ලෝක විනාශයට ආසිරි

මායාවරුන්ගේ එක් දින දර්ශනයක් අල්ලා ගෙන විශාල පිරිසක් භීතියට ලක්කරමින් කිහිප දෙනකු විසින් අලෙවි කරන ලද ලෝක විනාශ නාටකය අවසන් වී ඇත. ඒ නැටු නාටකය ම බටහිර ක්‍රිස්තියානි නූතනත්වයේ ප්‍රතිඵලයකි. මායාවරුන්ට තිබී ඇත්තේ අපට මෙන් ම චක්‍රීය චින්තනයකි. ඔවුන්ට ග්‍රහවස්තු හා වෙනත් අභ්‍යාවකාශ වස්තු ගැන මනා අවබෝධයක් තිබී ඇත. චක්‍රිය චින්තනයෙහි ආරම්භයක් හෝ අවසානයක් හෝ නැත. 2012 දෙසැම්බර් 21න් අවසන් වන්නේ ඔවුන්ගේ එක් දින දර්ශනයකි. තවත් දින දර්ශනයක් ඉන් පසුව ආරම්භ වෙයි. බටහිරයන්ගේ චින්තනය ඒක රේඛීය වෙයි. එහි ආරම්භයක් හා අවසානයක් ඇත. ලෝකය මැවීමක් හා විනාශයක් බටහිර ග්‍රීක යුදෙව් ක්‍රිස්තියානි චින්තනයෙහි වෙයි. 2012 දෙසැම්බර් 21න් අවසන් වන දින දර්ශනය දුටු බටහිරයන්ගෙන් ඇතැමෙක් ඔවුන්ට සුපුරුදු ආකාරයට එය ඔවුන්ගේ චින්තනයට අනුව විග්‍රහ කළහ. බටහිරයන් පොදුවේ තම උද්ධච්ඡභාවය අනුව (එසේ නොමැති අය ද ඇත) වෙනත් චින්තන නොතකන බැවින් මායා දින දර්ශනයේ 2012 දෙසැම්බර් 21 දුටුවේ තමන්ගේ චින්තනයට අනුව ලෝක විනාශයක් ලෙස ය. බටහිරයන් කිහිප දෙනකු ලෝක විනාශය ලෝ පුරා පතුරා හැර මුදල් ඉපයුහ. ඔවුහු නාටකය අවසාන වන විට මායාවරුන්ට තවත් දින දර්ශනයක් ඇති බව කීමට පටන් ගත්හ. එමගින් ඔවුහු සිද්ධිය සම්බන්ධයෙන් තම අත් පිසදාගත්හ. එහෙත් මායාවරුන්ට අනුව 2012 දෙසැම්බර් 21 යනු තම චක්‍රීය ලෝකයෙහි එක් යුගයක අවසානය හා තවත් යුගයක ආරම්භයක් පමණකි.

සෑම වසරකම දෙසැම්බර් 21 සූර්යයා තම වාර්ෂික ගමනෙහි උත්තරායනය අරඹන දවස ය. (සූර්යයයාට පොළොව වටා තම දෛනික ගමන හැරෙන්නට වාර්ෂික ගමනක් ද වෙයි. සූර්යයා පොළොව වටා ගමන් නොකරන්නේ යැයි කියන පඬි කතා මම ගැරඬි හැවක් මෙන් දණ්ඩෙන් ගෙන විසිකරමි.) දෙසැම්බර් 21 න් පසුව උත්තරාර්ධගෝලයට අඳුරු කාලය ක්‍රමයෙන් අඩුවෙයි. පෙර කල මිසරයේ වැසියන් මිත්‍ර නමින් හැඳින් වූ හිරු දෙවි පුදන කළ මිත්‍ර දෙවියන්ගේ උපන් දිනය ලෙස සැලකුවේ දෙසැම්බර් 21 ය. පසුව රෝම අධිරාජ්‍යයෙහි ක්‍රිස්තුන් වහන්සේගේ උපන් දිනය ලෙස දෙසැම්බර් 25 ගැණුනේ දෙසැම්බර් 21 ඇසුරෙනි. ඔවුහු නත්තලෙන් සතියකින් පසු ඔවුන්ගේ අවුරුද්ද ඇරඹූහ. ජනවාරිය නම් කෙරී ඇත්තේ ජේනස් (ජානුස්) දෙවියන් නමිනි. ඔහුට මුහුණු දෙකක් ඇතැයි කියැවෙයි. ඒ එක් මුහුණක් පරණ අවුරුද්දට හා අනෙක් මුහුණ අළුත් අවුරුද්දට හැරවුණා විය හැකි ය. රෝමයන්ට මුහුණු දෙකේ සංකල්පය ලෑබුණේ කාගෙන්දැයි කිව නො හැකි ය. කෙසේ වෙතත් හිරු දෙවි පුදන්නන්ට දෙසැම්බර් 21 වැදගත් දවසකි. හිරු දෙවියන්ට ද සම්බන්ධයක් ඇති සමනළ සිරිපා නැගීම ඇරඹෙන්නේ සීතල වුවත් උඳුවප් පොහෝ දින ය. (අපේ උත්සව චන්ද්‍රයා සමග ද සම්බන්ධ වෙයි. සිංහලයන් ජීවත්වන්නේ, අඩුම තරමෙන් එකල ජීවත්වූයේ, දෙවියන් බුදුන් ගැන විශ්වාස කළ ඉර හඳ පායන ලෝකයක ය.) සබරගමුවේ සිරිපා අඩවියේ ද මුහුණු දෙකේ කතාව ප්‍රචලිත ය. ඒවා අතර සම්බන්ධයක් ඇතත් නැතත් පැරණි මිසරය හා හෙළය අතර නම් සම්බන්ධකම් තිබී ඇත. කෙසේ වෙතත් දෙසැම්බර් 21 යනු අවසානයක් සනිටුහන් කරන්නක් නොව එක් වසරක් (යුගයක්) අවසන් වී තවත් වසරක් (යුගයක්්) අරඹන දිනයකි. 2012 දෙසැම්බර් 21 මායාවරුන්ගේ චක්‍රීය දින දර්ශනයෙහි එක් යුගයක් අවසන් වී තවත් යුගයක් ඇරඹෙන දිනයකි. මේ බව අප කලකට පෙර කී නමුදු එය කිහිප වාරයක් කීමට නොහැකි වූ බැවින් දෝ ජනතා අවධානයෙන් ගිළිහිණි.

දැන් ප්‍රශ්නය වන්නේ අවසන් වන්නේ කිනම් යුගයක් ද ඇරඹෙන්නේ කිනම් යුගයක් ද යන්න ය. එය මේ දිනවල අලුත්කඩේ දී දැකගත හැකි ය. මායාවරුන් අලුත්කඩේට පැමිණ නැතිවුවත් අප මෝහනයට පත්කළ, අප බිය කළ බටහිර නීතියේ අධිකරණ මායාව, බොරු කොණ්ඩ හා ලෝගු සමග ගැලවෙමින් ඇත. මේ අවසන් වෙමින් පවතින්නේ බටහිර ක්‍රිස්තියානි නූතනත්ව යුගය ය, බටහිර ග්‍රීක යුදෙව් ක්‍රිස්තියානි චින්තනය ය. එහෙත් තවමත් වත්මන් සමාජය සිංහල බෞද්ධ චින්තනය හා සංස්කෘතියත් එහි නිපැයුණු දැනුමත් නො පිළිගනියි. ඒ පිළිගන්නා තෙක් අපට නිදහසක් නැත. අනුරාධපුර යුගයෙන් පසු මෙරට බමුණු කුලයක් බිහිවිණි. අද ඇත්තේ එය නොව ඉංගිරිසින් විසින් ස්ථාපිත කෙරුණු බමුණු කුලය ය. එහි ඉංගිරිසින්ගෙන් වරප්‍රසාද ලත්තවුන් හා ධන හිමියන් මෙන් ම අධ්‍යාපනය ආධාරයෙන් ඉහළ නිලතලවලට පැනගත් අය ද සමස්තයක් ලෙස ගත්කල වෘත්තිකයෝ ද වෙති. බටහිර අධ්‍යාපනයක් තරමක්වත් ඉහළට ලබාගත් බොහෝ දෙනා ද බලා සිටින්නේ සමාජ හිණිමගේ ඉහළට නැග මේ බමුණු කුලයට පැන ගැනීමට ය. ඒ අය අතර කිහිප දෙනකු බමුණු කුලයට විරුද්ධ වීම හේතුවෙන් එම වර්ගීකරණය අවලංගු නො වේ. අද මේ බමුණු කුලය ආවාහ විවාහ මගින් ද සම්බන්ධ වී ඇත. මෙකී බමුණු කුලය ආරම්භ වී අවුරුදු දෙසියයකට ආසන්න ය. එය මෙරට සමාජයේ ශකිතිමත් බලවේගයකි. බමුණු කුලය සමස්තයක් ලෙස ගත්කල බටහිර දැනුම සිිරිත් විර්ත් අනුකරණය කරයි. නීතිඥ, වෛද්‍ය, ඉංජිනේරු ආදී බටහිර වෘත්තීන් ද පරිපාලන සේවය ද, විශ්වවිද්‍යාල අධ්‍යයන කාර්යයන් ද වැදගත් යැයි ඉහළින් සලකයි. ඔවුහු බටහිර දැනුම හැරෙන්නට වෙනත් දැනුම් ගැන විශ්වාසයක් නො තබති. බමුණු කුලයට විරුද්ධ ඇතැම්හු ද දැනුම සම්බන්ධයෙන් බටහිරට ගැතිවෙති. විශේෂයෙන් ම බටහිර විද්‍යාව සත්‍ය හෝ සත්‍යය කරා ළඟා වන්නේ යැයි හෝ සලකති. ආණ්ඩුව ශ්‍රී ල නි ප වුවත් බමුණු කුලයට කළ හැකි බොහෝ දේ වෙයි. අධිරාජ්‍ය විරෝධී සටන් පාඨ කීව ද බොහෝ මාක්ස්වාදීහු ද, රාජ්‍ය නොවන සංවිධානවල විවිධ නිලතල දරන්නෝ ද බමුණු කුලයට අයත් වෙති.

පනස්හයේ දී බමුණු කුලය සෙළවුණා මිස බිඳ නොවැටිණි. බමුණු කුලය පිටුපස ඇත්තේ බටහිර ක්‍රිස්තියානි නූතනත්වය ය. ඒ තවමත් බලවත් ය. බමුණු කුලයට පැවැත්මක් ඇත්තේ බටහිර නූතනත්වයට පින්සිදුවන්නට ය. බටහිර නූතනත්වය වැටුණු කල බමුණු කුලය සී සී කඩ වී යනු ඇත. කලින් මේ තීරුවේ සඳහන් වූ අන්දමට බටහිර නූතනත්වයට, කෙටියෙන් බටහිරයන්ට රිදෙන කාර්යයන් කිහිපයක් මේ ආණ්ඩුවෙන් සිදු වී ඇත. ප්‍රභාකරන් පැරදවීම ඉන් ප්‍රධාන කාර්යය ය. මෙරට බමූණු කුලයේ ඇත්තන් මුදලින් හෝ වෙනත් ආකාරයෙන් හෝ බිලි බා ගැනීම බටහිරයන්ට සුළු කාර්යයකි. මේ ආණ්ඩුව තවමත් ඉටු කරන්නේ මුළුමනින් ම පොදු ජනයාට අවශ්‍ය දේ නො වේ. සිංහල ගොවිකම හා සිංහල වෙදකම නගා සිටුවීමට ආණ්ඩුවෙන් කාර්යයක් නො කෙරෙන තරම් ය. එහෙත් බමුණු කුලය තමන්ට ඉඳහිට වුවත් පහර දෙන ශ්‍රී ල නි පක්‍ෂය ප්‍රමුඛ ආණ්ඩුවලට විරුද්ධ ය. ශ්‍රී ල නි පක්‍ෂය හා බටහිර ක්‍රිස්තියානි නූතනත්වය අතර කිසිදා හොඳහිතක් නො තිබිණි. අද ශ්‍රී ල නි ප අනුගමනය කරන්නේ බටහිර සංවර්ධන ප්‍රතිපත්තියක් වුවත් බටහිරයෝ මේ ආණ්ඩුව විශ්වාස නො කරති. බටහිරයන්ට අවශ්‍ය කුල්ලෙන් හෝ පොල්ලෙන් හෝ ආණ්ඩුව වැට්ටවීම ය.

ආණ්ඩුව අගවිනිසුරුවරියට විරුද්ධව දෝෂාභියෝගයක් ගෙන ආවේ බටහිරයන්ට අවශ්‍ය ආකාරයට කටයුතු කරන බමුණු කුල අධිකරණය පොදු ජනයාගේ නියෝජිතයන්ට හිස නොනැමීමට ගත් තීරණය නිසා යැයි සිතමි. ඉසෙඩ් ලකුණ හෝ දිවිනැගුම හෝ එහි දී බල නො පෑවේ ය. මින් පෙර ද මේ ව්‍යවස්ථාව හා පාර්ලිමේන්තු ස්ථාවර නියෝග යටතේ ම දෝෂාභියෝග ගෙනැවිත් ඇති නමුත් එයට විරුද්ධව බමුණු කුලයවත් බටහිරයන්වත් නැගී නොසිටි බව අපි දනිමු. ඒ දෝෂාභියෝග ගෙන ආවේ ද බමුණු කුලය විසින් ම ය. එය බමුණු කුලයේ එතරම් වැදගත්කමක් නැති අභ්‍යන්තර ප්‍රශ්නයක් විය. අද එසේ නො වේ. දෝෂාභියෝගය පොදු ජනයා හා බමුණු කුලය අතර ප්‍රශ්නයක් බවට පත් වී ඇත. බමුණු කුලයට එදා නොපෙනුණු දුර්වලකම් අද ස්ථාවර නියෝගවල පෙනෙන්නේ එබැවිනි. ආණ්ඩුව වැට්ටවීමට සුදුසු අවස්ථාවක් එනතුරු බලා සිටින බටහිරයෝ ද බමුණු කුලය දිරි ගන්වමින් අධිකරණයේ ස්වාධීනත්වය පිළිබඳ බයිලා කියති. පොදුරාජ්‍ය මණ්ඩලයෙන් ලංකාව ඉවත්කරන බව කියති. එහෙත් ආණ්ඩුව අද වන විට මේ ඊනියා ජාත්‍යන්තර බලවේග වේ හුඹසක් බව දනියි. ආණ්ඩුව බමුණු කුලයේ වෘත්තීයකයන් නම්මා ගැනීමට යැයි කියමින් අවසානයේ දී කුමක් කරාවි දැයි අපි නො දනිමු. එහෙත් වැටුප් දීමනා ආදිය වැඩිකිරීමෙන් හෝ සහන සලසා දීමෙන් හෝ බමුණු කුලය නම්මා ගැනීමට ආණ්ඩුවට නො හැකි ය.

මේ සියල්ල හා ලෝක විනාශය අතර ඇති සම්බන්ධය කුමක් ද? මේ අවුරුදු පන්සියයක කාලයක් තිස්සේ ලොවට අඳුරුතම යුගය ලබා දුන් බටහිර ක්‍රිස්තියානි නූතනත්වය කඩාවැටෙන කාලය ය. ඉන්ද්‍රිය පිනවීම, පෞද්ගලිකත්වය, ආදිය මුල්කරගත් බටහිර නූතනත්වය අද කඩා වැටෙමින් ඇත. එය දැනට අවුරුදු හැත්තැපහක් පමණ කාලයක් තිස්සේ සිදුවෙමින් පවතියි. එහි මුල්ගල් වූ යථාර්ථය, වාස්තවිකත්වය අද නූතනවාදීන්ගේ ඔළුගෙඩිවලට සීමා වී ඇත. අධියථාර්ථවාදය, ක්වොන්ටම් භෞතිකය, බටහිර ගණිතයෙහි ගර්ඩ්ල් ප්‍රමේයය, පශ්චාත්නූතනවාදය ආදිය මේ කඩාවැටීම සලකුණු කරයි. එපමණක් නොව නන්දිකඩාල් ජයග්‍රහණය ද ලොව වැඩිවෙන සමාජ අපරාධ ද බටහිර නූතනත්වයේ කඩාවැටීම පිළිබිඹු කරයි. අද මේ ආණ්ඩුවට අවශ්‍ය නම් ඊනියා ජාත්‍යන්තරය නොසළකා සිටිය හැකි ය. ආණ්ඩුව කෙලින් ඉන්නේ නම් බටහිරයන්ට කළ හැකි ඉටිගෙඩියක් නැත. ආණ්ඩුව ඒ බව වටහාගෙන ඇතැයි සිතමි. 2012 යනු මේ කඩා වැටීමේ සංක්‍රමණීය කාල පරිච්ඡෙදයෙහි මැද විය හැකි ය. කෙසේ වෙතත් 2012 දෙසැම්බර් 21 යුගයක් අවසන් වී තවත් යුගයක් ඇරඹීම සංකේතවත් කරයි. දැන් අඳුර ක්‍රමයෙන් මැකී යා යුතු ය. බටහිරයන් හා ඔවුන්ගේ ආශිර්වාදයෙන් හා අනුග්‍රහයෙන් විවිධ රටවල පවත්වාගෙන යන අනුකාරක බමුණු කුල හා පොදු ජන බලවේග අතර සටන නොනැවතී ඉදිරියට යයි. දෝෂාභියෝගය ද එහි කොටසක් වෙයි. බටහිර ක්‍රිස්තියානි නූතනත්වයට හා ග්‍රීක යුදෙව් ක්‍රිස්තියානි චින්තනයට ඉදිරියක් නැත. එහෙත් අවාසනාවකට විකල්ප චින්තනයක් පිළිගැනී ද නැත. අද මුළු ලෝකය ම ඇත්තේ මේ ගන්ධබ්බ අවස්ථාවෙහි ය. අප රට එහි දී විශේෂ වන්නේ විකල්ප චින්තනයක් අප සතු බැවිනි. එහෙත් ආණ්ඩුව ඒ බව වටහාගත් බවක් නො පෙනෙයි. ආණ්ඩුව බමුණු කුලයට තදින් පහර දෙනු වෙනුවට ඔවුන් නම්මා ගැනීමේ ප්‍රතිපත්තියක් අනුගමනය කරන බව පෙනෙයි. එයින් කිසිදා සාර්ථක ප්‍රතිඵල නොලැබෙනු ඇත. පොදු ජන අවශ්‍යතාව අලුත්කඩේ වේවා පේරාදෙණියේ වේවා බමුණු කුලය පැරදවීම ය. ලෝක විනාශය හෙවත් ක්‍රිස්තියානි නූතනත්වය කඩාවැටීම සිදුවන්නේ පිටතින් පැමිණෙන උල්කාපාත ආදිය නිසා නො වේ. (බාහිර සාධක, බල ගැන කතාකිරීම බටහිර චින්තනයේ නිව්ටෝනීය ලක්‍ෂණයකි.) එය සිදුවන්නේ අභ්‍යන්තර හේතු නිසා ය. නූතනත්ව යුගය විනාශ වී අඳුර පළවා හැර බිහිවන වැඩි දෙනා පන්සිල් රකින ආධ්‍යාත්මික ශක්තියෙන් යුත්, සිංහල බෞද්ධ සාමුහිකත්වය පදනම් කරගත් නව යුගයකට ආසිරි පතමු.

භාජනවල අඩංගු අංශු

මනස තරම් මනසට වධදෙන තවත් සංකල්පයක් ඇතැයි නො සිතමි. අපි මේසය පුටුව මිනිසා ආදී සංකල්ප තනාගැනීමේ දී පංචෙන්ද්‍රිය ද යොදා ගන්නෙමු. එහෙත් මනස යන සංකල්පය සංජානනයකින් තොර වෙයි. කිසිදු සංජානනයක් සංකල්පයකින් තොරව නොපැවතුණ ද ඇතැම් සංකල්ප සංජානනවලින් තොරව හටගනියි. සරල රේඛාව, කාලය ආදිය එයට උදාහරණ වෙයි. මනස ද එවැනි සංජානනයකින් තොර වූ සංකල්පයකි. මෙහි දී අවධාරණය කළ යුත්තක් නම් සංජානන පංචෙන්ද්‍රිය ඔස්සේ ලැබෙන බව ය.

ඇතැම් විට සංජානන ලැබෙන්නේ බාහිර වස්තූන්ගෙන් යැයි කිසිවකු සිතීමට හැකි ය. කිසිවකු මේසය පුටුව බල්ලා ආදිය අපෙන් බාහිර ව ඇති වස්තු ලෙස සලකනවා විය හැකි ය. එහෙත් එය බුද්ධ දේශනාව සමග එකඟ නො වේ. මේ බඹයක් පමණ වූ ශරීරයෙහි ලෝකය පණවමි යැයි බදුන් වහන්සේ දේශනා කළේ අපේ සිරුර තුළ මුළු ලොවම ඇති බව ප්‍රකාශ කිරීමට ය. මේසය පුටුව ආදිය අදාළ සංකල්ප නොමැතිව නො පවතියි. මෙහි පවතිනවා යන්නෙන් අදහස් කරන්නේ අපට සාපේක්‍ෂ පැවැත්මක් මිස නිරපේක්‍ෂ පැවැත්මක් නො වේ.

මෙහි දී කරුණු කිහිපයක් සැලකිල්ලට ගත යුතුව ඇත. එකක් අභ්‍යන්තර බාහිර යනුවෙන් ඇති බෙදීම ය. දෙවනුව මගේ මේසය ඔබේ මේසය ම ද යන්න ය. තුන්වැනුව ඒ දෙවැන්නත් සමග සම්බන්ධ ය. එහි දී අපේ සැලකිල්ල යොමු වන්නේ ඊනියා වාස්තවික මේසය වෙත ය. මේ සියල්ල මනස සමග සම්බන්ධ බව ඉතා පැහැදිලි ය.

අපි පළමුවෙන් ම අභ්‍යන්තර හා බාහිර යනුවෙන් ඇති බෙදීම සලකමු. මේ බෙදීම කෙරෙන්නේ කෙසේ ද? කා විසින් ද? අභ්‍යන්තර හා බාහිර යන්නෙන් කියැවෙන්නේ ද සංකල්ප ය. සංකල්ප ලෙස ගත්කල ඒ මනසේ නිර්මාණ වෙයි. ඒ අර්ථයෙන් ඊනියා බාහිර සංකල්ප ද නිර්මාණය කෙරෙන්නේ මනස විසිනි. මේසය බාහිර වස්තුවක් ලෙස සලකන්නේ මනස විසිනි. අපේ අවයව වන අත, කකුල, හදවත ආදිය බාහිර වස්තු ද?

අත හා කකුල අපට පෙනෙන නමුත් හදවත අපට නො පෙනෙයි. අත හා කකුල බාහිර අවයව ද? හදවත බාහිර අවයවයක් ද? නැත්නම් අභ්‍යන්තර අවයවයක් ද? බටහිර වෛද්‍ය විද්‍යාවට පමණක් නොව සාමාන්‍ය ව්‍යවහාරයට ද හදවත යනු අභ්‍යන්තර අවයවයකි. එහෙත් අපි අත හෝ අතේ ඇඟිල්ලක් හෝ අභ්‍යන්තර අවයවයක් ලෙස නො සලකමු. මේ අභ්‍යන්තර හා බාහිර බෙදීම සංජානන මත පදනම් වී ඇති බව පැහැදිලි ය.

අපට යම්කිසි පෙට්ටියක් ඇතුළත ඇති භාණ්ඩ හා පිටත ඇති භාණ්ඩ යනුවෙන් ද බෙදීමක් කළ හැකි ය. එහි දී ද ඇතුලත හා පිටත යන සංකල්ප නිර්මාණය කෙරී ඇත්තේ සෘජුව හෝ වක්‍රව හෝ එක්තරා අයුරකින් ගතහොත් සංජානන මත පදනම් වෙමිනි. පෙට්ටියෙන් බාහිර ඇති භාණ්ඩ අපේ පංචෙන්ද්‍රියයන්ට ගෝචර වෙයි. එහෙත් පෙට්ටිය වසා ඇති විටෙක ඒ ඇතුළත වූ භාණ්ඩ අපේ පංචෙන්ද්‍රියයන්ට ගෝචර නො වේ.

ඇතුළත හා පිටත යන සංකල්ප යම්කිසි සංවෘත භාණ්ඩයකට සාපේක්‍ෂව යෙදෙයි. වසා ඇති පෙට්ටියක් හෝ වසා ඇති කාමරයක් හෝ යම් පරිමාවක් සහිත සංවෘත භාණ්ඩයක් ලෙස සැලකිය හැකි ය. ඒ තුළ ඇති භාණ්ඩ අපේ පංචෙන්ද්‍රියයන්ට ගෝචර වන්නේ කිසියම් ආකාරයකින් ඒ විවෘත කිරීමෙන් පසුව ය. මේ සංකල්ප ගණිතයෙහි එක් ශාඛාවක් වූ ස්ථල විද්‍යාවෙහි (Topology) වියුක්ත ව අර්ථ දැක්වෙයි.

සංවෘත පෙට්ටියක් තුළ ඇති භාණ්ඩ අපේ පංචෙන්ද්‍රියයන්ට ගෝචර වන්නේ පෙට්ටිය විවෘත කිරීමෙන් පසුව ය. එහෙත් පෙට්ටිය විවෘත කිරීමෙන් පසුව එසේ පංචෙන්ද්‍රියයන්ට ගෝචර වන භාණ්ඩ පෙට්ටිය විවෘත කිරීමට පෙර ද එහි තිබූ බව අපි උපකල්පනය කරමු. එය අපේ උපකල්පනයක් පමණි. ඒ එසේම දැයි දැනගැනීමට කිසිම සාමාන්‍ය පෘථග්ජනයකුට සාමාන්‍ය තත්ත්වයන් යටතේ හැකියාවක් නැත. එහෙත් මෙහි දී කිසිවකුට පෙට්ටිය තුළ ඇති භාණ්ඩ යම්කිසි ධාරාවක් හෝ වෙනත් එවැන්නක් ඒ තුළට යැවීමෙන් දැකගත නොහැකි දැයි ප්‍රශ්න කිරීමට හැකි ය.

එක්ස් කිරණ මගින් ශරීර අභ්‍යන්තරයෙහි ඇති අවයව දැකගන්නේ එසේ නොවේ දැයි කිසිවකුට ඇසිය හැකි ය. එහි ගැටළුවක් නැත. අප එහි දී කරන්නේ යම් විධික්‍රමයකින් ශරීරය තුළ ඇති අවයව පංචෙන්ද්‍රියයන්ට ගෝචර වීමට සැලැස්වීම ය. එවැනි විධික්‍රමයක් නොමැතිව මනසට ඒ අභ්‍යන්තර භාණ්ඩ, ශරීරයෙහි නම් අවයව ගැන දැනුමක් නැත. මනසට දැනුමක් නැතිව ඒ භාණ්ඩ පවතින්නේ යැයි අපට කිව නො හැකි ය. ශරීරය තුළ ඇති අවයව මෙන් ම සංවෘත පෙට්ටි තුළ ඇති භාණ්ඩ ද එලෙස දැක ගත හැකි ය. එනම් පංචෙන්ද්‍රිය මගින් නිරීක්‍ෂණය කිරීමට සැලැස්වීම ය. ගුවන් තොටුපොළවල දී මගීන්ගේ ගමන්මලු නිරීක්‍ෂණය කෙරෙන්නේ එවැනි විධික්‍රමයක් යොදා ගැනීමෙනි.

මෙය වෙනත් ආකාරයකින් විමසා බලමු. සංවෘත පෙට්ටියක් විවෘත කිරීමෙන් පසුව අපට දක්නට ලැබෙන, වඩා සාධාරණව කිවහොත් අපේ පංචෙන්ද්‍රියයන්ට ගෝචර වන භාණ්ඩ, ඒ පෙට්ටිය විවෘත කිරීමට පෙර ද එහි තිබූ බව උපකල්පනය කරන බව කීවෙමු. එහෙත් ඒ උපකල්පනයට යම් පදනමක් ඇත. අප ඒ භාණ්ඩ එසේම තිබිය දී පෙට්ටිය වසා නැවත විවෘත කළහොත් අපට ඒ තුළ වූ භාණ්ඩ වෙනසකින් තොරව දැකගන්නට හැකි ය. මෙවැනි අත්දැකීම් මගින් අපේ උපකල්පනය තහවුරු වෙයි. එසේ ම කලින් කී ආකාරයට එක්ස් කිරණ හෝ වෙනත් කිරණ ආධාරයෙන් සංවෘත පෙට්ටිවල ඇති භාණ්ඩ “නිරීක්‍ෂණය” කළ හැකි ය. එබැවින් පෙට්ටිය විවෘත කිරීමෙන් පසුව අපේ පංචෙන්ද්‍රියයන්ට ගෝචර වන්නේ පෙට්ටිය විවෘත කිරීමට පෙර එහි තිබූ භාණ්ඩ යැයි අපි කියමු.

වෙනත් ආකාරයකින් කියන්නේ නම් පෙට්ටිය විවෘත කිරීමට පෙර එහි ඇති භාණ්ඩ ගැන දැනුමක් අපට පෙට්ටිය විවෘත කිරීමෙන් පසුව ලබාගත හැකි ය. මෙය අපේ සාමාන්‍ය පෘථග්ජන අත්දැකීම ය. බටහිර සම්භාව්‍ය භෞතික විද්‍යාවේ අත්දැකීම ද එය ම වෙයි. එපමණක් නොව බටහිර වෛද්‍ය විද්‍යාව ද ඒ පදනමෙහි ම ක්‍රියාත්මක වෙයි. එක්ස් කිරණ මගින් ශරීරය අභ්‍යන්තරයෙහි ඇති අවයව දකින්නේ ඒ එක්ස් කිරණ යැවීම හේතුවෙන් ඒ අවයව වෙනස් නොවන්නේ ය යන පදනමෙනි.

එහෙත් බටහිර ක්වොන්ටම් භෞතිකයෙහි කියැවෙන්නේ වෙනත් ම කතාවකි. එහි සංවෘත කාමරයක් හෝ පෙට්ටියක් හෝ තුළ ඇති වස්තුවක් ගැන අපට කිසිවක් කිව නො හැකි ය. ඒ වස්තුව අපේ පංචෙන්ද්‍රියයන්ට ගෝචර වන තෙක් කාමරය හෝ පෙට්ටිය තුළ කුමක් තිබුණේ දැයි බටහිර ක්වොන්ටම් භෞතික විද්‍යාවට අනුව අපි නො දනිමු. අප දැන ගන්නේ පෙට්ටිය හෝ කාමරය හෝ විවෘත කිරීමෙන් පසුව අපට නිරීක්‍ෂණය කළ හැකි දේ පමණ ය. එසේ නිරීක්‍ෂණය කරන දේ නිරීක්‍ෂණය කිරීමට පෙර කාමරය හෝ පෙට්ටිය හෝ තුළ වී දැයි අපි නො දනිමු.

සුප්‍රසිද්ධ ෂ්රොඩිංගර්ගේ බළලා පිළිබඳ කතාවෙන් කියැවෙන්නේ එයයි. බළලා හිරකර ඇති පෙට්ටිය විවෘත කරන තෙක් බළලා ජීවත්වන්නේ ද නැත් ද යන්න පිළිබඳ ව කිසිවක් කීමට නිරීක්‍ෂකයාට නො හැකි ය. පෙට්ටිය විවෘත කිරීමෙන් පසුව බළලා මෑරී ඇති බව නිරීක්‍ෂණය විය හැකි ය. එහෙත් බටහිර ක්වොන්ටම් භෞතික වි්‍යාව අනුව එයින් කියැවෙන්නේ පෙට්ටිය විවෘත කිරීමට පෙර ද බළලා මිය ගොස් ඇති ව සිටි බව නො වේ. ක්වොන්ටම් භෞතික විද්‍යාවට අනුව පෙට්ටිය විවෘත කිරීමට පෙර බළලාගේ තත්ත්වය පිළිබඳ ව කිසිවක් කීමට නිරීක්‍ෂකයාට නො හැකි ය.

ක්වොන්ටම් භෞතික විද්‍යාවට අනුව පෙට්ටිය විවෘත කර නිරීක්‍ෂකයාගේ නිරීක්‍ෂණයට භාජනය වන තුරු බළලා ජීවත්වන හා මියගිය අවස්ථා දෙකෙහි ම ඇත. බළලා ජීවත්වීම හෝ මිය යෑම හෝ යන අවස්ථා දෙකෙන් එකකට පත්වන්නේ නිරීක්‍ෂකයා පෙට්ටිය විවෘත කර බළලා නිරීක්‍ෂණය කිරීමත් සමග ය. මෙම උදාහරණය සමග මා එකඟ නො වන්නේ ක්වොන්ටම් භෞතිකය බළලුන් වැනි මහේක්‍ෂ වස්තුවලට යොදා ගැනීමට නො හැකි වන්නේ ය යන පදනම ද මත පිහිටමින් ය. එසේ වුවත් ක්වොන්ටම් අංශු හෙවත් ක්‍ෂුද්‍ර අංශු සම්බන්ධයෙන් එවැනි නිගමන වලංගු වෙයි.

ක්වොන්ටම් අංශුවකට ඇතැම් ගුණයක් සම්බන්ධයෙන් එක්විට අවස්ථා කිහිපයක පිහිටිය හැකි ය. එවිට ක්වොන්ටම් අංශුවේ ඒ ගුණය නිරී’ක්‍ෂණය කළ නො හැකි ය. ඒ ගුණයේ අගය නිරීක්‍ෂණය කිරීමට නම් අංශුව එකී අවස්ථා කිහිපයෙන් එකක් ගත යුතු ය. ඒ සඳහා යම් උපකරණයක් යොදාගත යුතු ය. ඒ උපකරණය යොදාගෙන අදාළ ගුණයේ අගය දැනගත්තේ යැයි සිතමු. එහෙත් එයින් කියැවෙන්නේ ඒ අගය මැනීමට පෙර ද අංශුවට ඒ අගය තිබූ බව නො වේ. අදාළ අගය මැනීමට පෙර අංශුවට අනුරූප ගුණය සම්බන්ධයෙන් අගයක් නැත.

සංවෘත පෙට්ටියක් තුළ ඇති ක්වොන්ටම් අංශුවක යම් ගුණයක් දැන ගත හැක්කේ ඒ නිරීක්‍ෂණය කිරීමෙන් පසුව ය. නිරීක්‍ෂණය කිරීමට පෙර අංශුව අදාළ ගුණයෙහි ප්‍රතිබද්ධ ගුණයට අනුරූප අවස්ථාවක ඇත්නම් අදාළ ගුණය ගැන කිසිවක් කිව නො හැකි ය. එවිට නිරීක්‍ෂණයට කිරීමට පෙර තිබුණේ නිරීක්‍ෂණය කිරීමෙන් පසු දැනගන්නා අංශුව යැයි කිව නො හැකි ය. ක්වොන්ටම් භෞතිකයෙහි දී මෙය වලංගු වන්නේ සංවෘත භාජනවල ඇති වස්තු සඳහා පමණක් නො වේ. එවැනි භාජනවල නැති අංශුවල ද ඇතැම් ගුණ සම්බන්ධයෙන් එවැනි ප්‍රකාශයක් කළ හැකි ය.

උදාහරණයක් වශයෙන් යම් ක්වොන්ටම් අංශුවක ගම්‍යතාව නිශ්චිතව දන්නේ නම් එහි පිහිටුම ගැන කිසිවක් කිව නො හැකි ය. අංශුව එක විට අවස්ථා කිහිපයක පිහිටයි. එවිට අංශුවේ පිහිටීම නිරීක්‍ෂණය කළ නො හැකි ය. අංශුවේ පිහිටීම නිරීක්‍ෂණය කිරීමට නම් අදාළ උපකරණ යොදාගත යුතු ය. එවිට අංශුවේ පිහිටීම දැනගත හැකි නමුත් මෙතෙක් දැන සිටි ගම්‍යතාව දැන් දැනගත, මැනගත නො හැකි ය. එයට හේතුව අංශුවට ගම්‍යතා එකක් නොව කිහිපයක් එක්වර තිබීම ය.

මෙයින් කියැවෙන්නේ අප නිරීක්‍ෂණය කිරීමට පසුව ඇත්තේ නිරීක්‍ෂණය කිරීමට පෙර තිබූ අංශුව නොවන බව ය. ක්වොන්ටම් අංශු සම්බන්ධයෙන් ඒ ප්‍රකාශය සංවෘත භාජනවල ඇති අංශු පිළිබඳ පමණක් නොව විවෘත ව ඇතැයි කියැවෙන අංශු සඳහා ද වලංගු වෙයි. ක්වෙන්ටම් අංශු අපේ සාමාන්‍ය අත්දැකීම් නො වේ. එහෙත් ඒ අංශු සම්බන්ධයෙන් කිව හැක්කේ සංවෘත භාජනවල ඇති අංශු පමණක් නොව විවෘතව ද ඇතැයි කියැවෙන අංශු ගැන ද කිව හැක්කේ නිරීක්‍ෂණයට පසු ඇත්තේ නිරීක්‍ෂණයට පෙර තිබූ අංශුව නොවන බව ය.

The logic of the impeachment - nonpublished

The economists usually say that on one hand this is the situation explaining some phenomenon related to economics, and then continue to tell us in the same breath that on the other hand the situation is exactly the opposite. The lawyers usually present their case listening to the other side only if the opposition presents a weak case. It is a case partly heard, but as far as the law is concerned it does not matter much. There are eminent lawyers arguing for or against the impeachment of the CJ without ever coming into any agreement on the important points. As laymen I have followed the debate but I find it difficult to understand some of the “points” raised by some eminent lawyers who argue that the impeachment is not constitutional, not according to the law etc. It may be due to my ignorance in law but when I consider the “solutions” suggested by them I know that their knowledge of law is not heads and shoulders above my knowledge which is absolutely minimal. The Bar Association is clearly divided on the issue as seen by the fights but I was flabbergasted when I heard that an important resolution on the impeachment had been accepted unanimously without even putting it to the meeting on last Saturday. When the learned President was asked by a journalist why no vote was taken on the resolution the reply that the latter got was that there was no need to put to the meeting a resolution that would be adopted unanimously. (Ekamathikava sammatha vena yojanavakata chande ganne ona nehe). I am not blaming the lawyers for their queer logic as the academics would give the lawyers a run for their money. During the year of 2011 when the University Teachers’ Association of the University of Kelaniya discussed the resolution to engage in trade union action I opposed it. The resolution was passed and soon a Professor in Economics declared that the resolution has been passed unanimously. When I reminded the meeting that I voted against the resolution the learned Professor said except for the Professor (me) the resolution has been passed unanimously (Mahacharyathuma herunuwita yojanawa ekmathikava sammathai). It appears that some learned people have a different opinion on the concept of unanimous which I find difficult to understand.

As a schoolboy who studied Civics in the GCE (Ordinary Level) class, albeit without sitting for the examination in that subject, I came across these so called three pillars of western democracy. The textbooks give the impression that the three pillars executive, legislature, judiciary are absolutely equal, and it is unfortunate that most of us have this feeling that the three pillars are equal. What is not understood is that they are equal only as a general principle and the so called separation of powers on an equal footing is only found in the text books stemming from the unfinished bourgeois revolution in England. In theory the three pillars may be equal but in practice the pillars are neither of equal height nor strength depending on the constitution of the particular country. In Sri Lanka as well as in USA the sovereignty is with the people in the abstract but the three different sections of sovereignty are exercised by different organs. The western modernity that has a linear logic has to have somebody at the apex though in theory powers are supposed to be separated on an equal footing. According to the 1978 constitution of Sri Lanka the executive has more powers than the legislature which in turn has more powers than the judiciary. We may not agree with the constitution, but whether it is bahubootha or not we have no alternative but to abide by it until it is amended or repealed according to the very same constitution, unless of course a revolution puts an end to the constitution.

The relevant articles of the constitution for this purpose are 4 (C), 107 (2) and 107 (3). Then we have the standing orders 78 (A) of the Parliament, which have been referred to, often without quoting them. The Article 4 (C), without denying the sovereignty of the abstract people establishes that the Parliament is superior to the Judiciary in Judicial matters. It says “the judicial power of the People shall be exercised by Parliament through courts, tribunals and institutions created and established, or recognized, by the Constitution, or created and established by law, except in regard to matters relating to the privileges, immunities and powers of Parliament and of its Members, wherein the judicial power of the People may be exercised directly by Parliament according to law”. The judicial power of the people is exercised by the Parliament and not by the Courts that are mere instruments used by the Parliament. The question is asked whether the Parliament could directly exercise the judicial power of the people who exist in theory in the abstract, other than in matters relating to privileges etc., of the Parliament and its members. The answer to that question is yes if the Parliament is recognized by the constitution as an institution through which the judicial power of the People is exercised by the Parliament for a specific purpose. That is if the Parliament itself is recognized by the constitution as an institution through which judicial power is exercised by the Parliament.

Now Articles 107 (2) and 107 (3) of the constitution recognize the Parliament together with the President (President is also recognized for this particular purpose) as an institution through which judicial power of the People is exercised by the Parliament in the case of impeachment of the judges of the two higher courts of the country. This is what 107 (2) says on this matter. “Every such judge shall hold office during good behaviour, and shall not be removed except by an order of the President made after an address of Parliament, supported by a majority of the total number of members of Parliament (including those not present) has been presented to the President for such removal on the ground of proved misbehaviour or incapacity.” As article 107 (1) empowers the President to appoint such judges, the constitution gives the power to remove the judges also to the President. However he cannot do so on his own and only the Parliament has the power to initiate the process and make an address to the President to remove such judges. The Parliament on the other hand can address the President only on the ground of proved misbehaviour or incapacity. Thus the Parliament has to prove to itself the misbehaviour or incapacity of the judge and the Article 107 (3) of the constitution quoted below provides for procedure as well as the investigation and proof of the alleged misbehaviour or incapacity. “Parliament shall by law or by Standing Orders provide for all matters relating to the presentation of such an address, including the procedure for the passing of a such resolution, the investigation and proof of the alleged misbehaviour or incapacity and the right of such Judge to appear and to be heard in person or by representative.”. What is clear is that the standing orders alone could make such provision.

The judges of the higher courts are not perfect, and somebody has to judge the judges. The western modernity with its linear thinking and hierarchical structures has a problem in such cases and in this case the power to judge the judges has been invested in the Parliament and the President, recognized as an institution by the constitution for the specific purpose. This again proves that in our constitution Parliament is superior to the Judiciary in exercising the Judicial powers of the abstract people. However, in this particular case the investigation and judgment (including punishment or otherwise) have been separated. The Parliament has the investigative powers (of the judicial powers) and the President has the power to remove the particular judge if the Parliament finds that the charges have been proved. It should be pointed out that even if the Parliament finds the charges have been proved the President need not remove the accused judge. The way 107 (3) has been worded gives the President power either to remove or retain the judge even if the Parliament finds that the particular judge is not suitable to continue in that capacity. The President can exercise his discretion proving that according to the constitution the executive is superior to the Parliament. If the President decides to retain the judge, it does not imply that he has neglected the Parliament or Parliamentary Select Committee but he has only exercised power given to him by the constitution. It is up to the President to consult anybody, a so called independent committee or even individuals before coming to a decision on the removal, though no such course of action is provided by the constitution. It has to be mentioned that if the Parliament finds that a judge is not guilty then the President does not have the power to remove such judge.

According to 107 (3) the Parliament has the power to act as specified in standing order 78 (A) and thus the Parliamentary Select Committee (PSC) appointed under 78 (A) (2) for the purpose has the investigative power in a case of impeachment of a judge. It is the standing order 78 (A) (6) that has specified the period during which a report has to be presented by the PSC to the Parliament, and all the other procedural matters are governed by standing orders 78 (A). In particular 78 (A) (3) among others says: “The Select Committee appointed under paragraph (2) of this Order shall have power to send for persons, papers and records”. There is no provision to call for witnesses and to listen to evidences as such specified by the ordinances or acts. There are courts who do not summon witnesses and the procedure adopted by Labour Tribunals is different from that of the district courts or the higher courts. The PSC is governed by standing orders and no courts could challenge the PSC on any procedural matters or on anything pertaining to the investigation by the PSC. The PSC has the power to call for persons and those persons are not witnesses that could be cross examined. A person called by the PSC is not a witness in the sense of the ordinances and acts pertaining to evidence, and no court can challenge any findings of the PSC made according to the standing orders.

There are some MPs as well as lawyers who want a panel of retired judges, commonwealth judges, or others to sit on the impeachment. While the people in the abstract cannot agree to withdraw their sovereignty in Judicial powers by appointing foreigners to sit on judgment on impeachment of their judges in the higher courts, it is clear that new laws cannot be enacted to judge a person after he/she has been accused. The CJ has to be judged according to the existing laws of the country, the supreme law being the constitution, and the laws should not be changed even in the case of the CJ. The CJ unfortunately has not respected the constitution. According to standing order 78 (A) (5) which says that “The Judge whose alleged misbehaviour or incapacity is the subject of the investigation by a Select Committee appointed under paragraph (2) of this Order shall have the right to appear before it and to be heard by, such Committee, in person or by representative and to adduce evidence. oral or documentary, in disproof of the allegations made against him”. The onus of disproving the charges falls on the judge unlike in the cases in the courts, and when the CJ withdrew from the PSC she gave up that right.

Then finally the question arises as to the interpretation of the Articles mentioned above, especially with regard to the Parliament using Parliament as an instrument to exercise the Judicial powers of the people. There is no ground for such interpretation as the Parliament so far has acted according to the constitution, and further the Supreme Court cannot decide on a case involving the impeachment of one of its judges, even if it is an interpretation. It is against the maxim of not judging one’s own case and all such interpretations, if needed, have to be made by the Speaker of the Parliament.

Copyright Prof. Nalin De Silva

School shootings

Last week, a lone gunman shot and killed scores of helpless children and their teachers at an elementary school in Connecticut in the US, driving the nation to despair and deep sadness. How can the society make sure that this type of senseless, heinous crime does not take place ever again? Earnest attempts are being made to answer this question though not for the first time as this type of shooting rampages in schools have happened, in the US and in few other western countries, in the past. Sri Lankans are no strangers to senseless killing rampages. Such random attacks by the LTTE lasted for over a quarter century in our country. The enormity and the frequency of these attacks were such that no one was spared; those of us who survived at least know someone close to us who got either killed or injured. The difference of course is that terrorist acts have purported motives and more importantly authorities presumably know what must be done to stop it. School shootings are a different problem because of society’s inability to fully comprehend what causes these young boys to act so violently given their seemingly stable upbringings.

How a society understands what causes violent and socially deviant behavior in people is based on its culture. Studies done on school rampages in the US have not come up with a clear profile of a person who is more likely to commit such a crime. On the other hand, perceived “abnormal” characteristics of these young boys have also been found in other kids of similar age who apparently lead “normal” lives. However, one such character that stands out in most of the cases is their disconnectedness from the society although it does not explain their behavior.

In general, the western society is highly individualistic. There, personal freedoms are given prominence over that of the society’s needs. Children are taught to be independent and are encouraged to develop their own identity and selfhood separate from their parents and the society from young age. Being individualistic does not necessarily mean that children in western cultures feel lonely. However for those of us non-western parents who do not see it fit to let our babies sleep in a separate bed, let alone in a separate room until they are several years of age, individualism seem more like isolationism.

The separation of an individual from the society is a hallmark of Judeo-Christian culture. The fact that Judeo-Christian culture’s most significant achievement, the western science, tries to understand a world separated from a so called observer and tries to do so by reducing this so called world to its constituents illustrate this nature of western culture. To me westerners in general are separated from the society by default but to different degrees depending on their education and social standing. Given that it is a basic characteristic of western culture, I argue that the more cultured (in the western culture) one is the more one is likely to be separated from the society. At least in my experience, affluent and educated westerners tend to be more individualistic than the ones who are not. For instance, in Mississippi, a state considered to be backward by American standards, people tend to be laid back and give less importance to themselves in their social interactions whereas people in California, an affluent and highly educated society, tend to be rigid and more self conscious. I am not a sociologist and this observation is not qualified by type of research that they do however if this correlation holds then it is not too far fetched to assume that affluent, well educated or cultured children are more likely to feel disconnected from the society than those who are not. Could this, at least in part, explain why certain seemingly well educated kids from affluent families living in good neighborhoods end up plotting and executing this type of horrendous acts of violence?

By far, school shootings are not the major cause of violent deaths in the US though it has caught the public attention due its shear atrocity. In searching for an answer to prevent this type of crime authorities are likely to adopt two strategies. One approach is to identify early signs of deviant behavior in children and implement therapeutic interventions which will most likely include pharmaceutical treatments. The other is to bring new laws that control guns and to implement more stringent security measures at schools. These solutions will result in reigning in of personal freedoms and therefore will be met with severe opposition from the American public as personal freedom is what grants individuality, its core value. But unfortunately there is no way around it.

Through these solutions the society appears to be taking steps to prevent these crimes from happening but in reality the responsibility is more or less delegated to its constituents, the individuals. That is, in principle, the solution is to make you responsible for keeping yourself safe from others and others from you. It says nothing about the changes in attitudes and views that are required from the society as a whole. This is because the western culture views the society as a collection of individuals but not as a whole. Thus it does not know how to assume responsibility as a whole or even what is meant by it. Until the society learns how to take care of its problems as a whole while being responsible individuals, I feel that it will only be able to manage the problem but not cure it.

Janka Wansapura.

දූෂිත ආණ්ඩු

ඉංග්‍රීසින්ගෙන් ඊනියා නිදහස ලැබූදා සිට අප රට පැවැති ආණ්ඩුවල දුෂිතබව ක්‍රමයෙන් වැඩිවූ බව බොහෝ වැඩිහිටි අයගේ අත්දැකීමය. 1977 සිට ඒ දූෂිත බව වැඩිවීම තවත් සීඝ්‍රයෙන් සිදුවිනියැයිද බොහෝ අය සිතති. ඒ ආකාරයට මෑත ඉතිහාසයේ දූ’ෂිතම ආණ්ඩුව අද පවතින ආණ්ඩුව විය හැකි අතර මේ ආණ්ඩුව පරදා ඉදිරියේ පත්වන ආණ්ඩුව ඊටත් වඩා දු’ෂිත වේ යැයි සිතිය හැකිය. ඒ කෙසේ වෙතත් අසූවේ දශකයේ සිට සිදුවී ඇති සමාජ පරිහානිය දකින විට ආණ්ඩුවල දූ’ෂිත බව පොදු සමාජයේ දූ’ෂිතබවට අනුගාමී වෙතැයි සිතීමට බොහෝ ඉඩ කඩ ඇත. මේ සියලු ආණ්ඩු පත් කෙරන්නේ අඩු ලුහුඩු කම් මැද වුවත් ප්‍රජාතාන්ත්‍රවාදී ක්‍රමයට ජනතාවගේ කැමත්තටය. ආණ්ඩු පත් කරන රටේ බහුතරය සිංහල වන අතර පත්වෙන වැඩිමනත් ජනතා නියෝජිතයෝද සිංහළුන් වෙති. අපි සුදනන් යැයි සිතන්නේ නම් ආණ්ඩු කරනවුන් එසේ නොවෙන්නේ ඇයිදැයි අපි තේරුම් ගන්නේ කෙසේද?

මෑතකදී එක්තරා ජාත්‍යාන්තර සංවිධානයක් මඟින් නොයෙකුත් රටවල මිනිසුන් තම ආණ්ඩු කොතරම් දුෂිතයැයි සිතනවාදැයි මැන ගැනීම සඳහා සමීක්‍ෂණයක් කරන ලදී. මෙහිදී මනිනු ලැබුනේ ඒ ඒ රටවල මිනිසුන් තම තමන්ගේ ආණ්ඩුවල දූෂිතබව ඔවුන් දකින ආකාරයය (perception of corruption). විවිධ සංස්කෘති හරහා මෙවැනි සමීක්‍ෂණයක් සාධාරනව කල හැකිද යන්න ප්‍රශ්ණයකි නමුත් එය අමතක කර මේ සමීක්‍ෂණයේ ප්‍රතිඵල දෙස බැලුවොත් පැහැදිලිවම පෙනෙන්නේ බටහිර රටවල වෙසෙන මිනිසුන්ට වඩා සංස්කෘතියෙන් බටහිර නොවන රටවල වෙසෙන මිනිසුන් තමන්ගේ ආණ්ඩු දුෂිතයැයි සිතන බවය (http://www.transparency.org/cpi2012/in_detail). බටහිර නොවන සංස්කෘතිවල ආණ්ඩු වඩා දූෂිතයැයි එරටුන් හිතෙන්නේ ඇයි? අනිත් අතට බටහිරුන් ඔවුන්ගේ ආණ්ඩු එතරම් දුෂිත නොවේ යැයි සිතෙන්නේ ඇයි?

මිනිසුන් තම ආණ්ඩුවල දූෂිතබව අගයන්නේ ඔවුන්ගේ සංස්කෘතියට හා සදාචාරයට එනම් ඒ ඒ චින්තනයට සාපේක්‍ෂව නිසාය. මෙය තේරුම් ගැනීමට අපහසු දෙයක් නොවේ. පසුගිය කාලයේ ඇමරිකානු බැංකු සහ රජයේ ආයතන මඟින් නිවාස ණය හා ආයෝජන සම්බන්ධයෙන් කෙරුනු විශාල පරිමාණයේ වංචා සහගත ක්‍රියා නිසා අද එරට ආර්ථිකය මහා ආගාදයකට ඇද වැටී ඇති බව පැවසේ. මීට මුල්වූ සමහර ආයතන ප්‍රධානින් මේ හරහා අතිවිශාල ධනවතුන් බවට පත්විය. නීති විරෝධී නොවුනත් ඔවුන් ඔවුන්ගේ ආයතන හා පුද්ගලික අභිවෘද්ධිය සඳහා ගත් ක්‍රියා මාර්ග නිසා සාමාන්‍ය මිනිසුන් මිලියන ගණනකගේ ආයෝජන හා ඉතිරි කිරීම් පරිහාණියට පත්වෙන බව ඔවුන් නොදැන සිටියා නොවන බව හෙලිවිය. මෙහි ප්‍රතිඵලය කොතරම් දරුණු වුනත් සාමාන්‍ය ඇමරිකානුවන් මේ ආයතන සමඟවත් ඒ ප්‍රධානීන් කෙරෙහිවත් එතරම් ද්වේශ සහගත වූ බවක් පෙනුනේ නැත. ලංකාවේ මෙවැනි වංචාවක් සිදුවිනි නම් මොවුන්ට පොල් ගෙඩි දෙක බැගින් ගසනු නියතය. නමුත් ඇමරිකානුවන් එතරම් සැලුනේ නැත. ඒ මන්ද යත් සාමාන්‍ය ඇමරිකානුවන්ද අර කියන ආයතන ප්‍රධානීන් සිටි තැන සිටියේ නම් ඔවුන්ද තම අභිවෘද්ධිය සඳහා වැඩ කරගැනීමට කිසිදු ලෙස මැලි නොවෙන බව ඔවුන් දන්නා බැවිනි. ඇමරිකානුවන් දකින ආකාරයට ඒ ආයතන ප්‍රධානීන් ඔවුන්ගේ සදාචාරයට පටහැනි දෙයක් කර නැත. මේ අනුව අපට පැහැදිලි විය යුත්තේ මිනිසුන් තම ආණ්ඩු දූෂිත යැයි සලකන්නේ තම තමන්ගේ සංස්කෘතියට හා සදාචාරයට සාපේක්‍ෂව මිස ඊනියා වාස්තවික අර්ථයකින් (absolute sense) නොවන බවය.

ඒ අනුව ගත් විට ඉහත සමීක්‍ෂණයේ ප්‍රථිපල වලින් කියවෙන්නේ බටහිර රටවල ආණ්ඩු තම සදාචාරයට එකඟව ක්‍රියාකරන නිසා ඒ මිනිසුන් තම ආණ්ඩු එතරම් දූෂිත නැතැයි සිතන බවත් බටහිර නොවන රටවල ආණ්ඩු තම සදාචාරයට පටහැනිව ක්‍රියාකරන නිසා ඒ මිනිසුන් තම ආණ්ඩු වඩා දූෂිත යැයි සිතන බවත්ය. බටහිර ආණ්ඩුවලට ඔවුන්ගේ සදාචාරයට එකඟව ක්‍රියාකිරීමට හැකිත් බටහිර නොවන ආණ්ඩුවලට ඔවුන්ගේ සදාචාරයට එකඟව ක්‍රියාකිරීමට නොහැකිත් ඇයි? එයට ප්‍රධාණ හේතුව ආණ්ඩු කරවන ක්‍රමවේදය යැයි මම සිතමි.

අද සමස්ථයක් ලෙස ලොව පුරා ස්ථාපිත වී ඇත්තේ සුළු වෙනස්කම් සහිතව වුනත් බටහිර ආකෘතියේ ආණ්ඩු ක්‍රමය. මේ ක්‍රම පැහැදිලිවම එංගලන්තය, ප්‍රංශය, ඇමරිකාව වැනි බටහිර රටවල අත්හදා බැලූ ඔවුන්ගේ චින්තනයට ගැලපෙන ක්‍රමය. එය බටහිර නොවන රටවලට ඔබා ඇත්තේ සංස්කෘතික ආර්ථික හා යුදමය බලපෑම් මඟිනි. ඒ ක්‍රම බටහිර සදාචාරයට ගැලපුනත් බටහිර නොවන රටවල සංස්කෘතියට හා සදාචාරයට නොගැලපේ. ඒ නොගැලපෙන ක්‍රමය තුලින් බිහිවෙන්නේද ඒ රටවල සංස්කෘතියට හා සදාචාරයට නොහිඹිනා ලෙස කටයුතු කරන ආණ්ඩුය. අනිත් අතට බටහිර රටවල ආණ්ඩුවලට ඔවුන්ගේ සංස්කෘතියට එකඟව ක්‍රියාකල හැක්කේ ඔවුන් අනුගමණය කරන ඔවුන් විසින් නිර්මාණය කරගත් ආණ්ඩු ක්‍රමය ඔවුන්ගේ සංස්කෘතියට ගැලපෙන නිසාය.

අපි බටහිර සංස්කෘතියට සියවස් ගණනක් යටවී සිටියද එය අනුකරණය කලද අපි ඒ සංස්කෘතියට තවමත් මුලු මනින්ම අවශෝෂණය වී නැත. අපි බටහිර ජනප්‍රිය සංස්කෘතිය අනුකරණය කරන බව ඇත්ත. අපි ඔවුන්ගේ තාක්‍ෂණික මෙවලම්ද හොඳින් හසුරුවන්නට දනිමු. නමුත් අපිට ඇඟෙන්ම බටහිර වීමට නොහැකිය. ඒ නිසා බටහිරුන්ගේ ආණ්ඩු ක්‍රමය අපේ සදාචාරයට ගැලපෙන්නේ නැත. උදාහරණයක් ලෙස අපේ සංස්කෘතියට අනුව අපි යුක්තිය පසැඳීමට සුදුසු අයෙකු යැයි සිතන්නේ පිං පව් හඳුනන දැහැමින් කල් ගෙවන උතුමකු මිස හුදෙක් නීතිය උගත් අයෙකු නොවේ. නමුත් බටහිර ආණ්ඩුක්‍රමය අපට දෙන්නේ උසාවි සහ නඩුකාර උතුමන්ය. ඒ උතුමන් උපාසකවරුන් විය යුතුයැයි අපට තීරණය කල නොහැකිය. අපි නායකයෙක් ලෙස සලකන්නේ අපේ දුක සැප විමසන අනාගතයට මඟ පෙන්වන්විය හැකි අපේ ගෞරවයට පාත්‍ර වන්නකු මිස චන්දය ඉල්ලා අප පසුපස එන අයෙකු නොවේ. අපේ ගම් වල බිහිවෙන ස්වභාවයෙන් නායකත්වය දැරීමට සුදුසු ගුණ ගරුක සදාචාරවත් මිනිසුන් නිතැතින්ම මන්ත්‍රීවරු බවට පත් නොවන්නේ ඇයි? එසේ නොවන්නේ බටහිර ආණ්ඩුක්‍රමයට අවශ්‍ය ජනතා නියෝජිතයින් මිස නායකයින් නොවන නිසාය. ඒ ක්‍රමයට අනුව නායකත්වය ඇත්තේ කේන්ද්‍රයේය. අපේ මන්ත්‍රීතුමා හුදෙක් එහි අපේ නියෝජිතයාය. මේ නියෝජිතයින්ට හා ඔවුන්ගේ ආයතන වලට සංස්කෘතියක් වශයෙන් අපි අපේක්‍ෂා කරන දේ ලබාදිය නොහැකිය. අනිත් අතට අපේ සංස්කෘතියේ නායකයින්ට මේ ආණ්ඩු ක්‍රමය තුල තැනක් නැත. අපිට අපේ ආණ්ඩු දූෂිත වන්නේ මේ නොගැලපීම නිසාය.

මුල් අවධියේදී අපේ සංස්කෘතික නායකින්ට ආණ්ඩු බලය ලබා ගැනීමට අවස්ථාව තිබිනි. ඔවුහු අපි අපේක්‍ෂා කල පරිදි සංස්කෘතියට හා සදාචාරයට එකඟව කටයුතු කිරීමට උත්සාහ කලහ. නමුත් ඔවුන් ආණ්ඩුව විසින් යොදා ගත්තේ නියෝජිතයින් මිස ජන නායකයින් ලෙස නොවේ ඒ අතරම ඔවුන්ට බලයේ සිටීමට ඔවුන්ට නුහුරු පක්‍ෂ දේශපාලණය කල යුතුවිනි. නායකකම් ඉල්ලා යෑම අපේ සංස්කෘතියට තරම් නොවේ. මේ නිසා කල් යාමේදී සැබෑ සංස්කෘතික නායකයින් ආණ්ඩු ක්‍රමයෙන් ඉවත්වූ අතර බටහිර ක්‍රමයට වඩා සරිලන පිරිසක් ඒ තැන ගත්හ. නමුත් ඒ අය ජනතාවගේ සංස්කෘතික හා සදාචාරාත්මක අපේක්‍ෂාවන් සැපිරීමට සමත් නොවේ. එය අද සිටින මැති ඇමති වරුන්ගේ වරද නොවේ සමස්ථයක් ලෙස ගත්විට ඔවුන්ද සදාචාරාත්මකව සිටින්නේ අප සිටින වලේමය. වරද අපේ නියම සංස්කෘතික නායකින්ට තැනක් නොදෙන බටහිර ක්‍රමයයි.

නමුත් බටහිරුන්ට නම් ඔවුන්ගේ ආණ්ඩුත් ඔවුන්ගේ අපේක්‍ෂාවනුත් හොඳින් ගැලපේ. ඔවුන් තම ආණ්ඩුවලින් මූලිකව බලාපොරොත්තු වන්නේ තමන්ගේ පුද්ගලික අයිතිය ආරක්‍ෂා කරදී් ආත්මාභිවර්ධණයට ඉඩ පහසුකම් සලසාදීමය. එහිදී ඔවුන්ට අවශ්‍ය ඔවුන්ගේ නියෝජිතයින් හා කළමනාකරුවන් මිස නායකයින් නොවේ. බරක් ඔබාමා අපේ සංස්කෘතියට අනුව අපි සිතන ආකාරයේ ජාතික නායකයෙකුට වඩා ඇමරිකානු පරිපාළන යාන්ත්‍රණය හසුරුවන එහි ඉහලම කළමනාකරුවා යැයි හැඳින්වීම සුදුසුය. අපේ වැනි නායකයින් ඇමරිකානුවන්ට අවශ්‍ය නොවේ. බටහිර ආණ්ඩු ක්‍රමය ඔවුන්ට අවශ්‍ය නියෝජිතයින්ද හා කළමනාකරුවන්ද ලබාදේ.

අපි බටහිර රටවලට ඔබින ක්‍රමවේදයකින් අපට සදාචාරාත්මකැයි සිතනදේ ලබාගැනීමට උත්සාහ කරමින් සිටිමු. එය නොගැලපෙන රෝද දැමූ වාහනයක් පදවන්නට යනවා වැනි නිෂ්ඵල ව්‍යායාමයකි. දුෂිත නොවෙන ආණ්ඩු තනා ගැනීමට එක්කෝ අපි බටහිර සංස්කෘතියට මුලු මනින්ම අවශෝෂණය විය යුතුය නැති නම් මේ ක්‍රමය අතහැරිය යුතුය.

London bridge is falling down and is not made of iron and steel

I am no admirer of western systems from western science to western law and I am not disturbed by the collapse of the western systems in Sri Lanka, but my only concern is that we do not have well developed alternatives to the western systems as at present, though we have come a long way during the last three decades or so. What is happening at present is that we are imitating the western systems that are collapsing without seeing the proverbial light at the end of the tunnel. The western Christian (non RC to be precise) institutions are collapsing all over the world as best illustrated by what is happening in Western Europe. In Sri Lanka we have been imitating without adopting or assimilating the western systems, and during the past fifty years or so our universities meaning western universities in Sri Lanka, the western administration that had the old CCS at the helm those old days good or bad according to the way one looks at the world, the western legislature, the western medicine and now the western judiciary have come down. The legal system was the last bastion of the western systems and the public have come to know the shortcomings and corruptions of the system during the last month. The universities collapsed a long time ago and the administration that was headed by the university graduates collapsed soon after. However this collapse has to be qualified as one could take it for granted, as we have been trained by the English, that the collapse is absolute. There are no absolutes in any field, not even in ethics, and the collapse as mentioned here is relative to what it was before say 1956, that unforgettable year in the history of Sri Lanka, and it does not mean that what existed before 1956 was good by any means. A system that was dissociated from the Sri Lankan culture had been imposed on us producing a Brahmin caste or class (not in Marxian sense) that did not earn respect as the Bhikkus did from the ordinary people but that tyrannized the people. Ordinary folk who had been to a court of law would have felt the tyranny.

I myself was once humiliated by a judge who was acting like a mad feline creature, but I did not have the liberty to tell him that I did not have any faith in the system and walk away. Had I done that the case would have been heard ex parte and not only that I would have been found guilty but I would have been charged for contempt of court, and thrown into the jail. As has been said the common man had been able to evict the Ejantha Hamuduruwo from the Kachcheri but not the Nadukara Hamuduruwo from the courts. It is happening now and needless to say I, whose motto is “neither learn nor depart”, not being a product of the system is not entirely unhappy with it. However to much dismay the departure of the Ejantha Hamuduruwo did not bring relief to the ordinary folk as the substitutes were poor imitators of the Brahmins who wanted to climb the social ladder through free education. The education system has failed to produce people who could evolve our systems based in our culture. The replacement of the CCS by SLAS has only made the system collapse if we judge by the standards of the white rulers (suddas). The same has happened in the Universities and most of the present day academics cannot hold a candle to the so called giants of the yesteryear though the latter themselves had not produced any new concepts or theories. It is a case of grade one imitators being replaced by grade three imitators. It is not different from the school system where the elite schools imitated the English public schools and the central schools imitated the elite imitators. I am not unhappy with imitators being replaced by imitators of the imitators as it would gradually open the eyes of the public to the non applicability of the western systems. I am reminded of Azdak of Caucasian Chalk Circle who said "The judge was always a chancer; now let a chancer be the judge!" As a passing remark it should be emphasized that the Universities in the west are also collapsing in the sense that these Mediaeval Catholic Institutions find it difficult to maintain the traditions in the context of Western Christian Modernity.

As has been said the present impeachment of the CJ is not a tussle between the Judiciary and the Legislature (or the Executive). It would end up by evicting the Nadukara Hamuduruwos from the courts and establishing another set of imitators who are only social climbers. It is an irony of fate that the present CJ who has to preside over the events, herself is not from the elite class of the society. The transition period Mr. SWRD Bandaranaike referred to has been extended and it is possible that it would last for at least another half century. We have no alternative but to put up with the transition period with imitators of imitators until we produce our own “Vinnus” (people who are knowledgeable). Both the elite Brahmins and the social climbers who speak for the elites use the same language and defend the Judiciary against the Legislature, misleading the laymen. Ironically as we do not have our own systems the anti Brahmins have to defend the constitution while trying to present the broader picture in which the functions of the western colonialism against the freedom of the country are illustrated. The Brahmins base their arguments on the superiority of the constitution and the sovereignty of the people in order to defend the judiciary against the Parliament. They claim that the Parliament has no judicial powers but they have to make use of Article (4) (C) of the constitution which says that “the judicial power of the People shall be exercised by Parliament through courts, tribunals and institutions created and established, or recognized, by the Constitution, or created and established by law, except in regard to matters relating to the privileges, immunities and powers of Parliament and of its Members, wherein the judicial power of the People may be exercised directly by Parliament according to law.” It is clear that the judicial power of the people is exercised by the Parliament and not directly by courts. It is a sort of delegation of Judicial powers by the Parliament to courts and institutions created and established, or recognized, by the Constitution, or created and established by law. The Brahmins emphasize that the courts and institutions have to be created and established by law ignoring conveniently that they can be created and established, or recognized, by the Constitution. The Parliamentary Select Committee (PSC) is recognized by the constitution and the use of the word or is very important in Article (4) (C). PSC is established by Article (107) (3) of the constitution.

What these advocates of the Brahmins do not realize is that people, constitution are abstract concepts that in practice do not mean much. In any event so called separation of powers had to be introduced by western Political Scientists as the bourgeoisie in England could not complete the revolution. It was the Americans and the French who attempted to complete the bourgeoisie revolution and the abstract concept of people had to be introduced in theory. In Sri Lanka JR Jayawardene who imitated both French and American constitutions created this abstract concept people, made it sovereign in theory keeping power for himself in practice. It is the executive that has power in Sri Lanka and hierarchically the Parliament comes after the Executive with Judiciary coming after the Parliament. The advocates of Brahmins cannot mislead the individuals who may or may not belong to this abstract people. Then (107) (3) says: states “Parliament shall by law or by Standing Orders provide for all matters relating to the presentation of such an address, including the procedure for the passing of a such resolution, the investigation and proof of the alleged misbehaviour or incapacity and the right of such Judge to appear and to be heard in person or by representative.” Here again the word or is important and Parliament can by standing orders alone could provide for all matters relating to this all important address to the President. Thus (4) (C) together with 107 (3) justifies the work of the PSC irrespective of whether the MPs who sat on the committee were not trained in law or whether they were crooks. In any event we remember the words of Azdak quoted above. The standing orders 78 (A) were established in order to cater for such situations and they have been there from 1984.

If the standing orders were not in order CJ should have said so in advance and it is to her credit that she has not said anything to that effect even during the time that the PSC deliberated. It is the advocates of the Brahmins that attempt to make a fuss of the standing orders and claim that the CJ was not given a fair trial. It was the very same UNP that now agitates for judges from the commonwealth to form a panel to investigate the charges against CJ that drafted the standing orders in 1984 when they attempted to impeach Mr. Neville Samarakoon. Nobody found fault with the standing orders 78 (A) until now and it is not proper to pass new laws to judge the CJ though UNP is notorious for doing so. The CJ when she walked away from the PSC committed a cardinal sin as standing orders 78 (A) (5) sates: “The Judge whose alleged misbehaviour or incapacity is the subject of the investigation by a Select Committee appointed under paragraph (2) of this Order shall have the right to appear before it and to be heard by, such Committee, in person or by representative and to adduce evidence, oral or documentary, in disproof of the allegations made against him.” In this particular case when judges are being impeached the judge has the right to appear before the PSC and to adduce evidence in disproof of the allegation. In a sense the judge is given the opportunity to disprove the charges unlike in the ordinary cases where the accused has no such obligation. In such cases it is the prosecution that has to prove that the accused is guilty, and the CJ when she walked out from the PSC abdicated her right to disprove the allegations. She cannot complain of the work done by the PSC after she left and I would commend the PSC for submitting the report to the Speaker in very quick time. After all justice delayed is justice denied, and if the courts act with one hundredth of the speed of the PSC it would be for the benefit of the litigants.

This question of inviting judges from the Commonwealth is good for the Brahmin caste who always finds solace in external help when their system is threatened. This appeal for external help derives from Greek Judaic Christian (GJC) Chinthanaya with linear hierarchical structures. Since CJ is at the apex of the judicial system who would judge her? In the GJC Chinthanaya one has to appeal to God or some external authority and the UNP can think of a good for nothing commonwealth which attempts to continue the British Empire unsuccessfully. Forget the commonwealth or any other external agency and judge CJ within the country with the laws and the constitution of the country. If the commonwealth wants to sack us let them do so and we should not be scared of gonibillas (bogeymen), and proceed to work according to the existing laws that include the constitution. We would have done wrong if we change the laws and the procedures after the impeachment process had begun. It is clear that the external forces or non national forces want to oust the President and send him to the guillotine together with Mr. Gotabhaya Rajapakse for the crime of defeating the LTTE that was supported by the western forces. The President is one person who would not be scared of gonibillas.

Copyright Prof. Nalin De Silva

බමුණු කුලයට ඉඩ දෙමු ද?

අගවිනිසුරුවරිය මින් පසු පාර්ලිමේන්තු තෝරාගත් කමිටුව ඉදිරියේ පෙනී නොසිටීමට තීරණය කර ඇත. දෝෂාභියෝගයෙන් ඉවත් වී ඇති ශිරාණි බණ්ඩාරනායක මහත්මියට අගවිනිසුරු ලෙස තාවකාලික ව කටයුතු කළ නොහැකි ය. ජනතාවගේ පරමාධිපත්‍යය රැකීමට ජනාධිපතිතුමාට ව්‍යවස්ථාවේ 109 වගන්තිය යටතේ වැඩබලන අගවිනිසුරුවරයකු පත්කිරීමට සිදුවෙයි. ඇය දෝෂාභියෝගයට ඉදිරිපත් වූ දිනයේ සිට ම ක්‍රියාකර ඇත්තේ නීත්‍යානුකූල මග අත්හරිමින් දේශපාලන මාවතකට අවතීරණ වෙමිනි. ඇය නිවැරදි නම් එසේ කළ යුතු නො වේ. ඇයගේ නීතිඥයෝ තෝරාගත් කමිටුවට යැවූ පිළිතුර මාධ්‍යයට ලැබෙන්නට සැලැස්වූහ. ඇයට පක්‍ෂ නීතිඥයෝ ජයවේවා භංගවේවා ආදී සටන්පාඨ කීහෂ පොල් ගැසුහ. ඇය උසාවි සංකීර්ණයේ සාමාන්‍ය දොරටුවෙන් පාර්ලිමේන්තුවට ගියේ ලාභ ජනප්‍රියත්වයක් සඳහා ය. තම නිවසේ දී නොව උසාවි පරිශ්‍රයේ දී සෙත්පැතීමට ඇය ඉඩ දුන්නා ය. තෝරාගත් කමිටුවට එරෙහිව ශ්‍රෙෂ්ඨාධිකරණයට පෙත්සම් ඉදිරිපත් වු අවස්ථාවේ දී ඇය තමාගේ නඩුව තමාම විභාග කරගත නොයුතු ය යන්න මගහැර පෙත්සම් විභාගයට තමන්ට අවශ්‍ය විනිසුරුවන් පත්කළා ය. ඒ අවස්ථාවේ ඇය කළ යුතුව තිබුණේ අගවිනිසුරු ධුරයෙන් හා අධිකරණ සේවා කොමිසමේ සභාපති ධුරයෙන් ඉල්ලා අස්වීම ය. ඉන්පසු තමාගේ නිදහසට කරුණු කීමට විනිසුරුවන් කොළඹට කැඳෙව්වා ය. එය විනිසුරුවන්ගේ වෘත්තීය සමිති ක්‍රියා මාර්ගයක් නොවූවත් ප්‍රතිඵලයෙහි වෙනසක් නොවිණි. අද ඇය කියන්නේ තමන්ට පිළිතුරු දීමට කල් නොදුන් බවත් තෝරාගත් කමිටුව තමාට විශ්වාස නැති බව ය. කමිටුව කියන්නේ දින 22ක් ම ඒ සඳහා දී ඇති බව ය. චෝදනා සමග බැංකු ගිණුම් හා අදාළ ලියකියවිලි භාරදීමෙන් පසුව පමණක් කමිටුවෙන් ඉවත් වීමට ඇය තීරණය කළේ ඇයි? ඇයට පිළිතුරු නැති නිසා ද? පාර්ලිමේන්තු ස්ථාවර නියෝග යටතේ කමිටුව ක්‍රියාකරන්නේ කෙසේ දැයි ඇය මුල සිට ම දැන සිටියා ය. කමිටුව අපක්‍ෂපාත නැත්නම් ඇය මුල දී ම ඒ බව කියා ඉවත් නොවූයේ ඇයි? පැහැදිලිව ම ඇය යම් දේශපාලන බලවේගයක් නියෝජනය කරන්නී ය. ඇය විසින් නියෝජනය කෙරෙන්නේ රජය පෙරළීමට කැසකවන ඇයට පෞරුෂයක් ලබාදෙන බමුණු කුලය ය. දෝෂාභියෝගයට විරුද්ධ වන්නේ මෙරට අස්ථායී කිරීමට වෑයම් කරන විදේශීය හා විජාතික බලවේග ය. දෙමළ ත්‍රස්තවාදය, බෙදුම්වාදය පිටුපස සිටි කොටස් දෝෂාභියෝගයට විරුද්ධ ය. රාජ්‍ය නොවන සංවිධාන, මහරාජලා හා බටහිර තානාපති කාර්යාල, කුප්‍රකට බීබීසිය ආදිය නැවතත් එකට පෙළ ගැසි සිටිති.

තවමත් මෙරට ඇත්තේ බමුණු කුලය නියෝජනය කරන යටත්විජිතවාදී අධිකරණයකි. හොඳට හෝ නරකට හෝ බමුණු කුලයේ ඒජන්ත හාමුදුරුවන් කච්චේරියෙන් පන්නා දැමීමට අපි සමත් වීමු. එහෙත් තවමත් නඩුකාර හාමුදුරුවෝ උසාවියේ වැඩ වසති. මෙරට හාමුදුරුවන් වැඩ වාසය කළ යුත්තේ පන්සලේ පමණකි. ව්‍යාජ හාමුදුරුවරු යටත්විජිතවාදී බමුණු කුලයේ හාමුදුරුවරු වෙති. සැබෑ හාමුදුරුවන්ට බොරු කොණ්ඩ තබා හිසකෙස්වත් නැත. විශේෂ කමිටුවට නීතිය පිළිබඳ අවබෝධයක් නැතැයි කියන අයට මතක් කළ යුත්තේ නීතිය නිල වශයෙන් නොහැදෑරූ ඒජන්ත හාමුදුරුවරුන් ද ඇතැම් අවස්ථාවල නඩු ඇසූ බව ය. ඒජන්ත හාමුදුරුවන් නැති කළ ද අපට පැරණි එක්සේසත් රාජ්‍යයේ තිබූ පරිපාලනය, එනම් විමධ්‍යගත පරිපාලනය, ගොඩනගා ගැනීමට නොහැකි වී ඇත. එයට හේතුව උගතුන් ය. මෙරටට වැඩිම හානියක් වී ඇත්තේ බමුණු කුලයෙන් හා බටහිර අධ්‍යාපනය ඔස්සේ බමුණු කුලයට පැන ගැනීමට කටයුතු කරන මෙරට සංස්කෘතියෙන් යමක් ඉගෙන නොගන්නා මෙරට දැනුම මිථ්‍යා යැයි කියන අනුකාරක උගතුන් අතින් මිස නූගතුන් යැයි කියන දේශපාලනඥයන් අතින් නො වේ. දෝෂාභියෝගයට විරුද්ධවන්නෝ බමුණු කුලයේ බමුණෝ ය. නන්දිකඩාල් ජයග්‍රහණයෙන් පසුව, මහින්ද රාජපක්‍ෂ මහතා ඡන්දයෙන් පරාජයකළ නොහැකි බව දන්නා බටහිර බලවේග බමුණු කුලය හා එක් වී විවිධ වසන්තවලින් ආණ්ඩුව පෙරළා දැමීමට කටයුතු කරයි. ඔවුන් උදා නොවූ සරසවි ඇදුරන්ගේ වසන්තයෙන් පසු දැන් අලුත්කඩේ වසන්තයකට හැරී ඇත. අගවිනිසුරුවරියට ශක්තිය ලැබෙන්නේ මේ බලවේගවලිනි. ඒ දෝෂාභියෝගයේ ඇතුල් පැත්ත ය.

දෝෂාභිගියෝගයට පිටපැත්තක් ද වෙයි. අපට පෙන්වන්නේ ඒ පිටපැත්ත ය. බටහිර අධ්‍යාපනයක් ලත් ඇතැම් උගතුන් මුළා වී ඇත්තේ පිටපැත්තට ය. ඒ පසුපස ඇත්තේ බලය වෙන්කිරීමක් ඇතැයි සිතමින් අධිකරණයට පුර්ණ අධිකරණ බලතල තිබේ යැයි පතුරවන මිථ්‍යාව ය. පාර්ලිමේන්තුව අධිකරණ බලතල අතට ගෙන ඇතැයි උගත්තු කියති. එහෙත් සිදුවන්නේ අධිකරණය පාර්ලිමේන්තුවට බාධා කිරීම ය. එංගලන්තයේ මධ්‍යකාලීන වැඩවසම් රජුට විරුද්ධව බටහිර ක්‍රිස්තියානි නූතනත්වය ඔස්සේ විප්ලවයක් කළ ධනේශ්වරයට එය සම්පුර්ණ කර ගැනීමට නොහැකි විය. ධනේශ්වරයට විධායක, ව්‍යවස්ථාදායක හා අධිකරණ බලය තමන් අතට ගැනීමට නොහැකි විය. රජු රාජ්‍යයේ ප්‍රධානියා විය. විනිසුරුවරු සාමි මන්ත්‍රී මණ්ඩලය ලෙස පාර්ලිමේන්තුවේ ම කොටසක් වී ලැගුම් ගත්හ. ඊනියා බලය වෙන්කිරීම ගැන බටහිර දේශපාලන විද්‍යාඥයන්ට සංකල්ප හා ප්‍රවාද ගෙතීමට සිදුවූයේ ධනේශ්වර විප්ලවය අසම්පුර්ණ වූ නිසා ය. බටහිර ක්‍රිස්තියානි නූතනත්වයෙහි ප්‍රවාදාත්මක ව බලය වියුක්ත ව වෙන් කෙරෙන නමුත් ප්‍රායෝගිකව සංයුක්ත ව එසේ නො සිදුවෙයි. එංගලන්තයේ අසම්පුර්ණ වූ විප්ලවය සම්පුර්ණ කිරීමට ප්‍රංශයේ හා ඇමරිකාවේ උත්සාහ ගැණිනි. ජනතාව නමින් වියුක්ත සංකල්පයක් (සංකල්ප වර්ගීකරණය පිළිබඳ ව මේ දිනවල විදුසර පුවත්පතෙහි පළවන ලිපි කියවන්න) නිර්මාණය කෙරී පරමාධිපත්‍යය ජනතාවට හිමි කෙරිණි. අපට මිනිසුන් පෙනෙන නමුත් ජනතාව නො පෙනෙයි. අවශ්‍යතාවක් වුවහොත් ජනතාවට විරුද්ධව නඩු පැවරිය හැකි ද? ජනතාව සභාවකට කැඳවිය හැකි ද? ජනතාව ඉන්ද්‍රිය ගෝචර නො වෙයි. එය සරල රේඛාවක් වැනි සිතෙන්වත් මවාගත නොහැකි, බෞද්ධ සංස්කෘතියෙහි කියැවෙන අයුරෙන් නම් පඤ්ඤත්තියක්, පැනවීමක් පමණකි. ජනතාවක් ගැන සංයුක්තව ඉන්ද්‍රිය ගෝචර වශයෙන් දන්නා අයකු නැත. වියුක්ත ජනතාවකට පරමාධිපත්‍යය පැවරීම තරම් කපටි කමක් තවත් නැත. එහෙත් ඇමරිකාවේ දී එය කරනු ලැබිණි. ජේ ආර් ජයවර්ධන ඇමරිකන් හා ප්‍රංශ ව්‍යවස්ථා මිශ්‍ර කර අච්චාරු ව්‍යවස්ථාවක් තනා, වියුක්ත ජනතාවකට පරමාධිපත්‍යය ලබා දී, සංයුක්තව පරමාධිපත්‍යය තමා වෙත ම ප්‍රායෝගික ව තබා ගත්තේ ඇමරිකන් ජනාධිපතිවරුන්ටත් වඩා බලය අත්පත් කර ගනිමිනි. එහෙත් මේ ව්‍යවස්ථාව වෙනස් කරන තෙක් අපට ඒ අනුව කටයුතු කිරීමට සිදු වෙයි.

අපේ ව්‍යවස්ථාවෙහි ද පරමාධිපත්‍යය ඇත්තේ අද සංයුක්ත මිනිසුන් බවට පත්වෙමින් සිටින වියුක්ත ජනතාවකට ය. ඒ ව්‍යවස්ථාව අනුව වුව ද (වියුක්ත) ජනතාවගේ පරමාධිපත්‍යයෙහි ව්‍යවස්ථාදායක බලය ක්‍රියාත්මක කෙරෙන්නේ පාර්ලිමේන්තුව විසිනි. එපමණක් නොවේ. එකී ජනතාවගේ අධිකරණ බලය ද ක්‍රියාත්මක කෙරෙන්නේ පාර්ලිමේන්තුව විසිනි. ඒ බව ව්‍යවස්ථාවෙහි 4 (ඇ) වගන්තියෙහි සඳහන් වෙයි. එහෙත් පාර්ලිමේන්තුව බොහෝ අවස්ථාවල මේ බලය ව්‍යවස්ථාවට හා නීතියට එකඟ ව පිහිටුවනු ලබන හෝ පිළිගැනෙන හෝ උසාවි, විනිශ්චය සභා, ආයතන මගින් ක්‍රියාත්මක කරයි. මෙහි දී වැදගත් කරුණු දෙකක් කියැවෙයි. එකක් පාර්ලිමේන්තුව වියුක්ත ජනතාවකට වඩා උත්තරීතර බවෙන් අඩුවුව ද උසාවියට වඩා උත්තරීතර බවෙන් වැඩි බව ය. උසාවි මගිින් ක්‍රියාත්මක කෙරෙන්නේ පාර්ලිමේන්තුව විසින් ක්‍රියාත්මක කෙරිය යුතු වූ ජනතාවගේ අධිකරණ බලය යි. බල වෙන් කිරීමේ දී පාර්ලිමේන්තුව, විධායකය හා අධිකරණය යනුවෙන් ත්‍රිත්වයක් ගැන කියවුණත් ව්‍යවස්ථාවෙහි අධිකරණය පාර්ලිමේන්තුවට වඩා පහළින් වෙයි. දෙවැනි කරුණ වනුයේ උසාවි හා විනිශ්චය සභාවලට අමතරව ආයතන මගින් ද පාර්ලිමේන්තුවට අධිකරණ බලය ක්‍රියාත්මක කළ හැකි බව ය. දෝෂාභිගියෝගය විමසීම සඳහා 107 (3) වැනි වගන්තිය යටතේ පිහිටුවා ඇති පාර්ලිමේන්තුවේ තෝරාගත් කමිටුව එවැනි ආයතනයක් වනු පමණක් නොව එය පාර්ලිමේන්තු ස්ථාවර නියෝග 78 (අ) යටතේ ක්‍රියා කිරීම ද ව්‍යවස්ථාවේ 107 (3) යටතේ නීත්‍යානුකූල වෙයි. ඒ සම්බන්ධයෙන් විමසීමට කිසිම උසාවියකට බලයක් නොමැත. එයට හේතුව ශ්‍රෙෂ්ඨාධිකරණයට බලය ඇත්තේ පාර්ලිමේන්තුව ඉදිරියේ ඇති කෙටුම්පත් පනත් පිළිබඳ විනිශ්චය දීම සඳහා මිස නීතිය බවට පත් වූ පනත් ගැන විනිශ්චය දීම සඳහා නොවීම ය. ව්‍යවස්ථාවේ 80 (3) වගන්තියේ ඒ බව සඳහන් වෙයි. එබැවින් රටේ උපරිම නීතිය වූ ව්‍යවස්ථාවවත් එහි 107 (3) වගන්තියවත් ඒ යටතේ සම්මත කෙරී ඇති පාර්ලිමේන්තුවේ 78 (අ) ස්ථාවර නියෝගවත් විනිශ්චය කිරීමට, විමසීමට කිසිම උසාවියකට අධිකරණ බලයක් නැත. 78 (අ) (6) ස්ථාවර නියෝගයට අනුව තෝරාගත් කමිටුව මසක් ඇතුළත දී පාර්ලිමේන්තුවට වාර්තාවක් ඉදිරිපත් කළ යුතු ය. ඒ කාලය සුදුසු යැයි හැඟෙන හේතුවක් නිසා දිර්ඝ කළ හැක්කේ පාර්ලිමේන්තුවට ය. අගවිනිසුරුවරිය හුදෙක් කල්මැරීම සඳහා කාලය දීර්ඝ කරන ලෙස ඉල්ලන්නේ නම් පාර්ලිමේන්තුව එයට ඉඩ දේ යැයි සිතිය නො හැකි ය. ව්‍යවස්ථාව මෙන් ම ස්ථාවර නියෝග ද එ ජා පක්‍ෂය විසින් සම්මත කරගනු ලැබූ දේ ය. අගවිනිසුරුවරිය විමසුමට පෙනී සිටිය යුත්තේ ඒ නියෝග යටතේ ය. ඇය වෙනුවෙන් අලුත් නියෝග පැනවීම සම්ප්‍රදාය හා රීති විරෝධී ය. ස්ථාවර නියෝග 78 (අ) (8) යටතේ පාර්ලිමේන්තු කමිටුවේ කටයුතු අගවිනිසුරු පිළිබඳ අවසාන තීන්දූව පාර්ලිමේන්තුවට දන්වන තුරු ප්‍රසිද්ධියට පත්කළ නොහැකි ය. එය පසුව වෙනස්කළ යුතු යැයි මම සිතමි. එහෙත් අද කිසිවකුට නිරීක්‍ෂක මට්ටමෙන්වත් කමිටුවේ කටයුතුවලට සහභාගි වීමට නො හැකි ය. එසේ නිරීක්‍ෂකයන් ලෙස සහභාගිවීමට පොදුරාජ්‍ය මණ්ඩලීය කණ්ඩායමක් හා නීතිඥ සංගමය විශේෂ අවසර ඉල්ලා ඇති බව වාර්තා වෙයි. දෝෂාභියෝගය පිළිබඳ නීතිඥයන්ට පමණක් එවැනි අවසරයක් නොදිය යුතු ය. බටහිර නූතනත්වයෙහි ඒ ඒ ක්‍ෂෙත්‍රයෙහි විශේෂඥයන්ට විශේෂ අවස්ථා සැපයෙන නමුත් ඒ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී නො වේ. නීතිය නීතිඥයන්ට පමණක් භාර නොදිය යුතු ය. නීතිඥ සංගමයට විශේෂ අවසරයක් දෙන්නේ නම් ත්‍රිරෝද රථ රියැදුරන්ගේ සංගමයට ද ඒ පිළිබඳ උනන්දුවක් දක්වන අනෙක් අයට ද ඒ අවසරය ලබාදිය යුතු ය.

ඒ කෙසේ වුවත් කලින් සඳහන් කළ අයුරින් දෝෂාභියෝගය යට ඇත්තේ දේශපාලනයකි. අපේ ප්‍රශ්නයකට පොදුරාජ්‍ය මණ්ඩලය මැදිහත් වන්නේ ඇයි? අමෙරිකාව ඒ පිළිබඳ අවධානය යොමු කරන්නේ ඇයි? බටහිරයන්ගේ අවශ්‍යතාව වී ඇත්තේ දෙමළ ත්‍රස්තවාදය පැරද වූ මහින්ද රාජපක්‍ෂ මහතා හා ගෝඨාභය රාජපක්‍ෂ මහතා දංගෙඩියට යැවීම ය. එහෙත් මහින්ද රාජපක්‍ෂ මහතා ජනාධිපති ලෙස කටයුතු කරනතාක් ඔහු දංගෙඩියට යැවීමට නොහැකි ය. එබැවින් ඔවුහු ජනාධිපතිතුමා නෙරපීමට කටයුතු කරති. අද බමුණු කුලයට අවශ්‍ය වී ඇත්තේ බටහිර සමග එක් වී රජය පෙරළීම ය. අපි බමුණු කුලයට ඉඩ දෙමු ද?

Why adopt extra judicial methods

As we said last week the western legal system has begun to collapse. Unlike in medicine, the other oldest western profession in Sri Lanka, it is impossible to have simultaneous systems in judiciary so that one could go to an alternative system if one is not satisfied with the dominating western system. There can be only one legal system in a country as it would play havoc to have simultaneous legal systems operating, though there are exceptions as in the case of laws on marriage. However, overall there can be only one judicial system and in Sri Lanka it is the western system based on Roman Dutch Law that is the recognized legal system. The collapse of the western legal system began with the publicity given in the media to the impeachment motion. The charges against the CJ were published the moment they were presented in the Parliament and the lawyers of the CJ responded with leaking their written submissions to the Parliamentary Select Committee. Then there were the theatrics by some of the lawyers who not only shouted Jayawewa and Bhangawewa but dashed coconuts though apparently in front of a Bo tree and not in the premises of a devala. The CJ herself used the public entrance to come out of the Supreme Court building on her way to the Parliament, just as a politician does, and on Monday the magistrates, district court judges, and some other judicial officers were summoned to Colombo ostensibly to apprise them of her defense against the media reports that had been published. As a result the courts in the provinces could not function and the litigants were placed in the same position as the patients are placed when the medical practitioners resort to trade union action. It may not be a strike by the judges and the magistrates but it amounted to such. The CJ has set up a bad precedence and in the legal profession where many decisions are taken resorting to precedents, one can only speculate as to what would happen in the future.

The three wheeler drivers have already demonstrated in favour of the impeachment motion and on Tuesday a Sathyakriya had been organized in order to invoke the blessings of the gods on the CJ. Somebody could organize a sathyakriya in favour of the present judicial system in the country but I doubt very much even the gods could help the Roman Dutch legal system that we had had to put up with for few centuries. This is a good opportunity to think of an alternative legal system based in our culture but I am sure that the legal pundits would only scorn me for even suggesting such “outrageous” ideas! In any event there are some misconceptions that have already been exposed and people are now freely debating on the powers of the judicial, and on cases before the courts which would have been anathema just a few weeks ago. Individuals are debating freely and publicly on what were termed subjudice matters, and we now know that the learned judges would not be swayed by public debate on the material before courts. If the lawyers could argue before the bench to sway the judges to their opinion, it is what they do in effect, there should not be any reason why the laymen could not express their views so that the judges also could hear, and listen to if they are interested. The laymen may not be aware of the principles of law but they may be having valid points on cases that are before the courts. Also they may raise certain fundamental issues that escape the minds of the lawyers who very often argue by analogy with the help of precedents. We also know now that it is not a crime to criticize a judgment though one has to abide by a decision of the Supreme Court. In the case of the other courts one could appeal to a higher court which in effect says that not only that one does not agree with the verdict given by the particular court but one does not accept such decision.

The ideas on contempt of courts have also been changed since the impeachment motion was handed over to the speaker, and criticizing a judge does not amount to contempt of courts. If one (not the members of the select committee) does not answer the summons issued by courts it could amount to contempt of court, and I would say that hooting at judges, stoning of the residents of judges lie on the border of contempt of courts. In any event those who resort to such actions are punishable under the law, though very often those who are behind such actions go unscratched. Even if we stick to the present legal system, these concepts have been given different interpretations by the public, who after all have the sovereignty at least in the abstract. The sovereignty of the people is now becoming a concrete concept and the people that includes the present writer has begun to feel the sovereignty without keeping it to the constitution and to the books and journals on political science in the abstract. These are good developments and we have to be thankful to those who brought up the impeachment motion for initiating the democratization process of the legal system. It is true that we all have to respect the judicial system but we do not have to be scared of the system.

However, what is clear is that the CJ has resorted to extra judicial methods in facing the impeachment motion. Not only that the CJ has acted in the above ways, the cases filed against the Parliamentary Select Committee (PSC) based on the impeachment motion are to be determined by judges appointed by the CJ herself and this goes against the maxim one should not hear one’s case. It may be said that in the PSC the government MPs are in a majority and that as far as the impeachment motion is concerned it is a foregone conclusion. We do not know what conclusion the PSC would come to but nobody could expect a committee with the opposition members in a majority. It is the way western democracy works though one may call it majority supremacy. Unless western democracy comes up with the concept of minority supremacy we would have to put up with the so called majority supremacy if we do not design our own schemes to deal with such situations. The composition of the PSC or any other matter as far as its decisions are concerned does not give the CJ even moral authority to adopt extra judicial methods in her defense.

It is said that the judges of the higher courts do not have the rights of the other people as far as their defense is concerned. It is not quite so and if a judge is involved in a crime as an individual he/she would be prosecuted under normal law and would have the opportunity to defend him/her. However the question arises as to what happens if a judge abuses the judicial power or acts in a way unbecoming of a judge. This is a problem that the western hierarchical systems which are based on a linear thinking have to surmount. The judges are at the apex of the judicial hierarchical system and who would judge them as judges? This is where so called separation of power comes to the picture. The separation of powers as a concept was introduced after the unfinished English revolution by the bourgeoisie who wanted the legislative judicial and executive power to themselves. However they were not successful though the parliament was named supreme with the king continuing to be the head of state. The judges were also in the parliament in the form of the Privy Council and there is no clear demarcation of powers. The American Revolution realized these shortcomings and adopted a constitution that said sovereignty is in an abstract people. However in USA it is clear that it is the President who controls everything in the final analysis, and there is no separation of powers as such except in theory. The abstract concepts do not work in practice even in western Physics let alone in western Political science. We who have “inherited” these concepts as a result of colonialism also have a constitution which proclaims that the sovereignty is in this abstract entity called the people. In ancient Sri Lanka there was a “separation of powers” among the Sangha, King, and the Public as shown by Trevor Ling. We should be ashamed that we could not come out with this “thrikendra bala” (tri - centered power) system before Ling pointed it out. However recently we have mixed up this system having elected members of Sangha as MPs. In any event we have not been able to absorb the western system of “separation of powers” into our culture and we now have a pickle (achacharu) as far as separation of powers is concerned. In Sri Lanka the Parliament is supreme to the courts and the judges have to be judged by the Parliament. The argument that the MPs are not trained judges does not hold water as judges themselves do not have an expertise on so many matters that they pronounce judgments. However, I am happy that the public have begun to get themselves involved in the system not as an abstract dead entity but as a concrete living force.

If the CJ wants to change the present system I am with her but she has to wait for the decision of the President on the address to him by the Parliament according to the present constitution. The impeachment motion has been brought under the present constitution which says in 4 (C) that “the judicial power of the People shall be exercised by Parliament through courts, tribunals and institutions created and established, or recognized, by the Constitution, or created and established by law, except in regard to matters relating to the privileges, immunities and powers of Parliament and of its Members, wherein the judicial power of the People may be exercised directly by Parliament according to law”. The Parliament is superior compared with the courts according to this Article though secondary to the abstract people, and the judicial power as well in addition to legislative power is exercised by the Parliament. It is not only through courts and tribunals that the Parliament exercises judicial power but through institutions created and established, or recognized, by the Constitution, or created and established by law, and I argue that the PSC is such an institution. As we have argued last week Article 107 (3) empowers the Parliament to decide on the procedure through standing orders and 107 (3) is now law and the Supreme Court has no jurisdiction to decide on Acts already passed.” It is clearly stated in the Article 80(3): “ Where a Bill becomes law upon the certificate of the President or the Speaker, as the case may be, being endorsed theron, no court or tribunal shall inquire into, pronounce upon or in any manner call in question, the validity of such Act on any ground whatsoever.” The Supreme Court may decide on Bills before the Parliament but not on Acts. It is in accordance with 107(3) that the standing orders 78(A) have been passed in the Parliament and I am afraid the Supreme Court has no jurisdiction on standing orders passed in accordance with the Article 107(3) that became law as far back as 1978.

Though it gives the appearance of a clash between the legislature and the judiciary the impeachment motion has deeper implications politically. It is nothing but a Hulftsdorp Spring after the Academic Spring of FUTA, and the western forces want to stage a spring to oust the so called Rajapakse Regime by hook or crook as they could not pressurize the government to give into the LTTE that was supported by the west. The same forces, except for a few additional lawyers, who were with the LTTE and separatism or federalism leading to separatism are against the impeachment motion and the intentions of these forces are very clear. As long as Mahinda Rajapakse is the president the west cannot charge him and Gotabhaya Rajapakse for so called war crimes and they want to oust him as soon as possible through Springs. They want to oust the government and bring another Prabhakaran to the fore may be through the TNA. The west knows that Mahinda Rajapakse is going to be there until at least 1921 (now that Ranil Wickremesinghe has become the leader of the UNP for another six years it is no more a dream of Rajapakse supporters) and impeachment motion is a good opportunity for them to push the forces against it to oust the government. However what the west does not realize is that in Sri Lanka we have an eternal summer and no need for springs.

Copyright Prof. Nalin De Silva

මනසේ පැවැත්ම

සිත මිස කය නැති බඹුන්ගේ මනස් අපට සාපේක්‍ෂව වියුක්ත සංකල්ප හෙවත් පඤ්ඤත්ති යැයි අපි කීවෙමු. ඒ බඹුන්ගේ මනස් හෝ මනසක් හෝ අපට සිතෙන් මවාගත නො හැකි ය. අපට බඹුන්ගේ මනස් තබා ඔවුන්ගේ සිත් වුව ද මනසටවත් ගෝචර නො වේ. එබැවින් බඹුන්ගේ සිත් ද අපට සිතෙන් මවාගැනීමට නො හැකි ය. එසේ ගත්කල බඹුන්ගේ සිත් ද අපට වියුක්ත සංකල්පයක් පමණකි.

එහෙත් ඒ බඹුන්ට තම මනස් ගැන කිව හැක්කේ කුමක් ද? එමෙන් ම අපට අපේ මනස් ගැන කිව හැක්කේ කුමක් ද? අප මනස යනුවෙන් අදහස් කරන්නේ සිත් පරම්පරාවකි. එය ඉන්ද්‍රියයක් ලෙස ද සැලකෙයි. මට මගේ සිත් පිළිබඳ හැඟීමක් වෙයි. මට දිගින් දිගට ම සිත් පහළවන බව මගේ සිත දනියි. එහෙත් මට අනෙකකුගේ සිත් දැනගැනීමට නො හැකි ය. පරචිත්ත විජානන ඥානය ලැබූවකුට අනෙකකුගේ සිත් දැනගැනීමට හැකි වුව ද ඒ ඥානය නොලැබූවකුට අනෙකකුගේ සිත් දැනගැනීමට නො හැකි ය. ඉන් කියැවෙන්නේ අනෙකකුගේ සිත් යන්න පරචිත්ත විජානන ඥානය නොලැබූවකුට වියුක්ත සංකල්පයක් බව ය.

පරචිත්ත විජානනය ලැබූවකුට අනෙකුගේ සිත් ගැන කිව හැක්කේ කුමක් ද? එවැනි අයකුට තම සිතෙන්, එනම් සිත් පරම්පරාවකින් අනෙක් අයකුගේ සිත් දැනගත හැකි ය. එනම් පරචිත්ත විජානන ඥානය ලැබූ අයකුගේ සිතට අනෙක් අයගේ සිත් ගෝචර වෙයි. එයින් කියැවෙන්නේ පරචිත්ත විජානන ඥානය ලැබූ අයකුට අනෙක් අයගේ සිත් චෛතසික සංකල්පයක් වන බව ය.

පරචිත්ත විජානන ඥානය නොලැබුවකුට අනෙක් අයකුගේ සිත් වියුක්ත සංකල්පයක් වුවත් තම සිත චෛතසික සංකල්පයක් වෙයි. ඒ තමාගේ සිතට තම සිත ගෝචර වන බැවිනි. කිසිවකුට තම සිත සංයුක්ත සංකල්පයක් නොවන්නේ ඔහුට තම සිත තම සිතට ගෝචර කර ගැනීමේ දී මනස හැරෙන්නට වෙනත් ඉන්ද්‍රියයක් යොදා නොගන්නා බැවිනි. එලෙස ම දිව්‍ය තිරිසන් අමනුෂ්‍ය භවවල උපත ලැබූවන්ටත් ඒ ඒ අයගේ සිත් චෛතසික සංකල්ප වනු ඇත.

කය ඇති බ්‍රහ්ම ලෝකවල ද තත්ත්වය එබඳු ම වෙයි. එහි ද බ්‍රහ්මයනට තම සිත් චෛතසික සංකල්ප වෙයි. එහෙත් මේ වර්ගීකරණය කය නැති බඹලොවට අදාළ නොවන බව පැහැදිලි විය යුතු ය. එහෙත් කය නැති බඹලොව බඹුන්ගේ සංකල්ප ගැන කිව හැක්කේ කුමක් ද? කය නැති බඹලොවෙහි සංකල්ප අතර සංයුක්ත සංකල්ප නැති බව පැහැදිලි විය යුතු ය. අපේ වර්ගීකරණය අනුව යම් සත්ත්වයකුට සංයුක්ත සංකල්පයක් ඇති වන්නේ මනස හා අනෙක් ඉන්ද්‍රියයන්ගෙන් එකක් හෝ වැඩි සංඛ්‍යාවක් හෝ එකතුවීමෙනි.

එහෙත් කය නැති බඹලොව බඹුන්ට වෙනත් ඉන්ද්‍රියයන් නැති බව පැහැදිලි ය. මෙය මගේ ප්‍රත්‍යක්‍ෂයක් නොවන බව අමුතුවෙන් කිවයුතු නො වේ. කය නැති බඹලොව ගැන දේශනා කර ඇත්තේ බුදුන් වහන්සේ ඇතුළු මගේ විඤ්ඤූන් වහන්සේ ය. මම එවැනි බඹලොවක් ඇති බව පිළිගනිමි. කය නැත්නම් වෙනත් ඉන්ද්‍රිය නැති බව දැනට මගේ පිළිගැනීම ය. මෙහි දී මා නිවැරදි නොවිය හැකි ය. මා කරන්නේ ඉන්ද්‍රිය පිළිබඳ අපේ දැනුම, එනම් අප විසින් නිර්මාණය කෙරී ඇති දැනුම, සිත මිස කය නැති බඹලොව බඹුන් සඳහා ද යොදා ගැනීම ය.

සූත්‍ර පිටකයෙහි මේ සම්බන්ධ වෙනත් යමක් කියැවී ඇත්නම් එය පිළිගැනීමට මම සූදානමෙන් සිටිමි. එහෙත් දැනට සිත මිස කය නැති බඹලොව බඹුන්ට මනෙන්ද්‍රිය හැරෙන්නට වෙනත් ඉන්ද්‍රියයක් නැතැයි මම උපකල්පනය කරමි. පඬිවරයකු යම් අයකු ලියා ඇති අභිධර්ම ග්‍රන්ථයකින් එයට විරුද්ධව කරුණු ඉදිරිපත් කළහොත් මම එය විමසා බලමි. එසේ විමසා බැලීමෙන් පසුව ඒ ඉදිරිපත් කෙරෙන කරුණ සූත්‍ර පිටකය සමග එකඟ වන්නේ නම් පමණක් එය පිළිගනිමි. එසේ නොමැතිව අදාළ අභිධර්ම ග්‍රන්ථය රචනා කළ තැනැත්තා බුද්ධකාලයෙන් පසුකාලීන අයකු නම් ඒ තැනැත්තා මාර්ගඵල ලාභී ද නැද්ද යන්න මත පදනම් වී මම නිගමනවලට නො එළඹෙමි.

ඇතැම් විට අමනුෂ්‍යයන්ට හා දෙවියන්ට ද මේ සංකල්ප වර්ගීකරණය වලංගු නොවනවා විය හැකි ය. මනුෂ්‍යයන්ට හා තිරිසනුන්ට මෙන් නොව ඔවුන්ගේ සිරුරුවල පඨවි ධාතුව අඩු යැයි ගැනීමට සිදුවෙයි. සාමාන්‍ය මනුෂ්‍යයන්ට අමනුෂ්‍යයන් හා දෙවියන් නොපෙනෙන්නේ ද එබැවින් යැයි සිතිය හැකි ය. ඇතැම් විට ඇතැම් තිරිසනුන්ට මේ පඨවි අඩු සිරුරු යම් ආකාරයකට ගෝචරවනවා විය හැකි ය. සූත්‍ර පිටකය ඔස්සේ ඒ පිළිබඳ කරුණු විමසීමට කිසිවකුට අවස්ථාව ඇත. දෙවියන්ගේ හෝ අමනුෂ්‍යයන්ගේ හෝ පඨවි අඩු සිරුරුවල ඉන්ද්‍රිය හා අවයව ක්‍රියාකරන්නේ කෙසේ ද යන්න සූත්‍ර පිටකය ඈසුරෙන් දැනගත යුතු ය. එසේත් නැත්නම් සිත දියුණු කර ඒ දැනුම ප්‍රත්‍යක්‍ෂයෙන් ම ලබාගැනීමට උත්සාහ කළ යුතු ය.

ඒ කෙසේ වෙතත් දැනට අපි විශේෂයෙන් ම මිනිසුන්ට සාපේක්‍ෂව සංයුක්ත, චෛතසික හා වියුක්ත සංකල්ප යන වර්ගීකරණය ආශ්‍රිත ව සංකල්ප පිළිබඳ දැනුම නිර්මාණය කරමු. එහෙත් එයින් කියැවෙන්නේ අපේ ප්‍රවාද ඒ වර්ගීකරණය මත හා මත ම පමණක් පදනම් වන බව නො වේ. මිනිසුන්ට සාපේක්‍ෂව තම තමන්ගේ මනස චෛතසික සංකල්පයක් ලෙස ද අනෙක් අයගේ මනස වියුක්ත සංකල්පයක් ලෙස ද ඇතැයි අපි සලකමු.

අනෙක් අයගේ මනස් ද තමන්ගේ මනස මෙන් ම චෛතසික සංකල්පයක් නොවන්නේ දැයි කිසිවකුට ඇසිය හැකි ය. එහෙත් එහි දී අපට සංකල්පයකින් ඔබ්බට යෑමට සිදුවෙයි. අනෙක් මිනිසුන්ට මනස් ඇති බව අප දන්නේ කෙසේ ද? එක්කෝ ඒ බව අපේ විඤ්ඤුන් වහන්සේ විසින් දේශනා කරනු ලැබී අපි ඒ බව පිළිගනිමු. එය, එනම් අනෙක් මිනිසුන්ට මනස් ඇති බව, සාමාන්‍ය මිනිසුන්ගේ මනසට ගෝචර නො වේ. එය පැණවීමක් වෙයි. එනම් පඤ්ඤත්තියක් වෙයි.

එසේත් නැත්නම් අපට, එනම් සාමාන්‍ය මිනිසුන්ට, අනෙක් මිනිසුන්ට මනස් ඇති බව එක්කෝ උපකල්පනය කිරීමට සිදුවෙයි. නැත්නම් උද්ගමනය කිරීමට සිදුවෙයි. එසේත් නැතහොත් තර්කයෙන් අනුමාන කිරීමට සිදුවෙයි. ඔහු මිනිසෙකි. මම ද මිනිසෙක්මි. මට මනසක් ඇත. ඔහු ද මිනිසකු බැවින් ඔහු ද මා වැනි විය යුතු ය. එබැවින් ඔහුට ද මනසක් තිබිය යුතු ය. එය තර්කයෙන්, මෙහි දී පැරණි භාරතීය තර්කයෙන් ලබාගත් ප්‍රතිඵලයක්, අනුමානයක් (ඉනෆඑරඑනචඑ) වෙයි. එවිට අනෙක් මිනිසුන්ට ද මනස් ඇති බව අනුමානයක් මිස සංකල්පයක් නො වේ. ඉහත සඳහන් අනුමානය ඇරිස්ටෝටලීය සංවාක්‍යයෙන් (සයලලඔගඉසම) වෙනස් වන බව අවධාරණය කළ යුතු ය.

ඇරිස්ටෝටලීය සංවාක්‍යයෙහි නිගමනවලට එළඹෙන්නේ එසේ නො වේ. එහි තර්කය මෙසේ ය. සියළු මිනිසුන්ට මනස් ඇත. අසවලා මිනිසෙකි. එබැවින් අසවලාට මනසක් ඇත. මේ නිගමනයක් ලෙස හැඳින්වුව ද ඒ එසේ නො වේ. මුළු තර්කය ම පදනම් වන්නේ සියළු මිනිසුන්ට මනස් ඇත යන්න මත ය. සියළු මිනිසුන්ට මනස් ඇත යන්න උද්ගමනයෙන් ලබාගන්නකි. එය සියළු කපුටෝ කළුපාට වෙති යන්න වැනි උද්ගමනයකි.

එහෙත් මේ කිසිවකින් මනස යනුවෙන් කිසිවක් මනසින් ස්වායත්ත ව පවතින බවක් නො කියැවෙයි. පුටුවක් මේසයක් මගේ මනසින් ස්වායත්ත ව නොපවතියි. මගෙන් ස්වායත්තව බල්ලකු බළලකු නැත. බල්ලා ද පුටුව ද යනු හුදු සංජානන නො වේ. ඒ සංකල්ප සමග බැඳී ඇත. සංකල්ප ඇත්තේ මනසෙහි ය. සංකල්ප නොමැතිව අපට නිරීක්‍ෂකයන් ලෙස කිසිවක් නැත. අපට ඇත්තේ සංකල්ප හා ඒ මත පදනම් වූ ප්‍රවාද ය, අනුමාන ය. එයට වඩා යමක් නැත. ඒ ලෝකය සංකල්පීය ලෝකයකි. එය මගේ ලෝකය වෙයි. සංකල්පීය ලෝකයක් ලෙස එය ශූන්‍ය වෙයි.

පුටුවක්, මේසයක්, බල්ලකු, බළලකු මනසෙන් තොරව, මනසෙන් ස්වායත්ත ව නොපවතී නම් මනස මනසෙන් තොරව පවතින්නේ කෙසේ ද? මනස බාහිර ව තිබී එය පුටුව හා මේසය යන සංකල්ප තනන මනසට ගෝචර වන්නේ ද? එවිට මනස් දෙකක් ගැන මනස්ගාතයක් කීමට සිදුවනවා පමණක් නොව සංකල්ප තනන මනස හා වෙනත් මනසක් ගැන කීමට ද සිදුවෙයි. අනෙක් සංකල්ප මෙන් ම මනස ද මනසට සාපේක්‍ෂ වෙයි.

දැන් ප්‍රශ්නය වනුයේ මනස මනසට සාපේක්‍ෂ වන්නේ කෙසේ ද යන්න ය. එය තේරුම් ගැනීමට හුදු සංකල්පයකින් නො හැකි ය. ඒ සඳහා ප්‍රවාදයක් නිර්මාණය කළ යුතු ය. සිංහල බෞද්ධ මනස යනුවෙන් කලකට පෙර දිවයින පුවත්පතෙහි පළ වූ ලිපියෙන් කෙරුණේ ඒ ප්‍රචාදය නිර්මාණය කිරීම ය. එය නැවත විස්තර කිරීම මගේ අරමුණ නො වෙයි. මෙහි දී මට කීමට ඇත්තේ මනස යන්න නිර්මාණය කෙරෙන ක්‍රියාවලිය ම මනස බව ය.

කාලය යනු පඤ්ඤත්තියක් පමණක් බව අපි බොහෝ අවස්ථාවල කියා ඇත්තෙමු. එයින් කියැවෙන්නේ එය මනසටවත් ගෝචර නොවන වියුක්ත සංකල්පයක් බව ය. කාලය යන්න සිතෙන් මවාගත හැකි පෘථග්ජන මිනිසකු නැත. කාලය යන්න මනසට ගෝචර නො වේ. එහෙත් මනස මනසට ගෝචර වෙයි. එපමණක් නොව මනස තනනු ලබන්නේ ද, නිර්මාණය කරනු ලබන්නේ ද මනස විසින් ම ය.

මනසට ගෝචර නොවන කාලයෙහි ක්‍ෂණයක් යනු කුමක් ද? ක්‍ෂණයක් යන්න අර්ථදක්වන්නේ කෙසේ ද? කාලය මෙන් ම එහි අත්‍යුණක කොටසක්, ඉතා කුඩා කොටසක් ලෙස සැලකෙන ක්‍ෂණය ද සිතෙන් මවාගත හැකි නො වේ. ඇතැම්හු සිතක් පවතින කාලය අනුව ක්‍ෂණය තේරුම් ගැනතමට උත්සාහ ගනිති. එහෙත් සිතක් පවතින කාලය කුමක් ද? සිත් පරම්පරාවක් යන්නෙන් අදහස් කෙරෙන්නේ කුමක් ද? එක් සිතක් ඊළඟ සිතෙන් වෙනස්වන්නේ කෙසේ ද? මේ පිළිබඳ ව අනුමාන කිරීම වැරදි යැයි කිසිවකු කීමට ඉඩ ඇත. එසේ වුවත් මනස පවතින්නේ ද යන ප්‍රශ්නයට පිළිතුරු දීමේ දී මේ සියල්ල වැදගත් වෙයි.

මනස ක්‍ෂණයකටවත් නිරීක්‍ෂකයාගෙන් ස්වායත්ත ව පවතින්නේ නම් මනස ඒ ක්‍ෂණයෙන් පසු නැති වී වෙනත් මනසක් ඇතිවිය යුතු ය. කෙසේ වෙතත් එහි දී ක්‍ෂණයකවත් තිබූ මනසක් නැතිවෙයි. මෙය උච්ඡෙදවාදය වෙයි. ඇතිව තිබූ යමක් නැතිවීම උච්ඡෙදවාදය මිස අනෙකක් නො වෙයි. අනෙක් අතට දිගින් දිගට ම මනස පවතින්නේ නම් එනම් මනස යනුවෙන් යමක් නිරක්‍ෂකයාගෙන් ස්වායත්ත ව දිගින් දිගට ම පවතින්නේ නම් එයින් කියැවෙන්නේ ශාස්වතවාදයයි. මනස ක්‍ෂණයකට පවතින්නේ යැයි ගත්ත ද, දිගින් දිගට ම පවතින්නේ යැයි ගත්ත ද අපි එක්කෝ උච්ඡෙදවාදයට එසේත් නැත්නම් ශාස්වතවාදයට හසුවන්නෙමු. බුදුන් වහන්සේ දේශනා කර ඇත්තේ ඒ වාද දෙකම බැහැර කිරීමට ය.

දෝෂාභියෝගයෙහි ආශිර්වාදය

අගවිනිසූරුවරියට එරෙහිව ගෙන ආ දෝෂාභියෝගය රටට ආශිර්වාදයක් වී ඇත. තෝල්ක මුදලිගේ සිට විනිසුරු දක්වා අවශ්‍ය අය සාමාන්‍ය මිනිසුන් අපහාසයට ලක්කරමින්, ඔවුන් බිය කරමින් පවත්වාගෙන ගිය උසාවිවල ව්‍යාජ ගාම්භීරත්වය දැන් හෙළිදරවු වෙමින් ඇත. ඇතැම් නීතිඥයන් හා විනිසුරුවන් හරස් ප්‍රශ්න ඇසීමේ දී හා ප්‍රශ්න කිරීම්වල දී සාක්‍ෂිකරුවන්ට කරන අපහාස උපහාස උසාවිවලට ගොස් ඇති සැවොම දනිති. අගවිනිසුරුවරිය පාර්ලිමේන්තු තෝරාගත් කමිටුවෙන් ඉවත් වූයේ ඇයට අපහාස කළ බව පවසමිනි. උසාවි යන මහජනයා ඒ පූර්වාදර්ශය අනුගමනය කළහොත් බොහෝ උසාවිවල වැඩකරගෙන යෑමට නොහැකිවනු ඇත. එපමණක් නොව උසවියට අපහාස කිරීමේ වරදට බොහෝ දෙනකුට සිරබත් කෑමට සිදුවනු ඇත. කචිචේරියේ ඒජන්ත හාමුදුරුවන් ඉවත්කිරීමට මහජනයාට හැකිවුව ද උසාවියේ නඩුකාර හාමුදුරුවන් ඉවත්කිරීමට ඔවුන්ට නොහැකි විය. පන්සලේ හිසකෙස් නැති හාමුදුරුවන්ට මිනිසුන්ගේ ඇත්තේ ගෞරවයක් වුවත් බොරු කොණ්ඩ පැළඳි නඩුකාර හාමුදුරුවන්ට ඇත්තේ ගෞරවයක් නොව බයකි. ඒ බය යටත්විජිත සමයේ ඇතිකරන ලද බියකි. ශිරානි බණ්ඩාරනායක මහත්මිය අධිකරණය දේශපාලනීකරණයට ලක් කලෙන් මේ බය දැන් අඩුවෙමින් පවතී. ඇය ජයවේවා භංගවේවා කාරයන්ට උසාවි පරිශ්‍රය ලබාදුන්නා ය. උසාවි පරිශ්‍රයේ දී භික්‍ෂූන් වහන්සේ ලවා සෙත්පතා ගත්තා ය. පක්‍ෂපාතී නීතිඥයන්ට ජනමාධ්‍ය සාකච්ඡා සඳහා උසාවි පරිශ්‍රය ලබාදුන්නා ය. ඇය උසාවිය හා එහි දොරටු ලාභ ජනප්‍රියතාව සඳහා යොදා ගත්තා ය. ඇය වෙනුවෙන් පෙනී සිටින නීතිඥයෝ බමුණු කුලය නියෝජනය කරති. නීතිඥයන් අපක්‍ෂපාතී නැති බව දෝෂාභියෝගයෙන් පෙන්නුම් කෙරිණි. බණ්ඩාරනායක මහත්මිය විශ්වවිද්‍යාලයීය කථිකාචාර්යවරියක ලෙස සේවය කරද්දී දෙමළ ජාතිවාදයට පක්‍ෂ ලිපි ලියා ඇත. ඇය අවුරූදු තිස්අටක තරම් අඩු වයසක දී ශ්‍රෙෂ්ඨාධිකරණයට පත්කරනූ ලැබුයේ ශ්‍රී ල නි ප දෙමළ ජාතිවාදයට පක්‍ෂපාත ස්ථාවරයකට යොමුකළ චන්ද්‍රිකා කුමාරතුංග විසිනි. නීතිඥයන්ගේ පක්‍ෂග්‍රාහී බව ඔවුන්ගේ තර්ක හුදෙක් තම වාසිය සඳහා පමණක් යොදා ගැනෙන බව දෝෂාභියෝගයේ දී කාහටත් දී දැකගත හැකි විය. උසාවිය යනු බමුණු කුලයේ අවසන් බළකොටුව ය. ජේ ආර් ජයවර්ධන විසින් හෑල්ලු කෙරුණු ඒ බලකොටුව අද කඩාවැටෙමින් පවතී. ඒ ගැන මගේ අසතුටක් නැත. බයිබල් සම්ප්‍රදායේ වාක්‍යයකින් කියන්නේ නම් හිරකරුවෝ ද, විනිසුරුවෝ ද, නීතිඥයෝ ද මනුෂ්‍යයෝ වෙති.

එ ජා පක්‍ෂයෙන් විනිසුරුවන්ට විරුද්ධව මේ ව්‍යවස්ථාව හා ඒ වෙනුවෙන් ම පනවනු ලැබූ ස්ථාවර නියෝග යටතේ දෝෂාභියෝග ගෙන ආවිට උසාවියේ ස්වාධීනත්වය පිළිබඳ ප්‍රශ්න නොනැඟූ බටහිරයන්ට, රාජ්‍ය නොවන සංවිධානවලට, බමුණු කුලයට, හා නිදහස් අධ්‍යාපනයේ පිහිටෙන් බමුණු කුලයට පැන ගැනීමට වෑයම් කරන්නන්ට අද නීතියේ දෙවොළ මතක් වී ඇත්තේ ඇයි? එයට හේතුව මෙය පුද්ගලයකුට එරෙහිවූ දෝෂාභියෝගයක් පමණක් නොවන බව ඔවුන්ට වැටහීම ය. ශ්‍රී ල නි පක්‍ෂයේ මොන දුර්වලකම් තිබුණත් මෙරට බමුණු කුලයට එරෙහිව සටන් කර ඇත්තේ ඒ පක්‍ෂය පමණකි. මාක්ස්වාදී පක්‍ෂ ද කටයුතු කරන්නේ අධිරාජ්‍ය හා ධනේශ්වර විරෝධී වුව ද බටහිර ගැති බමුණු කුලයෙහි ය. ශ්‍රී ල නි පක්‍ෂයට ලිබරල් හා මාක්ස්වාදී සම්ප්‍රදායයන් බලපාන නමුත් එහි මුල් ඇත්තේ බමුණු ආධිපත්‍යයකට ඉඩක් නැති සිංහල බෞද්ධ සංස්කෘතියෙහි ය. ශී්‍ර ල නි පක්‍ෂයේ ප්‍රධානත්වයෙන් පිහිටුවනු ලැබෙන ආණ්ඩුවලට බමුණු කුලය ද, නිදහස් අධ්‍යාපනය මගින් එයට පැනගැනීමට උත්සාහ කරන සමාජ හිණි පෙතේ ඉහළ නගින්නවුන් ද, මාක්ස්වාදීන් ද, රාජ්‍ය නොවන සංවිධාන ද, බටහිර බලවේග ද, කෙටියෙන් නම් සියළු විජාතික බලවේග විරුද්ධ වන්නේ එබැවිනි. ශ්‍රී ල නි පක්‍ෂයේ එවැන්නන් නැතිවා නොවේ. එහෙත් ඒ පක්‍ෂයට ඡන්දය දෙන්නෝ බෞද්ධ වුවත් නැතත් සිංහල බෞද්ධ සංස්කෘතියෙන් පෝෂණය වූවෝ ය. දෝෂාභියෝගය ගෙන ආවේ දිවිනැගුම පණත සම්බන්ධ තීන්දුව නිසාවත් ඉසෙඩ් ලකුණුු තීන්දුව නිසාවත් නො වේ. අද දෝෂාභියෝගය පිටුපස ඇත්තේ බටහිර අනුග්‍රහය ලබන උද්ධච්ඡ බමුණන් ජනතා බලය ප්‍රතික්‍ෂෙප කිරීම ය. ශ්‍රී ල නි ප ක්‍රියාකාරීත්වය හා සාමාන්‍ය ජනතා අපේක්‍ෂා අතර ප්‍රතිවිරුද්ධතා නැතිවා නො වේ. අපට අපේම වූ දැනුමක් තවමත් නොමැතිවීම හා තිබෙන දැනුම මිථ්‍යා ලෙස පිළිකෙව් කිරීමට බටහිර අධ්‍යාපනයෙන් ලැබෙන රුකුල මේ ප්‍රතිවිරුද්ධතාවල මුල වෙයි. සිවිල් සේවය ඉංගිරිසින් විසින් පිහිටුවන ලද්දේ ඉංගිරිසින්ගේ අනුකාරක පරිපාලනයක් ස්ථාපිත කිරීමට ය. අපට කළ හැකිවූයේ සිවිල් සේවය අහෝසි කර සිවිල් සේවකයන් අනුකරණය කරන තුන්වැනි ගණයේ අනුකාරකයන් පරිපාලකයන් ලෙස පත්කර ගැනීම පමණ ය. විශ්වවිද්‍යාලවල ද මේ තත්වය දැකගත හැකි ය. එහි කිසිම සංකල්පයක් හෝ ප්‍රවාදයක් හෝ නිර්මාණය නොකළ අනුකාරකයන් වෙනුවට දැන් ඇත්තේ අනුකාරකයන් අනුකරණය කරන තුන්වැනි ගණයේ අනුකාරකයන් ය. මෙරට පාසල් ද එබඳු ය. ප්‍රභූ යැයි සම්මත පාසල් පිහිටුවනු ලැබුයේ එංගලන්තයේ පෞද්ගලික පාසල් අනුකරණය කරමිනි. මධ්‍ය මහා විදුහල් පිහිටුවනු ලැබුයේ ඒ අනුකාරක පාසල් අනුකරණයෙනි.

ඉංගිරිසින් මෙරට සිටි සමයෙහි දී උගතුන්ට සෘජු අනුකාරක අධ්‍යාපනයක් හා පුහුණුවක් ලැබිණි. මෙරට ප්‍රභූ පාසල්වල ප්‍රථම විදුහල්පතිවරු බටහිර ජාතිකයෝ වූහ. එකල අනුකාරකයෝ පළමු ගණයේ (සෘජු) අනුකාරකයෝ වූහ. 1948න් පසු අනුකරණය සඳහා මෙරට ඉංගිරිසින් සිටියේ මඳ වශයෙනි. ඉන් පසු බිහිවූයේ අනුකාරකයන් අනුකරණය කළ තුන්වැනි ගණයේ (වක්‍ර) අනුකාරකයන් ය. අවාසනාවකට මේ තත්වය බෞද්ධ පාසල් ඇතිවීමේ දී ද පසුව මධ්‍ය මහා විදුහල් ඇති කිරීමේ දී ද කල්තබා ම සිදු වී තිබිණි. කන්නන්ගර මහතා පළමු මධ්‍ය මහා විදුහල් පිහිටුවීමේ දී ප්‍රභූ යැයි සම්මත පාසල්වලින් බිහි වූ විදුහල්පතිවරුන් තෝරාගෙන ඔවුන්ට උපදෙස් දී ඇත්තේ තමන් ඉගෙන ගත් පාසල් වැනි පාසල් බිහිකිරීමට ය! සුද්දන්ගේ කාලයට සාපේක්‍ෂව කඩා වැටීම ඇරඹුණේ තුන්වැනි ගණයේ අනුකාරකයන් බිහිවීම නිසා මිස අධ්‍යාපන මාධ්‍යය ඉංගිරිසිය වෙනුවට සිංහල වීම නිසා හෝ ද්විභාෂික පරම්පරාවක් නැතිවීම නිසා හෝ නො වේ. සුද්දන්ගේ ක්‍රමය පවත්වාගෙන යා හැක්කේ ඔවුන් හරිහැටි අනුකරණය කිරීමෙනි. ඒ සඳහා සුද්දන් ජීවමාන ව ඇසුරු කරන පළමු ගණයේ අනුකාරකයන් සිටිය යුතු ය. අනුකාරකයන් අනුකරණය කරන්නන්ට සුද්දන්ගේ ක්‍රමය පවත්වාගෙන යෑමට නො හැකි ය. එවිට සුද්දන්ට සාපේක්‍ෂව කඩා වැටීමක් සිදුවේ. පාර්ලිමේන්තුවේ මේ කඩා වැටීම සිදු වී බොහෝ කල් ය. අධිකරණය ද මේ කඩාවැටීමට භාජනය නොවූවා නො වේ. එහෙත් බොරු කොණ්ඩ හා ලෝගුවලින් කඩාවැටීම සඟවා ගෙන සාමාන්‍ය ජනයා බිය වැද්දීමට හැකි විය. දෝෂාභියෝගයත් සමග බොරු කොණ්ඩ ගැලවී යෑම ඇරඹුණි. එහෙත් අවාසනාවකට අපට අපේ ම වූ දැනුම, ආයතන නැත. එබැවින් කඩාවැටී ඇති, කඩාවැටෙන පාර්ලිමේන්තුව, විශ්වවිද්‍යාල, පරිපාලනය, අධිකරණය තව තවත් සාපේක්‍ෂව කඩා වැටෙනු බලා සිටීමට අපට සිදු වී ඇත. ඉංගිරිසි හා තොරතුරු තාක්‍ෂණය ඉගැන්වීමෙන් මේ කඩා වැටීම වැළැක්විය නො හැකි ය. අනෙක් අතට සුද්දන්ගේ ආයතන ද කඩාවැටෙන මෙකල අපි අගාධයට ම යමු. එසේ නොයෑමට නම් අපේ ම වූ දැනුමක් හා ආයතන අපට අවශ්‍ය වෙයි.

දෝෂාභියෝගයේ නෛතික බව ගැන ද යමක් කිව යුතු ය. 104 (ඇ) ව්‍යවස්ථාව අනුව ජනතාවගේ අධිකරණ බලය ක්‍රියාත්මක කෙරෙන්නේ උසාවි විසින් නොව පාර්ලිමේන්තුව විසිනි. පාර්ලිමේන්තුව එහි දී වෙනත් කරුණු අතර ව්‍යවස්ථාවෙන් පිළිගැනෙන උසාවි, විනිශ්චය සභා හා ආයතන මගින් අධිකරණ බලය ක්‍රියාත්මක කරයි. අගවිනිසුරුවරිය 107 (1) යටතේ ජනාධිපතිතුමා විසින් පත්කෙරෙයි. ඇය ඉවත්කළ හැක්කේ 107 (2) යටතේ ජනාධිපතිතුමාට ය. එහෙත් ඒ සඳහා පූර්ව අවශ්‍යතාවක් ලෙස පාර්ලිමේන්තුව එතුමියගේ විෂමාචාර ක්‍රියා හෝ නුසුදුසු බව හෝ සාධනය වීම මත ජනාධිපතිතුමා ඇමතිය යුතු ය. 107 (2)න් පැහැදිලි වන්නේ දෝෂාභියෝගය සම්බන්ධයෙන් පාර්ලිමේන්තුවත් ජනාධිපතිතුමාත් එකට ගත්විට ව්‍යවස්ථාවේ 104 (ඇ) අනුව පිළිගැනෙන අධිකරණ බල සහිත ආයතන බව ය. මෙහි දී පාර්ලිමේන්තුවට අගවිනිසුරුවරිය වැරදිකාරිය බව සාධනය වී ඇති බව තීරණය කළ හැකි නමුදු තීන්දු දීමේ බලය නැත. ඒ බලය ඇත්තේ ජනාධිපතිතුමාට ය. තීරණය හා තීන්දුව වෙන් කෙරී ඇත. 107 (3) යටතේ පාර්ලිමේන්තුවට නීතිය හෝ ස්ථාවර නියෝග හෝ මගින් එකී ඇමතීමකට අවශ්‍ය යෝජනාව සම්මත කිරීමේ පිළිවෙළ, විෂමාචාරය හෝ නුසුදුසු බව හෝ අන්වේෂණය (විමර්ෂණය) කර සාධනය කිරීම පිළිබඳ අවශ්‍ය සියළු දේ සැලසිය හැකි ය. මෙහි වැදගත් කරුණ වන්නේ නීතිය මගින් හෝ ස්ථාවර නියෝග මගින් හෝ ඒ කළ හැකි වීම ය. ඒ අවශ්‍ය දේ 1984 දී එ ජා ප ආණ්ඩුව පැනවූ ස්ථාවර නියෝග 78 (අ) මගින් සැලසෙයි. 78 (අ) (2) යටතේ කථානායකතුමා චෝදනා පිළිබඳ අන්වේෂණය කර පාර්ලිමේන්තුවට වාර්තා කිරීමට තෝරාගත් කමිටුවක් පත්කළ යුතු ය. ඒ අනුව කමිටුවට ද අධිකරණ බලතල ඇති බව ව්‍යවස්ථාවෙන් පිළිගැනෙයි. 78 (අ) (4) යටතේ ඒ කමිටුවට පුද්ගලයන්, ලිපි ලේඛන, වාර්තා ආදිය කැඳවීමට බලය ඇත. මෙහි සාක්‍ෂි විභාගයක් ගැන නො කියැවෙයි. විවිධ උසාවි, කම්කරු විනිශ්චය සභා ආදිය අන්වේෂණයෙහි දී විවිධ අයුරින් කටයුතු කරයි. සාක්‍ෂි විභාග නොමැති උසාවි ද ඇත. 78 (අ) (6) යටතේ කමිටුව සාමාන්‍යයෙන් මසක් ඇතුළත තම සොයාගැනීම් පිළිබඳ වාර්තාවක් පාර්ලිමේන්තුවට ඉදිරිපත් කළ යුතු ය. සොයාගැනීම් යන්නට වැරදිකරුද නැත් ද තීරණය කිරීම ද අඩංගු බව කිවයුතු නො වේ. කමිටු වාර්තාව දෙසැම්බර් 8 වැනි දා පාර්ලිමේන්තුවට ඉදිරිපත් කෙරිණි. 78 (අ) (1) යටතේ පාර්ලිමේන්තුවට ජනවාරි 8 වැනි දා වන තෙක් අදාළ යෝජනාව සම්මත කරගත නො හැකි ය. එදිනට පසු පැවැත්වෙන විවාදය අවසානයේ දී පාර්ලිමේන්තුව ජනාධිපතිතුමාට යෝජනාව භාරදෙනු ඇත. අගවිනිසුරුවරිය චෝදනා එකකට හෝ කිහිපයකට හෝ වැරදිකාරිය යැයි පාර්ලිමේන්තුව තීරණය කළත් ඇය ඉවත්කිරීමට ජනාධිපතිතුමා ව්‍යවස්ථාව අනුව බැඳී නැත. එය පාර්ලිමේන්තවේ යෝජනාව හෝ තෝරාගත් කමිටුවේ වාර්තාව හෝ නොසලකා හැරීමක් හෝ පාර්ලිමේන්තුව අභිබවා යැමක් හෝ කමිටුවේ සාමාජිකයන් කෙරෙහි විශ්වාසයක් නැතැයි කීමක් හෝ නො වේ. තීන්දුව දෙන ජනාධිපතිතුමා දඬුවම් පැමිණවීමේ දී තමාට ඉදිරිපත් කෙරී ඇති යෝජනාව හැදෑරිය යුතු ය. එතුමා ව්‍යවස්ථාවේ සඳහන් නොවූවත් ස්වාධීන කමිටුවක් පත්කිරීමට යන්නේ අවශ්‍ය උපදෙස් ලබාගැනීමට බව පැහැදිලි ය. විදේශිකයන් සහිත කමිටුවක් පත්කළ යුතු යැයි කියන්නෝ පරමාධිපත්‍යය පාවා දෙන්නෝ ය. ආණ්ඩු පක්‍ෂය ක්‍රියාකර ඇත්තේ ව්‍යවස්ථාවට එකඟව ය. අගවිනිසුරුවරිය නම් කමිටුවෙන් ඉවත්වීමෙන් 78 (අ) (5) යටතේ චූදිතයාට චෝදනා විසාධනය කිරීමට ඇති අයිතිය පැහැර හැර ඇත. කලින් ම දෝෂාභියෝගය සම්බන්ධයෙන් අධිකරණයට පෙත්සම් ඉදිරිපත් වූ විට ඇය විනිසුරුවන් පත්කරන බැවින් අගවිනිසුරු ධුරයේ කටයුතු කිරීමට නුසුදුසු වූවා ය.

සිත මිස කය නැති බඹලොව මනස

මනස මනසට ගෝචර වන්නේ ද යන්න ප්‍රශ්නයකි. අපට පහළවන්නේ චිත්ත ය. අපි මනසට හා තවත් ඉන්ද්‍රියයකට හෝ ඉන්ද්‍රිය කිහිපයකට හෝ ගෝචර වන සංකල්ප සංයුක්ත සංකල්ප ලෙස හඳුනාගත්තෙමු. වෙනත් ඉන්ද්‍රියයක් නොමැතිව මනසට පමණක් ගෝචර වන, එනම් මනසින් මවාගත හැකි සංකල්ප වියුක්ත සංකල්ප ලෙස වර්ගීකරණයට ලක්කළෙමු. මනසට ගෝචර නොවන එනම් මනසින් මවාගත නොහැකි සංකල්පවලට වියුක්ත සංකල්ප හෙවත් පඤ්ඤත්ති යැයි කීවෙමු.

අප එසේ තීරණය කරන්නේ අප මාර්ගඵල ලබා ඇති බැවින් දැයි යමකු ප්‍රශ්න කිරීමට ඉඩ ඇත. අප ප්‍රශ්න අසන්නේ ද පිළිතුරු දෙන්නේ ද මූලික වශයෙන් ගත්කල ලෞකිකත්වය හා සම්බන්ධ වූ දේ ගැන ය. මනස යනු ලෞකික සංකල්පයක් මිස අනෙකක් නො වේ. මනස ලෝකෝත්තරය හා සමග බැඳෙන්නේ නිවන් අවබෝධ වීමේ දී මනසක් ඇත්නම් එයට කුමක් වන්නේ ද යන්න සාකච්ඡා කිරීමේ දී ය. එසේ ලෞකිකවත් සාකච්ඡා කිරීම නොකළ යුතු දෙයක් යැයි ඇතැම් පඬිවරු පවසති. ඔවුන්ගේ මතය වී ඇත්තේ මනස වැනි දේ සම්බන්ධයෙන් සංකල්ප හා ප්‍රවාද නිර්මාණය කිරීම, තැනීම නුසුදුසු බව ය.

එහෙත් ඔවුන් ඒ නුසුදුසු යැයි කියන්නේ අපට ය. එයට හේතුව අප මාර්ගඵල ලාභීන් නොවීම ය. එසේ වුවත් බදුදහමට අටුවා සපයා ඇත්තේ මාර්ගඵල ලාභීන් පමණක් යැයි අපි නො සිතමු. අනෙක් අතට අප බොහෝ විට කියා ඇති පරිදි ලෞකික සංකල්ප සම්බන්ධයෙන් මාර්ගඵල ලාභීන්ට ද වැරදි සිදු විය හැකි ය. අද අවසේ අපේ කාර්යභාරය විය යුත්තේ මෑතක දී ලියැවුණු අභිධර්ම පොතපතින් එහාට නොගොස් මෙතෙක් ලියැවී ඇති පොතපතෙහි සඳහන් කරුණු පුනරුච්ඡාරණය කිරීම පමණක් ද?

එහෙත් ඒ පොතපත වුව ද අප එකිනෙකා කියවන්නේ ඒ ඒ අයට සාපේක්‍ෂව එක් එක් අයුරෙන් ය. එවිට අප එකිනෙකාගේ ඒ සම්බන්ධ අදහස් ද වෙනස් වන බව අමුතුවෙන් කිවයුතු නො වේ. එමෙන් ම මේ අය නොදන්නා කරුණක් නම් පොතක් කියවීම යනු ද නිර්මාණයක් බව ය. ලෝකයේ හුදු කියවීම් නැත. සෑම කියවීමක් ම නිර්මාණයක් වෙයි. එකිනෙකාගේ කියවීම් වෙනස් වන්නේ ද මේ නිර්මාණකරණය හේතුකොටගෙන ය.

අප මනස ඇතුළු සංකල්ප සඳහා සිංහල බෞද්ධ සංස්කෘතියෙහි ප්‍රවාද නිර්මාණය නොකළ යුතු යැයි පවසන්නෝ බටහිර යුදෙව් ක්‍රිස්තියානි සංස්කෘතියෙහි මනස ආදිය පිළිබඳ ව සංකල්ප හා ප්‍රවාද නිර්මාණය කිරීම ප්‍රතික්‍ෂෙප නො කරති. ඔවුහු ඇතැම් විට ඒ දෙස උපේක්‍ෂාවෙන් බලා සිටීනු පමණක් නොව ඒ මත පුනරුච්ඡාරණය ද කරති. මෙයටත් වඩා කුහක කමක් වේ ද?. අග්ගඤ්ඤ සූත්‍රය මත පිහිටා නව දැනුම් නිර්මාණය නොකර ඩාවින්ගේ පරිණාමවාදය ගැන සාඩම්බරයෙන් හෝ වෙනත් ආකාරයකට හෝ කතාකිරීමට ද වඩා මනස පිළිබඳ බටහිර ප්‍රවාද හා සංකල්ප දෙස බෑම භයානක ය.

මනස එය හැරෙන්නට වෙනත් ඉන්ද්‍රියයක් ඇසුරෙන් ගෝචර වන්නක් නො වේ. එබැවින් මනස යන්න සංයුක්ත සංකල්පයක් නො වෙයි. පසුගිය ලිපියෙහි මනස සංයුක්ත සංකල්පයක් යැයි ප්‍රකාශ කර තිබුණේ වැරදීමකිනි. මනස යන්න කිසිසේත්ම ඇස කණ ආදී වෙනත් ඉන්ද්‍රියයක් ඇසුරු කොට ගෝචර වන්නක් නො වේ. එබැවින් එය සංයුක්ත සංකල්පයක් විය නො හැකි ය. අපට තීරණය කිරීමට ඇත්තේ මනස යන්න චෛතසික සංකල්පයක් ද නැත්නම් පඤ්ඤත්තියක් ද යන්න ය.

මනස යනු සරල රේඛාවක් හෝ කාලය වැනි සංකල්පයක් ද? සරල රේඛාවක් හෝ කාලය හෝ මනසෙන් මවාගත හැකි නො වේ. පළලක් හෝ ඝනකමක් හෝ නොමැති රේඛාවක් සිතෙන් මවා ගන්නේ කෙසේ ද? කාලය ද එසේ මනසෙන් මවාගත නොහැකි සංකල්පයකි. ඒ සංකල්ප දෙකම පඤ්ඤත්ති වෙයි. එහෙත් පරසතු මලක් යන්න මනසෙන් මවාගත හැකි මනසට ගෝචර වන සංකල්පයකි.

මනස යන්න මනසෙන් මවාගත හැකි ද? මනස අපෙන් තොරව පවතින්නක් ද යන ප්‍රශ්නය හමුවේ බොහෝ දෙනා කම්පනය වෙති. එහෙත් බොහේ පඬිවරුන් මාර්ගලාභීන් යැයි කියන්නන්ගේ කෘති උපුටා දක්වමින් කියන්නේ මනස අපෙන් තොරව පවතින බව ය. අපෙන් තොරව යන්නෙන් අදහස් කරන්නේ මනස මනසෙන් ස්වායත්ත බව ය. මනසට මනස නැතිව පැවතිය හැකි ද? එසේ නම් මනස පවතින්නේ කොහේ ද? කෙසේ ද?

එසේත් නැත්නම් ඒ ප්‍රශ්නය වැරදි ද? මනස පවතින්නේ ද යන ප්‍රශ්නය ම වැරදි ද? එහෙත් සාපේක්‍ෂවවත් පවතින මනසක් ගැන අපි දනුමු. එබැවින් මනසේ පැවැත්ම ගැන කතාකිරීම වරදක් නො වේ. ප්‍රශ්නය වන්නේ මනසේ පැවැත්ම නොව මනස පවතින්නේ සාපේක්‍ෂව ද නිරපේක්‍ෂව ද යන්න ය. මනස නිරපේක්‍ෂව පවතින්නේ ය යන්නෙහි තේරුම කුමක් ද? මලක් නිරපේක්‍ෂව පවතින්නේ ය යන්නෙහි තේරුම එය නිරීක්‍ෂකයා ඇතත් නැතත් පවතින්නේ ය යන්න ය. එහෙත් ඒ එසේ නො වේ. නිරීක්‍ෂකයාගේ මනස නොමැතිව මලක් යන සංකල්පය හට නොගනියි. එබැවින් නිරීක්‍ෂකයකු නොමැති ව මලක් නොපවතියි. යමකු එසේ පවතින්නේ යැයි කිවහොත් එය උද්ගමනයක් මිස අනෙකක් නො වේ.

සියළු උද්ගමන මනසෙන් කෙරෙයි. මෙහි සියළු යනුවෙන් කී විට එය ද උද්ගමනයක් වෙයි. අපට සියළු උද්ගමන අද දැන ගැනීමට ක්‍රමයක් නැත. එමෙන් ම අප දන්නා උද්ගමන මනසෙන් කෙරෙයි. උද්ගමනය යන සංකල්පය කිනම් වර්ගයක සංකල්පයක් දැයි මේ අතර ප්‍රශ්න කළ හැකි ය. ඒ කෙසේ වෙතත් මලක් නිරීක්‍ෂකයකුගෙන් තොරව පවතින්නේ ය යන්න කිසියම් නිරීක්‍ෂකයකුගේ ප්‍රත්‍යක්‍ෂය යැයි කිවහැකි ද? මලක් පවතින්නේ ය යන්න ම නිරීක්‍ෂකයකුගේ නිරීක්‍ෂණයකි. එය නිරීක්‍ෂකයකුගෙන් ස්වායත්ත නො වේ. මනස නොමැති නිරීක්‍ෂකයකුට, එවැන්නන් ඇත්නම්, මලක් පැවතිය හැකි ද?

සංජානනයක් සංකල්පයකින් තොරව ඇතිවිිය හැකි නො වේ. එහෙත් සංජානනයකින් තොරව සංකල්ප ඇතිවිය හැකි ය. චෛතසික සංකල්ප හා වියුක්ත සංකල්ප හෙවත් පඤ්ඤත්ති එසේ සංජානනයකින් තොරව ඇතිවන සංකල්ප වෙයි. ඒ සංකල්ප ඇතිවන්නේ මනසෙහි ය. මනස නොමැතිව ඇතිවිය හැකි සංකල්පය කුමක් ද? සංකල්ප නොමැතිව අප දක්නා ලෝකයක් වේ ද? ලෝකය ම මේ බඹයක් පමණ වූ සිරුර තුළ පැණවේ යැයි බුදුන් වහන්සේ මිනිසුන්ට දේශනා කර ඇත්තේ එබැවිනි. බුදුන් වහන්සේ එවැන්නක් අමනුෂ්‍යයකුට හෝ දෙවියකුට හෝ බ්‍රහ්මයකුට හෝ දේශනා කර ඇති බවක් දැනගන්නට නැත. අමනුෂ්‍යයන් ආදීන්් ලෝකය නිර්මාණය කිරීමේ දී මනස සමග යොදා ගන්නා වෙනත් ඉන්ද්‍රිය වේ ද?

සිත මිස කය නැති බ්‍රහ්ම ලෝක ගැන අපි අසා ඇත්තෙමු. අපි බෞද්ධයන් ලෙස එවැනි ලෝකවල පැවැත්ම පිළිගනිමු. සිත යනුවෙන් මෙහි දී කියැවෙන්නේ සිත් පරම්පරාවකට හෙවත් මනසට ය. මනස යනුවෙන් අප විසින් හැඳින්වෙන්නේ තනි සිතක් හෙවත් චිත්තයක් නො වේ. අපට මනස යනු සිත් පරම්පරාවකි. අප ඇතැම් විට මනසට සාපේක්‍ෂව යන්නත් ඇතැම් විට සිතට සාපේක්‍ෂව යන්නත් යොදා ගෙන ඇත. මනස යනු සිත් පරම්පරාවක් වුවත් අපට යමක් ගෝචර වන්නේ ඒ සිත් පරම්රාවෙහි අප සිතන අයුරෙන් එක් සිතකට ය.

එහෙත් එක් සිතක් යන සංකල්පයෙන් ම ප්‍රශ්න රැසක් ඇති කෙරෙයි. ඒ සිත පවතින්නේ කිනම් කාලයකට ද එක් සිතක් අනෙක් සිත්වලින් වෙන්කර ගන්නේ කෙසේ ද ආදී වශයෙන් ප්‍රශ්න රැසකට මුහුණ දීමට අපට සිදුවෙයි. සිත මිස කය නැති බඹ ලොව යන්නෙන් අදහස් කරන්නේ එක් සිතක් පමණක් ඇති බ්‍රහ්ම ලෝකයක් නො වේ. එහි දී සිත යනුවෙන් කියැවෙන්නේ සිත් පරම්පරාවක් හෙවත් මනස ය.

එහෙත් අවශ්‍ය නම් මෙහි දී කිසිවකුට එවැනි බ්‍රහ්ම ලෝකයක උපදින සත්ත්වයා සමාධිගත ව එකම සිතක පසුවන්නේ ය යැයි තර්ක කළ හැකි ය. එහෙත් එහි දී එකම සිත යනුවෙන් අදහස් වන්නේ කුමක් ද? සිත නොවෙනස් ව එකක් ම ලෙස පැවතීම ද එසේත් නැත්නම් එකම අරමුණක වූ සිත් පහළ වීම ද? මේ ප්‍රශ්න එතරම් සරල ප්‍රශ්න නො වේ. අරමුණක් නැතිව සිතක් නැත. මේ අරමුණු මනු’ෂ්‍ය ලෝකයෙහි හෝ දිව්‍ය ලෝකයෙහි හෝ වූ ආකාරයෙන් ඊනියා බාහිරව පවතින පිච්ච මලක් හෝ පරසතු මලක් හෝ නො වේ. අරමුණ ඇත්තේ ද සිතෙහි ම ය.

එවිට ප්‍රශ්නය වනුයේ එක් අරමුණක් යනුවෙන් අදහස් කරන්නේ කුමක් ද යන්න ය. නෙවෙනස්වන අරමුණක් තිබිය හැකි ද? එය නිත්‍ය අරමුණක් වන්නේ ද? එවිට අනිත්‍ය යනුවෙන් අදහස් වන්නේ කුමක් ද? අප මේ ප්‍රශ්න ගැඹුරෙන් සලකා බැලිය යුතු ය. එහෙත් මේ ඒ සඳහා අවස්ථාව නො වේ. කෙසේ වෙතත් සිත මිස කය නැති බඹ ලොව යන්නෙන් අදහස් කරන්නේ ඒක වචනයෙන් කියැවෙන සිතක් නොව බහුවචනයෙන් කියැවෙන සිතක් එසේත් නැත්නම් සිත් පරම්පරාවක් හෙවත් මනසක් ය යන්න මගේ විශ්වාසය වෙයි.

කය නැති බ්‍රහ්ම ලෝකයෙහි මනස සිරුරක් තුළ නොමැත. එහෙත් එලොව ද මනසක් වෙයි. සිරුරක් නැත. දැන් මෙසේ කියන්නේ කවු ද? එය බුදුන් වහන්සේගේ දේශනාව ය. ඇතැම් රහතන් වහන්සේලා පමණක් නොව ධ්‍යානලාභීන් ද ඒ බව ප්‍රත්‍යක්‍ෂයෙන් දැනගෙන ඇත. එය අනුමානයක් හෝ වියුක්ත බටහිර විද්‍යා ප්‍රවාදයක් නැත්නම් විද්‍යා කතන්දරයක් හෝ නො වේ. අප විශ්වාස කරන්නේ අපේ විඤ්ඤූන් ප්‍රත්‍යක්‍ෂයෙන් දැන ප්‍රකාශ කර ඇති වදන් ය. ඒ පිලිබඳ අපට ගැටළුවක් නැත. ගැටළුවක් ඇති අයකුට භාවනාවෙන්, යෝගී අභ්‍යාසවලින් හෝ වෙනත් ක්‍රමයකට හෝ ධ්‍යාන ලබා ඒ ප්‍රත්‍යක්‍ෂයෙන් ම දැනගත හැකි යැයි සිතමි. ප්‍රශ්නය වනුයේ මේ මනස, එනම් කය නැති බඹ ලොවෙහි බඹුන්ගේ මනස් කිනම් සංකල්ප වර්ගයට අයත් ද යන්න ය.

ඇපල් මලක් යන්න ඒ දැක ඇති මිනිසුන්ට සාපේක්‍ෂව සංයුක්ත සංකල්පයක් වෙයි. එහෙත් ඇපල් මල් දැක නැති අයට සාපේක්‍ෂව ඇපල් මලක් යන්න චෛතසික සංකල්පයක් වෙයි. මෙයින් කියැවෙන්නේ එක් නිරීක්‍ෂකයකුට සාපේක්‍ෂව එක් වර්ගයකට අයත් සංකල්පයක් තවත් නිරීක්‍ෂකයකුට සාපේක්‍ෂව වෙනත් වර්ගයකට අයත්වන්නේ ය යන්න නො වේ. ඇපල් මල් දැක ඇති අයගේ ඇපල් මලක් පිිළිබඳ සංකල්පය ඇපල් මල් දැක නැති අයගේ ඇපල් මලක් පිළිබඳ සංකල්පයෙන් වෙනස් වෙයි.

සිත මිස කය නැති බඹ ලොව වසන්නකුගේ මනස අප සාකච්ඡා කරන අයුරෙන් පවතින්නේ අපට සාපේක්‍ෂව ය. ඒ මනස් පිළිබඳ අපට ඇත්තේ සංයුක්ත සංකල්පයක් විය නො හැකි ය. ඒ මනස් අපේ මනස හැරෙන්නට අනෙක් ඉන්ද්‍රියයන්ට කෙසේවත් ගෝචර නො වෙයි. ඒ මනස් පිළිබඳ චිත්ත රූපයක් අපට ඇතිකර ගත නො හැකි ය. අපට එලොව ඇත්තන්ගේ මනස් අපේ සිතකින් මවාගත නො හැකි ය. එබැවින් එලොව ඇත්තන්ගේ මනස් අපට චෛතසික සංකල්පවත් නො වේ. ඒ මනස් ද අපට වියුක්ත සංකල්ප හෙවත් පඤ්ඤත්ති පමණක් වෙයි.