තාවකාලික ඉන්දු ලංකා ගිවිසුම

පසුගිය ජූලි 22 වැනි දා ඩේලි මිරර් පුවත්පත සමග කළ සාකච්ඡාචක දී උතුරේ පළාත් සභා මැතිවරණයේ දී ඉන්දියාව වෙනුවෙන් දෙමළ ජාතික සංධානයෙන් මහඇමති ධුරාපේක්‍ෂක ලෙස තරග කරන විග්නේෂ්වරන් ප්‍රකාශ කර තිබුණේ 80- 90 දශකවල ඉන්දියාව ඉන්දු ලංකා ගිවිසුමේ තම කොටස ඉටු නොකළ නමුත් 2009 දී ඉන්දියාවේ හා ජාත්‍යන්තර ප්‍රජාවගේ සහාය නොලබන්නට එතරම් ඉක්මණින් කොටින් පරාජය කළ නොහැකිව තිබූ බැවින් ඉන්දු ලංකා ගිවිසුමේ තම කොටස ඉටු නොකළ බව කියමින් එකී ගිවිසුම අහෝසි වී ඇතැයි කීම වැරදි බව ය. මේ ප්‍රකාශයෙන් විග්නේෂ්වරන් කරුණු දෙකක් කියයි. එකක් නම් 80 -90 දශකවල ඉන්දියාව ගිවිසුමේ තම කොටස ඉටු නොකළ බව ය. දෙවනුව ඉන්දියාව කොටින් පැරදවීමට ලංකාවට සහාය දීමෙන් ගිවිසුමේ තම කොටස ඉටුකර ඇති බව ය. මෙයින් පළමු කරුණ සම්බන්ධයෙන් අපේ ස්තුතිය විග්නේෂ්වරන්ට හිමිවිය යුතු ය. ඔහු 80-90 දශකවල ඉන්දියාව ගිවිසුමේ තම කොටස ඉටු නොකළ බව පිළිගනියි. එය වැදගත් පිළිගැනීමකි. එහෙත් ඔහුගේ දෙවැනි ප්‍රකාශය මුළුමනින් ම වැරදි ය. ඉන්දියාව හා බටහිරයන් 2009 දී කොටින් පැරදවීමට දුන් සහායක් නැත. බටහිරයෝ හා ඉන්දියාව මුල සිට ම කොටින් පුහුණු කිරීමෙන්, මුදල්, අවි ආයුධ හා වෙනත් උපකරණ ලබාදීමෙන් ලංකාණ්ඩුවට එරෙහිව කොටින් යොදාගත්හ. ඔවුන්ට නොකළහැකි වූයේ සෘජුව ම කොටින්ට සහාය වීමට හමුදා එවීම පමණ ය. බටහිරයෝ අවසානය දක්වා ම කොටි නායකයන් බේරා ගැනීමට උත්සාහ කළහ. ඇමරිකන් ගැත්තකු වූ බෑන් කි මූන්ගේ විශේෂ නියෝජිතවරයකු ලෙස පැමිණි නම්බියාර් ප්‍රභාකරන් ඇතුළු නායකයන් යැවීමට නැවක් ගෙන්වා ගැනීමට උත්සාහ කළේ ය බටහිරයන් ප්‍රභාකරන් ගලවා ගත්තේ නම් අදත් බෝම්බ පිපිරෙනු ඇත. එහෙත් අපේ රණවිරුවෝ ප්‍රභාකරන් නම්බියාර්ට භාර නොදී යමයාට භාරදුන්හ. එයට පළිගැනීමක් ලෙස බටහිරයෝ අදත් ජනාධිපතිතුමාටත්, ආරක්‍ෂක ලේකම්තුමාටත්, රණවිරුවන්ටත් ඊනියා මානව අයිතීන් කඩකිරීම් පිළිබඳ ව චෝදනා කරමින් ජනාධිපතිතුමා හා ආරක්‍ෂක ලේකම්තුමා දංගෙඩියට යැවීමට බීබීසියේ චැනල් ෆෝ හෙවත් හතරවැනි නාලිකාව හා වෙනත් ක්‍රම ඔස්සේ උත්සාහ කරති. ආණ්ඩුව අස්ථායී කිරීමෙන් තොරව එය නොකළ හැකි බව දත් බටහිරයෝ  නොයෙකුත් ආකාරයේ වසන්ත ලංකාවේ ඇතිකිරීමට උත්සාහ කර  අද ලංකාව අරාජික කිරීමට වෑයම් කරති. අද තැන තැන ඇතිවන නායකත්වයක් නොමැති සේ පෙනෙන උද්ඝෝෂණ, නැගිටීම් ආදිය පසුපස බටහිරයෝ වෙති. නිලධාරීන්ගේ වැරදි ඇමතිවරුන් පිටින් යැවීමට ජනමාධ්‍ය ඔස්සේ බටහිරයන්ගේ ඒජන්තයෝ උත්සාහ කරති. එහි දී රතුපස්වල දී මෙන් මිනිස් ජීවිත බිලි දීමටත් ඒජන්තයෝ කටයුතු කරති. ජනතාවට ප්‍රශ්න නැතිවා නො වේ. එහෙත් එයට විසඳුම් දෙන ක්‍රම ඇත. මහාමාර්ග, දුම්රිය මාර්ග අවහිර කිරීමෙන් ප්‍රශ්න විසඳිය හැකි නො වේ.  

ඉන්දියාව ඉන්දු ලංකා ගිවිසුම අත්සන් කිරීමට නුදුරුව ප්‍රභාකරන් සමග බිඳුණු බව සැබෑ ය. එයට හේතුව වූයේ ප්‍රභාකරන් බටහිරට කීකරු වූ නමුත් ඉන්දියාවේ ආධිපත්‍යය පිලිගැනීමට අකමැති වීම ය. ඉන්දියාවට අවශ්‍ය බලය බෙදා, සන්ධීය රාජ්‍යයක් ඇතිකර, ඊළමක් පිහිටුවා, අවසානයේ දී ඊනියා දේශ සීමා අරගල ඔස්සේ හැකිනම් මුළු ලංකාව ම ඉන්දියාවේ ප්‍රාන්තයක් කිරීම ය. එහෙත් ප්‍රභාකරන්ට අවශ්‍ය වූයේ මුල දී ඉන්දියාවේ සහාය ලබාගත්ත ද ඉන්දීය ආධිපත්‍යයට යට නොවූ ඊළමක් සෘජුව ම ඇතිකිරීම ය. එසේ වුවත් ඉන්දියාව කොටින් පරාජය කිරීමට කිසි දිනෙක ලංකාවට සහාය නොදුන්නේ ය. ඉන්දියාව ප්‍රභාකරන්ට අකමැති වුවත් ඊළමට පක්‍ෂපාති ය. ඊළමට පක්‍ෂපාති ඉන්දියාවවත්, සම්බන්ධන්ලාගේ හා විග්නේෂ්වරන්ලාගේ දෙමළ ජාතික සංධානයවත් ප්‍රභාකරන් පැරදවීමට කිසි දා සහාය නොදිණි. විග්නේෂ්වරන්ට අවශ්‍ය මේ සියල්ල ජනතාවගෙන් වසං කිරීමට ය. ඒ අතර ඉන්දියාව 2009 දී කොටින් පැරදවීමට ලංකාවට සහාය දුන් බව පවසමින් ඔහු කියන්නේ ඉන්දු ලංකා ගිවිසුම 2009 දීත් වලංගු වූ බවත් ඉන්දු ලංකා ගිවිසුමට අනුව ඉන්දියාවට එසේ සහාය දීමට හැකි වූ බවත් ය. මෙය බටහිර විද්‍යාවේ පට්ටපල් බොරුවලටත් වඩා බොරුවකි. අද වකුගඩු රෝගයෙන් ජනතාව මියයන්නේ බටහිර විද්‍යාවේ, බටහිර සංඛ්‍යානයේ සහ වෙනත් බටහිර දැනුම්වල පට්ටපල් බොරු වෙනුවෙනි. විග්නේෂ්වරන්ලා මුළු මහත් ලංකාව මරාදැමීමට උත්සාහ ගන්නේ බටහිර සමාජයීය විද්‍යාවන්ගේ පට්ටම පට්ටපල් බොරු යොදා ගනිමිනි.

ඉන්දු ලංකා ගිවිසුම රටවල් දෙකක් අතර වූ ගිවිසුමක් ලෙස පිළිගත්තත් එය කච්චතිවු ගිවිසුම වැන්නක් නො වේ. ඉන්දියාවට කිසි දිනෙක ඉන්දු ලංකා ගිවිසුමට හිලවු තැබීමට කච්චතිවු ගිවිසුම යොදාගත නො හැකි ය. සියළු සංස්කාර අනිත්‍ය වූ ලෝකයක ඉන්දීය බමුණන්ට ඉන්දු ලංකා ගිවිසුම බ්‍රහ්මන් හා එකතුකර අනන්ත ආයු’ෂක් ලබාදිය නො හැකි ය. සියළු ගිවිසුම් තාවකාලික ය. එහෙත් කච්චතිවු ගිවිසුම වැනි ගිවිසුම් සුසමාදර්ශී වෙනසක් වන තුරු වලංගු ය. ඉන්දු ලංකා ගිවිසුම එවැන්නක් නො වේ. එය ඉන්දියාව තම කාර්යයන් ඉටු නොකිරීම නිසා ම 1987 අගෝස්තු මාසයෙන් පසුව අවලංගු විය. එසේ අවලංගු නොවිණි යැයි කිසිවකු තර්ක කළ ද, එය සුසමාදර්ශයක් (පැරඩයිමක්) අවසන්වන තුරුවත් පවතින ගිවිසුමක් නො වේ. එය සුවිශේෂ කාර්යයක් සඳහා ඇතිකර ගත් ගිවිසුමකි. එය ඇතිකර ගනු ලැබුයේ එයට අත්සන් තැබූ අයට අනුව 1987 ජූලි මස වන විට ලංකාවේ තිබූ කොටි ත්‍රස්තවාදය හේතුකොට ගෙන ය. එහි පූර්විකාවේ ඇති අසත්‍ය කරුණු අපි නො පිළිගනිමු. රජිව් ගාන්ධිට අවශ්‍ය වූයේ දෙමළ ජනයාගේ ඊනියා ප්‍රශ්නයක් විසඳීමට නොව ඉන්දියාවට අවශ්‍ය ආකාරයට ලංකාව මෙහෙයවීමට ය. කෙසේ වෙතත් ගිවිසුම අනුව ප්‍රධාන කාර්යය වූයේ ලංකාවට මෙන් ම ඉන්දියාවට ද ප්‍රශ්නයක් වූ කොටි නිරායුධ කර ඔවුන් පරාජය කිරීම ය. ඊනියා ඉන්දීය සාම සාධක හමුදාව කැඳවනු ලැබුයේ ඒ සඳහා ය. ඉන්දු ලංකා ගිවිසුම වැරදි පූර්විකාවක් යටතේ වුවත් ඒ කාර්යය සඳහා ඇති කරගත් ගිවිසුමක් විය. 1987 අගෝස්තුවේ ගිවිසුම අවලංගු නොවී යැයි තර්ක කළ ද ඊනියා සාම සාධක හමුදා ආපසු ඉන්දියවට ගියේ ඒ කාර්යය ඉටු නො කර ය. ඊනියා සාම සාධක හමුදා ආපසු යෑමෙන් පසු ඉන්දු ලංකා ගිවිසුමක් නැත. සුවිශේෂ කාර්යයක් සඳහා ඇතිකරගන්නා ගිවිසුමක් එක්කෝ ඒ කාර්යය ඉටුකිරීමෙන් පසු නැති වෙයි. නැතහෙත් ඒ කාර්යය ඉටුකර ගැනීමට නොහැකි වීමෙන් අවසන් වෙයි. ඉන්දු ලංකා ගිවිසුමක් අද වන විට නැත. ඒ අතර දහතුන් වැනි සංශෝධනය පිළිබඳ කිසිම ගිවිසුමක් ලංකාව හා ඉන්දියාව අතර නොමැති බව අවධාරණය කළ යුතු ය. අපේ ව්‍යවස්ථා සංශෝධන පාර්ලිමේන්තුවට හා ජනතාවට අවශ්‍ය ආකාරයෙන් පමණක් සිදුවිය යුතු ය.

නලින් ද සිල්වා

2013-08-04

මුලු රටම සිංහලුන්ගේය

පාර්ලිමේන්තුව තුල සිටින ප්‍රා කල්ලිය කල්ලි ගැසෙන්නේ පුළුල් දේශපාලණ මතවාදයක් තුල හෝ බලය විමධ්‍යගත කිරීම පිළිබඳව ඇති සුවිශේෂ මතවාදයක් උඩ නොව හුදු සිංහල බෞද්ධ විරෝධයක් මතය. මෙරට සිංහල බෞද්ධ සංස්කෘතියට විශේෂ තැනක් තිබිය යුතු නැතැයිද සිංහල බෞද්ධයින් අවිචාරවත්ව ජාතිකත්වයේ හා ආගමේ එල්ලී සිටමින් අධිපතිවාදීව ක්‍රියා කරතැයිද ප්‍රා කාරයෝ සිතති. ඔවුන්ට අවශ්‍ය වී ඇත්තේ මෙරට සිංහලුන් විශේෂයෙන්ම සිංහල බෞද්ධයින් මට්ටු කිරීමටය. ප්‍රා කල්ලියට පමණක් නොවේ දෙමළ සංධානයටද ලංඩන් කොටින්ටද ඉන්දියාවටද බටහිරුන්ටද අවශ්‍ය එයමය.

නමුත් සිංහල බෞද්ධයින් මට්ටු කිරීමට තරම් ඔවුන්ගේ ඇති සැරක් නැත. මෙතෙක් කල් දුක් විඳි දෙමළුන් ආර්ථික සැප සම්පත් අත්කරගෙන යහමින් ජීවත්වනවා දකින්නට සිංහලුන් කැමතිය. සමහර සිංහලුන් අවිචාරවත් ලෙස වුවද දෙමළුන්ට මොනවා හෝ දෙන්නට හදන්නේ ඔවුන්ගේ උපේක්‍ෂා සහගත බව නිසාය. දෙමළුන් මේ මුලු රටම ඔවුන්ගේ යැයි කියනවා නම් පොදුවේ සිංහලුන් කැමතිය. නමුත් සිංහලුන්ටද මේ මුලු රටම ඔවුනගේ යැයි කීමට අවශ්‍යය. ප්‍රා කල්ලියද දෙමළ සංධානයද ලංඩන් කොටිද ඉන්දියාවද බටහිරුන්ද ඉඩ නොදෙන්නේ එයටය. මන්ද දේශපාලණිකව සිංහලයින්ට මේ මුලු රටම ඔවුනගේ යැයි කීමට හැකියාවක්, එනම් දේශපාලණ විඥ්ඥාණයක් ලද විට ඔවුන් විසින් මෙරට බටහිරෙන් ස්වාධීනවූ බෞද්ධ සංස්කෘතියක් මත පදනම්වුනු ඒකීය රාජ්‍යයක් ගොඩනඟන බැවිනි. මෙරට ස්වාධීන ඒකීය රාජ්‍යයක් ඇතිවීමත් එය බෞද්ධ සංස්කෘතියක් මත පදනම්වීමත් ප්‍රා කල්ලියට මෙන්ම අනිකුත් සිංහල බෞද්ධ විරෝධීන්ටද දරා ගත නොහැකිය. ස්වාධීන ඒකීය රාජ්‍යයක් ගොඩනැඟිය හැක්කේ දෙමළුන්ට නොව සිංලුන්ටය. ඒ ඔවුන් ජනගහණයෙන් බහුතරයක් වන නිසා පමණක් නොව අවුරුදු දහස් ගණනක් තිස්සේ ස්වාධීන ඒකීය රාජ්‍යයක ජීවත්ව ඇති බැවිනි. පළාත් සභාවල සැකසුමත් අරමුණත් සිංහලුන් මට්ටු කර මෙරට රජය ඒකීය නොවන දුබල රාජ්‍යයක් බවට පත් කිරීමය.

සිංහලුන්ට මුලු රටම ඔවුන්ගේ ලෙස දැකීමට ඇති අවශ්‍යතාවය යුක්ති සහගතය. රණ විරුවන් දිවි පුදා කොටි පැරදවූයේ කොළඹ නගරයේ බෝම්බ පිපිරවීම නැවත්වීමට පමණක් නොව මුලු රටම තමන්ගේ යැයි කීමට ඇති අයිතිය දිනා ගැනීම උදෙසාය. අද සමහර සිංහලුන් උතුරේ සවාරි යන්නේ එහි සිරි නැරඹීමට පමණක් නොවේ සවිඥ්ඥාණිකව හෝ අවිඥ්ඥාණිකව ඒ ප්‍රදේශ තමන්ටද අයිති යැයි කියා පෑමටය. ප-රාජිත ඇමතිතුමා මෙන් සිංහලුන් එරෙහිවුනේ ත්‍රස්තවාදයට පමණක් නම් සටන් නොකර ඊළම ලබාදී ත්‍රස්තවාදය නවතා ගන්නට තිබිනි. සිංහලුන් මුලු රටම ඔවුන්ගේ ලෙස දැකීම දෙමළුන්ට මුලු රටම ඔවුන්ගේ ලෙස දැකීමට ඇති අයිතිය නැති කිරීමක් නොවේ. නමුත් ජාතිකත්වයක් ඇති බහුතරය වන සිංහලුන් මුලු රටම තමන්ගේ ලෙස දේශපාලණිකව නොදකිනවිට ඒකීය රාජ්‍යයකට අඩිතාලමක් වැටෙන්නේ නැත. එවැනි දේශපාලණ අඩිතාලමක් නැතිව ආණ්ඩු ක්‍රම ව්‍යවස්ථාවෙන් පමණක් ඒකීය රාජ්‍යයක් බිහි කල නොහැකිය.

සාමාන්‍ය මිනිසුන් දේශපාලණ විඥ්ඥාණයක් ඇති කර ගන්නේ දේශපාලයින්ගේ ක්‍රියාකාරිත්වය මත මිස ව්‍යවස්ථාව හදාරා නොවේ. සිංහලුන් තුල මුලු රටම තමන්ගේ යැයි විඥ්ඥාණයක් ඇතිවීමට නම් නැගෙනහිර සහ උතුරේ කෙරෙන දේශපාලණයෙන් එය පිළිබිඹු විය යුතුය. නමුත් එහි කෙරෙන දේශපාලණය තුල සිංහලුන්ටද එම ප්‍රදේශ අයිතිබව පිළිනොගැනේ. අද මේ පළාත් වල කෙරෙන්නේ සිංහලුන්ගේ දේශපාලණ විඥ්ඥාණයට ඉඩ නොදෙන බහිෂ්කරණවාදී නිජ බිම් දේශපාලණයකි. එතැනිනුත් නොනැවතී රාජ්‍ය විරෝධී දේශපාලණයකි. එවැනි දේශපාලණ වාතාවරණයක් තුල ආණ්ඩු ක්‍රම ව්‍යවස්ථාවෙන් පමණක් ඒකීය රාජ්‍යයක් තැනීම ඉතිහාසයේ කලා මෙන් සිංහලුන් නැවත වතාවක් රැවටවීමට ගන්නා උත්සාහයකි.

අද උතුරේ කෙරෙන දේශපාලණය ඒකීය රාජ්‍යයක් සඳහා පෙනී සිටිතැයි කිව හැකිද? සම්පන්දන්, සුමන්දිරන් වැනි මන්ත්‍රීවරුන් රටේ ඒකීය භාවය සුරැකීම සඳහා කරන්නේ කුමක්ද? ප්‍රා කල්ලියේ මැති ඇමතිවරුන් රටේ ඒකීය භාවය රැකිය යුතුය යන පදනම මත උතුරේ දේශපාලණය කරන්නේද? අඩුම ගණනේ රජයට හිතවත් හිටපු එල්ටීටී කාඩරයන්වත් එසේ කරන්නේද? අද නැඟෙනහිර සහ උතුරු පළාත්වල ඒකීය රාජ්‍යය පදනම් කරගෙන දේශපාලණය කරන්නේ මහින්ද රාජපක්‍ෂ මහතා පමණි. එහි කෙරෙන සංවර්ධන කටයුතු තුලින් රජය ඒ මහතාගේ දේශපාලණය තහවුරු කරයි. නමුත් දෙමළ ජනතාව නියෝජනය කරන දේශපාලණ සංවිධාන එම ප්‍රදේශවල දේශපාලණය කරන්නේ ඒකීය රාජ්‍යය පදනම් කරගෙන නොවේ. කවුරුන් මොන සංහිදියාවක් ගැන කථා කලත් ත්‍රස්තවාදය පරාජය කිරීමට පෙරත් පසුත් එහි කෙරෙන දේශපාලණය වෙනස්වී නැත. ප්‍රාදේශීය ඒකක වලට බලය විමධ්‍යගත කල යුත්තේ ඒකීය රාජ්‍යයක් තුලය. ඒ පිළිබඳ විවාදයක් තිබිය නොහැකිය. ප්‍රාදේශීය ඒකක වල කෙරෙන දේශපාලණය ඒකීය රාජ්‍යය නොපිලිගන්නාවිට ව්‍යවස්ථාවෙන් පමණක් ඒකීය රාජ්‍යය තහවුරු කල නොහැකිය.

දෙමළුන් බහුතරයක් වෙසෙන ප්‍රදේශවල තම භාෂාවෙන් රජයේ යම් වැඩ කටයුතු තමන්ට අවශ්‍ය ආකාරයට කර ගැනීමට ඔවුන්ට හැකියාවක් තිබිය යුතුය. නමුත් එය සිංහලුන්ට තිබිය යුතු හැකියාවෙන් වෙනස් විය නොහැක. බලය විමධ්‍යගත කිරීමේ නිර්ණායකය ඒ සමමිතිකත්වයයි. නමුත් සිංහල බෞද්ධ විරෝධීන්, විශේෂයෙන්ම දෙමළ ජාතික සංධානය ඉල්ලන්නේ අනිකුත් පළාත් නොඉල්ලන පොලිස් හා ඉඩම් බලතල හා පළාත් ඒකාබද්ධ කිරීමේ හැකියාව වැනි සුවිශේෂ රාජ්‍ය බලය (මේ බලතල තබා පළාත් සභාවත් සිංහලුන් ඉල්ලා නැත). ඔවුන් ඒ සුවිශේෂ බලයන් ඉල්ලන්නේ නිජ බිම් දේශපාලණය කරමිනි. එනම් තමන්ගේ නිජ බිම් වීම හේතුවෙන් නැගෙනහිර සහ උතුරු පළාත්වලට සිංහලුන්ට නැති අයිතියක් තමන්ට ඇතැයි සලකමිනි. එනම් සිංහලුන්ට මුලු රටම තමන්ගේ යැයි කීමට ඇති අයිතිය ප්‍රතික්‍ෂේප කරමිනි. එසේනම් ඔවුන් මේ බලය ඉල්ලා සිටින්නේ එම ප්‍රදේශවල රජයේ කටයුතු තමන්ට කර ගැනීමට ඇති අවශ්‍යතාවට ඔබ්බෙන් ගොස් සිංහලුන්ට එම ප්‍රදේශවලට ඇති අයිතිය ප්‍රතික්‍ෂේප කිරීමට බව පැහැදිලි විය යුතුය. එයට ඉඩ තැබිය යුතුද?

රණ විරුවන් දිවි දී දිනා ගත්තේ සිංහලුන්ට මුලු රටම තමන්ගේ යැයි කීමට ඇති අයිතිය. සිංහල බෞද්ධ විරෝධීන් නිජ බිම් දේශපාලණය කරන්නේ සිංහලුන්ගේ ඒ අයිතිය උදුරා ගන්නටය. සිංහලුන්ට ඒ අයිතිය නැති කර බලය බෙදුවොත් නැඟෙනහිර සහ උතුරු පළාත් වල දේශපාලකයින්ට අනිත් පළාත් නියෝජනය කරන දේශපාලකයින්ට නැති සුවිශේෂවූ වැදගත්කමක් හිමිවනු ඇත. ඉන් ඇතිවන අසමමිතික දේශපාලණ ක්‍ෂේත්‍රය රටේ ඒකීය භාවය නැති කරනු ඇත.

දෙමළුන්ටද මුලු රටම අයිතිය. නමුත් සිංහල බෞද්ධ විරෝධී දේශපාලකයින් විසින් කරන නිජ බිම් දේශපාලණයෙන් සිදුවන්නේ දෙමළුන්ගේ දේශපාලණ විඥ්ඥාණය තම ජාතියටත් නැඟෙනහිර සහ උතුරු ප්‍රදේශවලටත් කොටු වීමය. නිජ බිම් දේශපාලණය දෙමළුන්ටද මුලු රටම තමන්ගේ යැයි කීමට ඇති අයිතිය අහිමි කරයි. බටහිරුන්ට එදාත් අදත් අවශ්‍යවී ඇත්තේ මෙලස දෙමළුන් සිංහලුන්ගෙන් වෙන්කර තබා, එනම් බෙදා අප රට පාලණය කිරීමටය. දෙමළුන් තම ජාතියටත් නැඟෙනහිර සහ උතුරු ප්‍රදේශවලටත් කොටුවී දේශපාලණය කරනතාක් කල් ඔවුන්ට ජාතික නායකයින් විය නොහැකිය. දෙමළෙකුට කවදා හෝ රටේ ජනාධිපතිවීමට ඇති හැකියාව වලකන්නේ නිජ බිම් දේශපාලණයට සහයෝගය දෙන ප්‍රා කල්ලිය දෙමළ සංධානය ලංඩන් කොටි ඉන්දියාව හා බටහිරුන් මිස සාමාන්‍ය සිංහලුන් නොවේ. මොවුන් මොනවා කීවත් සිංහලුන් හා දෙමළුන් අතර සංහිදියාවක් ඇති කිරීමට ඔවුන්ට උවමණාවක් නැත. ජාතීන් අතර සහජීවණයක් ඇති වන්නේ විවිධ ජාතීන් එකට ජීවත් වීමෙනි. නමුත් මොවුන් කරන්නේ දෙමළුන් සිංහලුන්ගෙන් හැකි තරම් භෞතික වශයෙන් ඈත් කර තැබීමය. නිජ බිම් දේශපාලණය ජාතීන් අතර සහජීවණයට එරෙහි වන මූලිකම සාධකයයි.

ඉංග්‍රීසින් විසින් දහනව වන සියවසේ වෙන් කරන ලද නැඟෙනහිර සහ උතුරු පළාත් දෙමළුන්ගේ නිජ බිම් යැයි කීමට ඓතිහාසික සාධක නැතැයි වියුතුන් විසින් පෙන්වාදී ඇත. අද කල යුත්තේ නිජ බිම් දේශපාලණයට විකල්ප දේශපාලණයක් නිර්මාණය කර නිජ බිම් දේශපාලණය නීති විරෝධී කිරීමය. එනම් කිසිම ජාතියකට හෝ ආගමකට හෝ අයත් ජන කොටසකට රටේ තෝරාගත් ප්‍රදේශයක් තම නිජ බිම ලෙස සලකා ඒ ආකල්ප ප්‍රවර්ධනය කිරීමේ අරමුණින් සංවිධාන ඇති කරගැනීම හා එහි සාමාජිකත්වය ලබාදීම හා ලබා ගැනීම තහනම් කිරීමය. අද පළාත් සභාවලට එරෙහිව ගෙනයන ව්‍යාපාරය සිංහලුන්ටත් දෙමළුන්ටත් මුස්ලිම් වරුන්ටත් මුලු රටම ඔවුන්ගේ ලෙස දැකීමට හැකිවන තෙක් නොනැවතී ඉදිරියට ගෙන යා යුතුය.

ජානක වංශපුර

2013-07-01

සම්බන්ධන් හා සම්බන්ධයි

පසුගියදා ආර්. සම්බන්ධන් මඩකලපුවේ දී ඉලංකෙයි තමිල් අරසු කච්චි හෙවත් ලංකා දෙමළ රාජ්‍ය පක්‍ෂයෙහි 14 වැනි සම්මේලනයේ දී කරන ලද කතාව දෙමළ ජාතිවාදයේ වර්තමාන බලාපොරොත්තු මොනවට හෙළි කරයි. ඔහු ඒ කතාව කර ඇත්තේ එම පක්‍ෂයෙහි නායකයා ලෙස ය. එය සිංහල පුවත්පත්වල සම්පුර්ණයෙන් පළ නොවූ නමුත් ඇතැම් ඉංගිරිසි පුවත්පතක දේශපාලන අයිතිවාසිකම් සඳහා වූ දෙමළ අරගලයෙහි නව පරිච්ඡෙදයක් යන මැයෙන් පළ වී තිබිණි. නව පරිච්ඡොදයක් යන්න කිනම් අර්ථයකින් භාවිතා කෙරුණ ද සම්බන්ධන් තම කතාවෙන් දෙමළ ජාතිවාදයේ හතරවැනි පරිච්ඡෙදය කුමක් දැයි පැහැදිලිව සඳහන් කරයි.

ඔහුගේ කතාවේ හරය මෙසේ දැක්විය හැකි ය. දෙමළ ජනයා නිදහසෙන් පසුව මෙරට ජීවත්වන්නේ දෙවැනි පංතියේ පුරවැසියන් ලෙස ය. ඒ විසඳාගැනීමට දෙමළ ජනයා ඉතා සාමකාමීව විවිධ ආණ්ඩු සමග සාකච්ඡා කළත් විහිංසා විරෝධතා දියත් කළත් ආණ්ඩු ඒ සාකච්ඡාවලින් ඇති වූ එකඟතාවන්ට ගරු නොකළ අතර අවි ආයුධ බලයෙන් විරෝධතා මර්දනය කිරීමට පියවර ගත්තේ ය. අවසානයේ දී සියල්ල අසාර්ථක වූ විට 1976 දී දෙමළ පක්‍ෂ එකතු වී වඩුකොඩෙයිහි දී දෙමළ ජනයාගේ සාම්ප්‍රදායික නිජභූමිය වූ උතුරු හා නැගෙනහිර පළාත්වල වෙනම රාජ්‍යයක් පිහිටුවිය යුතු බවට යෝජනාවක් සම්මත කර ගත්තේ ය. විකල්පයක් නොමැති කමින් දෙමළ තරුණයෝ අවි අතට ගත්හ. අද එය ද පරාජය වී ඇත. එහෙත් දැන් ජාත්‍යන්තර ප්‍රජාව දෙමළ ජනයාගේ ප්‍රශ්නය තේරුම් ගනිමින් සිටියි. ඉන්දියාව හා බටහිර රටවල් දැන් දෙමළ ජනයාට පක්‍ෂපාතී ප්‍රතිපත්තියක් අනුගමනය කරයි. පසුගිය දා ජෙනීවා නගරයේ දී සම්මත වූ යෝජනාව දෙමළ ජනයාගේ ජයග්‍රහණයකි. දෙමළ ජනයා මඩකලපුවේ දී රැස්වන්නේ ඒ ජයග්‍රහණයෙන් පසුව ය. අද කළ යුත්තේ ඉන්දියාව හා බටහිර රටවල් තවදුරටත් දෙමළ ජනයාගේ පැත්තට දිනාගනිමින් දහතුන් වැනි ව්‍යවස්ථා සංශෝධනයෙන් එහාට යන අභ්‍යන්තර ස්වයං පාලනයක් ඇතිකර ගැනීමට ක්‍රියාත්මක වීම ය. අවශ්‍ය වුවහොත් එය බාහිර ස්වයං පාලනයක් දක්වා විස්තීර්ණ කිරීමට පසුබට නොවිය යුතු ය. එහි දී බටහිර රටවල් හා ඉන්දියාව අසතුටු නොකිරීමට වග බලාගත යුතු ය.

සම්බන්ධන් සඳහන් කරන අරගල, දෙමළ ජනයාට දෙමළ නිසාම වූ අසාධාරණය ආදී සියළු ප්‍රශ්නවලට පිළිතුරු දිවයින හා අයිලන්ඩ් පුවත්පත් මගින් ද ප්‍රභාකරන් ඔහුගේ සීයලා බාප්පලා හා මස්සිනාලා යන කෘතියෙන් ද ලබා දී ඇත. (මේ පොත කාලය වෙබ් අඩවියෙන් ලබාගත හැකි ය) එහෙත් මෙරට දෙමළ ජාතිවාදීහු ඒ පිළිතුරු නොඇසුණා සේ නැතහොත් නොකියෙව්වා සේ අඟවමින් තම දෙමළ ජාතිවාදී ස්ථාවර දිගින් දිගට ම කියතිෂ ලියති. ලංකාව පළාත් නවයකට බෙදනු ලැබුවේ ඉංගිරිසින් විසින් 1889 දී නමුත් නැගෙනහිර වෙරළෙන් ගව්වක බිම් තීරුවක් සිංහල රජු ලන්දේසින්ට ගිවිසුමකින් තාවකාලික ව දුන් නමුත් දෙමළ ජාතිවාදීහු අවුරුදු දහස් ගණනක් නැගෙනහිර හා උතුරු පළාත්වල පැවති දෙමළ නිජභූමියක් පිළිබඳව කිසිම සාක්‍ෂියක් නැතිව කතාකරති. නැගෙනහිර පළාතේ මුස්ලිම් ජනයා පදිංචි කරනු ලැබුවේ සෙනරත් රජු විසිනි. එහි දෙමළ ජනයා පදිංචි කරනු ලැබුයේ ඉංගිරිසින් විසිනි. උතුරු පළාතේ පෘතුගීසීන් එනවිට ස්වාධීන දෙමළ රාජ්‍යයක් නොතිබිණි. අප පෘතුගීසි ඉතිහාසඥයන් අනුව යන්නේ නම් කෝට්ටේ රජූ ලංකාවේ අධිරාජයා විය. එවැනි නිලයක් ගැන ලංකා ඉතිහාසයේ සඳහන් වේ ද? පෘතුගීසීහු එක්සේසත් රාජ්‍යය හඳුනාගත නොහැකිව ඒ දෙස බටහිර දෘෂ්ටි කෝනයකින් බලා ස්වාධීන රාජ්‍ය හා අධිරාජයකු ගැන සඳහන් කළහ. ආර්ය චක්‍රවර්තීහු දෙමළ තබා ද්‍රවිඩවත් නොවූ අතර එම රාජ්‍යය සිංහල රජු තම රජු ලෙස පිළිගත් වාංශික යටත් රාජ්‍යයක් විය. එපමණක් නොව එහි වැසියෝ බහුතරය සිංහල වූහ. යාපනයේ දෙමළ ජනයා බහුතරය බවට පත්වූයේ ලන්දේසීන් තම දුම්කොළ වගාවට කොරමණ්ඩළ වෙරළෙන් වෙල්ලායන් (කෘෂි කම්කරුවන්) ගෙන ඒමෙන් පසුව ය. දෙමළ ජාතිවාදී ඉතිහාසඥයන් යාපනයේ දෙමළ කුල ක්‍රමය තමිල්නාඩුවේ කුල ක්‍රමයෙන් වෙනස් වන්නේ කෙසේ ද යන්න හා යාපනයේ බ්‍රාහ්මණ වාංශිකයන් ප්‍රධාන ව්ංශිංකයන් නොවීම තේරුම් කරන්නේ කෙසේ ද? මේ සියල්ල නැවත නැවත කීවත්් දෙමළ ජාතිවාදීහු කිසි දිනෙක පාඩමක් ඉගෙන නොගනිති.

දෙමළ ජනයාට දෙමළ වීම නිසා පමණක් මෙරට සිදු වී ඇති අසාධාරණය කුමක් ද? එයට දිය හැකි පිළිතුරක් නොමැත. එහෙත් සම්බන්ධන්ලා ඊනියා පළමු පංතියේ පුරවැසියන් හා දෙවැනි පංතියේ පුරවැසියන් ගැන කියති. දෙමළ ජනයා මෙරට දෙවැනි පංතියේ පුරවැසියන් යැයි කියන්නේ කෙසේ ද? ඒ සඳහා වූ නිර්ණායක කවරේ ද? අද ද කොළඹ 7, 3, 4, 5 ජීවත්වන දෙමළ ජනයා පළමු පංතියේ පුරවැසියෝ වෙති. ඒ සමග වෙනත් ප්‍රදේශවල තවත් පළමු පංතියේ දෙමළ ජනයා වෙති. තමන්ට ඇති සමාජ සම්බන්ධතා අනුව ඔවුන්ට රජයේ හා පුද්ගලික ආයතනවල විශේෂ සැලකිලි ලැබෙයි. මෙරට පාසලකට දරුවකු ඇතුල්කිරීමට ගියත් රෝහලකට ගියත් පන්සලකට ගියත් කෝවිලකට ගියත් පල්ලියකට ගියත් සැලකිලි ලැබෙන්නේ සමාජ සම්බන්ධතා අනුව ය. සිංහල වීම නිසා මා ඊනියා පළමු පංතියේ පුරවැසියකු වන්නේ යැයි කියන නමුදු මට වඩා වරප්‍රසාද හා සැලකිලි මැද ජීවත්වන දෙමළ ජනයා මෙරට වාසය කරති. අවශ්‍ය නම් මේ ආණ්ඩුවෙන් වැඩක් කරවාගත හැක්කේ සම්බන්ධන්ට ද මට ද? මේ ආණ්ඩුවේ බොහෝ ඇමතිවරු මා ජාතිවාදයකු හෝ අන්තවාදියකු හෝ ලෙස හැඳින්වුව ද සම්බන්ධන් එසේ හඳුන්වත් ද? මේ ආණ්ඩුවේ ඊනියා වාමාංභික ඇමතිවරයකු චන්ද්‍රිකා ආණ්ඩුව සමයෙහි මා ඒ ආණ්ඩුව පෙරළීමට කටයුතු කරන ජාතිවාදියකු ලෙස හඳුන්වා ලිපියක් ඉදිරිපත් කළ ද ඔහු සම්බන්ධන් පිළිබඳ ව එසේ කටයුතු කරන්නේ ද? දෙවැනි නොව සියවැනි පංතියේ දෙමළ මෙන් ම සිංහල ජනයා ද මෙරට වෙති. එහෙත් එසේ වන්නේ සිංහල වීම හෝ දෙමළ වීම හෝ නිසා නොව ඔවුන්ගේ සමාජ සම්බන්ධතා හේතුවෙනි. සමාජ සම්බන්ධතා හේතුවෙන් සම්බන්ධන්ට මෙරට සමාජයේ කළහැකි දෙයින් ලක්‍ෂයකින් කොටසක් සාමාන්‍ය සිංහල ගැමියකුට කළ හැකි ද? අඩු කුලයෙහි කියන දෙමළ වැසියකුට ඔවුන්ගේ ඊනියා නිජබිමෙහි ඇතැම් කෝවිලකට ඇතුල්විය හැකි ද?

ඉංගිරිසින් පැමිණීමෙන් පසු මෙරට දෙමළ ජාතිවාදයේ පරිච්ඡෙද තුනක් දැනට අවසන් වී ඇත. පළමු පරිච්ඡෙදය 1825 පමණ සිට 1947 දක්වා පැවතිණි. ඒ කාල පරිච්ඡෙදයෙහි ඉංගිරිසි උගත් දෙමළ වෙල්ලාල නායකයෝ ඉංගිරිසින්ගේ ආධාරයෙන් හා අනුබලයෙන් ව්‍යවස්ථාදායකයෙහි ඉංගිරිසි උගත් සිංහලයන්ට වඩා බලයක් ලබාගැනීමට උත්සාහ කළහ. ඉංගිරිසිහු ව්‍යවස්ථාදායකයෙහි දෙමළ මන්ත්‍රී සංඛ්‍යාව ඉතිහාසයට, ජනගහණ ව්‍යාප්තියට හා සංස්කෘතියට එරෙහිව නොයෙකුත් උපාමාරුවලින් වැඩිකිරීමට කටයුතු කරමින් දෙමළ ජාතිවාදය පෝෂණය කර ඉංගිරිසි උගත් වෙල්ලායන් මුළු රටේම නායකයන් බවට පත්කිරීමට උත්සාහ කළහ. විශේෂයෙන් ම බර්ගර්වරුන් ගබ්සාවූ ඊනියා ලාංකික ජාතියේ නායකත්වයෙන් ඉවත්වූ පසු ඉංගිරිසි උගත් වෙල්ලාලයන් එහි නායකත්වයට පත්කිරීමටත් එක් පවුලක්, එනම් පොන්නම්බලම් - කුමාරස්වාමි පවුල රටේ ප්‍රධාන පවුල බවට පත්කිරීමටත් ඉංගිරිසිහු කටයුතු කළහ. ඔවුහු රාමනාදන් හා අරුණාශලම් දේශපාලන නායකත්වයටත් ඔවුන්ගේ මාමාගේ පුතා වූ ආනන්ද කුමාරස්වාමි සංස්කෘතික නායකත්වයටත් පත්කළහ. රාමනාදන් සර්වජන ඡන්දයට විරුද්ධ වූයේ එමගින් තම නායකත්වය සිංහලයන් අතට පත්වන බව දැන සිටි හෙයිනි. පනහට පනහ ඉල්ලීම 1931 න් පසුව මතුවූයේ ද සංඛ්‍යාත්මක ව දෙමළ මන්ත්‍රීවරුන් වැඩි ප්‍රමාණයක් ලබාගැනීමට ය. සෝල්බරි කොමිසම හමුවට ගිය දෙමළ නායකයෝ සිංහලයන්ට වැඩි බලයක් නොලැබෙන ආකාරයට මන්ත්‍රි ආසන වෙන්කරන ලෙස ඉල්ලා සිටියහ. දෙමළ ජාතිවාදයේ මේ පළමු පරිච්ඡෙදය ගැන පඬියෝ දෙමළ ජාතිවාදීහු හා බටහිරයෝ කතා නොකරති. පළමු පරිච්ඡෙදය අවසානයේ දී දෙමළ නායකයන්ගෙන් චෙල්වනායගම් 1947 මැතිවරණයෙන් පසු කිසි දිනෙක කොළඹ මධ්‍යයෙහි තමන්ට බලය නොලැබෙන බව තේරුම් ගත්තේ ය. ඔහු දැන් ටිකක් පසුව හුඟක් ප්‍රතිපත්තිය යටතේ 1949 දී ඊනියා ෆෙඩරල් පක්‍ෂය නමින් දෙමළ රාජ්‍ය පක්‍ෂය බිහි කෙළේ උතුරු හා නැගෙනහිර පළාත්වල වෙනම රාජ්‍යයක් පිහිටුවා ගැනීමට ය. දෙමළ ජාතිවාදයේ දෙවැනි පරිච්ඡෙදය 1947 සිට 1970 පමණ දක්වා ක්‍රියාත්මක වීිය. ඒ අවධියෙහි දෙමළ නායකයෝ ඊනියා අවිහිංසා ක්‍රියාමාර්ග ඔස්සේ දෙමළ ජනයා ප්‍රකෝපකර හිංසාවට යොමුකළහ. සත්‍යග්‍රහ ආදිය කිසිසේත් අවිහිංසා ක්‍රියා මාර්ග නොවීය. ඔවුන්ට අවශ්‍ය වූයේ සිංහල ජනයා හා දෙමළ ජනයා ගැටුම්වලට යොමුකිරීම ය. 1970න් පමණ පසු තුන්වැනි පරිච්ඡෙදය ඇරඹිණි. ඉන්දියාව බටහිරයන් සමග එකතු වී දෙමළ ත්‍රස්තවාදය ආරම්භ කෙළේ ය. අවසානයේ දී ප්‍රභාකරන් ත්‍රස්තවාදී නායකයා විය. 1976 දී දෙමළ නායකයෝ වඩුක්කොඩෙයි සම්මේලනයේ දී දෙමළ ජනයා වෙනම ජාතියක් බව, ඔවුන්ට නිජභූමියක් ඇති බව ආදී අසත්‍ය කරුණු මත පදනම් වෙමින් වෙනම රාජ්‍යයක් සඳහා ආණ්ඩුවට හා සිංහලයන්ට විරුද්ධව සටන්කිරීමට ප්‍රභාකරන්ට අවසර දී තුමූ ත්‍රස්තවාදයේ පාර්ලදමේන්තු නියෝජිතයන් බවට පත්වූහ. ඒ සියල්ලේ දීම දෙමළ ජාතිවාදයට හා දෙමළ ත්‍රස්තවාදයට බටහිර සහාය ලැබිණි. ඒ එකකින්වත් ඊළම දිනාගැනීමට නොහැකි වූ දෙමළ නායකයෝ අද වෙනත් කිසිවක් කරගත නොහැකිව බටහිර රටවල හා ඉන්දියාවේ ආධාරය හා මහපෙන්වීම යටතේ ඊළමක් පිහිටුවීමට කරයුතු කරති. එදා සිට ම සිදුුවූයේ දෙමළ ජාතිවාදයට බටහිරයන්ගේ ආධාරයක් ලැබීම නොව බටහිරයන් වෙල්ලායන් සිංහලයන්ට, විශේෂයෙන් සිංහල බෞද්ධයන්ට විරුද්ධව යොදා ගැනීම ය. මේ හතරවැනි පරිච්ඡෙදයේ බටහිරයන් යොදාගන්නේ යුරෝපයේ හා ඇමරිකාවේ වෙසෙන විසුරුණු දෙමළ ජනයා ය. පසුගියදා මහින්ද රාජපක්‍ෂ මහතා ලන්ඩනයට ගිය අවස්ථාවේ එහි සිටි දෙමළ ජනයාට උද්ඝෝෂණ පැවැත්වීමට ස්කොට්ලන්ඩ්යාඩ් නමින් හැඳින්වෙන පොලීසිය ආධාර කළ බැව් දෙමළ ජාතිවාදී වෙබ් අඩවියක සඳහන් විණි. මේ සියල්ල මැද සම්බන්ධන්ට තරමක සැකයක් ද පහළ වී ඇත. ඒ ඊළමේ නායකත්වය තමන්ට ලැබේවිද යන්න පිළිබඳව ය. ඔහු විසුරුණු දෙමළ ජනයා ගැන මෙන් ම අනෙක් දෙමළ පක්‍ෂ ගැන ද කතාකරන්නේ සුහද ව නො වේ. කෙසේ වෙතත් සම්බන්ධන්ට අවශ්‍ය ඊළමක් බව වචන හරඹයෙන් සැඟවිය නො හැකි ය. ඔහු පරාජය කළ හැක්කේ ඉංගිරිසින් යනු කවුදැයි හඳුනාගැනීමෙනි.

දහතුනෙන් එහාට නොව මෙහාට

ඉන්දීය විදේශ ඇමති ක්‍රිෂ්ණ මහතාට අනුව ජනාධිපතිතුමා දහතුන්වැනි ව්‍යවස්ථා සංශෝධනයෙන් ඔබිබට යෑමට එකඟ වී ඇත. මෙයින් කියැවෙන්නේ කුමක් දැයි ජනාධිපතිතුමා විස්තර කර නැත. එසේ වුවත් පොලිස් බලතල හා ඉඩම් පිළිබඳ බලතල පළාත් සභාවලට පවරා දීමට තමන් සූදානම් නැති බව එතුමා කිහිප වරක් ම පවසා ඇත. මේ අතර පසුගිය දා පැවති පුවත්පත් සාකච්ඡාවක දී ඩිව් ගුණසේකර, තිස්ස විතාරණ හා වාසුදේව නානායක්කාර මහතුන් ද තමන් පළාත් සභාවලට පොලිස් බලතල පවරා දීමට එකඟ නොවන බව ප්‍රකාශ කර ඇත. එය යහපත් ප්‍රකශයකි. අප කළ යුත්තේ දහතුනෙන් එහාට යෑම නොව හැකිනම් දහතුන් වැනි ව්‍යවස්ථා සංශෝධනය අහෝසි කිරීම ය. එසේ කිරීමට යම් බාධා ඇත්නම් කළ යුත්්තේ දහතුන්වැනි ව්‍යවස්ථා සංශෝධනයේ ඇතැම් වගන්ති ඉවත් කිරීම ය. කෙසේ වෙතත් ඉන්දීය විදේශ ඇමතිවරයාගේ ප්‍රකාශයෙන් පසුව රටේ යම් කැළඹීමක් ඇති වී තිබෙන බව පැහැදිලි ය.

දහතුන්වැනි ව්‍යවස්ථා සංශෝධනය පාර්ලිමේන්තුවට ඉදිරිපත් කෙරුණේ ඉන්දියාවේ බලපෑම මත ය. එයට පදනම සෑකසුයේ අවුරුදු විසිපහකට පෙර අත්සන් තබන ලද අපකීර්තිමත් ඉන්දු ලංකා ගිවිසුම ය. රජීව් ගාන්ධි මහතා ජේ ආර් ජයවර්ධන මහතාගේ අත් බැඳ අත්සන් කරගන්නා ලද ගිවිසුම ඉන්දියාවේ මැර බලය ලෝකයාට ම ප්‍රදර්ශනය කරමින් ක්‍රියාත්මක කරන ලද පරිප්පු දේශපාලනයේ ප්‍රතිඵලයක් විය. ඉන්දියාව තම බලය ප්‍රදර්නය කළේ මෙරට සිංහලයන්ට විශේෂයෙන් ම සිංහල බෞද්ධයන්ට එරෙහිව ය. ඉන්දීය නායකයන් බුදුදහම ගැන ප්‍රසිද්ධියේ යහපත් ස්වරයකින් කතාකළ ද ඉන්දියාවේ බුදුදහමට තැනක් නැති බව එරට සංචාරය කරන විට පෙනී යන කරුණකි. ලෝකයේ බිහි වූ එකම අනාත්මවාදී දහම යැයි කිව හැකි බුදුදහමට ආත්මවාදී බමුණන්ගේ ඇත්තේ තදබල විරෝධයකි. ඔවුන් බුදුදහම ආරක්‍ෂා කළ සිංහලයන්ට වෛර කරන්නේ නම් ඒ ගැන පුදුම විය යුතු නො වේ. ලංකාවේ ඊනියා ජනවාර්ගික ප්‍රශ්නයක් ගැන ඉන්දියාව කිසි දිනෙක සිංහලයන්ගේ පැත්තෙන් බලා නැත. තමිල්නාඩුවේ බලපෑම ද මත ඉන්දියාව ප්‍රශ්නය විග්‍රහ කළේ දෙමළ ජනයාගේ පැත්තනි. ඔවුන්ට අනුව සිංහලයන්ගෙන් දෙමළ ජනයාට විශාල අසාධාරණයක් වී ඇතෂ උතුරු හා නැගෙනහිර පළාත් දෙමළ ජනයාගේ සම්ප්‍රදායික වාසභූමි වෙයිෂ ඒ පළාත්වලට බලය විමධ්‍යගත කළ යුතු වෙයි. එමෙන් ම ඉන්දියාව කිසි දිනෙක මෙරට ඉතිහාසය, සංස්කෘතිය භූගෝලීය ජන ව්‍යාප්තිය සළකා බැලුයේ නැත. ඈත අතීතයේ සිට මෙරට එක්සේසත් රාජ්‍යයක් වූ බව බුදුන්වහන්සේගේ කාලයටත් පෙර සිට ම වාංශික රාජ්‍යයන් රාශියකගේ එකතුවක් පමණක් වූ පැරණි භාරතයේ නූතන පාලකයන්ට හා ඉන්දීය සිවිල් සේවයට හා රෝ ඔත්තු සේවයට තේරුම් ගැනීමට නො හැකි විය. මොවුන්ගෙන් වැඩි පිරිස බ්‍රාහ්මණ වාංශිකයන් බව අමතක නොකළ යුතු ය. ඉන්දියාව ඒකීය රාජ්‍යයක් වූයේත් ඉන්දියාව වූයේත් ඉංගිිසින්ගේ යටත්විජිත පාලන සමයේ දී ය. සිංහලයන්ගෙන් දෙමළ ජනයාට මහත් අසාධාරණයක් වී ඇතැයි යන පදනමේ සිට ඉන්දීය ප්‍රාන්ත ආකෘතිය මත පිහිටා ඉන්දියාව අප මත පළාත් සභා බලයෙන් පැටවී ය. දහතුන්වැනි ව්‍යවස්ථා සංශෝධනයට සිංහලයන්ගෙන් බලවත් විරෝධතාවක් පැන නැගිණි. එය සම්මත කරගැනීමේ දී ජයවර්ධන මහතාට පාර්ලිමේන්තු මන්ත්‍රීවරුන් බස්රථ යොදා හෝටලයක සිට පාර්ලිමේන්තුවට එක්කරගෙන යෑමට සිදු විය. මේ ව්‍යායාමයේ දී ඉන්දියාවට බටහිරයන්ගේ පුර්ණ සහාය ලැබිණි. ජයවර්ධන මහතා ඉන්දියාවට විරුද්ධ ව ඇමරිකාව ප්‍රධාන බටහිරයන්ගේ පැත්ත ගත් යැංකි ඩිකී වුව ද බටහිරයෝ ඔහුගේ ආධාරයට නො පැමිණියහ. බටහිරයන්ගේ ආශිර්වාදය ඉන්දියාවට ලැබිණි.

මෙරට ජනවාර්ගික ප්‍රශ්නයක් ඇත්නම් ඒ සිංහලයන් හා ඔවුන්ගේ සංස්කෘතිය මර්දනය කිරීම සම්බන්ධයෙන් වෙයි. ඉතා කෙටියෙන් නමුත් නැවතත් ඉතිහාසය මතක් කළ යුතු ය. ගැමුණු රජුගේ කාලයේ සිට මෙරට පදිංචි වී සිටින දෙමළ ජනකායක් නැත. යාපනය විශ්වවිද්‍යාලයේ ඉතිහාසය පිළිබඳ ප්‍රථම මහාචාර්යවරයා වු කාර්තිගේසු ඉන්ද්‍රපාල මහතා තම උපාධි නිබන්ධනයෙන් පෙන්නුම් කර ඇත්තේ දොළොස්වැනි සියවසට පෙර මෙරට දෙමළ නිත්‍ය පදිංචිකරුවන් නොසිටි බව ය. අද යාපනයේ සිටින දෙමළ ජනයා පැවත එන්නේ දහහත්වැනි සියවසේ මැදභාගයේ එහි පදිංචි වී සිටි සිංහල බෞද්ධයන්ගෙන් (ඊනියා දෙමළ බෞද්ධයන් එහි සිටි බවට කිසිම සාධකයක් නැත. ඔවුන් ඉඳ ඇත්තේ විදේශීය ආධාර ද ලබන ඇතැම් මහාචාර්යවරුන්ගේ ඔළුවල පමණ ය), මලයාලම් බස කතාකළ කේරළයෙන් පැමිණි වේලක්කාරයන්ගෙන් හා ලන්දේසින් විසින් දහහත්වැනි සියවස අගභාගයේ දී දුම්කොළ වගාවට කෝරමණ්ඩල වෙරළෙන් ගෙනෙ ලද කෘෂිකාර්මික කම්කරුවන්ගෙනි. ලන්දේසිහු වෙල්ලාල නමින් හඳුන්වනු ලැබූ මේ කෘෂිකාර්මික කම්කරුවන් දකුණු අප්‍රිකාවට ද ගෙන ගියහ. එහි නැටෝල් ප්‍රදේශයෙහි ඔවුන්ගෙන් පැවත එන්නන් අදත් දැකිය හැකි ය. හින්දු කුල ක්‍රමය අනුව වෙල්ලාලයෝ ශුද්‍රයෝ වුහ. එහෙත් ඔවුහු සමාජ ධුරාවලියෙහි ඉහළ තැනකට ලන්දේසීන් හා ඉංගිරිසින් විසින් ඔසවනු ලැබූහ. යාපනයේ සිටි සිංහල ගොවියන් හා වෙනත් අය දෙමළ හින්දු සමාජයෙහි කෝවියාර් (ගොවියා යන්නෙහි දෙමළ උච්චාරණය) හා වෙනත් පහත් යැයි සම්මත කුලවලට ඇද දමා කෘෂිකාර්මික කම්කරුවන් ලෙස හින්දු කුල ක්‍රමයේ ශුද්‍රයන් වූ වෙල්ලාලයෝ කුල ධුරාවලියේ ඊනියා ඉහළ තත්වයකට පත්කරනු ලැබූහ. ආරුමුගම් නවලාර්තුමා මේ ඊනියා උසස් කිරීමට ෙසෙද්ධාන්තික පසුබිමක් සකස් කළේ් යැයි සිතිය හැකි ය.

මෙරට දෙමළ හින්දු සමාජයෙහි ඉන්දියාවේ මෙන් ප්‍රධාන බ්‍රාහ්මණ කුලයක් නොමැතිවීමෙන් පෙන්නුම් කෙරෙන්නේ ද ඈත අතීතයේ සිට පැවතෙන දෙමළ ජනකායක් මෙරට නොමැති බව ය. ලන්දේසීන්ට අවශ්‍ය වූයේ කම්කරුවන් මිස පූජකයන් නො වේ. එබැවින් ඔවුහු මෙරටට බ්‍රාහ්මණයන් ආනයනය නො කළහ. වෙල්ලායන්ට බ්‍රාහ්මණ අවශ්‍යතා පිරිමසා ගැනීමට සිදුවූයේ එක් පැත්තකින් වැටුප් ලබන පූජකයන් පිරිසක් ඇතිකර ගැනීමෙනි. අනෙක් පැත්තෙන් ඉන්දියාවේ බ්‍රාහ්මණයන්ගෙන් උපදෙස් ලබාගැනීමෙනි. ජයලලිතාලා නේරුලා පමණක් නොව චෙන්නායි මධ්‍යස්ථානය කරගෙන නිකුත් කෙරෙන හින්දු පුවත්පතේ අයිතිකරුවෝ ද බ්‍රාහ්මණ වාංශිකයෝ වෙති. ලන්දේසීහු ද ඉංගිරිසිහු ද සිංහලයන්ට එරෙහිව හින්දු වෙල්ලායන් යොදාගත්හ. විශේෂයෙන් ම ඉංගිරිසිහු පොන්නම්බලම් - කුමාරස්වාමි පවුල ඔස්සේ මුළු රටට ම වෙල්ලාල නායකත්වයක් ගොඩනැගීමට උත්සාහ කළහ. ඔවුහු දෙමළ ජනයාට හා සිංහලයන්ට ඉතිහාසය, ජනගහණය ආදී කිසිවක් නොසළකා ව්‍යවස්ථාදායකයේ එක සමාන නියෝජනත්වයක් ලබා දී සිංහලයන්ට විරුද්ධ දේශපාලනය තවත් තහවුරු කළහ. රාජ්‍ය මන්තුණ සභා යුගයේ පනහට පනහ ඉල්ලීම ඩොනමෝර් කොමිසම හමුවේ සර්වජන ඡන්දයට එරෙහිව සාක්‍ෂි දීම සෝල්බරි කොමිසම ඉදිරියෙහි සිංහලයන්ට බහුතරයක් නොලැබෙන ආකාරයට ආසන බෙදන ලෙස ඉල්ලීම ආදිය ඔස්සේ හින්දු වෙල්ලාල නායකයෝ තම සිංහල විරෝධී ව්‍යාපාරය දිගට ම ගෙනගිය හ. එහෙත් 1931 සර්වජන ඡන්දයෙන් පසුව රටේ නායකත්වයට වෙල්ලාලයන් පත්වීම සිහිනයක් බවට පත්විය. රාජ්‍ය භාෂා පණතට කලින් 1949 දී චෙල්වනායගම් නම් උග්‍ර සිංහල විරෝධී දකුණු ඉන්දීය ක්‍රිස්තියානි සභාවේ දෙමළ නායකයා ඒ බව තේරුම් ගනිමින් දෙමළ ජනයාට වෙනම රාජ්‍යයක් පිහිටුවීම සඳහා ලංකා දෙමළ රාජ්‍ය පක්‍ෂය පිහිටුවා ගත්තේ ය. ප්‍රභාකරන්ලා ඔහුගේ දේශපාලන පුත්තු වූහ. චෙල්වනායගම්ගේ අවශ්‍යතාව පිරිමැසීමට පුත්තු ආයුධ අතට ගත්හ. ඔවුන්ට ඉන්දියාවේ ද බටහිරයන්ගේ ද මූල්‍ය, ආයුධ හා වෙනත් ආධාර ලැබිණි.

සිංහලයන්ගේ විශේෂයෙන් ම සිංහල බෞද්ධයන්ගේ උරුමය අහෝසි කිරීමටත් ඒ සංස්කෘතිය විනාශ කිරීමටත් බටහිරයන් අවුරුදු දෙසියකට අධික කාලයක් තිස්සේ උත්සාහ ගනිති. ලංකාවේ ඇත්තේ ඒ ප්‍රශ්නය මිස 1956න් පසු ඇති වූ ඊනියා ජනවාර්ගික ප්‍රශ්නයක් නො වේ. ප්‍රශ්නය 1956න් පසු ඇතිවූයේ නම් රාමනාදන්ලාගේ ජාතිවාදී දේශපාලනය, චෙල්වනායගම් 1949 දී දෙමළ රාජ්‍ය පක්‍ෂය පිහිටුවීම ආදිය තේරුම් කරන්නේ කෙසේ ද? දෙමළ ජනයාට දෙමළ වීම නිසා මෙරට සිදු වී ඇති අසාධාරණයක් නැත. මුළු ලෝකයේ ම මෙරට වාසය කරන දෙමළ ජනයා දරම් වරප්‍රසාද ලබන “සුළු ජන” කොටසක් නැත. දහතුන්වැනි ව්‍යවස්ථා සංශෝධනය සිංහල උරුමය නැතිකිරීම සඳහා ඉන්දියාව ඇටවූ උගුලක් වේ. සිංහල බහුතරය එයට විරුද්ධ වෙති. ඒ සම්මත වූයේ ගිනි මැළ මධ්‍යයෙහි ය. එය අහෝසි කිරීමට හැකි නම් ඒ කළ යුතු ය. සිංහලයන්ට එරෙහිව දෙමළ ත්‍රස්තවාදය යොදා ගනිමින් ගෙනගිය ව්‍යාපාරය නන්දිකඩාල් කලපුවේ දී හමුදාමය වශයෙන් පරාජය කෙරිණි. හමුදා මෙහෙයුම් ද දේශපාලන ක්‍රියා මාර්ගයකි. අපේ රණ විරුවන් සටන් කළේ ඊළමට විරුද්ධව පමණක් නො වේ. දහතුන මගින් කළ බලය බෙදීමට ද විරුද්ධව ඔවුහු සටන් කළහ. නන්දිකඩාල් ජයග්‍රහණයෙන් පසු දහතුන දේශපාලනික ව අහෝසි විය. එහෙත් එය තවමත් නීතිය වෙයි. අප කළ යුතුව තිබුණේ නන්දිකඩාල් ජයග්‍රහණයත් සමග දහතුන්වැනි ව්‍යවස්ථා සංශෝධනය නන්දිකඩාල් කලපුවට ම විසිකර එය අහෝසි කිරීමට දහවනවැනි ව්‍යවස්ථා සංශෝධනයක් ගෙන ඒම ය. එදා එය කළ හැකිව තිබිණි. අද යම් හේතූන් නිසා එය කළ නොහැකි නම් එහි ඇති සිංහල විරෝධී වහන්ති ඉවත්කිරීමට ව්‍යවස්ථා සංශෝධනයක් ඉදිරිපත් කළ යුතු ය. එසේ නැතිව දහතුනෙන් එහාට යෑමක් ගැන කතාවක්වත් නොකළ යුතු ය. එසේ කිරීම රණවිරුවන්ගේ ජීවිත අවයව පූජාවලට කරන ද්‍රෝහි කමකි. ඔවුන්ගේ ජීවිත පූජා නැතිව ම දහතුනෙන් එහාට යෑමට තිබිණි. යුද්ධ ජයග්‍රහණවලින් දිනාගත් දේ විසිකර ආපසු සාකච්වා මේසයට යෑමට සිංහලයන් කැමති වේ යැයි ඉන්දියාව සිතන්නේ ද? ඉන්දියාව හමුදා මෙහෙයුම් ආධාරයෙන් එකතු කරගත් ගෝව ප්‍රදේශය පිළිබඳ යළි සාකච්ඡා කිරීමට එකඟ දැයි අපි ක්‍රිෂ්ණ මහතාගෙන් අසමු.