Main Logo

Tuesday 28 February 2012

රනිල් වික්‍රමසිංහගේ භූමිකාව

රනිල් වික්‍රමසිංහ යනු බටහිර ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී ආණ්ඩුක්‍රම අනුව රටේ විරුද්ධ පක්‍ෂයේ නායකයා ය. ඔහු මහත් සේ අගය කරන එංගලන්තයේ නම් පාර්ලිමේන්තු ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය අනුව රැජිනගේ විරුද්ධ පක්‍ෂයේ නායකයා ය. රැජිනගේ විරුද්ධ පක්‍ෂ නායකයා කිනම් කරුණක දී වුවත් රැජිනට විරුද්ධ නො වෙයි. ඔහු එංගලන්තයේ හා ස්කොට්ලන්තය ආදී යටත්විජිතවල රැජිනගේ විරුද්ධවාදියා නො වේ. ඔහුගේ කාර්යභාරය වනුයේ තම රුජින හා රට ආරක්‍ෂා කරගනිමින් ආණ්ඩු පක්‍ෂයට විවේචනාත්මක සහාය ලබාදීම ය. රනිල් වික්‍රමසිංහ මහතා ලංකාවට වඩා එංගලන්තය ගැන දනියි. පස්දුන්රටට වඩා මිඩ්ල්සෙක්ස් කවුන්ටිය (කෝරළය) ගැන දනියි. එක්සේසත් රටට වඩා එක්සත් රාජ්‍යය (යුනයිටඩ් කිංග්ඩම්) ගැන දනියි. ඒ ගැන අපේ ප්‍රශ්නයක් නැත. ඒ ඔහු හැදුණු වැඩුණු පරිසරයේ ප්‍රතිඵලයකි. එහෙත් ඔහු ලංකාවට විරුද්ධ වීම නම් ප්‍රශ්නයකි.

රනිල් වික්‍රමසිංහ ලංකාවේ පළමු විරුද්ධ පක්‍ෂ නායකයා නො වේ. මෙයට කලින් එක්සත් ජාතික පක්‍ෂයේ, ශ්‍රී ලංකා නිදහස් පක්‍ෂයේ හා ලංකා සමසමාජ පක්‍ෂයේ පමණක් නොව දෙමළ එක්සත් විමුක්ති පෙරමුණේ ද නායකයෝ මෙරට විරුද්ධ පක්‍ෂයේ නායකයන් ලෙස කටයුතු කළහ. ඔවුන් අතරෙන් අමිර්තලිගම්ට පසුව ලංකාවට එරෙහිව කටයුතු කළ විරුද්ධ පක්‍ෂ නායකයා රනිල් වික්‍රමසිංහ ය. අමිර්තලිංගම් මෙන් ම රනිල් වික්‍රමසිංහ ද විරුද්ධ වන්නේ රටට ය. අඩුම තරමෙන් අමිර්තලිංගම් විශ්වවිද්‍යාල සිසුන්ගේ උද්ඝෝෂණ, වර්ජන ආදිය ගසා කෑමට උත්සාහ නො කෙළේ ය. එහෙත් කුප්‍රසිද්ධ ධවල පත්‍රිකාව හඳුන්වාදුන් රනිල් වික්‍රමසිංහ අද කිසිම ලජ්ජාවක් නැතිව තමන් නොදන්නා ඉසෙඩ් ලකුණු ගැන කතාකරමින් අවුලක් නිර්මාණය කිරීමට උත්සාහ කරයි.

රනිල් වික්‍රමසිංහ පරාජය වී ඇති මැතිවරණ සංඛ්‍යාව කෙතෙක් දැයි මම නො දනිමි. එය දැනුම මිනුම තරඟයකට නම් උචිත ප්‍රශ්නයක් යැයි සිතමි. ඔහු දිනන්නේ එක්සත් ජාතික පක්‍ෂයේ අභ්‍යන්තර නිලවරණ පමණ ය. එය ද ඒ පක්‍ෂයේ ව්‍යවස්ථාවත්, නායකත්වය සඳහා තරග වැදීමට තරම් සුදුසු පුද්ගලයකු ඒ පක්‍ෂයේ නොමැතිවීමත් හේතුකොටගෙන ය. රනිල් වික්‍රමසිංහ නියෝජනය කරන්නේ එ ජා පක්‍ෂයේ සාම්ප්‍රදායික ක්‍රිස්තියානි කතෝලික සංරචකය ය. රවි කරුණානායක, ජෝන් අමරතුංග ඒ සංරචකයේ අනෙක් ප්‍රධානියෝ ය. සජිත් ප්‍රේමදාස පන්සල්වලට ආධාර කරමින් රට වටේ ගිය ද ඔහු මෙහෙයවනු ලබන්නේ නැවත ඉපදුණු හෙවත් බෝර්න් අගේන් ක්‍රිස්තියානි ව්‍යාපාරය විසින් ය. රෝසි සේනානායක ඇත්තේ ඒ පාර්ශ්වයෙහි ය. කරු ජයසූරිය යනු රෝසි සේනානායකලා විසින් යොදාගනු ලබන ඉත්තකු පමණ ය. එ ජා පක්‍ෂයට අඩු තරමෙන් ශක්තිමත් ඕල්කට් බෞද්ධ නායකයකුවත් නැත. තිස්ස අත්තනායකලාගේ නායකකම ඇත්තේ නමේ පමණ ය. ඒ සියඹලාණ්ඩුව යන්නෙහි ආණ්ඩුව යන්න යෙදෙන ආකාරයට ය. අද එ ජා පක්‍ෂයේ ඇත්තේ සාම්ප්‍රදායික ක්‍රිස්තියානි පාර්ශ්වයේ හා බෝර්න් අගේන් පාර්ශ්වයේ නායකත්ව සටනකි. විවිධ සාම්ප්‍රදායික ක්‍රිස්තියානි කතෝලික නියාකවල පූජකවරු රනිල් වික්‍රමසිංහට සහාය දෙති. එහෙත් ඇමරිකාව මධ්‍යස්ථානය කරගත් බෝර්න් අගේන් ව්‍යාපාරයට මුදල්වලින් අගහිඟයක් නැත. පන්සල්වලට බෙදීමට තරම් මුදලක් ඔවුන්ට ඇත. ඒ ඔස්සේ ව්‍යාජ ජාතිකත්වයක් මවා පෑමට ද ඒ පාර්ශ්වය සමත් වෙයි.

කොටි ත්‍රස්තවාදය පරාජය කරමින් ලෝකයේ දැනට ත්‍රස්තවාදයක් පරාජය කිරීමට සමත් වී ඇති එකම ආණ්ඩුව බවට පත් වී සිටින මහින්ද රාජපක්‍ෂ මහතාගේ ආණ්ඩුව අද තාවකාලික අර්බුදයකට මුහුණ පා ඇත. ආණ්ඩුව ද එහි දී වරදකරුවකු වී ඇත. පළමුවෙන් ම නන්දිකඩාල් ජයග්‍රහණයත් සමග දහතුන්වැනි ව්‍යවස්ථා සංශෝධනය අහෝසි කළ යුතුව තිබිණි. අපට වුව ද එය ඒ අවස්ථාවෙහි මතක් නොවීම වරදක් වෙයි. නන්දිකඩාල් ජයග්‍රහණය යනු අවුරුදු සියයකට වැඩි කාලයක් තිස්සේ ක්‍රියාත්මක වූ දෙමළ ජාතිවාදී දේශපාලනය පරාජය කර ලැබූ ජයග්‍රහණයකි. එහි දී ඉන්දු ලංකා ගිවිසුම හා දහතුන්වැනි සංශෝධනය පමණක් නොව බණ්ඩාරනායක චෙල්වනායගම් ගිවිසුම ඩඩ්ලි චෙල්වනායගම් ගිවිසුම ආදිය ද දේශපාලන වශයෙන් පරාජය විණි. හමුදා විසඳුම් යනු දේශපාලන විසඳුම් මිස අනෙකක් නො වේ. අවාසනාවකට ආණ්ඩුවවත් සිංහල ජනතාවවත් මේ කරුණ තවමත් නිසි ලෙස අවබෝධ කරගෙන නැත. ඇතැමුන්ට මතක්වන්නේ දැන් බොම්බ පිපිරෙන්නේ නැත යන්න පමණ ය. එහෙත් අවාසනාවක මහත බොහෝ දෙනකුට බෝම්බ පිපිරුණු වගක්වත් නැත. නන්දිකඩාල් ජයග්‍රහණයෙන් පසු දහතුන්වැනි සංශෝධනය දේශපාලනික ව පරාජය වී ඇතත් එය තවමත් නීතිය වෙයි. එය තවමත් ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාවෙහි කොටසකි. දහතුනට එහා ද යන කතාව අද කිසිසේත් ම අදාළ නැත. කතාකළ යුත්තේ දහතුන අහෝසි කිරීම හා එතෙක් දහතුනේ කෑලි ගැලවීම ය. එහෙත් බටහිරයෝ ද ඉන්දීය ඔත්තු සේවය ද එයට විරුද්ධ වෙති. අද මෙරට ඇත්තේ මේ ප්‍රශ්නය මිස වෙන එකක් නො වේ. සරත් ෆොන්සේකා නිදහස් කිරීම, ඉන්ධන මීළ වැඩිවීම, බස්ගාස්තු වැඩිවීම ආදිය මූලික ප්‍රශ්නය වසාගැනීමට යොදා ගන්නා එහෙත් ඒ ඔස්සේ රට බෙදීමට මග පාදන උප්පරවැට්ටි පමණ ය. රට බෙදීමට, ඊනියා බලය බෙදීමට අද කතාකරන සියල්ලෝ ම කිසියම් බටහිර මතවාදයක එල්බ ගත්තෝ වෙති.

මා මෙයින් අදහස් කරන්නේ ආණ්ඩුව ක්‍රියාකර ඇති ආකාරය මුළුමනින් ම නිවැරදි බව නො වේ. ආණ්ඩුවේ මැති අමැතිවරුන්ගේ පමණක් නොව උසස් නිලධාරීන්ගේ ද දුෂණ එමට ය. ඉංගිරිසි කාරයාගේ අධ්‍යාපනයක් ලබා ඇති නිලධාරීන් බොහෝමයකට රටේ ප්‍රශ්නවලට පිළිතුරු නැත. ඔවුන් කියන අන්දමට ක්‍රියාකරන ඇමතිවරු අමාරුවේ වැටෙති. අද රටේ ප්‍රශ්න බොහෝමයකට වගකිව යුත්තෝ නිලධාරීහු ද ඊනියා උගත්තු ද වෙති. තමන් කරන කාර්යයට සර්ලන ප්‍රමාණයට වඩා ඉහළ වැටුපක් හා වරප්‍රසාද ලබන මොවුහු ප්‍රශ්න අවුල් කරති. ඉන්ධන මිළ ඉතා අධික ප්‍රමාණයකින් ඉහළ දැමීම අනුමත කළ හැක්කක් නො වේ. එහෙත් පෞද්ගලික බස් හිමියන් හා ඇතැම් ප්‍රදේශවල, විශේ’යෙන් ම මීගමුවේ හා ඉන් උතුරේ ධීවර ජනතාව උසිගන්වන්නවුන් ක්‍රියා කරන්නේ ජනතාව කෙරෙහි පතළා වූ මහා කරුණාවකින් නො වේ. මේ උද්ඝෝෂණ පිටුපස ඉන්නා පුද්ගලයෝ කොටි පරාජය කිරීමට ද විරුද්ධ වූහ. එ ජා පක්‍ෂය හා ඇතැම් ආගමික පූජකවරුන් කොටි වෙනුවෙන් පෙනී සිටි අන්දම අපට අමතක නො වේ. එදා හමුදා මෙහෙයුම්වලට සමච්චල් කළෝ අද උද්ඝෝෂණ පිටුපස වෙති. රනිල් වික්‍රමසිංහ තොප්පිගල ගැන කී කතා රවි කරුණානායකගේ පාමංකඩ හා මැදවච්චි ගමන් අමතක කිරීමට මෙරට ජනතාව මැරී ඉප දී නැත. බෝර්න් අගේන් ව්‍යාපාරයට එය අමතක වී ඇත්නම් ඒ ගැන පුදුමයක් ද නැත.

රනිල් වික්‍රමසිංහට මෙන් ම එවැනි වෙනත් අයට ද සරත් ෆොන්සේකා සිරගත කෙරී ඇත්තේ ඔහු ජනාධිපති පදවියට තරග කළ බැවිනි. එසේ නම් පළමුවෙන් ම සිරගත කළ යුතුව තිබුණේ 2005 දී ජනාධිපතිවරණයට ඉදිරිපත් වූ රනිල් වික්‍රමසිංහ ය. සරත් ෆොන්සේකා හමුදාපති ලෙස සේවයක් කළ ද හමුදා මෙහෙයුම් අවසාන වීමෙන් පසු ඔහු සුදු කොඩි කතාවක් මගින් පළමුවරට ප්‍රභාකරන් විසින් කොටුකරගෙන සිටි දෙමළ ජනයා ඝාතනය කිරීම ගැන කතාවක් පතුරුවා හැරියේ ය. සියල්ල ආරම්භ වූයේ එතැනිනි. ඔහු සිරභාරයට ගත යුතු යැයි අප යෝජනා කළේ ජනාධිපතිවරණ ව්‍යාපාරය පැවති සමයේ දී ම ය. අද සරත් ෆොන්සේකා නිදහස කිරීමට රනිල් වික්‍රමසිංහ කැමති වේ යැයි සිතිය නො හැකි ය. එහෙත් සරත් ෆොන්සේකා නිදහස් කිරීම ගැන කතාකරන බෝර්න් අගේන් කණ්ඩායමට හා අනෙක් අයට අවශ්‍ය මහින්ද රාජපක්‍ෂ මහතාට විකල්පයක් ඉදිරිපත් කිරීමට ය. එදා මෙන් ම අද ද එංගලන්තයට හා ඇමරිකාවට අවශ්‍ය (නෝර්වේ යනු හුදු ඉත්තකු පමණක් බව අපි එදා ද කීවෙමු) මහින්ද රාජපක්‍ෂ මහතා ජනාධිපති ධුරයෙන් ඉවත් කිරීමත් ඒ මහතාත් ගෝඨාභය රාජපක්‍ෂ මහතාත් හමුදා නිලධාරින් කිහිප දෙනකුත් ඊනියා යුද්ධ අපරාධ සම්බන්ධයෙන් දංගෙඩියට යැවීමටත් ය. ඉන්ධන මිළ වැඩිකිරීමට විරුද්ධව ධීවර ජනතාව මෙහෙයවන අයගේ අවශ්‍යතාව ද එයම ය. මේ උද්ඝෝෂකයන් ලවා පොලීසිය හා හමුදාව ප්‍රකෝප කිරීමට අවශ්‍ය වී ඇත්තේ කොටින්ට උදවු දුන් අයට ම ය. රනිල් වික්‍රමසිංහ හා සජිත් ප්‍රේමදාස මානව අයිතිවාසිකම් ගැන කතාකරන්නේ ජේ ආර් ජයවර්ධන හා ප්‍රේමදාස යුග අමතක කරමින ද? රනිල් වික්‍රමසිංහ අහිංසක දෙමළ ජනයා ලක්‍ෂ දෙකකට වැඩි සංඛ්‍යාවක් මිනිස් පළිහක් ලෙස යොදාගත් ප්‍රභාකරන් කැඩූ මානව අයිතිවාසිකම් ගැන නිහඬ ය. ඒ සම්බන්ධයෙන් පාකියසෝතිලා ද බ්ලේක් ලා ද පිල්ලේ ලා ද නිහඬ වෙති. ඒ අහිංසක ජනයා කොටින්ගෙන් මුදාගත් රණවිරුවන්ට මානව අයිතිවාසිකම් කැඩීම ගැන චෝදනා කරති. රනිල් වික්‍රමසිංහ චැනල් ෆෝ ගැන කතාකරන්නේ අවසිහියෙන් විය නො හැකි ය. දැනට බටහිරයන්ගේ සියළු උපක්‍රම අතේ පත්තු වී ඇත. මේ අවස්ථාවේ දී බටහිරයන් ඇතැම් හමුදා නිලධාරීන් මුදලට ගැනීමට සෑරසෙන බව ද කියැවෙයි. ඒ රටට විරුද්ධව ඊනියා මානව අයිතිවාසිකම් කැඩීම ගැන බොරු සාක්‍ෂි දීමට ය. ඒ අතර රනිල් වික්‍රමසිංහ ඒ සියළු දෙනාට ම එහා ගොස් රටට විරුද්ධව වැඩ කිරීම ආරම්භ කර ඇත. ඔහු අද එංගලන්ත රැජිනගේ විරුද්ධ පක්‍ෂයේ නායකයා ලෙස එංගලන්ත ආණ්ඩුව සමගින් ක්‍රියා කරයි. ඔහු මෙරට විරුද්ධ පක්‍ෂ නායකයා නො වේ. ඔහු එංගලන්තයේ ඇංග්ලිකන් ආණ්ඩුව සමග එක් වී ක්‍රියා කරන්නේ මහින්ද රාජපක්‍ෂ මහතා දංගෙඩියට යවා හැකිනම් ඔහු බලයට පත් වී එංගලන්තයට හා ඇමරිකාවට අවශ්‍ය ආකාරයට සිංහලයන්ට, විශේෂයෙන් ම සිංහල බෞද්ධයන්ට විරුද්ධව ක්‍රියා කිරීමට ය.

On Nibbana

I thank Prof. Y. Karunadasa for taking time to write a second installment on 8th February 2012, as an answer to the queries I raised on 5th January 2012. However, I am somewhat disappointed as he has said he would not be able to take time off from his busy schedule at the University of Hong Kong to answer any further questions on the topic. Though it is very unlikely that I would attain Nibbana at the end of the discussion, I would have preferred to carry on with it at least to gain some knowledge not on Nibbana but around or about Nibbana. Perhaps this type of discussion drifts us away from Nibbana and it would have been more helpful to engage in Bhavana rather than writing articles. However, I wish to take up the use of immortality as another term for Nibbana as I do not seek immortality in the ordinary sense at the end of samsara.

Now let us go to the beginning of the discussion. It all began with Professor Karunadasa stating “Monks, the cessation of greed, the cessation of aversion, the cessation of delusion: this is what is called the deathless or the immortal [from Anguttaranikaya]. As used here, ‘the unconditioned (experience),’ and ‘the deathless’ or ‘the immortal’ are two other terms for Nibbana” in his article on the 28th of December 2011. Though there was no problem with the statement that Nibbana is unconditioned (asankatha), unless the sense in which “deathless” or “the immortal” is used is clarified, employment of those words as two other terms for Nibbana could give a wrong impression to the reader. As the distinguished Professor had not given the context in which immortality had been used, I queried the statement that “the immortal” is another term for Nibbana. Professor Karunadasa had not stated the particular sutta where it was stated and I was somewhat bewildered by the statement. I had no problem whatsoever with the fact that Buddha had lived for forty five years after attaining Nibbana but it does not imply that the Buddha was immortal in the ordinary sense of the world. I said in my article on 5th January 2012 “An Arhant is not immortal in the ordinary sense of the word. What has to be made clear, if possible, is the difference between Sopadhisesa Nibbana and Anupadhisesa Nibbana and what happens to an Arhant after death.”


In his article on the 18th of January 2012 the learned Professor attempted to clarify what is meant by immortal being another term for Nibbana. I quote at length from this article as it is the most important piece Prof. Karunadasa wrote. “In which sense should we understand ‘the deathless’ or ‘the immortal’ (amata) as another expression for the Nibbanic experience. This will become clear if we examine the position of the Arahant (the one who has attained Nibbana) in relation to the five aggregates, the aggregates into which Buddhism analyses the empiric individuality. When we are in samsara as unenlightened beings we identify our ego-consciousness with the five aggregates in three different ways: ‘This is mine’ (etam mama); ‘this I am’ (eso’ham’asmi); ‘this is my self (eso me atta). The first is due to craving (tanha), the second due to conceit (mana), and the third due to wrong view (ditthi). When we do thus the five aggregates become five aggregates of grasping. There is nothing wrong with the five aggregates. They become a problem only when we grasp them, only when we cling to them. Nibbana can also be described as the giving up of the three-fold grasping of the five aggregates. The Arahant makes use of the five aggregates without imposing on them thoughts of ‘this is mine’, ‘this I am’, and ‘this is my self.’ This means that he/she makes use of the five aggregates without declaring ownership over them… … When one attains Nibbana, the five impermanent aggregates do not become permanent. They continue to be impermanent as they have always been. Impermanence in itself is certainly not a problem. It becomes a problem only when we consider what is impermanent as permanent This the Buddha calls ‘the perception of permanence in impermanence’ (anicce nicca-sanna). In the same way, the absence of a soul is not a problem. It becomes a problem only when we perceive what is not soul as soul. This the Buddha calls ‘the perception of soul where there is no soul (anatte atta-sanna)’. What prevents the attainment of Nibbana is not the nature of actuality but our unwarranted assumptions which do not conform to the nature of actuality. It is in this context, I believe, that we need to understand why the Nibbanic experience is deathless/immortal.”.


Does it mean that the immortal is another term for Nibbana? As the Professor says “Nibbana can also be described as the giving up of the three-fold grasping of the five aggregates”, but it says nothing of immortality in the ordinary sense of the word. It is true that when one attains Nibbana, the five aggregates continue to be impermanent as they have always and that impermanence becomes a problem only when we consider what is impermanent as permanent. An Arhant as long as he continues to live, the five aggregates continue be impermanent though he makes use of them. However, that does not mean that the Arhant will continue to use the five aggregates without grasping them after the death. The “fact” that the Buddha lived for forty five years without clinging to the five aggregates does not mean that the Buddha lives ever even after Parinibbana without clinging to the five aggregates. I must state that Prof. Karunadasa does not make any such statement but when he says after stating that Arhant uses five aggregates without grasping them, “it is in that context we need to understand why the Nibbanic experience is deathless/immortal”, the reader is bewildered. This type of immortality reminds us some Mahayana versions of Buddhism and unless we are careful we would end up with various types of athmavada and pudgalavada while at the same time stating as rhetoric that the problem is the perception of soul where there is no soul (anatte atta-sanna). Does an Arhant live forever either in the same bhava or in different bhavas, without perceiving a soul where there is no soul? If that were so then, I am afraid it cannot be differentiated from uccedavada.


Having said the above Prof. Karunadasa came out with the statement that in Buddhism death meant not only the encounter with death but phobia of death. As I have stated in the article on the 25th of January if by immortality it is meant that Arhant has no phobia of death and nothing more, then it causes no problems. However, in addition to what has been quoted above Prof. Karunadasa makes the following statements as well. “Some modern scholars interpret the Buddhist idea of immortality to mean absence of re-birth. I cannot agree with this. If that were so, even inanimate tables and chairs would be immortal. In common with many other religions, Buddhism too has as its final goal the gaining of immortality. However, since Buddhism does not recognize a permanent self-entity or an immortal soul, the Buddhist idea of immortality assumes a new dimension. It cannot be the perpetuation of a self/soul into eternity. On the contrary, it turns out to be its very opposite. It is the complete elimination of the ego-consciousness which manifests as ‘this is mine’, ‘this I am’, and ‘this is my self’”. There is no logic in the example on tables as I have already demonstrated in my article on the 25th of January and the categorical statement that Prof. Karunadasa makes to the effect that he does not agree with those who interpret immortality as absence of rebirth makes the reader to believe that there is some kind of rebirth (punabbahava), as he does not contradict the statement using catuskoti logic. If he had said that neither he agreed with those who think that there is a rebirth then that would have made some sense to readers familiar with catuskoti logic. For Prof. Karunadasa, Buddhist idea of immortality is elimination of the ego-consciousness which manifests as ‘this is mine’, ‘this I am’, and ‘this is my self’. However, Arhants have eliminated this ego-consciousness though they are not immortal, unless one assumes that the Arhants even after parinibbana continue to have the five aggregates without using them. It is in order to clarify this I wanted to know what happens after an Arhant dies and the difference between Sopadhisesa Nibbana and Anupadhisesa Nibbana. Unfortunately the second installment of the answer of Prof. Karunadasa published on 8th February 2012 totally ignores the difference between Sopadhisesa Nibbana and Anupadhisesa Nibbana and does not help the reader to understand “the postmortem condition of an Arhant”. In his article on 8th February 2012 he quotes at length from a few suttas without answering the problem. I will deal with the contents of these suttas that addressed Vacchagotta, Anuradha and Kaccayana in a different article. There is another sutta this time by Venerable Arhant Sariputta addressing Yamaka Thera, which could be considered as an extension of Anuradha sutta that is important in the present context. The Buddha had to be careful in dealing with these individuals and had to avoid both uccedavada and shasvathavada and moreover catuskoti logic, as it could have given rise to misinterpretations. I will try to explain these problems hopefully in the article mentioned above.


I shall end this article by mentioning that the above four suttas addressed, let me say, four argumentative individuals and were not for a bigger audience. In Ratana Sutta with which most of us are familiar, we come across the following stanza. "Their past (kamma) is spent, their new (kamma) no more arises, their mind to future becoming is unattached. Their germ (of rebirth-consciousness) has died, they have no more desire for re-living. Those wise men fade out (of existence) as the flame of this lamp (which has just faded away). This precious jewel is the Sangha. By this (asseveration of the) truth may there be happiness” (Ven. Piyadassi Thera’s translation). The simile of fire in the Vacchagotta Sutta is not different from the example of the lamp in the above stanza. Then we also have in the Udana Vakya the following. “Knowledge arose in me, and insight: my freedom is certain, this is my last birth, now there is no rebirth (punabbhava)”. It is clear that Buddha had given a different interpretation to immortality, as people were interested in becoming immortal, as in words such as Brahmin and Arya. If there is no punabbhava then there is no death as well. The problem was to covey this to the argumentative people without getting trapped in uccedavada and shasvathavada.(12/02/15)

Copyright Prof. Nalin De Silva

Z score and the concerned parent

I refer to the piece by a "concerned parent" on ‘The Z-Score and Professorial Pronouncements’ published in the Sunday Island on 12th February 2012. He is surprised that I did not consult Natha Deviyo on the Z score and tells the readers that, unlike the other Professors mentioned by him, Prof. Carlo Fonseka and I "have tended to obfuscate the issue and create confusion in the minds of the reader". I respect Prof. Fonseka more than most of the other Professors in Sri Lanka, though I have differences in opinion with him when it comes to Epistemology, the so called ethnic problem and Marxism, and I do not think he tended to obfuscate the issue and create confusion in the minds of the reader. Neither did I and as far as I am concerned I only tried to point out number of factors that both Prof. Thatil and others, and the members of the panel of experts appointed to propose a scheme of standardization had not considered. It has to be pointed out the panel of experts consisted of western Statisticians, I suppose of the same calibre as Prof. Thatil.


One of the factors I mentioned was the difference in the populations that sat for the examination in any subject in the old syllabus and the new syllabus. In any normal year the students who sit for the first time and the repeaters sit the same paper and are "pooled" in determining the Z score in any subject. This year as well as in 2001, in each subject there were two groups, one sitting for the first time and the other consisting of repeaters. The scheme that Prof. Thatil had introduced looks after the degree in difficulty with respect to different subjects and not with respect to the differences in the "merits" of the group of repeaters and the others in any subject. I believe that it is in order to look after this problem that pooling has been suggested by the panel of experts. I have no problem with pooling in principle, but I found that the "formula" that they had adopted was not quite correct. Having said that I mentioned that the differences in difficulty also had to be looked after and suggested after pooling and scaling, the students should be regrouped or "de-pooled" and another standardization should be carried out along the lines introduced by Prof. Thatil. It is not a recommendation as such and I am of the opinion pooling is more important than Thatil standardization.


In the articles I have read many had expressed the idea that populations of the two groups who sat for the first time and those who repeated cannot be pooled without giving any reason whatsoever as to why they cannot be pooled. In a normal year these groups are "pooled" or considered together and one has to come out with a convincing reason as to why they cannot be pooled without merely stating that populations cannot be pooled. I tend to think that in 2001 all the experts did not either consider the differences due to "merit" in the groups of repeaters and first timers or have a solution to the problem.


I did not consult Natha Deviyo in this case for the reason that I know that Natha Deviyo would not answer such questions, among others. Natha Deviyo is more concerned with people dying (two people per day) of Rajarata Kidney Disease and already he had given instructions on the cause of the disease, as western medicine has no answer to the problem. On the other hand there are western statistical methods to deal with standardization, a concept arising in the west, and I know that people are interested in solving this particular problem within the method of standardization, without waiting for us to come out with our own solutions. With respect to solving these problems in the courts of law I was reiterating a statement by Feyerabend on so called expert opinion in Science, with which I agree. It may be the accepted way of solving the problems, meaning the way imposed on us by the westerners how to solve such problems, but according to the traditions of my culture I question the so called accepted methods whether in law statistics or science, especially since we would not be independent unless we are independent of the knowledge of the westerners dominating our thinking, if we are thinking at all.


Copyright Prof. Nalin De Silva

Mathematics and Physics(NP)

Let me first deal with banter of Prof. Carlo Fonseka as it is relevant to our discussion. I am younger now than when I went to the UK to write that thesis, does not mean that I am younger due to the air travel. After coming back to Sri Lanka I grew older until about the year 1980, repeating like many others what the westerners had taught me. My so called research confined to some peripheral problems in western science without challenging its concepts or theories. However, after that year new ideas came to me in a “procession” and it is generally believed that it is the young who are endowed with new ideas. I have been able to think a fresh creatively since then, and I am happy that I am growing younger, though many, especially in the academia may not like my original ideas. Prof. Carlo Fonseka does not belong to that category and that is one of the reasons I respect him.
Prof. Fonseka does not seem to have grasped the essence of time dilation in Special Relativity. It is essentially regarding the time interval between two events as measured by observers moving relative to each other. In special relativity objects cannot travel with velocities faster than light though there appear to be evidence recently to the contrary. For a particle travelling with a velocity less than that of light the time as measured by a clock moving with it (proper time) increases and a person does not become younger by going in an airplane. The clocks that were taken round the earth referred to by Prof. Fonseka registered different times due to general relativistic effects and rotation, and is not related to the so called twin paradox in special relativity. In any event my being younger now has nothing to do with traveling in airplanes with or without that young lady called Bright.
What I said on imposing ideas is the following. “After coming back from the UK to Sri Lanka then known as Ceylon in another Air Ceylon airplane (could have been the same airplane) I have realized that the westerners have imposed their needs on us through colonialism.”. Prof. Fonseka states that “In any case, my position has nothing to do with westerners having "imposed their needs on us through colonialism’ as claimed by Prof. Nalin”. Prof. Fonseka is of course entitled to think that way but it is not a secret that the schools we attend, the universities where we study and of course the books we read have an immense influence on us unless we for some reason or other make a deliberate attempt to break away from that influence and succeed. What are (western) schools and universities for if not for imposing not only western needs, but also western attitudes, western knowledge, western culture etc.? Personally I am aware how I changed from my semi rural and semi urban knowledge and attitudes to western scientific knowledge and attitudes at schools and the universities, and then how I went back to my cultural identity having realized the inadequacies, weaknesses, inconsistencies, inhumanness etc. in the western Chinthanaya that gave rise to western science. There are many people who talk of Principle of Superposition in Quantum Physics without realizing that it cannot be explained in western thinking. Quantum Physics may be working but as Feynman has said nobody (in the western sciences – my emphasis) understands it. How does one understand that a particle can exist at two or more places simultaneously in Aristotelian logic? At home and the village temple I was brought up in a culture that did not seek comfort but emphasized on avoiding “kamasukhallikanuyogaya” and also “attakilamtanuyogaya” and taught me of “alpecca” and sallahuka” form of life. My upbringing as a child did not allow me to be “bahubhandika”, and today I have no problem in traveling by bus and sparingly using my old car bought in 1978 (before 1980). Full option cars are not for me now, and I am reminded of the “nembiliya” in this regard. “Nembiliya” is used to separate rice from other material found in rice and having constructed and developed it to a certain level, Sinhala people did not want to “improve” it to a full option nembiliya, wasting energy and resources. The concept of comfort is determined by culture and it is not only the bodhisathva who find “dukkha” in comfort. In my series on so called scientific knowledge I will go into detail on this and show how a Science based on Sinhala Buddhist culture or Tamil Hindu culture is different from western science.
Prof. Fonseka says “For my part, my understanding of what the Buddha taught about the way to achieve well-being and happiness through the elimination of greed, hatred and delusion is quite compatible with my understanding of the modern scientific outlook.”. However, greed, competiveness, sensory pleasures etc., are behind modern western consumerism and living in general and more and more possessions will not guarantee happiness to people. It will only destroy the natural resources, increase competitiveness, and I do not think that I have to elaborate on this. In connection to what Buddha had taught there are many scholars who would be happy to show that Buddhism is (western) scientific and rational meaning conformity with Aristotelian logic. It is not so, and I remember Prof. Fonseka himself trying to present Kalama Sutta as evidence for the so called scientific method. However, he has now realized that there is a Part II to Kalama Sutta referring to the Vinnus .
Prof. Fonseka states: “Prof. Nalin’s answer to his question about the effectiveness of western physics based on western mathematics is their ‘abstractness’”, and that in his view “the effectiveness is the outcome of their concreteness and empirical nature.” However the question I asked was "why western mathematics ‘the subject in which we never know what we are talking about, nor whether what we are saying is true’ has been so effective in western physics" It is different from Prof. Fonseka’s formulation. Western Mathematics is very abstract and western Physics is abstract to a very high degree. It is said that we do not know what we are talking in Mathematics nor whether what we are saying is true, but I presume that Physics is trying to arrive at truth. How can Mathematics with those properties be so effective in Physics as such? On the other hand, if I were to ask Prof. Fonseka why western Mathematics is not effective in Physiology what would his answer be? Concreteness was and is not the hallmark of western science that looks for generalized theories. Even the patients in western medicine are generalized patients and not concrete patients. Finally this talk of empirical nature becomes a travesty when it is claimed that if the appearances (what is grasped through the sense organs) are true, then there is no need for a science. It is said that one starts with observations (experiments, controlled experiments,) then theorize and come back to observations to test the theories. Observations are appearances and how does one know that the theories are true or let us say approaching the truth by comparing the deductions from theories with observations?


Copyright Prof. Nalin De Silva

Mathematics and physics

Home  » Opinion » Mathematics and physics

February 12, 2012, 6:46 pm

The miraculous power of western physics based on western mathematics has enabled Prof. Nalin de Silva to respond on the 10th of February to my article on mathematics and physics published in The Island on the 9th of February. As Sir Arthur Clarke said, any sufficiently advanced technology is indistinguishable from magic (Clarke’s 3rd Law). Having informed us that he went to the UK many moons ago by an airplane Prof. Nalin says that he is "much younger now" (sic) than he was then. I believe this was a slip i.e. a small unimportant mistake, and what he really meant to say is that he is now "much older", but with my friend Nalin you never can tell. From past experience I know that when he uses a word it means just what he "chooses it to mean, neither more nor less". That is why for years I have avoided arguing with him although I often read the lucubrations of his lateral-thinking mind.


Relativity


In the present context because Prof. Nalin went to and returned from the UK by air to write a thesis on Relativistic gravitational effects in Astrophysics, I must bend over backwards to make sense of his claim that he is much younger after he came back than before he went. If I have got it right, according to Einstein’s theory of special relativity, the passage of time can be slowed down. If time can indeed be slowed down it is not intrinsically absurd to suppose that it might even be reversed. So Prof. Nalin’s claim that he is younger now than when he went to the UK can be understood in terms of the following popular limerick:


There was a young lady called Bright,


Who travelled much faster than light.


She set off one day


In a relative way,


And came back the previous night.


Buddhism


Leaving banter on one side, in his response to me, Prof. Nalin refers to a Bodhisatva, dukkha, anicca, and avidya. Obviously he is steeped in Buddhist thought and if he says that he prefers his understanding of Buddhist doctrine and cultural ethos to every other approach to life in this world, who am I to contradict him? For my part, my understanding of what the Buddha taught about the way to achieve well-being and happiness through the elimination of greed, hatred and delusion is quite compatible with my understanding of the modern scientific outlook. This implies that acceptance of my understanding of what the Buddha taught does not require the rejection of my understanding of the modern scientific outlook. In any case, my position has nothing to do with westerners having "imposed their needs on us through colonialism" as claimed by Prof. Nalin. I know that he genuinely believes that my position is due to my lack of sufficient intelligence to understand these matters in the way his first-class mathematical brain does. That is why when exasperated by what he regards as my invincible stupidity and intractable obstinacy, he occasionally calls me a matta (i.e. a dullard) to my face. Who knows, he may well be right!


Abstraction & Empiricism


Prof. Nalin’s answer to his question about the effectiveness of western physics based on western mathematics is their "abstractness". My view is that the effectiveness is the outcome of their concreteness and empirical nature. Sense perception (as opposed to abstract thinking) if not the sole legitimate source of knowledge, is critically the final court of appeal of the validity of modern science. For example, Einstein’s counter-intuitive claim about the relative nature of time, that is to say that the passage of time can slow down, was empirically tested in 1971. Four identical atomic clocks were sent on flights twice around the world, two eastwards and two westwards. Their times were compared with a matched clock on the Earth’s surface in the United States. It was found that the moving clocks had lost a fraction of a second compared with the grounded clock in accordance with the theory of special relativity. (See: 50 physics ideas you really need to know by Joanne Baker, Quercus, page 163. www.quercusbooks.co.uk)



Carlo Fonseka

Mathematics and Physics

I am afraid my senior colleague and friend Prof. Carlo Fonseka has not answered my question. The question I posed in my letter to the editor on 6th February 2012 was "why western mathematics ‘the subject in which we never know what we are talking about, nor whether what we are saying is true’ has been so effective in western physics" Without answering the question Prof. Fonseka make certain statements (The Island - 9th February 2012) , which are not that relevant. However, I will deal with them with pleasure.


Prof. Fonseka says to “seek comfort” he has “to understand what is happening” in his “environment in terms of cause and effect relationships i.e. gain knowledge about how nature works”. The comfort referred to by Prof. Fonseka may not be the same as what some others may mean by “comfort”. For example a Bodhsathva would have a different objective in life and there are many others who see “dukkha” in “comfort”. There are different attitudes to life in different cultures but unfortunately we are now dominated by western idea of “seeking comfort”. The knowledge systems created by people differ due to these differences among others, and it has to mentioned that Medieval Europe with attitudes based in Catholic culture was not able to create western science. It needed a revolution in Chinthanaya as I call it, in the sixteenth century.


Even if we forget these differences and go with Prof. Fonseka’s idea of “understanding” what is happening in the environment and gaining “knowledge about how nature works”, and assuming that western Physics tries to gain knowledge about how nature works, the question is how could it be done with Mathematics ‘the subject in which we never know what we are talking about, nor whether what we are saying is true’ in the words of Bertrand Russell. In Mathematics one is not bothered to “know” whether the axioms of the particular branch one studies is “true”, and all that one is interested is in obtaining some other propositions from those axioms using formal logic. My question is if western Physics tries to “gain knowledge about how nature works” how can it do the same with western Mathematics.


Prof. Fonseka says: “ I have gradually realised that the most reliable knowledge available to me has come from the collective experience of human beings living in the east or west, north or south who have observed aspects of the world with their five senses, used their reason to figure out causal explanations for their observations and then checking the validity of their explanations by putting them to the test of experience. Experience has shown humankind that in formulating causal explanations (hypotheses) the use of formal systems of reasoning has greatly contributed to the reliability and usefulness of the final outcomes. One such formal system is mathematics,” Now this is nothing but what was called scientific method before Popper and much water has flown under the Kelani Bridge as well as the Tower Bridge in London since then. As I am discussing these under my series of articles “on so called scientific knowledge I do not want to delve into it now. However I would like to ask how one knows that A = A as assumed in formal logic, in a world of “anicca”. With A = A there is no change (motion), and I have dealt with this problem in an article on “The logic of change”, published in “Kalyani” the journal of the University of Kelaniya.


Incidentally what Gödel proved was that any formal system that incorporates Arithmetic contains statements that are “Mathematically true” which cannot be deduced from its axioms. Prof. Fonseka may think that western Mathematics is “reliable” but then there were so many other systems that could be considered as reliable. It is true that I went to the UK many moons ago in an Air Ceylon airplane to write a thesis on “Relativistic gravitational effects in Astrophysics”. I had been interested in western Physics and Mathematics as a young person and situation demanded that I gain postgraduate qualifications to continue as a lecturer and I had to make that trip to the UK. However, I am much younger now and air travel is not a necessity at present. I seek no employment in any capacity nor any qualifications in western Science. In any event the motion of airplanes was based also on Newtonian Gravitation, which had been discarded as a “Theory of Gravitation” and shown that there was no gravitation as such by Einstein more than fifty years before I got into that airplane. However, the western scientists have still not discarded it and it is continued to be taught in schools and universities. So much for the “scientific method” and “reliable knowledge”.


People invent, construct instruments, concepts, theories etc., depending on their needs and it is needless to say that needs differ from culture to culture. After coming back from the UK to Sri Lanka then known as Ceylon in another Air Ceylon airplane (could have been the same airplane) I have realized that the westerners have imposed their needs on us through colonialism. I do not want to say there was the “dandumaonara” of Ravana constructed most probably due to some need of that society as an alternative to the airplane, but I can assure Prof. Fonseka who hold a very high position in an institution of the western medical profession, that there are hundreds of western medical doctors who have more faith in Sinhala Nila Vedakama than in western Medicine, probably because the former is more “reliable’, and moreover that some of them practise it.


Now since Prof. Fonseka has not answered my question I give my answer to the same. Western Mathematics is very abstract and western Physics is the most abstract among the western Sciences. Western Mathematics has not been very successful in western Physiology or western Biology for that matter, and the main reason for the effectiveness of western Mathematics in western Physics is this abstractness. Of course there is another reason for the effectiveness. Even in western Physics “we never know what we are talking about, nor whether what we are saying is true”, gravitation on which I worked for my thesis being the best example. However, that does not imply that “we know what we are talking about, and what we are saying is true” in other western sciences or for that matter in any “knowledge constructed by human beings due to Avidya. (Avijja paccaya sankara).(12/02/10)


Copyright Prof. Nalin De Silva

Wednesday 22 February 2012

TNA wants nothing but war

It is said very often that the TNA is following the LTTE policies and is adamant that the so called thirteen plus is implemented. However, though it may appear that the TNA is following the LTTE it is not so. It was the LTTE that followed the policies of the TULF, ITAK (Illankai Thamil Arasu Kadchi – Lanka Tamil State Party or the so called Federal Party), TC (Tamil Congress of G G Ponnambalam), Hindu Mahajana Sabai of Ponnambalam Arunachalam formed way back in 1921 as the first racist political organization in Sri Lanka (Ceylon), the racist policies of Ponnambalam Ramanathan that were all instigated by the English. The LTTE did not appear in the political scene all of a sudden and it was only a product of the evolution of anti Sinhala Buddhist policies of the English and of the Dutch prior to that. The Tamil Vellala leaders in Sri Lanka and of course the non Vellala Prabhakaran were used by the English to suppress the Sinhalas especially the Sinhala Buddhists. I do not want to go into details as I have analyzed racist Tamil politics in “An Analysis of Tamil racism in Sri Lanka” and in many articles written to “The Island” and “Divaina” but it has to be re-iterated that had the Sinhalas accepted the Vellala Coomaraswamy – Ponnambalam family as the leaders in the nineteenth century as the English expected, we would not have had the so called ethnic problem. However, it is to the credit of Sinhala majority outside Colombo and the then English speaking Sinhala Christian (both RC and non RC) lay leadership in Colombo that they did not want to follow the majority of the English speaking Sinhala Buddhist leaders in Colombo and accept the aforesaid family as the leaders of Sri Lanka.

The contemporary history of Sri Lanka is full of ironies. The Coomaraswamy – Ponnambalam family (the much talked about Annada Coomaraswamy in connection with the Nelum Pokuna Mahinda Rajapakse Rangahala and the Nelum Pokuna Mawatha was a cousin of the Ponnambalams) belonged to the Vellala clan who were descendants of the agricultural labourers imported by the Dutch for their tobacco cultivation and had been uplifted in the Hindu hierarchical society from Shudra to much more than Vaishya by the Dutch, English and finally theoretically by Shri Arumugam Navalar. The Tamil Hindus in Sri Lanka did not have the same social structure as the Hindus in India and we do not find either Kshathriyas or Brahmins among the Hindus in Sri Lanka. This fact itself shows that the Tamil Hindus in Sri Lanka do not have a history going back to time immemorial but has tried to follow the Sinhala social hierarchy that itself was a recent phenomenon encouraged especially by the English. The Vellalas were equated to the Govigama or better Radala, and the Sinhalas who lived in the Jaffna peninsula when the Dutch arrived in Sri Lanka were absorbed into the Tamil Hindu society and pushed down the social ladder into the Koviar and other castes.

In the first election to the Legislative Assembly held in 1912 with very limited franchise the English had wanted Ponnambalam Ramanathan to be elected as the representative of the so called educated Ceylonese. Perhaps the English were able to maneuver and get the support of the Sinhala Govigama leaders for the Tamil Vellala leader. However opposition came from the English speaking Sinhala Christians and Catholics who were mainly non Govigama and it became a contest between the Vellala – Govigama and the Sinhala non Govigama who had nominated a Karava candidate. The English educated Sinhala Buddhist Govigamas had become Olcott Buddhist (not to be confused with those who studied at the Buddhist schools) Govigamas by that time and the Sinhalese among the English speaking was represented mainly by the non Govigama Sinhala Christians and Catholics. The politics among the English educated Tamil Hindus revolved round wining the leadership of the entire country with the support of the English and at the same time repressing the non Vellala Tamils. It was after the general elections to the first Parliament in 1947 that Chelvanayakam realized that no Tamil Vellala could become the leader of the entire country through elections and he formed ITAK aka FP to fool the Sinhalas, to establish a separate state in the Northern and Eastern Provinces. In order to justify his aspiration he later claimed that the two provinces were Tamil homeland and that the Tamils were discriminated by the Sinhalas. All these aspirations and claims were finally incorporated into the infamous Vadukodai resolution in 1976, that became a basis for Tamil racist politics thereafter. However, by this time the terrorist “boys” had taken up arms not satisfied with the “methods” adopted by the elders to establish a Tamil Eelam.

The terrorists were only carrying out the politics of the elders in the TULF with arms. However there were groups among the “boys” who had another motivation, namely to fight against the Vellala domination in the Jaffna society. While the anti Sinhala campaign was mainly led by Marxist elements among the terrorists, the fight against the Sinhalas as well as the Vellala leadership was carried on by non Marxists under Prabhakaran. Finally the leadership battle among the terrorists was won by Prabhakaran not in Sri Lanka but in the streets of Chennai. The defeat of Vellala Uma Maheswaran symbolized the passing of the leadership to a Non Vellala (Karaivar) Prabhakaran who went on to murder many a Tamil Vellalas before he turned his guns against the Sinhalas. The clergy of the Catholic and Christian churches who mainly belonged to Non Vellala communities supported Prabhakaran. It is ironical that the leadership among the Vellala Hindus had to support a non Vellala with the backing of the Christian and Catholic churches in order to establish a separate state in the Northern and Eastern provinces. The TULF and later the TNA accepted that the LTTE that carried their anti Sinhala campaign as the sole party that represented the Tamils in Sri Lanka. The English had no problem in supporting Prabhakaran as they were interested only in using the Tamil community as a force against the Sinhalas, especially the Sinhala Buddhists. The church leadership in the country as a whole who in their eagerness to defeat the Sinhala Buddhists supported Prabhakaran and the LTTE wholeheartedly, though there were some priests and many laymen among Sinhalas who did not agree with their shepherds.

All these fights were political and the Sinhalas never agreed with the demands of the Hindu Mahajana Sabai or the TULF or the LTTE. At Thimpu if the Sinhalas had agreed with the Tamil racist demands which were supported by the English and the other western Christian nations ( Norway was only the puppet of English and Americans and Solheim a mere messenger whose position was inflated by the western press in order to hide the real culprits the English.) and of course the Indians. The Sinhalas resisted all these forces and even the thirteenth amendment that was based on the Indo Lanka Accord that recognized Tamil Historical Habitats in other words a homeland was rejected. It was clear that the so called peace talks were leading nowhere but to a Tamil Eelam following the little now more later policy of Chelvanayakam and the Tamil racism and it came to a stage that the anti Sinhala campaign had to be defeated in the battle field which is only an extension of politics using the armed forces. The anti Sinhala campaign was finally defeated at Nandikadal and there is no separate political problem to be solved now, as a military solution is also a political solution. Tamil racist politics continue to exist with the backing of the English and the other western Christian countries and if not for the dispersed Tamil community in those countries, the TNA leadership and the Christian clergy, the westerners would have found it difficult to make an issue against the Sinhalas. It is clear that the west is trying to use so called war crimes and the human rights problem against the President and the Secretary to the Ministry of Defense, and the recent letter from Hilary Clinton to the Minister of Foreign Affairs demonstrates what is in store for the country.

TNA realizing that the Nandikadal victory can be reversed only through a military exercise is now preparing the ground for another “war”. This time it is not going to be another non Vellala Prabhakaran who would lead the fight against the Sinhalas but the Anglican Christian David Cameron. The TNA is aware of what they are doing and Hillary Clinton would press the minister G L Peiris to accept that war crimes had been committed in the last stages of the humanitarian operations. The TNA does not want a Parliamentary Select Committee nor anything else but war and only war. The war this time would be fought by the western mercenaries with some remnants of the LTTE, Janarala of JVP, the NGOs again funded by the western governments, the free media people living in the west under the auspices of the western countries and of course some disgruntled elements of the UNP. If the other groups unite under the leadership of the President Mahinda Rajapakse the mercenaries would learn a lesson that they could not learn in the Arab world.(12/02/08 - non published)

Copyright Prof. Nalin De Silva

දෙමළ ජාතිවාදයේ වත්මන් අවශ්‍යතාව

දෙමළ ජාතිවාදයට අද අවශ්‍ය කුමක් ද? දහතුන ද? ඉන් ඔබ්බට ද? එසේත් නැත්නම් දෙමළ ඊළමක් ද? දෙමළ ජාතිවාදයේ අවශ්‍යතාව තීරණය වන්නේ එංගලන්තය ප්‍රධාන බටහිර රටවල් අතිනි. අපට දෙමළ ත්‍රස්තවාදය පරාජය කිරීමට හැකිවුවත් දෙමළ ජාතිවාදය මතවාදීව පරාජය කිරීමට හැකි වුවත්, දෙමළ ජාතිවාදය පරාජය කිරීමට නොහැකි වී ඇත්තේ එය බටහිර රටවල් අතින් පෝෂණය වන බැවිනි. අද සම්බන්ධන් ප්‍රමුඛ දෙමළ ජාතික සංධානයට තනිව ම දේශපාලනිකව කළ හැකි දෙයක් නැත. එහෙත් බටහිරයන් විසින් රැකෙන ඔවුහු බටහිරයන්ගේ අවශ්‍යතාව වෙනුවෙන් පෙනී සිටිති. දෙමළ ජාතිවාදය ආරම්භයේ සිට ම පෙනී සිටියේ ලන්දේසීන්ගේ හා ඉංගිරිසින්ගේ අවශ්‍යතාව වෙනුවෙන් බැවින් මෙහි අමුත්තක් ද නැත. ලන්දේසීහු දහහත්වැනි සියවසේ කෘෂිකාර්මික කම්කරුවන් වූ ද දෙමළ හින්දු කුල ධුරාවලියේ ශුද්‍රයන් වූ ද වෙල්ලාලයන් තම දුම්කොළ වගාව සඳහා කෝරමණ්ඩල වෙරළින් මෙරටට ආනයනය කළ දිනයේ සිට ඔවුන් සිංහලයන්ට විරුද්ධව යොදාගත්හ. එහි පළමු පියවරක් ලෙස වෙල්ලාලයන් හින්දු කුල ධුරාවලියේ වෛශ්‍ය තත්වයට ද වඩා උසස් කරනු ලැබූහ. මෙරට හින්දු සමාජය අවසාන විග්‍රහයේ දී ව්‍යුහාත්මක ව සකස් කෙරී ඇත්තේ සිංහල කුල ක්‍රමය දෙස බලා මිස ඉන්දියාවේ කුල කුමය බලාගෙන නො වේ. එහෙත් එයට ඉන්දියාවේ දරුණු කුල පීඩනය එකතු වී ඇත. එම කුල පීඩනය පසුව සිංහල සමාජයට ද ලන්දේසි හා ඉංගිරිසි යටත්විජිත සමයන්හි දී එකතු වී ඇත. ඒ කෙසේ වෙතත් ඉංගිරිසි යටත්විජිතවාදීන්ගේ පාලන සමයෙහි ඉහළට ඔසවනු ලැබූ පොන්නම්බලම් කුමාරස්වාමි පවුල ද කෘෂිකාර්මික කම්කරුවන්ගෙන් ම පැවත ආවෝ වෙති. ලන්දේසීන් හා පසුව විශේෂයෙන් ම ඉංගිරිසින් රටේ නායකත්වයට වෙල්ලායන් පත්කිරීමට උත්සාහ ගත්තේ සිංහලයන්ට පහර ගැසීමට ය. සිංහලයන්ට, විශේෂයෙන් ම සිංහල බෞද්ධයන්ට මෙරට හිමි තැන නැති කිරීමට ලන්දේසිහු ද ඉංගිරිසිහු ද වෙල්ලාලයන් යොදාගත්හ. දහනවවැනි සියවසේ ව්‍යවස්ථාදායක මණ්ඩලය ඇතිකළ දිනයේ සිට මෙරට දෙමළ ජාතිවාදය ඉංගිරිසින්ගේ අනුග්‍රහයෙන් ක්‍රියාත්මක වූයේ කෙසේ ද යන්න ප්‍රභාකරන් ඔහුගේ සීයලා බාප්පලා හා මස්සිනාලා කෘතියෙහි සඳහන් වෙයි.

මේ ජාතිවාදය මුල දී රටේ ම නායකත්වයට වෙල්ලාලයන් පත්කිරීමට කටයුතු කළත් එයට ඉඩක් නොමැති බව 1947 ප්‍රථාම පාර්ලිමේන්තු මැතිවරණයෙන් පසුව චෙල්වනායගම් දැනගත්තේ ය. දකුණු ඉන්දීය ක්‍රිස්තියානි සභාවට අයත් වූ ඔහුු ඉන්පසුව ක්‍රියා කළේ සිංහලයන්ගෙන් දෙමළ ජනයාට අසාධාරණකම් වී ඇතැයි කියමින් දෙමළ ජනයාගේ ඊනියා වාසභුමි යැයි කියූ උතුරු හා නැගෙනහිර පළාත්වල වෙන ම රාජ්‍යයක් පිහිටුවා ගැනීමට ය. ඔහු ඒ සඳහා 1949 දී ලංකා දෙමළ රාජ්‍ය පක්‍ෂය ද පිහිටුවා ගත්තේ ය. එය පිහිටුවා ගත්තේ සිංහල රාජ්‍ය භාෂා පනත සම්මත කරගත් 1956ටත් ජනරජ ව්‍යවස්ථාව සම්මත කරගත් 1972ටත් විශ්වවිද්‍යාලවලට ඇතුළත් වීමේ දී මාධ්‍යය මත ප්‍රමිතිකරණයකට ලක්කෙරීම නිසා දෙමළ ශිෂ්‍යයන්ට අසාධාරණයක් සිදුවිණි යැයි කී 1972ටත් පෙර බව දෙමළ ජාතිවාදීන්ටත් පඬියන්ටත් අමතක වී ඇත. 1976 දී සියළු දෙමළ හා මුස්ලිම් පක්‍ෂ එකතු කරගත් චෙල්වනායගම් උග්‍ර සිංහල විරේාධී සංවිධානයක් පිහිටුවා ගෙන අපකීර්තිමත් වඩුකොඩේ යෝජනාව සම්මත කරගත්තේ ය. එහි දී දෙමළ ජාතිවාදීහු එතෙක් තමන් පදනම් වූ මතවාද කුමානුකූලව ගොනුකර ගැනීමට ද සමත්වූහ. ඔවුන්ට අනුව දෙමළ ජනයා වෙන ම ජාතියක් වූ අතර, අනාදිමත් කාලයක් තිස්සේ ලංකාවේ පදිංචි වී සිට ඇතෂ සිංහල ජනයා පසුව පැමිණ දෙමළ ජනයා බලයෙන් පහකර රාජ්‍යත්වය ලබාගෙන ඇතෂ පසුව උතුරු හා නැගෙනහිර පළාත්වලට සීමා වූ දෙමළ ජනයා එහි වෙන ම රාජ්‍යයක්, විභේෂයෙන් ම උතුරු පළාතේ පවත්වාගෙන ගොස් ඇතෂ පෘතුගීසීන් පෑමිණෙන විට මෙරට දෙමළ රාජ්‍යය ද ඇතුළු ස්වාධීන රාජ්‍යය කිහිපයක් තිබූ නමුත් අවසානයේ දී ඉංගිරිසින් ඒ සියල්ල එකතුකර ලංකාවේ ප්‍රථම වරට ඒකීය රාජ්‍යයක් බිහිකර ඇතෂ ඒ ඒකීය රාජ්‍ය ඉංගිරිසින් සිංහලයන්ට භාර දී ආපසු ගිය අතර සිංහලයන් (සිංහල ආණ්ඩු) දෙමළ ජනයාට අසාධාරණකම් රාශියක් කර ඇතෂ උතුරු හා නැගෙනහිර දෙමළ ජනයාගේ නිජභූම්ය වන අතර සිංහලයන්ගෙන් එය නිදහස් කර ගැනීමට කාලය පැමිණ ඇතෂ මේ අදහස් 1976 ට පෙර ද තිබී ක්‍රමයෙන් විකාශය වී වඩුකොඩේ යෝජනාවට ගොනුකර තිබිණි. මේ සියල්ල අසත්‍ය බව අමුතුවෙන් කිවයුතු නො වේ. පසුව පැමිණි යැයි කියන සිංහලයන්ට ඉන්දියාවේ වංගය - බෙංගාලය, කාලිංගය –- ඔරිස්සාව ආදී ප්‍රන්ත සමග වැඩි සම්බන්ධයක් තිබිය යුතු වූ නමුත් අදත් තමිල්නාඩුව සමග සම්බන්ධකම් පවත්වන්නේ දෙමළ ජනයා ය. මෙරට තිබූ එක්සේසත් රාජ්‍යය ගැන කිසිම සඳහනක් නොකිරීමට දෙමළ ජාතිවාදීහු වගබලා ගත්හ. අප මේ බොහොමයකට පිළිතුරු දී ඇති අතර තවත් අය ද තමන්ගේ එකතු කිරීම් කර ඇත.

බටහිරයන්ගේ අනුග්‍රහය ඇතිව ඉන්දියාව අප මත පළාත් සභා ඇටවූයේ ප්‍රශ්නය දෙමළ ජාතිවාදීන් සූත්‍රගත කළ ආකාරය මත පදනම් වෙමිනි. දෙමළ ජාතිවාදීන් කියා සිටි එක කරුණකටවත් සිංහලයෝ එකඟ නො වුහ. එයට එකඟ වූ අය සිංහලයන් අතර සිටියේ නම් ඔවුහු කසිකබල් මාක්ස්වාදීන්, සත පහක වටිනාකමක් හෝ සමාජ බලපෑමක් හෝ නැති පශ්චාත්නූතනවාදීන් හා පශ්චාත්මාක්ස්වාදීන්, ඊනියා ලිබරල්වාදීන්, බටහිර රාජ්‍ය මගින් තම මත ප්‍රචාරය කිරීම සඳහා හැටේ දශකයෙන් පසුව පිහිටවු ඊනියා රාජ්‍ය නොවන සංවිධාන, බටහිරයන්ගේ ම අනුග්‍රහයෙන් පිහිටුවනු ලැබූ ඊනියා සිවිල් සංවිධාන, (ග්‍රාම සංවර්ධන සමිති, කුලඟන සමිති ආදී අව්‍යාජ රාජ්‍ය නොවන සිවිල් සංවිධාන දුර්වලකර හරිනු ලැබිණි), ඊනියා භාෂණ නිදහස වෙනුවෙන් බටහිර මුදලින් පෙනී සිටියවුන්ගේ සංවිධානවල, ඇතැම් ජනමාධ්‍යවේදීන් යැයි කියාගත්තවුන් ආදීන් අතර වූහ. ඔවුන්ට සමාජයේ කිසිම බලපෑමක් කිරීමට නොහැකි වුවත් සිංහල විරෝධි සතිඅන්ත කසිකබල් පුවත්පතක්, ක්‍ෂණික නූඩ්ල්ස් වැනි ක්‍ෂණික පුවත්පත් සාකච්ඡා, ලිප්ටන් වටරවුමේ හා කොටුව දුම්රිය ස්ධානය ඉදිරිපිට ක්‍ෂණික උද්ඝොෂණ (පපඩම් සාකච්ඡා හා පපඩම් උද්ඝෝෂණ) ආදී උප්පරවැට්ටි ඔස්සේ ජනමාධ්‍යවල පෙනී සිටියහ. මුළු රටෙන් ම ඡන්ද පනස්දාහක් ගත නොහැකිව බටහිරයන්ගේ මත පුනරුච්චාරණය කරන සංවිධානවලට ජනමාධ්‍යයෙහි ලැබෙන තැන කිසිසේත් ම සමානුපාතික නියෝජනත්වයක් යැයි කිවහැකි නො වේ. මේ පුස්සන්ගේ පක්‍ෂපාතකම් පැත්තක තබා ඉන්දු ලංකා ප්‍රෝඩා ගිවිසුමට හා පළාත් සභාවලට සිංහලයෝ විරුද්ධ වූහ. එහෙත් බටහිරයන්ගේ හා ඉන්දියාවේ බලපෑම මත පළාත් සභා ක්‍රියාත්මක විණි. 75% ක සිංහල බහුතරයක් අමතක කර පළාත් සභා සාර්ථක කරගැනීමට ඉන්දියාව, බටහිරයන්, දෙමළ ජාතිවාදීන් හා ඔවුන්ගෙන් වැටුප් හෝ වෙනත් ආධාර හෝ ලබන ඉහත සඳහන් පුස්සන් වෙර විරිය කළ නමුත් එසේ කරගැනීමට ඔවුන්ට නොහැකි විය. එංගලන්තය හා ඇමරිකාව ප්‍රධාන බටහිර ක්‍රිස්තියානි යටත්විජිතවාදයේ අවශ්‍යතාව මත නෝර්වේ හා ස්වීඩනය ඊනියා සාම සාකචිඡා ඔස්සේ දෙමළ ජාතිවාදයේ අවශ්‍යතා එක් පැත්තකින් ඉටුකළ අතර අනෙක් පැත්තෙන් බටහිර රටවල් දෙමළ ත්‍රස්තවාදීන්ට ආයුධ හා මුදල් ලබා දුනි. එහෙත් සිංහල බහුතරය ඒ එකකින්වත් පරාජය කිරීමට දෙමළ ජාතිවාදයට හා බටහිරයන්ට හා ඉන්දියාවට නොහැකි විය. අවසානයේ දී ප්‍රභාකරන් පරාජය කිරීමට නොහැකි අයකු ලෙස කියැවුණු මතය ද පරාජය කළ සිංහලයෝ දේභපාලනික ව පළාත් සභා ද කොටි සංවිධානය සමග නන්දිකඩාල් කලපුවේ ගිල්ලවූහ.

එහෙත් අද තවමත් බටහිරයන්ගේ අවශ්‍යතාව හා අනුග්‍රහය මත දෙමළ ජාතිවාදය ක්‍රියාත්මක වෙයි. බටහිර සිටින විසිරුණු දෙමළ ජනයා හා සම්බන්ධන්ලා මෙහි දී ප්‍රධාන වශයෙන් ම යොදා ගැනෙති. අද කළ යුත්තේ හැකිනම් පළාත් සභා මුළුමනින් ම අහෝසි කිරීමය. එසේ නොහැකි නම් ඉඩම් හා පොලිස් බලතල නොදී් සෞඛ්‍ය හා අධ්‍යාපන බලතල ආපසු ලබාගත යුතු ය. අද අධ්‍යාපන ඇමතිතුමා පාසලෙන් ඉතිහාසය අයින්කිරීමට යන බව සැළ ය. ඒ 1972 දී කළ වරදක් නැවත කිරීම ය. පරිසරය ජාතික උරුමය සමග පටලවා නොගත යුතු ය. කළ යුත්තේ ඉතිහාසය හා ජාතික උරුමය එකතු කිරීම ය. අධ්‍යාපන ඇමති තරමට ජාතිකත්වයක් නැති ඇමතිවරුන් කෙසේ ක්‍රියාකරන්නේ දැයි අපට සිතාගත හැකි ය. අද මහින්ද රාජපක්‍ෂ මහතා වෙනුවෙන් පෙනී සිටින ඇමතිවරු කී දෙනෙක් වෙත් ද? නන්දිකඩාල් කලපුවේ දී දුන්නේ දේශපාලන විසඳුම බව අප පුන පුනා කියා ඇත. හමුදා මෙහෙයුමකින් ලබන ජයග්‍රහණ යනු දේශපාලන විසඳුම් වෙයි. සම්බන්ධලා මේ බව දනිති. ඔවුන් නැවතත් දහතුනෙන් එහා යෑමට කතාකරන්නේ වෙනත් අරමුණකිනි. අද සරත් ෆොන්සේකා වෙනුවෙන් පෙනී සිටින්නන්ට ද, දෙමළ ජාතිවාදීන්ට ද, පුස්සන්ට ද, ජනරළට හා ජ වි පෙට ද අවශ්‍ය එක් දෙයක් පමණකි. කලබල, උද්ඝෝෂණ, වර්ජන ආදිය ඇතිකර ඊනියා මානව අයිතිවාසිකම් රැකීමට කියමින් බටහිරයන්ට ඔවුන්ගේ ප්‍රතිපත්තිවලට පටහැණි ක්‍රියාමාර්ග ගන්නා මහින්ද රාජපක්‍ෂ ආණ්ඩුව පෙරළා දැමීමට උදව් කීිරීමට ය. සරත් ෆොන්සේකාගේ සුදු කොඩි සම්බන්ධයෙන් කිසිවක් කිව නොහැක්කේ එය අධිකරණය ඉදිරියේ ඇති බැවිනි. එහෙත් ඔහු ද 2009 ජුනි මාසයෙන් පමණ පසු මෙහෙයවනු ලබන්නේ බටහිරයන් විසිනි. දෙමළ ජාතිවාදී සම්බන්ධන්ලාට ද අවශ්‍ය මහින්ද රාජපක්‍ෂ හා ගෝඨාභය රාජපක්‍ෂ මහතා ඊනියා ජාත්‍යන්තර අධිකරණයට යැවීමට ය. ඔවුන්ට සරත් ෆොන්සේකා ඒ අධිකරණයට යැවීමට අවශ්‍ය නැත. දෙමළ ජාතික සංවිධානය අද දහතුනට ඔබ්බට යෑමට උත්සාහ දරන්නේ ඒ ඔස්සේ චෙල්වනායගම් ක්‍රමයේ සත්‍යග්‍රහ මගින් කලබල ඇතිකර ආණ්ඩුව පෙරළා දැමීමට ය. ඒ අතර් ඔවුහු කලබල ඇති කිරීමට ජනරළ හා වෙනත් කණ්ඩායම්වල ද ආධාරය පතති. මහින්ද රාජපක්‍ෂ මහතාට විකල්පයක් වී නම් මෙරට මේ වන විටත් මාලදිවයිනක් ලිබියාවක් බවට පත්කර අවසාන ය.

Mathematics and Physics

Prof. Carlo Fonseka’s article on the nature of Mathematical Knowledge that appeared on 5th February 2012 in “The Sunday Island” prompted me to pen these words. We as students knew that (Pure) Mathematics consists of the set of propositions of the form p implies q, and in fact one of the questions set by my respected teacher late Prof. Douglas Amarasekera for the final examination in the year I sat (in 1967) was on this proposition, which I must say that I answered with delight. I do not know what exactly Prof. Amarasekera had told Prof. Carlo Fonseka on Mathematics and Logic but all that I have to say is that Mathematics cannot be reduced to Logic. Bertrand Russell who himself undertook the task of showing that Mathematics could be reduced to logic with his friend A . N. Whitehead failed in his attempt. Later with his incompleteness theorems Gödel showed that the celebrated Hilbert Programme also failed and since then we know that the formalist methods though used in Mathematics are strictly speaking do not hold water. Western Mathematics is another system of knowledge created by human beings mostly of the male variety just as much Vedic Mathematics is, which is different from the former, and interested readers on this matter may refer to articles by Prof. Raju, though he does not seem to have grasped the idea of culture dependence of knowledge systems created by human beings.

I am a fan neither of western Mathematics nor of western Physics, though I have a very limited knowledge in both, but could Prof. Carlo Fonseka or anybody else explain why western Mathematics "the subject in which we never know what we are talking about, nor whether what we are saying is true", has been so effective in western Physics in which many people appear to think that they know what they are talking about.(12/02/06)


Nalin De Silva

නිව්ටෝනීය රූප කලාප

පටිච්චසමුප්පදායෙහි විඤාඤාණ පච්චයා නාම රූප, නාම රූප පච්චයා විඤ්ඤාණ ආදී වශයෙන් ද යෙදෙන බව බොහෝ දෙනා නො දනිති. එයට හේතුව අප ඉගෙන ගන්නා පටිච්චසමුප්පාදයෙහි එසේ නාම රූප පච්චයා විඤ්ඤාණ යනුවෙන් සඳහන් නො වීම ය. බුදුන් වහන්සේ ධර්මය දේශනා කර ඇත්තේ ඒ ඒ දම්සභා මණ්ඩපයට ය. එසේත් නැතහොත් ඒ ඒ පුද්ගලයාට ය. එබැවින් සූත්‍ර දේශනා සන්දර්භය මත පිහිටා කරන ලද්දේ වෙයි. සූත්‍ර දේශනාවල සන්දර්භය ගැන සැලකිල්ලක් නොදක්වා ඒ නිරපේක්‍ෂ දැනුමක් ලෙස ගැනීම වරදකි. විඤාඤාණ පච්චයා නාම රූප, නාම රූප පච්චයා විඤ්ඤාණ ආදී වශයෙන් දේශනා කරන ලද්දේ චක්‍රීය යැයි සිතෙන තර්ක ක්‍රමයකින් මනස අවුල් කර නොගත් අයට යැයි සිතිය හැකි ය.

දැනට අවුරුදු විසිපහකට පමණ ඉහත දී මා විඤාඤාණ පච්චයා නාම රූප, නාම රූප පච්චයා විඤ්ඤාණ ආදී වශයෙන් සඳහන් වී ඇති බව මෙරට වාසය කළ මහා විද්වතකු ලෙස පිදුම් ලත් එමෙන් ම බෞද්ධ මනෝ විශ්ලේෂණය පිළිබඳ පශ්චාත් උපාධියක් ලත් මහාචාර්යවරයකුට පැවසූ විට මහු කෝපයට පත් ව එසේ තිබෙන්නේ කොහේ දැයි ඇසුවේ ය. එවැන්නක් දේශනා කර ඇති බව පිළිගැනීමටවත් එතුමා කැමති නො වී ය. එහෙත් අවශ්‍ය අයකුට පූජ්‍ය කටුකුරුන්දේ ඤාණානන්ද හිමිපාණන් වහන්සේ ලියා ඇති මනසේ මායාව නමැති පොත කියවීමෙන් ඒ පිළිබඳ ව වැඩිදුර දැනගත හැකි ය.

ඇරිස්ටෝටලීය න්‍යායට අනුව රේඛීය තර්කයට පුරුදු වී ඇති මෙරට සිටින බටහිර උගතුන්ට ඔවුන් බුද්ධ ධර්මය පිළිබඳ පශ්චාත් උපාධිලාභීන් වුවත් චක්‍රීය ව සිතීමට සිත එකඟ කරවා ගත නො හැකි ය. බටහිර විශ්වවිද්‍යාලයකින් බුද්ධ ධර්මය පිලිබඳ පශ්චාත් උපාධියක් ලැබීම ම එහි දී බාධකයක් වන්නේ යැයි සිතිය හැකි ය. මහා ප්‍රාඥ සැරියුත් මහා රහතන් වහන්සේ ද විඤාඤාණ පච්චයා නාම රූප, නාම රූප පච්චයා විඤ්ඤාණ ආදී වශයෙන් දේශනා කර ඇත. බොහෝ විට එවැනි අවස්ථාවල නාම රූප හා විඤ්ඤාණ ලී දෙකකින් සැදි කරුවක් ලෙස දැක්වෙයි. කරුවෙහි එක් ලීයක් ගත් විට අනෙක් ලීය ද ඇද වැටෙයි. නාම රූප හා විඤ්ඤාණ ද එසේ ය. එකක් අනෙක මත රඳා පැවැත්තෙවයි. ඥාණානන්ද හිමියෝ නාම රූප හා විඤ්ඤාණ දිය සුළියක් ලෙස හඳුන්වති. අපි දිය සුළියට හසු වී එහි කැරකෙමින් සිටින්නෙමු.

අප වෙනත් දේ මෙන් ම නිව්ටෝනීය වස්තු ද දකින්නේ නාම රූප පටළැවිල්ල හේතුකොට ගෙන ය. බාහිර ව පවතින්නේ යැයි කියැවෙන වස්තු අභ්‍යන්තර ව මනසෙන් හඳුනාගන්නේ මනස හා වස්තුව දෙකක් ලෙස ගැනීමෙනි. එහෙත් මනස හා වස්තුව යනු එසේ අභ්‍යන්තර ව හා බාහිර ව පවතින දේ නොව විඤ්ඤාණය නාම රූප සමග එකතු වී කරන මායා දර්ශනයකි. ඊනියා රූපයක් ඊනියා නිරීක්‍ෂකයාගෙන් වෙන් ව පවතිනවා නො වේ. සංකල්පයක් නොමැතිව රූපයක් දැකගත නො හැකි ය. ඊනියා වස්තුවකින් ඇසට ලැබෙන සංඥා මොළයට යෑමෙන් අපට වස්තුවක් පෙනෙනවා නොව අප විසින් ම වස්තුව මවාගනු ලැබේ.

අප කලින් සඳහන් කළ පරිදි වස්තුව වස්තුවක් ලෙස එක්වර දැකීමට සමත් ඉන්ද්‍රියයක් අපට නැත. ඇසෙන් අපට පෙනෙන්නේ ඊනියා වස්තුවේ හැඩය පමණකි. ස්පර්ශයෙන් එහි තද බව දැනෙයි. එහෙත් වස්තුව දැනෙන්නේ කිනම් ඉන්ද්‍රියයකට ද? හැඩය තද බව ආදිය ඉන්ද්‍රිය ගෝචර ව පවතින දේ ලෙස ගත්ත ද, වස්තුව, එනම් මේසය, පුටුව ආදිය, ඉන්ද්‍රිය ගෝචර වූවක් ලෙස ගන්නේ කෙසේ ද? වස්තුව යන්න මනසේ නිර්මාණයක්, සකස්කිරීමක් පමණකි. මෙයින් අදහස් වන්නේ ඊනියා වස්තුවේ හැඩය, තද බව ආදිය නිරීක්‍ෂකයා යැයි කියන්නකුගෙන් ස්වායත්ත ව පවතින බව නො වේ. හැඩය, තද බව ආදිය ද විඤ්ඤාණයේ හා නාම රූපයේ සකස් කිරීමකි. ඒ ඒ නිරීක්‍ෂකයාගේ සකස් කිරීම් වෙනස් වන්නේ එබැවිනි.

සිංහල ථෙරවාද බෞද්ධ සාහිත්‍යයට අනුව චිත්තක්‍ෂණ දහහතක් රූපක්‍ෂණයකට සමාන වෙයි. මෙහි දී සඳහන් කළ යුතු ප්‍රධාන ම කරුණ වන්නේ චිත්තක්‍ෂණය ද සාපේක්‍ෂ බව ය. අපවත් වී වදාළ බෝධි හිමියන් පෙන්වා දී ඇති ආකාරයට නිවන හැරෙන්නට පරමාර්ථ ධර්ම යැයි සැලකෙන ධර්ම චිත්තයට සාපේක්‍ෂ ය. සිංහල ථෙරවාද බෞද්ධ සාහිත්‍යයෙහි චිත්තක්‍ෂණ දහහතක් රුපක්‍ෂණයකට සමාන යැයි සඳහන් වී ඇත. රූප කලාපයක් ග්‍රහණය කරගැනීමට, එනම් එලෙස සංස්කරණය කර ගැනීමට චිත්ත දහහතක කාලයක් (කාලය යනු පඤ්ඤත්තියක් පමණක් බව අමතක නොකළ යුතු ය) අවශ්‍ය බව මෙයින් කියැවෙයි.

අපට එය තේරුම් ගැනීම අපහසු නො වේ. එක් චිත්තයකට හසුවන්නේ ඊනියා වස්තුවේ හැඩය විය හැකි ය. එහි යම් තොරතුරු ද රැගත් ඊළඟ චිත්තය ඊනියා වස්තුවේ පාට සංස්කරණය කර හඳුනාගන්නවා විය හැකි ය. අවසානයේ දී එවැනි චිත්ත දහහතක් එකතු වී සංස්කරණය කරන ලද සියළු තොරතුරු නැවතත් සංස්කරණය කර අපට ඊනියා වස්තුවක්, රූප කලාපයක් ලබා දෙනවා විය යුතු ය. මෙහි දී පොත පතෙහි රූපය යනුවෙන් නොව රූප කලාපය යන්න යොදා ගෙන තිබීම වැදගත් වේ යැයි සිතමි. රූපය යන වචනය වෙනුවට රූප කලාපය යන්න යොදා ගැනීමෙන්, ඊනියා වස්තුවක් යනු චිත්ත දහහතකට හසුවන කලාපයක් මිස එක් චිත්තයකට පමණක් හසුවන රූපයක් නොවේ ය යන්න ගම්‍ය වෙයි.

නිව්ටෝනීය වස්තුවක එක විට පිහිටීම මෙන් ම ගම්‍යතාව ද මැනගැනීමට හැකි යැයි අපි කියමු. එනම් මේ රූප කලාපයෙහි අප විසින් සකස්කර ගන්නා ලද වස්තුවෙහි පිහිටීම මෙන් ම ගම්‍යතාව ද ඇත. වෙනත් වචනවලින් කියන්නේ නම් එම රූප කලාපයෙහි වස්තුවේ පිහිටීම මෙන් ම ගම්‍යතාව ද සකස් කෙරී ඇත. එය චිත්තක්‍ෂණ දහහතක කාලයක සිදු වන්නේ යැයි සිංහල ථෙරවාද බෞද්ධ සාහිත්‍යයෙහි සඳහන් වෙයි. මෙහි දී වැදගත් වන්නේ එය චිත්තෂණයක දී සිදු නොවී චිත්තක්‍ෂණ දහහතක දී සකස් කරගැනීමට කල් වේලා දී තිබීම ය. එහෙත් චිත්තක්‍ෂණ දහහතකට අඩුවෙන් ගතහොත් අපට ඊනියා වස්තුවේ ගුණ සියල්ල දැනගත හැකි ද?

චිත්තක්‍ෂණයක් පමණක් නොව චිත්තක්‍ෂණ දහහතක් යනු ද ඉතා සුළු කාලයකි. ඒ සුළු කාලයෙහි අපට නිව්ටෝනීය වස්තුවක පිහිටීම ගම්‍යතාව ආදී ගුණ මැණගත හැකි ය. එනම් අපට ඒ කාලයෙහි ඒ සියළු ගුණ සහිත වස්තුවක් සකස්කර ගත හැකි ය. එහෙත් එයට අඩු චිත්තක්‍ෂණ ප්‍රමාණයක දී අපට මුළු වස්තුව ම නිරීක්‍ෂණය කළ නො හැකි ය. අපට කළ හැකි වන්නේ එක්කෝ ගම්‍යතාව නොමැතිව පිහිටීම පමණක් සකස්කර ගැනීමට ය. නැතහොත් පිහිටීම නොමැතිව ගම්‍යතාව පමණක් සකස්කර ගැනීමට ය. එනම් එක්කෝ ගම්‍යතාව නොමැතිව පිහිටීම පමණක් නිරීක්‍ෂණය කිරීමට ය. නැතහොත් පිහිටීම නොමැතිව ගම්‍යතාව පමණක් නිරීක්‍ෂණය කිරීමට ය.

නිව්ටෝනීය වස්තුවක් හෙවත් රූප කලාපයක් චිත්තක්‍ෂණ දහහතක දී සකස්කර ගත හැකි ය. අනෙක් පැත්තට චිත්තක්‍ෂණ දහහතක දී නිව්ටෝනීය වස්තුවක් හෙවත් රූප කලාපයක් සකස්කර ගත හැකි ය. ඒ එසේ නම් ක්වොන්ටම් අංශු සම්බන්ධයෙන් සිදුවන්නේ කුමක් ද? සාමාන්‍ය මිනිසකුට රූප කලාපයක් ග්‍රහණය කර ගැනීමට, එනම් රූප කලාපයක් සකස්කර ගැනීමට චිත්තක්‍ෂණ කීයක් අවශ්‍ය ද? එය චිත්තක්‍ෂණ දහහත ද? චිත්තක්‍ෂණ දහහතකින් පමණක් සකස්කර ගත නොහැකි රූප කලාප වේ ද? එමෙන් ම යම් කිසි රූප කලාපයක් ග්‍රහණය කර ගැනීමට හෙවත් සකස්කර ගැනීමට චිත්තක්‍ෂණ දහහතකට වඩා අවශ්‍ය වේ නම් සාමාන්‍ය මිනිසකුට එය තනි රූප කලාපයක් ලෙස සකස්කර ගැනීමට නො හැකි ද?

මේ ප්‍රශ්නවලට නිසි පිළිතුරු අපි නො දනිමු. මේ ප්‍රශ්න සමහර විට ඉතිහාසයේ කෙදිනකවත් නොඅසන ලද ප්‍රශ්න විය හැකි ය. අපට කළ හැක්කේ දැනට යම් පිළිතුරු යෝජනා කිරීම පමණකි. ඇතැම් විට අපට ඒ පිළිතුරු පමණක් නොව ප්‍රශ්න ද වෙනස් කිරීමට සිදුවනු ඇත. චිත්තක්‍ෂණ දහහතක් යනු රූප කලාපයක් සකස්කර ගැනීමට යන කාලය වන්නේ සාමාන්‍ය වස්තුන් හෙවත් බටහිර භෞතික විද්‍යාවේ නිව්ටෝනීය වස්තුන් ලෙස සැලකෙන වස්තු සකස්කර ගැනීමේ දී විය හැකි ය. ඇතැම් විට ඇතැම් නිව්ටෝනීය වස්තුවක් චිත්තක්‍ෂණ දහහතකට අඩු කාලයක දී සකස්කර ගත හැකි දැයි කීමට නො දනිමු. එහෙත් චිත්තක්‍ෂණ දහහතකින් යම් රූප කලාපයක් සකස්කර ගැනීමට නොහැකි නම් එයින් කියැවෙන්නේ ඒ රූප කලාපය “අඩු පාඩු” සහිත ව මනස විසින් ග්‍රහණය කරනවා විය හැකි ය. ක්වොන්ටම් අංශුවක් යනූ එසේ චිත්තක්‍ෂණ දහහතකින් සකස්කර ගැනීමට නොහැකි රූප කලාපයක් විය හැකි ය.

මේ චිත්තක්‍ෂණ දහහත යන්නෙහි යම්කිසි විශේෂිත ලක්‍ෂණයක් ඇතැයි සිතිය හැකි ය. චිත්තක්‍ෂණ දහහතකින් රූප කලාපයක් සකස්කර ගැනීමට නොහැකි නම් චිත්තක්‍ෂණ විස්සකින් නැත්නම් විසිපහකින් රූප කලාපය සකස්කර ගැනීමට නොහැකි දැයි කිසිවකුට ප්‍රභ්න කළ හැකි ය. එසේ නොකළ හැකිය යන්න අපට දැනට සංගත ව සකස්කර ගත හැකි පිළිතුර වෙයි. ඇතැම් විට චිත්තක්‍ෂණ දහහතෙන් පසු නැවතත් චිත්තක්‍ෂණ පේළියක් ආරම්භ වනවා විය හැකි ය. එසේත් නැතහොත් අපට සිතාගත නොහැකි, එනම් දැනට මනසට සාපේක්‍ෂව සකස්කර ගත නොහැකි වෙනත් කරුණක් හේතුකොට ගෙන එසේ වනවා විය හැකි ය.

ක්වොන්ටම් අංශුවක් අපට ඇසට නො පෙනෙයි. එහි තේරුම අප කෙතෙක් වේලා නිරී’්ක්‍ෂණය කළත් අපට අදාළ රූප කලාපයක් සකස්කර ගත නොහැකි බව ය. එනම් චිත්තක්‍ෂ’ණ කොපමණ සංඛ්‍යාවක් ගතවුවත් අපට ක්වොන්ටම් අංශුවක් පිළිබඳ චක්ඛු විඤ්ඤාණයක් ඇතිකර ගත නොහැකි බව ය. අපි ක්වොන්ටම් අංශු සෘජුව නිරී්ක්‍ෂ’ණය නොකරමු. ක්වොන්ටම් අංශුවක් තවත් අංශුවක් සමග ගැටී යන ගමන්මග රසායනික ද්‍රව්‍යයක් ගැල්වූ සේයා පටයක අපට දැකගත හැකි ය. එසේත් නැතහොත් අංශුව වෙනත් තිරයක් මත පතිත වී නීිර්මාණය වන තිතකින් (ප්‍රතිබිම්බයකින්) අපට ක්වොන්ටම් අංශුව “ දැකගත” හැකි ය.

එයට හේතුව සාමාන්‍ය තත්වයන් යටතේ ක්වොන්ටම් අංශුවක පිහිටීම නිරීක්‍ෂණය කර නොමැති විටෙක එය පිහිටුම් රාශියක් ගන්නා බැවින් යැයි අපි සිතමු. ඒ අප සකස්කර ගන්නා පිළිතුරක් මිස අන් කිසිවක් නො වේ. පිළිතුර සකස්කර ගත යුත්තේ එය එවැනි සෑම අවස්ථාවකට ම ගැලපෙන පරිදි සංගත ව ය. එසේ නැතිව එක් එක් අවස්ථාවට ගැලපෙන ආකාරයෙන් පිළිතුරු රාශියක් වේ නම් ඒ පිළිතුරුවලින් අපට ප්‍රයෝජනයක් නොමැත. එකම අංශුවක් යැයි කිව හැකි දෙයක් කිහිප තැනක ඇත්නම් අප එය දැකගන්නේ කෙසේ ද? අප ඒ පිළිබඳ චක්ඛු විඤ්ඤාණයක් ඇතිකර ගන්නේ කෙසේ ද? එහෙත් මේ පිළිතුරෙහි යම් වාස්තවික බවක් ඇති බව ඒ පිළිබඳ තරමක් කල්පනා කිරීමෙන් පැහැදිලි වනු ඇත. ක්වොන්ටම් අංශුවලට නිව්ටෝනීය අංශුවලට නැති වාස්තවිකත්වයක් තිබිය නො හැකි ය.

Monday 20 February 2012

Z Score then and now


It is very often said that when Z score scaling process was introduced in 2001 there was no problem and the Supreme Court agreed with the scheme proposed by the Educational Authorities but now a problem has arisen due to the pooling of populations advocated by a panel of “experts” in Statistics. In 2001 Z scores of individual candidates were added and then taken the mean dividing by four or three depending on the number of subjects that the candidate had sat.

As has been mentioned previously Z scores in different subjects can be compared but that does not make them equivalent and a Z score of x in a subject A is not equivalent to the same Z score of x in subject B. Nevertheless the University admissions are based on Z score and we will stick to the Z score scaling process for the time being.

Scaling of marks is usually done when the populations are different. The differences in populations could arise due to various reasons. The students sitting for two different subjects belong to two different populations and similarly students sitting for either the old syllabus or the new syllabus in the same subject have to be considered as belonging to two different populations.

Under normal circumstances (say from 2004 to 2010) when in each year the subjects were the same and the syllabi had not been changed the differences in the populations arose mainly as a result of degree of hardness of the question papers in each subject, though strictly speaking the degree of hardness in each paper of the same subject also had to be taken into account, assuming of course that there was no difference between say the quality of the students sitting the examination in different subjects. In such years assuming that the Z scores are equivalent the individual Z scores of a candidate in each subject may be added and then the mean can be calculated for the purpose of ranking of students.

However, when the syllabi are changed there is another difference in the populations that has to be taken into consideration. It is due to the fact that in each subject there are two different populations sitting the examination, one in the new syllabus and the other in the old syllabus. The first group consists of students sitting for the first time and the second group sitting for the second or the third time. The quality of the students of the two groups is not the same and some remedial scaling process has to be adopted when such situations arise. The “expert” panel has come out with a procedure called pooling and they have suggested a formula to be adopted. It is not a formula of the UGC or the Examinations Department or the Ministries of Education and Higher Education but one that has been proposed by a panel of “experts” in Statistics. I myself have a difference of opinion on the formula though I am not an “expert” in Statistics by any stretch of imagination, but in principle I agree with the suggestion of a formula for pooling by the panel.

As has been suggested already, marks can be pooled and scaled first and then such scaled marks can be rescaled after de-pooling or regrouping, using the Z scores, if it is Statistically sound, thus taking into consideration both the differences in populations due to the quality of students and due to the degree of hardness of the subjects. In 2001, 2002 and 2003, as I understand, there was no way of first pooling and scaling taking into consideration the differences in quality of students as not only the number of subjects had been reduced from four to three but in certain cases subjects such as Pure Mathematics, Applied Mathematics, Botany and Zoology had been dropped altogether adding new subjects such as Combined Mathematics and Biology. In 2011 (and in 2012 and 2013) the subjects remain the same though the syllabi have been changed.


Nalin De Silva

Sunday 5 February 2012

නිව්ටෝනීය වස්තු

පොළොව ඉර වටා යන්නේ ය යන්න ඉන්ද්‍රිය ගෝචර පරිසිද්ධියක් යැයි කිව හැකි නො වේ. සූර්යයා හෝ සූර්ය දිව්‍ය රාජයා හෝ අහසෙහි එක් පැත්තකින් පැමිණ (උදා වී) විරුද්ධ පැත්තෙන් ඉවත් වී යෑම (බැස යෑම) පමණක් අපේ ඉන්ද්‍රියයන්ට ගෝචර වෙයි. පොළොව ඉර වටා යන බවක් ඉන්ද්‍රිය ගෝචර නො වේ. එය අපට පරිසිද්ධියක් තබා සිද්ධියක්වත් නො වේ. එහෙත් බොහෝ උගත්තු එය පරිසිද්ධියක් ලෙස සලකති. ඒ අතර තවත් සමහරු ඉර පොළොව වටා යන බව පිළිගනිති. මෙයින් පැහැදිලිව පෙනී යා යුතු කරුණ නම් ලොවෙහි සියළු දෙනාට ම පොදු වූ ඊනියා පරිසිද්ධි නොමැති බව ය. පරිසිද්ධිය ද තම තමන් ලෝකය බලන ආකාරය අනුව වෙනස් වෙයි.

සූර්ය දිව්‍ය රාජයා ගැන සිතන්නන්ට තම පරිකල්පනය මත පිහිටා හෝ වෙනත් අයුරකින් හෝ රථයක නැගී අහසෙහි එක් පැත්තක සිට විරුද්ධ පැත්තට ගමන් කරන දෙවියකු දැකීමට හැකි ය. එවැන්නන්ට එය පරිසිද්ධියකි. මෙහි දී ඔවුන් පරිසිද්ධිය යන වචනය දැන සිටියේ ද නැද්ද යන වග වැදගත් නො වේ. ඔවුන්ට අනුව එය සිදු වෙයි. එහි සැකයක් නැත. දෙවියන් කෙසේ වෙතත් ඔවුන්ට ඒ සම්බන්ධයෙන් යම් ඉන්ද්‍රිය ගෝචර අත්දැකීමක් ඇත. එහෙත් මෙය ප්‍රවාදයක් හෝ සංකල්පයක් හෝ නොමැති හුදු පරිසිද්ධියක් නො වේ.

අප එතරම් සැලකිල්ලක් නොදැක්වුව ද සූර්යයාගේ හෝ සූර්ය දිව්‍ය රාජයාගේ හෝ අහසෙහි කරන ගමනක් පිළිබඳ ව මෙහි සඳහන් වෙයි. ගමනක් හෝ චලිතයක් හෝ යන්නෙන් අදහස් කරන්නේ කුමක් ද යන්න ද මෙහි වැදගත් වෙයි. එහි සූර්යයා තමන් පිහිටි තැන වෙනස් කරන්නේ ය යන අදහස ගැබ් වී ඇත. එසේත් නැතහොත් වර්තමානයේ යොදා ගන්නා වචන භාවිතා කරන්නේ නම් විස්ථාපනය යන සංකල්පය වෙයි. විස්ථාපනය යනු ස්ථාපනයෙහි වෙනස් වීමකි. එසේත් නැත්නම් විතැන් වීමකි. විස්ථාපනයට හෝ විතැන් වීමට හෝ පළමුව ස්ථාපනය, තැනක වීම යන සංකල්පය අවශ්‍ය වෙයි. මේ සියල්ලෙන් පැහැදිලි වන්නේ සූර්යයාගේ ගමන යන්න හුදු පරිසිද්ධියක් නොවන බවත් එහි දී සංකල්ප රාශියක් යොදා ගැනෙන බවත් ය.

සංකල්පවලින් හෝ ප්‍රවාදවලින් හෝ තොර වූ පරිසිද්ධි නොමැත. එහෙත් පසුගිය දා ලංකාවට පැමිණි ඩෝකින්ස් වැනි බටහිර විද්‍යාඥයන්ට අනුව ප්‍රවාදවලට වඩා පරිසිද්ධි වැදගත් වෙයි. ඩෝකින්ස්ලා තේරුම් නොගන්නා කරුණ නම් සංකල්පයක් ප්‍රවාදයක් නොමැතිව පරිසිද්ධියක් නොමැති බව ය. මෙරට සිටින කාඩ්බෝඩ් ඩෝකින්ස්ලාට නම් ඒ පිළිබඳව කිසිදු වැටහීමක් නොමැති බව පැහැදිලි ය. පොළොව සූර්යයා වටා ගමන් කරන්නේ ය යන ඊනියා පරිසිද්ධිය ඇතැමුන්ට නිව්ටෝනීය ගුරුත්වාකර්ෂණය සමග බැඳී ඇත. ඔවුන්ට පොළොව ඉර වටා යෑමේ දී යෙදෙන බල ද අවශ්‍ය වෙයි. සූර්යයා දෙසට පොළොවේ ඇති ත්වරණය ලබා දෙන්නේ කිනම් බලයකින් ද යන්න නොදැන ඔවුන්ට සූර්යයා වටා යන පොළොවක් නැත.

ඉතා පැහැදිලිව ඊනියා පරිසිද්ධි හෝ සිද්ධි හෝ නිරීක්‍ෂකයාගෙන් වෙන්කර ගත හැකි නො වේ. ඊනියා පරිසිද්ධි ඇත්තේ නිරීක්‍ෂකයන්ට ය. ඒ ඒ නිරීක්‍ෂකයාගේ පරිසිද්ධි වෙනස් වෙයි. එක් නිරීක්‍ෂකයකුට ඉර පොළොව වටා ගමන්කිරීම පරිසිද්ධියක් වන අතර තවත් නිරීක්‍ෂකයකුට පොළොව ඉර වටා ගමන්කිරීම පරිසිද්ධියක් වෙයි. නිරීක්‍ෂකයකුගෙන් තොර පරිසිද්ධියක් හෝ සිද්ධියක් හෝ පමණක් නොව පැවැත්මක්, වස්තුවක් ද නැත. එපමණක් නොව නිරීක්‍ෂකයකු ද නැත.

සිංහල බෞද්ධයනට අනුව ක්‍රියාවක් මිස ක්‍රියාව කරන්නකු හෝ ක්‍රියාව නීිරීක්‍ෂණය කරන්නකු හෝ නැත. පෙනීමක් මිස පෙනෙන දෙයක් නැත. එපමණක් නොව දැක ගන්නා අයකු ද නැත. අපි බොහෝ විට මා කන්දක් දැක්කා ආදී වශයෙන් ප්‍රකාශ කරමු. එහෙත් එහි දී කන්ද හෝ මා හෝ නැත. එහි දීි කෙරෙන්නේ මා යැයි කියා ගන්නා “අයකු” කන්දක් යැයි කියාගන්නා “දෙයක්” දැකීම ය. මෙහි අයකු හා දෙයක් යන වචන යොදා ගත්ත ද එවැනි අයකු හෝ දෙයක් හෝ නැත. එසේ ඇතැයි ගැනීම ම ආත්මවාදී වෙයි. දැකීමක් මිස දකින්නක් හෝ දකින්නකු හෝ නැත.

අප බොහෝ විට පැවැත්මක් ඇත්තේ නිරීක්‍ෂකයකුට සාපේක්‍ෂ ව යැයි කියා ඇති මුත් එය නිවැරදි නො වේ. එසේ පැවසීමේ දී නිරීක්‍ෂකයා එක්තරා ආකාරයකට වාස්තවික තත්වයකට පත් කෙරෙයි. නිරීක්‍ෂකයා යනුවෙන් වාස්තවික ව පවතින අයකු නැත. නිරීක්‍ෂකයා ද නිරීක්‍ෂකයාගේ මනසට සාපේක්‍ෂ ය. මනස ද අවසානයේ දී මනසට සාපේක්‍ෂ වෙයි. මනස ද මනසෙහි නිර්මාණයක්, අවශ්‍ය නම් සකස් කිරීමක් වෙයි. මෙය සිංහල බෞද්ධ මනස නම් ලිපියෙහි විස්තර කෙරී ඇත. පැවැත්ම විස්තර කළ හැක්කේ පටිච්චසමුප්පදායෙනි. A නිසා B පවතියි. A නැත්නම් B නො පවතියි. ඊනියා නිරීක්‍ෂකයකුගෙන් තොරව පවතින වස්තුවක් නැත.

නිරීක්‍ෂකයා හා ඔහුගෙන් බාහිර ව වූ වස්තුවක් යන සංකල්ප ම නිවැරදි නො වේ. නිරීක්‍ෂකයා හා බාහිර වස්තුව යන බෙදීම ද පෘථග්ජනයන් විසින් සිදු කෙරෙන්නකි. මෙය නාම රූප හා විඤ්ඤාණය විසින් වේදනා හා ඵස්ස (ස්පර්ශය, කුමන හෝ ස්පර්ශයක්, එනම් පංචෙන්ද්‍රියයන්ගෙන් කෙරෙන ස්පර්ශයක්, දැකීම ද ස්පර්ශයක් බව අමතක නොකළ යුතු ය) සමග එකතු වී කෙරෙන බෙදීමක් පමණ ය. ඊනියා බාහිර වස්තු ද අවිද්‍යාව නිසා ඇතිවන දේ පමණ ය. නාම රූප, විඤ්ඤාණ, සළායතන, ඵස්ස මේ ඊනියා නිරීක්‍ෂක - බාහිර වස්තු බෙදීමට මුළ ය. පටිච්චසමුප්පදායෙහි මේ සියල්ල ඉතා පැහැදිලිව දේශනා කර තිබිය දී සිංහල බෞද්ධ උගතුන් යැයි කියාගන්නා අය ඊනියා වස්තු පසුපස පමණක් නොව පවතින නිවනක් පසුපස ද දිව යන්නේ බටහිරයන්ගේ අවශ්‍යතාව හා අවිද්‍යාව ඉතා බරපතළ ලෙස ක්‍රියාකිරීම හේතු කොටගෙන ය, නිවන් අවබෝධ කරගන්නා තෙක් අප සියල්ලන්ට ම අඩු වැඩි වශයෙන් අවිද්‍යාව පවතියි.

මුළු මහත් බටහිර විද්‍යාව ම ක්‍රියාත්මක වන්නේ ඊනියා නිරීක්‍ෂකයකුට බාහිර ව වස්තු තිබේ ය යන උපකල්පනය ද සමගින් ය. ඒ වස්තුවලට ඊනියා නිරීක්‍ෂකයාගෙන් තොරව, ස්වායත්ත ව ගුණ (properties) ද ඇතැයි කියැවෙයි. ඒ අතර නිරීක්‍ෂකයා ද ඇතැයි ගැනෙයි. ඉන්පසු නිරීක්‍ෂකයාගෙන් බාහිර ව ඇතැයි කියන වස්තුවෙන් නිරීක්‍ෂකයාට සංඥා ලැබීමක් ගැන කියැවෙයි. ඒ සංඥා ඔස්සේ ඒ නිරපේක්‍ෂ යැයි කියන බාහිර වස්තුව දැන ගැනීම බටහිර දැනුමේ මූලික ප්‍රශ්නයක් වෙයි.

අපි මේ ප්‍රශ්නය තවදුරටත් සාකච්ඡා කරමු. මෙහි දී පුටු, මේස වැනි ඉන්ද්‍රිය ගෝචර වස්තු පිළිබඳ ව මෙන් ම බටහිර විද්‍යාවේ කියැවෙන ඉන්ද්‍රිය ගෝචර නොවන ඉලෙක්ට්‍රෝන ප්‍රෝටෝන න්‍යුට්‍රීනෝ වැනි අංශු ගැන ද අපේ අවධානය යොමු කළ යුතු වෙයි. සිංහල බෞද්ධයෝ ඊනියා නිරී’ක්‍ෂකයකුගෙන් ස්වායත්තව පවතින ඉන්ද්‍රිය ගෝචර හෝ ඉන්ද්‍රිය ගෝචර නොවන හෝ වස්තු ඇතැයි නො ගනිති. සිංහල බෞද්ධයෝ ද්‍රව්‍යවාදීහු හෝ විඤ්ඤාණවාදීහු හෝ නො වෙති. ඔවුහු අහවල්වාදීහු යැයි නො ගැනෙති. එහෙත් අපේ පහසුව සඳහා අපි ඔවුන් පටිච්චසමුප්පවාදීන් ලෙස ගනිමු. A ඇත්නම් B ඇත. A හටගැනේ නම් B හටගැනෙයි. A නැත්නම් B නැත. A හට නොගැනෙන්නේ නම් B හට නො ගැනෙයි. අවිද්‍යාවෙන් පටන් ගෙන ජරා මරණ ආදී වශයෙන් අවසන් වන පටිච්චසමුප්පදයෙහි ඇත්තේ එවැනි තර්ක න්‍යායකි. අපේ සාකච්ඡාවේ දී අපට වඩා වැදගත් වන්නේ විඤ්ඤාන, නාම රූප, සළායතන, ඵස්ස හා වේදනා ය.

අපි මේසයක් නිරීක්‍ෂණය කරමු. එහි දී අපේ මනසට විවිධ චිත්ත ඇතිවෙයි. මනස යනුවෙන් යමක් පවතිනවා නො වේ. මනස යනු ද චිත්ත පරම්පරාව වෙයි. මේසය අපට ස්පර්ශ කළ හැකි ය. අපට එය ඇසින් දැකගත හැකි ය. අවශ්‍ය නම් එහි ගඳ සුවඳ ආඝ්‍රාණය කළ හැකි ය. එහෙත් අප මේ සියල්ල එකවිට නො කරමු. අප මේසය දැක ගනිමින් ම එය ස්පර්ශ කරන්නේ යැයි කීව ද අපට එසේ කළ නො හැකි ය. අපට එක්විටක ඇතිවන්නේ එක් චිත්තයකි. අපි ඇස නමැති ඉන්ද්‍රිය උපයෝගී කරගෙන ඵස්ස ද එක්කර ගනිමින් මනසෙහි චක්කුවිඤ්ඤාණයක් ඇති කර ගන්නෙමු. අපි එවිට ම ස්පර්ශය ඔස්සේ ද විඤ්ඤාණයක් ඇති කර ගන්නේ යැයි කීව ද අපට එසේ කිරීමට නොහැකි වන්නේ අපට එක් වරකට එක් චිත්තයකට වඩා ඇති නොවන බැවිනි. එසේ නම් අප එකවිට මේසය දකිමින් ම එය ස්පර්ශ කරන්නේ කෙසේ ද?

අපි එසේ නො කරමු. මේසය පෙනීම මෙන් ම මේසය ස්පර්ශ කිරීම ද අපේ සකස්කිරීම් ආශ්‍රිත විඤ්ඤාණ වෙයි. එපමණක් නො වේ. අපට ඒ විඤ්ඤාණ දෙක ම එක්විට ඇතිවන්නේ යැයි කීම ද අපේ සකස් කර ගැනීමකි. ඇසින් දුටු මේසය පිළිබඳ විඤ්ඤාණය පහ වීමෙන් පසුව පමණක් ස්පර්ශය පිළිබඳ විඤ්ඤාණය ඇති වෙයි. එහෙත් මෙහි දී වැදගත් වන්නේ චක්ඛු විඤ්ඤාණය පිළිබඳ මතකයක් ද විඤ්ඤාණය විසින් සකස් කරනු ලැබීම ය. මේ මතකය අප මුළා කරයි. විඤ්ඤාණයෙන් කෙසේ වෙතත් කෙරෙන්නේ මුළා කිරීමකි. මෙහි දී ඒ මුළා කිරීමට තවත් මුළා කිරීමක් එකතු කෙරෙයි. මතකය අපට චිත්ත පේළියක් ලෙස නොව එක් චිත්තයක් ලෙස ඉදිරිපත් වෙයි. චිත්තයක් ඇතිවන්නේ එක් චිත්තයක් නැතිවීමෙනි. යම්කිසි අයුරකින් ඒ චිත්තයෙහි තිබූ “තොරතුරු” ප්‍රමාණයක් ඊළඟ ච්ත්තයට ලබාදෙයි.

ස්පර්ශය පිළිබඳ චිත්තයේ “තොරතුරු” ප්‍රමාණයක් ඊළඟට ඇතිවන පෙනීම පිළිබඳ චිත්තයට ලබාදීම මගින් මේ මතකය පිළිබඳ හැඟීම සකස් කෙරෙන්නේ යැයි සිතිය හැකි ය. එවිට එක් චිත්තයක ම පෙනීම පිළිබඳ “තොරතුරු” ප්‍රමාණයක් හා ස්පර්ශය පිළිබඳ ද “තොරතුරු” ප්‍රමාණයක් ඇතුළත් වෙයි. අපට එක්විට ස්පර්ශය පිළිබඳ මෙන් ම පෙනීම පිලිබඳ ව ද චිත්තයක් ඇතිවීම එසේ සකස්වීමෙන් කෙරෙන්නේ යැයි අපි ආකෘතියක් සකස් කරගනිමු. එය එක්තරා ප්‍රවාදයකි. ඒ ප්‍රවාදය නිවැරදි යැයි මෙයින් නො කියැවෙයි. අපට අවශ්‍ය වන්නේ එක්වර එක් චිත්තයක් පමණක් ඇති විට මේසය එක්වර පෙනෙන්නේ ද ස්පර්ශ කෙරෙන්නේ ද කෙසේ දැයි දැන ගැනීමට ය. මේ දැන ගැනීම් සියල්ල මනස විසින් සකස් කරනු ලබන්නේ ය යන්න මෙහි දී වැදගත් වෙයි.

නිව්ටෝනීය යාන්ත්‍රිකයෙහි වස්තුවක හැඩය, පාට, පිහිටි තැන, වේගය ආදිය එකවිට දැනගත හැකි යැයි අපි කියමු. මේ සියල්ල අපේ විඤ්ඤාණ වෙයි. ඒ විඤ්ඤාණ ඔස්සේ වස්තුවක් ඇත ය යන විඤ්ඤාණය ද විඤ්ඤාණය හා නාම රූප විසින් ම අත්කර දෙනු ලැබේ. අපට ඊනියා වස්තුවක් ලෙස ග්‍රහණය කිරීමට ඉන්ද්‍රියයක් නැත. අපට කළ හැක්කේ ඊනියා වස්තුවේ පාට, හැඩය, තද බව ආදිය ඉන්ද්‍රිය ඔස්සේ සකස් කර ගැනීම පමණ ය. විඤ්ඤාණය හා නාම රූප එකතු වී අපට එක්විට මැනිය හැකි පිහිටුම හා වේගය සහිත නිව්ටෝනීය වස්තු අපට සකස්කර දෙයි. මෙහි දී කිවයුතු වැදගත් කරුණක් වෙයි. එනම් පටිචිචසමුප්පදායෙහි විඤාඤාණ පච්චයා නාම රූප, නාම රූප පච්චයා විඤ්ඤාණ ආදී වශයෙන් ද යෙදෙන බව ය.

On so called scientific knowledge – XII

Feyerabend has shown in his “Against method” that there is no scientific method as such and that in fact anything goes as a so called method in western science. There is no method adopted by the paradigm shifters described in the previous instalment and very often they carry on without any experimental evidence as such. In Theoretical Physics there is no way to verify experimentally some of the predictions and it exemplifies how western science has progressed in the last four centuries after Galileo. The research methodologies taught to students in the Universities are good for those who have no insight or intuition and nothing more than lessons in cookery. The selection procedures, sampling techniques, so called testing, analysis statistical or otherwise do not create any new ideas as such and the teachers as well as the students just go on repeating statements without understanding what they talk about. The discussion among academics in the pages of this paper on the Z score at the GCE (A/L) examination provides ample testimony to this sad state of affairs. There are scholars who think that pooling is not for different populations, and if it is the case what is the use of pooling, and where would it be useful. On the other hand a formula has been introduced to pool different populations apparently without understanding the basic idea behind pooling. One would say that it is not an example that can be used against the existence of a scientific method, but I cannot see any of the scholars in Sri Lanka following a so called scientific method as such with respect to solving the Z score problem. Finally the problem would be “solved” in a court of law where very often a judge who is not familiar with science or “scientific method” would give the final word after listening to some so called expert opinions. In fact Feyerabend points out the example of judges without any formal training in science deciding on so called scientific matters only after listening to “expert opinions”, when the experts have different opinions. It is a funny situation where the experts differ, a non expert or a layman whether he/she is a judge or not, deciding which of the opinions should be applied in a particular case. If the experts in science can differ then there is no reason why the experts in law should agree on something and the “blindfolded” lady with the scales in her hand would not know even if the scales have been tilted one way or the other, or to make it worse whether the scales are bottomless or not.

It is well known that people had experimented before Galileo and from the day we are born in this world each and every one of us has experimented in many a field. As we have said Galileo did not “discover” anything new at Pisa but only demonstrated what he had been thinking on what are called freely falling objects. On the other hand it is wrong to say that Aristotle or whoever responsible had said that the massive particle falls to the ground before the light particle without doing any experiment. It is not merely speculation but is based on day to day experience or what may be called observations. It is well known that if a feather and a stone are dropped (released from rest in the jargon of Western Physics) from the same height at the same time then the stone falls to the ground before the feather. There may be feathers heavier than some stones but I am referring to what may be called standard feathers and stones. Of course one would say it is due to air resistance that the feather does not fall to the ground as quickly as the stone but Galileo (or his friend) did not carry out the experiment in a vacuum in Pisa. Neither did he experiment with feathers and stones, but with balls though of different masses, and it is clear that he did his experiments in order to demonstrate that objects dropped from the same height at the same time fall to the ground simultaneously. Had he dropped feathers and stones he would not have been able to demonstrate that his “theory” was correct. At least Aristotle or whoever it was responsible had been honest and had accepted what had been “demonstrated” by nature. People had been observing and experimenting from time immemorial and what Galileo had done was to add an element of cheating to this process.

People had been “theorizing” before Newton and even in the western world Aristotle (most probably like Euclid Aristotle put down in writing what he had known at that time) had so many theories to his credit. The Athma theory is a theory that had been accepted both in the west and the east before it was denied in Buddhism. However Buddhism has not been successful in dispelling the Athma theory even after two thousand six hundred years most probably due to the fact it offers no alternative theory as such. Denying an existing theory without replacing it by a new theory is very difficult in a culture that is used to some kind of theories. There are no theories as such in Buddhism, and one of the reasons that Buddhism has taken roots in the Sinhala society is that Sinhala culture is somewhat immune to general theories. The Sinhalas are fond of concrete “theories” applicable to individual cases but not of abstract concrete theories.

If the people had been observing, experimenting and even theorizing somewhat abstractly as in the case of Vedic culture culminating with Advaitha Vedantha of Sankaracharaya the question may be asked as to how western science differs from other systems of knowledge. There is a school of thought that is of the opinion that western science originated by copying or borrowing knowledge from the others especially in the east whether it is from Bharath, the Arab world, China, Western Asia and North Africa. It is true that the west since the days of Copernicus and Galileo had absorbed knowledge from the other parts of the world, but that does not mean that the western science is merely a continuation of the other systems of knowledge. When the west absorbed knowledge from other parts of the world it was not a case of imitating those systems. They assimilated the knowledge of the others into their culture and constructed a new system which is identified as western science today. We on the other hand having contributed to the initiation of western science merely imitate the west when we want to use their knowledge. We do not absorb western science or any western knowledge for that matter into our culture but are satisfied with mere imitation. One of the reasons why western science remains outside the Asian and African cultures is our inability to absorb that knowledge into our cultures. Even India which had produced some abstract theories in the past has not been able to absorb abstract thinking in western science into their cultures. Though India boasts of the third largest community of western scientists, they have not produced a single paradigm shifter, and have come up with only a handful of Nobel Prize winners. Vedic Mathematics is more concrete than abstract and though they knew the result of the Pythagoras Theorem, and had methods of calculating the length of the hypotenuse in suthras they could not generalize those results into an abstract theorem as such. Even our carpenters are masons (basunnehes) know how to construct right angles though they have no idea of the Pythagoras Theorem. The essence of the work of Galileo and Newton which paved the way for western science was neither an experimental method nor scientific method but abstract thinking that was borrowed from the ancient Greeks and the Jews into a new Chinthanaya that had revolutionized Europe with the beginning of the sixteenth century. Michelangelo, Martin Luther, Galileo, Newton, Shakespeare had been pioneers of this Chinthanaya which I call the Greek Judaic Christian Chinthanaya and it is this Chinthanaya much broader than a paradigm that created not only western science but non Roman Catholic Christianity (Reformation), so called enlightenment and Capitalism. In that sense Michelangelo, Luther, Galileo, Newton, and Shakespeare may be called Chinthana shifters.


Copyright Prof. Nalin De Silva

උසස් පෙළ Z ලකුණ

උසස් පෙළ පරීක්‍ෂණයෙන් පසු සිසුන් විශ්වවිිද්‍යාලවලට ඇතුළත් කිරීමේ දී ඉසෙඩ් ලකුණ හෙවත් සම්මත ලකුණ භාවිතයට ගැනුමට යෝජනා වූයේ 2001 දී යැයි කියැවෙයි. එය යෝජනා කළේ මහාචාර්ය තටිල් මහතා බව ද සඳහන් ය. එතුමා සංඛ්‍යානය පිළිබඳ විශේෂඥයකු බව ද පැවසෙයි. කෙසේ වෙතත් ඒ මහතා කර ඇත්තේ ඉසෙඩ් ලකුණ උසස් පෙළ පරීක්‍ෂණය සඳහා හඳුන්වා දීම ය. ඒ අරුතෙන් ඒ මහතා ලංකාවේ උසස් පෙළ සම්බන්ධයෙන් ඉසෙඩ් ලකුණ යොදාගැනීමේ පියා ය. එහෙත් ඒ මහතා ඉසෙඩ් ලකුණේ පියා නො වේ. ලංකාවේ බොහෝ උගතුන් මෙන් ම ඔහු ද කර ඇත්තේ යම් සංකල්පයක්, ප්‍රවාදයක් ලංකාවට හඳුන්වා දීම ය. එසේ හඳුන්වා දීමේ ගෞරවය ඒ මහතාට හිමි විය යුතු ය. ඒ මහතා යෝජනා කර ඇත්තේ සිසුවකුට ඒ ඒ වි’ෂයට ලැබෙන ඉසෙඩ් ලකුණු එකතු කර එහි සාමාන්‍යය ලබා ගැනීමට ය. මේ ක්‍රමය යෝජනා කිරීමට හේතු වී ඇත්තේ 2001 වර්ෂයේ දී ඇතැම් සිසුන් විෂය හතරකටත් අනෙක් සිසුන් විෂය තුනකටත් පෙනී සිටීම නිසා ඔවුන්ගේ ලකුණු එක් ප්‍රමිතියකට ගෙන ඒමට අවශ්‍ය වීම බව ද කියැවෙයි. එහෙත් අවශ්‍ය නම් විෂයයන්හි මුල් ලකුණු එකතු කර අදාළ පරිදි තුනෙන් හෝ හතරෙන් හෝ බෙදා ලකුණුවල සාමාන්‍යය සොයා ඒ අනුව සිසුන් විශ්වවිද්‍යාලවලට ඇතුළත් කරගත හැකිව තිබිණි. එහෙත් එසේ නොකිරීමට වෙනත් හේතුවක් තිබිණි. එනම් විෂය සම්බන්ධයෙන් ඇතිවන වෙනස්කම් ය. ඇතැම් විෂය අමාරු ය. තවත් විෂය පහසු ය. එවිට ඒ ඒ විෂයයෙන් ලැබෙන ලකුණුවල ප්‍රමිතියක් නොමැති වේ. යම් පීඨයකට ඇතුල්වීමට බලාපොරොත්තුවන ශිෂ්‍යයන් පෙනී සිටින්නේ එකම විෂය සංයෝජනයකට නම් එහි දී මුල් ලකුණු එකතු කිරමේ වරදක් නැතැයි ද එහෙත් විෂය සංයෝජන වෙනස්වන විට මුල් ලකුණු එකතු කිරීමෙන් වඩා සුදුස්සන් හඳුනාගැනීමට නොහැකි බව ද කියැවිණි. 2011 දී එක් කණ්ඩායමක් විෂය තුනකට පෙනී සිටි අතර අනෙක් කණ්ඩායම විෂය හතරකට පෙනී සිටිම හේතුවෙන් ඔවුන්ගේ විෂය සංයෝජන වෙනස් වී තිබිණි.

2004 න් පමණ පසුව සියළු ශිෂ්‍යයන් විෂය තුනකට පමණක් පෙනී සිටිය දී ද ඉසෙඩ් ලකුණ ක්‍රියාත්මක වූයේ ශිෂ්‍යයන් පෙනී සිටින විෂය සංයෝජන වෙනස් වීමත් විෂය අමාරු බවෙන් එකිනෙකට වෙනස් වූ නිසාත් ය. 2001 සිට 2010 දක්වා ම කෙරුණු උපකල්පනයක් විය. එනම් දක්‍ෂතාව අතින් ගතහොත් ඒ ඒ විෂයට පෙනී සිටින සිසුන් සමස්ත ලෙස ගත්කල එකිනෙකාගෙන් වෙනස් නොවන බව ය. උදාහරණයක් වශයෙන් ගතහොත් සංයුක්ත ගණිතය විෂයයට පෙනී සිටින සිසුන් හා සිංහල විෂයයට පෙනී සිටින සිසුන් අතර දක්‍ෂතාව අතින් ගත්කල වෙනසක් තිබිය නො හැකි ය. වෙනස ඇත්තේ විෂයවල අමාරුකමේ ප්‍රමාණය මත ය. මෙහි දී එක් විෂයයක වුව ද ප්‍රශ්න පත්‍රවල අමාරුකමේ ප්‍රමාණත්ව වෙනස්වන බව නොසලකන ලදී. වෙනත් වචනවලින් කියන්නේ නම් ඒ ඒ විෂයයට පෙනී සිටින සිසුන් සංගහන වෙනස් වූයේ දක්‍ෂතාව අතින් නොව විෂයවල අමාරුකමේ ප්‍රමාණත්වය මත යැයි උපකල්පනය කරන ලදී. ඒ වෙනස ඉසෙඩ් ලකුණු ක්‍රමයෙන් නැතිවන්නේ හෝ අවම වන්නේ හෝ යැයි ද උපකල්පනය කෙරිනි යැයි සිතිය හැකි ය. ශිෂ්‍යයකුට ඒ ඒ විෂයවලින් ලැබෙන ඉසෙඩ් ලකුණුවල සාමාන්‍යය විශ්වවිද්‍යාලවලට ඇතුල්වීමේ දී සැලකිය යුතු ඉසෙඩ් ලකුණ බවට ද තීරණය වී යැයි කීව හැකි ය. මේ උපකල්පන හා තිරණ ඉහත සඳහන් ආකාරයෙන් ම නොගැනෙන්නට ඇත. එහෙත් ප්‍රායෝගික ව එවැනි පිළිවෙතක් ක්‍රියාත්මක විය.

මා සිතන අයුරෙන් නම් මෙහි දී වැරදි තුනක් සිදු වී ඇත. පළමුවෙන් ම ඉසෙඩ් ලකුණු ක්‍රමයෙන් සිදුවන්නේ යම් විෂයක සිසුන් ලබාගන්නා ලකුණු යම් සම්මතයකට අනුව සකස්කිරීමක් පමණකි. යම් සංගහණයක ඉසෙඩ් ලකුණු සකස් කරන්නේ ඒ ලකුණුවල සාමාන්‍යය ශූන්‍යයවන ලෙසත්් බටහිර සංඛ්‍යානඥයන් විසින් සම්මත අපගමණය ලෙස හැඳින්වෙන රාශිය එකට සමානවන ලෙසත් ය. ශිෂ්‍යයන්් ඒ ඒ විෂය සම්බන්ධයෙන් දක්වා ඇති දක්‍ෂතා සංසන්දනය කිරීමට එය උචිතවන නමුත් එමගින් ඉසෙඩ් ලකුණු අතර තුල්‍යතාවක් ඇති නො වේ. උදාහරණයක් ලෙස ගතහොත් සිංහල විෂයයේ 2.57 ක ඉසෙඩ් ලකුණ ආර්ථික විද්‍යාවේ 2.57ක ඉසෙඩ් ලකුණට තුල්‍ය නො වේ. විවිධ විෂයවල ඉසෙඩ් ලකුණු එකතු කරන්නේ ඒ ලකුණුවල තුල්‍යතාවක් ඇතැයි උපකල්පනය කිරීමෙනි. මෙය ඉසෙඩ් ලකුණුවලට හෝ විශ්වවිද්‍යාල ප්‍රවේශයට හෝ පමණක් බලපාන්නක් නො වේ. මේ ප්‍රශ්නය පාසල්වල වාර විභාගවල දී් ශිෂ්‍යයන්ගේ අනුපිළිවෙළ සකස්කිරීමේ දී ද උද්ගත වෙයි. ශිෂ්‍යයන්ගේ අනුපිළිවෙළ සකස්කිරීමේ දී ඔවුන් ඒ ඒ විෂයවලින් ලබාගන්නා ලකුණු එකතුකර ඒ අනුව පටිපාටගත කෙරෙයි. එහි දී කෙරෙන උපකල්පනය නම් ඒ ඒ විෂයන්ගෙන් ලබාගන්නා ලකුණු තුල්‍ය බව ය. ගණිතය විෂයයෙන් ගන්නා ලකුණු 95 සිංහල විෂයයෙන් ලබාගන්නා ලකුණු 95 ට තුල්‍ය යැයි හෝඩිය පංතියේ සිට සාමාන්‍ය පෙළ දක්වා ම උපකල්පනය කෙරෙයි. එහෙත් එය එසේ නො වේ. සඳුන් සතුව රුපියල් 5000ක් ද ඇමරිකන් ඩොලර් 60ක් ද පවුම් 40ක් ද සඳුනි සතුව රුපියල් 6000ක් ද ඇමරිකන් ඩොලර් 45ක් ද පවුම් 50ක් ද ඇතැයි සිතමු. දෙදෙනාගෙන් වැඩි මුදල් ප්‍රමාණයක් ඇත්තේ කාහට දැයි සොයාගැනීමට අපට විදේශ විනිමය අගය දැනගැනීමට සිදුවෙයි. වෙනත් වචනවලින් කිවහොත් ඇමරිකන් ඩොලරයක් හා පවුමක් වෙන වෙන ම රුපියල් කීයකට තුල්‍ය වන්නේ දැයි දැනගැනීමට අපට අවශ්‍ය වෙයි. එලෙස ම පංතියේ පළමුවැන්නා කවුරුන් දැයි දැනගැනීමේ දී ලකුණුවල තුල්‍ය බව දැනගැනීමට අවශ්‍ය වෙයි. උදාහරණයක් ලෙස ගතහොත් ගණිතය ලකුණු 50ක් සිංහල ලකුණු කීයකට තුල්‍ය වන්නේ දැයි දැනගැනීම අවශ්‍ය වෙයි. එකතුකිරීම සරල යැයි පෙනී ගිය ද එය එසේ නො වේ. එහි දී ද සන්දර්භය වැදගත් වෙයි. පොල් ගෙඩි සහ නොමළ අයගේ ඔළු ගෙඩි එකතු කරන්නේ කෙසේ ද? වැලි ගොඩක් මත තවත් වැලි ගොඩක් දැමීමෙන් වැලි ගොඩවල් දෙකක් නො ලැබේ.

දෙවැනි වරද නම් එකම විෂයයක වුව ද ප්‍රශ්න පත්‍ර අතර ඇති අමාරුකමේ ප්‍රමාණත්වය නො සැලකීම ය. බොහෝ විට එක් විෂයයකට ප්‍රශ්න පත්‍ර දෙකක් ඇත්නම් ඒ ප්‍රශ්න පත්‍රවලින් එකක් අනෙකට වඩා අමාරුවන අවස්ථා එමට ය. ඒ ප්‍රශ්න පත්‍රවල ලකුණුවල සාමාන්‍යය විෂයයෙහි ලකුණු ලෙස ගැනීම සුදුසු නො වේ ය යන්න මගේ වැටහීම ය. තුන්වැනි වරද 2001, 2002 හා ඇතැම් විට 2003 වර්ෂවල ශිෂ්‍ය සංගහණ අතර තිබූ වෙනස්කමක් නොසලකා හැරීම යැයි සිතමි. ඒ වර්ෂවල, විශේෂයෙන් ම 2001 වර්ෂයේ ශිෂ්‍ය සංගහන අතර වෙනස්කම් තිබියේ විෂයවල අමාරුබවේ ප්‍රමාණය වෙනස් වූ නිසා ම පමණක් නො වේ. සාමාන්‍යයෙන් ඒ ඒ විෂයයට පෙනී සිටින සිසුන්ගේ සංගහන, දක්‍ෂතාව අතින් වෙනස් නොවන්නේ යැයි උපකල්පනය කෙරෙන නමුදු 2001 වර්ෂයේ දී පැරණි නිර්දේශයට හා නව නිර්දේශයට පෙනී සිටි ශිෂ්‍ය සංගහන අතර පැහැදිලි වෙනස්කමක් තිබිණි. පළමු සංගහනය දෙවැනි හෝ තුන්වැනි හෝ වතාවට පෙනී සිටයවුන්ගෙන් සමන්විත වූ අතර දෙවැනි කණ්ඩායම පළමු වතාවට පෙනී සිටි ශිෂ්‍යයන්ගේ සංගහනය විය. ඒ සංගහන ප්‍රධාන වශයෙන් ම වෙනස් වූයේ දක්‍ෂතාව අතින් ය. ඒ අතර ඒ ඒ නිර්දේශවල නිර්දේශ හා විෂය අතර ද අමාරුකමේ අඩුවැඩි වීම් තිබිණි. නිර්දේශ හා විෂය අතර අමාරුකමේ වැඩිවීම මහාචාර්ය තටිල් මහතා හඳුන්වාදුන් ක්‍රමයට ප්‍රමිතිකරණයට ලක්කළ හැකි යැයි සැලකුව ද සිසුන්ගේ දක්‍ෂතා අතර වූ වෙනස්කමට එය පිළියමක් නො වී ය. ඒ සඳහා වූ එක් ක්‍රමයක් නම් පැරණි හා නව නිර්දේශ සංගහන එකම සංචිතකයකට (සංගහනයකට) ඒකරාශි කර එසේ ලැබෙන සංගහනයෙහි සාමාන්‍යය ශූන්‍යයට හා සම්මත අපගමනය එකට සමාන වන ලෙස ලකුණු අතර පරිනාමණයක් ලබාගැනීම ය. එහෙත් 2001 දී එසේ කිරීමට ක්‍රමයක් නො වි ය. එයට හේතු දෙකක් විය. එකක් නම් විෂය හතර වෙනුවට විෂය තුනක් පමණක් තිබීම හේතුවෙන් නව නිර්දේශ හා පැරණි නිර්දේශ සංගහන ඒකරාශි කිරීමේ අර්ථාන්විත ක්‍රමයක් නොමැති වීම ය. දෙවැනුව නව නිර්දේශයෙන් ශුද්ධ ගණිතය හා ව්‍යවහාරික ගණිතය වැනි ඇතැම් විෂය ඉවත්කර සංයුක්ත ගණිතය වැනි විෂය එකතු කර තිබීම ය. 2001 දී ඒ නොහැකියාව හේතුවෙන් සංගහන ඒකරාශි නොකළේ යැයි උපකල්පනය කිරීමට නොහැක්කේ අදාළ පුද්ගලයන් අද ඒ සම්බන්ධයෙන් දක්වන විරෝධතාව සෑලකිල්ලට ගැනීමේ දී ය. 2001 දී සංගහන ඒකරාශි කිරීම හැරෙන්නට ශිෂ්‍ය සංගහන අතර දක්‍ෂතාව සම්බන්ධයෙන් වූ වෙනස සැලකිල්ලට ගන්නා වෙනත් ක්‍රමයක් වුව ද යෝජනා නොවිණි යැයි සිතමි. 2011 වසරේ දී ද නව නිරදේශයට හා පැරණි නිර්දේශයට පෙනී සිටි ශිෂ්‍ය සංගහන අතර දක්‍ෂතා අතින් වෙනසක් වෙයි. එහි දී විෂය සංඛ්‍යාව වෙනස්කිරීමක් හෝ විෂය ඉවත්කිරීමක් එකතුකිරීමක් හෝ සිදු නොවූ බැවින් අදාළ සංගහණ ඒකර්ශිකිරීමේ හැකියාවක් වෙයි. එහි දී එසේ ඒකර්ශි කළ සංගහනයේ සාමාන්‍යය ශූන්‍යයට හා සම්මත අපගමනය එකට සමාන කිරීම සඳහා ලකුණු අතර පරිණාමනයක් අවශ්‍ය වෙයි. සංඛ්‍යානඥයන් පස්දෙනකුගෙන් සමන්විත විද්වත් කමිටුව සූත්‍රයක් ඉදිරිපත් කර ඇත්තේ ඒ සඳහා යැයි සිතමි. මේ සූත්‍රය ආණ්ඩුවේ් හෝ අදාළ අමා්‍යාංශවල හෝ විශ්වවිද්‍යාල ප්‍රතිපාදන කොමිසමේ හෝ විභාග දෙපාර්තමේන්තුවේ හෝ සූත්‍රයක් නො වේ. එය මහාචාර්ය තටිල් මහතාගේ ගණයේ ම විශේෂඥයන් ලංකාවට හඳුන්වා දී ඇති සූත්‍රයකි. සංගහන ඒකරාශි කිරීමට මූලධර්මයක් ලෙස මගේ විරුද්ධතාවක් නැතත් විද්වත් කමිටුව හඳුන්වා දී ඇති සූත්‍රය හෙවත් පරිණාමනය සමග මා එකඟ නොවන්නේ එයින් ඒකරාශිත සංචිතයේ සම්මත අපගමනය එකට සමාන නොවන බැවිනි්. සංචිතයේ සම්මත අපගමනය එකට සමාන වන ලෙස ලකුණු අතර පරිණාමනයක් පහසුවෙන් ම ලබාගත හැකි ය. එලෙස ලකුණු ප්‍රමිතකර දෙවනුව ප්‍රමිතිකෘත ලකුණු මහාචාර්ය තටිල් මහතා හඳුන්වා දී ඇති ක්‍රමයට ද, ප්‍රමිතිකරණයකට ලක්කිරීම සුදුසු යැයි සිතමි. එමගින් සංගහන අතර වූ වෙනස්කම් දෙකට ම යම් පිළියමක් ලැබේ යැයි ද සිතමි.