Main Logo

Sunday, 28 September 2014

වකුගඩු රෝගීන්ට ප්‍රතිකාර නැද්ද?


කෘෂිරසායනික වකුගඩු රෝගය හේතුවෙන් තවමත් රෝගීහු විශාල වශයෙන් මියයති. සංඛ්‍යානය විෂයයක් ලෙස අප්‍රිය කරන මට ඒ සම්බන්ධ ගණන් හිලවු ඉදිරිපත්කළ නො හැකි ය. එහෙත් රෝගීන් මිය යෑම තවමත් දේශපාලන ප්‍රශ්නයක් කරගැනීමට, එසේත් නැත්නම් තමන්ට ලාභ දෙන ව්‍යාපාරයක් බවට පත්කරගැනීමට, නොහැකිවීම හේතුවෙන් දෝ බොහෝ දෙනාගේ අවධානය වෙනත් කරුණු වෙතට යොමු වී ඇත. නාථ දෙවියන් ද විකුණන් කෑමට සූදානම් අය සිටින රටක මානව හිතවාදය යනු බටහිර රාජ්‍ය සංවිධාන හෙවත් ඊනියා රාජ්‍ය නොවන සංවිධානවලට මුදල් ලබාදෙන ඔවුන්ට ජීවත්වීමේ මගඩියක් අත්පත් කරදෙන ව්‍යාපෘතියක් බවගට එක් පැත්තකින් පත් වී ඇති අතර අනෙක් පැත්තෙන් ජනමාධ්‍ය හා වෙනත් විවිධ ආයතනවලට අනෙක් අයගේ මුදලෙන් මනුෂ්‍යත්වය වැපිරීමට උපකාරවන සංකල්පයක් බවට පත් වී ඇත. ඒ අතර බටහිර විද්‍යාඥයෝ වකුගඩු රෝගයට හේතුව සොයමින් තවමත් ඊනියා පර්යේෂණ පත්‍රිකා ලියති. ඔවුන්ගෙන් ඇතැමකුට ඒ හේතුවෙන් උසස්වීම් මහාචාර්ය පදවි ආදිය ලැබෙන නමුත්  රෝගීන් මියයෑම නම් අඩු වී නැත. ලෙඩා මළත් බඩ සුද්ද වේ නම් ඒ මදැයි යනුවෙන් කිසිවකුට කිව හැකි ය. අප සියළු දෙනාට ම පාහේ අවශ්‍ය රෝගීන් මතින් වුව ගොස් ලකුණු දා ගැනීම, සමාජ වැදගත්කමක් ලබාගැනීම ආදිය හා අවසානයේ දී හැකිනම් නිවන් අවබෝධය ද ලබාගැනීම බැවින් මේ තත්ත්වය පිළිබඳ පුදුම වීමට ද දෙයක් නැත. 

බටහිර විද්‍යාවට අනුව වකුගඩු රෝගයට හේතුව තවමත් “සොයාගෙන” නැත. විවිධ විද්‍යාඥයෝ තම තමන්ගේ මත ඒ සම්බන්ධයෙන් ප්‍රකාශ කරති. ඔවුහු ඒ පිළිබඳ තරගයක යෙදී සිටිති. ඒ තමන්ගේ මතය නිවැරදි බව තහවුරු කිරීමට ය. බොහෝ දෙනා තම මතය අලෙවි කරති. එය වෙනත් කරුණු සම්බන්ධයෙන් මෙන් ම මාකටිං ව්‍යාපෘතියකි. එහෙත් බටහිර විද්‍යාඥයන් (මෙරටින් හරිහමන් බටහිර විද්‍යාඥයකු බිහි වී නැතත් අපි ඔවුන්ට විද්‍යාඥයන් යැයි කියමු) තමන් තම මතය අලෙවි කිරීමට උත්සාහ ගන්නා බව පිළිගනීවි යැයි සිතිය නො හැකි ය. මේ කසිකබල් විද්‍යාඥයෝ ඊනියා පර්යේෂණ පත්‍රිකා ලිවීමට අමතර ව මෙරට ජාතික පුවත්පත්වලට ද ලියති. එක් ඊනියා පර්යේෂණ පත්‍රිකාවක් ලියන විට ඒ සම්බන්ධ ලිපි රාශියක් මෙරට ජාතික පුවත්පත්වල පළකර ගැනීමට මේ කසිකබල්ලු අමතක නො කරති. මොවුන්ගෙන් ඇතමකු ජීවත්වන්නේ පිටරට වුවත් ඔවුන්ට ලිපි පළකරවා ගත හැක්කේ මෙරට ජාතික පුවත්පත්වල ය! කෘෂිරසායනික වකුගඩු රෝගයට හේතුව තවමත් “සොයාගැනීමට” බටහිර විද්‍යාවට නොහැකි නම් එයින් කියැවෙන්නේ බටහිර විද්‍යාවේ බංකොළොත් බව ය. බටහිර විද්‍යාවේ කෙරෙන්නේ පංචෙන්ද්‍රියවලට ගෝචර වන සංසිද්ධිවලට ඊනියා හේතුව මේ යැයි පට්ටපල් බොරු කතන්දර ගෙතීම ය. මේ කතන්දර වියුක්ත වන අතර ඒ ගොතන්නෝ ආධ්‍යාත්මික දියුණුවක් ලබානොගත් පෘථග්ජනයෝ වෙති. 

මෙහි දී නාථ දෙවියන් සමග සංනිවේදනය කළ අය ද උත්තරීතර පුද්ගලයන් නොවන බව ප්‍රසිද්ධියේ කිව යුතු ය. ඔවුන්ගේ ද අභිප්‍රාය රෝගීන් සුවපත් කිරීම නොව ඉපයීම හා වෙනත් දේ බව පැහැදිලි ය. මේ සම්බන්ධ විස්තර පසුව සඳහන් කරමි. අද බොහෝ දෙනාට අවශ්‍ය වී ඇත්තේ රෝගීන්ට ප්‍රතිකාර කිරීම නොව රෝගය වැළැක්වීම ය. එහි දී තම තමන්ට මැදිහත්වීමට හැකි අයුරෙන් ඊනියා පානීය ජලය බෙදාදීම, රසායනික පොහොර නොමැති ව ගොවිතැන් කිරීම, විශේෂයෙන් වී ගොවිතැන් කිරීම, වතුර ටැංකි බෙදාදීම ආදී කාර්යයන්හි ඔවුහු නිරත වෙති. මේ කිසිවක වරදක් ඇතැයි නො කියමි. එහෙත් ඒ සෑම අවස්ථාවක දී ම ලකුණු දාගැනීමක් ද සිදුවන බව පැහැදිලි ය. මේ කිසිවකු රෝගීන් සුවපත් කිරීමට, ඔවුන්ට ප්‍රතිකාර කිරීමට ඉදිරිපත් නොවන්නේ ඇයි? 

කෘෂිරසායනික වකගඩු රෝගයට ප්‍රධාන හේතුව ආසනික් බව අපි නැවතත් කියමු. එහි දී ග්ලයිෆොසේට් ආසනික් සමග එකතු වී දැලිසක් සාදා ආසනික් වකුගඩුවලට ගෙන යන බව කිවහැකි ය. බටහිර වෛද්‍ය  විද්‍යාවට එය එසේ නොවේ යැයි කිසිම සැකයකින් තොරව කිව හැකි ද? කිසියම් දවසක කෘෂිරසායන නොමැති ගොවිතැනකට අපි සේන්දු විය යුතු වෙමු. එය සැලැස්මක් ඇතිව රටේ ආර්ථිකයට හානියක් නොවන අයුරෙන් කළ යුත්තකි. එය කෙසේ වුවත් වකුගඩු රෝගයට ප්‍රතිකාර මෙරට පාරම්පරික වෙදකමේ ඇත. මගේ ප්‍රශ්නය ආණ්ඩුව එයට අතහිත නොදෙන්නේ ඇයි ද යන්න ය. චනද්‍රසේන ඇමතිතුමා ද ඔහුගේ සොහොයුරු උතුරු මැද පළාතේ ප්‍රධාන ඇමතිතුමා ද ඒ බව නොදන්නේ යැයිි කිව නො හැකි ය. එහෙත් ඔවුන්ට අප වැන්නන් කියන දේ ගැන එතරම් විශ්වාසයක් නැති බව පැහැදිලි ය. ඔවුන්ට අනුව අප කියන්නේ බොරුවකි. වෙනත් වචනවලින් කියන්නේ නම් පාරම්පරික වෙදකමේ වකුගඩු රෝගයට ප්‍රතිකාරයක් නැත. අප යෝජනා කර සිටියේ අදාළ ප්‍රදේශවල ජංගම වෙදගෙවල් ඇතිකරන ලෙස ය. එයට විශාල මුදලක් වැය වනවා නො වේ. බටහිර වෛද්‍ය විද්‍යාවට වියදම් කරන මුදලින් ඉතා සුළු ප්‍රතිශතයක් වැය කිරීමෙන් ජංගම වෙදගෙවල් පිහිටුවිය හැකි ය. 

චනද්‍රසේන ඇමතිතුමා තවදුරටත් අප නොසළකා හරින්නේ නම් කළ හැක්කේ ජනාධිපතිතුමාට ඒ බව පැමිණිළි කිරීම හා මීළඟ මැතිවරණයේ දී චන්ද්‍රසේන ඇමතිතුමාට මනාප දීමට විරුද්ධව මැතිවරණ ව්‍යාපාරයේ යෙදීම ය. රෝගීන් මළත් බටහිර වෛද්‍යවරුන්ගේ බහට අවනත වී පාරම්පරික වෙදකමට අතහිත නොදෙන මෙවැනි ඇමතිවරුන් රජරටින් පාර්ලිමේන්තුවට එවිය යුතු නො වේ. වකුගඩු රෝගින් මරාගත් ඇමති ලෙස ඉතිහාසයට එක්වීමට චන්ද්‍රසේන ඇමතිතුමා කැමැත්තෙන් සිටින්නේ ද? එතුමාගේ අභිප්‍රාය එය නම් එයට අකුල් හෙළීමට අපි අකමැත්තෙමු.                         



නලින් ද සිල්වා

2014-09-28

Friday, 26 September 2014

Uva and devolutionary politics


The Uva provincial Council has been won by the SLFP. Though officially the candidates contested under the UPFA it was SLFP all the way from the day of nominations and the other constituent parties except of JNP of Wimal Weerawansa and some Tamil parties were not to be seen in any of the two districts Badulla or Moneragala. Even the JNP did not support the SLFP in Badulla having decided to go it alone in that district. However, what has to be noted is that in Badulla district the SLFP (UPFA) polled more than 51% of the valid vote in the Badulla district. In the Moneragala district the SLFP obtained around the magic number two third of the vote.

It is clear that at a Presidential election the SLFP (UPFA) would obtain much more than the required percentage of 50% both at Badulla and Moneragala. If the SLFP could poll around 51% in the Provincial Council elections at the Presidential elections where the candidate would be none other than Mahinda Rajapakse, whatever Sarath Silva has to say between now and then, and what the good governance Bhikkus have to say on the common candidate , no soothsayer or a so called Political Analyst is needed to predict the outcome. Ranil Wickremesinghe is no match for Mahinda Rajapakse and the Rajapakses would be there at least until 2020.

It is true that the UPFA did not do well at the Uva Provincial Council elections compared to 2009 elections. However, 2009 elections were held soon after the Nandikadal victory, and it cannot be considered as a normal situation by any stretch of imagination. The 2014 elections have to be compared with that of 2004 and the SLFP has not lost its mass base during the last ten years.

Even then it has to be kept in mind that the Nandikadal victory continues to influence the decisions taken by the people at elections and the SLFP receives the nationalistic vote that was in favour of defeating the LTTE terrorists in 2009. It is not the norm that the party that “won a war” should be returned to power soon after the war as Churchill would have confessed in relation to the Labour victory after the so called second world war.

The English voters and the others did not think that Churchill was fit to govern England and its colonies not only in British Isles but in the rest of the world. Most probably if Churchill came to power India would not have gain independence from the English and the voters in England and its colonies in the British Isles did not want to continue with the “empire” on which the Sun never set.

What is important to note in Sri Lanka is that the Sinhala people as well as the Tamils living outside the Northern Province do not endorse the 13th amendment. It is only in the Northern Province, if at all, the people may be in favour of the 13th amendment, but there is no clear cut verdict on this. The TNA and the Illankai Tamil Arasu Kadchi (ITAK – so called Federal Party though ITAK means Lanka Tamil State party) appear to be the only parties (ITAK is a constituent of TNA) that are in favour of devolution of power to the Provincial Councils more than that is envisaged in the thirteenth amendment as even the APRC (All Party Representative Committee) members somewhere in 2008 signed a document to the effect that the relevant clauses of the thirteenth amendment would be implemented, clearly implying that not all the clauses of the said amendment would be implemented.

This incident took place after a  stormy session of the APRC where devolution of police and land powers to the Provincial Councils was discussed. The APRC could not come to a decision as there was no unanimity regarding the issue. However, India had wanted some kind of statement on the issue and finally the APRC members and the Party leaders met with the President to “iron out” any differences if it was possible.

I was a member of the APRC and I remember at the meeting with the President, some ministers such as Nimal Siripala de Silva were for more devolution but the President indicating that he was not in favour of devolution of land and police powers to the Provincial Councils. Finally the APRC members signed a document, mainly for consumption of India, that the relevant clauses of the thirteenth amendment would be implemented. Needless to say that the relevant clauses would have been be decided by the government of Sri Lanka and not by the government of India.

At the Uva Provincial Council elections in the Badulla district some Tamils contesting as UPFA members have been elected as members of the Provincial Council and it is very likely that the young Thondaman who was nearly killed as a result of a motor vehicle accident would be appointed as a minster of the Provincial Council. It is very unlikely that the people in the Badulla district gave their preferential votes to Thondaman in order to devolve more powers to the Northern Provincial Council as a solution to the so called ‘grievances” and “aspirations” of the TNA and some other Tamil politicians in the Northern Province.

It is also significant that the minsters Nimal Siripala de Silva and Dilan Perera lost their respective electorates Badulla and Haliela. These two ministers are known for their devolutionary politics and though Dilan Perera for all his policies in favour of the thirteenth amendment have come under the wrath of Harin Fernando, Nimal Siripala de Silva has been showered with praise by the person who thought that he could become the Chief Minister of the Uva Provincial Council.  In spite of his devolutionary politics it is very unlikely that Dilan Perera worked for the UNP under the table,  but people have other stories to tell of the other minster from Uva.  

Harin Fernando is not a paragon of virtue, as none other than Sajith Premadasa would  testify, and if not for his unauthorized vehicle demonstration after the election, Haliela incident would not have taken place and a proper inquiry into the entire incident should be held. Hiran Fernando behaves as if he as a battalion of 173,000 who can be brought to the street at any time. As Dilan Perera has said Hiran Fernando would be luck to bring 5000 people to the streets. In any event when Fernando talks of briniging 173,000 people to the streets he is having some other plans and not democratically ousting the newly elected administration of Shashindra Rajapakse. Moreover, Hiran Fernando has said he together with the JVP leader in the province would make sure that Rajapakse would not have a peaceful time at the Provincial Council meetings.


Dilan Perera should think hard of his devolutionary politics and unlike Nimal Siripala de Silva has a long way to go. Perhaps Perera has a friendly chat with Thondaman on devolutionary politics and take a decision without much delay and work for the betterment of Haliela people in particular and Uva peasants in general and of course for the SLFP that is certain to be in power under Mahinda Rajapakse at least until 2020. 


Nalin De Silva

26-09-2014

Wednesday, 24 September 2014

The west wins at UVA but Mahinda wins the provincial council


All the political parties that contested at the Uva Provincial Council Elections have claimed that they won the elections. This includes Sarath Fonseka and his party who think that some forty thousand votes that they should have received have been cast to some other political party or parties due to some “gilmaat”.  Fonseka may be a good soldier but unfortunately he is not even a bad politician. He simply does not understand politics. It is good for him as well as the country that his party is dissolved as any dream of them becoming the so called third force has vanished to thin air following the election debacle at Uva. However, that does not mean that the JVP has become the third force once again or that they have got the remote control. The JVP at a Presidential Election would poll around 3% of the valid vote and that would reveal the strength of the party. The fact of the matter is that there are no third forces in the country and parties other than the SLFP and the UNP in that order have been reduced to also ran positions. This applies to TNA and Illankai Thamil Arasu Kadchi (ITAK) as well that would cease to exist without the support of the western countries through the dispersed Tamils in the west.

The UVA elections have been won by the western forces, though with minor hiccups here and there, due to default. It is not a victory that was achieved after  a struggle but a victory that was handed over by the SLFP in a platter. It is not a victory for the UNP as they could not even win the Badulla District with  a strong candidate such as Harin Fernando and the entire UNP working for him. It was the climax as far as the UNP is concerned and now they are on the downhill path. Young Hiran Fernando has no future in the UNP in spite of his “manapes” and he had been the much talked about “Billy boy”.   The results  should not have come as a surprise in a country where even so called leading Bhikkus talk in terms of good governance, as if the latter is the Biblical truth. The good governance is a western concept that cannot be applied in Sri Lanka, and these Bhikkus who do not know how to adopt “Dasa Raja Dharma” in the present context could only shout slogans on so called good governance. Good governance could work for Scotland, Gordon Brown the labour leader in Scotland, who is actually led by the English and others, but not for Uva. However, in the absence of Dasa Raja Dharma the humble folk in Uva were bewildered and they had to select between the SLFP and the UNP.

The JHU did not contest the Uva Provincial council elections knowing probably what the outcome would have been. On the other hand the JNP of Wimal Weerawansa contested alone in Badulla demonstrating the support they have in the district. The fact that their candidate won in Moneragala does mean only that the voters prefer the former as an individual and not as a member of the JNP. Had the JNP contested alone in Moneragala as well the JNP would not have won a single place in the Uva Provincial Council. It is clear that the politicized Nationalistic Movement (Jathika Vyaparaya) is in the decline. The Jathika Vyaparaya is presently represented by the SLFP alone and not by MEP, JHU or JNP but how long can the SLFP survive without a truly nationalistic policy.

It is true that it was the SLFP as a political party under the political leadership of the President and the strategical leadership of the Defense Secretary that won the “warfare” against the most ruthless terrorist group in the world supported by the western countries, Jayalalitha and the Gandhi family and the Indian Congress. The SLFP unlike the UNP, the agent of the western forces has a policy independent of the west as far as the Tamil terrorism is concerned. With respect to Tamil racism as well though its policy is not as clear cut as in the case of terrorism, it has a healthy policy irrespective of what the pundits associated with the JHU and JNP have to say. None of these pundits advocated that the 13th amendment should be thrown away soon after the Nandikadal Victory, though now they claim that the government should have done so then. I know personally from the APRC days the President was not for the implementation of the 13th amendment in toto and that he was against giving police and land powers to the Provincial Councils unlike ministers such as Nimal Siripala de Silva. In fact it was after a meeting with the President, the members of the APRC signed a statement to the effect that the relevant clauses of the thirteenth amendment would be implemented for the consumption of India.  

It so happens that as far as the nationalistic policies are concerned the difference between the SLFP and the UNP at present is mainly due to Mahinda Rajapakse. If not for the President there is hardly any difference at present between the SLFP and the UNP as far as the nationalistic policies are concerned. However, it has to be mentioned that unlike the UNP, the SLFP is prepared to listen to the Jathika Vyaparaya. The nationalist movement is responsible for the present  state of affairs as the Vyaparaya as a whole has failed to evolve nationalistic policies as far as economy, politics and politics are concerned. When people are asked to select between the SLFP and the UNP they have the task of selecting Mahinda Rajapakse or David Cameron so to speak of. Most of the people may not know who Cameron is but it is a question of selecting either the intuitive nationalism of Mahinda Rajapakse or western policies on development.       

The provincial Council elections were a victory for the President as the people had selected him over the western policies. However, at the same time the western policies have come a long way after 2009 Nandikadal Victory in economics and culture though in international politics Mahinda Rajapakse has clearly established his position as a respected statesman. The next presidential election, in spite of Sarath Silva’s arguments would be won by Mahinda Rajapakse and until 2020 the UNP and Ranil Wickremesinghe would not be able to do well at Presidential elections. Ranil by then would be old and the country would be thinking in terms of the next generation.

The people in Uva Provincial Council limits have given a verdict against the non nationalistic ministers such as Nimal Sirpala de Silva and Dilan Perera who lost their Badulla and Halliela electorates respectively. At the same time they have shown the door to Tissa Attanayake who is not another R Premadasa in the UNP to become its leader having come from the non English speaking elite. Attanayake lost his “village” electorate Viyaluva, and soon after the elections to the Provincial council tendered his resignation from the post of General Secretary of the UNP. The UNP is doomed to be the party of the western biased English speaking elite and it is the absence of a truly nationalistic policy in economics culture and politics as far as the SLFP is concerned that would keep the UNP as a force in Sri Lankan politics.


It is the SLFP that has to learn a lesson from the elections. The party has no future apart from the nationalistic policies and it is time the party goes through the report of the Buddha Sasana Commission to find out where they stand after nearly sixty years. The future of the country belongs not to the UNP, the agent of the west and the English speaking elite of the country but to the SLFP, and not even to the JHU or the JNP. However, the SLFP has to go to its roots if the party wants to be the future of the country. 



Nalin De Silva

24-09-2014

පංචෙන්ද්‍රියවලට ගෝචර නොවන දෙවියන් වහන්සේ


ඩී එස් සී උපාධිධාරී සේවාර්ජිත (සම්මානිත) මහාචාර්ය අශෝක අමරතුංග මහතා මේ සතියේ දී මා නගා ඇති ප්‍රශ්නවලට පිලිතුරු දේවි යැයි බලාපොරොත්තු වෙමි. ඔහු පිළිතුරු දුන්නත් නැතත් මා පසුගිය සතියේ ප්‍රකාශ කළ පරිදි මගේ ප්‍රතිචාරය වෙනස් නොවනු ඇත. අප සාකච්ඡා කරමින් සිටියේ ඇත්ත හා බොරුව ගැන ය. අපි එය තවදුරටත් ඉදිරියට ගෙන යමු. 

කලකට ඉහත, මිනිසුන් මනසින් ගත් දේ ද, එනම් පංචෙන්ද්‍රිය නොමැතිව මනසට පමණක් ගෝචර වූ දේ ද ඇතැයි ගෙන ඇති නමුත් අද බටහිර යුදෙවු ක්‍රිස්තියානි සංස්කෘතියේ ද වෙනත් ඇතැම් සංස්කෘතිවල ද අධිපතිවාදී මතය බවට පත් වී ඇත්තේ පංචෙන්ද්‍රියවලට ගෝචර දේ පමණක් ඇතැයි ගැනීම මුල් කරගත් මතවාදයක් ය. බටහිර මෙය සිදු වූයේ පහළොස්වැනි සියවසෙන් පසුව ග්‍රීක යුදෙවු ක්‍රිස්තියානි චින්තනය අධිපතිවාදී චින්තනය බවට පත්වීමෙන් පසුව යැයි සිතිය හැකි ය. අද වන විට අප වැනි රටවල ද බටහිර දේශපාලන ආධිපත්‍යය හේතුකොටගෙන ඒ චින්තනය අධිපතිවාදී චින්තනය බවට පත් වී ඇත. අශෝක අමරතුංග මහතා පමණක් නොව ගුණදාස අමරසේකර මහතා ද මාර්ටින් වික්‍රමසිංහ මහතා ද එදිරිවීර සරච්චන්ද්‍ර මහතා ද බිහිවන්නේ මේ අධිපතිවාදී චින්තනය තම අධ්‍යාපනය මගින් ලබාගැනීම හේතුකොටගෙන ය. ඔවුන් පංචෙන්ද්‍රියවලට ගෝචර නොවන පුනබ්භවය විශ්වාස නොකරන මිසදුටුවන් බවට පත් වී ඇත්තේ එබැවිනි. 

මේ කිසිවකුටවත් ලෝකයෙහි ඇත්තේ පංචෙන්ද්‍රියවලට ගෝචර දේ පමණක් යැයි පෙන්වා දිය හැකි නො වේ. වෙනත් වචනවලින් කිවහොත් පංචෙන්ද්‍රියවලට ගෝචර නොවන දේ නැතැයි ඔවුන්ට කිසිම සැකයකින් තොරව පෙන්වා දිය හැකි නො වේ. පංචෙන්ද්‍රියවලට ගෝචර නොවන දේ අපට දැකගත නො හැකි ය. ඇසිය නො හැකි ය. ස්පර්ශ කළ නො හැකි ය. රස දැනගත නො හැකි ය. ගඳ සුවඳ දැනගත නො හැකි ය. එහෙත් එපමණකින් එවැනි දේ නැතැයි කියන්නේ කෙසේ ද?  

අනෙක් අතට පංචෙන්ද්‍රියවලට ගෝචර වූ පමණින් යමක් ඇතැයි කියන්නේ කෙසේ ද?  අපි මිරිඟුව ගැන දනිමු. බටහිර භෞතික විද්‍යාවට මිරිඟුව ගැන යම් පැහැදිලි කිරීමක් ඇත. අපි එය පසෙකින් තබමු. අප මිරිඟුව නැති බව දන්නේ කෙසේ ද? මිරිඟුව ඇතැයි පෙනෙන තැනට අප ගිය විට එහි මිරිඟුවක් නැති බව වැටහෙයි. එබැවින් මිරිඟුව මායාවක් බොරුවක් යැයි අපි කියමු. එහෙත් මිරිඟුව නැති බව වැටහෙන තෙක් අපි මිරිඟුව පසුපස දුවමු. මෙයින් පැහැදිලි වන කරුණ නම් පංචෙන්ද්‍රිය ගැන අපට විශ්වාසයක් තැබිය නොහැකි බව ය. 

අනෙක් අතට අපට නොඇසෙන ඇතැම් ශබ්ද බල්ලන් වැනි වෙනත් සතුන්ට ඇසෙන්නේ යැයි අපි කියමු. එමෙන් ම අපට නොමැති ඉවක් වෙනත් සතුන්ට ඇතැයි අපි සිතමු. මෙහි ප්‍රශ්නයක් ඇති බව බැලූ බැල්මට ම පෙනෙයි. අපට නොඇසෙන ශබ්ද බල්ලන්ට ඇසෙන්නේ යැයි අප දන්නේ කෙසේ ද? අප ඇතැයි සිතන්නේ අපේ පංචෙන්ද්‍රියවලට ගෝචර වන දේ පමණක් නම් අපට නො ඇසෙන දේ බල්ලන්ට ඇසෙන බව අප සිතන්නේ  ඒ එසේ බව අපේ පංචෙන්ද්‍රියවලින් කිසිම ඉන්ද්‍රියකට ඒ ගෝචර වීම නිසා නො වේ. අපට නොඇසෙන ශබ්ද බල්ලන්ට ඇසෙන බව අපට ගෝචර වන ඉන්ද්‍රියයක් පංචෙන්ද්‍රිය අතර නැත. 

එසේ නම් අපට නෙඇසෙන ඇතැම් ශබ්ද බල්ලන්ට ඇසෙන්නේ යැයි අප නිගමනය කරන්නේ කෙසේ ද? ඒ අපේ ඉන්ද්‍රිය පහෙන් එකකටවත් ගෝචර නොවන බැවින් එය ඇත්ත පිලිබඳ සම්මත නිර්ණාකයකයට අනුව බොරුවක් විය යුතු ය. එහෙත් අපි එය බොරුවක් යැයි නො සිතමු, නො ගනිමු. එතැන පරස්පරයක් නො වේ ද? පංචෙන්ද්‍රියවලට ගෝචර නොවන ඇතැම් දේ ඇතැයි ගැනීමටත්, වෙනත් ඇතැම් දේ නැතැයි ගැනීමටත් හේතුව කුමක් ද? ඒ දේ අතර වෙනසක් වේ ද? 

අපට නොඇසෙන දේ බල්ලන්ට ඇසෙන්නේ යැයි අප නිගමනය කරන්නේ හුදෙක් පංචෙන්ද්‍රිය ගෝචර අත්දැකීම් මත පදනම් වීමෙන් නො වේ. ඒ අපේ ප්‍රත්‍යක්‍ෂය නො වේ. ප්‍රත්‍යක්‍ෂය යන වචනය මේ සංවාදය මුලදී ම අමරතුංග මහතාගේ විවේචනයට භාජනය වූවකි. ප්‍රත්‍යක්‍ෂය යන්නට ඒ මහතා සංස්කෘත නිර්වචනයක් ද දුන්නේ ය. ප්‍රත්‍යක්‍ෂය යන්න සංස්කෘත වචනයක් බැවින් නිර්වචනය සංස්කෘතෙන් වීම ප්‍රශ්නයක් නො වේ. ප්‍රත්‍යක්‍ෂය යන්න නිර්වචන කෙරෙන්නේ ඇස් ඉදිරිපිට සෘජුව ම ආදී ලෙස ය. එනම් වෙනත් සංකල්පයකින් ප්‍රවාදයකින් තොරව ඇසෙන් සෘජුව ම ගෝචර වන්නේ ය යන අදහස එහි වෙයි. 

මෙය ඇසට පමණක් සීමා වූවක් නො වේ. වෙනත් ඕනෑම ඉන්ද්‍රියයකට එය යොදාගත හැකි ය. කණ නාසය දිව සිරුර (හම) ඉන්ද්‍රියයන් සම්බන්ධයෙන් ද ප්‍රත්‍යක්‍ෂය ඉහත කී අර්ථයෙන් යොදා ගත හැකි ය. එහෙත් එසේ සෘජුව තනාගත හැකි සංකල්ප කවරේ ද? අපි ඇස පිළිබඳ උදාහරණය ගනිමු. අපේ ඇස්වලට පෙනෙන්නේ වර්ණ ය. එසේත් නැත්නම් හැඩ රුව ය. වර්ණය නිල්, රතු, කොළ ආදිය විය හැකි ය. හැඩය වටකුරු දිගටි ආදී වශයෙන් විය හැකි ය. එහෙත් මේ සෑම තැනක දී ම එය හුදු සංජානනයක් පමණක් නොවන බව පෙනී යයි. ඒ සෑම අවස්ථාවක ම සංජානනය හා බැඳුණු සංකල්පයක් වෙයි. 

සංකල්පය මනසෙහි නිර්මාණයක් වෙයි. නිල් නම් සංකල්පය නොවන්නට නිල් පාට පිළිබඳ සංජානනයක් නැත. සංකල්පයකින් තොරව සංජානනයක් නැත. එහෙත් සංජානනයකින් තොරව සංකල්ප තිබිය හැකි ය. සංකල්ප ඇතිවන්නේ මනසෙහි ය. මනසට පංචෙන්ද්‍රියන්ගෙන් තොරව පැවැත්මක් ඇති බව අපට මනස කියා දෙයි. එහෙත් අධිපතිවාදී ග්‍රීක යුදෙවු ක්‍රිස්තියානි චින්තනයෙහි ඒ නො පිළිගැනෙයි. 

අපේ ඇස්වලට කිසි දිනෙක කෝප්පයක් නො පෙනෙයි. අපට කෝප්පය පෙනෙන්නේ යැයි කීම කෙප්පයකි. කෝප්පය පෙනෙන්නේ හෝ ගෝචර වන්නේ හෝ පංචෙන්ද්‍රියවලින් කිනම් ඉන්ද්‍රියට ද? කෝප්පය යනු මනස විසින් නිර්මාණය කෙරෙන සංකල්පයකි. කෝප්පය ගෝචර වන්නේ කිනම් ඉන්ද්‍රියකට දැයි සඳහන් කිරීමට හැකි පඬියෙක් සිටින්නේ ද? ප්‍රත්‍යක්‍ෂ යනු පංචෙන්ද්‍රියයන්ට හා මනසට හෝ මනසට පමණක් හෝ වෙනත් සංකල්ප ප්‍රවාද අදිය නොමැති ව සෘජු සංකල්ප පමණක් භාවිතා කරමින් ගෝචර වන දේ යැයි මම සිතමි. මෙය සංස්කෘත සාහිත්‍යයෙහි දක්නට ලැබෙන නිර්වචනයෙන් තරමක් වෙනස් වනවා විය හැකි ය. එමෙන් ම රහතන් වහන්සේගේ ප්‍රත්‍යක්‍ෂ පෘථග්ජනයන්ගේ ප්‍රත්‍යක්‍ෂවලින් ද, බුදුන්වහන්සේගේ ප්‍රත්‍යක්‍ෂ අන් සියළු ප්‍රත්‍යක්‍ෂවලින් ද වෙනස් වන්නේ ය යනු මගේ විශ්වාසය වෙයි.

මට ශබ්දයක් ඇසෙයි. එය මගේ ප්‍රත්‍යක්‍ෂයක් විය හැකි ය. එහෙත් මට නොඇසෙන ශබ්දයක් බල්ලන්ට ඇසෙන්නේ ය යන්න මගේ ප්‍රත්‍යක්‍ෂයක් නො වේ. එය මා තර්කයෙන් න්‍යායෙන්, නිරීක්‍ෂණවලින් හා වෙනත් ක්‍රම මගින් ලබාගන්නා නිගමනයක් පමණකි. මට කිසිම වෙනසක් නො දැනෙන අවස්ථාවල දී බල්ලන් කන් දික්කරගෙන සිටිනු මම දැක ඇත්තෙමි. එය මගේ පමණක් නොව තවත් අයගේ ද අත්දැකීම වෙයි. එහෙත් අපට එයින් බල්ලන්ට අපට නොඇසෙන ශබ්ද ඇසෙන්නේ යැයි නිගමනය කළ හැකි ද? 

එවැනි නිගමනයකට පැමිණීමට පෙර අප පියවර ගණනක් පසුකළ යුතු ය. එහෙත් ඒ හුදු ප්‍රත්‍යක්‍ෂ නො වේ. බල්ලන් එසේ කන් දික්කර ගෙන සිටීමෙන් පසු බිරීම, සුළු වෙලාවකින් වෙනත් සතකු ඒ අසළින් ගමන් කිරීම ආදිය මත පදනම් ව මම ඒ බල්ලාට මට නොඇසුණු යමක් ඇසුණු බව නිගමනය කරමි. එය එක්තරා ආකාරයක ප්‍රවාදයකි. ඒ වියුක්ත ප්‍රවාදයක් නොවිය හැකි ය. එහෙත් එය අඩුම තරමෙන් සංයුක්ත ප්‍රවාදයකි. ඉන්පසු මගේ ඒ බල්ලා පිළිබඳ තිබූ අත්දැකීම් මත පදනම් ව ඒ බල්ලා සම්බන්ධයෙන් සාධාරණ (සාමාන්‍ය නො වේ) උද්ගමනයන්ට (ආගමනය නො වේ) මම අවතීර්ණ වෙමි. ඉන්පසු අනෙක් අයගේත් අනෙක් බල්ලන් සම්බන්ධයෙන් ඇති අත්දැකීම් මත පදනම් ව අපි වඩාත් සාධාරණ උද්ගමනයන්ට අවතීර්ණ වෙමු.

එය කෙතරම් සංකීර්ණ ක්‍රියාවලියක් ද යන්න පාඨකයනට පැහැදිලි විය යුතු ය. මට නොඇසෙන ශබ්ද බල්ලන්ට ඇසෙන බව අප දන්නේ ප්‍රවාද, අත්දැකීම්, උද්ගමන, තර්ක, න්‍යාය ආදිය යොදා ගැනීමෙනි. එහෙත් අපි එය පංචෙන්ද්‍රියවලට ගෝචර අත්දැකීම් ලෙස හඳුන්වමු. තර්ක න්‍යාය ආදිය ද අපේ මනස්වල නිර්මාණ බව බොහෝ දෙනාට අමතක වී ගොස් ය. අපට පංචෙන්ද්‍රියවලට පමණක් සීමා වූ ලෝකයක ජීවත් විය නො හැකි ය. 

ඒ ඒ අයගේ ලෝකයෙහි වැඩිපුර ඇත්තේ පංචෙන්ද්‍රියවලට පමණක් සීමා නොවූ සංකල්ප, ප්‍රවාද ආදිය ය. එහෙත් අධිපතිවාදී චින්තනයෙහි අපට කියා දෙන්නේ වෙනත් දෙයකි. පංචෙන්ද්‍රියවලට ගෝචර නොවූ දේ නැතැයි යමකු කියන්නේ කිනම් අරුතකින් ද? පංචෙන්ද්‍රියවලට පමණක් ගෝචර වූ ලෝකයක ජීවත්වන්නේ යැයි කදයන අයකු වෙතොත් ඒ බව පෙන්නුම් කරන ලෙස අභියෝග කරමි. 

එවිට ප්‍රශ්නය වනුයේ අප ඇතැමුන් යම් යම් කරුණු සම්බන්ධයෙන් පංචෙන්ද්‍රියවලට ගෝචර නොවූ ලෝකයක් ඇති බව පිළිගැනීමත් වෙනත් කරුණු සම්බන්ධයෙන් එසේ නො පිළිගැනීමත් ය. එවිට එසේ පිළිගැනීම සඳහා සපුරාලිය යුතු නිර්ණායක ඉදිරිපත් කළ යුතු වෙයි. මේ ප්‍රශ්න සියල්ල පැනනගින්නේ ඇත්ත බොරුවෙන් වෙන් කිරීමට ගිය විට ය. පෘථග්ජන සංකල්ප, ප්‍රවාද ආදී සියල්ල මුසා යැයි ගත්කල මේ ප්‍රශ්න පැන නො නගියි. පංචෙන්ද්‍රියවලට (හා මනසට) ගෝචර වන දේ පමණක් ඇතැයි කී විට දෙවියන් වහන්සේ පිළිබඳ ප්‍රශ්නය ද පැන නගීියි. දෙවීියන් වහන්සේ පංචෙන්ද්‍රියවලට (හා මනසට) ගෝචර නො වේ. ග්‍රීක යුදෙවු ක්‍රිස්තියානි චින්තනයෙහි මේ ප්‍රශ්නයට පිළිතුරක් නැත. අද එහි දී කෙරෙන්නේ ඒ ඒ පුද්ගලයාට අවශ්‍ය පරිදි ඒ සම්බන්ධ නිගමනවලට එළඹීමට ඉඩ ලබා දීම ය. මෙය නාථ දෙවියන් පිළිබඳ සංකල්පයට වඩා සංකීර්ණ ය. දෙවියන් වහන්සේ අදාළ සංකල්පයට අනුව සමස්ත ලෝකය ම මැවූහ. 


නලින් ද සිල්වා

2014-09-24

Sunday, 21 September 2014

ධර්මපාලතුමා අමතකවීම


මෙරට ඇතැමුනට අනගාරික ධර්මපාලතුමාට වඩා ස්කොට්ලන්තයේ ජනමත විචාරණය වැදගත් වීමට ඉඩ ඇත. ස්කොට්ලන්ත ජනමතවිචාරණය අපට නොවැදගත් වනවා නො වේ. එහෙත් ධර්මපාලතුමා අමතක කර ස්කොට්ලන්තයේ ජනමත විචාරණය ගැන උනන්දුවක් දැක්වීම අපට සරිලන ක්‍රියාවක් නො වේ. ස්කොට්ලන්තය ජනමත විචාරණයට අනුව වෙන් නොවීමට තීරණය කරන ලකුණු පහළ වී ඇත. කම්කරුවන් වැඩි වශයෙන් වාසය කරන ප්‍රදේශවල වෙන්වීමට කැමැත්තක් පළ වී ඇති නමුත් අනෙක් ප්‍රදේශවල විශේෂයෙන් ගොවීන් වැඩි වශයෙන් වාසය කරන ප්‍රදේශ වෙන් නොවීමට තීරණය කර ඇති බව පැහැදිලි ය. එහෙත් එඩිංබරා ඇබර්ඩීන් වැනි ප්‍රදේශ වෙන් නොවීමට කැමැත්ත පළ කර ඇත්තේ ගෝඩන් බ්‍රවුන් වැන්නන් අනුගමනය කර විය හැකි ය.  එංගලන්තය හා එහි පළමු යටත් විජිත වූ වේල්සය, ස්කොට්ලන්තය, අයර්ලන්තය තරම් කම්කරු ගොවි භේදයක් ඇති ප්‍රදේශ ලෝකයේ තවත් නැත. කාල් මාක්ස් ජර්මනියේ උපත ලද ද ඔහු උගත්තේ එංගලන්තය හා එහි යටත්විජිතවලිනි. ඔහුගේ දේශපාලනයෙහි කම්කරු පංතියක් ගැන කතාකිරීමත් එයට නැති තැනක් ලබාදීමත් මේ විකෘති උගත්කම නිසා සිදු වූවකි. කෙසේ වෙතත් ස්කොට්ලන්තය එංගලන්තයෙන් නිදහස් වනු ඇත්තේ එංගලන්තය තවත් බංකොළොත් වූවොත් පමණකි. එහෙත් මෙහි දී අපට අමතක නොකළ හැකි දෙයක් ද සිදු වී ඇත. ස්කොට්ලන්තය වෙන් නොවීමට ගන්නා තීරණයට එංගලන්තයේ කම්කරු පක්‍ෂය තීරණාත්මක ව මැදිහත් වීම ය. එංගලන්තයේ ප්‍රධාන පක්‍ෂ තුනේ ම නායකයෝ වෙන්වීමට විරුද්ධව එක වේදිකාවකට පැමිණියහ. එහි දී තීරණාත්මක වැඩ කොටසක් එඩින්බරාහි කම්කරු පක්‍ෂයේ ගෝඩන් බ්‍රවුන් අතින් සිදු වී ඇත. එංගලන්තයේ හා ස්කොට්ලන්තයේ කම්කරුවන් මේ ප්‍රශ්නයේ දී දෙපැත්තක සිටින බව ද පෙනී යයි. ඊනියා ලෝක කම්කරු පංතියක සිහිනය මාක්ස්වාදීන්ගේ කසිකබල් හිස්වල මිස වෙනත් තැනක නැත. ලෝක කම්කරුවන් තබා එංගලන්තයේ හා ස්කොට්ලන්තයේ කම්කරුවන්වත් එකට සිතන බවක් නො පෙනෙයි. එහෙත් ස්කොට්ලන්ත කම්කරු නායකයන් මෙහෙයවනු ලබන්නේ එංගලන්තයෙන් වීම මෙහි දී ප්‍රශ්නයක් වී ඇති බව පෙනෙයි. 

අපි ස්කොට්ලන්තයෙන් ලංකාවට එමු. ලංකාවේ ද ඌව පළාතේ මැතිවරණයක් පැවැත්වෙයි. එහි ජයග්‍රහණය ස්කොට්ලන්තයේ මෙන් නොව ඉතා පැහැදිලි ය. එ ජා පක්‍ෂය කියන ආකාරයට හරීන් ප්‍රනාන්දු විදුලි බිල අඩුකර ඇත. එහෙත් එවන් හරීන්ටවත් ඌව ජයග්‍රහණය කළ නො හැකි ය. එහෙත් මගේ ප්‍රශ්නය එවැනි ජාතික ව වැදගත් කාර්යයක් කර ඇතැයි කියන හරීන් ප්‍රනාන්දුටත් ඔහුගේ නායකයා වූ රනිල් වික්‍රමසිංහටත් අනගාරික ධර්මපාලතුමාගේ එකසිය පනස්වැනි ජන්ම සංවත්සරය  අමතක වීම ය. එක් අතකට එහි පුදුම වීමට දෙයක් ද නැත. ඔවුහු සිංහල බෞද්ධ සංස්කෘතියට අයත් නො වෙති. ඔවුහු සිංහල කතාකළ ද ඇතැම් විට අතේ පිරිත් නූලක් බැන්ද ද සිතින් යුදෙවු ක්‍රිස්තියානි සංස්කෘතියට අයත් වෙති. ඔවුන්ට ධර්මපාලතුමා අමතක නොවී නම් ඒ පුදුමයකි. එහෙත් අනගාරික ධර්මපාල තුමා අමතක වූයේ ඔවුන්ට පමණක් නො වේ. අද ජාතිකත්වයෙන් ඉතා ඈතට ගොස් ඇති ජ වි පෙරමුණට ද එතුමා අමතක විය. ඒ ගැන ද අපි පුදුම නො වෙමු. එහෙත් පුදුමය ජ වි පෙරමුණෙන් කැඩී ගොස් ජාතිකත්වය පැත්තට ගමන් කර බිහි වී යැයි කියන ජාතික හෙළ උරුමයට හා ජාතික නිදහස් පෙරමුණට ද ධර්මපාලතුමා අමතක වීම ය. ජ වි පෙරමුණෙන් පෙරටුගාමීන් කැඩී ගියේ මාක්ස්ගේ කම්කරු පංති විප්ලවය දිසාවට ය. එහෙත් ජා හෙ උ හා ජා නි පෙ වෙන්වූයේ ධර්මපාල දිශාවට යැයි අපට ඒත්තු ගන්වා තිබිණි. ඇතැම් විට අපේ නිගමනය වැරදි වන්නට ඉඩ ඇත. ඒ පක්‍ෂ දෙකට අනුව ධර්මපාලතුමා ජාතිකත්වයක් තිබූ අයකු නොවන්නට ද ඉඩ ඇත. ඔවුන්ට තබා ගුණදාස අමරසේකර මහතාගේ සභාපතිත්වයෙන් ඇති දේශ හිතෛෂී ජාතික ව්‍යාපාරය ට ද මා දන්නා තරමින් ධර්මපාලතුමා අමතක විය. අමරසේකර මහතා ධර්මපාලතුමා බෞද්ධ උපාසකයකු පමණක් නොව යටත්විජිතවාදීන්ට විරුද්ධ ව ක්‍රියා කළ ජාතිකත්වයක් ඇති නායකයකු ලෙස පළමු වරට හඳුන්වා දුන්නේ ය. ඉහත සඳහන් සංවිධාන හා පක්‍ෂවලට අමතර ව බොදු බල සේනාවට, සිංහල රාවයට, රාවණා බලකායට විවිධ සංඝ සම්මේලනවලට ද ධර්මපාලතුමා අමතක විය. 

ඒ සියල්ලන්ට ම ධර්මපාලතුමා අමතක වී යද්දී ජනාධිපතිතුමා ධර්මපාල සමරුවකට සහභාගි විය. එතුමා එහි දී ධර්මපාලතුමා මෙරට වෘත්තීයාභිමුඛ පුහුණුව ලබාදීමේ පුරෝගාමියා ලෙස හැඳින්වී ය. එහි දී ජනාධිපතිතුමා ධර්මපාලතුමාට ගිනි පෙට්ටි කර්මාන්ත ශාලාවක් ඇරඹීමට තිබූ අවශ්‍යතාව ගැන ද සඳහන් කළේ ය. එපමණක් නොව සැප්තැම්බර් දහහත්වැනි දා ඇරඹි  මෙම වසර  ධර්මපාල වසර ලෙස ද නම් කළේ ය. එයට සම්බුද්ධත්ව ජයන්ති වසරට අත් වූ ඉරණම අත් නොවේවා යන්න අපේ පැතුම වෙයි. ජනාධිපතිතුමාට අමතර ව මෙරට ගම්වල තරුණයෝ ද වෙනත් අය ද තමන්ට හැකි පමණින් ධර්මපාලතුමා සැමරූහ. එහෙත් ජනමාධ්‍ය පඬියෝ ඒ කිසිවක් වාර්තා නොකිරීමට තරම් පඬීවූහ. එහෙත් මේ ගැමියන් ධර්මපාලතුමා හා ඕල්කට්තුමා අතර වූ මතභේදය ගැන දන්නා බවක් නො පෙනෙයි. ධර්මපාලතුමා සිංහල බෞද්ධ සංස්කෘතිය දත් සිංහල බෞද්ධයෙක් විය. එතුමා බුද්ධගයාව රැකගැනීමට සිංහලයනට අවදිවීමට අණ කළේ ය. එය තරමක පරස්පරයක් ලෙස පෙනී ගිය ද සිංහලයන් නැතිව (ථෙරවාද) බුද්ධාගමක් හෝ (ථෙරවාද) බුද්ධාගමක් නොමැති ව සිංහල ජාතියක් ද නැති බව එතුමා ඉවෙන් මෙන් තේරුම් ගත් බව නිසැක ය. එහෙත් ඕල්කට්තුමාට අවශ්‍ය වූයේ බුද්ධාගම සිංහලයන්ගෙන් වෙන් කිරීමට ය. එතුමා මෙරට එතෙක් නොපැවති බෞද්ධයන් පිරිසක් ඇති කළේ ය. ඕල්කට් බෞද්ධයන් වූ මොවුහු බෞද්ධකම සිංහල කමෙන් වෙන්කර ගත් පඬියො වූහ. භික්‍ෂූන් වහන්සේලාගේ ඊනියා නොපණත් හැසිරීම් ගැන කතාකරන්නෝ මොවුහු ය. ඔවුන් නොදන්නා එසේත් නැතහොත් අමතක කරන කරුණ නම් මෙරට සිංහල බුද්ධාගම රැකගත්තේ සිල්වත් භික්‍ෂූන් වහන්සේට වඩා ඊනියා නොපණත් හැසිරීම් සහිත භික්‍ෂූන් වහන්සේ බව ය. මේ පඬියන්ට අනුව මිගෙට්ටුවත්තේ ගුණානන්ද හිමියන් හා වාරියපොළ සුමංගල හිමියන් කිනම් වර්ගයකට අයත් වී දැයි කියන්නේ නම් මැනවි. ධර්මපාලතුමා ගිය මග යමින ඕල්කට්් බෞද්ධයන් පැරදවිය යුතුව ඇත. එමෙන් ම බුද්ධගයාව ආරක්‍ෂා කිරීමට පියවර ගත් ආකාරයෙන් නැගෙනහිර පළාතේ සිංහල බෞද්ධ උරුමයන් රැකගැනීම ද අපේ යුතුකමක් වී ඇත.                            


නලින් ද සිල්වා

2014-09-21

Friday, 19 September 2014

Anagarika Dharmapala


On Wednesday there were few meetings to commemorate the hundred and fiftieth birth anniversary of Anagarika Dharmapala. However, many people, I am afraid, were not aware of the event, and were more interested in the reduction of the electricity bill announced by the President, the previous day. The opposition led by Ranil Wickremesinghe had not at all herd of the hundred and fiftieth birth anniversary of Anagarika Dharmapala, and was busy claiming that the electricity bill had been reduced by Harin Fernando, who is not even the leader of the UNP group in Badulla District. The opposition without slogans, policy, vision, mission or anything else has gone down to schoolboy level making such nonsensical statements. It is very unlikely that they have any regard or respect for or memory of Anagarika Dharmapala. Does Harin Fernando know much about Anagarika Dharmapala?

It is not only the UNP that ignored Anagarika Dharmapala, but the JVP and other opposition political parties as well. As far as the JVP is concerned Anagarika Dharmapala was probably a colonialist who helped the British (English) empire. (If Scotland decides to leave the so called United Kingdom it would spell disaster not only to England but to USA as well.) Leave alone the JVP, what did the splinter groups JHU and JNP do to commemorate the hundred and fiftieth birth anniversary of Anagarika Dharmapala? These two parties are supposed to be nationalistic but it may be that they do not consider Anagarika Dharmapala as nationalistic. Even the Desha Hithaishee Jathika Vyaparaya headed by Gunadasa Amarasekera who was instrumental in introducing Anagarika Dharmapala as a nationalist who fought against the colonialists, ignored the event, as far as I am aware of.

The President took part in a meeting to commemorate the birth anniversary and said that Anagarika Dharmapala was a pioneer of vocational training in the country. The President reminded the audience that Anagarika Dharmapala wanted the youth to train themselves in industrial work and that he was interested in establishing a workshop for match-box industry in the country. The President has also declared the year that commenced on the 17th of September 2014 as the Anagarika Dharmapala year. However, unless a detailed programme is planned out in advance the Anagarika Dharmapala year would have the same fate that Sambuddhathava Jayanthi year had a few years ago.

It may be that the people are not interested in these anniversaries anymore. In 1956 the Buddha Jayanthi was dawned with much fanfare that aroused nationalistic feelings among the people. It led to the victory of fifty six then but one could argue that recently the political victories have already been attained in 2005, 2010 not to mention the Nandikadal Victory in 2009 in the military front. Thus one could say that we did not want any more symbolical victories as such.

However, one should have any idea of what we have achieved during the last hundred and fifty years but more importantly what we could not or have not achieved. Anagarika Dharmapala was very harsh in the words he used and he referred to Kochchiyas Hambayas and others who deprived the Sinhalas of jobs as founded by the English. It is wrong to say that unlike some present day Bhikkus Anagarika Dharmapala criticized only the Sinhalas but not the others. On the other hand there are NGO pundits and others who would lose no time in referring to so called weaknesses of Anagarika Dharmapala sometimes calling him a homosexual and a person who misused the money donated by others.

We should not be bothered by the accusations of NGO pundits as they would echo only the views of the colonialists but we should critically examine what Anagarika Dharmapala did not or could not achieve. An Anagarika Dharmapala was born in the nineteenth century as the Sinhala Buddhists were the downtrodden of all the communities in spite of them being the community that was responsible for the history and culture of the country. It is the Sinhala Buddhist history and culture that prevailed in the country, but the English made sure that the Sinhala Buddhists were discriminated against.

Towards the end of the nineteenth century the situation was so bad that it called for the pancha maha vada including the Panadura Vadaya that awakened not only young David Hewawitharane, but the American Henry Steel Olcott as well. Very few people are aware that the two did not see eye to eye but criticized each other through the newspapers Sinhala Bauddhaya and Sarasavi Sandaresa. Essentially Anagarika Dharmapala was a Sinhala Buddhist while Olcott was an international Buddhist without any nationality as such.

It was Anagarika Dharmapala who reinforced Sinhalaness and Bauddhathva after 1815, but Olcott wanted to separate Sinhalaness from Bauddhtahva thus giving leadership to an hitherto non existing species that could be called Olcott Buddhists. It is these Olcott Buddhists who are still around who criticize the so called excesses of some of the present day Bhikkus. What the Olcott Buddhists would not realize is that if not for these Bhikkus who were involved in “excesses” from the time of King Gemunu to Ven. Migettuwatte Gunanada Thera there would not have been a Sinhala nation in the country. Once Sinhala is separated from Bauddhathva it is easy to weaken the national movement, a fact which Anagarika Dharmapala probably understood by intuition.

As far as Anagarika Dharmapala was concerned there was no Buddhism even internationally without the Sinhalas, a fact that can be said to be correct as far as Theravada Buddhism is concerned. Thus Anagarika Dharmapala wanted Sinhala people to be awakened and save Buddhagaya, which appeared to be a contradiction. In any event Anagarika Dharmapala was able to see  Sinhala Buddhism as a culture in its totality, though he did not spell it out in so many words.

However, it is this Sinhala Buddhism as a culture that some Olcott Buddhists cannot see and they think that Bududhama would be protected without the so called excesses of some Bhikkus. It is the Olcott Buddhists who finally join hands with NGO pundits in attacking the Sinhala Buddhism as a culture and we have to see that these Olcott Buddhists who prolong their political lives due to media circuses and other facilities through the internet and cyberspace are defeated in their own den.

On the other hand Sinhala Buddhists should take steps immediately to safeguard their interests in the present Eastern Province that are being eroded under anti Sinhala Buddhist attacks. Even the Sinhala Ministers in this province do not take action against these activities for the fear of losing non Sinhala Buddhist votes. Such are the perils of English democracy that we have been accustomed to.


Anagarika Dharmapala fought against some colonial activities but was unable to understand that some of the matters he supported were anti Sinhala Buddhist due to the absence of a proper analysis of the events. However, what is more regrettable is the use of the name of the Anagarika Dharmapala and also the “property” that the “dayakes” had donated to the Anagarika Dharmapala by a few who call themselves Sinhala Buddhists for their survival.


Nalin De Silva

19-09-2014

Wednesday, 17 September 2014

The third term of Mahinda


We will return to “Knowledge as construction” may be week after next as the country is in the midst of politics with world leaders visiting Sri Lanka and people going to the polling booths in a few days in Uva. Philosophy has not taken a back seat as even politics is not dissociated from the former. Even in the case of the third term of Mahinda we are interested in a construction due to Sarath Nanda Silva, which had escaped his mind for about five years after the eighteenth amendment became part of the Supreme Law of the country. There have been a number of articles written for or against the argument constructed by Sarath Silva, I myself having taken part in the game. As construction is a non ending process until one attains Nibbana, in my Bududahama, there will be more articles on the subject in the press even after the Supreme Court gives its verdict on the issue.

People abide by the Supreme Court decision not because it is the “correct decision” but since there is no higher court they can appeal to even if they do not agree with the decision. The worldly (laukika) decisions are taken by one or few people whether in the Judiciary or in an ordinary working place and it cannot be said that the correct decision has been arrived at. However, we have no alternative but to go before some worldly authority when we feel that an injustice has occurred. If Sarath Silva was the CJ there cannot be any doubt as to the decision he would have given in this particular case of the third term of Mahinda Rajapakse.

Sumanthiran, the TNA MP has said that Sarath Silva may be working in connivance with the JHU with ulterior motives but we are not interested in them, though Ven. Athureliye Rathana Thera has admitted that he is in the process of drafting a new constitution with the help of Sarath Silva. It is the present constitution we are interested in whether one is in agreement with the eighteenth amendment or not. In any event it is a well known secret that Ven. Rathana Thera does not see eye to eye with the minister Champika Ranawaka both of whom were with the JVP in the eighties in their early student days.

Let us analyze the situation prior to the eighteenth amendment as far as the third term of a President was concerned. There were two articles that should draw our attention in this regard. The first is Article 31 which reads as follows.

31. (1) Any citizen who is qualified to be elected to the office of President may be nominated as a candidate for such office -
(a) by a recognized political party, or
(b) if he is or has been an elected member of the legislature, by any other political party or by an elector whose name has been entered in any register of electors.

(2) No person who has been twice elected to the office of President by the People shall be qualified thereafter to be elected to such office by the People.

The second Article that warrants our attention is 92 which states: 

92. Every person who is qualified to be an elector shall be qualified to be elected to the office of President unless he is subject to any of the following disqualifications -
(a) if he has not attained the age of thirty years;
(b) if he is not qualified to be elected as a Member of Parliament under sub-paragraph (d), (e), (f) or (g) of paragraph (1) of Article 91 ;
(c) if he has been twice elected to the office of President by the People; and
(d) if he has been removed from the office of President under the provisions of sub-paragraph (e) of paragraph (2) of Article 38.

Articles 31(1) (2) and 92 have to be read together in order to obtain a clear picture of the situation. Now in Sri Lanka three people were elected twice to the Post of Presidency,  namely JR Jayawardhane, Chandrika Kumaratunga and Mahinda Rajapakse. They were all elected twice before the eighteenth amendment, and let us see what would have happened if they decided to contest (nominated by a political party)  a third time. In this case we have to consider the cases of JR Jayawardhane and Chandrika Kumaratunga separately from that of Mahinda Rajapakse. In the case of the former Article 31(1) was not made use of and no political party nominated either of them for Presidency for a third period, whatever the reason may be. As such the Election commissioner did not have to decide on the eligibility of either of them and there was no need for a Sarath Silva to move the Supreme Court on the eligibility issue. The Presidential Elections were held for a second time since they were elected  without any political party nominating them for Presidency. In fact in the case of Chandrika Kumaratunga Presidential elections were held in 2010 for a third time since she was elected President for the first time.

If Chandrika Kumaratunga was nominated by a political party in 2005 or 2010, the commissioner of elections or the Supreme Court as the case may be would have disqualified her acting under Article 31(2) and 92. However, what is important here is to note that unless a political party nominated her for the Post of presidency there was no way either the Commissioner of Elections or the Supreme Court deciding on her eligibility, as an individual,  to contest at the Presidential Elections for a third time.

Sarath Silva’s position is that according to Article 31(2), Chandrika Kumaratunga became disqualified to contest in 2005 or subsequently, even before these dates were fixed, the day she was elected as the President for the second time, even before the day she took oaths for the second time as the President.  However, 31(2) cannot be read in isolation and it is tied up with 31(1) and 92. Sarath Silva is of the opinion that when Chandrika Kumaratunga, JR Jayawardhane and Mahinda Rajapakse were elected for a second time there was no eighteenth amendment and their “fate” had been sealed by the pre eighteenth amendment constitution. The eighteenth amendment repealed 31(2) and 92(c) and we are now in a different world. However, Sarath Silva says that eighteenth amendment as far as the eligibility criteria are concerned is not valid with retrospective effect, and hence Mahinda Rajapakse cannot contest Presidential Elections in 2015.

However, the question does not arise of Mahinda Rajapakse contesting Presidential elections as it is a question of a political party nominating him for the post of presidency in 2015. Mahinda Rajapakse on his own is not made ineligible as eligibility criteria become operative with a political party deciding to nominate him for Presidency for a third time. Even in the case of Chandrika Kumaratunga a political party is not debarred from nominating her for presidency in 2015, and we would have to await decisions by the commissioner of elections and/or the Supreme Court in case a political party does so, on her eligibility.

Now in the case of Chandrika Kumaratunga, even if one were to argue that she became disqualified to contest in 2005, before the eighteenth amendment, the way the constitution was operative then, after the eighteenth amendment the “obstacles” have been removed. Sarath Silva’s argument is on the criteria as laid down in the constitution that is operative at the time of election to the post of President a second time, and this implies, if the argument is valid, that 31(2) has to be on elections held after the date of election for the second time under the pre eighteenth amendment constitution. Thus even if we go by Sarath Silva’s argument, and assuming that it is valid, Chandrika Kumaratunga would not have been eligible to contest only in 2005 or 2010. However, after the eighteenth amendment she is qualified and it is not a case of eighteenth amendment being made valid with retrospective effect.   


In the case of Mahinda Rajapakse the case is very much clear. There had been no third time Presidential elections since 2004 and the eighteenth amendment has come before such third time elections. Even if one were to argue that in the case of Chandrika Kumaratunga a third time Presidential election was held before the eighteenth amendment, in the case of Mahinda Rajapakse no such third time presidential elections had been announced under the pre eighteenth amendment constitution. The next Presidential Elections will be held under the post eighteenth amendment constitution and what is valid as far as eligibility criteria is the constitution after the eighteenth amendment and not the pre eighteenth amendment constitution that was in operation at the time of election of Mahinda Rajapakse as the President for the second time. Chandrika Kumaratunga was not nominated by any political party in 2005 or 2010 as probably the political parties understood the consequences. However, the pre eighteenth amendment constitution belongs to the past and if at all, she would not have been disqualified to be nominated as a candidate at Presidential elections held before the eighteenth amendment. If a political party is interested she could be nominated for the post of President in 2015, as the word thereafter in 31(2) refers to elections held when 31(2) was operative and not thereafter. The words are valid only in a context and they have to be interpreted in a context. They are relative and not absolute.


Nalin De Silva

17-09-2014

ඇත්ත හා බොරුව


ඩී එස් සී උපාධිධාරී සේවාර්ජිත (සම්මානිත) මහාචාර්ය අශෝක අමරතුංග මහතා මා ඇසූ ප්‍රශ්නවලට තවමත් පිළිතුරු දී නැත. ඔහු ඒ වෙනුවට තමන් නොදන්නා, තමන්ට තේරුම් ගැනීමට නොහැකි සුසමාදර්ශය, පශ්චාත්නූතනත්වය, පශ්චාත්නූතනවාදය ආදිය ගැන ලියයි. බටහිර විද්‍යාව පට්ටපල් බොරුවක් බව මා ආරම්භයේ දී ම පෙන්වා දී ඇති නමුත් අමරතුංග මහතාට එය ද නොතේරෙන බැවින් ඔහු කියන්නේ මා එසේ පෙන්වා දී නොමැති බව ය. ඔහු ඉදිරිපත් කළ ඊනියා අභියෝගවල කිසිම අභියෝගයක් නොතිබූ නමුත් මා එයට ද පිළිතුරු දී ඇත. කෙසේ වෙතත් අමරතුංග මහතා සුසමාදර්ශය පශ්චාත්නූතනවාදය ආදිය ගැන සඳහන් කරන විට මම නැවත වරක් ඒ ඊනියා අභියෝගවලට ප්‍රතිචාර දැක්වීම අරඹා තිබුණෙමි. 

අමරතුංග මහතාගේ සුසමාදර්ශය, පශ්චාත්නූතනවාදය (ඔහු පශ්චාත්නූතනත්වය හා පශ්චාත්නූතනවාදය ආදිය අතර වෙනස දන්නේ ද?) ආදිය ගැන ප්‍රතිචාර දැක්වීම ඔහුගේ න්‍යාය පත්‍රයට කටයුතු කිරීමකි. ඔහු කුමක් ගැන කතා කළත් මේ ප්‍රශ්නය පිලිබඳ ව මගේ න්‍යාය පත්‍රයකට අනුව අදහස් ප්‍රකාශ කිරීම වැදගත් යැයි  සිතමි. එබැවින් මේ ලිපියත් මීළඟ ලිපියත් වෙන්වනු ඇත්තේ හැකිතාක් කෙටියෙන් බටහිර විද්‍යාව පට්ටපල් බොරුවක් වන්නේ ඇයි ද යන්න නැවත වතාවක් පෙන්වා දීමට ය. අවශ්‍ය නම් පසුව විස්තරාත්මක ව ඒ සියල්ල පැහැදිලි කළ හැකි ය.

මෙහි දී අපි මුලට ම යමු. බෙරුව යනු කුමක් ද? වෙනත් වචනවලින් කිවහොත් ඇත්ත යනු කුමක් ද? දෙවනුව දැනුම යනු කුමක් ද? පෙර දැනුම ලබාගත්තේ (නිර්මාණය කළේ - සංස්කරණය කළේ ) කෙසේ ද? තෙවනුව බටහිර විද්‍යාවේ දී කෙරෙන්නේ කුමක් ද? ඉතා කෙටියෙන් මේ ප්‍රශ්නවලට පළමුව පිළිතුරු දෙමු. මෙහි සඳහන් පළමු ප්‍රශ්නයට හැඳින්වීමක් කෙරී ඇති නමුත් එයට නිසි පිළිතුරක් මේ ලිපි පෙළෙහි මෙතෙක් දී නැත. එයට ප්‍රධාන හේතුව වූයේ අමරතුංග මහතා ඇත්ත යනු කුමක් දැයි පැහැදිලි කිරීමට පසුබට වීම ය. 

ඇත්ත යන වචනය බිඳී එන්නේ ඇති යන වචනයෙනි. වෙනත් වචනවලින් කිවහොත් ඇත්තේ ඇත්ත ය. එනම් ඇති දේ ඇත්ත ය. සංස්කෘත පඬිවරයකු මා සමග පැවසුවේ සත්‍යය යන්නෙහි ද එලෙස ම නිරුක්ති දැක්විය හැකි බව ය. සත්, එනම් පවතින, ඇති දේ සත්‍යය වෙයි. සත් යන්න සත්බව (ඉංගිරිසියෙන් ඔන්ටොලොජි) සමග බැඳී ඇත. දැන් අපේ ප්‍රශ්නය වනුයේ ඇති දේ යනු කුමක් ද යන්න ය. මෙයට පිළිතුරු සොයාගත හැක්කේ බුදුදහමෙන් නොව වෙනත් දහම්වලිනි. එයට හේතුව බුදුදහමට අනුව සියළු පෘථග්ජන දැනුම බුදුදහමට අනුව මුසා වීම ය. එබැවින් බුදුදහමෙහි මුසා ඇත්තෙන්, සත්‍යයෙන් වෙන්කර ගැනීමේ අවශ්‍යතාවක් පැන නො නගී. සියල්ල බොරු වූ කල ඇත්ත හා බොරුව වෙන්කිරීමේ අවශ්‍යතාවක් නැත. 

මෙයින් කියැවෙන්නේ බුදුදහමෙහි සඳහන් සම්‍යක්දෘෂ්ටිය බොරුවක්, මුසාවක් බව ද? එයට පිළිතුර ඔව් යන්න ය. මට තේරෙන බුදුදහමට අනුව අප සසර සැරිසරන්නේ අප සිතන බැවිනි. එනම් අප සිතට අරමුණු දැනෙන බැවිනි. වෙනත් වචනවලින් කිවහොත් අපි සිතට අරමුණු ගන්නෙමු. මම යනුවෙන් කෙනකු ඇතැයි අපි සිතමු. අපේ ප්‍රධාන ම අරමුණ වන්නේ මම යනුවෙන් කෙනකු ඇතැයි ගැනීම ය. ඒ අරමුණ වැරදි ය.  මේ අරමුණු ගැනීම නැවතීම නිවන් අවබෝධය වෙයි. එහෙත් ඒ සඳහා, එනම් අරමුණු ගැනීම නැවැත්වීම සඳහා දෘෂ්ටියක්, මාර්ගයක් අවශ්‍ය වෙයි. ඒ දෘෂ්ටිය ද තවත් එක් දෘෂ්ටියකි. එය ද මුසාවකි. එහෙත් ඒ දෘෂ්ටිය නිවන් අවබෝධයට මග පෙන්වයි. එය සම්‍යක්දෘෂ්ටියක් වන්නේ එබැවිනි. එය නිවනට සාපේක්‍ෂව සම්‍යක්දෘෂ්ටියකි. මම යනුවෙන් කෙනකු නැති විට එසේ ඇතැයි ගැනීම වරදකි. නිවන් අවබෝධයේ දී සිදුවන්නේ මම නැතිකිරීම  නො වේ. එවැනි නැතිකිරීම් අයත්වන්නේ උච්ඡෙදවාදයට ය. නිවන් අවබෝධයෙහි දී නැති මම නැති බව අවබෝධ වෙයි. එහෙත් එසේ අවබෝධ  වන්නේ මට විය නො හැකි ය. 

බුදුදහමට අනුව සියළු පෘථග්ජන දැනුම් මුසා (බොරු) වුව ද පෘථග්ජනයන්ට ජීවත්වීම සඳහා ඒ බොරු අවශ්‍ය වෙයි. මේ බොරු පද්ධතීන් ලෙස පෘථග්ජනයන් අතර පවතියි. අපි ඒ පද්ධතිවලට සම්මුති (සම්මුති සත්‍ය නොව) යැයි කියමු. විවිධ ආගම්වල දහම් ද බටහිර විද්‍යාවද සම්මුති සඳහා උදාහරණ වෙයි. මේ සම්මුති අතර විසංවාද, පරස්පර පවතින නමුත් මිනිසුන්ට පරස්පර සහිත සම්මුති කිහිපයක එකවර ගැලී සිටීම ප්‍රශ්නයක් නො වේ. අනෙක් අතට පරස්පර, විසංවාද ආදිය ද ඇරිස්ටෝටලීය ද්විකෝටික න්‍යායෙන් ලබාගන්නකි. මිනිසුන්ට එකවර ඇරිස්ටෝටලීය සම්මුතියහි සිටිමින් එයට විරුද්ධ සමස්තයක ගැලී සිටීම ප්‍රශ්නයක් නො වේ. ඇරිස්ටෝටලීය සම්මුතියෙහි දැඩිව ගැලී සිටින්නේ පරිගණක ය. එහෙත් පරිගණක මෘදුකාංග ලියන්නෝ ඇරිස්ටෝටලීය සම්මුතියෙහි දැඩිව නො ගැලෙති! එසේ වුවහොත් ඔවුහු ද යන්ත්‍ර බවට පත්වෙති. 


සම්‍යක්දෘෂ්ටිය ද  දියපහර තරණය කිරීමෙන් පසු පහුරක් මෙන් ඉවත දැමිය යුත්තක් මිස කරගහගෙන ගෙන යා යුත්තක් නො වේ. කෙසේ වෙතත් බුදුදහම හැරෙන්නට වෙනත් දහමකට අනුව ඇත්ත කුමක් ද? බොරුව කුමක් ද? මෙයට මූලික පිළිතුර අන් කිසිවක් නොව පංචෙන්ද්‍රියවලට හා මනසට ගෝචර දේ යන්න ය. පංචෙන්ද්‍රියවලට කිසිවක් සෘජුව ගෝචර නො වේ. පංචෙන්ද්‍රියවලට යමක් ගෝචර වන්නේ මනස ආධාර කරගනිමිනි. පැවැත්ම අවසාන විග්‍රහයෙහි දී මනස සමග බැඳී ඇත. එහෙත් මනස ද නො පවතියි! ඒ බුදුදහමෙහි ය. 

එහෙත් වෛදිකයන්ට මනස පැවතිණි. මම, ආත්මය ආදී සංකල්ප වෛදිකයන්ට ඇත්ත විය. බ්‍රහ්මන් ද ඇත්ත විය. බ්‍රහ්මන් සමග එකතු වීම ද ඇත්ත විය. අද්වෛත වේදාන්තය අනුව පවතින්නේ නිර්ගුණ් බ්‍රහ්මන් පමණකි. බ්‍රහ්මන් මනසට ගෝචර වුවත් පංචෙන්ද්‍රියවලට ගෝචර නැත. බ්‍රහ්මන් යන්න පංචෙන්ද්‍රියවලට ගෝචර නොවී මනසට ගෝචර වන සංකල්පයකි. බුදුදහමට අනුව ආභස්සර බ්‍රහ්ම ලෝකයෙන් චුත ව මිනිස් ලොව උපන් අයකු තමන් බ්‍රහ්මන් යැයි සිතීමට හැකි ය. එසේ තමන් බ්‍රහ්මන් යැයි සිතන්නා ද අවසාන වශයෙන් ගත්කල පෘථග්ජනයෙක් පමණක් ම වෙයි. 

මුල දී මනසින් පමණක් ගන්නා දේ ද පංචෙන්ද්‍රිය හා මනසින් ගන්නා දේ ද ඇත යනුවෙන් ගැනීමට මිනිසුන් කටයුතු කර ඇති නමුත් යම් අවස්ථාවක දී මනසින් පමණක් ගන්නා දේ ඇතැයි යනුවෙන් ගැනීම ප්‍රතික්‍ෂෙප කර ඇති බව පෙනී යයි. ඒ අනුව ඇතැයි යනුවෙන් සැලකෙන්නේ පංචෙන්ද්‍රියවලට පමණක් ගෝචර දේ ය. පංචෙන්ද්‍රියවලට ගෝචර වීම යනු අවසාන විග්‍රහයෙහි දී මනසට ගෝචර වීමක් වන නමුදු මිනිසුන් එය ද නොසලකා හැර ඇති බව පෙනී යයි. පංචෙන්ද්‍රියවලට ගෝචර වන දේ පමණක් ඇතැයි යනුවෙන් සැලකීමටත් ඒ අනුව පංචෙන්ද්‍රියවලට ගෝචර වන්න ඇත්ත ලෙස සැලකීමටත් මිනිසුන් කටයුතු කර ඇත. 

ඒ නිර්ණායකය මිනිසුන්ට ඇත්ත හෙවත් සත්‍යය හා මිථ්‍යාව අතර වෙනසක් ඇතිකර ගැනීමට උපකාරි වී ඇත. පංචෙන්ද්‍රියවලට ගෝචර දේ (එනම් පංචෙන්ද්‍රියවලට හා මනසට ගෝචර දේ) ඇත්ත ලෙස සැලකෙන අතර එසේ නොමැතිව මනසට පමණක් ගෝචර වන දේ මිථ්‍යා ලෙසත් සැලකීමට ඇතැමුන් කටයුතු කර ඇත. එහෙත් සියළු මිනිසුන් ඒ නිර්ණායකය සැමදාමත් පිළිගත් බවක් මෙයින් නො කියැවෙයි. මෙහි දී වඩාත්ම බලපා ඇත්තේ පංචෙන්ද්‍රියවලට ගෝචර දේ පිළිබඳ ව අවශ්‍ය සංකල්ප ගොඩනගාගත් පසු සියළු දෙනාට ම එකඟවීමට හැකි වීම ය.

උදාහරණයක් ලෙස ගතහොත් පුටුව නම් සංකල්පය ගොඩනගාගත් පසු පුටුවක් ඇතිවිට සියළු දෙනාට ම එතැන පුටුවක් ඇතැයි ගැනීමට හැකිවීම ය. එහෙත් ඒ පුටුව යන සංකල්පයට එකඟ වන අයට ය. බසයක ඇති ආසනවලට අපි සාමන්‍යයෙන් පුටු යැයිි නො කියමු. එබැවින් බසයකට ගොඩ වූ දරුවකු තම මව අමතා අම්මෙ අතන පුටුවක් තියෙනවා කී විට අපි සිනහසෙමු. දරුවාගේ පුටුව යන සංකල්පය වැඩිහිටියන්ගේ පුටුව යන සංකල්පයෙන් වෙනස් වෙයි. 

වෙනත් වචනවලින් කිවහොත් පුටුව පිළිබඳ දැනුම සම්බන්ධයෙන් දරුවාගේ සම්මුතිය වැඩිහිටියන්ගේ සම්මුතියෙන් වෙනස් වෙයි. එහෙත් වැඩිකල් නොගොස් දරුවා වැඩිහිටීයන්ගේ සම්මුතියෙහි ගිලෙයි. ඔහු තම සම්මුතියට වැඩිහිටියන් නම්මා ගැනීමට නො වෙහෙසෙයි.  බොහෝ විට ඔහුට ඒ සඳහා ශක්තියක් ද නැත. වැඩිහිටියන්ගේ සම්මුතියෙහි ගිලෙන දරුවා පසු කලෙක බසයෙහි දී වාඩිවීමට පුටු නො පෙන්වනු ඇත. 

සම්මුති අතර අධිපතිවාදී හෙවත් ආධිපත්‍යය දරණ සම්මුති වෙයි. අප බොහෝ දෙනා කරන්නේ ඒ ඒ අවස්ථාවට සුදුසු පරිදි අධිපතිවාදී සම්මුතියකට යටවීම ය. යම් කරුණක දී ආධිපත්‍යය දරණ සම්මුතියට විරුද්ධවීම බොහෝ විට සියතින් ගෙල සිඳ ගැනීමකි. අද ලෝකයේ ද  ලංකාවේ ද දැනුම සම්බන්ධයෙන් ගත්කල ආධිපත්‍යය දරන්නේ බටහිර සම්මුතීන් ය. බටහිර විද්‍යාව ද ඉන් එක් අධිපතිවාදී සම්මුතියකි. බටහිර විද්‍යාව පට්ටපල් බොරුවක් යැයි කීම,  නාථ දෙවියන්ගෙන් දැනුම ලබාගැනීමට හැකි යැයි පැවසීම ඊනියා උගතුන්ගේ සමච්චලයට හේතුභූත වනවා පමණක් නොව සියතින් ගෙල සිඳගැනීමක් ද විය හැකි බව මා නොදන්නවා නො වේ. එහෙත් ආත්මයක් නැති තැන ආත්මයක් ඇතැයි කියන්නේ කිනම් ආත්මයක් ගලවා ගැනිමට ද?

ඇත්ත සම්බන්ධයෙන් අපි දැනට සම්මුතීන් දෙකක් සාකච්ඡාකර ඇත්තෙමු. එක් සම්මුතියකට අනුව මනසට ගෝචර වන්න ඇත්ත ය. අනෙක් සම්මුතියට අනුව පංචෙන්ද්‍රියවලට ගෝචර වන්න ඇත්ත ය. පසුව සඳහන් සම්මුතියෙහි දී මනසින් තොරව පංචෙන්ද්‍රියවලට ගෝචර නොවන නමුත් මනස එහි දී ප්‍රධානත්වයෙන් නො සැලකෙයි. ඒ සම්මුතියෙහි ඇති විශේෂත්වය නම් සංකල්ප පිළිබඳ එකඟතාවකට පැමිණි පසු බොහෝ දෙනාට  ඊනියා ඇත්ත පිළිබඳ එකඟතාවකට පැමිණීමට හැකි වීම ය. ඒ සම්මුතියට අනුව ගස්වැල් සුළඟ සාගර තාරකා හිරු සඳු පවතියි. ඇතැම් විට ඒ අපෙන් තොරව පවතින්නේ යැයි ද කියැවෙයි. ඊනියා යථාර්ථය, වාස්තවික යථාර්ථය ආදී සංකල්පවල මුල ඇත්තේ එහි ය. 

එහෙත් පළමු සම්මුතිය ගැන එවැන්නක් කිවහැකි නො වේ. ඇතැමුනට දෙවියන් පෙනෙයි. එහෙත් ඒ පිළිබඳ සියළු දෙනාට එකඟ විය නො හැකි ය. බොහෝ දෙනාට දෙවියන් නො පෙනෙයි. ප්‍රශ්නය ඇතිවන්නේ මෙහි දී ය. දෙවැනි සම්මුතියෙහි දී ආබාධයක් නොමැති අයට යම් සංකල්පයක් ගැන එකඟතාවකට පැමිණිය හැකි වුව ද පළමුවැනි සම්මුතියෙහි එසේ කළ හැකි නො වේ. එයට ප්‍රධාන හේතුව ඊනියා ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය ය. මෙහි දී ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය ලෙස මා සලකන්නේ බහුතරයේ දැකීම ය. බොහෝ දෙනාට විවිධ හේතු නිසා දෙවියන් නො පෙනෙයි. එමෙන් ම දෙවියන් සමග සංනිවේදනය කිරීමට නො හැකි ය. මෙහි ප්‍රතිඵලය වී ඇත්තේ බහුතරය විසින් තමන්ට නොපෙනෙන්න මිථ්‍යාවක් ලෙස සැලකීම ය. 

බහුතරය විසින් සුළුතරය විවිධ රෝගීන් ලෙස හඳුන්වනු ලැබෙති. එහි දී විවිධ මානසික රෝග ද සංකල්පගත කෙරී ඇත. බටහිර විද්‍යාව ද ආධාර කරගනිමින් බහුතරය සුළුතරය මත තම ආධිපත්‍යය පතුරවති. යමකු මනස යම් ආකාරයකට දියුණු කිරීමෙන් යම් දක්‍ෂතා අත්පත් කරගෙන තිබිණ ද ඒ මිථ්‍යා ලෙස හංවඩු ගැසීමට බහුතරයට හැකි වී ඇත. එවිට සත්‍යය යනු බෙහෝ දෙනාට ගෝචර වන්න බවට පත්වෙයි. මෙහි දී බහුතරයට උපකාර වන කරුණක් ද වෙයි. ඒ ඇතැම් මානසික රෝගීන්  අන් අයට නොපෙනෙන කරුණු ගැන සඳහන් කිරීම ය. 

සියළු මානසික රෝගීන් දකින එහෙත් බහුතරය නොදකින සියල්ල බොරු යැයි ද විකෘති යැයි ද ගත්ත ද එයින් කියැවෙන්නේ බහුතරය නොදකින එහෙත් කිසියම් ආකාරයකින් වුව සුළුතරයක් දකින සියල්ල විකෘති බවවත් ඒ සුළුතරය මානසික රෝගීන් බවවත් නො වේ. ඉතා පැහැදිලිව මෙහි දී විකෘති යනුවෙන් බහුතරය විසින් ගැනෙන්නේ තමන්ට නොපෙනෙන දේ ය. විකෘතිය සුළුතරයකට පමණක් සීමාවන්නේ යැයි බහුතරය විසින් නිගමනය කෙරෙන්නේ කෙසේ ද? විකෘතිය සුළුතරයේ නොව බහුතරයේ ලක්‍ෂණයක් විය නොහැක්කේ ඇයි? 

සුළුතරයට ඇතැම් දේ දැකිය හැක්කේ ඔවුන් ආධ්‍යාත්මික ගුණයකින් හෙබි නිසා විය හැකි ය. එසේත් නැතහොත් සසරෙහි පුරුදු කළ හැකි යම් ගුණයක් නිසා විය හැකි ය. අප සියළු දෙනාට ම කවියන් විය නො හැකි ය. කවියන් විය හැක්කේ සුළුතරයකට ය. ඒ සුළුතරයට විශේෂිත දක්‍ෂතා ඇත. අවශ්‍ය නම් ඒ දක්‍ෂතාවලට ද විකෘතියක් යැයි කිව හැකි ය. එහෙත් සමාජය විසින් කවියෝ විකෘති මානසික චරිත ඇත්තවුන් ලෙස හඳුන්වනු නො ලැබෙති. 

මෙය බටහිර විද්‍යාඥයන්ට ද පොදු ය. ලංකාවේ විශේෂ දක්‍ෂතා ඇති බටහිර විද්‍යාඥයෝ නො වෙති. මෙරට ඇත්තේ අනුකාරක අහිනක් පමණකි. ඔවුහු යම් යම් දේ තමන් තේරුම් ගත් (නොගත් යැයි යන්න වඩා උචිත ය) අන්දමින් සිසුන්ට හා අනෙක් අයට කියා දෙති. ඔවුන්ට කිසි දිනෙක බටහිර විද්‍යාවේ නිර්මාණාත්මක ව යමක් කළ හැකි නො වේ. එහෙත් බටහිර රටවල දැනුමට අළුතෙන් කරුණු එකතු කළ හැකි සුළුතරයක් සිටිති. එහෙත් ඔවුන්ට  විකෘති මානසික චරිත ඇත්තවුන් යැයි  නො කියැවෙයි. ඔවුන්ට ඒ ඒ සමාජවල ඉහළ ම ගෞරවය ලැබෙයි. 

මෙයට හේතුව කුමක් ද? සුළුතරයේ ඇතැම් දක්‍ෂතා ඇගයීමටත් වෙනත් දක්‍ෂතා විකෘතීන් ලෙස සැලකීමටත් සමාජය පෙළඹී ඇත්තේ ඇයි? එය ඊනියා වාස්තවික තත්ත්වයක් ද? කිසිසේත් නැත. මේ සමාජ ආධිපත්‍යය දරණ මතවාද විසින් නිර්මාණය කෙරෙන්නකි. අද සමාජ ආධිපත්‍යය දරන්නන්ට අවශ්‍ය දැනුම ගැන මෙයින් කියැවෙයි. පහළොස්වැනි සියවසෙන් පසුව ලෝකයේ චින්තන ආධිපත්‍යය දරණු ලබන්නේ ග්‍රීක යුදෙවු ක්‍රිස්තියානි චින්තනය විසිනි. ඔවුන්ට අවශ්‍ය බටහිර විද්‍යාව නිර්මාණය කරන සුළුතරයට සමාජයේ වැදගත් පිළිගැනීමක් ලබාදීමට කටයුතු කරති. ඒ අතර ඔවුහු තමන්ගේ දැනුමට පටහැණි ව කටයුතු කරන සුළුතරය මානසික රෝගීන්, විකෘති මානසික චරිත ඇත්තවුන් ආදීන් ලෙස හඳුන්වති. ඔවුහු ඒ සු්‍රළුතරයට සිනහසෙති. සමච්චල් කරති. පහර දෙති. 

මෙරට ඉන්නා තමන් බෞද්ධ යැයි කියා ගන්නා මිසදුටුවන්ට නම් ප්‍රශ්නයක් වී ඇත. ඒ බුදුන්වහන්සේ හා සම්බන්ධයෙනි. බුදුන්වහන්සේ ඊනියා ආනුභවික විද්‍යාඥයෙක් නො වූහ. උන්වහන්සේ නිවන් අවබෝධ කළේ ආනුභවික ක්‍රම මගින් නො වේ. බටහිර විද්‍යාඥයන්ගේ ආනුභවිකය අන්කිසිවක් නොව  පංචෙන්ද්‍රිය ගෝචර වූවකි. එහි මානසික දියුණුවක් ආධ්‍යාත්මික දියුණුවක් නිසා අත්කරගත් දෙයක් නැත. එහෙත් බුදුන්වහන්සේගේ ආර්ය පර්යේෂණය ඒ ආනුභවිකය සමග සම්බන්ධයක් නැත. එසේ වුවත් මෙරට සිටින බෞද්ධයන් ලෙස පෙනී සිටින මිසදිටුවන් කිහිප දෙනකුට බුදුන්වහන්සේ ආනුභවික ප්‍රාඥයකු කිරීමේ අවශ්‍යතාව පැන නැගී ඇත. පංචෙන්ද්‍රිය  ගෝචර නොවන බැවින් පුනබ්භවය නොපිළිගන්නා මේ මිසදිටුවෝ බුදුන්වහන්සේ ආනුභවික ප්‍රාඥයකු බවට පත්කිරීමට ගොස් තව තචත්  පවු පුරවා ගනිති.                                        


නලින් ද සිල්වා

2014-09-17

Sunday, 14 September 2014

ඉතා සංවේගයෙන් ලියමි - 4


මේ ලිපි පෙළ අවසන් කළ යුතුව ඇත. එහෙත් සාකච්ඡා කළ යුතු සියල්ල සඳහන් වී නැත. අද මිනිසුන් රුපියල් ශත හඹා යන බව කියැවෙයි. එහෙත් එසේ වන්නේ අද සියල්ල ම පාහේ මිලට ගැනීමට සිදු වී ඇති නිසාත්, මිනිසුන්ගේ පංචෙන්ද්‍රිය පිනවීම ඉතා අධික වී ඇති නිසාත් ය. පංචෙන්ද්‍රිය පිනවීමට ද මුදල් අවශ්‍ය වෙයි. ඇතැම් විට ඒ සඳහා චණ්ඩිකම ද යොදා ගැනෙයි. ඒ අතර මිනිසුන්ගේ අනෙකා පරයා ඉහළට යෑමට ඇති අවශ්‍යතාව ද වෙයි. ඉහළ යෑම නිසා බොහෝ විට අනෙක් අයට නොමැති වරප්‍රසාද බලතල ආදිය හිමිවෙයි. එහෙත් සමහරු එයින් මානසික උත්තේජකයක් ද ලබති. නිස්සරණාධ්‍යාෂයෙන් කටයුතු කරන්නේ යැයි කියන අය ද බොහෝ විට තම ක්‍රියාකාරකම්වලින් මානසික ප්‍රබෝධයක් ලබති. සමාජයේ වැදගත්කම් පොරකම් ආදිය හේතුවෙන් යම් බලයක් දරන්නෝ ද වෙති. අධ්‍යාපනය ප්‍රධාන වශයෙන් ම  ඒ ඒ පුද්ගලයා සමාජ හිණිමගේ ඉහළට යැවීමට යොදා ගැනෙයි. කෙසේ වෙතත් ඒ සියල්ල පිටුපස ඇත්තේ  සාමූහිකත්වය පසුපසට දමා පෞද්ගලිකත්වය ඉස්මතු කිරීම ය. ප්‍රශ්නය රුපියල් ශත නොව පෞද්ගලිකත්වය ඉදිරියට ගැනීම ය. රුපියල් ශත එහි දී ආධාරකයක් ලෙස පමණක් ක්‍රියා කරයි. මෙරට සිංහල බෞද්ධ රටක් වුවත් නිවන් අවබෝධ කරගැනීමට අවශ්‍ය කී දෙනෙක් වෙත් ද? අති විශාල බහුතරයකට අවශ්‍ය වන්නේ මෙලෝ වශයෙන් “හොඳ” රැකියා, සැප පහසු යාන වාහන, විශාල ගෙවල් දොරවල් ආදිය හා පරලෝ වශයෙන් දිව්‍ය ලෝක සැපසම්පත් ය. දුකට හේතුව තණ්හාව යැයි අපි නිතර දෙවේලේ අසමු. එහෙත් තණ්හාව ඇතිවන්නේ පුද්ගලයන්ට ය. (එය මිනිසුන්ට පමණක් නොව අනෙක් සත්ත්වයනට ද පොදු ය). වඩාත් ප්‍රධාන වන්නේ මම ය. මමත්වය ය. 

ප්‍රංශයේ සිටි දාර්ශනිකයකු වූ ද ගණිතඥයකු වූ ද දෙකාර්තේ (උසස් පෙළ සිසුන් ඉගෙන ගන්නා (කාටීසීය) ඛණ්ඩාංක ජ්‍යාමිතියෙහි නිර්මාතෘවරයා ඔහු ය.) ඉංගිරිසියෙන් හඳුන්වනු ලැබුයේ ඩෙ කාර්ටෙ(ස්) ලෙස ය. එහි ප්‍රතිඵලයක් ලෙස ඔහු නිර්මාණය කළ ජ්‍යාමිතිය කාටීසීය ජ්‍යාමිතිය ලෙස ද හැඳින්වෙයි. ඉංගිරිසි ලෝක ආධිපත්‍යය හමුවේ ප්‍රංශකාරයා ඉංගිරිසිකරණයට ලක් වී ඇත. ඒ කෙසේ වෙතත් දෙකාර්තේගේ ප්‍රසිද්ධ කියමනක් වෙයි. එය මෙසේ ය. “ මම සිතමි. එබැවින් මම වෙමි” . මෙය බටහිර දර්ශනයෙහි ප්‍රධාන සිතිවිල්ලක් ලෙස ද සැලකිය හැකි ය. එහෙත් මේ ප්‍රකාශය අවශ්‍ය නම් අනෙක් අතට ද කියවිය (ඒ සමාජ වටිනාකමක් අත්පත් කරගෙන ඇති පඬි කියැවීමක් නො වේ) හැකි ය. ඒ “මම වෙමි. එබැවින් මම සිතමි” යනුවෙනි. බටහිර ගණිතඥයන්ගේ භාෂාවෙන් නම් මෙය “මා සිතන්නේ මා වන්නේ ම නම් පමණකි” යනුවෙන් ප්‍රකාශ කළ හැකි ය. පසුගිය දා එක්තරා භික්‍ෂූන් වහන්සේ නමක් මේ සම්බන්ධයෙන් කර ඇති ප්‍රකාශයක් මට කියවන්නට ලැබිණි. මට මතක අයුරෙන් උන්වහන්සේ ප්‍රකාශ කර තිබුණේ “මම නො සිතමි, එබැවින් මම වෙමි” යනුවෙනි. එහෙත් එය  නිවැරදි යැයි සිතීමට නො හැකි ය. නොසිතන මා ඇත්තේ කෙසේ ද? ඉහත කී ප්‍රකාශය නිවැරදි නො වේ යැයි මා සිතන්නේ ද මා වන (ඇති,  පවතින) බැවිනි.

කෙසේ වෙතත් මේ ප්‍රකාශ මම, මමත්වය,  තණ්හාව, නිවන ආදිය සමග බැඳී ඇත. මමත්වය නැතිකිරීම, එනම් මමත්වය යන්න නිවැරදි නොවන බව දැනගැනීම ම නිවන් අවබෝධය යැයි සිතිය හැකි ය. එහෙත් එසේ මමත්වය, මා යන්න, මා යනුවෙන් පුද්ගලයකු පැවතීම, නිවැරදි නොවන බව දැනගන්නේ කවු ද? ඒ මා විය නො හැකි ය. එබැවින් ඉහත සඳහන් භික්‍ෂුන් වහන්සේගේ ප්‍රකාශය ගැටළු සහිත ව වුවත් මම නො සිතමි, එබැවින් මම නො වෙමි යනුවෙන් හා මම නො වෙමි, එබැවින් මම නො සිතමි යනුවෙන් සංශෝධනය විය යුතු යැයි සිතමි. නිවන් අවබෝධය එසේ වචනවලින් ප්‍රකාශ කළ නොහැකි වුවත් නිවන් අවබෝධයෙහි දී මා යනුවෙන් සත්ත්වයකු, පුද්ගලයකු පවතින්නේ යැයි ගැනීම නිවැරදි නොවන බව වැටහෙන අතර එසේ වැටහෙන්නේ ඊනියා මට විය නොහැකි බව පවතින්නේ යැයි සිතන මට සිතෙයි. 

ඉහත සඳහන් ප්‍රකාශ මගේ පොරත්වය ප්‍රකාශ කිරීමේ මඟක් ලෙස යොදාගෙන ඇති බව කවුරුන් හෝ පවසන්නේ නම් මට එයට විරුද්ධ විය නො හැකි ය. එහෙත් මා ලියන කියන කිසිවකින් මට සමාජයේ උගතුන් අතර පොරත්වයක් නොලැබෙන බැවින් එය එතරම් ප්‍රශ්නයක් නො වේ. මා ලියන්නේ මට ඉන් සංතෝෂයක් ලැබෙන බැවිනි. එය ද නිවනට බාධාවක් විය හැකි ය. එහෙත් අන් අයගේ නිවන වෙනුවෙන් තමාගේ නිවන කල්දමා ගැනීම සිංහල බෞද්ධ සංස්කෘතියෙහි ලක්‍ෂණයක් ද වෙයි. ඒ කුමක් වුවත් අද මෙරට ද පිටරට ද මමත්වය සාමූහිකත්වය පරයා ඉස්මතු වී ඇති බව පැහැදිලි ය. සිංහල බෞද්ධයන් අතර එකල ද මමත්වයක් තිබී ඇති නමුත් එය සාමූහිකත්වයට යට වූ මමත්වයක් විය. අද ඇති මමත්වය එසේ නො වේ. අද ද සාමුහිකත්වය සුනාමි අවස්ථාවෙහි දී මෙන් මතුවන නමුත් ප්‍රධාන වශයෙන් ඇත්තේ සාමුහිකත්වය යටකර ගත් මමත්වයකි. පෞද්ගලිකත්වය හා ඉන්ද්‍රිය පිනවීම (ඉන්ද්‍රිය පිනවීම යනු මනස පිනවීම ය. අනෙක් ඉන්ද්‍රිය - ආයතන - නොමැතිව මනස පමණක් පිනවීමට ද හැකි බව තේරුම් ගත යුතු ය) බටහිරින් අපට අවශ්‍ය පරිදි, එනම් සිංහල බෞද්ධ සංස්කෘතියට ගැලපෙන පරිදි අවශෝෂණය කර ගැනීමට අපට නොහැකි වී ඇත. අප කරන්නේ බටහිර පෞද්ගලිකත්වය හා ඉන්ද්‍රිය පිනවීම අනුකරණය කිරීමකි. අපි එහි දී පොරවල් වීම සඳහා සාමූහිකත්වයට එරෙහි ව ක්‍රියා කරමු. පවුල යන්න වෙනුවට තමා ආදේශ වූ විට සෙනෙහස පවුලෙන් පළා යයි. ඒ අතර අපේ නොවන අධ්‍යාපනයකින් අපි හෙම්බත් වී සිටිමු. පට්ටපල් බොරුවක් වූ බටහිර විද්‍යාව අපේ මිනුම් දණ්ඩ බවට පත් වී ඇත. මෙරට අධිපතිවාදී සංස්කෘතිය බටහිරින් අප මත පටවනු ලැබූ යුදෙවු ක්‍රිස්තියානි සංස්කෘතිය වන නමුත් බටහිර විශේෂඥයෝ ඒ බව සඟවා සිංහල බෞද්ධ සංස්කෘතික ආධිපත්‍යයක් ගැන දොඩවති. පැරණි සිංහල සාහිත්‍යය යොමු වී තිබුණේ මිනිසුන් අවසන් වශයෙන් ගත්කල නිවනට යොමු කිරීම සඳහා ය. එහෙත් බටහිරින් ඊනීියා යථාර්ථවාදයක් කරපින්නාගත් වත්මන් සාහිත්‍යකරුවෝ මෙරට චින්තනයට එරෙහිව නිවන පැත්තකට දමා තම කෘතිවලින් කාගේ දෝ සමාජ යථාර්ථයක් නිරුපණය කිරීමට වෙහෙසෙති. ඒ අතර තවත් පොරවල් පිරිසක් සාහිත්‍යයේ අරමුණ විය යුත්තේ අධිපති දෘෂ්ටිවාදය පරාජය කිරීම යැයි මැත දොඩවති. එහෙත් ඔවුන් පරාජය කිරීමට උත්සාහ ගන්නේ අධිපති දෘෂ්ටිවාදය වූ බටහිර මතවාද නොව සිංහල බෞද්ධ මතවාද ය. මොවුහු සියල්ලෝ ම එකතු වී මිනිසුන් නිවනෙන් ඈත්කරති. නිවනෙන් ඈත් වූ මිනිසුන් සමාජයට පිළිලයක් වී ඇත. අප කළ යුත්තේ ඔවුන් නැවතත් නිවනට යොමු කරන මඟකට අවතීර්ණ වීම ය.


නලින් ද සිල්වා

2014-09-14

Friday, 12 September 2014

Whither the opposition


It is clear that the UPFA, with or without the JNP led by Wimal Weerawansa, is going to win the Uva Provincial Council Elections on 20th September. What has to be decided is the majority that the UPFA would gain at the elections. The JHU is not in the “battle field”, and the politicized national movement (Jathika Vyaparaya) is now led by Mahinda Rajapakse. The people who are responsible to the present state of affairs are none other than who politicized the national movement. Those who complain that the President has ignored the national movement have to blame none other than themselves, if that is the case. These people who have not been able to understand the nature of the SLFP have changed their views so many times during the last thirty years or so. The SLFP is the party of nationality (jathikathva) for the simple reason that it has responded to the interests of the nationality, except during the leadership of Chandrika Kumaratunga.

The  national movement had been in existence even before the days of Anagarika Dharmapala as a non political power group that may be even called a pressure group. In the beginning of the twentieth century the Ceylon National Congress was directly involved with politics, meaning power politics, though the power wanted by its leaders was very limited. Anagarika Dharmapala was not after political power and he was not interested in power of any sort. The national movement of those who may be called
“bhasha  premins”  (lovers of language) was not after political power either, but were able to influence the SLFP that was formed later. The SLFP had been influenced by the national movement and victory in fifty six was a result of the latter being able to pressurize the party formed by Mr. S W R D Bandaranaike. However, it was clear that the people did not want the leaders of the national movement to engage in politics, as the political party formed by Mr. L H Meththananda could not appeal to the masses.   

Those who thought that they could use nationality to come to power have failed miserably and very often have been confined to media circuses. The SLFP can be influenced by being outside party politics, and this is something that they could have learnt from Mr. Meththananda. However, some of the power hungry politicians learnt the wrong lesson from Ven. Soma Thera whom they thought had established a new political mass base. This does not mean that they had no idea of power politics before Ven. Soma Thera entered the scene, but the Thera whose “mass base” was confined to few electorates around Colombo municipality limits that find most of the people “educated” in western concepts and theories from Literary Criticism to Political Science not to mention Engineering and Medicine, who had “migrated” from the villages, had given the wrong signals and acted as a catalyst in the formation of political parties based on nationality. It may not be too late to correct the mistakes of the politicized national movement, but with its present leadership, it has an uphill task.

The TNA led by the ITAK (or the Lanka Tamil State Party, the so called Federal party) has decided to sacrifice Tamil youth again if possible, in order to retain their hold in politics. The ITAK has changed the leader indicating that the party wants to be more militant in the near future. The ITAK had never shown its true colours to the Sri Lankans at any stage since its inception in late forties long before the “Official Language Act”. The party’s future treasurer Naganathan stated in the debate of the vote of thanks to the first “throne speech” in the first Parliament words to the effect that Sinhala people had won their independence and it was time for the Tamils to win independence from the Sinhalas. The ITAK pretended to be a non violent party but instigated innocent Tamils against the Sinhala people, claiming that they were against the government only. The sathyagrahas were non violent only in name and were aimed at violence against the Sinhala people.

It was the seeds of hatred sowed by the ITAK that finally produced Prabhakaran and the LTTE which was responsible for the massacres carried out against the Sinhala people and the Sinhala Buddhist culture in Arantalawa, Kebitigollawa, Dehiwala, Maradana and other palces including the premises of Dalada Maligawa and Sri Maha Bodhi. The TNA now has declared that they will resort to non violence activities in order to win their demands, most probably the so called rights of the Tamils. This is nothing but a veiled threat against the Sinhala people as the history shows that so called non violent activities finally ended with violence against the former.

The TNA has also said the problem can be solved within six months but they have not identified the “burning problem”. They also claim apparently that power has to be devolved to solve the problem of the Tamils in Sri Lanka. As we have argued over the years around 60% the Tamils live outside the Northern and Eastern Provinces of Sri Lanka and it is never explained how the so called problems of the Tamils living outside those two provinces could be solved by devolving power to the provinces. In any even the Eastern Province does not come into the picture now as the people in that province work within the framework of the present provincial councils to develop their province. It is the Northern Province Provincial Council that is not interested in developing their province as probably they are not interested in solving the “problems” of the Tamils in Northern Province. The TNA that is being manipulated by the west through the dispersed Tamils in their countries want to use the “problems” of the Tamils in order to hang on to the privileges they are enjoying at the expense of the Tamils in the Northern Province. Though the TNA is not involved in Uva provincial council elections directly they may be trying to influence the Tamil voters especially in the Badulla district indirectly against the UPFA in favour of their ally the UNP through talks non violent activities.   

The UNP is in utter disarray having failed to get Sajith Premadasa and Ranil Wickremesinghe on the same stage for the Uva provincial council elections. It is more than clear there are factions within factions in the UNP and Sajith Premadasa has no future in politics unless he is able to remove his opponents such as Ravi Karunanayake, Mangala Samarweera from the UNP. As Ranil Wickremesinghe is also trying to maintain his leadership at least until 2020 he is desperately involved in a balancing act that is not going to help the party. The biggest problem of the UNP is that the party unlike the SLFP is  not prepared to be influenced by the nationalist sentiments as from its inception the party has influenced by the Anglo Saxons more than by the Sinhala Buddhists. Harin Fernando has no alternative but to join the SLFP after the elections if he wants to continue in politics.


The Peratugamins have died a natural death against the wishes and expectations of those left over leftists who were thinking of reviving the left movement through the former. The common candidate is not to be seen and the JVP is hell bent in using undergraduates especially in the Moneragala district to create “bheeshanya” if possible. The JVP has no power base now in the country and they are confined to the universities and few work places where they could attract and organise some youth with their hate speeches. Hate is the manthra of the JVP from the days of Wijeweera and at Moneragala one could see how the undergraduates are being used as pawns in this hate campaign. The SLFP should not over react to this hate campaign as the victory is theirs whatever the JVP does in its swan song.  


Nalin De Silva

12-09-2014