Main Logo

Saturday 30 June 2012

New chapter in Tamil struggle for political rights – A response – II

As we said last week Sampanthan is talking of a chapter IV in Tamil racist politics. It is a new chapter both literary and literally and the leader of the Ilankai Thamil Arasu Katchi (ITAK) wants to establish an Eelam with the help of the western countries and India with support from the Tamils dispersed in the west. However, ITAK proxy of the LTTE thinks ashamedly as the successors to the LTTE as the party that represents the Tamils and is suspicious of the other Tamil parties as well as the dispersed Tamils in the west. The Tamil leaders as well as the west and India try to create the impression that the former act independent of the latter and that it is with great difficulty that the help of the western countries and India is obtained by the Tamils. This is something that even the Sinhalas who are Anglophiles want to believe. However, on the contrary it is the west that created Tamil racism and subsequently India and west that created Tamil terrorism. The recent demonstrations in London against the visit of the President of Sri Lanka clearly shows the support the dispersed Tamils in England get from the so called UK government. Though LTTE is supposed to be a proscribed organization in England their supporters are allowed to carry the LTTE flag albeit without the name of the party in order to use a loophole in the English law.

A website not in sympathy with the Sinhalas to say the least, carried a news item that included the following paragraph on the President’s visit to London. “Rajapakse changed his travel plans at the last minute due to massive disruptions planned by activists. Officers On Watch and security details were changed every 2 hours at Colombo -similar to the civil war- to prevent information seeping out. Scotland Yard Firearms Officers were actively encouraging protests at Heathrow yesterday told protesters they would do the same if their families had suffered like Tamils.” It is not that Scotland Yard is being influenced by the dispersed Tamils to encourage the protests but it is the other way around. Scotland Yard or whoever is responsible should have seen to it that the President was given ample security to deliver his talk in London this time as it was all official, though they could claim that it was unofficial last time when the president was prevented from speaking in Oxford. However the London security authorities are more interested in denying the freedom of speech to a President of a friendly country than in allowing the dispersed Tamils in England and in other countries in Europe to protest against the President. At least now we should realize that it is not the dispersed Tamils who have canvassed and obtained the support of the English and other western countries but it is England, America and the European Union that support and maintain Tamil racism in those countries through the dispersed Tamils. Those Sinhalas who think that by “educating” the English and other western politicians they can change the situation are in for a big disappointment.

We have already quoted a statement by Blake last week but it is worth reproducing it in order to drive home a point. “Ambassador warned the Minister that if the government pursued a military option without first allowing high-level diplomacy a chance, Sri Lanka could expect escalating international criticism and actions to demonstrate the international community’s concern. The Ambassador said such actions could include suspension of aid to Sri Lanka, closer scrutiny of IMF lending, possible war crimes investigations, and perhaps other actions.” This statement had been made around April 2009 and it is clear that had the Sri Lankan government stopped the humanitarian operations there would not have been any talk of suspension of aid, closer scrutiny of IMF lending, possible war crimes and other actions. Thus the so called allegations of war crimes have not been made after the last week of the humanitarian operations but before that so called crucial week. It has taken some time for Channel Four and others to come out with video footages as they were not ready at the end of May 2009. It appears to be good business as these “authorities” continue to show their incompetence at making video clips even today.

Now the stock argument of the Tamil racist leaders is that since independence Tamils have been treated as second class citizens, and their non violent protests against this kind of treatment had been meted with repression and as a result the Tamils had no option but to take up arms against the state, in order to establish an Eelam in the Eastern and Northern Provinces which constitute the historical habitats of the Tamils or the Tamil homeland. We have answered all these arguments in the book” An analysis of Tamil racism in Sri Lanka” which is a translation of “Prabhakaran ohuge seeyala baappala ha massinala”. However, we may take up the question of Tamils being second class citizens of the country.

It is not defined what is meant by the term second class citizen of a country. There are no first class and second class according to Marxist terminology and the class here is all about preferential treatment. I know of many Tamils in the upper class who enjoy better treatment from the government as well as from the other social institutions than me though I am supposed to be a first class citizen by virtue of being a Sinhala. There are thousands and thousands of Sinhala people as well as Tamils who have no access to international schools, private hospitals in Colombo and other cities, who cannot admit their children to so called prestigious schools, who cannot visit the theatres in Colombo, who have not heard of Lionel Wendt or Bishop’s College auditorium, who may have heard of Nelum Pokuna but have no access to it, who do not know influential people to get tickets to the VIP sectors to watch T 20 games etc., etc. These people are nth class citizens of the country and a few of them get their children admitted to the prestigious school through the fifth standard scholarship scheme. There are so many nth class citizens in the Jaffna society who cannot enter certain kovils or premises of kovils, in their so called homeland.

What the Tamil Vellala leaders mean by being second class citizens is their loss of leadership in the Colombo society. Symbolically the Oval had to give way to the SSC and the Tamil Vellalas found it difficult to continue as the leaders of the aborted Ceylonese nation. However, the influential continue to be residents of Colombo 7, 3, 4, 5 and be members of various societal clubs. The photographs of them and their wives appear in the Sunday English medium newspapers and they are also influential members of the NGOs and INGOs. They have realized that the Tamil Union cannot field a cricket team consisting of a majority of Tamils and the number of Tamils representing elite schools have dropped in various sports. It is the numbers game that the Vellalas have lost with the introduction of universal franchise and the Tamil leaders for more than seventy five years have failed to realize that though in the “good old days” of English colonialism they could manage the numbers game with the help of the English governors they cannot do so now. They are now resorting Tamil speaking people again not because they love the Muslim community but since they know that with that concept introduced by Ponnambalam Ramanathan in the Legislative Assembly in the nineteenth century to compete with the English educated Sinhala leaders, they can work against the innocent Sinhala people living in the Eastern Province. The Tamil leaders also know that their so called Tamil homeland was demarcated by the English as late as 1889, and that it has a “history” of only 123 years. They forget conveniently that the king Rajasinghe II leased the eastern coastal area up to a “gavva” to the Dutch. How the Sinhala king managed to lease the “Tamil Homeland” has not been explained by any historian.

The problem with the English educated Tamils is that though they are prepared to live as nth class citizens in the west they are not willing to live without political leadership in Sri Lanka. In the west and even in India they accept that the Tamil Hindu culture is not equivalent to the Judaic Christian culture and the Hindi Hindu culture respectively. However, in Sri Lanka they do not want to accept the Sinhala Buddhist culture is the significant culture. The moment the Vellala leaders do that the Sinhala Buddhists would accept the Vellalas or any other for that matter as the leaders of the entire country.


Copyright Prof. Nalin De Silva

Saturday 23 June 2012

අපාය ඇත්තේ කොහේ ද?

ක්වොන්ටම් භෞතිකයෙහි විද්‍යාලංකාර විවරණයට අනුව අප දැනට ප්‍රකාශ ඇති කරුණු මෙසේ ගොනු කර ගත හැකි ය. අප අංශුවක හෝ පද්ධතියක හෝ පැවතීම යන්නෙන් අදහස් කරන්නේ එහි ගුණ රාශියක පැවැත්ම ය. මේ ගුණවලට අපි මෙතැන් සිට අංශුවේ හෝ පද්ධතියෙහි හෝ මාත (modes) යැයි කියමු. අංශුවක හෝ පද්ධතියක හෝ පිහිටුම, ගම්‍යතාව, බැමුම, ගඳ සුවඳ, පැහැය හෙවත් වර්ණය, සුමටබව ගොරෝසුබව ආදිය එහි මාත වෙයි. අංශුවක් හෝ පද්ධතියක් යනු මෙවැනි මාතවල එකතුවක් වෙයි. එහෙත් එයින් කියැවෙන්නේ ඒ මාත හෙවත් ගුණ අපෙන් තොරව, එනම් නිරීක්‍ෂයකුගෙන් තොරව වාස්තවික ව පවතින බව නො වේ. ඒ සෑම මාතයක් ම නිරීක්‍ෂකයකුට සාපේක්‍ෂ වෙයි.

මාතයක් යන්න අර්ථදක්වන්නේ ම නිරීක්‍ෂකයෙකි. එක් අයකුට මෘදු යනුවෙන් දැනෙන විට වෙනත් අයකුට තද බවක් දැනෙනු ඇත. අපට බිත්ති පසාරුකර ගෙන ගමන් කළ හැකි නො වේ. එහෙත් බුදුදහමට අනුව දෙවිවරුන්ට අමනුෂ්‍යයන්ට එසේ කළ හැකි ය. අපට මහ පොළොව පසාරු කරගෙන ගිය හැකි නො වේ. එහෙත් බටහිර විද්‍යාඥයන්ට අනුව වුව ද පොළොව යටට යන කල ඉතා විශාල උෂ්ණත්ව සහිත ලෝ දිය වැනි ද්‍රව වෙයි. මේ ද්‍රව තට්ටුවල අමනුෂ්‍යයෝ මැරෙති. උපදිති. දුක් විඳිති. ක්‍ෂණයකින් නැවත මැරෙති. නැවත ඉපදෙති. අපට පොළොව පසාරු කරගෙන ගිය නොහැකි වුව ද අපායේ දුක් විඳින්නවුන්ට එය නිතිපතතා දුක් විඳිමින් කරණ කාර්යයකි. අපායක් නැතැයි කියන තම අත්දැකීම්වලට පමණක් ලෝකය සීමාවන්නේ යැයි සිතන උද්ධච්ඡයන් යථා කාලයේ දී අපා දුක් ද පසක් කරගනු ඇත.

එහෙත් මේ උද්ධච්ඡයන් අපාගතවන තුරු ඔවුන් අපායක් නැතැයි කියනු ඇත. අප ද සසරේ අනේකවාරයක් අපාගත වී ඇති බවට සැකයක් නොමැති නමුත් අපට ඒ පිළිබඳ මතකයක් නැත. අප ඒ බව පිළිගන්නේ බුදුන්වහන්සේගේ දේශනා පිළිබඳ අපට විචිකිච්චාවක් නොමැති බැවිනි. අපේ ඉන්ද්‍රිය ගෝචර අත්දැකීම් ගැන පමණක් විශ්වාස කරන්නවුන්ට ක්වොන්ටම් භෞතිකය ද විශ්වාස කළ නොහැක්කේ මොන්රෝ විද්වතා ඇතුළු පිරිස අපේ ඉන්ද්‍රියවලට ගෝචර නොවී පවතින ක්වොන්ටම් අංශුවල අවස්ථා ඇති බව පෙන්වා දී ඇති බැවිනි. බටහිර විද්‍යාවෙන් මෝහනයට පත්ව අග්ගඤ්ඤ සූත්‍රයෙහි බුදුන් වහන්සේ දේශනාකර ඇති සත්ව විකාශය පැත්තකට දමා ඩාවින්ගේ බයිබල් ආකෘතියේ පරිණාමවාදය පිළිගන්නා අයට දෙවියන්ගේ ම පිහිට ය. ඩාවින්ගේ පරිණාමවාදය යුදෙව් ක්‍රිස්තියානි සංස්කෘතියෙහි නිර්මාණය කරන ලද්දකි.

ඒ ඒ නිරීක්‍ෂකයා විසින් සංස්කෘතියට මනසට හා ඉන්ද්‍රිය පද්ධතියට සාපේක්‍ෂව නිර්මාණය කරන ලද මාතවල එකතුවක් වූ වස්තුව යන්න නිරීක්‍ෂකයකුට සිය පංචේන්ද්‍රිය ඇසුරෙන් ග්‍රහණය කළ හැකි නො වේ. අලියා පසක කරගැනීමට යෑමේ දී අපි අලියාගේ හොඬවැල, කන්, කකුල්, ඇස්, පැහැය ආදිය මිස අලියා ග්‍රහණය නො කරන්නෙමු. එහෙත් අපට මනසක් ඇති බැවින් (වාස්තවික ව නොව වෙනත් දේ මෙන් ම සාපේක්‍ෂව සම්මුතියෙන්) අපට ඒ හොඬවැල ආදී සියලු පසක් කිරීම් පිළිබඳ ව මතක වෙයි. ඒ මතකවල එකතුව අලියා වෙයි. අලියා සමස්තයක් ලෙස එක්වර ග්‍රහණය කරගැනීම සඳහා එක් ඉන්ද්‍රියක් නැති බව බොහෝ දෙනකුට අමතක වෙයි.

ක්වොන්ටම් භෞතිකයෙහි දී අංශුවක හෝ පද්ධතියක හෝ විවිධ මාත ඇති නමුත් ග්‍රහණය කෙරෙන්නේ මැනගත හැකි මාත පමණකි. එනම් යම්කිසි සංඛ්‍යාත්මක අගයක් දීමට හැකි මාත පමණකි. මේ මාත හිල්බට් අවකාශයෙහි දෛශික මගින් නිරූපණය කෙරෙයි. සාමාන්‍යයෙන් ක්වොන්ටම් භෞතිකයෙහි විවරණ ආරම්භ වන්නේ අංශුවක් හෝ පද්ධතියක් හෝ හිල්බට් අවකාශයෙහි දෛශිකයක් මගින් නිරූපණය කෙරෙයි යනුවෙනි. විද්‍යාලංකාර විවරණයෙහි ද මුලින් සඳහන් වී ඇත්තේ එසේ ය. එහෙත් එය තවදුරටත් විස්තර කළ යුතු බව අපි දැන් දනිමු. අපට අංශුවක පිහිටුම මැනගන්නා අතර යම්කිසි දිශාවක් දිගේ එහි බැමුම ද පරීක්‍ෂණයක් මගින් දැනගත හැකි අවස්ථා වෙයි. එවිට පිහිටුම යන මාතය හිල්බට් අවකාශයෙහි φ දෛශිකයෙන් ද බැමුම යන මාතය ψ දෛශිකයෙන් ද නිරූපණය කළ හැකි වෙයි. මැනගත හැකි වෙනත් මාත ඇත්නම් ඒවා ද එලෙස හිල්බට් අවකාශයෙහි වෙන වෙන ම දෛශික මගින් නිරූපණය කිරීමට හැකි වෙයි.

එහෙත් මේ එක් දෛශිකයක්වත් අනෙක් මාත නිරූපණය කෙරෙන එක් එක් දෛශිකයට සමාන නො වේ. එනම් φ = ψ යනුවෙන් කිවහැකි නො වේ. ඒ අතර කිවයුතු තවත් කරුණක් නම් මේ මාත මැනගත හැකි ය යන්නෙන් කියැවෙන්නේ අංශුවෙහි අදාළ යම් මාතයක් අදාළ හර්මිෂන් කාරකයෙහි එක් අයිගන් දෛශිකයකින් පමණක් නිරූපණය වන බව ය. එවිට කලින් කියා ඇති පරිදි එම කාරකයෙහි ප්‍රතිබද්ධ කාරකයෙහි එක් අයිගන් දෛශිකයකින් පමණක් මාතයක් නිරූපණය කළ හැකි නො වේ. දැන් ක්වොන්ටම් භෞතිකයෙහි අංශුවක් හෝ පද්ධතියක් හෝ හිල්බට් අවකාශයෙහි යම් දෛභිකයක් මගින් නිරූපණය කළ හැකි ය යන්නෙහි තේරුම අන්කිසිවක් නොව අංශුව හෝ පද්ධතිය හෝ ඉහත සඳහන් මාත නිරූපණය කරන දෛශිකවල යම් ඒකජ සංයෝජනයකින් නිරූපණය කළ හැකි ය යන්න ය. හිල්බට් අවකාශයෙහි දෛශිකවල එකතුවක් ද හිල්බට් අවකාශයෙහි තවත් දෛශිකයක් වන බැවින් ඒ එසේ වෙයි.

අංශුවක හෝ පද්ධතියක හෝ යම් මාතයක අගය අප දන්නේ නම් අදාළ නිරීක්‍ෂ්‍යය නිරූපණය කරන හර්මිෂන් කාරකයෙහි ප්‍රතිබද්ධ කාරකයෙන් නිරූපණය කෙරෙන නිරීක්‍ෂ්‍යයෙහි අගය, අදාළ මාතයෙහි අගය අපි නො දන්නෙමු. එහෙත් ඒ මාතය නෙපවතින්නේ යැයි අපි නො කියමු. ඒ මාතය නිරීක්‍ෂණය නොකළ ද එය පවතියි. එහෙත් එය පවතින්නේ සම්මුති අර්ථයකින් මිස ඊනියා වාස්තවික යථාර්ථවාදී අර්ථයකින් නො වේ. ඒ මාතය අපේ පංචේන්ද්‍රියවලට හා මනසට ග්‍රහණය නොවන නමුත් එය පවතියි. මොන්රෝ පරීක්‍ෂණවලින් කියැවෙන්නේ එයයි.

පංචේන්ද්‍රියවලට ගෝචර වන දේ පමණක් පවතින්නේ යැයි සිතන ඊනියා බුද්ධිමතුන්ට ක්වොන්ටම් භෞතිකයෙන් සමු ගැනීමට සිදුවනු ඇතත් ඔවුන් එසේ නොකරනු ඇත. එයට හේතුව ඔවුන්ගේ දීන මානසිකත්වයයි. අපාය පොළොව යට තිබෙන්නේ කෙසේ දැයි අසන මොවුහු කිසි දිනෙක ගුරුත්වාකර්ෂණය ඉන්ද්‍රිය ගෝචර දැයි නො අසති. බුදුන්වහන්සේට වඩා නිව්ටන් පිළිගන්නා මොවුහු අයින්ස්ටයින් විසින් නැතැයි කියනු ලැබූ ගුරුත්වාකර්ෂණය තමන්ට විඳිය හැකි යැයි පැවසීමට තරම් නිවට වෙති.

ඇතැම් විට ඔවුන් සිතනු ඇත්තේ අපායෙහි ඇත්තේ ද තමන්ගේ වැනි සිරුරු සහිත සත්වයන් කියා ය. එහෙත් මොවුන් නොදන්නා කරුණක් නම් මිනිස් හා තිරිසන් සත්ව රූපවල පඨවි ධාතුව වැඩි බවත් දෙවියන්ගේ හා අමනුෂ්‍යයන්ගේ සිරුරුවල වායෝ ධාතුව ඉතා අධික බවත් ය. ඇතැම් අවස්ථාවල බුදුන්වහන්සේ බැහැදැකීමට පැමිණි දෙවිවරු තම සිරුරුවල පඨවි ධාතුව වැඩිකරගත්හ. එසේ කරගැනීමට නොහැකි වූ දෙවිවරුන් පය ගසා සිටීමට නොහැකි වී ගිලා බැස ඇති විට බුදුන්වහන්සේ ඔවුන්ට පඨවි ධාතුව වැඩිකර ගැනීමට උපදෙස් දී ඇති අයුරු ඊනියා බුද්ධිමතුන්ට බෞද්ධ සාහිත්‍යයෙන් දැනගත හැකි ය.

පඨවි ධාතුව වැඩි මිනිස් සිරුරු ආපෝ ධාතුව වැඩි ජලයේ ගිලී යෑම වැළැක්වීමට වායෝ ධාතුව වැඩි වළලු සිරුර වටා දා ගැනීමට පිහිනීමට පුරුදුවන ඇතැම්හු පෙළඹෙති. වායෝ ධාතුව අධික සිරුරු ඇතියවුන්ට (දෙවියන් ප්‍රේතයන් ආදීන්) බිත්තියක් පසාරු කරගෙන යෑම අසීරු කාර්යයක් නො වේ. ඊනියා බුද්ධිමතුන්ගේ ප්‍රශ්නය වී ඇත්තේ ඔවුන් මුළු ලෝකය ම තම සිරුර හා ඒ සමග තම මනස උපයෝගී කරගනිමින් පමණක් දැනගැනීමට හැකි යැයි සිතීම ය.

කලින් සඳහන් කෙරුණු කරුණුවලින් කියැවෙන්නේ යම් මාතයක පැවැත්ම (සාපේක්‍ෂ සම්මුති අර්ථයකින්) පිළිබඳ දැනුම හා ඒ මාතයෙහි අගය පිළිබඳ දැනුම යනු එකක් නොවන බව ය. අපට යම් මාතයක පැවැත්ම දැනගත හැකි නමුත් ඒ මාතය ගන්නා අගය දැනගැනීමට ඇතැම් අවස්ථාවල නොහැකි වනු ඇත. එය අප අපායේ පැවැත්ම ගැන දන්නා නමුත් එහි උෂ්ණත්වයෙහි අගය සෘජුව දැනගෙන නොමැති විලසට ය. එහෙත් මෙහි දී කිවයුතු කරුණක් නම් මේ නිදර්ශනය ක්වොන්ටම් භෞතදකය සම්බන්ධයෙන් නම් එතරම් සතුටුදායක නොවන බව ය. එයට හේතුව අපාය ක්වොන්ටම් පද්ධතියක් නො වීම ය.

අප යම් මාතයක අගය දන්නේ නම් අදාළ ප්‍රතිබද්ධ මාතය පවතින බව දන්නා නමුත් අපි එහි අගය නො දනිමු. අවශ්‍ය නම් සුදුසු පරීක්‍ෂණයක් මගින් ඒ දැනගත හැකි වෙයි. එවිට අපට අගයයන් රාශියකින් (එකකට වැඩි ගණනකින්) එකක් පමණක් ලැබෙයි. පරීක්‍ෂණයට පෙර අපට කීමට හැක්කේ ප්‍රතිබද්ධ මාතයෙහි අගය අහවල් එක වීම සඳහා අහවල් සම්භාවිතාවක් ඇති බව පමණ ය. යථාර්ථවාදීහු ප්‍රතිබද්ධ මාතයෙහි අගය නිශ්චිතව දැක්වීමට නොහැකි නිසා ක්වොන්ටම් භෞතිකය අසම්පුර්ණ පද්ධතියක් ලෙස සලකති. අනෙක් අතට ඉන්ද්‍රියානුභූතවාදීහු ඉන්ද්‍රිය ගෝචර ව නොදන්නා දේ ගැන කතාකිරීම ප්‍රතික්‍ෂෙප කරති. එහෙත් බෞද්ධයන් වූ අපට ඉන්ද්‍රිය ගෝචර නොවන දේ ද ඉන්ද්‍රිය ගෝචර දේ මෙන් ම සම්මුති අර්ථයකින් පවතින බව දැනගැනීම ප්‍රශ්නයක් නො වේ. විද්‍යාලංකාර විවරණය සිංහල බෞද්ධ සංස්කෘතියෙහි නිර්මාණය වූයේ වෙයි.

මෙහි දී තවත් වැදගත් කරුණක් කීමට ඇත. ක්වොන්ටම් අංශුවක හෝ පද්ධතියක හෝ සෑම විට ම යම් මාතයක හෝ එහි ප්‍රතිබද්ධයෙහි හෝ අගයක් දැන සිටිය යුතු ම නො වේ. ඇතැම් අවස්ථාවල යම් මාතයක් හෝ එහි ප්‍රතිබද්ධය හෝ ගන්නා අගය දෙකෙන් එකක්වත් නොදැන සිටින්නට වුව ද හැකි ය. මෙහි දී අන් සියල්ලට ම වඩා වැදගත් වන්නේ අනිශ්චයතා මූල ධර්මය ය. ඉන් කියැවෙන්නේ අදාළ මාතයෙහි හා එහි ප්‍රතිබද්ධයෙහි මධ්‍යන්‍ය අගයයන්ගෙන් අගය වෙනස්වීමේ මධ්‍යන්‍ය වර්ග අපගමනයන්හි ගුණිතය යම් අගයකට වැඩිවිය යුතු බව ය. වෙනත් වචනවලින් කියන්නේ නම් අදාළ මාතයෙහි හෝ එහි ප්‍රතිබද්ධයෙහි හෝ අගය නිශ්චිතව ම මැනගත හැකි වීම අනිවාර්ය නො වේ. ඒ අගය දෙකෙන් එකක්වත් අප නිශ්චිතව නොදැන සිටීමට හැකි ය.

උදාහරණයක් ලෙස ගතහොත් යම් නිරීක්‍ෂකයකු ක්වොන්ටම් අංශුවක පිහිටුම මෙන් ම ගම්‍යතාව ද නොදන්නා අවස්ථා තිබිය හැකි ය. එහි දී අංශුවට පිහිටුම් රාශියක් මෙන් ම ගම්‍යතා රාශියක් ද තිබිය හැකි ය. ඒ සෑම එකකට ක අගයක් තිබෙන නමුත් අපට ඒ නිරීක්‍ෂණය කළ නො හැකි ය. ඒ අපේ පංචේන්ද්‍රියන්ට ගෝචර නො වෙයි. අනිශ්වයතා මූල ධර්මය අනුව නොවිය හැක්කේ ක්වොන්ටම් අංශුවක එක්වර ම පිහිටුම හා ගම්‍යතාව දැන ගැනීම ය. එහෙත් එක්වර පිහිටුම මෙන් ම ගම්‍යතාව ද නොදැන සිටීම (මැනගෙන නොසිටීම) අනිශ්චයතා මූලධර්මයට පටහැණි නො වේ.

මීළඟ ප්‍රශ්නය වන්නේ ක්වොන්ටම් අංශුවක් එක් තැනක සිට තවත් තැනකට යන්නේ කෙසේ ද යන්න ය. එය නිව්ටෝනීය අංශුවක් ලෙස යම් පෙතක් දිගේ ගමන් කරන්නේ ද? එසේත් නැත්නම් ඒ සඳහා වෙනත් ක්‍රමයක් වේ ද? ඊනියා බුද්ධිමතුන් අපායට යන්නේ කෙසේ ද යන්නත් එක් අතකින් ගත්කළ අදාළ ප්‍රශ්නයකි.



සඟ විනය සහ පුහු විරුවෝ

මේ ලිපියට නිමිති දෙකක් වෙයි. එකක් භික්‍ෂුන් වහන්සේ මැතිවරණවලට ඉදිරිපත්වීම වළක්වන පනතක් පාර්ලිමේන්තුවට ඉදිරිපත්කරන බව සඳහන් පුවතයි. දෙවැන්න මාදුළුවාවේ සෝභිත හිමියන්ට සැත්තෑවිය පිරීම නිමිත්තෙන් පවත්වල ලද උත්සවය හා එහි දී කෙරී ඇති බවට වාර්තා වූ දේශන හා අනුශාසනා ය. අපි පළමු ව දෙවැන්න සාකච්ඡා කරමු. වර්තමානයෙහි මෙරට විරුවන් බුද්ධිමතුන් ජාතිවාදීන් ආදී බොහෝ දෙනකු බිහිකෙරෙන්නේ ජනමාධ්‍ය මගිනි. එපමණක් නොව දේශපාලනය ද කෙරෙන්නේ පුවත්පත් සාකච්ඡා මගිනි. ඒ අයට ජනමාධ්‍යවේදීන් යැයි කියාගන්නවුනට සරිලන භාවිතයක් තිබීම හෝ නොතිබීම හෝ මෙහි දී බලපායි. එමෙන් ම අධිපති මතවාදයට ගැලපෙන අයුරින් ප්‍රකාශ කිරීම හා ලිපි ලිවීම ද මෙහි දී වැදගත් වෙයි. පුහු පඬියන් ලොවට පෙන්වීමට උත්සාහ කරන්නේ මෙරට අධිපති මතවාදය සිංහල බෞද්ධ මතවාදය බව ය. එහෙත් එය ද සිංහල බෞද්ධ මතවාදයට එරෙහිව කෙරෙන තවත් ප්‍රචාරයක් පමණකි. මෙරට අධිපති මතවාද දෙකක් වෙයි. එකක් විවිධ අර්ථකථන සහිත වුවත් දළ වශයෙන් ලිබරල් මතවාදය ලෙස විස්තර කළ හැකි ය. මා දකින ආකාරයට එය ග්‍රීක යුදෙව් ක්‍රිස්තියානි මතවාදය මත පදනම් වී ඇත. එය මෙරට පමණක් නොව ලෝකයේ ම අධිපති මතවාදය වෙයි. දෙවැනි අධිපති මතවාදය මාක්ස්වාදී මතවාදය වෙයි. එයට ද විවිධ අර්ථකථන ඇති නමුත් එය කතෝලික චින්තනය මත පදනම් වෙයි. කතෝලික චින්තනය මත පදනම් වන තවත් මතවාදයක් වනුයේ ෆැසිස්ට්වාදය ය. ප්‍රභාකරන් දෙමළ ජාතිවාදී ෆැසිස්ට්වාදියෙක් විය. කෙසේ වෙතත් මේ මතවාද සියල්ල විජාතික මතවාද වෙයි. අද ජනමාධ්‍ය මගින් තැන ලැබෙන්නේ ලිබරල් මතවාදයට හා මාක්ස්වාදී මතවාදයට ය. ජාතික මතවාදයක් සඳහා වූ ලිපි කීයක් සතියකට පුවත්පත්වල පළවන්නේ ද? විද්‍යුත් නාලිකාවල ජාතික මතවාදයකට ඇති ඉඩකඩ කවරේ ද?

අභාවප්‍රාප්ත මහාචාර්ය මැන්දිස් රෝහණධීර මහතාට අනුව මෙරට සංඝරාජ පදවිය පොළොන්නරු යුගයේ ඇතිකරන ලද්දකි. නුවර යුගයේ අපට වැලිවිට සිරි සරණංකර සංඝරාජ හිමිපාණන්වහන්සේ හමුවෙති. එහෙත් මහානායක පදවි ඒ සංඝරාජ පදවිය නො වේ. වල්පොල රාහුල හිමියන්ගේ භික්‍ෂුවගේ උරුමය පොතේ මහානායක පදවි ගැන සඳහන් වෙයි. ඒ පදවි පමණක් නොව විහාරාධිපති පදවි හා විවිධ නායක පදවි ද ඉංගිරිසින් විසින් ඇතිකරන ලද්දේ වෙයි. ඇතැම් නායක පදවි පිරිනැමුවේ ඉංගිරිසින්ට ඔත්තු සැපයීම ද සේවයක් ලෙස සලකමිනි. ඉංගිරිසින් දැනසිටි එක්කරුණක් විය. එනම් මෙරට භික්‍ෂූන්වහන්සේ ශක්තිමත් ව සිටිනතාක් සිංහලයන් ආධ්‍යාත්මිකව පැරදවිය නොහැකි බව ය. ඉංගිරිසින් 1815 සිංහල ඉංගිරිසි ගිවිසුම වැරදි ආකාරයෙන් යොදාගෙන මෙරට දේශපාලන හා ආර්ථික ආධිපත්‍යය ලබාගත්ත ද, ඔවුන්ට මුල දී සංස්කෘතික ආධිපත්‍යය ලබාගත නොහැකි විය. සංස්කෘතික ආධිපත්‍යය ලබාගැනීම සඳහා ඉංගිරිසිහු එක් අතකින් පාසල් පද්ධතියක් ඇතිකර එය යොදාගත්හ. (අද ඒ සඳහා ජනමාධ්‍යය ද යොදාගැනේ). අනෙක් අතින් විවිධ උපක්‍රම මගින් සඟ සසුන දුර්වල කිරීම සඳහා විවිධ පියවර ගත්හ. අද වන විට එය බොහෝ දුරට සාර්ථක වී ඇත. එහෙත් සිංහල බෞද්ධයෝ් දහනව වැනි සියවසේ අවසාන කාර්තුවේ සිට තම සංස්කෘතියට මෙරට හිමි තැන ලබාගැනීම සඳහා කටයුතු කරමින් සිටිති. 1817 –- 18 හා 1848 නිදහස් සටන් බටහිර ක්‍රිස්තියානි යටත්විජිතවාදයේ දේශපාලන සංරචකයට එරෙහිව සංවිධානය වූ අතර පාණදුරා වාදය ප්‍රමුඛ පංච මහා වාද එකී යටත්විජිතවාදයේ සංස්කෘතික සංරචකයට එරෙහිව පැවැත්වුණේ විය. පංච මහා වාද අපේ නිදහස් සටනේ ම වැදගත් කොටසක් විය. එහි නායකත්වය දැරුවෝ භික්‍ෂූන් වහන්සේ වූහ. අනගාරීක ධර්මපාලතුමා මෙන් ම ඕල්කට්තුමා ද ඒ වාදවල ප්‍රතිඵලයක් විය. පංච මහා වාද හා අනගාරික ධර්මපාල ව්‍යාපාරය සිංහල බෞද්ධ නිදහස් සටන් වූ නමුත් ඕල්කට් ව්‍යාපාරය එසේ නො වී ය. එහි සිංහල කම බෞද්ධකමින් උදුරා දැමිණි. ඉංගිරිසින් විසින් ඇතිකරනු ලැබූ ඊනියා උගතුන්ගේ සහාය අවසානයේ දී ලැබුණේ ඕල්කට් ව්‍යාපාරයට ය. එහි ප්‍රතිඵලයක් ලෙස මෙරට ඕල්කට් බෞද්ධයෝ බිහිවූහ. මෙරට විශාල පිරිසක් සිංහල බෞදධයන් වූ නමුත් ඔවුහු ආධිපත්‍යයෙහි දී ඕල්කට් බෞද්ධයන්ට පරාජය වූහ. පංච මහා වාදවල හා අනගාරිකතුමාගේ ජාතික ව්‍යාපාරය පරාජය වූ අතර ඩී බී ජයතිලක මහතාගේ ද සහාය ලබාගත් සේනානායකලාගේ දේශපාලනය ජයග්‍රහණය කළේ ය. ධර්මපාලතුමා කළකිරී රට අත්හැර ගියේ ය. සේනානායකලා විද්‍යාලංකාරය සමග ගොඩනැගුණු ජයතිලක මහතා ද අවසානයේ දී මෙරට දේශපාලනයෙන් ඉවත් කර ඉන්දියාවට යැවූහ.

මෙරට ජාතික ව්‍යාපාරයේ ගමන්මග ජයග්‍රහණවලින් මෙන් ම බොහෝ විට පරාජයන්ගෙන් ද ගහණ ය. 1956 දී එහි ජයග්‍රහණයක් දැකගත හැකි විය. එහෙත් ජාතික ව්‍යාපාරයට හැමදාමත් සටන් කිරීමට සිදු වූයේ ලෝක ආධිපත්‍යය දැරූ යුදෙව් ක්‍රිස්තියානි සංස්කෘතිය සමග ය. බටහිර විද්‍යාව ප්‍රධාන බටහිර දැනුමෙන් ජාතික ව්‍යාපාරයට සැමදාමත් බැට කෑමට සිදු විය. බටහිර දැනුම ග්‍රීක යුදෙව් ක්‍රිස්තියානි චින්තනය මත පදනම් වුව ද කතෝලික චින්තනය බටහිර රටවල දුර්වල වුව ද, පාප්වහන්සේ යුදෙව් ක්‍රිස්තියානි සංස්කෘතියේ රෝමය ඇතුළත වූ වතිකානුවේ සිරකරුවකු වුව ද අප වැනි රටවල කතෝලික චින්තනය ද බලවත් විය. විශේෂයෙන් ම පෘතුගීසීන් හා ස්පාඤ්ඤයන් යටතට පත් වූ රටවල කතෝලික සංස්කෘතියට බලයක් වෙයි. එමෙන් ම බොහෝ විට එවැනි පෙදෙස්වල මාක්ස්වාදයට දේශපාලනික බලයක් නැති වුවත් මතවාදී බලයක් තිබෙනු දැකිය හැකි ය. අපේ රටේ ජාතික ව්‍යාපාරයේ ජයග්‍රහණ හා පරාජයන් විශේලේෂණය කරද්දී ඉහත සඳහන් කරුණු වැදගත් වෙයි.

නූතන ජාතික ව්‍යාපාරය ජේ ආර් ජයවර්ධන ව්‍යාපෘතිය හා දෙමළ ජාතිවාදය සමග බැඳෙයි. එහෙත් එයට මෙරට සිංහල සංස්කෘතිය සමග අවුරුදු දෙදහස් පන්සියයකට එහා යන පාරම්පරික අඛණ්ඩත්වයක්් වෙයි. ගැමුණු කුමරු මේ ව්‍යාපාරයේ ප්‍රධාන චරිතය වෙයි. අපේ ජාතික ව්‍යාපරයෙහි ඈත සිට ම භාරතය විෂයයෙහි වූ ප්‍රවාහ දෙකක් දැකිය හැකි ය. එකක් භාරතයට පක්‍ෂපාති වූ අතර අනෙක එයට විරුද්ධ විය. පසු දිනෙක අවස්ථානුකූල ව මේ වෙනස සාකච්ඡා කළ යුතු ය. මේ සම්බන්ධයෙන් මට භෞතික ව හෝ ආධ්‍යාත්මික ව හෝ හමු වී ඇති විශිෂ්ටතම ඉතිහාසඥයා වූ දුටුවැව තිලකරත්න මහතාගේ නම සඳහන් කළ යුතු ය. ඉතාමත් සංකීර්ණ වූ මෙරට ජාතික ව්‍යාපාරයේ නූතන යුගයේ පුරෝගාමි චරිතයක් වූයේ මාදුළුවාවේ සෝභිත හිමියන් ය. අප දැනටත් පවත්වාගෙන යන චින්තන පර්ෂදය උන්වහන්සේගේ සභාපතිත්වයෙන් 1987 දී ඇරඹිණි. ජනතා විමුක්ති පෙරමුණේ විකෘති කිරීම් මැද අපි උන්වහන්සේගේ ප්‍රධානත්වයෙන් ඉතා අසීරු ගමනක යෙදුණෙමු. දෙමළ ජාතිවාදයට හා දෙමළ ත්‍රස්තවාදයට එරෙහිව මතවාදයක් ඇති කිරීමට අපට හැකි විය. එහෙත් අවාසනාවකට මෙන් දැනට වසර දහයකට පමණ පෙර උන්වහන්සේගේ ගමන් මග වෙනස් විය. මෙරට පල්ලි නිකායක් ඇතිවුණේ එකල ය. එය බලාපොරොත්තු නොවුවක් ද නො වීය. කාදිනල්තුමා හෝ ආචිබිෂොප්තුමා හෝ එදත් අදත් මහානායක හිමිපාණන් වහන්සේලාට වඩා බලවත් ය. ඇංග්ලිකන් පල්ලියේ බිෂොප්තුමා ද එසේ ම ය. අප එය කවදා වුව වෙනස් කළ යුතු ය. එහෙත් එය පුහු වීර කතා මගින් කළ හැක්කක් නො වේ.

අපේ ජාතික ව්‍යාපාරයේ ඕල්කට් බෞද්ධයෝ ද වෙති. එසේ නොවන්නට ආනන්ද විද්‍යාලය අද තිබෙන ආකාරයෙන් ඇති නොවී මෙරට ප්‍රධාන පාසල බවටත් විද්‍යාලංකාරය මෙරට දැනුම් කේන්ද්‍රය බවටත් පත්වීමට තිබිණි. පේරාදෙණිය විශ්වවිද්‍යාලය පිරිවෙණක් කරනු වෙනුවට විද්‍යොදය හා විද්‍යාලංකාරය බටහිර අච්චුවේ විශ්වවිද්‍යාල බවට පත් කෙරිණි. මෙරට ජාතික ව්‍යාපාරය සටන් කරන්නේ ලෝක ආධිපත්‍යය දරණ යුදෙව් ක්‍රිස්තියානි යටත්විජිතවාදය සමග බව අමතක නොකළ යුතු ය. ජාතික ව්‍යාපාරය වැනසීමට දුර්වල කිරීමට බටහිරයන්ට දේශපාලනික, සංස්කෘතික හා ආර්ථික ශක්තිය වෙයි. සෝභිත හිමියන් මුල් යුගයේ මෙරට ජාතික ව්‍යාපාරයට විශාල සේවයක් කළ ද, දෙමළ ත්‍රස්තවාදය පරාජය කළ කාලයේ හා එයට කලකට පෙර උන්වහන්සේ ජාතික ව්‍යාපාරයේ නො වුහ. දෙමළ ජනයා ඊළාම් මාවතට තල්ලු කෙරී ඇත්තේ සිංහලයන් විසින් යැයි උන්වහන්සේ කියා ඇතැයි පේරාදෙණියේ සිංහල අංශයේ කතෝලික පවුලක උපන් හිටපු මහාචාර්යවරයකු පවසන්නේ නිකම් ම යැයි මම නො සිතමි. බොහෝ විට මෙරට විරුවන් නම් කෙරෙන්නේ විජාතික බලවේග විසින් බව පමණක් සඳහන් කරමි.

වත්මන් ජාතික ව්‍යාපාරය ජාතික හෙළ උරුමය හා එකල විමල් විරවංශ මහතා ද ඇතුළත් වූ ජ වි පෙ මගින් දේශපාලනීකරණය විය. එය ජාතික ව්‍යාපාරය දුර්වල කරන්නක් විය. ජාතික හෙළ උරුමය මැතිවරණය සඳහා භික්‍ෂූන් වහන්සේ ඉදිරිපත්කළ විට චින්තන පර්ෂදය එයට විරුද්ධ විය. එහෙත් අපි භික්‍ෂූන් වහන්සේලාට නීති නො පැමිණවීමු. අප සම්ප්‍රදායේ සිංහල භික්‍ෂූන් වහන්සේ රාජ්‍ය පාලකයන්ගේ අනුශාසකයන් මිස රාජසභාවෙහි කටයුතු කරන්නෝ නො වෙති. එහෙත් ඒ පිළිබඳ තීරණ ගත යුත්තේ භික්‍ෂූන් වහන්සේ මිස ගිහියන් නො වේ. පනත් මගින් භික්‍ෂූන් වහන්සේ මන්ත්‍රීවරුන් වැළැක්වීම ක්‍රිස්තියානි සංකල්පයක් වූ උන්වහන්සේලාගේ ඊනියා මානව අයිතිවාසිකම් පිළිබඳ ප්‍රශ්නයක් නො වේ. එය සඟ විනය පිළිබඳ ප්‍රශ්නයකි්. උන්වහන්සේට රිය පැදවීම කැප ද ආදී වශයෙන් ඇති ප්‍රශ්න පාර්ලිමේන්තු අණපණත් මගින් තීරණය කිරීමට යෑම යනු මෙරට භික්‍ෂූ ගෞරවය කෙළසීමකි. භික්‍ෂූන් වහන්සේ නමකට සඟ විනය මගින් සම්මත ඇවතුම් පැවතුම් වේ. සඟ විනය තීරණය කෙරෙන්නේ ඉංගිරිසින්ගේ ක්‍රිස්තියානි පාර්ලිමේන්තුවෙන් නො වේ. සඟ විනය පාර්ලිමේන්තුව යටතට ගැනීම සඟ සසුනට එල්ල කරණ මරු පහරකි. විජාතික බලවේග හා ජඩමාධ්‍ය විසින් බිහි කෙරෙන සඟ සසුනේ ගෞරවය කෙළසන විවිධ පුස්සන් පරාජය කරමු.

New chapter in Tamil struggle for political rights – A response - I

It is very clear that R. Sampanthan had told the fourteenth national convention of the Ilankai Thamil Arasu Katchi (ITAK) held recently in Batticoloa to work with him to invite the western countries to give them Eelam. He has not come out with the truth in his arguments but he has made it clear that he wants an Eelam and nothing else. In essence what he says is that the Tamils have not been successful in establishing an Eelam through so called peaceful means at first and then through an armed struggle, and the only option now available is to invite the western powers and India to intervene and establish an Eelam. This is the so called new (fourth, the first being the attempt by the English from about 1825 to 1947 to make the English educated Vellalas the leaders of the country, the second and the third respectively being the so called peaceful means of Tamil racism, and bloodshed by Tamil terrorism led by Prabhakaran and supported by ITAK to whom the terrorists were their boys) chapter he is talking about, giving the impression that the west and India had been against Tamil terrorism and Tamil racism until recently. He hides the fact that England had been with the Tamil leaders from the very beginning in the twenties of the nineteenth century and had wanted the latter to become the leaders of Sri Lanka and to weaken Sinhala nationalism that was fighting against English colonialism from 1817. Many people who claim that Sri Lanka won independence without a struggle and bloodshed forget that the Sinhala people had fought against the English to win independence had shed a sea of blood in the process. The massacre of the Sinhalas in Uva Vellassa in 1817-1818 and in Matale and Sathkorale in 1848 by the English “humanitarians” will not be forgotten by the ordinary Sinhala people. It is the historians trained by the English who think that independence was achieved through petitioning to the Whitehall in London. Later towards the end of the nineteenth century the emphasis of the anti colonial independence struggle was on the cultural component rather than on the political component, and the historians mentioned above are prepared to ignore these heroic anti colonial struggles led by Anagarika Dharmapala and the Bhikkus. The English trained historians want to erase these independence struggles from history as it was the Sinhalas, especially the Sinhala Buddhists who fought against colonialism. As far as these historians are concerned independence struggle began after the aborted Ceylonese nation was created by the English first under the leadership of the Burghers then under English educated Vellalas.

In order to remind Sampanthan how the west supported Tamil terrorism even as late as April 2009, I quote the following passage as it appeared in a website. ‘(the website had) found from a leaked cable from the WikiLeaks database, dated April 17,2009. The cable is classified as “CONFIDENTIAL” and written by the US Ambassador in Sri Lanka Robert O. Blake. The cable details the outcome of the April 16-17 visit to Sri Lanka by UNSYG Chief of Staff Vijay Nambiar and civilians evacuate plans the international community had. The cable also details the meetings the diplomatic community has had with Defense Secretary, the Foreign Minister and the President of Sri Lanka. Ambassador Blake wrote “Ambassador warned the Minister that if the government pursued a military option without first allowing high-level diplomacy a chance, Sri Lanka could expect escalating international criticism and actions to demonstrate the international community’s concern. The Ambassador said such actions could include suspension of aid to Sri Lanka, closer scrutiny of IMF lending, possible war crimes investigations, and perhaps other actions.” The website does not refer to what Nambiar was up to in Colombo, namely organizing the departure of Prabhakaran and the other terrorist leaders by means of a ship. In any event what is happening now by stages is what Blake had warned, and we know what is meant by other actions. It is this other action that Sampanthan wants the west to execute in order to establish an Eelam. If the President did not stand up to the pressure exerted by the west and India he would not have had any problems regarding war crimes. He would have been hailed as a democratic leader who brought peace to the country with Sri Lanka in pieces. Nambiars, Blakes and Sampanthans together with Prabhakaran have failed and now they want to turn to chapter four in Tamil racism. Though we did not have access to these cables then, we knew the plans of the west and their henchmen and henchwomen operating in Sri Lanka promoting so called peace process while supporting the LTTE in their attempt to establish Eelam, with money and weapons. We are not fools to believe that the LTTE income was only from extortions, donations, drug deals and other vulture ventures. When Sampanthan says “We gather here following our victory in the passage of the recent Resolution at the UN Human Rights Council, a condemnation against the Sri Lankan government by the international community, which has recognized that the Sri Lankan government has committed the crime of extermination against our people, and that it continues to deny them their political rights.” he is only “postdicting” what Blake had ‘predicted’ in the WikiLeaks.

If Sampanthan wants to show that the English were not involved in promoting English speaking Vellala leaders over the English educated Sinhalas, he is trying to deceive himself. It was the English who created Tamil racism after the Dutch, and who nurtured Tamil racism in the nineteenth, twentieth centuries and up to now in the twenty first century. After about 1975, the west and the Indians supported Tamil terrorism which would not have survived without the support of the former. Sampanthan tries to create the impression that the west and India were against Tamil racism and terrorism but those who have witnessed all the manipulations know how Solheim, Dixith and others including Blake got involved in sponsoring Tamil terrorism after seventies in the guise of promoting peace talk. It is true that the first three chapters of Tamil racism are now closed without any substantial gain for the Tamil racists. It is also true that the Tamil racists are not in a position to go through the whole exercise again as it is difficult to organize the ordinary Tamils who have suffered a lot under Prabhakaran to fight against the government and the Sinhalas. What Samapnthan and other Tamil leaders should have done was to ponder why Tamil racism had failed in the first three chapters. Had they done that they would have realized that the Tamil leaders supported by the west (England at first) and India were only flogging a dead horse. They had based themselves on wrong history, misguided belief in the English who wanted to use them (kade ereema in pithy Sinhala usage) against the Sinhalas who fought colonialism, and at least by now they should have learnt their lessons. However, Sampanthan is not prepared to learn and wants to fulfill the ambitions of the ITAK. He states “What clearly emerged during this time of degradation of the Tamil people was that the Tamil community lacked a source of power – both from within and outside it. Following this history of humiliation and betrayal, a position emerged that the only solution to this problem was the establishment of a separate government for the Tamil people. It was on this basis that the Tamil United Liberation Front, of which our party was a member, took the historical decision to establish the separate government of Tamil Eelam in 1976. Based on this decision of our party, and the need to place ourselves in a position of strength, Tamil youth decided to oppose violence with violence and began to rise up as armed rebel groups.” His claim that the Tamils lacked a source of power is not correct. They had the support of the English from the very beginning but so called struggles cannot be won by resorting to lies. Samapnthan is justifying all the murders that the LTTE is responsible for, and in the process forgets that Alfred Duraiappa was killed before the Vadukkodai resolution adopted in 1976. He also forgets that the LTTE was a creation of the ITAK that engaged in bogus non violent protests which were really invitation for the misguided radicals to resort to violence. ITAK or the so called Federal Party from 1949 had been instigating the Tamils against the Sinhala people and the government, through their sathyagrahs and other so called non violent activities. The ITAK leaders and the other English educated Vellalas who could not hold on to their privileged positions in the Colombo society as the leaders of the Ceylonese and who did not have the strength to fight the government after 1949, as the English who were the patrons of Tamil racism had departed by then, wanted the ordinary Tamils to fight on behalf of them against the Sinhala people. ITAK together with India who trained the terrorists is responsible for all the crimes committed by the LTTE though ironically some of the leaders of the ITAK as well as Rajiv Gandhi were victims of the LTTE. Smpanthan who is not prepared to learn any lesson has no option but to turn to the west and India and also to the dispersed Tamils in the western countries (chapter four) wrongly referred to as the diaspora appealing to Biblical stories, in order to achieve his and his party’s ambition of a separate Tamil state. (To be continued)


Copyright Prof. Nalin De Silva

Sunday 17 June 2012

වඳිම් සිදුහත් මගින් හෙළිවන සිංහල බෞද්ධ උරුමය

සිංහල බෞද්ධ උරුමය වෙනත් අන් කිසිවක් නොව සිංහල බෞද්ධ සංස්කෘතිය ය. එහෙත් දැනට වසර පන්සියයකට අධික කාලයක් සිංහල බෞද්ධ සංස්කෘතියට බටහිර ක්‍රිස්තියානි යටත්විජිතවාදයෙන් බැට වැදෙයි. එහි දී බටහිර ග්‍රීක යුදෙව් ක්‍රිස්තියානි චින්තන ආධිපත්‍යයට යටවීමට අපට සිදු වී ඇත. ඒ ආධිපත්‍යයෙහි මෙරට නියෝජිත පුහු පඬියෝ ඔවුන් නොදන්නා බටහිර විද්‍යාවක් කරපින්නාගෙන සිංහල බෞද්ධ සංස්කෘතියෙහි නිර්මාණය වී ඇති දැනුමට ගරහතිෂ ඒ දැනුම් බොහෝමයක් මිථ්‍යාවන් යැයි අපට කියති. ඔවුහු අපේ දැනුම් ඊනියා විද්‍යාත්මක ආකල්පවලට යටකිරීමටත් එමගින් විකෘති කිරීමටත් උත්සාහ ගනිති. එමගින් බටහිරයන්ට අවශ්‍ය ආකාරයට බුදුදහම අර්ථවිවරණය කරති. බුදුදහම යථාර්ථවාදයක් වාස්තවික භාණ්ඩයක් කිරීමට උත්සාහ ගනිති. එමගින් එහි ඇති ඊනියා මිථ්‍යාවන් හා ගූඪත්ව බටහිර යුදෙව් ක්‍රිස්තියානි විද්‍යාවේ දුම්මල අල්ලා පළවා හැරීමට වැර වෑයම් කරති. බුදුදහමේ අයිතිකරුවන් ලෙස හා සැබෑ ථෙරවාදීන් ලෙස පෙනී සිටින්නෝ එහි දී නිහඬ වෙති. එහෙත් වාසනාවකට මෙරට ගැමිකම රැකගත් ගැමියන් හා බටහිර අධ්‍යාපනයෙන් මෝහනයට පත් නොවූවන් හේතුකොට ගෙන වුදුදහමේ හරය තවමත් අප සමාජයෙහි පවතින අතර සිංහල බෞද්ධ සංස්කෘතිය ද යම් පමණකින් වුව ආරක්‍ෂා වෙයි.

බුදුදහම බටහිර විද්‍යාත්මක නො වේ. බටහිර විද්‍යාව මුළුමනින් ම රඳා පවතින්නේ උද්ගමනය මත ය. එහෙත් බුදුදහමේ හරය ප්‍රත්‍යක්‍ෂය වෙයි. එසේ වුවත් නිවන පසක් කරගැනීම හා අලියා පසක් කරගැනීම එකක් නො වේ. එකක් ලෝකෝත්තර ය. අනෙක ලෞකික ය. පඬියන් කටයුතු කරන්නේ නිවන පසක් කිරීම ද ලෞකික වූවක් බවට පත්කිරීමට ය. බටහිර විද්‍යාවේ වියුක්ත ප්‍රවාද වෙයි. බුදුදහමෙහි ප්‍රවාද නැත. මා මේ පඬියන්ට, පුස්සන් ආදී වශයෙන් පරිභව කරන්නේ මූලික වභයෙන් ම ඔවුන් අපට ජාතිවාදීන් කොදෙව් මානසිකත්වයක් ඇතියවුන් ජාත්‍යන්තර දැනුමක් නැති ලිංමැඬියන් ආදී වශයෙන් ගරහන බැවිනි. බෞද්ධයකු ලෙස මා එසේ පරිභව නොකළ යුතු බවත් ඔවුන්ට මෙත් වැඩිය යුතු බවත් දනිමි. එහෙත් අපට ඇතැම් දේ කල් නොදමා මේ භවයෙහිම කිරීමට සිදු වී ඇත. ඒ අතර අප පාලනය කරන බටහිර ක්‍රිස්තියානි විද්‍යාව ඇතුළු දැනුමට පහර දීම ද වෙයි. මෙරට සිටින ඊනියා උගත් බෞද්ධයන්ගෙන් මම ප්‍රශ්න දෙකක් අසමි. ප්‍රශ්න දෙකක් වුව ද හරය වශයෙන් ගත්කල ඇත්තේ එක් ප්‍රශ්නයකි. ඔබ පිළිගන්නේ අග්ගඤ්ඤ සූත්‍රයෙහි සඳහන් විකාශය ද (එය ඊනියා පරිණාමවාදයක් නො වේ) , එසේත් නොමැති නම් ඩාවින් බයිබල් ආකෘතිය මත පදනම් වෙමින් නිර්මාණය කළ කතාව වූ පරිණාම වාදය ද? දෙවැනුව ඔබ පිළිගන්නේ සංවට්ටකප්ප විවට්ටකප්ප සහිත කෙළවරක් නොමැති කල්පවලින් යුත් විශ්වය ද එසේත් නැත්නම් අයින්ස්ටයින් ගේ කතන්දරයක් වූ සාධාරණ සාපේක්‍ෂතාවාදයෙන් ගලා එන මහා පිපුරම් වාදය ද? ඊනියා උගත් බෞද්ධයන්ට ඒ දෙක දෙකක්, අප එතැන දී එය පිළිගන්නවා මෙතැන දී මෙය පිළිගන්නවා ආදී පිළිතුරු දී පැනගිය හැකි නො වේ. මේ ප්‍රශ්නවලට ඒකාන්ත පිළිතුරු අවශ්‍ය වෙයි. මහා පිපිරුම සම්බන්ධයෙන් කළ අධ්‍යයනයකට මට එංගලන්තයේ විශ්වවිද්‍යාලයක් එහි සනාතන සභාවේ විශේෂ තීරණයක් මත උපාධියක් පිරිනැමුව ද මම මහා පිපිරුම්වාදය ප්‍රතික්‍ෂෙප කරමි. සනාතන සභාවේ විශේෂ අවසරයක් මත අඩු කාලයකින් මට උපාධියක් ලබාදීමට මුල් වූ මගේ ගුරුවරයාට ඇති ගෞරවය නොවන්නට මම එම උපාධිය ආපසු දීමට පියවර ගනිමි. ඒ මා දැන් විශ්වවිද්‍යාල සේවයේ නැති නිසා කරන පාරම් බෑමක් නොවන බව ද කියනු කැමැත්තෙමි.

කාලාම සූත්‍රයෙහි ඊනියා විද්‍යාත්මක ආකල්පයක් නැත. බුදුන්වහන්සේ කාලාම සූත්‍රය අවසානයේ දී දේශනා කළේ එළොවට හා මෙළොවට වැඩදායක වන පරිදි සමාජයේ විඤ්ඤූන් කරන දේ කිරීමටත් නොකරන දේ නොකිරීමටත් ය. අද සමාජයට නම් එය එතරම් නොගැලපෙන්නේ දැන් විඤ්ඤූන් ලෙස සැලකෙන්නේ බටහිර යුදෙව් ක්‍රිස්තියානි දෑනුමෙන් හිස් පුරවාගත් පඬියන් බැවිනි. කාළාම සූත්‍රය ගැන කට කියවන්නන්ගෙන් එහි අවාසනය දක්වාම කියවා බලන මෙන් කරුණාවෙන් ඉල්ලා සිටිමි. අද සමාජයේ උගතුන් බුද්ධිමතුන් ලෙස පැවතීමට නම් ගැමි බව අත්හැරිය යුතු ය. කාලාම සූත්‍රය බටහිර ඇසකින් ඇගයිය යුතු ය. නිවන වචනයෙන් කිවහැකි ඊනියා යථාර්ථයක් ලෙස පෙන්වා දිය යුතු ය. බුදුන් වහන්සේගේ ප්‍රඥාව උන්වහන්සේගේ ධර්මයෙහි යථාර්ථවාදී බව අගය කළ යුතු ය. බුදු සිරිත යථාර්ථවාදීව විග්‍රහ කළ යුතු ය. එහි දී බුදු සිරිත විකෘතිවන්නේ නම් ඒ විකෘතිකිරීම්වලට විරුද්ධව ගැමියන් ගැමි පදනමක් ඇති භික්‍ෂූන් වහන්සේ විරුද්ධවන්නේ නම් කළ යුත්තේ ඒ ගිහියන්ගේ හා භික්‍ෂූන් වහන්සේගේ ආචීර්ණ කල්පික මතවලට එරෙහිව ඊනියා විද්‍යාත්මක මත ගෙනහැර දැක්වීම ය. ජාතික පුවත්පතක් වූ සිළුමිණෙහි කතුවරයකුව සිටි මාර්ටින් වික්‍රමසිංහ මහතා ඊනියා යථාර්ථවාදයකු ලෙස බුදුසිරිත පදනම් කරගෙන බවතරණය නමින් කෘතියක් නිර්මාණය කර තමන් සිංහල සංස්කෘතිය ගැන කෙතරම් කතා කළත් ලීවත් අවසාන විග්‍රහයේ දී බටහිර විද්‍යාව ඉදිරියේ තම සංස්කෘතික අදීනත්වය නසා ගත්තේ ය.

ගාමිණී සුමනසේකර මහතා ද ජාතික පුවත්පතක් වූ දිවයිනෙහි ප්‍රධාන කර්තෘ (අවශ්‍ය නම් සංස්කාරක) වෙයි. ඔහු පේරාදෙණිය විශ්වවිිද්‍යාලයෙහි උපාධිධාරියෙකි. ඒ මහතා කලක් සිළුමිණ පුවත්පතෙහි ද සේවය කළේ ය. ශිෂ්‍ය අවධියේ සිට ම මා දන්නා අයෙකි. මා නව සමසමාජ පක්‍ෂයෙහි සාමාජිකත්වයෙන් අස්වෙමින් මාක්ස්වාදය විද්‍යාත්මක ද මැයෙන් ලියු දීර්ඝ ලිපිය 1980 වසරෙහි සිළුමිණ පත්‍රයෙහි කොටස් වශයෙන් පළකිරීම භාරව සිටියේ ඒ මහතා ය. ඒ මහතා ඇතුළු පිරිසක් සිළුමිණෙන් දිවයිනට පැමිණෙන විට මම ද ඔවුන් සමග සංක්‍රමණය වීමි. එදා සිට නිිදහස් ලේඛකයකු ලෙස මම නිතිපතා දිවයිනට හා උපාලි පුවත්පත් ප්‍රකාශනවලට ලියමි. මා සිතන අයුරින් දිවයින පුවත්පතට බාහිර ලේඛකයකු ලෙස වැඩිම ලිපි සංඛ්‍යාවක් ලියා ඇත්තේ මා ය. ඒ ලිපි පළකිරීම පිළිබඳ ව මා ඒ මහතාට වඩාත් ම කෘතඥවන්නේ ඇතැම් කාලවල පඬියන්ගේ මැති ඇමතිවරුන්ගේ හා ජනාධිපතිවරුන්ගේ විරුද්ධතාව මැද ද මගේ ලිපි පළකිරීමට කටයුතු කිරීම නිසා ය. එහෙත් ඒ මහතාට මා ගරුකරන්නේ සිංහල බෞද්ධ සංස්කෘතිය හැඳිනගත් ගැමිකම අත්නොහැරි ගැමියකු වීම නිසා ය. එක් කලක අපි කිහිප දෙනෙක් එකතු වී දිවයින පුවත්පත ඔස්සේ පඬියන්ට පරාජය කළ නොහැකි ජාතික මතවාදයක් ගොඩ නැගුවෙමු. ඒ මතවාදය දිනෙන් දින ශක්තිමත් වෙයි. ඩික්සිත් ට ග්ලැඩ්ස්ටන්ට බ්ලේක්ට එරෙහිව නැගී හිටියේත් දැන් රැන්කින්ට (රැන්කින් ගෙදර යැවිය යුතු බව තවත් උපාලි ප්‍රකාශනයක් වු දි අයිලන්ඩ් පුවත්පත ඔස්සේ අප දැනටමත් යෝජනා කර ඇත) විරුද්ධව නැගී සිටින්නේත් සම්බන්දන් පසුගිය දා නැවතත් ලේ හලන කැරැල්ලකට දෙමළ ජනයා මෙහෙයවමින් තම පක්‍ෂයට කළ කතාව සාර්ථකව පරාජය කළ හැක්කේත් ඒ මතවාදයට ය.

වඳිම් සිදුහත් ගාමිණී සුමනසේකර මහතාගේ නවතම කෘතිය වෙයි. මෙය දිවයින ඉරිදා සංග්‍රහයෙහි පළ වූ ලිපි පෙළක එකතුවකි. මම මුල සිට ම එහි පාඨකයෙක් වීමි. පොත දොරට වැඩි දා කතාකළ ඇතැමුන් ලිපි පෙළ තබා පුවත්පතවත්, පොතවත් කියවා නො තිබිණි. ඔවුන්ට ඔවුන්ගේ දෙවියන්ගේ ම පිහිට ය. ඔවුහු ජාතික මතවාදවලට විරුද්ධ වෙති. ගාමිණි සුමනසේකර මහතා වඳිම් සිදුහත් ලියා ඇත්තේ සිංහල බෞද්ධ සංස්කෘතියෙහි පිහිටා ය. ඒ මහතා පැරණි පොතපත පරිශීලනය කර ඇත. ගමක හැදී වැඩී ඇත. පේරාදෙණිය විශ්වවිද්‍යාලයට ඒ මහතාගේ ගැමිකම නැති කිරීමට නොහැකි වී ඇත. වඳිම් සිදුහත් ලියා ඇත්තේ ඒ ගැමියා මිස සාම්ප්‍රදායික ජාතික පුවත්පතක කතුවරයකු නො වේ. නොඑසේ වී නම් ඔහු අතින් ලියැවෙන්නේ බවතරණයකි. මම පසුගිය වසරේ කැලණිය විශ්වවිද්‍යාලයේ ව්‍යවහාරික ගණිතය ඉගෙනගත් ශිෂ්‍යයන් ඉදිරියේ මේ ලිපි පෙළ ඇගයීමි. මට එය නිව්ටන්ගේ ගතිකයට වඩා ලක්‍ෂ සංඛ්‍යාත වරක් වටිනේ ය. බුදුහිමියන් හා සසඳන විට නිව්ටන්ලා අයින්ස්ටයින්ලා කවරහු ද? බුදදහම සමග සෑසඳිය හැකි දැනුමක් ලෝකයේ තිබේ ද? අනන්ත වූ බුදුගුණ අගය කළ හැක්කේ බුදු කෙනකුට ම ය. අප වැනි පුහුදුන්නන්ට කළ හැක්කේ එහි අංශු මාත්‍රයක් අගය කිරීම පමණකි. බෝසතාණන් වහන්සේ කෙනකු යනු මහරජ ගාමිණී කෘතියෙහි සඳහන් ආකාරයට අනුන්ගේ නිවන වෙනුවෙන් තමන්ගේ නිවන කල්දාගත් වීර පුරුෂයෙකි. දිපංකර බුදුන්වහනසේගේ පාද මූලයෙහි සුමේධ තවුසාණෝ තමන්ට පසක් කරගත හැකිව තිබූ නිවන තාවකාලිකව (එය තාවකාලික වුවත් සාරාසංඛ්‍ය කල්ප ලක්‍ෂයක් දිව ගියේ ය.) කල් දැම්මේ ය. නිවන් දැකීම සඳහා අත්හැරීම ප්‍රගුණ කළ යුතු ය. එහෙත් අනුන් වෙනුවෙන් නිවන අත්හැරීම කෙසේ විස්තර කරම් ද? එය ප්‍රඥාවෙන් නොව කරුණාවෙන් ම කළ දෙයකි. ඒ සඳහා දැඩි විර්යයක් ද තිබිය යුතු ය. සිංහල බෞද්ධයන් මිස බුදුදහම ඊනියා ප්‍රඥාවකින් අවබෝධ කරගත් ඊනියා බුද්ධිමතුන් නොවූ අපට බුදුන් වහන්සේ හැමදාමත් මහා කාරුණිකයන් වහන්සේ මිස මහා ප්‍රාඥයන් වහන්සේ නුවූහ. ශීල සමාධි ප්‍රඥා හා අලෝභ, අද්වේෂ අමෝහ යනුවෙන් මිස අපි අනෙක් පැත්තට නො කියවමු. මහා කරුණාව ඌනිත බටහිර විද්‍යාවේ කරන ආකාරයට ප්‍රඥාවට ඌනනය කළ හැකි නො වේ. ගාමිණී සුමනසේකර මහතා උත්සාහ කරන්නේ අනන්ත වූ බුදු ගුණවලින් අංශු මාත්‍රයක් විස්තර කිරීමට ය. එහි දී ඒ මහතා යොදාගෙන ඇති භාෂාව ඒ කාර්යය සඳහා ම සකස් කරගත්තක් සේ පෙනෙයි. මේ කතා කියවද්දී පුහුදුන් මගේ නෙතග කඳුලෙන් තෙත්වූයේ වරක් දෙවරක් නොවන බව මා සඳහන් කරන්නේ ලජ්ජාවකින් නො වේ. ආඩම්බරයකින් ද නො වේ. ගාමිණී සුමනසේකර මහතා සැදැහැයෙන් වඳිම් සිදුහත් ලියා සසර ගමන කෙටිකරගෙන ඇතැයි සිතේ.

පන්චේන්ද්‍රියයන්ට ගෝචර නොවී පැවතීම


විද්‍යාලංකාර විවරණය ලෙස අප විසින් හැඳින්වෙන්න කැලණිය විශ්වවිද්‍යාලයීය ඊනියා ශාස්ත්‍රීය සඟරාවක හා ඇමරිකාවේ කෝනල් විශ්වවිද්‍යාලයේ ඉලෙක්ට්‍රොනික සඟරාවක පළ වී ඇතත් එය ලංකාවේ බටහිර භෞතික විද්‍යාඥයන් අතර කිසිම සාකච්ඡාවකට බඳුන් වී නැත. වෙනත් රටවල බටහිර භෞතික විද්‍යාඥයන් කිහිප දෙනකු පෞද්ගලික ව ඉලෙක්ට්‍රොනික තැපෑලෙන් ඒ පිළිබඳ මගෙන් විමසා ඇති නමුත් එය බටහිර භෞතික විද්‍යාවේ පොදුවේ සාකච්ඡා වූවක් නො වේ. එබැවින් ක්වොන්ටම් භෞතිකයේ තුන්වැනි විවරණයක් ලෙස මෙහි දී ඉදිරිපත් කෙරුණ ද එයට බටහිර විිද්‍යා ලෝකයේ කිසිදු තැනක් හිමි වී නැත. එය මෙහි දී සාකච්ඡා කෙරෙනුයේ මෙරට ක්වොන්ටම් භෞතිකය ගැන උනන්දුවක් දක්වන අයට ඒ පිළිබඳ ව වැඩිදුරටත් සිතීමට අනුබල දීම සඳහා ය.

විද්‍යාලංකාර විවරණයට අනුව අංශුවක හෝ පද්ධතියක හෝ යම්කිසි ගුණයක අගය මැන ඇති විට, අදාළ අංශුව හෝ පද්ධතිය හෝ ඒ ගුණය නිරූපණය කරන හර්මිෂන් කාරකයෙහි අයිගන් දෛශිකයක් මගින් නිරූපණය කෙරෙයි. එම කාරකයෙහි ප්‍රතිබද්ධ හර්මිෂන් කාරකයෙන් නිරූපණය කෙරෙන ගුණය මැනගත නොහැකිවා පමණක් නොව අංශුවෙහි හෝ පද්ධතියෙහි හෝ අවස්ථාව එම ප්‍රතිබද්ධ හර්මිෂන් කාරකයෙහි තනි අයිගන් දෛශිකයකින් නිරූපණය කළ හැකි නො වේ. අංශුවෙහි හෝ පද්ධතියෙහි හෝ අවස්ථාව නිරූපණය කළහැකි වන්නේ අදාළ ප්‍රතිබද්ධ හර්මිෂන් කාරකයෙහි අයිගන් දෛශිකවල ඒකජ සංයෝජනයකිනි. එම ගුණය මැනගැනීමට, නිරීක්‍ෂණය කිරීමට ගිය විට එම ඒකජ සංයෝජනය වෙනුවට එක් අයිගන් දෛශිකයක් පමණක් ලැබෙයි.

එසේ එක් අයිගන් දෛශිකයක් පමණක් ලැබීමට තරංග ශ්‍රිතයෙහි කඩාවැටීමක් යැයි කියනු ලැබෙයි. ඒ එක් අයිගන් දෛශිකය පමණක් ලැබුණු විට එම අයිගන් දෛශිකයට අයත් අයිගන් අගය ප්‍රතිබද්ධ හර්මිෂන් කාරකයෙන් නිරූපණය කෙරෙන ගුණයෙහි අගය ලෙස නිරීක්‍ෂකයාට මැනගත හැකිවෙයි. කෙසේ වෙතත් ප්‍රශ්නය වනුයේ එසේ තරංග ශ්‍රිතය හෙවත් අයිගන් ශ්‍රිතය කඩාවැටීමට පෙර අදාළ ප්‍රතිබද්ධ කාරකයෙහි අයිගන් දෛශිකවල ඒකජ සංයෝජනයක් ලෙස පවතින විට ඒ අයිගන් දෛශික ගැන කිව හැක්කේ කුමක් ද යන්න ය.

යථාර්ථවාදීන්ට අනුව එලෙස අයිගන් දෛශික රාශියක එකතුවක් ලෙස පවතින දෛශිකයකින් නිරූපණය වන්නක් පැවතිය නොහැකි ය. ඔවුන්ට අනුව අංශුව හෝ පද්ධතිය හෝ ප්‍රතිබද්ධ හර්මිෂන් කාරකයෙහි ද එක් අයිගන් දෛශිකයක් මගින් පමණක් නිරූපණය විය යුතු ය. එසේ කිරීමට නොහැකිවීම මගින් ක්වොන්ටම් භෞතිකය සම්පුර්ණ වශයෙන් සූත්‍රගත වී නොමැතිය යන්න පිළිබිඹු වන බව යථාර්ථවාදීන්ගේ අදහස වෙයි. ඉන්ද්‍රියානුභූතවාදීන්ට අනුව ප්‍රතිබද්ධ හර්මිෂන් කාරකයෙන් නිරූපණය කෙරෙන අවස්ථාව නිරීක්‍ෂණය කළ නොහැකි බැවින් ඒ ගැන කිසිවක් කීව නොහැකි ය. නිරීක්‍ෂණය කළ නොහැකි දේ ගැන කතාකිරීම නිෂ්ඵල යැයි ඔවුහු පවසති. ඔවුන්ට අනුව කිව හැක්කේ ප්‍රතිබද්ධ හර්මිෂන් කාරකයෙන් නිරූපණය කෙරෙන ගුණය මැනගතහොත් එහි අගය ප්‍රතිබද්ධ හර්මිෂන් කාරකයෙහි යම්කිසි අයිගන් දෛශිකයකට අනුරූප අයිගන් අගයක් බවත් එම අගය ලබාගැනීමේ සම්භාවිතාව මෙපමණ ය යන්නත් පමණ ය.

මෙහි දී මූලික ප්‍රශ්නය වනුයේ අංශුවක හෝ පද්ධතියක හෝ යම් ගුණයක පැවැත්ම හා එම ගුණය නිරූපණය කෙරෙන හර්මිෂන් කාරකයෙහි අදාළ අයිගන් දෛශිකය අතර සම්බන්ධය කුමක් ද යන්න ය. අංශුවක් හෝ පද්ධතියක් හෝ හිල්බට් අවකාශයෙහි යම් දෛශිකයකින් (යම් හර්මිෂන් කාරකයක අයිගන් දෛශිකයකින්) නිරූපණය වන්නේ ය යන්නෙහි තේරුම සමස්ත අංශුව ම හෝ සමස්ත පද්ධතිය ම හෝ එම දෛශිකයෙන් නිරුපණය වන්නේ ය යන්න නො වේ. එහි දී වන්නේ අංශුවෙහි හෝ පද්ධතියෙහි හෝ යම්කිසි ගුණයක් ඒ ගුණය නිරූපණය කරන හර්මිෂන් කාරකයේ අයිගන් දෛශිකයකින් නිරූපණය කෙරෙන බව ය. මෙහි දී පැහැදිලි විය යුතු කරුණ නම් අදාළ අයිගන් දෛශිකයෙන් නිරූපණය කෙරෙන්නේ අංශුවෙහි හෝ පද්ධතියෙහි හෝ යම්කිසි ගුණයක් මිස සමස්ත අංශුව හෝ සමස්ත පද්ධතිය හෝ නොවන බව ය. එවිට එම ගුණය නිරූපණය කෙරෙන හර්මි’ෂන් කාරකයෙහි ප්‍රතිබද්ධ කාරකයෙන් නියෝජනය කෙරෙන ගුණය අදාළ අයිගන් දෛශිකයෙන් නිරූපණය නො වෙයි.

උදාහරණයකට අංශුවෙහි හෝ පද්ධතියෙහි හෝ පිහිටුම හිල්බට් අවකාශයෙහි යම්කිසි අයිගන් දෛශිකයකින් නිරූපණය කෙරෙන්නේ නම් එහි ගම්‍යතාව එම දෛශිකයෙන් නිරූපණය නො වෙයි. අප කිහිප වතාවක් ම කියා ඇති පරිදි අංශුවෙහි හෝ පද්ධතියෙහි හෝ පිහිටුම ගම්‍යතා කාරකයෙහි අයිගන් දෛශිකවල ඒකජ සංයෝජනයකින් නිරූපණය වෙයි. දැන් ප්‍රශ්නය වන්නේ අංශුවෙහි හෝ පද්ධතියෙහි හෝ යම් දිශාවක් දිගේ බැමුම නිරූපණය කෙරෙන්නේ කුමකින් ද යන්න ය. මෙහි දී අපි අංශුවක් සලකමු. යම් දිශාවක් දිගේ අංශුවෙහි බැමුම මැනගෙන ඇතැයි සිතමු. එවිට එම ගුණය හිල්බට් අවකාශයෙහි යම්කිසි දෛශිකයකින් නිරූපණය වෙයි. එවිට නැවතත් මතක් කළ යුත්තේ එම දිශාවට ලම්බ දිශාවක් දිගේ අංශුවෙහි බැමුම මැනගෙන නැති බව හා ඒ ලම්බ දිශාව දිශාව දිගේ බැමුම නිරූපණය කරන හර්මිෂන් කාරකයෙහි අයිගන් දෛශිකවල (මෙහි දී අයිගන් දෛශික දෙකක) ඒකජ සංයෝජනයක් ලෙස අංශුවෙහි මුල් දිශාව දිගේ බැමුම නිරූපණය කෙරෙන බව ය.

මෙයින් පැහැදිලි වන කරුණ නම් ක්වොන්ටම් භෞතිකයෙහි අංශුවක් හෝ පද්ධතියක් නිරූපණය කිරීමට හිල්බට් අවකාශයෙහි දෛශික රාශියක් අවශ්‍ය වන බව ය. පිහිටුම එක් දෛශිකයක් මගිනුත්, බැමුම තවත් දෛශිකයක් මගිනුත්, ආදී වශයෙන් නිරූපණය කෙරෙන අතර අදාළ කාරකවල ප්‍රතිබද්ධ කාරක මගින් නිරූපණය කෙරෙන ගුණ ඒ ඒ මුල් දෛශිකවලින් නිරූපණය නො කෙරෙයි. දැන් අපට අලුත් ප්‍රශ්නයක් ඇසිය හැකි ය. අපි නැවතත් අංශුවක් සලකමු. අංශුවෙහි පිහිටුම නිරූපණය කෙරෙන දෛශිකය හා අංශුවෙහි බැමුම නිරූපණය කෙරෙන දෛශිකය අතර සම්බන්ධය කුමක් ද?

අංශුවෙහි පිහිටුම නිරූපණය කෙරෙන දෛශිකය පිහිටුම් කාරකයෙහි යම්කිසි අයිගන් දෛශිකයකි. එය φ දෛශිකය ලෙස ගනිමු. එමෙන් ම යම්කිසි දිශාවක් දිගේ අංශුවෙහි බැමුම නිරූපණය කෙරෙන දෛශිකය අදාළ දිශාව දිගේ බැමුම් කාරකයෙහි අයිගන් දෛශිකයක් (අයිගන් දෛශික දෙකෙන් එකක්) වෙයි. එය ψ දෛශිකය ලෙස සලකමු. φ සහ ψ දෛශික දෙකම හිල්බට් අවකාශයෙහි දෛශික වෙයි. එහෙත් ඒ එක් දෛශිකයක් අනෙක් දෛශිකයෙන් ලිවිය හැකි නො වේ.

එහෙත් අදාළ දිශාව දිගේ අංශුවෙහි බැමුම් කාරකයෙහි අයිගන් දෛශික දෙක ψ සහ χ යැයි සිතමු. දැන් ප්‍රශ්නය φ දෙශිකය ψ සහ χ දෛශිකවලින් ලිවිය හැකි ද යන්න ය. එසේ ලිවීමට බාධාවක් නොතිබිය යුත්තේ හිල්බට් අවකාශයෙහි ඕනෑම දෛශිකයක් යම් කාරකයක අයිගන් දෛශිකවල ඒකජ සංයෝජනයක් ලෙස ප්‍රකාශ කිරීමට හැකි බැවිනි. එවිට φ දෙශිකය ලෙස ලිවිය හැකි විය යුතු ය. එහෙත් පිහිටුම් කාරකය φ දෙශිකය මත යෙදීමෙන් ලැබෙන ප්‍රතිඵලය එම කාරකය මත යෙදීමෙන් නො ලැබෙයි. එයට හේතුව ψ සහ χ දෛශික පිහිටුම් කාරකයෙහි අයිගන් දෛශික නො වීම ය. එසේ වුවත් මෙහි තවත් නොවිසඳුනු ප්‍රශ්න වෙයි.

අප ඒ ගැන තවදුරටත් සාකච්ඡා නොකර නැවතත් අංශුවක් හෝ පද්ධතියක් හෝ හිල්බට් අවකාශයෙහි යම්කිසි දෛශිකයකින් නිරූපණය කෙරෙන්නේ ය යන්න සලකා බලමු. පැහැදිලිව ම ඉන් කියැවෙන්නේ අංශුවෙහි හෝ පද්ධතියෙහි හෝ මැනගෙන ඇති යම් ගුණයක් පමණක් එම දෛශිකයෙන් නිරූපණය කෙරෙන බව ය. ක්වොන්ටම් භෞතිකයෙහි අංශුවක හෝ පද්ධතියක හෝ පැවැත්ම මුළුමනින් ම හිල්බට් අවකාශයෙහි එක් දෛශිකයකින් පමණක් නිරූපණය කළහැකි නො වේ. අපට කිව හැක්කේ අංශුවෙහි හෝ පද්ධතියෙහි හෝ මැනගෙන ඇති යම් ගුණයක් හිල්බට් අවකාශයෙහි එක් දෛශිකයකින් නිරූපණය කළ හැකි බව ය. අංශුවෙහි හෝ පද්ධතියෙහි හෝ මැනගෙන ඇති සියළු ගුණ නිරූපණය කිරීමට හිල්බට් අවකාශයෙහි දෛශික රාශියක් අවශ්‍ය වෙයි. ඒ දෛශික සංඛ්‍යාව මැනගෙන ඇති සියළු ගුණ සංඛ්‍යාවට සමාන වෙයි.

ක්වොන්ටම් භෞතිකයෙහි අංශුවක හෝ පද්ධතියක පැවැත්ම යනු එහි මැනගෙන ඇති සියළු ගුණවල හා තවත් ගුණවල පැවැත්ම ය. මෙහි දී මැනගෙන ඇති යන්නෙන් ප්‍රායෝගික ව මැනගෙන ඇති යන්න පමණක් අදහස් නො වේ. ප්‍රායෝගිකව මැණගෙන නැතත් යම්කිසි ගුණයක් පද්ධතියට ඇත්නම් එය ද මැනගෙන ඇති ගුණයක් යන්නට ඇතුළත් වෙයි. එවැනි ගුණ පවතින්නේ යැයි අපට කිවහැකි වෙයි. අංශුව හෝ පද්ධතිය හෝ යනු මේ සියළු ගුණවල මෙන් ම මැනගෙන නොමැති ගුණවල ද එකතුව වෙයි.

එහෙත් මෙහි දී අවධාරණය කළ යුත්තක් වෙයි. එනම් මේ පැවැත්ම යනු ඊනියා වාස්තවික පැවැත්මක් නොවන බව ය. නිරීක්‍ෂකයකුට සාපේක්‍ෂ නොවී අංශුවක හෝ පද්ධතියක හෝ යම්කිසි ගුණයකට පැවැත්මක් නැත. අඩුම තරමෙන් ගුණය කුමක් ද යන්න නිරීක්‍ෂකයා අතින් සංකල්ප ගත වෙයි. අප මෙහි දී නිරීක්‍ෂණය කරන්නේ සංකල්පීය ලෝකයකි. යම් ගුණයක් නිරීක්‍ෂණය කළ විට අදාළ කාරකයෙහි ප්‍රතිබද්ධ කාරකයෙන් නිරූපනය කෙරෙන ගුණය ගැන අපට කිව හැක්කේ කුමක් ද?

විද්‍යාලංකාර විවරණයට අනුව ඒ ගුණය ද පවතියි. ඒ ගුණය පවතින්නේ (සම්මුති අර්ථයකින් මිස ඊනියා වාස්තවික අර්ථයකින් නො වේ) ද නිරීක්‍ෂකයකුට සාපේක්‍ෂව ය. එහෙත් මෙහි දී ඒ ගුණය අවස්ථා එකකට වැඩි ගණනක පවතියි. එය මැනගෙන නොමැත. අප ඉහතින් මැනගෙන නොමැති ගුණ යන්න ද අපේ සූත්‍රගත කිරීමට එකතු කළේ මෙයට ඉඩකඩ සැපයීමට ය. මැනගෙන නොමැති වුවත් ඒ ප්‍රතිබද්ධ කාරකයෙන් නිරූපනය කෙරෙන ගුණය, අවස්ථා එකකට වැඩි සංඛ්‍යාවක එකතුවක් ලෙස පවතියි. එහෙත් අපට ඒ දැකගත හැකි ෙැනා වේ. එනම් එය අපේ පංචේන්ද්‍රියයන්ට හා මනසට ගෝචර නො වේ. පංචේන්ද්‍රියයන්ට ගෝචර නොවූවත් එය පවතියි.

එහෙත් ඒ ගුණය, එනම් මැනගෙන නොමැති ගුණය පවතින්නේ සම්මුති අර්ථයකිනි. අපේ පංචෙන්ද්‍රියයන්ට හා මනසට ගෝචර නොවන නමුත් එය අවස්ථා රාශියකින් ඇති බව අපට දැනගත හැකි ය. ඒ දැනගැනීම හුදු අනුමානයක් නො වේ. එය දැක ගැනීමක් නොවූ දැන ගැනීමකි. මොන්රෝ විද්වතා සහ පිරිස විසින් කලකට පෙර කරන ලද පර්යේෂණවලින් ඒ බව පැහැදිලි විය. යම් ගුණයක් අපේ ඉන්ද්‍රියවලට ගෝචර නොවී පැවතිය හැකි ය යන්න මෙහි දී ඉදිරිපත් කෙරෙන ප්‍රධාන අදහස ය.

මෙය ක්වොන්ටම් භෞතිකයෙන් අපට ඉදිරිපත් කෙරෙන වැදගත් ම අදහස යැයි සිතමි. සම්භාව්‍ය භෞතිකයෙහි මෙවැන්නක් නැත. එහි යම් අංශුවක හෝ පද්ධතියක හෝ යම් ගුණයක් පවතින්නේ නම් ඒ ගුණය අපට නීිරීක්‍ෂණය කළ හැකි ය. එනම් ඒ ගුණය අපේ පංචෙන්ද්‍රියයන්ට හා මනසට ගෝචර වෙයි. අපට නිරීක්‍ෂණය කළ නොහැකි ගුණ ඇතැමුන්ගේ මනසට පමණක් ගෝචර වනනේ යැයි සිතිය හැකි ය.

Asymmetry in international affairs

It is unfortunate that Mr. Gotabhaya Rajapakse has to give interviews to the BBC and other western media who parachute to Sri Lanka as international media personnel. It is not only the Defense Secretary but even the President of the country has to be involved with these so called international media from the western countries and also from India. I am not sure whether Sri Lankan journalists interview the English Prime Minister at number ten Downing Street or the American President in his Oval office. Occasionally Sri Lankan media personnel would interview the Indian Prime Minister but even that is a rarity. Then we have the “good fortune” of listening to the words coming from the wisdom of western and India diplomats in Sri Lanka representing their respective countries. However, I have never heard of Sri Lankan diplomats in those countries expressing their views on the internal matters of the countries where they represent Sri Lanka. It was not long ago that we had Dixit and Gladstone who acted as if they were the viceroys of Sri Lanka. This asymmetry in what they call international affairs clearly shows how much independent we are after forty years of becoming a so called Republic.

As I have said on many occasions this asymmetry is verse in economic and cultural fields. We are dictated by the western economic relationships and structures and have to adjust our policies to suit them and follow their so called development models, which are about to ruin the world. It is the culture that dictates finally that all these relationships have to be asymmetrical. Education is part of culture and the cultural colonialism could be found in the university senates of the country more than anywhere else. In the name of maintaining so called international standards which are nothing but western standards the universities have to teach and engage in peripheral research which is nothing but applying western theories to solve a very mundane problem. We are so much dependent on the western knowledge that includes western science some of our scholars try to demonstrate that Buddhism is scientific! They would claim that Kalama Sutta embodies the so called scientific attitude without of course reading or understanding what I would call the second part of the Sutta that advised the Kalamas to follow the Vinnus (the knowledgeable people) in their day to day affairs. Then there are others who would try to interpret Buddhism in such a way that it would be acceptable to the westerners.

Buddhism is not (western) scientific and is not a rationalist theory. Western Science is inductive more than anything else, and I would say that all the western scientific theories are products of induction, even deduction including syllogism and Aristotelian logic is based on induction as has been shown elsewhere, whereas Buddhism does not appeal to induction and is based on “prathyaksha”. There is no suitable word for “prathyaksha” in English, and it is not empiricism, perception or any other concept found in western philosophy. Budunvahanse is never referred to as “maha pragnyananvahanse” (the great intellectual) but as “mahakarunikayananvahanse” (the most compassionate) and karunawa is not an outcome of pragnava. Our colonial mentality is such that when a non Buddhist “scholar” says that karunawa is an outcome of pragnava there are some prominent Bhikkus who would agree with the former. It has to be mentioned that they are no theories in original Buddhism as theories are products of induction. The terminology such as Karmavada Dharmavada was not of Budunvahanse though the word karmaya has been used.

However I am more concerned with the western diplomats and journalists who come to this part of the world thinking that they have to be listened to by us without challenging them. It is true that Sarath Fonseka the newly found hero of the TNA and the west and the western funded NGOs has also declared that the army camps in the northern and eastern provinces have to be withdrawn. He may have forgotten that after the defeat of the LTTE he wanted the government to expand the army. It may be that he wanted the army to be confined to barracks but he never said so while he was in the uniform. However Sarath Fonseka appears to be more democratic and diplomatic as far as international affairs are concerned he has not asked England (called Britain or UK depending on the thickness of the colonial mentality) to withdraw their camps in many foreign countries including Northern Ireland.

However, the “British” High Commissioner in Sri Lanka has challenged the Sri Lankan President and has tried to intervene (yes it is intervention) in our affairs as far as at least the army camps in the northern and eastern provinces. Our High Commissioner in London would never think of challenging the English Prime Minister, and I wonder what would have happened if he were to do so. The “British” High Commissioner should be reminded that even after we got our limited independence the English kept their naval and air force camps in Sri Lanka until Mr. Bandaranaike on behalf of the common people, and not of the top hat types requested the English to close the camps. English on their own would not close camps in any part of the world but the “British” High Commissioner in Sri Lanka thinks that he has to be respected when he expresses his “viceroy” comments on our camps in our country. There is only one course of action that the Sri Lankan government should have followed and that is to make Rankin a persona non grata.

Then we have that journalist from the BBC who interviewed the Defence Secretary on Tamil homelands etc. The Defence secretary has replied him well as there are no Tamil Homelands or habitats if we are fond of Indian diplomacy more than of western diplomacy as all these have been shown to be myths. The anti Sinhala and especially the anti Sinhala Buddhist bandwagon may think of these concepts when they want to attack what they call Sinhala Buddhist supremacy totally ignoring that they are using these western and Indian concepts which are the products of colonialism. Would the “British” High Commissioner in Sri Lanka arrange an interview for a journalist from the Rupavahini with the Defence secretary in England (do not tell me that there is no country called England), whoever he is, on the Irish problem or on Falklands?

There are some pundits who claim that it is internationalism and not the sovereignty of a country that matters in the twenty first century of the westerners (it is our twenty sixth century). I am not prepared to accept it even with symmetry in international affairs. With asymmetry in international affairs we should not listen to these pundits who are imitating the concepts and theories of their masters and mistresses in the west. This concept of internationalism and not sovereignty does not apply to western countries and the concept together with so called human rights R2P etc., are themselves have been coined by western colonial intellectuals who are paid by their governments to come out with this type of concepts as and when necessary. It is time that the non western world (India is a weak country in many ways that cannot survive without the west and I am not thinking of them as long as they have western dependent governments) think of this asymmetry in international affairs and try to change the political, economic and cultural structures in the world, which are essentially colonial. The non western world should try to regroup and breakaway from the clutches of western colonialism with more trade and cultural ties among themselves. Let us think in terms of a self sufficient non western world with respect to politics, economics and culture. SARC is not such a regional get together as India on behalf of the west is trying to dominate the region. I am also not thinking of so called exchange programmes involving so called intellectuals of the non western countries as they are not independent of western concepts and theories and in general of knowledge. Let us learn from each other through the common people and not through the western educated intellectuals.

Copyright Prof. Nalin De Silva

Sunday 3 June 2012

පැවැත්ම හා විද්‍යාලංකාර විවරණය

අයින්ස්ටයින් පොඩොල්ස්කි රොසන් හෙවත් ඊ පී ආර් විසංවාදයේ දී ඒ තිදෙනා නමින් පළ වූ පත්‍රිකාවෙහි මූලික වශයෙන් සඳහන් වූයේ පහත දැක්වෙන අදහස ය. අවකාශයෙහි රික්ත ශක්තියෙන් එක විට ඇතිවන අංශු දෙකක් විශ්වයෙහි දෙපැත්තකට චලනය වන්නේ යැයි සිතමු. දැන් අංශු දෙකෙහි බැමුම සංස්ථිතිය හේතුකොටගෙන ප්‍රතිවිරුද්ධ විය යුතු ය. එක් අංශුවක යම් දිශාවක් දිගේ බැමුම ධන නම් අනෙක් අංශුවෙහි ඒ දිශාවට වූ බැමුම සෘණ විය යුතු ය. එහෙත් ක්වොන්ටම් යාන්ත්‍රිකයට අනුව අංශු දෙකෙහි බැමුම එක් දිශාවක් දිගේ දන්නේ නම් ඒ දිශාවට ලම්බ වූ දිශාවක් දිගේ දැන ගැනීමට නො හැකි ය. එයට හේතුව ඒ දිශා දෙක දිගේ ඇති බැමුම් ප්‍රතිබද්ධ නිරීක්‍ෂ්‍ය වීම ය. එනම් අදාළ කාරක ප්‍රතිබද්ධ කාරක වීම ය.

බැමුම දන්නා දිශාවට ලම්බ දිශාවක් දිගේ අංශු දෙකෙන් ඕනැම අංශුවක බැමුම අදාළ අයිගන් දෛශික දෙකෙහි අධිස්ථාපනයක් වෙයි. ඒ අයිගන් දෛශිකවල අයිගන් අගය ධන හෝ සෘණ හෝ වෙයි. දැන් යම් නිරීක්‍ෂකයකු ඒ ලම්බ දිශාවක් දිගේ එක් අංශුවක බැමුම මැන්නේ යැයි සිතමු. ඒ මැනීමෙහි, හෙවත් නිරීක්‍ෂණයෙහි ප්‍රතිඵලයක් ලෙස අදාළ තරංග ශ්‍රිතය කඩාවැටී ඒ දිශාව දිගෙහි අංශුවෙහි බැමුම ධන හෝ සෘණ හෝ ලෙස නිරීක්‍ෂණය වෙයි. එය ධන යැයි අපි සිතමු. එනම් නිරීක්‍ෂණයෙන් පසුව, එහි ප්‍රතිඵලයක් ලෙස ඒ මැනගන්නා අංශුවෙහි අදාළ දිශාව දිගේ බැමුමෙහි අගය ධන වෙයි. දැන් සංස්ථිති නියමය අනුව අනෙක් අංශුවෙහි එම දිශාවට ම වූ බැමුමෙහි අගය සෘණ විය යුතු ය.

අයින්ස්ටයින් විද්වතා කියා සිටියේ එසේ නම් පළමු අංශුවෙහි අදාළ දිශාවට වූ බැමුම මැනගත් විට දෙවැනි අංශුවෙහි බැමුමෙහි අගය ද මනින්ට පෙර ම දැනගත හැකි බව ය. එහෙත් ක්වොන්ටම් භෞතිකයෙහි සූත්‍රගත කිරීම අනුව එසේ විය නො හැකි ය. එයට හේතුව ක්වොන්ටම් භෞතිකයට අනුව ඕනෑම අංශුවකට ඕනැම ගුණයක් ලැබෙන්නේ ඒ මැනගැනීමෙන් පසුව වීම නිසා ය. අයින්ස්ටයින් විද්වතා මෙහි දී තමා සහ තවත් දෙදෙනකුගේ නමින් ඇති විසංවාදයෙන් පෙන්නුම් කළේ එසේ මැනගැනීමට පෙරත් දෙවැනි අංශුවේ අදාළ දිශාව දිගේ බැමුම දන්නා බව ය. ක්වොන්ටම් භෞතිකයේ සූත්‍රගත කිරීමෙහි එවැන්නක් නොමැති බැවින් ඔහු ක්වොන්ටම් භෞතික අසම්පූර්ණ පද්ධතියක් ලෙස සැලකී ය.

ඔහුගේ අදහස වූයේ පළමු අංශුවෙහි අදාළ දිශාව දිගේ බැමුමෙහි අගය මැනීමෙන් පසුව ඒ බව දෙවැනි අංශුවට දැන්වීමට යම් කාලයක් ගතවන බව ය. එයට හේතුව විශේෂ සාපේක්‍ෂතාවාදයට අනුව සන්නිවේදනයේ උපරිම වේගය ආලෝකයේ වේගය වීම ය. ආලෝකයේ වේගයෙන් පළමු අංශුවේ සිට දෙවැනි අංශුවට සන්නිවේදනය කිරීමට යම් කාලයක් ගත යුතු වෙයි. එසේ නම් දෙවැනි අංශුවට ක්‍ෂණිකව අදාළ දිශාව දිගේ බැමුම සෘණ කර ගැනීමට නො හැකි ය. එහෙත් සංස්ථිති නියමය අනුව එය එසේ විය යුතු ය.

මේ ප්‍රශ්නයේ දී බෝර් විද්වතාගේ මතය වූයේ අංශු දෙක වෙන වෙන ම අංශු දෙකක් ලෙස සෑලකීම වැරදි බව ය. ඔහු කියා සිටියේ අංශු දෙක එකම පද්ධතියක් බවත් එබැවින් එක් අංශුවක යම් දිශාවක් දිගේ බැමුම මැනීම යනු අනෙක් අංශුවෙහි ද ඒ දිශාව දිගේ බැමුම මැනීමක් බවත් ය. එහෙත් අයින්ස්ටයින් විද්වතා ඒ මතය නො පිළිගත්තේය. කෙසේ වෙතත් මේ ගැටලුව නිරාකරණය කරගැනීමට පරීක්‍ෂණයක් කළ යුතු විය. ඒ පරීක්‍ෂණය ඇස්පෙ නම් ප්‍රංශ ජාතික විද්‍යාඥයකු විසින් 1982 දී කරන ලදී. ඒ පරීක්‍ෂණයෙන් අයින්ස්ටයින් විද්වතාගේ මතය වැරදි බව හෙළි විය. එහෙත් එයින් බෝර් විද්වතා නිවැරදි යැයි එකහෙළා කිව නො හැකි ය.

ඇස්පෙ විද්වතා හා ඔහුගේ කණ්ඩායම කලේ යම් දිශාවක් දිගේ එක් අංශුවක බැමුම නිරීක්‍ෂණය කර ඒ අංශුවට ෙිවැනි අංශුව සමග ආලෝකයේ වේගයෙන් සංනිවේදනය කිරීමට ගතවන කාලයට අඩු කාලයක දී දෙවැනි අංශුවේ ද ඒ දිශ්වට ම වූ බැමුම මැන ගැනීම ය. ඔවුන්ට පෙනී ගියේ දෙවැනි අංශුවේ ඒ අදාළ දිශාවට වූ බැමුම පළමු අංශුවෙහි බැමුමට ප්‍රතිවිරුද්ධ බව ය. දැන් දෙවැනි අංශුවට පළමු අංශුවෙන් සංනිවේදනයක් කෙරී නැති බැවින් පළමු අංශුවෙහි බැමුම මැනගන්නා විට ම දෙවැනි අංශුවෙහි ද බැමුම සකස්වන බව පැහැදිලි විය. එක්තරා අතකින් ගත්කල අංශු දෙක පද්ධතියක් ලෙස ක්‍රියා කරන්නේ ය යන බෝර් මතය එයින් තහවුරුවන බවක් පෙනෙන්නට විය.

ඒ පරීක්‍ෂණයෙන් පැහැදිලි වූ තවත් කරුණක් වූයේ මැන ගැනීමට පෙර දෙවැනි අංශුවට වූ මැනගත හැකි බැමුමක් නැති බව ය. එයට හේතුව දෙවැනි අංශුවේ අදාළ දිශාව දිගේ බැමුම ද පළමු අංශුවේ අදාළ දිශාව දිගේ බැමුම මනින විට ම සකස්වීම ය. මෙයින් පද්ධතියක ස්ථානීය යථාර්ථය බිඳ වැටිණි. එනම් දෙවැනි අංශුවට හෝ පළමු අංශුවට හෝ මැනීමට පෙර අදාළ දිශාව දිගේ බැමුමක් නො මැති ය යන්න තහවුරු වූ බව පෙනෙන්නට තිබිණි.

අප යථාර්ථයක් නැතැයි කියන්නේ ක්වොන්ටම් භෞතිකයේ මෙවැනි ප්‍රතිඵල නිසා නො වේ. මුල දී යථාර්ථයක් නොමැතිය යන්න ක්වොන්ටම් භෞතිකය ආධාරයෙන් අප ප්‍රකාශ කළ බව සැබෑ නමුත් පසුව බුදුදහමෙන් පෙනී ගිය කරුණක් වූයේ ඊනියා යථාර්ථයක් නොමැති බව ය. මගේ ලෝකය කෘතියෙහි තුන්වැනි මුද්‍රණයෙහි ඒ බව සඳහන් කෙරී ඇත. කලක සිට අප යථාර්ථයක් යනුවෙන් දෙයක් නැතැයි කියන්නේ ක්වොන්ටම් භෞතිකයේ ආධාරයෙන් නොව බුදුදහම මත පදනම් වෙමිනි. එහෙත් ගුණදාස අමරසේකර මහතා ඇතුළු ඇතැමුන් මගේ ලෝකය කෘතියෙහි තුන්වැනි මුද්‍රණය නිකුත් වීමෙන් පසුව ද කියන්නේ මා යථාර්ථයක් නැතැයි පවසන්නේ ක්වොන්ටම් භෞතිකය ඇසුරෙන් බව ය.

යථාර්ථය යන්න ඊනියා සම්මුතියක් ද නො වේ. පුනබ්භවයක් විශ්වාස නොකරන එහෙත් තමන් බෞද්ධයන් යැයි කියාගන්නා ඇතැමුන් යථාර්ථය ඊනියා සම්මුතියක් යැයි කීමට උත්සාහ කරති. පුටුව යන්න ද සම්මුතියක් පමණකි. මනස ද ඇතුලු සියළු සංකල්ප සම්මුතීන් පමණක් වෙයි. එහෙත් බොහෝ දෙනා යථාර්ථය සංකල්පයක් පමණක් ලෙස නො ගනිති. තමන් බෞද්ධ යැයි කියාගන්නා එහෙත් පුනබ්භවය විශ්වාස නොකරන එක්තරා ප්‍රාඥයකු යථාර්ථය සම්මුතියක් පමණක් යැයි කියා ඊළඟ මොහොතෙහි පුටුව, කෝප්පය ආදිය පවත්නා වස්තු බව කියයි. එයට හේතුව ඒවා ඉන්ද්‍රිය ගෝචර වීම ය. තර්ක කිරීමට නොහැකි කම නිසා තර්කය කොඳු කැඩීමක් ලෙස සලකන මෙවැනි ඊනියා ප්‍රාඥයන්ගේ මට්ටම ඔවුන් ඉදිරිපත් කරන දර්කවලින් ම පැහැදිලි වෙයි.

කෙසේ වෙතත් ඇස්පෙ විද්වතා සහ කණ්ඩායම විසින් කරන ලද පරීක්‍ෂණයෙන් පසුව කිව හැකි කරුණ වනුයේ ඒ අංශු එක්කෝ පද්ධතියක් ලෙස පවතින බව ය. එසේත් නැත්නම් අංශු, අංශු ලෙස පවත්නා අතර ඒ අංශු එකිනෙක සමග ආලෝකයේ වේගයට වැඩි වේගයකින් සංනිවේදනය කරගන්නා බව ය. අංශු පද්ධතියක් ලෙස සැලකීම හා සංනිවේදන වේගය අනන්තය වීම අතර සංකල්පීය වශයෙන් කෙසේ වෙතත් ප්‍රායෝගික වශයෙන් වෙනසක් නැත.

අංශු පද්ධතියක් ලෙස ක්‍රියා කරන්නේ නම් ඒ අංශු පද්ධතියෙන් ඉවත්වන්නේ කිනම් අවස්ථාවක දැයි සඳහන් කළ යුතු ය. එයට හේතුව විභ්වයේ දිගින් දිගට ම පද්ධති ලෙස ක්‍රියාකරන අංශු නොමැති වීම ය. අංශු කිනම් අවස්ථාවක වුව ද වෙන් වී යයි. මේ අංශු පද්ධතියක් ලෙස සෑලකීමට වඩා පැටළුණු අංශු (entangled particles) ලෙස සැලකීම උචිත ය. ඒ පැටලුණු අංශු යම් බාහිර හෝ අභ්‍යන්තර හෝ වෙනස්කම් සිදුවීම හේතුවෙන් වෙන්වන්නේ ය යන්න පැහැදිලි ය. අංශු පැටළුණු අංශු ලෙස ගත්කල එවැනි අංශු සාමාන්‍ය අංශු ක්‍රියාකරන ආකාරයෙන් ක්‍රියා නොකරන බව පැහැදිලි ය. සාමාන්‍ය අංශු අතර සංනිවේදන විශේෂ සාපේක්‍ෂතාවාදයෙහි සඳහන් ආකාරයට ආලෝකයේ වේගයට අඩු වේගයකින් සිදුවන නමුත් පැටළුණු අංශඔ අතර සංනිවේදනය ආලෝකයේ වේගයට වැඩි වේගයකින් සිදුවන බව පෙනී යයි.

දෛශික අධිස්ථාපනය පිළිබඳ තුන්වැනි මතය කැලණිය විශ්වවිද්‍යාලය මගින් ඉදිරිපත් කරන ලද ක්වොන්ටම් භෞතිකයේ විද්‍යාලංකාර විවරණය හා සම්බන්ධ වෙයි. ඉන් කියැවෙන්නේ අංශුවක හෝ පද්ධතියක හෝ යම් නිරීක්‍ෂ්‍යයක අගයක් මැනීමට පෙර ඒ අංශුව හිල්බට් අවකාශයෙහි අදාළ හර්මිෂන් කාරකයෙහි අයිගන් දෛශිකවල ඒකජ සංයෝජනයක්, එනම් ඒකජ අධිස්ථාපනයක් ලෙස පවතින බව ය. මේ අයිගන් දෛශිකවලින් අංශුවෙහි හෝ පද්ධතියෙහි හෝ අවස්ථා නිරුපණය වෙයි. අයිගන් දෛශික එකකට වඩා පවතින හෙයින් මෙයින් කියැවෙන්නේ අංශුව අවස්ථා එකකට වැඩි ගණනක පිහිටන බව ය.

මෙහි දී කියැවෙන වැදගත් කරුණ නම් මේ අවස්ථා පවතින බව ය. ඒ අර කලින් කී බෞද්ධ ප්‍රාඥයන්ගේ අර්ථයෙන් නොවුවත් සම්මුතියෙනි. පුටුවක් පවතින ආකාරයෙන් මනස පවතින ආකාරයෙන් පරිගණකයක් පවතින ආකාරයෙන් අංශුවේ විවිධ අවස්ථා ද එකවිට පවතියි. එහෙත් එසේ පවතින අවස්ථා අපේ පංචේන්ද්‍රියයන්ට ගෝචර නො වේ. ඇතැම් විට ආධ්‍යාත්මික වශයෙන් දියුණු වූ මනසකට ඒ ගෝචර වනවා විය හැකි ය. එහෙත් සාමාන්‍ය පුද්ගලයකුට මනසින් හා පංචේන්ද්‍රියයන්ගෙන් එවැනි අංශු දැක බලාගත නො හැකි ය.

සාමාන්‍ය පුද්ගලයන්ගේ මනසට හා පංචේන්ද්‍රියයන්ට ගෝචර වන්නේ අංශුව හෝ පද්ධතිය හෝ අදාළ නිරීක්‍ෂ්‍යය සම්බන්ධයෙන් හිල්බට් අවකාශයෙහි එක් දෛශිකයකින් පමණක් නිරූපනය වන අවස්ථාවල දී ය. අනෙක් අවස්ථාවල දී, එනම් අංශුව හෝ පද්ධතිය හෝ හිල්බට් අවකාශයෙහි දෛශික එකකට වැඩි ගණනකින් නිරූපණය කෙරෙන අවස්ථාවක දී එයට අවස්ථා කිහිපයක් ම ඇති බැවින් ඒ අවස්ථා එකක් ලෙස පංචේන්ද්‍රියයන්ට ගෝචර නො වේ. උදාහරණයකට අංශුවෙහි හෝ පද්ධතියෙහි හෝ පිහිටුම නිරීක්‍ෂණය කරන්නේ නම් හා අංශුව හෝ පද්ධතිය හෝ පිහිටුම් කාරකයෙහි අයිගන් අවස්ථාවක නො වේ නම් එවිට අංශුවෙහි හෝ පද්ධතියෙහි හෝ පිහිටුම හිල්බට් අවකාශයෙහි දෛශික එකකට වැඩි ගණනකින් නිරුපණය වෙයි. එනම් අංශුව එකවිට පිහිටුම් එකකට වැඩි සංඛ්‍යාවක පවතියි. එසේ වූ විට සාමාන්‍ය නිරීක්‍ෂකයකුට අංශුව හෝ පද්ධතිය හෝ නිරීක්‍ෂණය කළ නො හැකි ය.

එයට ම අදාළව කිවයුතු තවත් කරුණක් නම් එවැනි අවස්ථාවක අංශුවට හෝ පද්ධතියට හෝ කාලය සම්බන්ධයෙන් ද අවස්ථා කිහිපයක් ඇති බව ය. එක් එක් කාලවල හා එක් එක් පිහිටුම්වල ඇති අංශුවක් නිරීක්‍ෂණය කිරීමට සාමාන්‍ය නිරීක්‍ෂකයකුට නො හැකි ය. එහෙත් විද්‍යාලංකාර විවරණයෙන් කියැවෙන්නේ ඒ අවස්ථා නැති බව නො වේ. පුටුවක් පරිගණකයක් මනසක් පවතින ආකාරයෙන් ම ඒ අවස්ථා ද සම්මුතියෙන් පවතියි. එහෙත් පුටුව හා අදාළ අංශුව හෝ පද්ධතිය අතර ඇති වෙනස නම් පුටුව සාමාන්‍ය නිරීක්‍ෂකයකුගේ පංචේන්ද්‍රියයන්ට ගෝචරවන නමුදු අංශුවේ හෝ පද්ධතියේ හෝ අදාළ ගුණය සාමාන්‍ය නිරීක්‍ෂකයකුගේ පංචෙන්ද්‍රියයන්ට ගෝචර නො වීම ය.

ඒ අර්ථයෙන් අංශුවක් හෝ පද්ධතියක් හෝ නිරුපණය කරන හිල්බට් අවකාශයෙහි දෛශිකයට පැවැත්මක් ඇත. එය හුදු ගණිතමය හරඹයක් නො වේ. විද්‍යාලංකාර විවරණය ඊනියා යථාර්ථවාදී විවරණයෙන් මෙන් ම කෝපන්හේගන් විවරණයෙන් ද වෙනස් වෙයි.

සරත් ෆොන්සේකාගේ දේශපාලනයේ අවරෝහණය

රෝහලේ සිටි සරත් ෆොන්සේකා ජනාධිපති සමාවක් ලැබීමෙන් පසු ගෙදර ගියා මිස ආපසු රෝහලට නො ගියේ ය. ඔහුගේ ආදරණීය බිරිඳ කලින් කියා සිටි අන්දමට නම් ඔහුගේ සෞඛ්‍යය තත්වය එතරම් යහපත් නො වීය. බිරිඳ කී කරුණු අනුව නම් ජනාධිපති සමාව නොලබන්නට ඔහු තවමත් රෝහලේ බව පැහැදිලි ය. ඒ කෙසේ වෙතත් ඔහුට සුවය ලැබේවා යැයි අපි පතමු. එහෙත් ඔහුගේ දේශපාලන සෞඛ්‍යය නම් අසාධ්‍යය බව කිව යුතු ය. එය සුව කිරීමට හිලරි ක්ලින්ටන්ට හෝ හිටපු විනිසුරුවන්ට හෝ වෙනත් අයට හෝ නො හැකි ය. සරත් ෆොන්සේකා යුද්ධයෙහි දක්‍ෂයෙකි. ඔහුට සතුරෝ මෙන් ම සෙබළු ද බියවුහ. ඔහුගෙන් කොටි ත්‍රස්තවාදීන් පැරදවීමේ දී විශාල දායකත්වයක් ලැබුණු බව අමතක නොකළ යුතු ය. එහෙත් ඔහු ද අනෙක් අය ද අමතක නොකළ යුත්තක් නම් ඔහුගෙන් ඒ දායකත්වය ලැබුණේ ආරක්‍ෂක ලේකම්තුමාගේ සමස්ත යුද්ධ නායකත්වය යටතේ හා ජනාධිපතිතුමාගේ දේශපාලන නායකත්වය යටතේ බව ය. ආරක්‍ෂක ලේකම්තුමාගේ උපදෙස් මත ජනාධිපතිතුමා ඔහු හමුදාපති වශයෙන් පත්කිරීමෙන් පෙන්නුම් කෙරුණේ එතුමන්ලාගේ දේශපාලන හා හමුදා විඥානය ය. සරත් ෆොන්සේකාට වඩා දක්‍ෂ හමුදාපතිවරුන් හා නිලධරීන් සිටින්නට ඇති නමුදු ඔවුන්ට වත්මන් ජනාධිපතිතුමාගේ දේශපාලන නායකත්වය නො ලැබිණි. ජනාධිපතිතුමා නොවන්නට ලෝකයේ මෙතෙක් සිටි දක්‍ෂතම හමුදා නිලධාරියාටවත් කොටි ත්‍රස්තවාදීන් පරාජය කිරීමට නොහැකිවනු ඇත. ත්‍රස්තවාදය පැරදවීමේ ගෞරවය ජනාධිපතිතුමාට අහිමිකළ නො හැකි ය.

2009 මැයි මස කොටි පැරද වූ දින සිට 2010 ජනාධිපතිවරණය දක්වා කාලය මෙරට ඉතාමත් තීරණාත්මක කාලයක් විය. බොහෝ කරුණු අතින් ගත්කල 2010 ජනාධිපතිවරණය මහින්ද රාජපක්‍ෂ මහතා හා බටහිරයන් අතර වූ තරගයක් විය. එය මෙරට ජාතික නිදහස් අරගලයේ සන්ධිස්ථානයක් විය. ජනාධිපතිතුමා බටහිර් හා ඉන්දීය බලපෑම් ඉදිරියේ ඉන්ද්‍රඛීලයක් සේ නොසැලී සිට කොටින් පරාජය කළේ ය. ආරක්‍ෂක ලේකම්තුමා නම්බියාර්ලාගේ සැලසුම් පරාජය කරමින් ප්‍රභාකරන්ට රටෙන් පිට වී යෑමට කිසිදු අවස්ථාවක් ලබා නොදිණි. එහි දී යුද්ධ හමුදාවේ මෙන් ම නාවික හා ගුවන් හමුදාවල ද දායකත්වය ඉතාමත් ඉහළ මට්ටමක විය. මානුෂික මෙහෙයුම්වල අවසාන දින කිහිපයෙහි සරත් ෆොන්සේකා මෙරට නො සිටියේ ය. එහෙත් නාවික හා ගුවන් හමුදාපතිවරු මෙරට රැඳී සිටිමින් තම කාර්යයන් නිසිලෙස ඉටු කළහ. බටහිරට ද අනෙක් දෙමළ ජාතිවාදීන්ට ද අවශ්‍ය වූයේ ජනාධිපතිවරණයෙන් මහින්ද රාජපක්‍ෂ මහතා පරාජය කිරීම ය. ඒ වන විට මෙරට දේශපාලනයේ ජාතිකත්වය ගාමක බලය බවට පත්වී තිබිණි. එබැවින් මහින්ද රාජපක්‍ෂ මහතා පරාජය කිරීමට යම් ජාතිකත්වයක් ඇති අපේක්‍ෂයකු අවශ්‍ය විය. විජාතික මනසක් ඇති රනිල් වික්‍රමසිංහ එයට නුසුදුස්සෙක් විය. ඒ සඳහා විපක්‍ෂයට සිටි යම්තමින්වත් ගැලපෙන අපේක්‍ෂකයා වූයේ සරත් ෆොන්සේකා ය. සරත් ෆොන්සේකා ඒ වන විට ජාතිකත්වයක නොසිටි නමුත් ජනතාව ඒ බව නොදැන සිටියහ. ඔවුන්ට ඔහු දක්‍ෂ හමුදාපතිවරයා විය. එහෙත් ඒ හමුදාපතිවරයා ඒ වන විට ඇමරිකාවට ගොස් පිල් මාරුකරගෙන සිටියේ ය. 2009 මැයි මාසයෙන් පසු ඔහු ඇමරිකාවට යනවිට ඔහුට හා ආරක්‍ෂක ලේකම්තුමාට විරුද්ධව නඩුවක් ඇමරිකාවේ ප්‍රාන්ත උසාවියක ගෙනුකර තිබිණි. යුද්ධාපරාධ සම්බන්ධයෙන් වූ ඒ නඩුවේ චෝදනා පත්‍රය ම පිටු සිය ගණනක් විය. 2009 ඔක්තෝබරයේ හෝ ඒ ආසන්නයේ හෝ ඇමරිකාවට ගිය සරත් ෆොන්සේකාට ඇමරිකන් නිලධාරීන් හමුවිය. ඇමරිකාවට ගොස් ආපසු පැමිණියේ ඒ සරත් නොව මේ සරත් ය. එහි දී ඇතිවූ සාකච්ඡා කවරේදැයි අපි නො දනිමු. එහෙත් සරත් ෆොන්සේකා සුදු කොඩි කතා පටන්ගත්තේ ඉන් පසුව ය.

රනිල් වික්‍රමසිංහ තම කැමැත්තෙන් ජනාධිපති අපේක්‍ෂක ධුරය අත්හැරියේ යැයි සිතිය නො හැකි ය. ඔහු පරාජය ලුහු බඳියි. ඔහු සරත් ෆොන්සේකාට ජනාධිපති අපේක්‍ෂකත්වය ලබාදුන්නේ බටහිරයන්ගේ බලකිරීමට යැයි අපි සිතමු. ජනතාව ඉදිරියේ සරත් ෆොන්සේකාට ජාතිකත්ව ප්‍රතිරූපයක් තිබූ බැවින් එය දඩමීමා කරගැනීමට බටහිරයන් තීරණය කරන්නට ඇත. එහෙත් 2005 ජනාධිපතිවරණයේ රනිල් වික්‍රමසිංහ ලබාගත් ඡන්ද ප්‍රමාණය ලබාගැනීමට 2010 දී සරත් ෆොන්සේකාට නොහැකි විය. එයට හේතුව 2005 දීට වඩා 2010 දී මහින්ද රාජපක්‍ෂ මහතා ජනප්‍රිය වීම ය. 2005 දී ඒ මහතා දිනීමට හැකියාවක් ඇති අයකු ලෙස නො සැලකිණි. චන්ද්‍රිකා කුමරතුංග ඇතුළු ශ්‍රි ල නි ප බලවත්තු ඒ මහතාට විරුද්ධ වූහ. එහෙත් 2010 දී ඒ මහතා කොටි ත්‍රස්තවාදය පැරදවූ විශිෂ්ට සේනාධිනායකයා ලෙස ජනප්‍රියත්වයේ මුදුන් හිණිපෙත්තේ විය. 2010 ජනාධිපතිවරණ දිනවලට පෙර ම අපි සරත් ෆොන්සේකා බටහිරයන්ගේ අපේක්‍ෂකයා ලෙස ද දැනගෙන සිටියෙමු. ඔහු අම්බලන්ගොඩ හා රත්නපුරේ දී කළ සුදු කොඩි කතාව හා ඇමරිකාවේ ප්‍රාන්ත උසාවියක ඔහුට එරෙහිව තිබූ නඩුවට වූ දෙයක් නොමැතිවීම හා බටහිරයන්ගේ අවශ්‍යතාව විෂ්ලේෂණය කළ අපට සිදුවෙමින් පැවතියේ කුමක් දැයි තේරුම් ගැනීම අපහසුවක් නො වීය. රාජපක්‍ෂවරුන්ට විරුද්ධව යුද්ධාපරාධ චෝදනා ගෙනැවිත් ඔවුන් දංගෙඩියට දැක්කීමේ සූදානමක් ඇති බවත් එයට සරත් ෆොන්සේකා ද යොදා ගැනීමට යන බවත් අපට පැහැදිලි විය. අපි මේ සියල්ල එදා කීවෙමු. ජනාධිපතිවරණය සම්බන්ධයෙන් කුරුණෑගල දී පැවති රැස්වීමක දී සරත් ෆොන්සේකා අත්අඩංගුවට ගත යුතු බව කියා සිටියෙමි. පසුව ජාතික රූපවාහිනියේ ප්‍රවෘත්ති විකාශය අතර වූ සාකච්ඡාවක දී ද සරත් ෆොන්සේකාට විරුද්ධව ඇමරිකාවෙි ප්‍රාන්ත උසාවියක ගොනුකර තිබූ නඩුව ගැන ද සඳහන් කරමින් මේ අදහස් නැවතත් පැවසීමි. අප පළකළ අදහස් උද්ගමනය (නිගමන ද උද්ගමනය මත පදනම්වන බව අපි දැන් දනිමු. ඒ දැනුම ද උද්ගමනය මත පදනම් වෙයි) මත පදනම් විය. පසුගිය කාලයේ විකිලීක්ස් අනාවරණ මගින් අප එදා කී බොහෝ කරුණු සනාථ වී ඇත. සරත් ෆොන්සේකා තවත් දේශපාලනඥයන් සමග හිටපු ඇමරිකානු තානාපතිනිිය හා කළ කතාබස් දැන් අනාවරණය වී ඇත. කෙසේ වෙතත් නීතිය ක්‍රියාත්මක කරන නිලධාරීන් සරත් ෆොන්සේකා අත් අඩංගුවට ගැනීමට ජනාධිපතිවරණය අවසන් වන තෙක් සිටීම ඊනියා ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදයට හිතකර විය. පසුව පැවති නඩු විභාගවල දී ඔහු සුදු කොඩි කතාව සම්බන්ධයෙන් ද යුද්ධාධිකරණයේ දී තවත් නඩුවකින් ද වරදකරු වී සිරදඬුවමකට යටත් විය.

අද ඔහුට ජනාධිපති සමාවක් ලැබී ඇත. එහි ද සම්පුර්ණ ගෞරවය හිමිවිය යුත්තේ ජනාධිපතිතුමාට හා ආරක්‍ෂක ලේකම්තුමාට ය. බංකොළොත් එ ජා ප හා ජ වි පෙ කුමක් කීව ද සරත් ෆොන්සේකා කිසි දිනෙක දේශපාලන සිරකරුවෙක් නො වී ය. ඔහු 2009 අග භාගයේ සිට බටහිරයන් විසින් මෙහෙයවනු ලැබූ පුද්ගලයකු වූ අතර උසාවිවලින් වරදකරුවකු ලෙස දඬුවම් නියම කරනු ලැබූ පුද්ගලයෙක් විය. මෙරට සිංහලයන්ගේ රට යැයි වරක් කී සරත් ෆොන්සේකාට දෙමළ ජාතික සන්ධානය ජනාධිපතිවරණයේ දී ඡන්දය දුන්නේ බටහිරයන්ගේ කීමට ය. අද රනිල් සම්බන්ධන් හා එකතු වී සිටින්නේත් බටහිරයන්ගේ අවශ්‍යතාවට ය. ඒ කෙසේ වෙතත් ජනාධිපති සමාව ලබාගැනීමේ දී සරත් ෆොන්සේකා කිනම් තත්වයක් යටතේ වුව ද තමන්ට විරුද්ධව දුන් නඩු තීන්දුවලට එරෙහිව ඉදිරිපත් කර තිබූ අභියාචනා ඉවත් කර ගත්තේ ය. අභියාචනා ඉවත්කර ගැනීමත් සමග නීතිය ඉදිරියේ ඔහු අදාළ චෝදනාවලට වැරදිකරුවෙයි. ජනාධිපති සමාව නිසා ඔහු චෝදනාවලින් නිදහස් නො වෙයි. ජනාධිපතිතුමා කර ඇත්තේ උසාවියෙන් වැරදිකරුවකු යැයි තීරණය කරනු ලැබූවකුට පුර්ණ සමාව දීම පමණකි. ජනාධිපති සමාව ලැබුණේ ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාවේ 34 (1) වගන්තිය යටතේ යැයි අප උපකල්පනය කරන්නේ ඒ සම්බන්ධයෙන් හිටපු විනිසුරුවකු හා තවත් අය නගන ඝෝෂාව ගැන සැලකිලිමත් වෙමිනි. ඔවුන්ට අනුව ජනාධිපතිතුමා සරත් ෆොන්සේකාගේ දඬුවම් අහෝසි කර නැති බැවින් සරත් ෆොන්සේකාට තවත් අවුරුදු හතක් යනතුරු ඡන්ද බලය හා මැතිවරණවලට ඉදිරිපත්වීමට නො ලැබෙයි. මේ අය පෙන්නුම් කරන්නේ සරත් ෆොන්සේකා මැතිවරණවලට ඉදිරිපත්වීමෙන් වැළැක්වීමට ජනාධිපතිතුමාට අවශ්‍ය බව ය. එහෙත් ඔවුන්ගේ සැඟවුණු බලපොරොත්තුව නම් සරත් ෆොන්සේකා උසාවියෙන් වැරදිකරුවකු කරනු ලැබූ චෝදනාවලින් නිදොස් කිරීම ය. රනිල් වික්‍රමසිංහ ද අමතක ඇති කරුණ නම් සරත් ෆොන්සේකා තම අභියාචනා ඉවත්කර ගැනීම මගින් තමන් අදාළ චෝදනාවලට වරදකරුවා බව පිළිගෙන තිබීම ය. අනෙක් අතට කිසිම අවස්ථාවක ජනාධිපති සමාවක් දෙන විට යුද්ධාධිකරණයේ තීන්දු අහෝස් කර නැත. නීතිඥයකු ද වූ ජනාධිපතිතුමා මේ නීති ගැටයට හසුවේ යැයි සිතිය නොහැකි ය. එතුමාට අවශ්‍ය නම් 34 (2) වගන්තිය හා 89 (ඩ) වගන්තිය යටතේ සරත් ෆොන්සේකාට ඕනෑම මැතිවරණයකට ඉදිරිපත්වීමට ඉඩදීමට හැකි ද යන්න සොයා බැලිය හැකි ය.

සරත් ෆොන්සේකා මැතිවරණවලට ඉදිරිපත් වුවත් නැතත් ඔහුට දේශපාලන වශයෙන් අනාගතයක් නැත. දේශපාලනය හමුදා නිලයක යෙදීමට වඩා උපද්‍රව සහිත බව සරත් ෆොන්සේකා ඉගෙන ගනු ඇත. දේශපාලනයෙහි දී නායකයා වීම හමුදාපති වීම තරම් ස්ථාවර නො වේ. ඒ මහතාට දේශපාලනයෙහි යෙදෙන්නේ නම් විකල්ප තුනක් ඇත. නව දේශපාලන පක්‍ෂයක් තනාගෙන හෝ නැතිව හෝ සජිත් - රෝසි පිළ හා ජ වි පෙ සමග ව්‍යාජ ජාතිකත්වයක් මත පදනම් ව සංධානයක ගොනු වීම, රනිල් - සම්බන්ධන් සමග සන්ධානයක් ඇතිකර ගැනීම, මහා සන්ධානයට එකතු වී ආණ්ඩුව සමග එකඟත්වයකට පැමිණීම ඒ විකල්ප තුන වෙයි. තනිව ම ක්‍රියාත්මක වීම, වික්‍රමබාහු සිරිතුංග ජයසූරිය පෙරටුගාමී කෙකරගාමීන් සමග එකතුවීම ආදිය ද විකල්ප වෙතත් සරත් ෆොන්සේකා ඒ සැලකිල්ලට ගනු ඇතැයි සිතිය නො හැකි ය. එසේ කළහොත් ඔහුගේ දේශපාලන ජීවිතය එදින ම අවසන් වෙයි.

ඔහු මේ සරත් මිස ඒ සරත් නො වේ. අද ඔහු වැලිකඩ හිරගෙදර නැතිවුව ද බටහිරයන්ගේ හිරකරුවෙකි. එබැවින් ආණ්ඩුවත් සමග එකතු වීමට ඔහුට තහංචි වෙයි. රනිල් - සම්බන්ධන් සමග සංධානයක් ඇතිවීමට ඉඩකඩ අවමයක් වන්නේ බටහිරයන් තම බලය යෙදීමෙන් නොවිසඳුවහොත් එහි දී නායකත්වය පිළිබඳ ප්‍රශ්න ඇතිවන බැවිනි. එබැවින් සරත් ෆොන්සේකාටත් බටහිරයන්ටත් ඇති ප්‍රධාන විකල්පය වනුයේ සජිත් - රෝසි –- ජ වි පෙ ව්‍යාජ ජාතිකත්ව හවුලකි. එහෙත් ඒ හවුලට වුව ද බටහිරයන් සතුටු කරමින් මේ ආණ්ඩුව (පඬියන්ගේ රෙජීමය) පෙරළිම සඳහා යුද්ධාපරාධ, ඊනියා මානව අයිතිවාසිකම්, දෙමළ ජාතිවාදයේ නූගත් පාඩම්, ජාත්‍යන්තර අධිකරණ හා විනිශ්චය මණ්ඩල, ආර්ථික තහංචිවලට සහාය දීම ආදියට සහභාගි සිදු වෙයි. සරත් ෆොන්සේකා ද ඉතා කැමැත්තෙන් ඒවාට සහභාගි වී තම ජාතිකත්වය ව්‍යාජයක් බව නොබෝ කලකින් ම හෙළිදරවු කරනු ඇත.

සරත් ෆොන්සේකා සමාවක් ලැබ (ඔහු කැමති වුවත් නැතත් ඉල්ලුවත් නැතත් ලැබුණේ සමාවකි) ගෙට ගොඩ වැදීමට පෙර මෙන් බීබීසියේ අගු පිලේ වැතිරෙන සංදේශයට පවසා ඇත්තේ ඊනියා යුද්ධාපරාධ පිළිබඳ ජාත්‍යන්තර පරීක්‍ෂණයක් සඳහා රජය සහාය දිය යුතු බවත් රටේ සමහර නායකයන් හැසිරෙන ආකාරයෙන් ඔවුන් යම් අපරාධයකට වරදකරුවන් ලෙස හැඟී යන බවත් ය. සාමාන්‍ය වැසියන් හමුදාව අතින් මියගිය බව ඔහු ප්‍රතික්‍ෂෙප කරයි. එහෙත් නඩේසන්ලා සාමාන්‍ය වැසියන් නොවන බව ඔහු දනියි. ඔහු කියන්නේ කුමක් දැයි පැහැදිලි ය. ඔහු තවත් තැනක කියා ඇත්තේ හමුදා ඇඳුමෙන් සිටින අය ආරක්‍ෂා කිරීමට ඔහු ඉදිරිපත් වන බව ය. අද වන විට ගෝඨාභය රාජපක්‍ෂ මහතා පමණක් නොව ෂවේන්ද්‍ර සිල්වා මහතා හා හිටපු නාවික හා ගුවන් හමුදා නිලධාරීනුත් හමුදා ඇඳුමෙන් නැති බව කවුරුත් දනිති. ඔහු සැරසෙන්නේ කුමක් සඳහා දැයි පැහැදිලි ය. වැඩිකල් නොගෙස් ජනතාවගෙන් බහුතරයට ඔහු ක්‍රියා කරන්නේ කාගේ වුවමනාවට දැයි තේරුම් යනු ඇත. ඔහුට තමා දූෂණයට විරුද්ධව කටයුතු කරන්නේ යැයි ද කිව නො හැකි ය. ඔහු දූෂණය සම්බන්ධ නඩුවක වැරදිකරුවකු වී ඇත. අර විනිසුරුවා ප්‍රධාන පිරිස ඔහුගේ සියළු දඬුවම් අහෝසි කරන ලෙස ඉල්ලා සිටින්නේ ද එවැනි ප්‍රශ්න නිසා ය. ඔහුගේ දේශපාලනයේ බහින කලාව එළඹී ඇත. වැඩිකල් නොගොස් ඔහු හෙළිදරවු වනු ඇත. කෙසේ වෙතත් අපි ඔහුට යහපත් සෞඛ්‍ය තත්වයක් පතමු. ඔහුට රෝහල්වල ගතකිරීමට සිදුවන කාලය අඩුවේවා යැයි ද පතමු.

The beginning of the end of Sarath Fonseka’s politics

Sarath Fonseka has been released on a Presidential pardon and nobody would have expected him to go back to the private hospital where he was being treated. However, it is clear that had he been not pardoned by the President he would most probably have been be in the hospital at least for a couple of days more. Anyhow, we are glad that he is now back at home and hope that he and his wife would look after his health, more than ever. However, even if he is healthy his political days are limited and the countdown has already begun with respect to his political life.

Sarath Fonseka was a good soldier feared by the enemy as well as by the rank and file and he made his contribution towards the victory over the LTTE under the overall military leadership of the Defense secretary and the political leadership of the President. The fact that he was made the commander of the army by the President on the advice of the Defense Secretary gives ample testimony to the political and military insight of the President and the Defense secretary. Though there may have been better commanders than Sarath Fonseka, they did not have the luxury of the political leadership of the President Mahinda Rajapakse and nobody could take the credit from the President for defeating Tamil terrorism. If not for the President even with the best commander ever to live on the planet Prabhakaran would still be in Kilinochchi or Medavachchi according to the UNP.

At the Presidential elections Fonseka was chosen as the candidate of the common opposition on the advice of the west as he was the better candidate who could challenge the President. Ranil Wickremesinghe did not contest most probably because he was advised if not forced by the Americans to refrain from contesting. The President had defeated the LTTE, and the opposition needed a person with nationalistic leanings to contest the Presidential elections. Whether one likes it or not nationalism had become the main force, it is not a case of nationalism over determining as said by postmodernist pundits, and had Ranil Wickremesinghe contested he would have gained less votes than Sarath Fonseka. Of course we cannot go through this experiment to find out my predictions are true, and my arguments are based on nationalism that was the main factor that operated during the 2010 Presidential elections. The fact that Fonseka obtained less votes in 2010 than what Ranil Wickremesinghe obtained in 2005 was due to different political conditions prevailing at the two elections. In 2005 Mahinda Rajapakse was the underdog but in 2010 after defeating the LTTE in May 2009 he was at the height of his popularity. If there was a person who could have defeated Mahinda Rajapakse in 2010 it was he himself. It should be remembered that in 2010 TNA was forced by the west to support Sarath Fonseka, in spite of him claiming that Sri Lanka is the country of the Sinhala people.

2010 was the election between Mahinda Rajapakse and the west in many ways. The west was eager to defeat Rajapakse and they chose Sarath Fonseka as their candidate over Ranil Wickremesinghe. Without most of the Sri Lankans knowing many things had happened between May 2009 and the Presidential elections in 2010. As we had said towards the end of 2009 the west had already cooked up the white flag story and when Sarath Fonseka visited USA in the latter part of 2009 there was a case against Fonseka and Gotabhaya Rajapakse in an American court of law which many have forgotten by now. At one of the discussions during the news broadcast, held over the National Television on the 2010 Presidential elections I mentioned this fact and that Fonseka had been “pardoned” and made a “crown witness” so that charges on war crimes could be framed against the President and the Defense Secretary. The “white flag incident” had been mentioned by Fonseka at meetings held in Amabalngoda and Ratnapura, of course attributing it to a journalist, and it was clear to us that the west was planning a course of action against Mahinda Rajapakse even if he were to become the President against the wish of the western countries, with the help of Sarath Fonseka. It was at that time we advocated that Sarath Fonseka should be taken into custody and frame charges against him. The law officers waited till the Presidential elections were over and took Fonseka into custody. It was not because Sarath Fonseka was the opposition candidate that he was taken into custody but for different reasons. However the government failed to convince the masses that Fonseka was taken into custody for reasons other than being the common opposition candidate at the Presidential elections. The Wikileaks announced recently the liaison between the American Embassy and Fonseka and what we had said more than two years ago was not off the target.

In any event Fonseka was convicted and imprisoned and he has withdrawn his appeals against one charge and against the martial court decision against “white flag incident”, and the pardon does not make him innocent. By withdrawing his appeals, irrelevant of the circumstances under which he did so, he has accepted the verdicts of the courts including that of the martial court, and he is guilty of the offences. There would have been more serious charges that could have been brought against him under the light of Wikileaks revelations but the law officers have not proceeded for some reason or other. It may be that Wikileaks information cannot be used in juristic proceedings.

As it appears that the President has given him a free pardon without any conditions, Fonseka may be free to contest elections under Articles 34(2) and 89 (d) of the Constitution of the Republic. However in spite of the celebrations by some over his release, his importance has already begun to diminish. It is a gedera giyoth ambu nasee maga hitiyoth tho nasee (if he goes home the wife will decease and if he remains on the road he will decease) situation for him. If he joins Sajith Premadasa faction of the UNP (it is very unlikely that the Ranil faction would tolerate him) and they form a coalition with the JVP and dance according to American and English tune, he will attract only the ridicule of the people. In the very unlikely event that he joins the Ranil faction and they form an alliance with the TNA his departure from politics would be accelerated and there would not be many people to pay him bonanza. In any event he could think of becoming the leader only with the Sajith faction forming a new party, as even if Ranil agrees for sake of argument, the UNP constitution will not make him the leader, if he were to join the Ranil faction.

In the event he joins the government as a partner of the giant alliance with Tiran Alles and Arjuna Ranatunga, he will be under pressure from the Americans and his life would be miserable as he would be separated from his two daughters. The Americans know how to apply pressure and I would not be surprised in such an eventuality he would find himself on the other side of war crime charges in a so called international court of law or an American court of law. After all he was the commander of the Army when the supposed war crimes were taking place and it would not be easy for him to get a pardon from the Americans and The English by joining the government. The life, I am afraid is not going to be easy for Sarath Fonseka under the circumstances and it is difficult to imagine an alternate course of action in the Parliamentary game of politics. Sarath Fonseka would realize that politics is hazarder than warfare as in politics nobody is sure who is the boss, whereas in military the commander is always the boss. It is surely the end of the beginning of Sarath Fonseka’s politics. May he enjoy his freedom meanwhile, he and his beloved wife taking care of his health.


Copyright Prof. Nalin De Silva

කිරි ගොවියා...?