඔවුන් පසුපස සිටින බටහිරයන්ට) යමක් දිය යුතු බව ය. පැහැදිලිව ම බටහිරයන්ගේ අධ්‍යාපනයක් ලැබු කොමිසමේ මහත්ම මහත්මීන් ඉංගිරිසින් උගන්වා ඇති ජනවාර්ගික ප්‍රශ්නයක් ඇතැයි යන පූර්ව නිගමනයේ පිහිටි බව පැහැදිලි ය. මේ එක් අයකුවත් සඟ වෙද ගුරු ගොවි කම්කරු බලවේග නියෝජනය කළේ යැයි කිව නො හැකි ය. ඔවුහු අප නැති කළ කොාල්බෲක් කැමරන් ගුරු කුලයේම අය වෙති. ජනවාර්ගික ප්‍රශ්නයක් ඇත්නම් ඒ මෙරට සිංහල ජනතාවට ය. තවමත් මෙරට සිංහලයන්ට, විශේෂයෙන් ම සිංහල බෞද්ධයන්ට හා ඔවුන්ගේ සංස්කෘතියට හිමි තැන ලැබී නැත. උගත් පාඩම් කොමිසම පත්කළේ මූලික වශයෙන් ම ඊනියා සටන් විරාම ගිවිසුමේ අසාර්ථකත්වයට හේතු සෙවීමට ය. එය අසම්පුර්ණ ය. ඊනියා සටන් විරාම ගිවිසුම අත්සන්කිරීමට හේතු වූ කරුණු, එහි දී බලපෑම් කළ පුද්ගලයන්, සංවිධාන, පූජකවරුන්, රාජ්‍ය ආදිය ගැන ද කොටි සංවිධානයේ මානව හිමිකම් කඩකිරීම් ඒවාට අනුබල දුන්නවුන්, කොටින්ට සුදුහුණු ගෑවුන් කවුරුන් ද ආදිය ද සෙවිය යුතු ය. තමන්ගේ මතය ප්‍රකාශ කිරීමට ඇති අයිතිය යටතට රජයේ සීමිත ස්වෛරීභාවයත් පාවාදීමට හේතුවන මත ප්‍රකාශ කිරීමේ අයිතිය ගැනීමට නො හැකි ය. ඉහත සඳහන් කරුණු ද අපේ සිමිත නිදහසට පවා විරුද්ධව කටයුතු කල අය ගැන ද සෙවීමට තවත් කොමිසමක් පත්කළ යුතු ය. එයට සඟ වෙද ගුරු ගොවි කම්කරු බලවේගවලින් නියොජිතයන් ඇතුළත් විය යුතු ය. රජය තමන් පත්කළ කොමිසම්වල සියලු යෝජනා ක්‍රියාත්මක කිරීමට බැඳී නැත. කිසිම විජාතික ජගතකුට රජයට අහවල් කොමිසමේ වාර්තාව සම්පුර්ණයෙන් හෝ අඩ වශයෙන් හෝ ක්‍රියාත්මක කීිරීමට බලකල නො හැකි ය. රජය කළ යුත්තේ ඒ දෙවැනි කොමිසමේ වාර්තාව ද නිකුත් වූ පසු කොමිසම් දෙකේ ම වාර්තා අධ්‍යයනය කර රටට වඩා සුදුසු යෝජනා පමණක් ක්‍රියාත්මක කිරීම ය. යක්‍ෂ නාග දේව හා අර්ධ වෛදික භාරතයෙන් පැමිණි කොටස් එක් කර සංහිඳියාවකින් එක් සේසතක් යටතට ගැනීමට අප සමත්වූයේ අවුරුදු දෙදහස් හාරසියයකට පමණ පෙර ය. අපට කල්ලන් හා සුද්දන් අතර සංහිඳියාවක් නැති බටහිරින් පාඩම් අනවශ්‍ය ය.

LLRC, USA resolution, reconciliation and sovereignty - I

The much awaited USA resolution on Sri Lanka was brought before the UNHRC on last Wednesday. It made the opponents of the government who propagated the lie that the latter has created a “gonibilla” to divert the attention of the people from fuel prices, bus fares, electricity bills etc., helpless. It exposed them to such an extent they now state that the USA and its allies in the west are against the government and not against the country. In Sinhala they say “kata boru kiwwath diva boru kiyanne nehe”, and this statement is an excellent example for the truth as revealed by the tongue. It is clear that the USA wants to topple the present government as the former is against the latter, and to install a UNP – TNA government if possible with Sarath Fonseka as the President. It should not be forgotten that Fonseka initiated the white flag story which commenced the war crime issue even before the last Presidential elections and that the TNA supported him at the elections. Now who should have the power to decide which government should rule the country? Is it the Sri Lankan people or the American state department? If the American state department can decide on the party or alliance that should rule the country, is it against the country or against only one of the alliances? The UNP and the TNA and their former leaders who supported the English against the Sinhala people especially the Sinhala Buddhists are now doing the same, supporting the USA and good old England, how much the latter has given us including some of our leaders, political as well as so called civil, with their education, and of course their wives who had the same English education, not necessarily in English medium. When some of these political leaders claim that it is the government that opened the gates for western hostilities they utter the truth. If the UNP government of 2002 with Ranil Wickremesinghe continued there would not have been charges of war crimes as there would not have been any war crimes real or imaginary without a war. The UNP would have signed a few more pacts with Prabhkaran and USA and UK would have facilitated the establishment of Eelam through Norway. When some of these leaders claim that this government is worse than even the colonial governments with respect to human rights, we know where we and they stand. It is becoming clearer and clearer that what we gained in 1948 was a limited independence.

In general those who want the government to implement the USA resolution if it is adopted by the UNHRC, are those who were against humanitarian operations and who claimed that the LTTE could not be defeated and that there was no other path to achieve peace than through negotiations that Norway “facilitated”. At Geneva those who are behind the USA resolution are generally the western countries good old England giving the leadership. Most of them are colonial countries that are noted for their track record on human rights. The USA wanted to bring a strong resolution but it is clear that the resolution is somewhat diluted than expected by many people who think that a resolution against Sri Lanka at an international forum, especially at the UNHRC is the end of the world. It is not so and it is clear as we have mentioned before the USA led west is acting very cautiously. They did not have much support for a strong resolution and now want to mislead the non European countries with a not so strong resolution. They were gradually building up pressure from white flags to Ban ki Moon, various statements by USA state department officials that include USA ambassadors and the nth secretaries in the embassy, threats, resolutions at various so called international fora and now USA at the UNHCR, after Canada failed last year. The west is very cautious simply because there is no case against Sri Lanka. If there was the slightest evidence that they could prove that Sri Lanka had violated human rights they would have already imposed economic sanctions and even attacked using NATO bombers without going through UN fora. The limited independence and the strength of the non aligned movement, Russia, China and other countries together with the fact there is no evidence of war crimes by the Sri Lankan armed forces prevent the USA from taking such action and they want to make their action as “legal” as possible. They will come out with many more Channel Four myths in time to come in order to convince the non European nations that Sri Lanka and its President, Secretary of Defense and some officers have to be punished for committing war crimes. As mentioned many a times it is time for a strong anti west movement, forget the non aligned name board as we have to be aligned against the west, at least because of their hegemonic education that has ruined the world together with the resources, after leaving counterfeit mannerisms among the western educated men and women in the Afro Asian countries. The USA resolution is not going to be their last attempt and the government should take all measures to defeat the resolution if the west presses for a vote. In any event there will be more resolutions in the future whether the USA resolution is adopted or not at the UNHRC. With the present resolution the west wants to monitor the so called reconciliation measures thereby to have a hold in our internal affairs. In this regard whatever the policies of the minister in the past Prof. G. L. Peiris has to be commended for the strong stand that he has taken against the west. Reconciliation is our business according to our traditions and not that of the westerners who have had no policy on reconciliation at all in their countries at any time of the history.

In the meantime the government appointed the LLRC to come out with a report in the good old traditions of commissions since Colebrook Cameron days, on lessons learnt and reconciliations. As in the case of almost commissions there were no members from Sanga, Veda, Guru, Govi, Kamkaru in the LLRC. After all Colebrook and Cameron were not from Sanga Veda Guru Govi Kamkaru and the President from Medamulana could not change the tradition. The government gave the following mandate to the LLRC. "To inquire and report on the following matters that may have taken place during the period between 21st February, 2002 and 19th May, 2009, namely:

The facts and circumstances which led to the failure of the ceasefire agreement operationalized on 21st February, 2002 and the sequence of events that followed thereafter up to the 19th of May, 2009, whether any person, group or institution directly or indirectly bear responsibility in this regard; the lessons we would learn from those events and their attendant concern, in order to ensure that there will be no recurrence; the methodology whereby restitution to any person affected by those events or their dependants or their heirs, can be affected; the institutional administrative and legislative measures which need to be taken in order or prevent any recurrence of such concerns in the future, and to promote further national unity and the reconciliation among all communities, and to make any such other recommendations with reference to any of the matters that have been inquired into under the terms of the Warrant."

It would have been better if the government did not appoint the LLRC. After all the Sinhala people have a history going back to more than two thousand five hundred years compared with a history of three to four hundred years of Americans and Europeans after the modernity was introduced towards the latter part of the fifteenth century. The west never respected human rights of the people lived in the colonies except perhaps of those who happened to have the “best of their education” and when people complain that the Europeans had a better record of human rights protection than this government it is clear whose human rights they are interested in. We have experience in nation building and we know how Yaksha, Naga, Deva and the groups who came from what I call Ardha Vedic Bharath were all united under one umbrella (eksesath) to form the Sinhala nation. Of course, it did not happen overnight and it took hundreds of years to finally reconcile all these groups, which we may call gothras not having the same meaning as tribes as used by the English. The tribe is translated wrongly as gothra by those who were educated by the English and we can only laugh when they claim that we follow the English when we use the term gothra. It was a reconciliation par excellence (vishistathama would have been better), if I may use an English expression, and we have that experience behind us. It is unfortunate that the LLRC does not mention of this reconciliation in our history.

Now who prevented the Vellalas who were brought by the Dutch reconciling with the existing Sinhala nation? It was the Dutch first and then the English who segregated the Tamils from the Sinhalas, first in Nagadeepa, then in Madakalapuwa, and finally in the coffee and tea estates. The English allowed only those who had their education to mingle with each other but they wanted the Tamils with the best of their education to become the leaders of the country over their Sinhala counterparts thus creating the present problem. The English had no respect for the other Tamils and they were left as a non entity under the yoke of the educated Vellalas until Prabhakaran came on the scene. It is this “non entity” that the government has to take care of without dancing to the tune of frustrated Tamil Vellalas with the best of English education and their masters in the west.(12/03/14)

Copyright Prof. Nalin De Silva

තරංගවාදය කඩා වැටෙයි

අපට මේසය හෝ පුටුව හෝ පෙනෙන්නේ යම් තැනක ය. එහෙත් අප කිහිප වතාවක් ම කියා ඇති පරිදි අපට මේසයක් හෝ පුටුවක් හෝ දක්නට නො ලැබෙයි. අපට වර්ණ හා හැඩ පෙනුන ද මේස හෝ පුටු හෝ නො පෙනෙයි. එහෙත් අපි අනුමානයෙන් මේස හා පුටු ඇතැයි සිතමු. මේස හා පුටු පෙනෙන්නේ යැයි සිතමු. එපමණක් නො වේ. පුටුවක් හෝ මේසයක් හෝ ඇත්තේ අවකාශයෙහි එක් තැනක පමණක් යැයි අපි කියමු. එනම් මේසයක් හෝ පුටුවක් හෝ ඇත්තේ අවකාශයෙහි එක් තැනක පමණක් යැයි අපි අනුමාන කරමු. අප එකම ආකාරයේ පුටු තැන් දෙකක පිහිටි බව දුටුවහොත් ඒ පුටු දෙකක් මිස එක පුටුවක් යැයි මොහොතකටවත් නො සිතමු. එහෙත් ඒ එකම පුටුවක් විය නො හැකි ද?

යම්කිසි වස්තුවක් හා අප (නිරීක්‍ෂකයා) අතර කාචයක් තිබී ඒ වස්තුවෙහි ප්‍රතිබිම්බ දෙකක් අපට දිස්වන්නේ නම් හා වස්තුව හා අප අතර කාචයක් ඇති බව අප නොදන්නේ නම් අප එවිට අනුමාන කරන්නේ, සිතන්නේ කුමක් ද? කිසිම සැකයකින් තොරව වස්තු දෙකක් ඇතැයි අපි කියමු. එහෙත් ඒ වස්තු ඇතැයි අප සිතන තැන්වලට ගියහොත් ඒ එක් තැනක දී වුව ද අපට වස්තුවක් ස්පර්ශ කිරීමට හෝ දැක ගැනීමට හෝ නොහැකි වනු ඇත. එහෙත් ඒ තැන්වලට යෑමට නොහැකි නම් අප සිතන්නේ වස්තු දෙකක් ඇති බව ය.

ඈත විශ්වයේ මන්දාකිණි හා වෙනත් එවැනි විශාල ස්කන්ධ සහිත වස්තු එලෙස කාච ලෙස හැසිරෙයි. එවැනි කාචවලට විශ්වවේදයෙහි ගුරුත්වජ කාච (gravitational lenses) යැයි කියනු ලැබේ. සූර්යයා ද ඈත පිහිටි තාරකා සම්බන්ධයෙන් ගත් කල ගුරුත්වජ කාචයක් ලෙස ක්‍රියා කරයි. එසේ සිදුවන්නේ අයින්ස්ටයින්ගේ සාධාරණ සාපේක්‍ෂතාවාදයට අනුව එවැනි විශාල ස්කන්ධ සහිත වස්තු අසලින් ගමන් කරන ආලෝකය නැමෙන බැවිනි. ආලෝකය එසේ නැමීම හේතුවෙන් ස්කන්ධය විශාල වස්තුව කාචයක් මෙන් ක්‍රියා කරයි. කාචයකින් කෙරෙන්නේ ද ආලෝකය නැමීමකි. විශාල ස්කන්ධය ඇති වස්තුවෙන් යම් ප්‍රභවයකින් (තාරකාවක්, මන්දාකිණියක්, මන්දාකිණියක න්‍යාෂ්ටියක් හෝ ආලෝකය නිකුත් කරන වෙනත් වස්තුවක් හෝ විය හැකි ය) ලැබෙන ආලෝකය නැමීම නිසා එම ප්‍රභවයෙහි ප්‍රතිබිම්බ දෙකක්, තුනක් ආදී වශයෙන් නිර්මාණය විය හැකි යැයි ද ඒ නිරීක්‍ෂණය කළ හැකි යැයි ද කියැවෙයි. ප්‍රතිබිම්බ සංඛ්‍යාව විවිධ හේතු මත රඳා පවතින බව ද සඳහන් වෙයි.

අපට ඇතැම් අවස්ථාවල අවකාශයෙහි පෙනෙන්නේ යැයි කියන්නේ ප්‍රතිබිම්බ මිස මුල් ප්‍රභවය නො වේ. අද එවැනි ප්‍රතිබිම්බ රාශියක් විශ්වවේදීන් විසින් හඳූනාගනු ලැබ ඇත. එහෙත් හඳුනාගනු නොලැබූ ප්‍රතිබිම්බ කෙතෙක් වේ ද? අප ඒ ප්‍රතිබිම්බ බව නොදන්නේ නම් අප සිතන්නේ ඒ මුල් ප්‍රභව කියා ය. අද අපට අහසෙහි පෙනෙන තාරකා මන්දාකිණි කොපමණ සංඛ්‍යාවක් ප්‍රතිබිම්බ වේ ද? ඒ පිළිබඳ ව නිවැරදි ව ප්‍රකාශයක් කළ හැක්කේ කා හට ද? එබැවින් එකම ප්‍රභවය අපි අහසෙහි තැන් කිහිපයක දී දකින්නෙමු ද? එහෙත් අපි ඒ ප්‍රතිබිම්බ බව නොදැන මුල් වස්තු ලෙස සලකන්නෙමු ද?

මා මෙහි දී උත්සාහ ගන්නේ වත්මන් ප්‍රවාදවලට හා අර්ථකථනවලට අනුව එකම වස්තුව අහසෙහි කිහිප තැනක දී නිරීක්‍ෂණය කළ හැකි බව පෙන්වීමට ය. එහි දී යමකු කියනු ඇත්තේ අප එසේ නිරීක්‍ෂණය කිරීම හා එකම වස්තුව කිහිප තැනක පිහිටීම යනු එකක් නොව දෙකක් බව ය. එහෙත් එය එතරම් ම සරල නො වේ. බොහෝ දෙනා අසා තිබෙන, එහෙත් භෞතික විද්‍යාව පිළිබඳ නොබෙල් ත්‍යාගලාභී රිචඩ් ෆයින්මාන් විද්වතාට අනුව කිසිවකුට නොතේරෙන (එහෙත් ලංකාවෙන් කැනඩාවට ගොස් පාසල් ගුරුවරයකු ලෙස සේවය කරන බෝධි ධනපාල නම් මහතකුට හා ඒ මහතා කැනඩාවේ ඇසුරු කරන මහාචාර්යවරු පිරිසකට නම් ඒ තේරෙන බව ඒ මහතාගේ ප්‍රකාශවලින් පෙනී යයි.) ද්විත්ව සිදුරු පරීක්‍ෂණය මේ පැවැත්ම හා සම්බන්ධ වෙයි.

ද්විත්ව සිදුරු පරීක්‍ෂණයෙහි දී නිරෝධන රටා (interference patterns) දක්නට ලැබෙයි. බොහෝ බටහිර භෞතික විද්‍යාඥයන් සිතන්නේ එසේ වීමට හේතුව ආලෝකය තරංග මෙන් හැසිරෙන නිසා බව ය. එහෙත් කැලණිය විශ්වවිද්‍යාලයේ එකල ශිෂ්‍යයකු වූ සූරාජ් චන්දන මහතා විසින් කරන ලද පරීක්‍ෂණවලින් තහවුරු වූයේ ආලෝකය එසේ තරංග මෙන් නො හැසිරෙන බව ය. එමෙන් ම කොළඹ විශ්වවිද්‍යාලයේ දී ගාමිණී පියදාස මහතා විසින් කරන ලද පරීක්‍ෂණවලින් ද ඒ නිගමනයට එළඹීමට හැකි වෙයි. මේ පර්යේෂණවල ප්‍රතිඵල මෙරට ඊනියා විද්වත් සඟරාවල පළ වී ඇත. අප විසින් කාලයක් තිස්සේ දරණ ලද මතයක් ඔස්සේ අපට ඒ පරීක්‍ෂණවල ප්‍රතිඵල විග්‍රහ කළ හැකි ය. අප සිතා සිටි පරිදි එක් ෆෝටෝනයක් වුව ද සිදුරු දෙක තුළින් ම ගමන්කරන බව කැලණිය විශ්වවිද්‍යාලයේ අවුරුදු කිහිපයකට ඉහත සිදු කෙරුණු පරීක්‍ෂණවලින් පැහැදිලි විය.

අපේ විවරණයට අනුව ෆෝටෝනයකට හෝ වෙනත් ක්වොන්ටම් අංශුවකට හෝ එක්විට කිහිප තැනක පැවතිය හැකි ය. එහෙත් අපට ඒ දර්ශනය නො වේ. එනම් එක්විට කිහිප තැනක ඇති අංශුවක් අපේ පංචේන්ද්‍රියවලට ගෝචර නො වේ. අප යම්

කිසි ආකාරයකින් අංශුවේ එක් අවස්ථාවක් දුුටුවහොත්, එනම් එක් අවස්ථාවක් ඉන්ද්‍රිය ගෝචර වුවහොත්, එවිට අනෙක් අවස්ථා සියල්ල නැති වී යයි. එසේ අංශුවක් එක්විට කිහිප තැනක පවතින බව අපට එක්විට දැකගත නොහැකි වුවත් අපට ඒ දැනගත හැකිවා පමණක් නොව අංශුවෙහි යම් අවස්ථාවක් හෝ අවස්ථා අපට යම් යම් වෙනස් කිරීම්වලට ද භාජනය කිරීමට ද හැකි වෙයි. බෙරිලියම් පරමාණුවකට එලෙස අවස්ථා ඇති බව කලකට පෙර මොන්රෝ නම් බටහිර විද්‍යාඥයකු විසින් කරන ලද පරීක්‍ෂණවලින් තහවුරු වෙයි.

කලකට පෙර අභාවප්‍රාප්ත ඉතාමත් විශිෂ්ට ගණයේ බටහිර භෞතික විද්‍යාඥයකු වූ ජෝන් වීලර් විද්වතා කාච හා දර්පන පද්ධතියක් යොදා ගනිමින් ද්විත්ව සිදුරු පරීක්‍ෂණයට තුල්‍ය පරික්‍ෂණයක් යොජනා කළේ ය. ඔහුගේ මුලික ප්‍රයත්නය වූයේ තම පද්ධතිය යොදාගෙන ෆෝටෝනයක් අවස්ථා දෙකක පිහිටීමට සැලැස්වීම ය. ඉන්පසු පද්ධතිය ඔස්සේ ඒ අවස්ථා ගමන් කරවා ඉන්පසු අවස්ථා ද වෙනස්කම්වලට ලක්කරමින්, එහෙත් නිරීක්‍ෂණය නොකරමින්, පසුව අවස්ථාවලට එක්වීමට සැලැස්විමෙන් නිරෝධන රටා නිරීක්‍ෂණය කළ හැකි බව ඔහු පෙන්වා දුන්නේ ය.

මේ අවස්ථා පිළිබඳ අදහස වීලර් විද්වතාගේ අදහසක් නොව අපේ විවරණය අනුව කෙරෙන්නක් බව මෙහි දී සඳහන් කළ යුතු ය. අප කියා සිටින්නේ යම්කිසි නිශ්චිත ශක්තියක් හා ගම්‍යතාවක් සහිත ව ප්‍රභවයකින් පිට කෙරෙන ෆෝටෝනයක් පිහිටුම සම්බන්ධයෙන් ගත්කල අවස්ථා රාශියක ම ඇති බව ය. මෙය ක්වොන්ටම් භෞතිකයෙහි අනිශ්චයතා මූලධර්මය සමග බැඳී ඇත. ෆෝටෝනයක පිහිටුම නිරීක්‍ෂණය කිරීමේ දී ඒ අවස්ථා කඩා වැටී එක් අවස්ථාවක් පමණක් බවට පත්වෙයි. ප්‍රභවයකින් නිකුත් කෙරෙන ෆෝටෝනයක් හමුවට කාචයක් ගෙන ආවිට ඒ ඒ අවස්ථාවට සාපේක්‍ෂව කාචයේ පිහිටීම අනුව විවිධ පෙත්වල යන්නා ලෙස අපට ගත හැකි ය. කාචය පසුකර යම් දුරක් යෑමෙන් පසු අප ඒ ෆෝටෝන නිරීක්‍ෂණය කළහොත් අවස්ථා දෙකක් එකම අවස්ථාවකට පත්වෙයි. අපට කාචයක ක්‍රියාකාරීත්වය එලෙස විස්තර කළ හැකි ය.

ජෝන් වීලර් විද්වතා තම අදහස ගුරුත්වජ කාචවලට ද විස්තීරණය කළේ ය. අපගේ විවරණය අනුව එහි දී මුල් ප්‍රභවයෙන් නිකුත් කෙරෙන ෆෝටෝනයක් අවස්ථා කිහිපයක පිහිටා ඒ අවස්ථා ගුරුත්වජ කාචය හේතුවෙන් විවිධ පෙත් ඔස්සේ ගමන් කර අවසානයේ දී කලා වෙනසක් (phase difference) සමග එකතුවීමෙන් නිරෝධන රටා ඇති කළ හැකි ය. එහෙත් මේ පරීක්‍ෂණය කිසිවකු විසින්වත් කරන ලද බවක් මම නො දනිමි. එය කිරීමට පහසු පරීක්‍ෂණයක් නො වේ. එමෙන් ම ගුරුත්වජ කාච පිළිබඳව ද ගැටළු ඇත.

මෙහි දී අවධාරණය කළ යුත්තක් නම් ෆෝටෝන ඇතුළු ක්වොන්ටම් අංශුවල විවිධ පිහිටීම් ගැන කතාකිරීමේ දී අප සලකන්නේ අංශුවක විවිධ අවස්ථා ගැන බව ය. අංශුවක් එකම අවස්ථාවෙහි දී පිහිටීම් දෙකක ඇතැයි අප කියන්නේ අංශුවේ ප්‍රභින්න අවස්ථා දෙකක් පිහිටීම් දෙකක ඇති විට ය. අංශුව එසේ අවස්ථා දෙකක පිහිටීම අංශුවේ පිහිටීම් දෙකක් ලෙස අපි සලකමු. අපි ද්විත්ව සිදුරු ඔස්සේ යන ෆෝටෝනයක් සලකමු. ෆෝටෝනය සිදුරු දෙක තුලින් ම යයි. එහෙත් එයින් කියැවෙන්නේ ෆෝටෝනය කොටස් දෙකකට කැඩෙන බව නො වේ.

ෆෝටෝනයේ ශක්තිය hv යැයි සිතමු. ෆෝටෝනය අවස්ථා දෙකක, එනම් මෙහි දී අනිශ්චයතා මූලධර්මය අනුව පිහිටුම් දෙකක ඇතැයි කීමෙන් ඒ එක් එක් අවස්ථාවට hv2 ශක්තියක් ඇතැයි නො කියැවෙයි. කිනම් අවස්ථාවක පිහිටියත් එහි ශක්තිය මුළු ශක්තිය වෙයි. අනිශ්චයතා මූලධර්මය අනුව ෆෝටෝනයේ ගම්‍යතාව හා ඒ සමහ ශක්තිය දත්විට එහි පිහිටුම හා කාලය මැනගත නො හැකි ය. ෆෝටෝනය කොටස් දෙකකට කැඩී නැත. එහෙත් එය පිහිටුම් දෙකක පවතියි. ඒ එක් එක් පිහිටුමට වෙන ම ශක්ති හෝ ගම්‍යතා හෝ නැත. එසේ වුවත් ඒ පිහිටුම් අතර කලා වෙනසක් තිබිය හැකි ය. නිරෝධන රටා ඇතිවන්නේ මේ කලා වෙනස හේතුකොට ගෙන ය.

මෙහි දී අවධාරණය කළ යුත්තක් නම් අප ෆෝටෝනයේ ශක්තිය ලිවීමේ දී hν යන්න භාවිතා කිරීමෙන් තරංගවාදය යොදා නොගන්නා බව ය. ν යනු තරංගයක සංඛ්‍යාතිය නොවේදැයි කිසිවකුට ඈසිය හැකි ය. එය තරංගයක සංඛ්‍යාතිය ලෙස ගැනීමට අප පුරුදු වී ඇත්තේ ආලෝකයේ තරංගවාදය ඔස්සේ ය. අයින්ස්ටයින් විද්වතා ප්‍රකාශවිද්‍යුත් ආචරණය (photoelectric effect) හඳුන්වා දුන් අවස්ථාවෙහි ප්ලෑන්ක් විද්වතා අනුගමනය කරමින් ආලෝකය පැකට් හෙවත් පොදි වශයෙන් ගමන්කරන බව ප්‍රකාශ කර එවැනි පොදියකට ෆෝටෝනය නම ලබාදීමට කටයුතු කළේ ය. එලෙස ෆෝටෝනයක ශක්තිය hν වශයෙන් ලිවීමට බලපෑවේ එවකටත් පිළිගැණුනු තරංගවාදය බව පැහැදිලි ය. යම් හෙයකින් එකල තරංගවාදයක් නොතිබිණි නම් ν යන්නට කිනම් අර්ථයක් ලැබෙන්නට තිබිණි දැයි අද අපට නිශ්චිත ව කිව හැකි නො වේ.

අද අප ν යනු ඊනියා තරංගයක සංඛ්‍යාතිය ලෙස සැලකිය යුතු නො වේ. අංශුවේ ශක්තිය E නම් ν=Eh යන තේරුම අපට ලබාදිය හැකි ය. එනම් ν යනු ෆෝටෝනයේ ශක්තිය ප්ලෑන්ක් නියතයෙන් බෙදු විට ලැබෙන්න යන්න ය. මෙය අද අපට දිය හැකි එක් අර්ථකථනයක් පමණකි. කිසිවකු එය එතරම් සුදුසු අර්ථකථනයක් නොවේ යැයි කියනු ඇත. එහෙත් එය එතරම් බැරෑරුම් විරුද්ධතාවක් නො වේ. තවත් අර්ථකථන තිබිය හැකි ය.

දැන් ප්‍රශ්නය වනුයේ මේ සියල්ල ඊනියා බාහිර ලෝකයක් ද යන්න ය. සාමාන්‍ය කාච යොදාගත්ත ද ගුරුත්වාකර්ෂණ කාච යොදා ගත්ත ද වෙනත් උපකරණ යොදා ගත්ත ද මේ සියල්ල, එනම් ප්‍රවාද හා අර්ථකථන ඇතිව මේ සියල්ල, හුදු ඉන්ද්‍රිය ගෝචර ප්‍රත්‍ය්ක්‍ෂ පමණක් නො වේ. එහි දී මනසෙන් කෙරෙන අනුමාන බොහෝමයක් වෙයි. සියළු ප්‍රවාද, අර්ථකථන මනසේ අනුමාන වෙයි. එපමණට ඒ සියල්ල අභ්‍යන්තර සංස්කරණ හේතුවෙන් ඇතිවන දෑ පමණ ය.

බටහිර යටත්විජිතවාදයෙන් නිදහස්වීම

අපි සියල්ලෝ ම නැති ආත්මයක්, නැති විඤ්ඤාණයක්, නැති මනසක් ඇතැයි ගනිමින් කෙළවරක් නොපෙනෙන සංසාරයේ සැරිසරමු. ඔවුන්ගෙන් සමහරකු නැති නිදහසක් ඇතැයි ගනිමින් ජෙනීවාහි හා වෙනත් සංසදවල බටහිරයන් අපට විරුද්ධව ඊනියා මානව අයිතිවාසිකම් කඩකිරීම්, යුද්ධාපරාධිකරණ ආදිය පිළිබඳ චෝදනා ඉදිරිපත් කිරීම් කුමන්ත්‍රණ ලෙස සලකති. තවත් සමහරු නැති ජනවාර්ගික ප්‍රශ්නයක් ඇතැයි ගනිමින් එයට විසඳුම් ඉදිරිපත් කරති. උගත් පාඩම් කොමිසමේ මහත්වරු ද ඇතැම් වාමාංශික යැයි කියාගන්නා ඇමතිවරු ද ඒ ගණයට අයත් වෙති. මේ අතර මගේ ලිපි තම වෙබ් අඩවියේ පළකර ඒවාට තම දේශපාලන අඥාන හිතවතුන් ලවා විවේචන ලියා ගන්නා ව්‍යාජ දේශහිතෛෂී ජාතික ව්‍යාපාරිකයෝ නැති ජර්මන් ප්‍රොතෙස්තන්තයක් ඇමරිකාවේ ඇතැයි සිතති. ඔවුන්ගේ ම එකෙක් නැති සංකල්පීය ශූන්‍යතාවක් ඇතැයි ගනිමින් මට නැති මාධ්‍යමිකවාදයක් ඇති කිරීමට උත්සාහ කරයි. නැති දේ ඇතැයි ගැනීම එසේ ගන්නා අයට අවසානයේ දී දුකක් වෙයි.

මා ජාතිකත්වය පැත්තෙන් බටහිර ක්‍රිස්තියානි යටත්විජිතවාදය විවේචනය කරන්නේ අද ඊයේ නො වේ. කොළඹ විශ්වවිද්‍යාලයේ සේවය කරන සමයේ සිට ම මම එසේ කරමි. එපමණක් නොව විශ්වවිද්‍යාල ඇතුළු ඔවුන්ගේ අධ්‍යාපනය ද විවේචනය කරමි. එහෙත් ව්‍යාජ දේශහිතෛශී ජාතික ව්‍යාපාරිකයන් පෙන්වීමට උත්සාහ කරන්නේ මා විශ්‍රාම යෑමෙන් පසුව පමණක් මෙරට ඇති බටහිර විශ්වවිද්‍යාල විවේචනය කරන බව ය. කොළඹ හා කැලණිය විශ්වවිද්‍යාලවල ඇති වූ ප්‍රශ්නවල දී සිදුවූයේ කුමක් දැයි නොදන්නේ මෙවැනි අඳ බාලයන් පමණක් විය හැකි ය. මෙරට දෙමළ ජනතාවට නැති ඉතිහාසයක් ඇති කළෝ බටහිර මෙන් ම මෙරට ද සිටින පඬියෝ ය. ව්‍යාජ දේශහිතෛෂීහු ද ඒ නැති ඉතිහාසය ඇතැයි කීහ. ඇතැයි කී ඒ ඉතිහාසය නැති බව පෙන්වා දුන්නේ කාලය වෙබ් අඩවියෙන් මිස කසිකබල් වෙබ් අඩවිවලින් නො වේ. කසිකබල් වෙබ් අඩවියට අනුව දෙමළ ජනයාගේ ඉතිහාසය දහහත්වැනි සියවසෙන් ඔබ්බට නොයන බව දන්නා බහුතරයක් ඇත. එහෙත් ඒ නැති බහුතරයකි. තවමත් බටහිර විද්‍යාවට පින් සිදුවන්නට තම ජීවිකාව කරගන්නන්ට බටහිර විද්‍යාව විවේචනය කිරීම නයාට අඳුකොළ බව මම ඔවුන් ඉඳහිට කරන ප්‍රකාශවලින් දනිමි. තම ගෝලබාලයන් ලවා මා ථෙරවාදයට විරුද්ධ මාධ්‍යමිකවාදියකු කර ප්‍රෙතෙස්තන්තවාදය ගැනවත් නොදන්නා අඥානයකු බවට පත්කර ජාතික ව්‍යාපරයෙහි පොල්මඃකාරයන් වීමට යත්න දරන මොවුහු මා බටහිර විශ්වවිද්‍යාලවල උගන්වමින් ම ඒ විවේචනය කළ ආකාරයට තමන් ජීවිකාව කරගැනීමට යොදාගන්නා බටහිර විද්‍යාව හා දැනුම විවේචනය නො කරති.

ධනවාදය හා ප්‍රොතෙස්තන්තවාදය ගැන අධ්‍යයනයක් කර පොතක් ලියු මැක්ස් වෙබර් ප්‍රොතෙස්තන්තවාදය ලෙස හැඳීන්වූයේ එංගලන්තය ප්‍රමුඛ බටහිර රටවල ප්‍රෙතෙස්තන්තය ය. මේ ප්‍රොතෙස්තන්තය කතෝලික චින්තනයට විරුද්ධ එකක් විය. එය බිඳී එන්නේ ම ප්‍රොටෙස්ට් යන ඉංගිරිසි වදනෙනි. වෙබර්ට අනුව ධනවාදය ඇතිවීමට ප්‍රොතෙස්තන්තවාදය බලපෑවේ ය. සිංහල ථෙරවාද බෞද්ධ චින්තනනයෙහි පදනම්වන නිර්මාණාත්මක සාපේක්‍ෂතාවාදීන් ලෙස චින්තන පර්ෂදයෙහි අප කියන්නේ මේ සියල්ල පහළොස්වැනි සියවස අග ඇරඹි බව ය. අපි නාගර්ජුනපාදයන් වහන්සේ ලොව පහළ වූ විශිෂ්ටතම දාර්ශනිකයා ලෙස පිළිගත්ත ද උන්වහනසේ මතුකළ බුදුන් වහන්සේ දෙසූ ශූන්‍යය (අභාවප්‍රාප්ත මහාචාර්ය ඩබ් ඇස්කරුණාරත්න මහතාගේ කෘති කියවීමෙන් බුදන් වහන්සේ ශූන්‍යය දේශනා කර ඇති ආකාරය දැනගත හැකි ය) හා සංකල්පීය ශූන්‍යභාවය ඉතා ඉහළින් අගය කළ ද සසරට සාපේක්‍ෂව නිවන ගැනීම සහ පරම ශූන්‍යතාවය නො පිළිගනිමු. අපේ සාපේක්‍ෂතාවාදය නාගර්ජුනපාදයන් වහන්සේගේ සාපේක්‍ෂතාවාදය නො වේ. එය අයින්ස්ටයින්ගේ ඊනියා සාපේක්‍ෂතාවාදය ද නොවන්නේ ඔහු සැබවින් ම කතා කළේ සාපේක්‍ෂතාවක් ගැන නොව නිරපේක්‍ෂ ගැන වීම නිසා ය. නාගර්ජුනපාදයන් වහන්සේගේ සාපේක්‍ෂතාවාදය ද අයින්ස්ටයින්ගේ සාපේක්‍ෂතාවාදයට වෙනස් ය. අප මේ සියල්ල පිලිබඳව බොහෝ දේ ලියා ඇත.

පහළොස්වැනි සියවස අගභාගයේ කතෝලික චින්තනයට අභියෝගාත්මක ව නව චින්තනයක් දකුණු යුරෝපයෙහි සංස්කරණය වීමට පටන් ගත්තේ ය. නව චින්තනයට ග්‍රීක චින්තනය ද යුදෙව් චින්තනය ද වෙබර් සඳහන් කරන පරිිදි කතෝලික පල්ලියෙහි ජෙසුයිට් වැනි නිකායවල කැපකිරීම ආදිය ද එකතුවීණි. ඒ අර්ථයෙන් අපි ඒ චින්තනය ග්‍රීක යුදෙව් ක්‍රිස්තියානි චින්තනය ලෙස හඳුන්වමු. එය ප්‍රධාන වශයෙන් ම කතෝලික චින්තනයට එරෙහිව ඇතිවිණි. එහි මූලික ලක්‍ෂණ අතර සාමූහිකත්වය වෙනුවට පෞද්ගලිකත්වය ඉස්මතු කර එයට වැදගත් තැනක් දීම, ඉන්ද්‍රිය පිනවීමට මූලිකත්වය දීම, ස්වාභාවික සම්පත් (ගැහැණුන් හා යුරෝපීය නොවන මිනිසුන් ද ඇතුළුව) මිනිසාගේ (සුදු පිරිමියාගේ) ප්‍රයෝජනය සඳහා මවා හෝ මැවී හෝ ඇතැයි සැලකීම (මෙය කතෝලික චින්තනයට ද පොදු වූ නමුත් ඔවුන්ට ඒ ප්‍රයෝජනයට ගැනීමට නොහැකි විය), දෙවියන් වහන්සේ ලෝකය සුදු පිරිමියාට පවරා දී ඇතැයි සෑලකීම, ඒ හේතුවෙන් ස්වාභාවික සම්පත් හා මිනිස් ශ්‍රමය සූරාකෑමට යොමු වීම, තම සංස්කෘතිය එකම සංස්කෘතිය ලෙස සෑලකීම, එබැවින් ලෝකයාට එම සංස්කෘතිය පැටවීීමට කටයුතු කිරීම, තම ආර්ථික ක්‍රමය අනෙක් රටවලට ද පැටවීීම, ඒ සඳහා දේශපාලන හා අවි බලය යෙදවීම (චීනයට ද වෙඩි බෙහෙත් පිළිබඳ දැනුමක් තිබූ නමුත් ඔවුහු අනෙක් රටවලට තම සංස්කෘතිය පැටවීමට අවි බලය යොදා නොගත්හ), තරගකාරීත්වය අගය කිරීම, කතෝලික ත්‍රිකෝටික න්‍යාය අත්හැර ඇරිස්ටෝටලීය ද්විකෝටික න්‍යාය වෙත ආපසු යෑම, වියුක්ත චින්තනය, රූපික වියුක්ත දැනුම හා සාධාරණීකරණය (කතෝලික චින්තනයෙහි දැනුම සංයුක්ත විය. පැරණි වෛදික දැනුමෙහි සාධාරණීකරණයට වැදගත්කමක් නොවීය), ස්වසිද්ධාත්මක ක්‍රමය, ඌනිතවාදය, පද්ධතීන් සමස්තයක් ලෙස නොගැනීම, ඒ වෙනුවට පද්ධතිය යන්න කොටස්වල එකතුවක් ලෙස සෑලකීම, අනෙක් පැත්තට පද්ධතිය කොටස්වලට කැඩීම හා වෙන් කිරීම, ඒ සමග පද්ධතීන් යාන්ත්‍රික ලෙස ගැනීම, බාහිර ලෝකයක් ඇතැයි උපකල්පනය කිරීම, බාහිර ලෝකය වාස්තවික යථාර්ථයක් ලෙස සැලකීම, දෙවියන් වහන්සේ බාහිර ලෝකය යම් නීති පද්ධතියකට අනුව මවා ඇතැයි සැලකීම, ඒ නීති දෙවියන් වහන්සේගේ ප්‍රතිබිම්බය ලෙස මවා ඇති මිනිසාට විශේෂයෙන් ම සුදු පිරිමියාට දැනගත හැකි යැයි සැලකීම, සංසිද්ධිවලට බාහිර හේතු සෙවීම (මෙය දෙවියන් වහන්සේ බාහිර හේතුවක් වීම නිසා පැන නෑගෙන්නකි), පද්ධතියක අභ්‍යන්තරය ද ඊනියා බාහිර ක්‍රියා හා ප්‍රතික්‍රියා ආශ්‍රයෙන් සැලකීම ආදිය වෙයි.

මේ සියල්ල එක රැයකින් ඇතිවූවා නො වේ. ඉතාලි පුනරුදයෙන් ආරම්භ වී, පෘතුගීසි ස්පාඤ්ඤ ආක්‍රමණ, යටත්විජිතවාදය, ලූතර්ගේ රෙපරමාදු ප්‍රතිසංස්කරණවාදය හා ප්‍රොතෙස්තන්තවාදය, ගැලීලියෝගේ ඊනියා පරීක්‍ෂණ, නිව්ටන්ගේ වියුක්ත ප්‍රවාද නිර්මාණය, එංගලන්තය පාප්වහන්සේගෙන් මිදීම, කාර්මික විප්ලවය, ප්‍රංශ විප්ලවය, හේතුවාදය, ධනවාදය, ආලෝකනය ආදී අවස්ථා රාශියක් පසුකර බටහිර ක්‍රිස්තියානි යටත්විජිතවාදය ගමන්කර ඇත. මේ සියල්ල පහළොස්වැනි සියවසේ ඇරඹි බටහිර ක්‍රිස්තියානි නූතනත්වයේ පිය සටහන් වෙයි. එහි ප්‍රතිඵලයක් ලෙස මානව හිතවාදය යන්න හුදු දේශපාලන සටන්පාඨයක් වී ඇති අතර ස්වභාව ධර්මය විනාශ වී යයි. බටහිරයන්ට කිසි දිනෙක පරිසරය රැකිය හැකි නො වේ. ඔවුන්ට අද ප්‍රශ්නවලට විසඳුම් නැත. අද ඔවුන්ට කළ හැක්කේ ප්‍රශ්න කළමනාකරණය පමණකි. එය ද වැඩි කලකට නො වේ. පශ්චාත්නූතනත්වය යනු නූතනත්වයේ කඩාවැටීම ය. ඔවුන්්ට අද සාධාරණ ප්‍රවාදවත් ගොඩනගා ගත නො හැකි ය. බටහිරයන්ගේ තකතීරු රසායනික කෘෂිකර්මය හේතුවෙන් අද පස විස වී සතුන් හා මිනිසුන් වස විස ආහාර වශයෙන් ගන්නා පිරිසක් බවට පත් වී ඇත. රජරට පෙදෙස්වල ගොවි ජනතාව පලිබෝධනාශක නිසා පසට එකතුවන ආසනික් හේතුවෙන් දින දෙකකට එක් අයකු බැගින් මිය යන තත්වයකට පත් වී ඇත. රජරට වකුගඩු රෝගීන්ගේ සිරුරුවල ආසනික් සම්බන්ධයෙන් කැලණිය විශ්වවිද්‍යාලයෙ හා වෙනත් තැන්වල කරන ලද පර්යෙෂණවල ප්‍රතිඵලයක් ලෙස මහාචාර්ය ප්‍රියානි පරණගම, මහාචාර්ය මාලා අමරසිංහ, ආචාර්ය කිත්සිරි සේනානායක, වෛද්‍ය කේ දහනායක, වෛද්‍ය චන්න ජයසුමන ඇතුළු තවත් බටහිර වෛද්‍යවරුන් හා සාරංග ෆොන්සේකා මහත්ම මහත්මීන් විසින් ඉදිරිපත්කරන ලද පත්‍රිකාවකට පසුගිය දා බටහිර වෝහාරික ව්‍යාධිවේදීන්ගේ සැසි වාරයක දී රිදී පදමක්කමක් හිමි වී ඇත. මා මෙවැනි පදක්කම් සතපහකටවත් මායිම් නොකරන නමුත් මෙරට ඊනියා බටහිර විද්‍යාඥයන්ට ඇස් ඇර බැලීමට පදක්කමේ දිස්නය හේතුවනු ඇත. මේ පරීක්‍ෂණ සිංහල විද්‍යාවක් නැවත බිහිකිරීම සඳහා ගත් සංක්‍රමණීය පියවරක් පමණකි. අද ඇතැමුන්ට කැලණිය විශ්වවවිද්‍යාලයේ ඒ සම්බන්ධයෙන් කෙරෙන පර්යේෂණ නැවැත්වීමට අවශ්‍ය වී ඇත. ඒ රටේත් ජනතාවගේත් සුභ සිද්ධිය සඳහා නම් නොවන බව පැහැදිලි ය. ජෙනීවාහි දී පමණක් නොව, රජරටේදීත්, කැලණියේදීත් වෙනත් විශ්වවිද්‍යාලවලත් ක්‍රියාත්මක වන්නේ බටහිර යුදෙව් ක්‍රිස්තියානි යටත්විජිතවාදය ය. අපේ ම මුදල්වලින් වස විස ගෙන ඒ අපේ ආහාර පද්ධතියට එකතුකර අපි මිය යන්නෙමු. බටහිර අධ්‍යාපනයෙන් බිහිකෙරෙන අයගෙන් ඉතා වැඩි පිරිස රටට ද්‍රෝහී ප්‍රතිපත්තියක් බටහිර යුදෙව් ක්‍රිස්තියානි යටත්විජිතවාදය වෙනුවෙන් අනුගමනය කරති. බටහිර වෛද්‍ය විද්‍යාවට වඩා සිංහල වෙදකම දියුණු බවත් මිනිසුන් ජීවත්කිරීමට නොව මැරීමට බටහිර කෘෂිකර්මය හේතු වන බවත් පැහැදිලි ය. අප බටහිර යටත්විජිතවාදයෙන් නිදහස් වනු ඇත්තේ අවසානයේ දී බටහිර දැනුමෙන් නිිදහස් වීමෙනි.

ප්‍රත්‍යක්‍ෂ නොවන බාහිර ලෝකය

ද්‍රව්‍යවාදීන් නිතර අසන ප්‍රශ්නයක් නම් බාහිර ලෝකය ද අප විසින් නිර්මාණය කෙරෙන්නක් නම් අප ඉපදෙන්නට පෙර බාහිර ලෝකයක් නොතිබිණි ද යන්නත් අප මියගිය පසු බාහිර ලෝකයක් නොපවතින්නේ ද යන්නත් ය. මේ ප්‍රශ්නයට අප කිහිප විටක් ම පිළිතුරු දී ඇති නමුත් එයට නැවතත් ප්‍රතිචාරයක් දැක්වීම නුසුදුසු යැයි නො හැඟෙයි. එහෙත් එයට පළමු ඊනියා බාහිර ලෝකය ගැන තවත් කිවයුත්තක් වෙයි.

අපේ පංචෙන්ද්‍රියන්ට ගෝචර වන්නේ වර්ණය, හැඩය, තද බව, සුවඳ, රස, උණුසුම ආදිය මිස වස්තු නො වේ. අපි ඒ සියල්ල එක්කර වස්තුවක් හෝ වස්තු හෝ සංස්කරණය කරමු. මට තද ලෙස දැනෙන්න වෙනත් අයකුට මොළොක් ලෙස දැනිය හැකි ය. එවිට ඇත්තේ (ඇතැයි අප උපකල්පනය කළහොත්) මොළොක් වස්තුවක් ද එසේත් නැත්නම් තද වස්තුවක් ද? ඉහත සඳහන් උපකල්පනය යටතේ ම ඇත්තේ ඊනියා වාස්තවික තද වස්තුවක් ද? එයට අපෙන් බාහිර ව පිහිටි වස්තුවක් යැයි කිව හැකි ද?

ඒ අපෙන් බාහිර ව පවතින්නේ යැයි කියන වස්තුව උණුසුම් ද එසේත් නැත්නම් සිසිල් ද? බොහෝ විට බටහිර භෞතික විද්‍යාව ඉගෙනීම ආරම්භ කරන දරුවන්ට තම අත් දෙක උණුසුම් වතුර භාජනයක හා සිසිල් වතුර භාජනයක වෙන වෙන ම ඔබාගෙන මඳ වේලාවක් සිටින්නට යැයි කියා ඉන්පසු ඒ වතුර මිශ්‍ර කරන ලද භාජනයකට අත් වෙන වෙන ම එකකින් පසුව අනෙක දමන්නට යැයි කී විට දරුවන්ට අත් දෙකට දැනෙන්නේ වෙනස් වේදනාවන් බව අපි දනිමු. එකම භාජනය හා එකම වතුර යැයි අප කියන ඊනියා වස්තුවක් එක් අතකට උණුසුම්ව ද අනෙක් අතට සිසිල්ව ද දැනෙයි.

දැන් ඒ වතුර උණුසුම් ද සිසිල් ද? බාහිර ව පවතින්නේ යැයි කියනු ලබන්නේ කිනම් අතට දැනෙන වස්තුව ද? උණුසුම් බව හෝ සිසිල් බව හෝ ඇත්තේ ඒ ඒ අතට සාපේක්‍ෂව ය. එහෙත් බටහිර භෞතික විද්‍යාව උගන්වන ගුරුවරු දරුවන්ට මේ අත් දෙකේ අත්දැකීම් දෙකෙන් කියන්නේ වෙනත් කරුණකි. එනම් ද්‍රවයක උණුසුම් බව හෝ සිසිල් බව දැන ගැනීමට අත් සුදුසු නොමැති බව ය. වෙනත් වචනවලින් කියන්නේ නම් අපෙන් ස්වායත්ත ව පවතින්නේ යැයි කියන ද්‍රවයක හෝ වෙනත් වස්තුවක හෝ උණුසුම් බව හෝ සිසිල් බව හෝ දැන ගැනීමට අපේ ඉන්ද්‍රිය නුසුදුසු බව ය. මෙසේ කියන්නෝ කවරහු ද? ඉන්ද්‍රිය ගෝචර අත්දැකීම් දැනුමේ උරගල යැයි කියන්නෝ යෂ ඕනෑම ප්‍රවාදයක් නිවැරදි දැයි දැනගැනීමට ඒ ප්‍රවාදයෙන් ලබාගන්නා නිගමන හෙවත් අපෝහන ඉන්ද්‍රිය ගෝචර අත්දැකීම් සමග සැසඳිය යුතු යැයි කියන්නෝ යෂ ඒ සමග ඉන්ද්‍රිය ගෝචර අත්දැකීම් සත්‍ය නම් විද්‍යාවක අවශ්‍යතාවක් නැතැයි කියමින් හුදු දෘෂ්‍යමානයට ඔබ්බෙන් වූ ඊනියා යථාර්ථයක් සොයන්නෝ ය. ඊනියා යථාර්ථය දැනෙන්නේ පංචෙන්ද්‍රියවලට නොව මනසට බව ඉන් පැහැදිලි වෙයි. එහෙත් ඒ මනසට දැනෙන ඊනියා යථාර්ථය සත්‍ය දැයි දැනගැනීමට අර විශ්වාසයක් තැබිය නොහැකි ඉන්ද්‍රිය ගෝචර අත්දැකීම් වෙත ආපසු යන්නෝ ය. බටහිර විද්‍යාව පිළිබඳ සිංහලෙන් මෙන් ම ඉංගිරිසියෙන් ද මා කර ඇති මේ විවේචනයට හා වෙනත් විවේචනවලට මෙතෙක් කිසිවකු පිළිතුරු දී නොමැති බව සඳහන් කළ යුතු ය.

මේ බටහිර විද්‍යාඥයන්ගේ පරස්පර කතා අපි මොහොතකට අමතක කරමු. තම ඉන්ද්‍රිය ගෝචර අත්දැකීම් ගැන විශ්වාසයක් නොතබමින් එහෙත් ඒ විශ්වාසය අත් නොහරින බටහිර විද්‍යාඥයන් උණුසුම හෝ සිසිල් බව හෝ දැනගැනීම සඳහා උපකරණයක් නිර්මාණය කර ඇත. ඒ උපකරණය උෂ්ණත්ව මාපකය නමින් හැඳින්වෙයි. බටහිර විද්‍යාඥයන් මෙහි දී කරන්නේ කුමක් ද? අපෙන් ස්වායත්ත ව, එනම් අපේ මනස ද ඇතුළු ඉන්ද්‍රියවලින් ස්වායත්ත ව, පවතින්නේ යැයි කියන වස්තුවකට අපේ ඉන්ද්‍රියවලින් බාහිරව දැනගත හැකි උණුසුම් බවක් හෝ සිසිල් බවක් හෝ ඇතැයි උපකල්පනය කර එය දැනගැනීම සඳහා උපකරණයක් නිර්මාණය කිරීම ය. උෂ්ණත්ව මාපකය පිටුපස ඇත්තේ ද්‍රවයකට හෝ වෙනත් ද්‍රව්‍යයකට හෝ උෂ්ණත්වය යනුවෙන් ගුණයක් ඇති බවත් එය මැණගත හැකි බවත් යන සංකල්ප ය.

එහෙත් මෙහි දී බටහිර විද්‍යාඥයා නැවතත් කරන්නේ තම ඉන්ද්‍රිය ගෝචර අත්දැකීම් ඉවත දැමීම ය. යම්කිසි ද්‍රව්‍යයක උෂ්ණත්වය වැඩි කිරීම සඳහා තාප ශක්තිය ලබාදිය යුතු යැයි බටහිර විද්‍යාඥයා උපකල්පනය කරයි. එහෙත් උෂ්ණාත්වය යන්න ඉන්ද්‍රිය ගෝචර අත්දැකීමක් නො වේ. ඉන්ද්‍රිය ගෝචර අත්දැකීම වනුයේ උණුසුම යන්න ය. උණුසුම හා උෂ්ණත්වය අතර ඇති සම්බන්ධය කුමක් ද? උෂ්ණත්ව මාපකය යොදා ගැනීමේ දී බටහිර භෞතික විද්‍යාඥයා යම්කිසි බටහිර භෞතික විද්‍යාත්මක ප්‍රවාදයක් යොදා ගනියි.

එහෙත් ඒ ප්‍රවාදයෙහි නිවැරදිතාව පිළිබඳ ව බටහිර භෞතික විද්‍යාඥයන්ට සහතික විය හැකි ද? උදාහරණයක් ලෙස රසදිය උෂ්ණත්ව මාපකය යොදා ගැනීමේ දී උපකල්පනය කෙරෙනුයේ තාප ශක්තිය ලබාදීමත් සමග යම් ද්‍රවයක් හෝ වෙනත් ද්‍රව්‍යයක් හෝ ප්‍රසාරණය වන බව ය. එහෙත් එය සෑම විට ම ඒ ආකාරයෙන් ම සිදු නොවන බව අපි දනිමු. ජලයේ ඝනත්වය වැඩිම අගයක් ගන්නේ සෙන්ටිග්‍රේඩ් අංශක හතරෙහි දී බව බටහිර විද්‍යාඥයෝ අපට කියති. එහි තේරුම සෙන්ටිග්‍රේඩ් අංශක බින්දුවේ සිට හතර දක්වා උෂ්ණත්වය වැඩිවීමේ දී ජලය සංකෝචනය වන බව ය. ඉන්පසු උෂ්ණත්වය වැඩිවීමේ දී ජලය ප්‍රසාරණය වනවා විය හැකි ය. එහෙත් අංශක බින්දුවේ සිට හතර දක්වා ජලය වෙනස් ආකාරයකින් ක්‍රියාත්මක වන බව අප අමතක නොකළ යුතු ය.

රසදිය සම්බන්ධයෙන් අප දන්නා උෂ්ණත්වවල දී ප්‍රශ්නයක් පැන නොනගින බව කිසිවකු කීමට ඉඩ ඇත. එහෙත් ප්‍රශ්නය එය නො වේ. උපකරණ භාවිතයේ දී බටහිර විද්‍යාඥයෝ යම් යම් ප්‍රවාද යොදා ගනිති. මේ ප්‍රවාද ද අවසාන විග්‍රහයෙහි දී බටහිර විද්‍යාඥයන්ගේ සංස්කරණ, නිර්මාණ බව පැහැදිලි ය. අපි සෙක්කුවේ බැඳි ගොනා මෙන් එක්තැන වටේ කැරකැවෙමු. අපට උපකරණ තනාගැනීමට සිදුවන්නේ බටහිර විද්‍යාවේ ප්‍රවාද ඇසුරෙන් ය. ඒ ප්‍රවාදවල සත්‍යාසත්‍යතාව දැනගැනීමට සිදුවන්නේ උපකරණවල ආධාරයෙනි! මෙය චක්‍රීය චින්තනයක වලංගු විය හැකි වුව ද, බටහිර ග්‍රීක යුදෙව් ක්‍රිස්තියානි රේඛීය චින්තනයෙහි වලංගු නො වේ.

අපට යම් යම් සංඥා ලැබෙන බව සැබෑ ය. අපේ ඇඟට උණුසුම දැනෙයි. ඒ අතර අපේ ඇසට ගින්නක් යැයි අප විසින් සිතනු ලබන වර්ණ, හැඩ ආදිය පෙනෙයි. අපි ඒ ගින්න සමග උෂ්ණත්වය සම්බන්ධ කරමු. එසේ සම්බන්ධ කර ගින්න උණුසුම් යැයි අපි කියමු. ඒ මනසෙහි අනුමානයක් වෙයි. එහෙත් ඒ අනුමානය සංගත ය. අප ගින්න යනුවෙන් හැඳින්වෙන්නට ආසන්නවත් ම සිරුරට දැනෙන උණුසුම වැඩිවෙයි. ගින්න නිවාදැමූ විට උණුසුම නැතිවෙයි. එසේ අපේ ප්‍රත්‍යක්‍ෂයෙහි සංගත බවක් ඇති හෙයින් අපේ අනුමානය නිවැරදි යැයි, සත්‍ය යැයි, අපි සිතමු.

ඒ එක්තරා ආකාරයකින් ගතහොත් ප්‍රවාදයකි. එය අපට මෙසේ ප්‍රකාශ කළ හැකි ය. බාහිර ව ගින්නක් ඇත. ඒ ගින්න උණුසුම් ය. ගින්න හේතුවෙන් අපට උණුසුමක් දැනෙයි. වෙනත් එවැනි වස්තුවක් නොමැති නම් උණුසුම දැනෙන්නේ ගින්න හේතුකොටගෙන ය. වෙනත් එවැනි වස්තු ඇති විට උණුසුමට යම් ප්‍රදානයක් ගින්නෙන් සිදුවෙයි. එහෙත් මෙහි දී අපේ ඉන්ද්‍රියවලට ගෝචර වන්නේ උණුසුම හා ගින්නෙහි වර්ණය ඊනියා ගිනි දළු ආදිය පමණ ය. අනෙක් සියල්ල අප විසින් මනසෙන් සංගත ව කරණ අනුමාන වෙයි.

බාහිරව පවතින්නේ යැයි කියැවෙන කිසිම වස්තුවක් එලෙස එනම් වස්තුවක් ලෙස ඉන්ද්‍රිය ගෝචර නො වේ. එසේ පවතින්නේ යැයි කියන වස්තුවේ වර්ණය හැඩය ආදිය පමණක් ඉන්ද්‍රිය ගෝචර වෙයි. එසේ තිබෙන්නේ යැයි කියන වස්තුව ඇතැම් විට ස්පර්ශ කළ හැකි ය. එයට වැඩි යමක් ඉන්ද්‍රිය ගෝචර වීම සම්බන්ධයෙන් අපට කිව නො හැකි ය. ඊනියා බාහිර වස්තු මනසේ නිර්මාණ, අවශ්‍ය නම් අනුමාන පමණ ය. මනස නැත්නම් මනසෙන් ගන්නා ඒ කිසිවක් මනසෙන් බාහිර ව නැත. අප මනසක් යනුවෙන් යමක් ඇතැයි ගන්නා බැවින් විඤ්ඤාණ නාම රුප ආදිය අභ්‍යන්තර ව ඇති වෙයි. ඒ අභ්‍යන්තර ව ඇතිවෙන ඇතැම් නාම රූප හේතුකොට ගෙන අපි බාහිර ව වස්තු හා ලෝකය ඇතැයි ගනිමු. මනස යනුවෙන් යමක් නැති බව අවබෝධ කළ විට (එය මනසින් කළ නොහැකි බව පැහැදිලි ය) තමාත් බාහිර ලෝකයත් නැති බව අවබෝධ වෙයි.

බුදුදහමට අනුව අප ඊනියා බාහිර වස්තු යනුවෙන් ගන්නේ අපට ප්‍රත්‍යක්‍ෂ වන දේ හා ඒ ඇසුරෙන් අප අනුමානය කරන දේ ය. ඉන් එහාට අපෙන් ස්වායත්ත වූ බාහිර ලෝකයක් නැත. එහෙත් බටහිර විද්‍යාවට අනුව බාහිර ලෝකයක් වෙයි. බුදුදහම හා බටහිර විද්‍යාව අතර එවැනි මූලික වෙනසක් තිබිය දී ඇතැම්හු බුදුදහම විද්‍යාත්මක (එනම් බටහිර විද්‍යාත්මක) යැයි කියති. දැන් ප්‍රශ්නයක් වෙයි. බාහිර වස්තු ලෙස අප අනුමාන කරන දේ විඤ්ඤාණයෙහි මායාවක් විය හැකි වුවත් ප්‍රත්‍යක්‍ෂ එලෙස මායාවක් වන්නේ ද? ප්‍රත්‍යක්‍ෂ යනු මනසෙහි අනුමාන නො වේ. ඒවා ඉන්ද්‍රිය ගෝචර වෙයි. එබැවින් අනුමාන කෙසේ වෙතත් ප්‍රත්‍යක්‍ෂ ලෙස ගන්නා කොටස් නො පවතින්නේ ද?

එහෙත් ප්‍රත්‍යක්‍ෂ ද පංචේන්ද්‍රියවලට හා විඤ්ඤාණයට සාපේක්‍ෂ ය. අපේ පංචේන්ද්‍රියවලට ගෝචර නොවන දේ බල්ලන්ගේ පංචෙන්ද්‍රියවලට ගෝචර වන්නේ යැයි කියැවෙයි. ඇතැම් ශබිද ගඳ සුවඳ (ඉව) බල්ලන්ට ගෝචර වන නමුත් මිනිසුන්ට ගෝචර නො වේ. මේ සාපේක්‍ෂතාව ම ඊනියා වාස්තවිකත්වයක් නැති බවට උදාහරණයකි. එය පසෙකින් තැබුව ද ඉන්ද්‍රිය ප්‍රත්‍යක්‍ෂ යනු කවරේ් ද? ඒ පංචෙන්ද්‍රියවලට හා විඤ්ඤාණයට ගෝචර වූ දේ ය. එනම් අභ්‍යන්තර ව ඇතිවන නාම රූප ය. එහි දී ද මූලික කර්තව්‍යය ඉටු කරනුයේ මනස ය. අවිද්‍යාව නොවන්නට සංස්කාර නොමැත. සංස්කාර නොමැතිව විඤ්ඤාණයවත් නාම රූපවත් නැත. නාම රූප ද විඤ්ඤාණයේ මායාවකි. එසේ නම් ප්‍රත්‍යක්‍ෂවල ද ඇති වැදගත්කමක් නැත. විඤ්ඤාණයේ මායාවන්ට දිය හැකි වැදගත් කම කුමක් ද?

ඊනියා බාහිර ලෝකය පමණක් නොව අභ්‍යන්තර ලෝකය ද මායාවකි. මේ මායාවට මුල අවිද්‍යාව ය. මා යනුවෙන් මගේ යනුවෙන් ගැනීම ම වැරදි විට ඊනියා බාහිර ලෝකයක් ඇතැයි ගැනීම කෙතරම් වැරදි විය යුතු ද? අප බාහිර ලෝකය ලෙස ගන්නේ විඤ්ඤාණයේ මායාවක් බැවින් බාහිර ලෝකයක් නැත. අප මවාගත් ලෝකයෙන් කොටසක් අභ්‍යන්තර ලෝකය ලෙස ද ඉතිරි කොටස බාහිර ලෝකය ලෙස ද හැඳින්වෙයි.

වස්තුවක් හෝ අංශුවක් හෝ ඇත්තේ, පවතින්නේ එකම තැනක පමණක් යැයි අපි කියමු. පුටුවක් හෝ මේසයක් හෝ එකවිට අවකාශයෙහි තැන් දෙකක පැවතිය නොහැකි යැයි අපි කියමු. එසේ එකම තෑනක, එකම පිහටුමක පවතින්නේ යැයි අප කියන්නේ ඇයි? එය අප විසින් නිර්මාණය කරනු ලැබ ඇති අනුමානයක් පමණක් වෙයි. එහෙත් එය සැම විට ම එසේ විය යුතු නැත. අපේ ඇසට මේසය, මේසයක් ලෙස හසු නො වේ. එහෙත් අපේ අනුමානයට අනුව මේසය යනුවෙන් දෙයක් (වස්තුවක්) පවතිනවා පමණක් නොව ඒ මේසය අවකාශයෙහි නිශ්චිත ඉඩක් පමණක් ගනියි.

නිදහසට තව කොපමණ දුර ද?

මේ දිනවල ජෙනීවා නගරයෙහි සිදුවන දෙයින් පැහැදිලි වන කරුණ නම් බටහිර ක්‍රිස්තියානි යටත්විජිතවාදී රටවල් අනෙක් රටවල් පාලනය කරන්නේ කෙසේ ද යන්න ය. හතළිහේ දශකයෙන් පසු සිදු වී ඇති එකම දෙය නම් බටහිර ක්‍රිස්තියානි යටත්විජිතවාදයේ නායකත්වයට එංගලන්තය වෙනුවට තවත් ඇග්ලිකන් ක්‍රිස්තියානි රටක් වූ ඇමරිකාව පත්වීම ය. යටත්විජිතවාදය තවමත් පැවැත්වෙයි. එදා මෙන් අද එංගලන්ත රජුගේ ආණ්ඩුකාරවරුන් ඒ ඒ රටවල දකින්නට නැත. එහෙත් බටහිර දැනුම් ආධිපත්‍යය පතුරවන පාසල්, විශ්වවිද්‍යාල, බෞද්ධ සංස්කෘතික වචනවල ගරුත්වය බාල්දු කරන ඊනියා පටිසෝතඝාමීන් ද ඇතුළු ජඩමාධ්‍ය පමණක් නොව බටහිර රාජ්‍යවලින් නඩත්තු කෙරෙන ඊනියා රාජ්‍ය නොවන සංවිධාන, සිවිල් හෙවත් සිවල් සමාජ අද රට පුරා දකින්නට ඇත. අපේ රටවල තවමත් ඇත්තේ යටත්විජිතචාදය ය. එහි නව යටත්විජිතවාදයක් නැත. නව යටත්විජිතවාදය යන්න අප නොමග යැවීම සඳහා බටහිර බුද්ධිමතුන් විසින් ම තනන ලද සංකල්පයක් මිස අපේ පඬියන්ගේ නිර්මාණයක් නො වේ. බටහිරයෝ එදත් අදත් තම දේශපාලනික, ආර්ථික හා සංස්කෘතික යටත්විජිතවාදය ලොව පුරා තහවුරු කරගනිමින් සිටිති. ඔවුහු දෙබිඩ්ඩෝ නො වෙති. ඔවුන් ඊනියා මානව හිමිකම් තඹයකට නොසලකමින් අහිංසක මිනිසුන් ඝාතනය කරමින් ඉරාකයට බෝම්බ දැමුයේ තම ආධිපත්‍යය තහවුරු කර ගැනීමට ය. ඔවුන් ලංකාවේ හමුදා මානුෂික මෙහෙයුම්වල අග ඊනියා මානව හිමිකම් කැඩී යැයි චෝදනා කරන්නේ ද අහිංසක දෙමළ ජනයා මෑරීය යන දුකෙන් නොව ජනාධිපති මහින්ද රාජපක්‍ෂ මහතා, ගෝඨාභය රාජපක්‍ෂ මහතා හා රණවිරුවන් කිහිප දෙනකු දංගෙඩියට යවා ආණ්ඩුව වෙනස්කර හැකිනම් සරත් ෆොන්සේකා රූකඩ ජනාධිපති කර තම ආධිපත්‍යය තහවුරු කර ගැනීමට ය. ඊනියා දෙවැනි ලෝක යුද්ධය ජයග්‍රහණය කර තිබිය දී පරමාණු බෝම්බය අත්හදා බැලීම සඳහා ජපානයට බෝම්බ හෙලූවන්ට ඇති මානව දයාව කුමක් ද?

අප කියන බොහෝ දේ පිළිගැනීමට සිංහලයෝ මුල දී අකමැති වෙති. සිංහලයන් යමක් පිළිගන්නේ එය හදවතට දැනෙන්නේ නම් මිස බුද්ධියට දැනීම නිසා නො වේ. බොහෝ කලක් ගතවීමෙන් පසු වෙනත් විකල්පයක් හදවතට නොදැනෙන විට ප්‍රභාකරන් පරාජය කළ හැකි යැයි සිංහලයෝ විශ්වාස කළහ. අවුරුදු කිහිපයකට පෙර මහින්ද රාජපක්‍ෂ මහතා ඊනියා ජාත්‍යන්තර යුද්ධාපරාධිකරණයට ඉදිරිපත්කර දංගෙඩියට යැවීමේ උත්සාහයක් ඇති බව අප කී විට එය බොහෝ දෙනාගේ අවධානයට යොමු නො වී ය. එහෙත් අද එය බොහෝ දෙනාගේ කතාබහට ලක්වෙයි. යුද්ධාපරාධ චෝදනාවේ මුල වූයේ සුදුකොඩි කතාව ය. ඒ කතාව කී තැනැත්තා ම අද රට බේරාගැනීමට තමා ජෙනීවා නගරයට යැවිය යුතු යැයි කියයි. එ ජා පක්‍ෂයේ සජිත් - රෝසි බෝර්න් අගේන් කණ්ඩායම ද ඒ බව කියයි. එසේ කිරීම නරියාට කුකුළන් භාරදීමක් බව පැහැදිලි ය. බෝර්න අගේන් ක්‍රිස්තියානියේ මධ්‍යස්ථානය ඇමරිකාව වෙයි. තවමත් සිංහලයන් සිතන්නේ අද ලංකාවේ වාසය කරන දෙමළ ජනයා එළාරගේ කාලයේ සිට පැවතෙන්නන් කියා ය. මෙරට වත්මන් දෙමළ ජනයාගේ ඉතිහාසය දහහත්වැනි සියවසෙන් ඔබ්බට නොයන බව තවමත් සිංහලයන්ගේ හදවතට නො දැනෙයි. ඔවුන්ගේ හදවතේ ඇත්තේ දෙමළ නොවන එළාරට පස්වැනි සියවසේ පමණ හිමිකර දුන් ඊනියා දෙමළ කම ය. චෝලයන් බලයට පත්වෙමින් සිටි යුගයක, පණ්ඩුකාභය රජු දවස දක්වා දිව යන සිංහලයන්ගේ පාරම්පරික අඛණ්ඩ සංස්කෘතියෙහි සංස්කරණය කෙරුණු දෙමළ එළාර සංකල්පය අද දක්වා ම ඔවුන්ගේ හදවත්හි වෙයි. පඬියන්ගේ දැන ගැනීම සඳහා කිවයුත්තේ අඛණ්ඩ යන්නෙහි තේරුම වෙනස් නොවන යන්න නොවන බව ය. ඇළ දොළ අතු ගංගා එක්කර ගනිමින් වෙනස් වෙමින් සම්මුති අර්ථයෙන් අඛණ්ඩව ගලන ගංගාවක් මෙන් සිංහල සංස්කෘතිය ද පාරම්පරික ව අඛණ්ඩ ව වෙනස් වෙයි. සිංහල බෞද්ධ සංස්කෘතියෙහි ජීවත්වන්නන්ට අඛණ්ඩව වෙනස්වීම යන්න පරස්පරයක් නො වෙයි. කෙසේ වෙතත් දෙමළ ජාතිවාදී ප්‍රශ්නයට පිළිතුරු සෙවීමේදී මෙරට වත්මන් දෙමළ ජනයාගේ ඉතිහාසය පිළිබඳ ව මෙන් ම බටහිරයන් තම ආධිපත්‍යය සඳහා දෙමළ ජාතිවාදයක් ඇති කර පෝෂණය කර එය සිංහලයන්ට විරුද්ධව යොදාගත් ආකාරය ද සිංහලයන් හදවතින් අවබෝධ කරගත යුතු ය.

එසේ වන බවට ඉඟියක් ජෙනීවා ඔස්සේ ම ලැබෙයි. ඊනියා මානව අයිතිවාසිකම් කතාව ජෙනීවා නගරයෙන් අවසන් වන්නක් නොවන බව අප ඒ බව සඳහන් කර ක්‍ෂණයකින් මෙන් බොහෝ දෙනාට දැනී ඇත. ඒ යහපත් තත්වයකි. ජෙනීවා නගරයේ දී ලංකාවට විරුද්ධව චෝදනාවක් සම්මත කළත් නැතත්, යෝජනාව බරපතළ වුවත් නැතත් ඇමරිකාව හා එංගලන්තය නින්දට නොයනු ඇත. ඔවුන්ට නින්ද යනු ඇත්තේ සිංහල බෞද්ධ සංස්කෘතිය හැකිනම් මෙලොවින් තුරන් කළදාට ය. අප බොහෝ විට කියා ඇති, එහෙත් තවමත් සිංහලයන් තේරුම් නොගත් තවත් කරුණක් නම් බටහිර යුදෙව් ක්‍රිස්තියානි සංස්කෘතියට හා ග්‍රීක යුදෙව් ක්‍රිස්තියානි චින්තනයට ඇති බලවත් ම තර්ජන නම් ඉස්ලාම් චින්තනයත් සිංහල ථෙරවාද බෞද්ධ චින්තනයත් බව ය. අද බටහිරයෝ ඊනියා අරාබි වසන්ත සංකල්පයක් ඔස්සේ බටහිරට නොැමෙන අරාබි රටවල ආණ්ඩු වෙනස් කරමින් සිටිති. ඉස්ලාම් සංස්කෘතිය බටහිර ක්‍රිස්තියානි සංස්කෘතියට ප්‍රධාන වශයෙන් ම එරෙහි වන්නේ ආර්ථික හා දේශපාලනික තලවල ය. අරාබි රටවල, විශේෂයෙන් ම ඉරානයේ, තෙල්, න්‍යෂ්ටික බලය හා යුද්ධ දේශපාලන ශක්තිය බටහිරට හිසරදයකි. එහෙත් ලංකාවට ආර්ථික ශක්තියක් හෝ දේශපාලන ශක්තියක් හෝ නැත. සියල්ල ආර්ථිකයට ඌනනය කරන්නන්ට බටහිරයන් අපට විරුද්ධ වන්නේ ඇයි දැයි සිතාගත නො හැකි ය. එහි දී බටහිර ගැති පඬියෝ බටහිරයන් සිංහලයන්ට විරුද්ධ වන්නේ සිංහලයන් දෙමළ ජනයාට කර ඇති අසාධාරණ නිසා ය යන බටහිර මිථ්‍යාව පතුරවති. බටහිරයන්ට දෙමළ ජනයා කෙරෙහි පතළ වූ කරුණාව කුමක් ද? පාරිභෝගිකවාදී, පුද්ගලවාදී, තරගකාරීත්වය හුවා දක්වන, ස්වාභාවික සම්පත් විනාශ කරමින් පුද්ගල ඉන්ද්‍රියන් පිනවීම සැප සම්පත යැයි කියන, ඊනියා සත්‍යයට ළඟාවන්නේ යැයි කියන මිථ්‍යාවක් පෙරදැරි කරගත් බටහිර විද්‍යාවේ හා තාක්‍ෂණයේ ආධිපත්‍යය පතුරවන බටහිර සංස්කෘතියට ඇති ප්‍රධාන ම සංස්කෘතික (දාර්ශනික) අභියෝගය සිංහල බෞද්ධ සංස්කෘතිය වෙයි. බටහිරයෝ ඒ බව නො කියති.

1948 දී අපට සීමිත දේශපාලනික නිදහසක් ලැබුණු නමුත් සංස්කෘතික හා ආර්ථික නිදහස නො ලැබුණි. අපේ නිදහස් සටන පටන් ගැණුනේ 1506 දී ම ය. ඉංගිරිසින් 1815 දී ප්‍රෝඩාවෙන් මෙරට බලය ලබාගත් පසු සිංහලයෝ ඔවුන්ට විරුද්ධව නිිදහස් සටනක නිරත වී සිටිති. අප එහි විවිධ අදියර පසුකර ඇත. 1817-18, 1848 එහි අදියර දෙකකි. එහි දී දේශපාලන සංරචකය අවධාරණය කෙරිණි. ධර්මපාලතුමාගේ නිදහස් සටනෙහි ප්‍රධාන සංරචකය වූයේ සංස්කෘතිය ය. එතුමාගෙන් පසුව භාෂා ප්‍රේමීහු ඒ සටන තවදුරටත් ගෙනගියහ. 56 යනු නිිදහස් සටනෙහි තවත් අදියරක්් විය. සිරිමාවෝ බණ්ඩාරණායක මහත්මිය තවත් අදියරක් නියෝජනය කළා ය. ඉන්පසු අදියරට මහින්ද රාජපක්‍ෂ මහතා නායකත්වය දෙයි. ඉංගිරිසින් අපට නිිදහස දී ඇත්තේ ඔවුන්ට ගැති ආණ්ඩු පත්කර ගැනීමට හා පවත්වා ගෙන යෑමට ය. ඔවුන්ට නොනැමෙන ආණ්ඩු පත්වූ විට ඒ බිඳ දැමුමට ඔවුහු ක්‍රියා කරති. සාමාන්‍යයෙන් ශ්‍රී ල නි ප ප්‍රධාන ආණ්ඩුවලට බටහිරයෝ විරුද්ධ වෙති. ඔවුන් චන්ද්‍රිකා කුමාරතුංග ආණ්ඩුවට සහාය දැක්වයේ ඒ ආණ්ඩුව සිංහලයන්ට විරුද්ධව දෙමළ ජාතිවාදයේ පැත්ත ගැනීමත් චන්ද්‍රිකා මහජන පක්‍ෂයේ ප්‍රතිපත්ති අනුගමනය කිරීමත් ඇය බණ්ඩාරනායක කෙනකුට වඩා කුමාරතුංග කෙනකු වීමත් නිසා ය. බණ්ඩාරණායක මහත්මියගේ ආණ්ඩුවට එරෙහිව අබෞද්ධ හමුදා කුමන්ත්‍රණයක් සිදු කෙරිණි. එහි නායකයන්ගේ දරු මුණුබුරෝ අද දෙමළ ජාතිවාදය පරාජය කිරීමට විරුද්ධ වෙති. දෙමළ ජාතිවාදය යනු සිංහල බෞද්ධයන්ට හා එම සංස්කෘතියට විරුද්ධව ලන්දේසීන් හා පසුව සියුම් ව ඉංගිරිසින් තම යටත්විජිතවාදි ආධිපත්‍යය තහවුරු කිරීමට යොදාගන්නා ආයුධයක් පමණකි. එය ද බටහිර යටත්විජිතවාදයෙහි ම කොටසකි. ඒ ඇතිකළෝ ද බටහිරයෝ ම වෙති. දෙමළ ත්‍රස්තවාදය පරාජය කළ මහින්ද රාජපක්‍ෂ මහතාට දඬුවම් කර ආණ්ඩුව පළවා හැරීම බටහිරයන්ගේ අවශ්‍යතාව වෙයි. එහෙත් ලංකාවේ දී බටහිරයෝ අරාබියේ දී මෙන් නොව ඉතා සියුම් ව ක්‍රියා කරති. ඔවුහු පළමුව සුදු කොඩි කතාව කියවුහ. ඉන්පසු විවිධ චෝදනා ලංකාවට එරෙහි සාකච්ඡා හා යෝජනා, බෑන් කි මූන් වාර්තාව, චැනල් ෆෝ මගඩි ආදිය අපට දැකගත හැකි විය. සියල්ල “නීත්‍යානුකුලව” කිරීමට ඔවුහු උත්සාහ දරති. ආණ්ඩුව බටහිරයන් සමග ක්‍රියාකරන ආකාරය ගැන පාඩම් ඉගෙන නොගෙන පත්කළ උගත් පාඩම් හා සංහිඳියා කොමිසමේ වාර්තාව ක්‍රියාත්මක කිරීමට යෝජනාවක් ඇතැම් විට ජෙනීවාහි දී ගෙනෙනු ඇත. ආණ්ඩුව තමන් පත්කරන කොමිසම්වල වුව ද වාර්තා ක්‍රියාත්මක කිරීමට බැඳී නැති බව අපි කියමු. උගත් පාඩම් කොමිසමේ බටහිර දැනුම ලත් මහත්ම මහත්මීන් බටහිරයන් අනුකරණය කරමින් සිතන්නේ ඊනියා සිංහල ආණ්ඩුවලින් දෙමළ ජනයාට අසාධාරණයක් සිදු වී ඇති බව ය. ඒ වාර්තාව ක්‍රියාත්මක කළ යුතු යැයි කියමින් බටහිරට බොරුවට විරුද්ධ වන්නෝ කුහකයෝ ය. ආණ්ඩුව ක්‍රියාත්මක කළ යුත්තේ සිංහල ජනතාව අනුමත කරන යෝජනා පමණ ය. සිංහලයන්ගේ අදහස් නොවිමසා කිසිදු ප්‍ර්‍රශ්නයක් විසඳීමට ඉඩ නොදිය යුතු ය. අපට නිිදහස බොහෝ දුර ය. අප ඒ සඳහා අනවරතයෙන් සටන් කළ යුතු ය. අප ඒ සටන් දිනන්නේ ජෙනීවාහි දී හෝ නිව්යෝක්හි දී හෝ නොව ලංකාවේ වීදිවල ය. අප බටහිර විරෝධී ජාතීන්ගේ ප්‍රබල සංවිධානයක් පිහිටුවා ගැනීමට කටයුතු කරන අතර වඩා වැදගත්ව ජනතාව ආණ්ඩුව වටා ඒකරාශි කිරීමට කටයුතු කළ යුතු ය. අනාගතයේ දී පැනවිය හැකි ආර්ථික සම්බාධකවලට පමණක් නොව නේටෝ ආක්‍රමණවලට ද අප සූදානම් විය යුතු ය.

තමා හා අනෙකා

බාහිර වස්තු ඇති බව අප දන්නේ කෙසේ ද? එය දැනගත්තේ අනුමානයෙනි. අපේ ඉන්ද්‍රියවලට, විශේෂයෙන් ම ඇසට,කණට හා නාසයට ගෝචර වන එහෙත් ස්පර්ශයට හෝ දිවට හෝ ගෝචර නොවන සංඥා ලැබෙන්නේ ඈතින් පිහිටි බාහිර වස්තුවලින් යැයි අපි අනුමානය (inference) කරමු. එමෙන් ම මෑතින් ඇති බාහිර වස්තු ගැන ද අදාළ ඉන්ද්‍රිය ඔස්සේ අපට අනුමාන කළ හැකි ය. දකින ස්පර්ශ කරන ආකාරයේ සංඥා ඇති විට අපි ඒවා ළඟ ඇති මේසයකින්, පුටුවකින්, මලකින් ආදී වශයෙන් යම් වස්තුවකින් ලැබෙන්නේ යැයි අනුමානය කරමු. එය අනුමානයක් මිස ඉන්ද්‍රිය ප්‍රත්‍යක්‍ෂයක් නොවන බව අවධාරණය කළ යුතු ය. දැනුම ලබාගැනීමේ මාර්ගය ලෙස බුදුදහමේ ඉගැන්වෙන්නේ ඉන්ද්‍රිය ගෝචර ප්‍රත්‍යක්‍ෂය ය. එයට අමතර ව අනුමානය ද ඇතැයි ඇතැම් පඬිවරු අපට කියති.

කෙසේ වෙතත් අනුමානය ඉන්ද්‍රිය ගෝචර ප්‍රත්‍යක්‍ෂයක් නො වේ. අප කලින් ද කියා ඇති පරිදි අපට මේසයක් සමස්තයක් ලෙස ප්‍රත්‍යක්‍ෂ කිරීමට, ගෝචර කර ගැනීමට ඉන්ද්‍රියක් නැත. අපට කළ හැක්කේ මේසයේ පාට, තද බව ආදිය ගැන ඉන්ද්‍රිය ගෝචර ප්‍රත්‍යක්‍ෂ ලබාගැනීම පමණ ය. ඒ සියල්ල එකතු කර මේසය පිලිබඳ සංකල්පයක් අපි නිර්මාණය කර ගනිමු. මේසය යනු අපේ අනුමානයක් පමණකි. ඒ සඳහා අපි මනස ආධාර කර ගන්නෙමු. එහෙත් එහි දී පංචෙන්ද්‍රියවල ආධාරයක් අපට නො ලැබෙයි. අනුමානය පංචෙන්ද්‍රියන්ගෙන් තොරව මනසින් ලබාගන්නකි.

අපට ප්‍රශ්නය වනුයේ එසේ අනුමානය කෙරෙන වස්තුව පවතින්නේ ද යන්න ය. මෙහි දී පවතින්නේ ද යන්න සාපේක්‍ෂාර්ථයකින්, සම්මුතිය අනුව යොදා ගැනෙන බව අමතක නොකළ යුතු ය. නිරපේක්‍ෂව පවතින්නක් ඇතැයි මෙහි දී නො ගැනෙයි. අප අපට සාපේක්‍ෂව වුව පුටුවක් ඇති බව දැනගන්නේ කෙසේ ද? අප කුඩා කළ පුටුව ගැන දැන ගත්තේ කෙසේ ද? අප කුඩා කළ පුටු යනුවෙන් හැඳින්වෙන නොයෙකුත් දෑ දකින්නට ඇත. ස්පර්ශ කරන්නට ඇත. අපට මුල දී ඒ පිළිබඳ යම් චිත්ත රූපයක් ඇති වී යැයි සිතිය හැකි ය. වෙනත් වචනවලින් කිවහොත් අපට කුඩා කල ම පුටුවක් පිලිබඳ සංකල්පයක් තිබෙන්නට ඇත. එයින් අදහස් වන්නේ අපට ඒ සංකල්පයට වචනයක් තිබිණි ය යන්න නො වේ.

වචනයක් නොමැති ව වුව ද සංකල්ප චිත්ත රූප ලෙස ඇතිවිය හැකි ය. අපේ මනස්වලට විවිධ රූප එසේත් නැත්නම් රටා හඳුනාගැනීමේ ශක්තිය ඇත. පුටු මේසවලින් වෙන්කර හඳුනාගැනීමට අපට හැකි ය. කුඩා කළ ඒ හැකියාව කෙතරම් දුරකට තිබේ ද යන්න නො දනිමි. එහෙත් කුඩා බිළිඳුන්ට ද තම මව අනෙක් අයගෙන් වෙන්කර ගැනීමේ හැකියාව ඇත. එසේ කිරීමේ දී මව යන වචනයවත් එයට ගැලපෙන චිත්ත රූප සංකල්පයක්වත් කුඩා බිළිඳුන්ට ඇතැයි සිතිය නො හැකි වුවත් මව යනුවෙන් හැඳින්වෙන තැනැත්තිය අනෙක් අයගෙන් වෙන්කර හඳුනා ගැනීමේ ශක්තිය, එනම් එවැනි චිත්ත රූප සංකල්පයක් ඇති කර ගැනීමේ ශක්තිය බිළිඳුන්ට ඇතැයි සිතිය හැකි ය. ඒ අනුව තමා සමග වඩා සම්බන්ධ වූ අයකු පිළිබඳ සංකල්පයක් බිළිඳාට ඇතිවෙයි.

මව පිලිබඳ මුල් සංකල්පය ඉතා ගොරහැඩි වීමට හැකි ය. කල්යෑමේ දී එයට වාචික සංකල්පයක් (අම්මා හෝ වෙනත් වචනයක් හෝ) එකතු වී තව තවත් සංකි්ර්ණ තත්වයකට ළඟා වනවා විය හැකි ය. එමෙන් ම තමාට මෙන් ම අනෙක් අයට ද ඒ ඒ අයගේ අම්මලා සිටින බව ද දරුවා ක්‍රම ක්‍රමයෙන් දැන ගන්නවා ඇත. එහෙත් මේ මව යන සංකල්පය හුදු ඉන්ද්‍රිය ගෝචර සංකල්පයක් නො වේ. බිළිඳාට හෝ කුඩා දරුවාට හෝ තම මව දැක බලාගත හැකි ය. එසේත් නැත්නම් මව ස්පර්ශ කළ හැකි ය. නොඑසේ නම් මව සිපගැනීමට හැකි ය. එහෙත් සමස්ත මවක් ගැන සංකල්පයක් ඒ කිසිවකින් හුදු ඉන්ද්‍රිය ගෝචර ප්‍රත්‍යක්‍ෂවලින් පමණක් ඇති කර ගත නො හැකි ය. ඉතා කුඩා බිළිඳකුට වුව ද සමස්ත මව පිළිබඳ සංකල්පයක් ඇතිකර ගත හැක්කේ අනුමානයෙනි.

පසුව දරුවා වැඩෙන විට අම්මා යන වචනය වැඩිහිටියන් උගන්වන අතර අනෙක් අයගේ අම්මලා පිළිබඳ සංකල්ප ද සමාජයෙන් දැන ගන්නට ලැබෙයි. මේ සංකල්ප ඔස්සේ දරුවාට අම්මා සැබවින් ම ජීවත්වන පුද්ගල යථාර්ථයක් ය යන සංකල්පය ද ලැබෙයි. එහෙත් ඒ සියල්ලට ම පළමු බිළිඳාට තමා පිළිබඳ සංකල්පයක් ඇති බව වටහා ගත යුතු ය. බිළිඳාට ඇත්තේ තම මව පිළිබඳ සංකල්පය මිස නිරපේක්‍ෂ මවක් පිළිබඳ සංකල්පයක් නො වේ. තමාගේ මව පිළිබඳ සංකල්පයක් ඇති කර ගැනීමට පළමුව තමා පිළිබඳ සංකල්පයක් ඇති විය යුතු ය. අපට පළමුව ඇතිවන්නේ මම, මගේ ආදී හැඟීම් හා සංකල්ප මිස අනෙකා යන සංකල්පය නො වේ.

බුදුදහම අනුව සංඛාර , විඤ්ඤාණ, නාම රූප ආදිය ඇතිවන්නේ අවිද්‍යාව මුල්කර ගෙන ය. අවිද්‍යාව හේතුවෙන් සංඛාර විඤ්ඤාණ ඇති වෙයි. මේ විඤ්ඤාණය තම විඤ්ඤාණය මිස අනෙකකුගේ විඤ්ඤාණය නො වේ. තම මව ඇතුළු අනෙක් සියල්ලන් ගැන සංකල්ප ඇතිවන්නේ තම විඤ්ඤාණය හා නාම රූප හේතුවෙනි. ඒ සළායතන, ඵස්ස වේදනා ඔස්සේ සිදුවෙයි. ඈතින් තිබෙන්නේ යැයි කියන ඉර හඳ වැනි වස්තු හෝ ළඟින් ඇතැයි කියන අම්මා වැනි වස්තු හෝ වේවා පිළිබඳ සංකල්ප ඇතිවන්නේ තමාට මිස අනෙකකුට නො වේ. තමාට සංසාරයේ සැරිසැරීමට හේතු වී තිබෙන්නේ තමා යනුවෙන් අයකු ඇතැයි ගැනීම නිසා මිස අනෙකකු නිසා තමා යන සංකල්පය ඇති වී තිබෙන නිසා නො වේ.

මේ සියල්ල සඳහන් කෙරුණේ බටහිර විද්‍යාව ඇතුළු බටහිර දැනුම කෙතරම් දුරට බුදුදහමෙන් ඈත දැයි පෙන්වීම සඳහාත් ය. මගේ ලෝකය යනු මා විසින් නිර්මාණය කෙරෙන මා ද ඇතුළු අනෙක් දැනුම් ය. ඒ ලෝකය මේ බඹයක් පමණ වූ සිරුර තුළම පණවා ඇත. එහෙත් බටහිර දැනුමෙහි මගෙන් තොරව ලෝකයක් පවතියි. ඒ ලෝකය මගෙන් ස්වායත්ත වනවා පමණක් නොව මා ද නිර්මාණය කෙරෙනුයේ ඒ ඊනියා බාහිර ලෝකය මගිනි.

අද පශ්චාත්නූතනවාදීන් යැයි කියාගන්නවුන් පවසන්නේ යමකු නිර්ණය වනුයේ අනෙකා නිසා බව ය. මෙහි දී ප්‍රධාන වන්නේ අනෙකා ය. අනෙකා අනුව යමකු නිර්මාණය වන්නේ යමකුට අනෙකා පිළිබඳ සංකල්පයක් නැතිව විය නො හැකි ය. එහෙත් ඒ අනෙකා යන සංකල්පය ඇතිවූයේ කාහට දැයි බංකොළොත් පශ්චාත්නූතනවාදීහු නො පවසති. අනෙකා යන සංකල්පය ඇතිවීමට තමා යන සංකල්පය ඇතිවිය යුතු ය. එලෙස තමා යන සංකල්පය ඇතිවීමට අනෙකකු අවශ්‍ය නො වේ. සමාජයේ ජීවත්වන නොයෙකුත් පුද්ගලයන් නිසා අපි වෙනස් වෙමු.

මුළු මහත් පාසල් පද්ධතිය හා විශ්වවිද්‍යාල ජනමාධ්‍ය ආදිය ප්‍රධාන වශයෙන් ම කරන්නේ අපට සමාජයේ ඇති අධිපතිවාදී සංකල්ප ඉගැන්වීම ය. එසේ වුවත් යම් පුද්ගලයකුට තමා පිලිබඳ සංකල්පය ඇතිවන්නේ අනෙකුන් නිසා හෝ සමාජය නිසා හෝ නො වේ. යම් පුද්ගලයකු සංසාරයේ සැරිසරන්නේ අනෙකුන් නිසා නො වේ. තමා විසින් ම කරන කියන සිතන ක්‍රියා නිසා ඒ ඒ පුද්ගලයා (සම්මුති අරුතෙන්) සංසාරයේ සැරිසරයි. සංසාරයේ ගමන නැවැත්විය හැක්කේ ද තමන්ට මිස අනෙකාට හෝ අනෙකුන්ට හෝ නො වේ.

එහෙත් බටහිරයන්ට ප්‍රධාන වන්නේ ඊනියා අනෙකා ය. මෙයට ප්‍රධාන හේතුව බටහිර දැනුම මධ්‍යකාලීන යුගයේ මෙන් ම අද ද නිර්මාණය වන්නේ එක්කෝ කතෝලික එසේත් නැත්නම් ග්‍රීක යුදෙව් ක්‍රිස්තියානි චින්තනයක වීම ය. මේ චින්තනවල බාහිර දෙවියන් වහන්සේට ප්‍රධානත්වය ලැබෙයි. සියල්ලෙහි දී ම ප්‍රධාන වන්නේ බාහිර තැනැත්තෙකි. නැත්නම් බාහිර දෙයකි. අවසානයේ දී විමුක්තිය ලැබෙන්නේ ද බාහිර වූ දෙවියන් වහන්සේ කෙරෙහි විශ්වාසය වැඩි වූ තරමට ය. බුදුදහමෙහි මනස, එනම් තමාගේ මනස ප්‍රධාන ලෙස ගැණුන ද බටහිර කතෝලික චින්තනයෙහි මෙන් ම ග්‍රීක යුදෙව් ක්‍රිස්තියානි චින්තනයෙහි ද ප්‍රධාන තැන ලැබෙන්නේ බාහිර බලවේගවලට ය.

අප කලින් ද සඳහන් කර ඇති පරිදි නිව්ටන්ගේ චලිත නියම ඇරඹෙන්නේ ම බාහිර බල පිලිබඳ කතාවකිනි. බුදුදහමෙහි ආභාසය ලැබූ අර්නස්ට් මාක් වැනි දාර්ශනිකයකුට හා භෞතික විද්‍යාඥයකුට වුව ද බාහිර වස්තු පිළිබඳ ප්‍රශ්නය දැඩිව බලපෑවේ ය. ඔහුට අනුව වස්තුවකට අවස්ථිතියක් ලැබෙන්නේ අනෙක් වස්තු නිසා ය. මාක්ගේ ඒ අදහස වත්මන් පශ්චාත්නූතනවාදීන්ගේ අනෙකා විසින් තමන් නිර්ණය කෙරෙන්නේ ය යන්න සමග ගැලපෙයි. මාක් බටහිර භෞතික විද්‍යාවේත් බටහිර ඊනියා පශ්චාත්නූතනවාදින් බටහිර සමාජයීය විද්‍යවන්හිත් ක්‍රියාත්මක වන බව සැබෑ ය. එහෙත් ඔවුන්ගේ චින්තනවල වෙනසක් නැත.

මාක්ගේ ඒ අදහස සාධාරණ සාපේක්‍ෂතාවාදය ගොඩ නැගීමේ දී අවුරුදු සියයකට පමණ පෙර අයින්ස්ටයින්ට බලපෑවේ ය. එහෙත් මාක් මුලධර්මය ලෙස හැඳින්වෙන්න තම සාධාරණ සාපේක්‍ෂතාවාදයෙහි ගොනුකර ගැනීමට අයින්ස්ටයින්ට නොහැකි විය. අයින්ස්ටයිනීය සාපේක්‍ෂතාවාද වචනයේ පරිසමාප්තාර්ථයෙන් ම සාපේක්‍ෂතාවාද නොවේ. ඒවාහි ඇත්තේ නිරපේක්‍ෂතා හෙවත් අවිචලක ලෙස හැඳින්විය හැකි සංකල්ප පිළිබඳ කෙරෙන හැදෑරීමකි. අයින්ස්ටයින් බුද්ධිමතකු වන්නේ යුදෙව් ක්‍රිස්තියානි සංස්කෘතියෙහි මිස වෙනත් සංස්කෘතියක නො වේ.

බටහිර උගතුන් හා බුද්ධිමතුන් බාහිර අනෙක් දේ ගැන සැලකිලිිමත් වීම පුදුමයක් නො වේ. එහෙත් සිංහල බෞද්ධ යැයි කියාගන්නා උගතන් එක් පැත්තකින් මනො පුබ්බංගමා ධම්මා යැයි කියමින් බාහිර බලවේග ගැන අවධාරණය කිරීමෙන් පැහැදිලි වන්නේ ඊනියා සිංහල බෞද්ධ උගතුන්ට ද සාමාන්‍ය සිංහලයන්ට මෙන් ම පරස්පරවල ජීවත්විය හැකි බව ය. ඒ කෙසේ වෙතත් සිංහල බෞද්ධ දැනුමක් හා බටහිර යුදෙව් ක්‍රිස්තියානි දැනුමක් අතර යා දෙක නොරත රත සමග පෑහීමක් නැති වා මෙන් පරස්පර ඇති බව අපේ අවධානයට යොමු විය යුතු ය.

බටහිරයන් අපෙන් තොරව අපෙන් ස්වායත්තව බාහිර ලෝකයක් ඇති බව පවසමින් ඒ ලෝකය ඊනියා වාස්තවික යථාර්ථයක් ලෙස ගනිමින් යථාර්ථවාදී ලෝකයක ක්‍රියාත්මක වන යථාර්ථවාදී නීති රීති දැනගැනීමට, සොයා ගැනීමට වෙහෙස වීම ගැන අපට පුදුමයක් නැත. එහෙත් අපේ ප්‍රශ්නය බටහිරයන්ගේ දැනුම පාසල් විශ්වවිද්‍යාල හා ජනමාධ්‍ය ඔස්සේ අප මත බලයෙන් පැටවීම ගැන ය. අපේ නිදහස ඇත්තේ අප බටහිර දැනුමෙන් නිදහස් වීම මත ය. අපේ ප්‍රවාද ගොඩනැගීමේ දී අඩුම තරමෙන් බාහිර බලවේගවලට දී ඇති වැදගත්කම අවම කිරීමට අප උත්සාහ ගත යුතු ය.

බටහිරයෝ කිසිම පැකිලීමකින් තොරව බාහිර ලෝකයක් අපෙන් ස්වායත්ත ව පවතින බව ද බාහිර වස්තු ඇති බව ද පිළිගනිති. ඔවුහු ඒ අතර ඉන්ද්‍රිය ගෝචර අත්දැකීම් ගැන ද මැත දොඩවති. එහෙත් ඊනියා බාහිර ලෝකය හෝ බාහිර වස්තු හෝ පංචෙන්ද්‍රියවලට ගෝචර නොවන බව ඔවුහු නොසලකා හරිති. අපේ සියළු ප්‍රත්‍යක්‍ෂ අභ්‍යන්තර වෙයි. ඊනියා බාහිර ලෝකයේ බාහිර වස්තු ද අභ්‍යන්තරව අප විසින් සකස් කෙරුණු දේ පමණක් වෙයි. අප කන්දක් ලෙස දකින්නේ අපෙන් ස්වායත්ත ව බාහිර ව ඇති වස්තුවක් නොව අභ්‍යන්තරයෙහි අප විසින් නිර්මාණය කෙරෙන්නකි.

The independence struggle continues

What is happening in Geneva? The UK, our colonial master for more than two hundred years, if counted from the day they first settled in Colombo has intervened to request for UN intervention if the proposals of the LLRC commission were not implemented. They have not given a deadline meaning that one “fine day” from their point of view they would decide as they please that LLRC proposals have not been implemented, and it is time for action. We do not talk of so called double standards by the UK citing what they did in Iraq. They do not practice double standards but it is the Sri Lankan government that tries to satisfy the colonialists as well as the masses at the same time. The very establishment of the LLRC implies that the government of Sri Lanka had not learnt any lessons of the way the colonialists have tried to destroy us during the last five hundred years or so. We have some hypocrites in Sri Lanka who while pretending to be against what the colonialists are up to in Geneva, in the same breadth ask the government to implement the LLRC proposals. They are, in the final analysis, supporting the UK, the USA, and would keep quiet if the UN decides to impose economic sanctions or if NATO decides to invade Sri Lanka for not implementing the LLRC proposals, irrespective of that Rome Treaty, which Ranil Wickremesinghe says he did not sign for some reason or other. The UK, the USA and other western colonialists, though they may have slight differences with respect to strategy are all united in taking steps to maintain their hegemony in the political, economic and cultural spheres and seeing to it that the other countries imitate their political structures, economic policies and cultural practices including their knowledge in science, arts and other disciplines. In Iraq they have acted to maintain their hegemony and if one thinks that they are behaving differently in Sri Lanka then one is mistaken. The English are English whether they are in England, Iraq or Sri Lanka or even in Scotland, Ireland and Wales. We may not have had airplanes if not for the English and the other westerners but we would have been better off as NATO would not have been able to send their bombers if and when they want. I am proud of the fact that in spite of having their education and finally going in that damned airplane to the UK to obtain a degree from one of their universities, I was able to break away from what they wanted to instill in me. In a sense I neither learnt nor departed, thanks to Catuskoti logic in my culture, and not to Aristotelian logic with its dichotomies.

It is said that the English and the westerners gave independence to the countries in Asia in late forties and to Africa in the sixties. However it was only a limited political independence that was given while in the spheres of economics and culture no independence was given. The limited political independence we gained in 1948 was not something achieved by the UNP but a result of a long drawn independence struggle that has lasted for more than five hundred years, which is still continuing. During the period the English ruled us after deceiving the Sinhala leaders and going against the Sinhala – English Agreement of 1815, which is nearing two hundred years, there was the first phase of the independence struggle against the English colonialists in 1817 -1818. The independence struggle was defeated by the colonialists who massacred not only the males over twelve years in Uva Vellassa but even the cattle belonged to the Sinhala people. It was such a humanitarian operation by the English, no commissions were appointed to look into any human rights violation. Surely the English officers and gentlemen (there would have been officers who were not gentlemen) would not have dared even to think of violating human rights and no commissions were needed. However the English appointed a commission which goes as Colebrook – Cameron commission which took steps to pull the country into their economical ambit. Then they established the school system to make sure that we were trained under their cultural hegemony, and to produce the future commissioners. There have been so many commissions appointed since then, the latest being the LLRC, but all these commissions have comprised of Oxbridge and other such graduates or English educated personnel, entrepreneurs etc., but very rarely, if at all of Sanga, Veda, Guru, Govi, Kamkaru. In any event, after the Colebrook – Cameron commission we had the Legislative Assembly that saw the political emergence of Tamil racism and of course introduction of various taxes with the abolishing of the Rajakari System. The second phase of the independence struggle commenced with the leadership of Puran Appu and Gongalegoda Banda as the traditional leadership of the Sinhalas had been massacred by the humanitarian English. The very pious and humanitarian governor by the name Torrington defeated the second phase of the independence struggle exceeding even the limits usually tolerated by the King of England.

I do not want to describe all the humanitarian operations that had been conducted by the English, but suffice to mention that as a result of them Anagarika Dharmapala and several Bhikkus led the next phase of the independence struggle, which took a more cultural form and struggled against cultural colonialism as well. That phase of the independence struggle was defeated by the English with the assistance of our “leaders” appointed by the English colonialists. The leaders of the Sinhalas as well as of the Tamils were educated, trained and appointed by the English, wanted only limited political independence who did not want to get involved with mass movements. They were more interested in showing that they were more English than the English themselves and the latter could trust them to “rule” the country on behalf of the English. However, unknown to these leaders the independence struggle continued and it surfaced in the thirties and forties in the form of the language issue. There were number of people who agitated to make Sinhala the official language and also to give the Sinhala Buddhist culture its due place. It is improper to call the movement by the leaders appointed by the English as an independence struggle but after Anagarika Dharmapala the independence struggle took the form of a Bhasa Movement that also fought for the due place for the Sinhala Buddhist culture. The masses were unhappy with what the UNP had done for the Sinhala Buddhists and 1956 was the result of the agitations. Dr. Gunadasa Amarasekera was the first to point out that 1956 was the reemergence of the Dharmapala Movement. However, I am of the opinion that it as well as the Dharmapala Movement were continuations and different phases of the independence struggle against the western Christian colonialism headed by the Anglican Christians of England. There were some achievements by the 1956 movement but complete political independence could not be gained not to mention cultural and economic independence.

The English and later the Americans who became the leaders of western Christian colonialism acted against any government, which went against the wishes of the colonialists and wanted to continue the independence struggle. The leader who was most troubled by the colonialists before the President Mahinda Rajapakse was Mrs. Sirimavo Bandaranaike. The conspiracy against her government demonstrated this and we are not surprised to find sons and grandsons of conspirators of yesteryear leading a movement against the independence struggle at present. The limited independence given to us by the English colonialists meant that we could elect a government we wish with very much difficulties if the colonialists were against it, and that they would do everything possible to bring down the government the moment the latter took a major decision to gain more independence. In general all the SLFP led governments except that of Chandrika Kumaratunga were not tolerated by the west. The SLFP was supported mainly by the Sinhala nationalists, and the colonialists who were against the Sinhala masses never wanted SLFP led governments in power. They supported Chandrika Kumaratunga since she was more a sympathizer of Mahajana Party politics than of SLFP politics, and was more a Kumaratunga than a Bandaranaike. In fact she was imported by the agents of the UK at that time from her self-imposed political exile in order to derail the SLFP using the Bandaranaike name and work against the Sinhala people. However, the Sinhala people were finally able to send her back to the environs in the west she most probably enjoys best.

I have maintained for more than twenty five years that Tamil racism was introduced and nurtured by the Dutch and the English against the Sinhalas especially against the Sinhala Buddhists. Tamil racism in Sri Lanka is part of English Christian colonialism and though Sinhala Buddhists are not against the Tamils, they had to oppose Tamil racism, which was used by the English to deprive the Sinhalas, especially the Sinhala Buddhists their due place in the country. The English and the westerners have since then used their schools universities and of course mass media and so called internationally renowned intellectuals not to mention internationally reputed journals, to instill in the minds of the Sinhalas of a guilt feeling for the so called injustices caused to the Tamils by the “Sinhala governments”. I have dealt with these “allegations” in number of articles and books, and I do not want to go into details at present. I found that this guilt feeling in the minds of the members of the LLRC when I was invited to make submissions before the western learned commissioners. Thus most of the recommendations of the LLRC stemming from this guilt feeling, claiming that we have to “give them” something are not acceptable to the vast majority of the Sinhala people.

The President who is leading the present phase of the independence struggle was not guided by the western “wisdom” that the LTTE could not be defeated gave the political leadership to the “ranaviruvas” to defeat the LTTE. It was a political defeat not only for the LTTE politics but for Ponnambalam Arunachalam and Ramanathan politics, not to mention GG Ponnambalam and Chelvanayakam politics which were all shades of Tamil racism against the Sinhala people inspired and instigated by the English. AJ Wilson in his biography of Chelvanayakam mentions the “little now more later” policy of the latter. However, I now tend to think that it was a policy of the English that Chelvanayakam followed and the western Christian colonialists will not be satisfied until the Sinhala Buddhist culture, which is the biggest threat to the Judaic Christian culture other than the Islamic culture, is destroyed if possible. The westerners are following a very cautious policy with respect to Sri Lanka, and unlike in the Arabic world wish to tell the world that what they have acted very “legally”. They began with the Ban ki Moon report mistakenly called the Darusman report, the bogus Channel four footages, and raising the “war crimes and human rights” issue at various “international” fora. The government, as mentioned previously appointed the LLRC without learning any lessons from the past experiences. Now the western bogus humanitarians, who bombed Hiroshima and Nagasaki, after they had won the war, only to experiment with the Atomic Bomb want the government to implement the LLRC proposals. If one thinks that all that the westerners want is the implementation of the LLRC proposals, then one is sadly mistaken. It is little now more later policy and just as much the Tamil racists are being instigated to ask for thirteen plus, after the thirteenth amendment, even if the LLRC proposals are implemented they would ask for more. After all, the Oliver Twist character was created in England and so many commissioners and politicians in England would have been brought up to emulate young Oliver, in their old age.

The independence struggle continues and we can defeat the western plans as we defeated the Tamil terrorists inspired by the west if we are able to unite the vast majority of people around the government. While we appreciate the work of our delegation in Geneva it has to be said that the independence struggle would be won in the streets of Sri Lanka rather than in the corridors of the UN buildings. It is important to build a strong anti west block by uniting all the nations from Iran to Russia to China and to India (if India is willing) to Chile and to Argentina and to African countries. The west never gave up their colonial policies and there is only colonialism and not neo colonialism. While we work as a member of the anti west block we have to be aware of the fact that “internationally” we have to fight according to the hegemonic western Christian Law which is always against the non Christian countries. The major struggle is in the streets of Colombo and other towns in Sri Lanka and the government has to prepare the people for that. The struggle would not end up with the Geneva sessions of the UNHRC and it is going to be another long drawn fight against the western Christian colonialism. However, the government has to win the confidence of the people by cutting down on waste, corruption etc., and the ministers should set standards of simple living by example. The independence struggle will continue and at present as a first step we have to defeat the western plans of getting the government to give concessions to Tamil racism that was set up by the westerners themselves. However, final victory over western hegemony would be achieved when we become independent of their knowledge. It is their knowledge that is in the minds of the so called educated people in this country and the Sanga Veda Guru Govi Kamkaru balawegaya has to come out with plans for this final struggle against western hegemony of knowledge that includes their so called science.

Copyright Prof. Nalin De Silva

RoP brags while more and more RCKD patients RIP

The Registrar of Pesticides (RoP) Dr. Anura Wijesekera has written to ‘The island” on 1st March 2012, on “Pathological Science Arsenic CKDU and Pesticides” soon after the College of Forensic Pathologists awarded the Silver Medal to a paper presented by the “Arsenic Group” on “Chronic arsenic toxicity among patients of Chronic Kidney Disease of unknown etiology in Padavi Sripura in Sri Lanka” at their 10th Academic Sessions held on 25th February 2012. The authours of the paper are Profs. P. A. Paranagama and M. D. Amarasinghe, and Drs. V. K. Senanayake, K. S. Dahanayake, M. A. C. S. Jayasumana, L. Rajakaruna, C. Wijewardena, A. M. P. Mahamithawa, U. D. S. Samarasinghe, and Mr. S. I. Fonseka. The first three are on the academic staff in the Faculty of Science at the University of Kelaniya, while the last named is a graduate student in the same faculty. The rest are western medical doctors serving in either Universities or government hospitals. When I read the title of the article I first thought that Dr. Wijesekera has been annoyed with the Pathologists for awarding the Silver Medal to the above paper. However, I soon realized that he was supporting me on certain aspects of western science while of course opposing the “Arsenic Group” which I led while being the Dean of the Faculty of Science at Kelaniya. I must mention that as far as I am concerned, the Silver Medal awarded by one of so many Colleges to the paper by the Arsenic Group does not add any value nor recognition to it though the Scientific Community in Sri Lanka, which go by such accolades would now begin to think that some scientific work worthwhile has been carried out at Kelaniya on Arsenic in Pesticides.

Let me digress from “Arsenic Research”, to thank Dr. Wijesekera for writing on Pathological Science. Dr. Wijesekera like many other Sri Lankan scientists has to quote a westerner on important concepts, theories etc. He says “the term Pathological Science was coined by the Nobel laureate Chemist Irving Langmuir in 1953. He defined pathological science as an area of research that do not go away long after it was given up as false by the majority of scientists in the field. In other words it is the science of things that are not so”. My problem with this definition is on the usage of the word majority. I am not sure whether the majority of scientists, let alone the majority of Physicists are aware that the Newtonian Theory of Gravitation is false. It was only the other day that a senior lecturer in Chemistry with a Ph. D. from Cambridge told me that he could feel gravitation. However, when I wanted to examine his particular sense organ which was instrumental in giving this extraordinary feeling he was somewhat embarrassed as he could not exhibit such sense organ. Now Newtonian Theory of Gravitation does not go away nearly a century after it has been replaced by Einsteinian General Relativity and has been “shown to be false” almost from the very beginning in Newton’s time, in spite of Popper and his “golayas” who can only quote him. Though the majority of scientists including that senior lecturer who can feel gravitation may not have given up Newtonian Gravitation, we may consider it too as Pathological Science. There are other Pathological Sciences such as Quantum Physics with its Copenhagen Interpretation and I would appreciate it if Dr. Wijesekera could enlighten the readers on Pathological Sciences in the areas of Pesticides and Agriculture.

Since Prof. Mala Amarasinghe and Dr. K. S. Dahanayake, who are two members of the “Arsenic Group” have replied in their article of 5th March 2012, on the “scientific” aspects of Dr. Wijesekera’s article, I would like to concentrate on some of its political aspects. No science or knowledge for that matter constructed by the “prthagjanas”, is devoid of politics, though not necessarily of party politics. After all, the struggle between the Pope and Galileo was political as it was between the Catholic Chinthanaya, which is concrete and collectivistic, and Greek Judaic Christian Chinthanaya, which is abstract and individualistic. I know the difficulties we had with our work on Arsenic at Kelaniya and I stayed after my retirement for about an year as the Dean of the Faculty of Science on an extension given by the cabinet of ministers in my substantive post as a Professor in the Department of Mathematics, in order to complete the work we had initiated. The “Arsenic group” would not have survived without me, as I could stand up to pressure applied by people with vested interests who finally used the SLAAS as well. I do not hide the fact that we received information on the presence of Arsenic in the soil, water and flora in the areas affected with RCKD from “Devas” but we carried out tests in the laboratories at Kelaniya according to the standard practices in western Chemistry and Botany under the supervision and involvement of Profs. Priyani Pranagama and Mala Amerasinghe who are Professors in Chemistry and Botany respectively at Kelaniya. There were some Professors in Chemistry who went round saying that we had not carried any laboratory tests and we were relying only on the word of “Devas”. They were not open to any dialogue but were interested only in demeaning our work. It was a struggle between the Greek Judaic Christian Chinthanaya and Sinhala Buddhist Chinthanaya and from the very beginning the political aspects were clear. I had challenged the hegemonic western science and the Chinthanaya on which it is based and I had no problem in seeing the politics behind Arsenic.

Contrary to what Dr. Wijesekera says we never gave up our position that Arsenic is found in rice under political pressure but we concentrated on Arsenic in pesticides for the simple reason that if we could convince the authorities to ban pesticides with toxic matter then our battle was won. We are agitators o doubt, and I would ask Dr. Wijesekera to mention any non agitator on his side. The fact that he is writing articles on pesticides bragging that it was he who banned certain pesticides, when he and others have a case against then in the courts of law for releasing containers that had pesticides with Arsenic, Mercury and other materials, without going through “the proper channels” gives ample testimony to the agitation carried out by him. He ends up his article with the following words. “I will let you decide to which type the parties involved in the Arsenic fiasco belongs to”. In essence he wants the readers of “The Island” to decide. I agree with him, these are political matters and finally will be decided by social forces and even those who are called experts are merely agents of social forces, which need not be based on economics only. The western scientific enterprise is tied up with producers of pesticides with toxic matter and I would have been surprised if the “scientists” who are financed by various worldwide organizations remained silent when we said that the cause of the RCKD was Arsenic in pesticides. The producers nor the importers of pesticides are not “Vessantharas” and we would not have anticipated anything but hostile response to our work from them.

Dr. Wijesekera mentions that he and the members of The Pesticide Technical and Advisory Committee had discussions with the stakeholders before coming to a decision. I would like to know whether he summoned the “Arsenic Group” to find out their views. These Committees and even the SLAAS have been given power under Acts passed by the legislature within western Christian hegemony and during transition periods from one paradigm to another, not to mention from one Chinthanaya to another, differences of opinion among members of such committees are bound to arise as the PoR has experienced during the past few weeks. I do not attach much value to reports by the World Health Organization, but I wonder why the latest report by this august body is not released to the public. I am sure that Dr. Wijesekera himself would like it to be released as it would help the readers to decide on the types of the “parties involved in the Arsenic fiasco”.

The problem is that one death occurs every two days in the areas affected with RCKD, whose etiology according to western medicine is unknown. We do not know the etiology of the CKDU in other countries but we are certain in the affected areas in Sri Lanka it is Arsenic in pesticides, of course tied up with the soil and water in such areas. Tests have been carried out at the University of Kelaniya that established the presence of Arsenic (Arsenates) in pesticides, soil and water and in spite of our invitation to the other stakeholders to see for themselves how the tests were being carried out nobody had accepted the invitation while I was the Dean of the Faculty of Science. Whether Arsenic or Arsenates are found naturally in our soil, the question is why in certain areas people are dying with RCKD only during the last few decades. After all it is not reported of such disease during the days of the Sinhala kings when the Sinhala people did not use agrochemicals. We have given our answer and it is up to the people to decide on remedial action without letting more and more people to succumb to this disease which cannot be claimed to be due to their fault.

Copyright Prof. Nalin De Silva

අන්තො ජටා බහි ජටා

නාම රූප යනුවෙන් බෞද්ධ සූත්‍රවල කියැවෙන රූප බටහිර විද්‍යාවේ රූප නොවන බව මේ වන විට යම් තරමින් වුවත් පැහැදිලි විය යුතු යැයි සිතමි. බටහිර විද්‍යාවේ රූප යනු නිරීක්‍ෂකයාගෙන් බාහිර ව තිබෙන රූප ය. නිරීක්‍ෂකයාගේ ශරීරය ද එහි දී රූපයක් ලෙස ගැනෙන්නේ එය ද (අඩු තරමෙන් එහි කොටස්) නිරීක්‍ෂකයාගෙන් බාහිරව නිරීක්‍ෂකයාට දැකගත හැකි වන අයුරෙන් පිහිටා තිබෙන බැවින් ය. මේ නිරීක්‍ෂකයා යනු ශරීර අභ්‍යන්තරයෙහි ඇතැයි කියා සිතන ශරීරය වුව ද යම් ප්‍රමාණයකට හෝ නිරීක්‍ෂණය කළ හැකි අයකු යැයි ගත හැකි ය. ඇතැම් සිංහල බෞද්ධයෝ නාම රූප යන්නෙහි රූප ලෙස ශරීරය ගනිති. ඔවුන්ට අනුව නාමය යනු යම් අභ්‍යන්තරව පවතින අයකු වෙයි. මෙහි අයකු යැයි යොදනු ලැබුයේ එහි සවිඥාණික ගුණයක් ඇති බව ඇඟවීමට ය. ශරීරයෙන් බාහිර ව පංචෙන්ද්‍රියන්ට ගෝචර වන ගස් ගල් වැනි දෑ ද වෙනත් පුද්ගලයන්ගේ ශරිර ද වෙනත් සත්වයන්ගේ ශරීර ද රූප ලෙස ම ගැනෙයි.

බටහිර විද්‍යාවේ නිරීක්‍ෂකයා යනුවෙන් අයකු ද වස්තුව (රූපය) යනුවෙන් තවත් දෙයක් ද වෙන වෙන ම ගැනෙන බව පැහැදිලි ය. එසේ ම ඒ නිරීක්‍ෂකයා ද වස්තුව ද ඊනියා වාස්තවික යථාර්ථ ලෙස පවතින බව ද බටහිර විද්‍යාවේ දී සැලකෙයි. එනම් නිරීක්‍ෂකයාගේ නිරීක්‍ෂණවලින් ස්වායත්ත ව නිරීක්‍ෂකයා පවතියි. මේ නිරීක්‍ෂකයාට යම් ශරීරයක් ඇති නමුත් නිරීක්‍ෂකයා යනු ඒ ශරීරය සහිත පුද්ගලයා යනුවෙන් සමාජයේ හැඳින්වෙන අය ඉක්මවන තැනැත්තකු බව ද පැහැදිලි ය. නිරීක්‍ෂකයා යනු ශරීරයක් ඇති අයකු වන බව සැබෑ ය. නිරීක්‍ෂකයා යම් යම් දේ (ඉර හඳ තාරකා ගස් ගල්) නිරීක්‍ෂණය කරන්නේ පංචෙන්ද්‍රිය ඇසුරෙනි. එහෙත් ඒ නිරීක්‍ෂකයාට ම තම ශරීරය ද නිරීක්‍ෂණය කළ හැකි ය. නිරීක්‍ෂකයාට දර්පනයක් ඉදිරියට නොගොස් තම ඇස් නිරීක්‍ෂණය කිරීමට නොහැකි මුත් එම සිරුරේ වෙනත් ඉන්ද්‍රිය රාශියක් දැක බලා ගත හැකි ය. එමෙන් ම නිරීක්‍ෂකයාට තම දෑස් ස්පර්ශ කළ හැකි ය.

වෙනත් වචනවලින් කිවහොත් නිරීක්‍ෂකයාට තම සිරුරේ අඟ පසඟ පංචෙන්ද්‍රියන්ට ගෝචර කර ගත හැකි ය. ඇස ඇසට ගෝචර නොවුණ ද ඇස ස්පර්ශයට ගෝචර වෙයි. මෙයින් කියැවෙන්නේ බටහිර දැනුමෙහි සිරුර අභ්‍යන්තරයෙහි (බටහිර විද්‍යාවේ කියැවෙන ආකරයට බොහෝ විට මොළය ආශ්‍රිතව) මනස යනුවෙන් යමක් වන බව ය. මනස හා සිරුර යනුවෙන් ද්වෛතයක් බටහිර දැනුමේ ගොඩ නැගී ඇත. එය බටහිර ගණිතඥයකු හා දාර්ශනිකයකු වූ දෙකාරතේ ගේ පිටින් යැවුව ද බොහෝ බටහිර විද්‍යාඥයන් හා ශාස්ත්‍රවන්තයන් කටයුතු කර ඇත්තේ එලෙස මනස හා සිරුර යනුවෙන් වාස්තවික වූ කොටස් දෙකක් පවතින බව උපකල්පනය කිරීමෙනි. බටහිර විද්‍යාවේ නිරීක්‍ෂකයා යනු මනස මිස අන් කිසිවකු හෝ කිසිවක් හෝ නො වේ. මේ මනස ආත්මීය වූ එකකි. බටහිර විද්‍යාව මුල සිට ම ආත්මවාදී ය. සිංහල බෞද්ධයන් අතර වූ ඊනියා උගත් බෞද්ධ බටහිර විද්‍යාඥයෝ ද ආත්මවාදීහු වෙති.

බටහිර විද්‍යාවේ මනස එසේ මුළ දී ම වාස්තවික බව උපකල්පනය කෙරෙන බව බටහිර විද්‍යාඥයෝ අමතක කරති. මෙහි දී වාස්තවික යන්න යෙදෙන්නේ මනස ද්‍රව්‍යයක් (විකිරණ ද ඇතුළුව) බව අදහස් කිරීමට නො වේ. එය නිරීක්‍ෂකයාගෙන් තොරව නිරපේක්‍ෂව පවතින බව දැක්වීමට ය. මනස ද්‍රව්‍යයක් නො වේ යැයි ඇතැම් බටහිර විද්‍යාඥයන් සලකන්නට ඇත. එය ඇතැමුනට ආධ්‍යාත්මික වන්නට ඇත. එහෙත් මනසට (බටහිර විද්‍යාව මේ සියල්ල පටලවා ගනියි. එයට අනුව විඥානයට) මොළයෙන් තොර පැවැත්මක් නැතැයි පෙන්වීමට බටහිර ද්‍රව්‍යවාදී විද්‍යාඥයෝ උත්සාහ දරති. මොළය ද්‍රව්‍යයෙන් සැදී ඇත. මොළයේ ඇතිවන ක්‍රියාකාරීත්වය හේතුකොට ගෙන මනස (විඥානය) ඇති වන බව පෙන්වීමට බටහිර විද්‍යායෝ වළි කති. මනස ද්‍රව්‍යයක් ද නැත් ද යන්න මෙහි දී බටහිර විද්‍යාවට වැදගත් නො වේ. බටහිර විද්‍යාවට ප්‍රධාන වශයෙන් ම වැදගත් වන්නේ මනස අපේ නිර්මාණයක්, සංස්කරණයක්, නොවන බව, අපට සාපේක්‍ෂ නොවන බව පෙන්වීම ය. ඉන්පසුව ද්‍යව්‍යවාදීන්ට අවශ්‍ය වනුයේ මනස ද්‍රව්‍ය නිසා පවතින බව පෙන්වීම ය. ඔවුන් මනස ද්‍රව්‍යමය වස්තුවක් වූ මොළයේ ක්‍රියාකාරීත්වයට ඌනනය කිරීමට උත්සාහ කරන්නේ එබැවිනි.

කෙසේ වෙතත් බටහිර පඬිවරු මුල දී මනස හා සිරුර දෙකක් ලෙස සැලකුහ. නැවතත් අවධාරණය කළ යුත්තේ මනස හා සිරුර නාම රූප සමග පටලවා ගත නොයුතු බව ය.  දෙකාරතේ පඬිවරයාගේ ද්වෛතය පදනම් වන්නේ මෙසේ මනස හා සිරුර දෙකක් ලෙස ගැනීම මත ය. පළමුව මිනිස් සිරුර අරභයා සිදු කෙරෙන මේ වෙනස්වීම පසුව සිරුරකින් හෙබි නිරීක්‍ෂකයා හා අවට බාහිර ලෝකය අතර ඇති වෙනස දක්වා විස්තීරණය කෙරෙයි. සුප්‍රසිද්ධ කාටීසීය තාප්පය ගොඩ නැගෙන්නේ ඒ ඔස්සේ ය. කාටීසීය තාප්පය නම් කෙරී ඇත්තේ දෙකාර්තේ (desCartes) පඬිවරයාගේ නමින් ය. ඔහුට අනුව නිරීක්‍ෂකයා තාප්පයක මෙහා පැත්තේ සිට තාප්පයේ වූ සිදුරකින් තාප්පයෙන් අනෙක් පැත්තෙහි සිදුවන සිද්ධි නිරීක්‍ෂණය කරන අක්‍රීය පුද්ගලයෙකි. නිරීක්‍ෂකයා සක්‍රීය සම්බන්ධතාවකින් තොරව තාප්පයෙන් අනෙක් පැත්තෙහි සිදුවන දේ නිරීක්‍ෂණය කරයි. ඔහුට තාප්පයෙන් එහා පැත්තෙහි නිරීක්‍ෂණය කිරීමට සිද්ධි වෙයි. ඒ නිරීක්‍ෂිතය වෙයි. ඔහු ඒ නිරීක්‍ෂණය කරන්නේ් මැදිහත්වීමකින් තොරව ය. එනම් නිරීක්‍ෂකයා නිරීක්‍ෂණය කරන්නේ කෙසේ වෙතත් සිදුවෙමින් පවතින ක්‍රියා ය. නිරීක්‍ෂකයා ඇතත් නැතත් ඒ ක්‍රියා සිදුවෙයි. ඒ ක්‍රියා නිරීක්‍ෂකයා නිරීක්‍ෂණය කරන අවස්ථාවට පමණක් සීමා නො වේ.

නිරීක්‍ෂකයා ඇතත් නැතත් නිරීක්‍ෂිතයෙහි ගුණවලට අගය ඇත. නිරීක්‍ෂකයා කරන්නේ තමාගෙන් නිරපේක්‍ෂව පවතින ඒ ගුණ මැනගැනීම පමණකි. නිරීක්‍ෂකයා නිසා ඔහුගේ ක්‍රියාකාරීත්වය නිසා නිරීක්‍ෂිතයේ ගුණවලට අගය නො ලැබේ. නිරීක්‍ෂකයා මැන්නත් නැතත් නිරීක්‍ෂිතයේ ඒ ඒ ගුණවලට නිශ්චිත අගය ඇත. දෙකාරතේ පඬිවරයාගේ ගිණුමට බැරකර ද බටහිර පඬුවන් අතර මෙවැනි මතයක්, අදහසක් මුල් බැසගෙන තිබිණි. දෙකාරතේ පඬිවරයා කළේ ඒ අදහස සූත්‍රගත කිරීම ය. මිනිස් සිරුර සම්බන්ධයෙන් මනස හා සිරුර අතර බටහිරයන් අතර තිබූ ද්වෛතය සිරුරක් සහිත නිරීක්‍ෂකයා හා (තාප්පයෙන් එහා පැත්තේ තිබූ) බාහිර ලෝකයක් අතර වූ ද්වෛතයක් කරා විස්තීරණය වූයේ එලෙස ය. නිව්ටෝනීය යාන්ත්‍රිකය හා ඒ අනුසාරයෙන් ගොඩ නැගුණු සම්භාව්‍ය භෞතික විද්‍යාව (ක්වොන්ටම් නොවන භෞතික විද්‍යාව) පදනම් වන්නේ නිරීක්‍ෂකයා හා නිරීක්‍ෂීිතය අතර ඇති ද්වෛතය මත ය. නිව්ටන් පඬිවරයා 1642 දී එංගලන්තයේ දී ඉපදුණු අතර දෙකාරතේ පඬිවරයා ප්‍රංශයේ ඉපදී ඇත්තේ  1596 දී ය. ඔහු 1650 දී මිය යන විට අයිසැක් නිව්ටන් කුඩා දරුවෙකි.

මේ බටහිර අදහස් නාම රූප සමග කෙතරම් වෙනස් ද යන්න නැවත නැවතත් අවධාරණය කළ යුතු වෙයි. බුදුදහමේ නාම රූප ඇතිවන්නේ විඤ්ඤාණය හේතුකොට ගෙන ය. අනෙක් අතට නාම රූප හේතුවෙන් විඤ්ඤාණය හට ගනියි. නාම රුප දෙක ම විඤාඤාණය හා සම්බන්ධ වෙයි. එහි එකක්වත් බාහිරව ඇතිවන්නක් නො වේ. නාමයක් නොමැතිව ඇතිවන රූපයක් නැත. රූපය ද නාමයත් සමග විඤ්ඤාණය නිසා හට ගනියි. එහි දී ඇතිවන සංඥා රූපය නිසා ඇතිවන රූපවලින් ලැබෙන සංඥා නොව රූප පිළිබඳ සංඥා ය. එමෙන් ම රූප යනු සිරුර නො වේ. සිරුර පමණක් නොව මනසක් ද නැති බුදු දහමෙහි නිරීක්‍ෂිත රූප පමණක් නොව නිරීක්‍ෂකයකු ද නැත. ඒ සියල්ල විඤ්ඤාණය නිසා හට ගැනෙන ප්‍රති්‍යතතාසමුප්පන්න පමණකි. එහෙත් විවිධ ගුරු කුලවල බෞද්ධයෝ සිරුර රූපය ලෙස ගනිති. එසේත් නැත්නම් බාහිර ව පවතින්නේ යැයි කියන වස්තු රූප ලෙස ගනිති. නිරීක්‍ෂකයකු ද නැති කල නිරීක්‍ෂිත පවතින්නේ කෙසේ ද?

අපි දැන් නැවතත් රූප කලාපවලට යමු. සිංහල ථෙරවාද අභිධර්ම සාහිත්‍යයට අනුව චිත්තක්‍ෂණ දහහතක් රූපක්‍ෂණයක් වෙයි. මෙහි එක් තේරුමක් නම් රූප කලාපයක් අල්ලා ගැනීමට චිත්ත දහහතක් අවශ්‍ය වන බව ය. අප කලින් කියා ඇති පරිදි ච්ත්තයක් ඇති වී නැති වී තවත් චිත්තයක් හටගනියි. නැති වූ චිත්තයට පසුව පහළ වන චිත්තයට කලින් තිබූ චිත්තයෙහි තොරතුරු විශාල ප්‍රමාණයක් අඩංගු වෙයි. මේ හේතුවෙන් මතකය යනුවෙන් සංකල්පයක් ද ඇති වෙයි. වස්තුවක් අපට ග්‍රහණය වන්නේ කෙසේ ද? මෙහි දී ඊනියා වස්තුවක් අපෙන් ස්වායත්ත ව, නිරීක්‍ෂකයාගෙන් ස්වායත්තව පවතින්නේ යැයි උපකල්පනය නො කෙරෙයි. අපට ඒ ඒ ඉන්ද්‍රිය ඔස්සේ (සළායතනවලින් එකක් ඔස්සේ) ලැබෙන්නේ එක් ගුණයක් පමණකි. එය පටිච්චසමුප්පදායෙන් තේරුම් කර ගත යුතු ය. සියල්ල ඇතිවන්නේ අවිද්‍යාව හේතුකොට ගෙන ය. අනිත්‍ය, දුක්ඛ, අනාත්ම පිළිබඳ වූ අවිද්‍යාව හේතුකොටගෙන අපි සංස්කරණය කරන්නෙමු. ඒ හේතුවෙන් විඤ්ඤාණය ද, නාම රූප ද, සළායතන ද, ඵස්ස (ගැටීම –- ස්පර්ශය) ද, වේදනා ද ඇතිවෙයි. ඉන්පසු තණ්හා ආදිය හටගනියි. එහෙත් අපේ කාර්යය සඳහා දැනට අපට වේදනාවෙන් නැවතීමට හැකි වෙයි.  

අප තේරුම් ගත යුත්තක් නම් මෙහි කිසිම තැනක බාහිර වස්තුවක් නිසා ඇතිවන ගැටීමක් වේදනාවක්, ගැන නොකියැවෙන බවය. සියල්ල අභ්‍යන්තරව, එකක් නිසා අනෙක හටගනියි. සංස්කරණය කෙරෙන්නේ අභ්‍යන්තර ව ය. විඤ්ඤාණය, නාම රූප සළායතන ආදී ඒ සියල්ල අභ්‍යන්තර ව ම වෙයි. මෙහි දී සළායතන යන්න ද ඇස කණ නාසය ආදී වශයෙන් සිරුරෙහි පවතින ඉන්ද්‍රිය නොව අභ්‍යන්තරව වූ ආයතන හයක් හැඳින්වීම සඳහා යෙදෙන බව කිව යුතු ය. එසේ නම් නිව්ටෝනීය රූප කලාපයක් යනුවෙන් අප ග්‍රහණය කර ගන්නේ කුමක් ද? අපෙන් බාහිරව ඇති වස්තුවක් ද? එසේත් නැත්නම් අභ්‍යන්තරයෙහි අප විසින් සංස්කරණය (සංඛාර) කෙරෙන ඊනියා වස්තුවක් ද? බාහිරව ඇති වස්තු සමග ගැටීමක් නොමැතිව වේදනාවක් ඇති වන්නේ කෙසේ ද?  අප සියල්ලට ම පළමුව මේ ගැටළුව විසඳා ගත යුතු යැයි සිතමි.

අපට වේදනා ඇතිවන්නේ ගැටීම නිසා මිස බාහිර ව පවතින වස්තු සමග ගැටීම නිසා නො වේ. මනස එක් සළායතනයක් ලෙස ගත්කල මනස නම් සළායතනයෙහි ඇතිවන ගැටීම් නිසා ද වේදනාව ඇති වෙයි. අප එසේ කීව ද එය අපේ ගැටළුවට පිළිතුරක් නොවන බව දනිමි. මනසෙහි පමණක් ඇතිවන ගැටීම් හා මනස හා වෙනත් සළායතනයක් සම්බන්ධ වී ඇති කෙරෙන ගැටීම් අතර වෙනසක් නැති දැයි කිසිවකුට ඇසිය හැකි ය. එබැවින් අපි ප්‍රශ්නය වෙනස් ආකාරයකින් අසමු. ගැටීමකට  පෙර ඊනියා වස්තුවක් තිබේ දැයි අපි දනිමු ද?

සැබවින් ම ගැටීමට (ඵස්ස) පෙර අපට වස්තුවක් නැත. වස්තුව ඇතිවන්නේ ම ගැටීම මෙන් ම වේදනාව ද, පටිච්චසමුප්පාදයෙහි එයට පෙර වූ අවිද්‍යා, සංඛාර, විඤ්ඤාණ, නාම රූප, සළායතන ද නිසා ය. එසේ ඇතිවන වස්තුව අභ්‍යන්තර ව ඇතිවන්නක් මිස බාහිර ව ඇතිවන්නක් නො වේ. එහෙත් එවිට කිසිවකු අසනු ඇත්තේ එසේ අභ්‍යන්තර ව ඇතිවන්නේ බාහිර ව වස්තුවක් තිබූ නිසා නො වේ ද යන්න ය. දැන් අපි උපකල්පනයක් කරමු. එසේ බාහිර ව වස්තුවක් තිබිණි යැයි අපි සිතමු. අපට එලෙස දැනගැනීමට කිසිම ක්‍රමයක් නැති බව මෙහි දී වටහාගත යුතු ය. (ඈත අහසෙහි මන්දාකිණි ඇතැයි අපට කිසිවකු කී පමණින් අපට මන්දාකිණි දැකගත නො හැකි ය. අපට කළ හැක්කේ එලෙස මන්දාකිණි ඇති බවට විශ්වාස කිරීම පමණ ය. අප බොහෝ දෙනාට ඇත්තේ මන්දාකිණි ගැන විශ්වාසයක් පමණකි.) දැන් මගේ ප්‍රශ්නය අප බාහිරව ඇතැයි සිතන වස්තුවත්, එසේ ඇතැයි සිතුව ද, අප අභ්‍යන්තරව ග්‍රහණය කරන වස්තුවත් දෙකම එකක් ද යන්න ය.