Sovereignty under threat

The Northern Province provincial council is threatening and challenging the government of Sri Lanka and the Sri Lankan state over sovereignty of the country. The Provincial Council that includes some LTTE sympathizers and a widow of a terrorist leader has passed number of resolutions revealing their intentions. The Provincial Council does not want an internal investigation into so called human rights violations in the country during the last two weeks of the humanitarian operations and wants an international investigation that is nothing but an investigation by western countries and their cronies. The Council does not believe in the statistics that would be supplied by the Department of Census and Statistics on the missing and dead people during the terrorist active period. They also want to erect monuments commemorating the terrorists in Mullavaikkal.

It is clear that the Northern Province Provincial Council wants to act on its own disregarding the state. They have already come to their own “conclusions”, and with the assistance of Bishops such as Rayappu Joseph of Mannar and Saundranayagam of Jaffna they are inventing “evidence” to justify the “conclusions”. If the Provincial Councils had more powers we would have seen more acts against the state, and finally the Northern Province deciding to recede away from the state of Sri Lanka. The Northern Province Provincial Council should realize at least now that the Eastern Province is not with them and that the latter have gone a long way in reconciling with the other provinces, not according to South African or any other model but in the Sri Lankan manner. The behaviour of the Northern Provincial Council tells the state and the people of the country that the powers given under the thirteenth amendment are too much, and police and land powers should be with the government of Sri Lanka and not with any provincial council.

The Provincial Council of the Northern Province behaves this way not because of any strength of Ananthi or Wigneshwaran but that of the western powers. It is very often said by the UNP and opposition parties who opposed the humanitarian operations against the LTTE terrorists that the government may have won the “war” but not peace. As we have said on many occasions the government won peace as well, but the western countries are determined not to allow the government to maintain peace as they want to punish both the government and the people for defeating the LTTE. If not for the western powers the TNA would collapse like a paper house if not as a paper tiger. Once the tiger was defeated there could not be room for any paper tigers of the TNA, but the TNA is being maintained by the western countries through the dispersed Tamils in the west.

If we summarize what has happened in the history we find that the problem started with Dutch importing the vellalas from present South India for their tobacco cultivation, vellala meaning agricultural labour, after 1650. The Dutch wanted to use the imported Vellala against the Sinhala King and commissioned a Tamil Mudliyar  to write a history of Sri Lanka depriving the king the present eastern province so that they could posses it with the harbours. The Vellalas with the help of colonial powers became the majority of the Jaffna peninsula absorbing the Sinhala majority into the Tamil culture as people of “low” cast. This was the first step in a minority becoming the majority dominant force with the help of the colonial powers in this case the Dutch. What happened in the Jaffna peninsula is not much different from what took place in South Africa with the whites becoming the dominant force though not numerically they were not the majority.    

The next step was taken by the English who cultivated the English educated Vellalas to become the leaders of the country again following the South African model. The English always hated the common Sinhala people who were the only community to rise against them in the history of the country. The English educated Sinhalas were prepared to accept the leadership of the English educated vellalas and petition the English rulers to handover limited autonomy to them. They wanted to prove that they were more English than the English themselves in speech, manners and education. However, the English from their standpoint made the cardinal sin of giving universal franchise to Sri Lanka, thus making the Tamil elite vellalas becoming the leaders of the country a remote possibility.

The Vellalas became aware of this development and it was left to SJV Chelvanayakam to formally agitate for separation so that the English educated Vellala Tamils could try their hands at becoming the rulers of the combined Northern and Eastern Provinces. The Vellalas came out with “theories” such as homeland, federalism to justify their concealed objective of separation, and the western social scientists and their imitators were readily available for justification of the claims of the English educated Tamils. The climax of their agitation was the Vadukkodai Resolution of 1976 when all the so called Tamil speaking leaders united with the Vellalas.

However, the other leaders gradually realized what the Vellalas were up to with connivance of the England led west, and the Vellala leadership had to give way to the Karaivar Prabhakaran who resorted to terrorist activities instigated by Chelvanayakam. Prabhakaran and his terrorist tigers were defeated by the heroic “ranaviruvan” under the political leadership of the President and the direction of the Defense Secretary, against the wish of the western countries who wanted to rescue Prabhakaran and his cohorts even at the last minute.

After the defeat of the terrorist tigers the west wanted to make the Tamils the dominant community again using the South African model of reconciliation where the white still rule the country though nominally the blacks have the political power. The west uses the dispersed Tamils in their countries against the Sinhala people and in this regard the west is helped by the western intellectuals, their imitators in Sri Lanka, the NGO vallas, some clergy of Christian and Catholic Churches, as before. The UNP, JVP also support the west in order to topple what they call the Rajapakse regime. The common denominator of all these sects is the removal of the Rajapakse “regime” and punishing of the ordinary Sinhala people who are the only community who have fought and are fighting against the colonials. These sects are not interested in the human rights of anybody but of removing the “regime” and punishing the Sinhala people. The west that used the English educated vellalas first are now using the dispersed Tamils whether they are educated or not. The TNA is divided along these lines, Wigneshwaran representing mainly the Colombo based elite English educated vellalas and Ananthi representing the other anti Sinhala Tamils. The dispersed Tamils used by the western forces represent mainly the non Vellala anti Sinhala elements, and what Wigneshwaran and his friends do not realize is that the English educated elite vellalas have been on the decline as a political force.

In any event both these groups are only paper tigers who cannot survive without the support of the west that favours the Ananthi group as they know that the elite have no attraction in Jaffna after Prabhakaran. English Prime Minister Cameron who has blocked the publication of a report on how Blair and his American counterpart violated the human rights of Iraq people is now getting the help of Obama to canvass against so called human rights violations by the Sri Lankan armed forces, in order to topple the “regime”, punish the Sinhala people and finally to establish a separate state that Ranil Wickremesinghe who wanted to celebrate the 500^th anniversary of Portuguese coming to Sri Lanka and destroying Buddhist temples would give on a platter to his masters in England. When Ranil Wickremesinghe recently said that the “Rajapakse regime” is worse than the Portuguese, Dutch and the English he made clear where he stands.

The Provincial Council of the Northern Province led unofficially by Ananthi is influenced by the west and especially the American ambassador who acts as if she is the Viceroy of the Northern Province. If not for the intervention by these anti Sinhala forces the Ananthi faction would have no power at all, and the Northern Province Provincial Council would not become a threat to the sovereignty of the country. This may not be the best time to do so but the government should seriously consider “awarding” persona non grata status to the lady from America, who is definitely a threat to the sovereignty of Sri Lanka.

Nalin De Silva

31-01-2014

පොල් ගෙඩියේ විහිළුව

පසුගිය විසිතුන්වැනි දා චින්තන පර්ෂදය විසින් බටහිර විද්‍යාව පට්ටපල් බොරු මැයෙන් මහනුවර දී පවත්වන ලද රැස්වීමට ඩී එස් සී උපාධිධාරී සේවාර්ජිත (සම්මානිත) මහාචාර්ය අශෝක අමරතුංග මහතා නො පැමිණියේ ය. පූජ්‍ය බෙංගමුවේ නාලක හිමිපාණන් වහන්සේ මුලසුනෙහි වැඩ සිටි ඒ රැස්වීමට පැමිණ වාදයකට සහභාගි වීමට ඒ මහතා චින්තන පර්ෂදය වෙනුවෙන් ඒ මහතාට ආරාධනය කළ අයට මුල දී කැමැත්ත දී තිබුණ ද පසුව තම මතය වෙනස් කරමින් රණ්ඩු වීමට අකමැති බැවින් රැස්වීමට සහභාගි වීමට නොහැකි බව පවසා ඇත. ගෞරවනීය භික්‍ෂූන් වහන්සේ කෙනකු මුලසුනෙහි වැඩසිටින රැස්වීමක රණ්ඩු වීමට අවශ්‍ය කාහට ද යන්න ඒ මහතා දැන සිටින්නට ඇත. අපි නම් එවැනි රැස්වීමක දී මුලසුනෙහි වැඩසිටින භික්‍ෂූන් වහන්සේගේ ගෞරවය ආරක්‍ෂා කරමින් මුලසුනට අවනත වන්නෙමු.

ඒ මහතා ඒ රැස්වීමට අඩුම තරමෙන් අසන්නකු ලෙස සහභාගි විණි නම් බොහෝ දේ ඉගෙනීමට තිබිණි. එහෙත් පසුව රැස්වීමෙහි පටිගත (වීඩියෝ) කරන ලද සම්පූර්ණ වාර්තාවක් කාලය වෙබ් අඩවියෙහි (www.kalaya.org) ඇතුළත් කිරීමට කටයුතු කරන බැවින් එමගින් අමරතුංග මහතාට තම දැනුම වර්ධනය කරගැනීමේ අවස්ථාව පමා වී නමුත් ලැබෙනු ඇත. ඒ මහතා බොහෝ මහාචාර්යවරුන්ගෙන් වෙනස් නො වේ. යමක් තේරුම් ගැනීමට ඔවුන්ට බොහෝ කලක් ගතවන බව අවුරුදු පනහක අත්දැකීමෙන් මම දනිමි. අමරතුංග මහතාට ද කාලෝ ෆොන්සේකා මහතාට ද කාළාම සූත්‍රය වටහා ගත නොහැකි වී ඇත. අවශ්‍ය නම් ඒ මහත්වරුන්ට සනත් කරුණාරත්න මහතා ලියා ඇති කාළාම සූත්‍රය හා චින්තන නිදහස යන පොත කියවා බුදුන් වහන්සේ කාළාමයනට විඤ්ඤූන් අනුගමනය කිරීමට කී බව දැනගැනීමට හැකි වනු ඇත. මේ සම්බන්ධයෙන් මා ද අවුරුදු විසිපහකට පමණ පෙර දිවයින පුවත්පතට ලියා ඇති නමුත් ඒ මහත්වරුන් මගෙන් යමක් දැනගැනීමට වඩා වෙනත් අයකුගෙන් දැනගැනීමට කැමතිවනු ඇත.

අමරතුංග මහතාගේ ජනවාරි 1, 8, 15 ලිපිවලට පිළිතුරු දීම පමාකර අපි ඒ මහතාගේ 22 වැනි දා ලිපිය සලකා බලමු. එයට හේතුව අන්කිසිවක් නොව ඒ මහතා මගේ අදහස් තේරුම් ගැනීමේ මාවතකට සේන්දුවීමට එමගින් උත්සාහයක් දරා ඇති බවක් පෙනෙන නිසා ය. එහෙත් ඒ අතර ම ඒ මහතා තමාට සුපුරුදු ආකාරයෙන් විහිළු සැපයීම ද අත්හැර නැත්තේ තවත් බොහෝ දේ ඔහුට දුරාවබෝධ නිසා ය. බටහිර විද්‍යාව ගැන තබා පොල් ගෙඩිය පොල්ගහ මුල වැටීම හේතුවෙන් පොළොවේ චලිතය පිළිබඳ ගැලීලියෝට එල්ලවූ අභියෝගය පිළිබඳවවත් ඒ මහතාට කිසිම අවබෝධයක් නැත. 

“ගහෙන් ගෙඩියක් වැටෙන විට එය ගහ මුලට වැටෙන්නේ ලෝකය චලනය නොවන නිසා යැයි නලින් මහතා විශ්වාස කරන බව ඔහු ගේ වැල්වටාරම් තුළින් කියැවෙන බව අනුමාන කළ හැකි ය.” මෙවැනි වාක්‍යයක් මහාචාර්යවරයකුට හැරෙන්නට වෙනත් අයකුට ලිවීමේ හැකියාවක් ඇතැයි නො සිතමි. මා ලියන්නේ වැල්වටාරම් යැයි කියමු. එහෙත් මෙවැනි අනුමානයකට අමරතුංග මහතා පැමිණියේ කෙසේ ද? ඒ සඳහා මා ලියා ඇති දේ සාක්‍ෂි වශයෙන් ඉදිරිපත් කිරීමට ඒ මහතාට හැකි ද?

මා සඳහන් කර ඇත්තේ ගැලීලියෝට විරුද්ධව එකල විසූ බුද්ධිමතුන් ගෙන ආ තර්කයකි. ඉතාලියේ ගැලීලියෝ සිටි පෙදෙසෙහි හෝ වතිකානුවෙහි හෝ පොල් ගස් නොතිබීම වෙනත් කරුණකි. තර්කයට පොල් ගස ඈඳීම නම් මගේ ක්‍රියාවකි. එහෙත් තර්කය මා විසින් නිර්මාණය කරන ලද්දක් නො වේ. මා ලෝකය (පෘථිවිය - පොළොව) චලනය නොවන්නේ යැයි කියා නැත. කෙසේ වෙතත් මට නිරපේක්‍ෂ චලිත නැත. පොළොව මගේ ප්‍රත්‍යක්‍ෂයට අනුව චලනය නො වේ. එය අමරතුංග මහතාගේ ප්‍රත්‍යක්‍ෂයට අනුව චලනය වන්නේ ද? 

පොළොවෙහි සිටින නිරීක්‍ෂකයන්ට අනුව පොළොව චලනය නො වේ. එනම් පොළොවේ සිට නිරීක්‍ෂණය කරන්නන්ට සාපේක්‍ෂව පොළොව චලනය නො වේ. එහෙත් එයින් කියැවෙන්නේ කිසිම නිරීක්‍ෂකයකුට සාපේක්‍ෂව පොළොව චලනය නොවන බව නො වේ. හඳ මත සිටින නිරීක්‍ෂකයකුට සාපේක්‍ෂව පොළොව චලනය වෙයි. පැරණි සිංහලයන්ට පොළොව ඉර වටා චලනය වන්නේ ය කීව ද ඉර පොළොව වටා චලනය වන්නේ ය කීව ද ගැටළුවක් වී නැත. ඒ සාපේක්‍ෂ චලිත දෙකක් බව ඔවුහු දැන සිටියෝ හ. අඩුම තරමෙන් පැරණි සිංහල බුද්ධිමත්තු ඒ බව දැනසිටියහ. පොළොව ඉර වටා චලනය වන බව පැරැන්නන් දැන ගත්තේ පංචෙන්ද්‍රිය ගෝචර ප්‍රත්‍යක්‍ෂයෙන් නම් නො වේ. එය පංචෙන්ද්‍රිය නොමැතිව මනසෙන් දැනගත් දෙයකි. එය පංචෙන්ද්‍රියයන්ගෙන් (හා මනසෙන්) දැනගැනීමට නො හැකි ය. අමරතුංග මහතා පොළොව ඉර වටා යන බව පංචෙන්ද්‍රියයන්ගෙන් දන්නේ ද? 

එහෙත් ගැලිලියෝගේ කාලයෙහි ඉතාලි යෙහි බුද්ධිමත්තු සාපේක්‍ෂ චලිත ගැන නොදැන සිටියෝ ය. ඔවුන්ට චලිතය යනු එකක් ම විය. එය නිරපේක්‍ෂ (ඔවුන් ඒ සංකල්පය යොදා ගත්තත් නැතත්) විය. පොළොවේ සිටින නිරීක්‍ෂකයකුට අනුව පොළොව චලනය නො වෙයි. ගැලීලියෝ පොළොව චලනය වන්නේ යැයි කී විට ඉතාලියෙහි බුද්ධිමත්තු ඒ කාහට සාපේක්‍ෂව දැයි නො ඇසුහ. ඔවුන් දැන සිටි එකම (නිරපේක්‍ෂ) චලිතය ඔවුන්ට නිරීක්‍ෂණය කළ නොහැකි විය. ඔවුන්ට අනුව පොළොව චලනය නො වී ය. ඔවුන්ට එය ප්‍රත්‍යක්‍ෂය විය. අමරතුංග මහතා අවංක නම් ඔහුට ද තම  ප්‍රත්‍යක්‍ෂය අනුව පමණක් නම් පොළොව චලනය නොවන බව පිළිගැනීමට සිදුවෙයි. එහෙත් ඔහුගේ මහාචාර්යකම එයට හරස් වෙයි. තම ප්‍රත්‍යක්‍ෂය අනුව පොළොව චලනය නොවන බව ප්‍රකාශ කළහොත් ඔහුට සමාජයේ ඇති වැදගත්කම නැති වෙයි. 

ගැලීලියෝගේ කාලයේ ඉතාලියේ සිටි උගත්තු අමරතුංග මහතාට වඩා අවංක වූවෝ යැයි සිතිය හැකි ය. ඔවුහු පොළොව චලනය නොවන බව කීවෝ ය. ඔවුහු තම ප්‍රත්‍යක්‍ෂයෙන් දැනගත් එය නිවැරදි බවට තර්කයක් ද ඉදිරිපත් කළහ. ඒ අනෙකක් නොව පොල් ගෙඩිය පොල්ගහ මුල වැටීම ආශ්‍රයෙන් ගොඩනගාගත් තර්කය ය. අමරතුංග මහතාට ඒ තර්කයෙහි වරදක් දැකිය හැකි ද? පොල් ගෙඩිය ගහමුල වැටීම ද ප්‍රත්‍යක්‍ෂයකි. 

බටහිර විද්‍යාව ආරම්භ කරමින් ගැලීලියෝ ප්‍රත්‍යක්‍ෂය නොවූ සාපේක්‍ෂ චලිතය පිළිබඳ වියුක්ත සංකල්පය ඉදිරිපත් කළේ ය. ගැලීලියෝ බොරු කීවේ ඇයි යන ලිපියෙන් මා උත්සාහ ගත්තේ ඒ බව පැහැදිලි කිරීමට ය. එහෙත් මහාචාර්යවරයකු වූ අමරතුංග මහතා එයින් අනුමාන කරන්නේ මා පොල් ගෙඩිය ගහමුල වැටෙන නිසා පොළොව චලනය නොවන්නේ යැයි විශ්වාස කරන බවකි. ගැලීලියෝගේ කාලයේ සිටි බුද්ධිමත්තු පොල් ගෙඩිය ගහමුල වැටීම යන ප්‍රත්‍යක්‍ෂය පොළොව චලනය නොවන්නේ ය යන ප්‍රත්‍යක්‍ෂය තහවුරු කිරීමට යොදාගත්හ.

අමරතුංග මහතා කොටින් පැරදවීමට මා දෙවියන්ගේ පිහිට ලබා නොගත්තේ ඇයි දැයි අසයි. එකල තබා මෙකලවත් මට දෙවියන් හෝ වෙනත් මනුෂ්‍ය නොවන ප්‍රාණීන් සමග සන්නිවේදනය කළ නො හැකි ය. කෘෂිරසායනික වකුගඩු රෝගය පිළිබඳ ව මැදිහත් වූයේ ප්‍රියන්තා සේනානායක මහත්මිය ය.අපට ආසනික්, කිවුල් ජලය හා ආසනික් මිත්‍ර (මිශ්‍ර නොවේ) පස කෘෂිරසායනික වකුගඩු රෝගයට හේතු යැයි දැන්වූයේ ඒ මහත්මිය ය. ඒ පිළිබඳ කිසිම ගෞරවයක් මට හිමි විය යුතු නැත. කිවුල් ජලය රෝගයට හේතුවක් බව පළමුවෙන් සඳහන් කළේ කැලණිය කණ්ඩායම ය. එයට පෙර කිසිවකු රෝගයට හේතුවක් ලෙස ජලය නම්කර නො තිබිණි. අද පවා බටහිර විද්‍යාවේ ආධිපත්‍යය පැතිරවීම සඳහා පිහිටුවාගෙන ඇති ආයතනයක් වන ඊනියා ලෝක සෞඛ්‍ය සංවිධානය ඔවුන්ගේ බසින් කියන්නේ නම් පානීය ජලය රෝගයට හේතුවක් යැයි සෘජුව නො කියයි.  අමරතුංග මහතාට අනුව කිවුල් ජලය කෘෂිකාර්මික වකුගඩු රෝගයට හේතුවක් යැයි කියමින් මා ලජ්ජාවක් නොමැතිව මට අහිමි ගෞරවයක් ලබාගැනීමට කටයුතු කරයි. 

අමරතුංග මහතා නොදන්නවාට කොටින් පරාජය කළ හැකි බව මා කීවේ 1990 තරම් ඈත කාලයක සිට ය. එකල ගුණදාස අමරසේකර මහතා හෝ වෙනත් කිසිවකු හෝ මගේ සහායට සිටි බවක් මම නො දනිමි. අමරතුංග මහතා ගැන මා එකල අසාවත් නො තිබිණි. ඔහු දෙමළ ප්‍රශ්නය පිළිබඳ ව කරලියට පැමිණියේ තමා විශ්‍රාම ගැනීමට ටික කලකට පෙර ය. එසේ ම අමරතුංග මහාචාර්යවරයා සිනහසුනත් කිව යුත්තක් වෙයි. මාවිල්ආරු සිද්ධිය දිනවල මෙරට බුදු පිළිම වහන්සේලාගෙන් බුදු රැස් විහිදුණු බව බොහෝ දෙනාට මතක ඇත. ඒ දිනවල ම මා මාතර දී පවත්වන ලද රැස්වීමක දී කියා සිටියේ කොටින් පැරදවීමට අපට දෙවියන්ගේ ආශිර්වාදය ඇති බවට ඒ සාක්‍ෂියක් බව ය. 

කෙසේ වුවත් පසු කලෙක සේනානායක මහත්මිය ප්‍රකාශ කළේ දෙවියන් පිළිම වහන්සේලාගෙන් එසේ බුදුරැස් විහිදීමට සලස්වා යම් ආධ්‍යාත්මික ශක්තියක සටනට එකතු කළ බව ය. එය පංචෙන්ද්‍රිය ගෝචර ප්‍රත්‍යක්‍ෂයක් නො වේ. සාපේක්‍ෂ ප්‍රවේගය පිළිබඳ වියුක්ත සංකල්පය ද පංචෙන්ද්‍රිය ගෝචර සංකල්පයක් නො වේ. මහනුවර දී ඒ බව පෙන්වා අද පාසල්වල උගන්වන සාපේක්‍ෂ චලිතය පිළිබඳ සමිකරණය වැරදි බව පැහැදිලි කළෙමි. ඒ බව දැනට අවුරුදු තුන හතරකට පෙර අධ්‍යාපන අමාත්‍යංශයේ මෙහෙයවීමෙන් කැලණිය විශ්වවිද්‍යාලයේ දී පවත්වන ලද වැඩමුළුවක දී ද මා පෙන්වා දී ඇති නමුත් එය කිසිවකුගේ අවධානයට ලක් නො විණි. අමරතුංග මහතා නම් ඒ අවධානයට ලක්විය යුත්තක් නො වේ යැයි කීමට ඉඩ ඇත. 

නිවුටන්ගේ ගුරුත්වාකර්ෂණ බලය ද පංචෙන්ද්‍රිය ගෝචර සංකල්පයක් නො වේ. ඒ බව මහනුවර දී පමණක් නොව අමරතුංග මහතා ද නරඹා ඇතැයි සිතිය හැකි රුපවාහිනි වැඩ සටහනක දී මා පෙන්වා දී ඇත. මහනුවර දී ගැලීලියෝගේ සාපේක්‍ෂතාව පමණක් නොව අයින්ස්ටයින්ගේ සාපේක්‍ෂතාව ද වැරදි බව පෙන්වා දුන්නෙමි. මේ කරුණු මෙරට සිටන බොහෝ උගතුන්ට දිරවාගත නො හැකි බව ද මම දනිමි. ඉඩකඩ ලැබෙන පරිදි මේ සියල්ල විදුසර පුවත්පතින් හෙළිදරවු කිරීමට ද බලාපොරොත්තු වෙමි. 

බටහිර විද්‍යාවේ කෙරෙන්නේ පංචෙන්ද්‍රිය ගෝචර සංසිද්ධි “තේරුම් කිරීමට” පංචෙන්ද්‍රිය ගෝචර නොවන වියුක්ත කතන්දර ගොඩනැගීම ය. මේ කතන්දර ගෙතීමකි. ඒ කතන්දර පට්ටපල් බොරු වෙයි. පංචෙන්ද්‍රිය ගෝචර ප්‍රත්‍යක්‍ෂ (මේවා හුදු ප්‍රත්‍යක්‍ෂ නොවන බව ප්‍රත්‍යක්‍ෂ හා හුදු ප්‍රත්‍යක්‍ෂ යන ලිපියෙහි පැහැදිලි කර දී ඇත) “තේරුම් කිරීමට” පංචෙන්ද්‍රිය ගෝචර නොවන වියුක්ත ප්‍රවාද (කතන්දර) ගෙතීම බටහිර විද්‍යාවෙහි දී සිදු වෙයි. ඒ ප්‍රවාද පට්ටපල් බොරු වෙයි. 

පොල් ගෙඩි පොළොවට වැටීම පංචෙන්ද්‍රිය ප්‍රත්‍යක්‍ෂයකි. පොල් ඉහළට යන්නේ නැති බව ද ප්‍රත්‍යක්‍ෂයකි. අමරතුංග මහතාට ඒ පිළිබඳ තේරුමක් නැතිව විකාර කතා කියයි. ඒ බව අපි පසුව පෙන්වා දෙමු. දැනට කිව යුත්තේ පොල් ගෙඩි උඩට නොගොස් පොළොවට වැටීම නමැති පංචෙන්ද්‍රිය ගෝචර ප්‍රත්‍යක්‍ෂය “තේරුම් කිරීමට” නිවුටන් පට්ටපල් බොරුවක් වූ පංචෙන්ද්‍රිය ගෝචර නොවූ ද ප්‍රත්‍යක්‍ෂයක් නොවූ ද ගුරුත්වාකර්ෂණ බලය නමැති කතාව ගොතා ඇති බව ය. 

නලින් ද සිල්වා

2014-01-29

Sinhala Buddhist extremism and Chinthana Parshadaya

Mr. Rajan Philips in his article on “The fall of the Tiger, the rise of the Sinhala Roar (Ravaya), and Geneva anxieties” in  “The Sunday Island” of 26^th January states:“A much broader broadside came in last week’s Sunday Island Political Column under the headline: "The Mad Monk Phenomenon." Curiously, the Minister of Education and the Sunday Island (SI) columnist are shy of naming names. The Minister laments about the "activities of some Buddhist monks", and the SI columnist lambastes the "The Mad Monk Phenomenon". Neither of them refers by name to any one group in the long list of "Buddhist extremist" organizations that includes besides Sihala Ravaya and Hela Bodu Pawra, the Ravana Balaya, Bodu Bala Sena, Sinhala Weera Vidahana, Chinthana Parshadaya and Jayagrahanaya. There might be a rhyme to their names, but is there a rhyme or reason for their being?”

Mr. Philips refers to Chinthana Parshadaya, among other organizations as a Buddhist extremist organization. I have been the Secretary of the Chinthana Parshadaya for the last twenty seven years or so, and as such I consider it as my duty to respond to the article by Mr. Philips as otherwise the readers could come to wrong conclusions. Incidentally in Chinthana Parshadaya there are non Buddhist “members”, and I can give more than one reason to justify the existence of the Chinthana Parshadaya.

The easiest for most of the political analysts, sociologists, and various experts to do is to blame Sinhala Buddhist extremism, without defining what is meant by that expression. There may be excesses by some organizations that are Sinhala Buddhist but that does not qualify them to be called Buddhist extremist organizations. Some of these analysts would only make a passing remark to LTTE terrorism without identifying it as an extremist organization. It is fashionable for some of them to refer to the LTTE terrorists as militants thus giving the latter respectability in the eyes of at least some of the readers.   

When I was at school, a teacher once said all “isms” are extreme ideologies or words to that effect. Of course Buddhism, Marxism, Hinduism end with “ism” and I wondered whether they were extreme ideologies. The teacher who would have heard it from somebody else most probably would have missed Islam as it does not end with an ism.  Only later I realized that the teachers themselves are victims of their education, and some of them pass on to their students what they learnt unconsciously while some others do so purposely. The “ism” story is a creation of the Judaic Christian culture with more weight on Christianity than on Judaism that also ends with ism. Incidentally it is not the Sinhala Buddhists or any other Buddhists that coined the word “Buddhism” for the Dhamma or Buddha Dhamma. The Sinhala Buddhists would have used words such as Dhamma or Susanna but not Buddhavadaya. The Buddhists world over use terms Buddha, Dhamma and Sangha and not even Buddhagama. It is the Judaic Christian culture that coined the word Buddhism and hence words such as Buddhist though we use them now very frequently. The Judaic Christian culture having coined the word Buddhism for Dhamma then identifies it as an extreme ideology using their own terminology and catch phrases. Can there be a cultural domination worse than that?       

Sri Lanka was a Sinhala Buddhist country with or without that concept expressed in so many words at least for 1800 years before the Portuguese arrived in 1506. Though the Muslims had come to Sri Lanka before the Portuguese the two communities had lived peacefully and amicably without anyone group trying to convert the members of the other to their religion or culture. However, “natural conversions” would have occurred in the form of marriages and also assimilation of cultures but not of “forced conversions” that include not only torture but giving privileges and bribes in various forms. It is to the credit of Sinhala Buddhists that they had not tried to convert Vedda community to Buddhism though they had lived for centuries together. However, as said before “natural conversions” had taken place as can be seen from the cultures of both communities. Even the word “gaccami” in Pali of Buddhism is related to “gachchanava” in Vedi language.

Perhaps the term Sinhala Bauddhaya is a translation of “Sinhalese Buddhist”, and came into vogue after the English came to this country, if not earlier after the Portuguese or the Dutch. However, that does not mean that there were no Sinhala Buddhists in the country as they would have identified themselves as Sinhala people who were members of the Buddha Sasana as upasaka and upasika. The Bauddha Upasaka and Upasika comprised the vast majority of the country and the country was ruled (rata karaweema) according to the Sinhala tradition, which was nothing but Bauddha tradition. Though the Sinhala Upasaka and Upasika continued to remain the majority the political, cultural and economic base began to shift to the Judaic Christian sphere with the arrival of the Portuguese who were members of the emerging Judaic Christian culture though Catholic in religion. At present even the Pope is for all purposes in day to day work is a Judaic Christian in culture except in activities directly connected with religion.

The gradual shifting of the base came to an end with defeat for Sinhala Buddhists with the English occupying the entire country breaching the Sinhala English Pact that came to be known as the Kandyan convention. Though the Pact clearly states without any room for any interpretation by western historians or other social scientists that the country would be ruled according to the Sinhala customs, the English who taught us that they were gentlemen (has anybody else called them gentlemen?) breached it in no time resulting in the Uva Wellassa independence struggle in 1817-18. If any military operation in this country can be called “genocide” it was the operations carried out by the English in Uva Wellassa against the Sinhala people, beside the Magha invasion and the attacks by the Chola Chola.

However, the Sinhalas survived all these attacks but were not able to gain complete independence in 1948 or even in 1972 with the “Republican constitution”. The struggle against the English that began in 1817 after the Pact of 1815 continues to date and Chinthana Parshadaya was established after the JRJ constitution of 1978 and the threats of India against the sovereignty of the country in the second half of the eighties. The English continues to use non Sinhala Buddhists against the Sinhala Buddhists  and it was under these circumstances that leaders such as Anagarika Dharmapala appeared in the latter part of the nineteenth century. If they appeared to be anti non Sinhala Buddhists it is because the English used these communities against the Sinhala Buddhists. Even today many Sinhala Buddhist organizations appear to be anti non Sinhala Buddhist but what is at the bottom of their agitation is winning complete independence for the Sinhala Buddhists from the colonial powers that use other communities to maintain their hegemony. The Chinthana Parshadaya agitated against Tamil racism and was responsible for campaigning for defeating the LTTE when most of the others under the influence of western ideology were advocating so called peace talks. The Chinthana Parshadaya claimed that the LTTE could and should be defeated when the so called expert opinion was vehemently opposed to it. We are proud that our view triumphed at the end, but it is unfortunate that we have to go on campaigning against Tamil racism as it is still being used by the England led western countries, Geneva being only the tip of the iceberg.

The Chinthana Parshadaya is of the view that the knowledge is not neutral but is based on a Chinthanaya and is created relative to a culture. As it is the western knowledge that is the hegemonic knowledge of the world we have no alternative but to learn what the west teaches us. The Chinthana Parshadaya struggles against this hegemony as well and if somebody thinks that Chinthana Parshadaya that wants different knowledge systems to flourish is an extremist organization we can understand that he/she is influenced by the western Chinthanaya, which is at present the Greek Judaic Christian Chinthanaya that pretends to be multi cultural while not allowing any other system of knowledge to be considered as valid. Who is having an extremist view of the world maintaining their hegemony of the world through their knowledge? 

Nalin De Silva

29-01-2014

දකුණු අප්‍රිකාව හා ශ්‍රී ලංකාව - 3

දකුණු අප්‍රිකාව හා ලංකාව අතර ඇත්තේ විශාල සමානත්වයකි. රෝම ලන්දේසි නීතිය නමින් වුව ක්‍රියාත්මක වන්නේ ලංකාවේ හා දකුණු අප්‍රිකාවේ ය. ලන්දේසින් වත්මන් දකුණු ඉන්දියාවෙන් වෛදික සම්ප්‍රදායට අනුව ශුද්‍රයන් ලෙස සැලකුනු වෙල්ලාල හෙවත් කෘෂිකාර්මික කම්කරුවන් ආනයනය කළේ ලංකාවට හා දකුණු අප්‍රිකාවට ය. සුළු ජන කණ්ඩායම් රටේ දේශපාලන ආර්ථික හා සංස්කෘතික නායකත්වයට පැමිණවීමට යටත්විජිතවාදීන් ඉතා දැඩිව ක්‍රියාත්මක වූ හා වන රටවල් වනුයේ ද දකුණු අප්‍රිකාව හා ලංකාව ය. එහෙත් එහි දී යොදාගනු ලැබෙන කණ්ඩායම් අතර නම් යම් වෙනස්කමක් දැකිය හැකිය. දකුණු අප්‍රිකාවේ අතිවිශාල බහුතරය කළු ජනතාව නමුත් ඔවුන් පාලනය කෙරුණේත් කෙරෙන්නේත් සුළු ජනකොටසක් වූ සුදු ජනයා විසිනි. ඒ සුදු ජනයාගෙන් බහුතරයක් ලන්දේසීන්ගෙන් පැවත එන්නෝ වෙති. 

ලංකාවේ අතිවිශාල බහුතරය සිංහලයන් වන නමුත් සුදු යටත්විජ්තවාදීන්ට අවශ්‍ය වූයේත් අවශ්‍ය වන්නේත් හැකි නම් ඔවුන්ගේ සුරතලුන් වූ ඉංගිරිසි උගත් දෙමළ ජනයා රටේ පාලකයන් බවට පත්කිරීමට ය. මෙහි දී යටත්විජිතවාදීහු දකුණු අප්‍රිකාවේ දී මෙන් සෘජුව බහුතරය පාලනය නොකරන බව පෙනෙන නමුත් ඉංගිරිසි උගත් දෙමළ ජනයා ඔවුන්ගේ නියෝජිතයෝ බවට පත්වෙති. එමෙන් ම මුළු ලංකාවේ ම නායකත්වයට ඉංගිරිසි උගත් දෙමළ ජනයා පත්කිරීමට නොහැකි බව ඉංගිරිසුහු 1931 දී අපට සර්වජන ඡන්දය ලබාදීමෙන් පසුව අවබෝධ කරගත්හ. ඉංගිරිසින්ගේ පැත්තෙන් බැලූ කල ලංකාවට සර්වජන ඡන්දය ලබාදීම ඔවුන් කළ මුග්ධ ක්‍රියාවකි. තමන්ගේ මුග්ධ ක්‍රියාවේ ප්‍රතිඵල දැනගැනීමෙන් පසුව යටත්විජිතවාදීහු දෙමළ නායකයන් ලංකාවේ උතුරු හා නැගෙනහිර පළාත් වෙනම රටක් බවට පත්කර එහි පාලකයන් බවට පත්කිරීමටත් ඒ ඔස්සේ ලංකාව සදාතනික දේශසීමා අරගලයක පටලවා එමගින් ලංකාවට බලපෑම් දමමින් ලංකාව පාලනය කිරීමටත් උත්සාහ කරති. ඉංගිරිසින් ඒ සඳහා එදා ඉංගිරිසි උගත් දෙමළ වෙල්ලාලයන් යෙදා ගත්තේ නම් අද බටහිර රටවල වාසය කරන විසිරුණු දෙමළ ජනයා යොදා ගනිති. අද ඩේවිඩ් කැමරන් නම් ඉංගිරිසි අගමැතිවරයාත් මෙරට තානාපතිනියක් පමණක් වූ එහෙත් තමා මෙරට ආණ්ඩුකාරයා මෙන් සිතා කටයුතු කරන ඇමරිකන් තානාපතිනියත් එක්සත් ජාතීන්ගේ සංවිධානයේ විවිධ නියෝජිතයනුත් ක්‍රියා කරන්නේත් ඒ අරමුණෙනි. එහෙත් ඒ සියළු අරමුණු පරාජය කිරීමට අපට හැකි බව කටමැත දොඩමින් ජනතාව භීතියට පත්කිරීමට උත්සාහ කරමින් බලයට පත්වීමට සැලසුම් කරන මාර්ග සිතියම් කරුවන්ගේ හා ඔවුන් පසුපස යන ජාති හිතෛශීන් ලෙස පෙනී සිටින කුහක ජඩමාධ්‍යවේදීන්ගේ මුග්ධ අනාවැකි අනුමත නොකරන අපි දනිමු. දෙමළ ජාතිවාදයේ විකාශය හදාරා නොමැති මොවුහු අපට විරුද්ධවීමේ චේතනාව පෙරදැරි කරගෙන ඊනියා මාර්ග සිතියම් ඉදිරිපත් කරති.  

දකුණු අප්‍රිකාවේ මෙන් ම මෙරට ද යටත්විජිතවාදීන්ට අවශ්‍ය වූයේත් අවශ්‍ය වන්නේත් සිංහල බහුතරයට පාලන බලය අහිමි කිරීම ය. මේ ලිපි පෙළේ පළමු කොටසෙහි සඳහන් කළ පරිදි ඔවුන්ගේ පළමු කාර්යය වූයේ යාපන අර්ධද්වීපයෙහි සිංහල බහුතරය සුළුතරය බවට පත්කිරීම ය. පෘතුගීසීන් මෙරටට පැමිණෙන විටත් යාපනයේ බහුතරය වූයේ සිංහලයන් ය. ඒ බවට පෘතුගීසි ඉතිහාසඥයෝ සාක්‍ෂි දරති. යාපනයේ ස්වාධීන රාජ්‍යයක් නොතිබිණි. එක්සේස්ත් රාජ්‍යය යටතේ යාපනයේ ආර්යචක්‍රවර්තී නමින් වූ මුහුදු කොල්ලකරුවන් පිරිසක් වාංශික පාලනයක් ගම්පොළ හා කෝට්ටේ රජවරුන්ගේ අවසරය පරිදි පවත්වාගෙන ගියහ. ආර්ය චක්‍රවර්තීන්ගේ නම අනුව නම් ඔවුන් ආර්ය ගෝත්‍රයක් විය යුතු නමුත් හුදු තර්කය සඳහා ඔවුන් ද්‍රවිඩ යැයි කියමු. එහෙත් එපමණකින් යාපනයේ ද්‍රවිඩ රාජ්‍යයක් තිබූ බව නිගමනය කළ හැකි නො වේ. 

රාජ්‍යයක් වර්ගීකරණයට ලක්වන්නේ රජුගේ වංශය අනුව නො වේ. කිසිම ආකාරයක වරදවා තේරුම් ගැනීමකට ඉඩ නොතබා අවධාරණය කළ යුත්තේ පෘතුගීසීන් පැමිණෙන විට යාපනයේ ස්වාධීන රාජ්‍යයක් නොතිබූ බව ය. එක්සේසත් රාජ්‍යය යනු කුමක් දැයි තේරුම් ගැනීමට නොහැකි වූ පෘතුගීසි ඉතිහාසඥයෝ ඊනියා රාජ්‍ය කිහිපයක් ලංකාවේ තිබූ බවටත් කෝට්ටේ අධිරාජයකු සිටි බවටත් සඳහන් කළහ. ඒ ඔවුන්ගේ දෘෂ්ටි කෝණයෙන් බැලීමෙනි. ඔවුන්ට යුරෝපයේ එක්සේසත් රාජ්‍ය නො තිබිණි. එබැවින් ඔවුහු තමන් දැනසිටි සංකල්ප යොදා ගනිමින් ලංකාවේ එක්සේසත් රාජ්‍යය රාජ්‍ය කිහිපයක් ලෙසත් රජු අධිරාජයා ලෙසත් දුටුවෝ ය. පසු කලෙක ලංකා විශ්වවිද්‍යාලය නම් ජෙනිංග්ස්ගේ ගුබ්බෑයමෙන් බිහිවූ මෙරට සිටින බටහිර ඉතිහාසඥයෝ ද ලංකාව පෘතුගීසීන් දුටු ආකාරයෙන් ම දුටුවෝ ය. 

එංගලන්තයේ අදත් රජ කරන්නේ ජර්මන් සම්භවයක් සහිත ග්‍රීක නෑදෑැකම් ඇති රජ පෙළපතකි. එහෙත් ඔවුහු ඉංගිරිසි රජවරු මිස ජර්මන් රජවරු නො වෙති. කලක් එංගලන්තය් රජවරුන්ගේ භාෂාව වූයේ ප්‍රංශ භාෂාව ය. එහෙත් කිසිවෙක් එංගලන්තයේ  භාෂාව ඉංගිරිසි නො වේ යැයි නො කීවෝ ය. අදත් එංගලන්තයේ ඇතැම් ලේඛනවල මේ ප්‍රංශ ලකුණ දැකගත හැකි ය. එකල එංගලන්තය් රදළයෝ ප්‍රංශ භාෂාව යොදා ගත්හ. එය එංගලන්ත ඉතිහාසඥයන්ට රට ප්‍රංශයන්ට අයත්ව තිබූ බව හෝ එංගලන්තයේ තිබුණේ ප්‍රංශ රාජ්‍යයක් බව හෝ කීමට සාධකයක් නො වීය. එහෙත් ලංකාව සම්බන්ධයෙන් ජෙනිංග්ස්ගේ හා ජී සී මෙන්දිස්ගේ කසිකබල් ඉතිහාසඅඥයන් අනුගමනය කරන ප්‍රතිපත්තියට අනුව යාපනයේ පමණක් නොව මහනුවර ද නායක්කාර රජවරුන්ගේ කාලයේ තිබී ඇත්තේ දෙමළ රාජ්‍ය ය. රාජ්‍යයක් නොවූ යාපනයත් රාජ්‍යයක් වූ මහනුවරත් දෙකම පාලකයන් කවුරුන් වුවත් සිංහල යැයි අපි ප්‍රකාශ කරමු. නුවර රාජ්‍යයේ, එනම් සිංහලයේ රාජ්‍යත්වය සිදුවූයේ සිංහල ක්‍රමයට ය. නායක්කාරවරුන්ගේ සම්භවය ආන්ද්‍ර, එනම් තෙළිඟු විය. එ දෙමළ නොව සිංහලයන්ට අනුව ආන්ද්‍ර (එනම් ආන්ද්‍ර ප්‍රදේශයේ) දෙමළ හෙවත් අන්ඩරදෙමළ විය. තෙළිඟු රජ පෙළපත රාජ්‍ය විචාළේ  සිංහල ක්‍රමයට ය. ඒ රාජ්‍යය වර්ගීකරණය වන්නේ ඒ අනුව සිංහල රාජ්‍යයක් ලෙස ය. ඒ මිස ඇතැම් නිළමේවරුන් අත්සන් කළේ කිනම් භාෂාවකින් ද යන්න මත එය තීරණය නො වේ. අද ද ඇතැම් ඇමතිවරුන් ඉංගිරිසියෙන් අත්සන් කරනවා විය හැකි ය. එහෙත් එපමණකින් ලංකාවේ ඇත්තේ ඉංගිරිසි රාජ්‍යයක් යැයි කියන මුග්ධයකු වේ ද? සිංහල රාජ්‍යයේ විවිධ කාලවල ලම්බකර්ණ, මෞර්යය ආදී විවිධ වාංශික රජවරු සිටියහ. එහෙත් ඒ සිංහල රාජ්‍යය මිස ලම්බකර්ණ හෝ මෞර්ය රාජ්‍යයක් නො වී ය. එපරිදි ම මෙරට නායක්කාර් රාජ්‍යයක් නො වී ය. එපමණක් නොව එක්සේසත් රාජ්‍යයේ යාපනයේ ප්‍රදේශය සිංහල ප්‍රදේශයක් මිස ආර්ය චක්‍රවර්තී රාජ්‍යයක් නො වී ය. (මතු සම්බන්ධයි) 

නලින් ද සිල්වා

2014-01-26

ඉව සහ පැවැත්ම

බටහිර ජීව විද්‍යාඥයින් හා භෞතික විද්‍යාඥයින් බහුතරයක් විශ්වාස කරන්නේමොළය සිතන බවය. එනම් මොළයේ ස්නායුවල ක්‍රියාකාරිත්වය පද්ධතියක් ලෙස අධ්‍යනයකිරීම තුලින් සිතීමේ ක්‍රියාවලිය තේරුම්ගත හැකි යැයි ඔවුහු විශ්වාස කරති.නමුත් දාර්ශණික නැඹුරුවක් ඇති ඉන් සුලු පිරිසක් මොළය සිතතැයි පිලිගැනීමටමැලි වෙති. ඔවුන්ට අනුව මනසත් භෞතික ශරීරයත් අතර සෘජු සම්බන්ධයක් නැත.ඔවුන්ට ඒ පිළිබඳ සාධාරණ සැකයක් ඇති කර ගැනීමට බටහිර විද්‍යාව තුලම සිදුකෙරී ඇති පරීක්‍ෂණ හේතුවී ඇත. උදාහරණයක් වශයෙන් යම් වස්තුවක් (දෘශ්‍යඋත්තේජකයක්) ඈතක සිට වඳුරකු වෙත ගෙන එන විට ඔහුගේ මොළයේ අක්‍ෂි ස්නායුවලක්‍රියාකාරිත්වය විද්‍යුත් සංඥා ආධාරයෙන් මැන ගැනීමට හැකිය. දැන් මේ සතාඅතක් දිගු කරගෙන සිටිය හොත් ඒ අත ඇති දිසාවට (නමුත් අතේ නොගැටී) අර කලින්කී වස්තුවම ගෙන ගියහොත් එවිට අක්‍ෂි ස්නායුවල ක්‍රියාකාරිත්වය ඊට සමාන්තරනමුත් අතට එල්ල නොවෙන දිසාවකට වස්තුව රැගෙන යන අවස්ථාවක අක්‍ෂි ස්නායුවලක්‍රියාකාරිත්වයට වඩා වැඩි බව නිරීක්‍ෂණය කරන ලදී. බටහිර විද්‍යාඥයෝ එසේනොකීවත් මෙහිදී වඳුරාගේ මනස ප්‍රතිචාර දක්වන්නේ හරියට උගේ අත අග ඇසක්තිබුනා ලෙසටය. මේ පරීක්‍ෂණයත් කෘතිම අතේ මායාව (Rubber Hand Illusion) නමින් හැඳින්වෙන පරික්‍ෂණ පෙලත් වෙනත් පරීක්‍ෂණ ප්‍රතිඵල වලිනුත් පෙනී ගොස්ඇත්තේ සිරුරට ආසන්නව නමුත් ඉන් බාහිරව ඇති යම් අවකාශයක් තුල (peripersonal space) සිදුවෙන ඉන්ද්‍රීය ගෝචර උත්තේජන වලට පවා සතුන් සංවේදී වන බවය. මාසිතන අන්දමට මේ පරීක්‍ෂණ වලින් කරුණු දෙකක් පෙන්නුම් කරයි. එකක් අප විසින්භෞතිකව වෙන් කර ගන්නා සිරුර “මම” යැයි හඳුන්වා ගැනීම නිවැරදි නොවෙන බවය.අනික මනස මොළයට බද්ධවී තිබේයැයි ගැනීම වැරදි බවය. දෙවැන්නෙන් පළමු වැන්නදගම්‍ය වේ.

බුදු දහම තරම් මනස ගැන කථා කරන දහමක් හෝ ඊනියාවිද්‍යාවක් තවත් නැති වුවද සිංහල බෞද්ධ සංස්කෘතිය තුල මනස සහ සිරුරේසම්බන්ධකමට එතරම් වැදගත් කමක් දී ඇතැයි නො පෙනේ. කෙනෙකු හදවතෙන් ආදරය කරනඅතර තව කෙනෙකු බොක්කෙන්ද ආදරය කරයි. නමුත් මිනිසුන්ට ඇතැයි සැලකිය හැකිඉවක් ගැන කථා කරද්දී මනසේ පැවැත්ම ගැන කථා නොකර බැරිය. මිනිස් ඉව නොයෙක්ආකාරයෙන් තේරුම් ගත හැකිය. උදාහරණයක් වශයෙන් හඬන දරුවකුගේ දුක අම්මා කෙනෙකුදැන ගන්නේ කෙසේද? එහිදී වැදගත් වන්නේ හඬන දරුවාගේ රූපයත් හඬන ශබ්දයත්දරුවන්ගේ හැඬීම පිළිබඳ අම්මා විසින් කලින් දැන ගෙන සිටි යමක් හෝ පෙරඅත්දැකීමක් පමණද? එය එලෙස නම් අපිට දරු දුක දැනෙන රොබෝ වරුන් සැදිය හැකිවනු ඇත. නමුත් එහි ඊට වඩා යමක් ඇතැයි මම සිතමි. ඒ අම්මාවරුන්ට ඇති ඉවය.එහිදී අම්මාගේ මනස හා දරුවාගේ මනස අතර සම්බන්ධයක් ඇතිවේ යැයි උපකල්පණය කලහැකිය. එසේ නම් ඒ සම්බන්ධය සිදුවිය හැක්කේ කුමණ ආකාරයකටද?

ඉන්ද්‍රීයගෝචර යමක් පිළිබඳව මනස දැන ගන්නේ ඒ හා ගැටීමෙනි. උදාහරණයක් වශයෙන් බටහිරවිද්‍යාවට අනුව මලකින් පරාවර්තනය වී එන ආලෝකය නෙත ගැටීම තුලින් ආරම්භවනක්‍රියාවලියක් හරහා මනස මල ගැන සංකල්පයක් නිර්මාණය කර ගනී. දළ වශයෙන්ගත්විට මෙහිදී මලත් මනසත් එකක් නොව දෙකකි. එනම් මෙහිදී අපි මනස මලෙන් වෙන්කර ගෙන ඇත. ආලෝක තරංග අවශ්‍ය වන්නේ මේ දෙක සම්බන්ධ කර ගැනීමටය. තරංග වලටපැවැත්මක් ඇත්තේ කාලයේ හා අවකාශයේය. ඒ නිසා මනස හා මල කාලය හා අවකාශයෙන්වෙන් කෙරී ඇතැයි කිව හැකිය. එමෙන්ම මනස හා මල වෙන් කිරීම තුලින් කාලය හාඅවකාශය නිර්මාණයවී ඇතැයිද චක්‍රීය වශයෙන් අපට කිව හැකිය. මනසින් වෙන්කෙරුනු දෙයක් ගැන මනස දැන ගැනීමේදී කාලය හා අවකාශය වැදගත් වෙන බවපැහැදිලිය. මේ මනස යමක් දැන ගන්නා එක් මානයකි. එය වෙන් කෙරුනු මානය ලෙසහඳුන්වමු.

ඊට ප්‍රතිවිරුද්ධ මානයක්ද තිබිය හැකිය. එහිදීමනස ඒ දැන ගන්නා දෙය හා සමපාත වේ යැයි එසේත් නැත්නම් මනසත් ඒ දෙයත් (මලකියමු, එවිට මලත් මනසත් වෙන් කෙරෙන්නේ නැත) එකම වේ යැයි සිතිය හැකිය. එයබැඳුනු මානය ලෙස හඳුන්වමු. වෙන් නොකිරීමේ හේතුවෙන් කාලය හා අවකාශයදනිර්මාණය වෙන්නේ නැත. ඒ නිසා බැඳුනු මානයෙන් මනස යමක් දැන ගන්නාවිට කාලය හෝඅවකාශය අදාල නොවේ. මරණාසන්න අත්දැකීම් ඇති අය පවසන ආකාරයට එහිදී ඔවුන්ටඅවකාශයේ නොයෙක් තැන සැරි සරන්නට හැකි වී ඇති අතර කාලයේද  වර්තමානය මෙන්මඅතීතයද අත් දැකීමට හැකි වී ඇත. කාලය හා අවකාශය බල පැවැත් නොවුනු බැවින්මරණාසන්න මනසද ඒ අත්දැකීම් විඳ ගන්නට ඇත්තේ බැඳුනු මානයෙන් යැයි සිතියහැකිය. මෙහිදී තව වැදගත් දෙයක් නම් මනස යම් දෙයක් සමඟ එක් වීමට නම්සිරුරෙන් යම් ප්‍රමාණයකට හෝ නිදහස් වීමට හැකි විය යුතු යැයි අපට සිතියහැකිය. මරණාසන්න අත්දැකීමේදී මනස සිරුරෙන් එසේ වෙනවා යැයි සඳහන් වේ.

බොහෝවිට අපි මතකය ගැන සිතන්නේ පරිගණක දත්ත ගබඩාවක් ගැන සිතන ආකාරයටය. එනම්මතකය ඇවිස්සීම චිත්තයක ගබඩාවී ඇති යම් කරුණක් සෙවීමක් වැනි යැයි අපි සිතමු.එය එසේ නම් අපි චිත්තයෙන් චිත්තයට ඒ මතක ගබඩාව රැගෙන යා යුතුය. නමුත් මාසිතන අන්දමට අතීත ස්මරණය සිදුවෙන්නේ බැඳුනු මානයෙනි. එනම් අතීතයේ යම්සිදුවීමක් වර්තමාන මනස සමඟ සමපාත කරවීම තුලිනි. දැන් මෙහිදී වර්තමානය හාඅතීතය යැයි බෙදීමක් කරන්නේ වර්තමාන මනසය. නමුත් බැඳුනු මානයෙන් යම් දෙයක්විමසීමේදී කාලයක් අවකාශයක් නැත. එනම් මතකය ඇවිස්සීමේදී මනස දකින්නේඅතීතයකින් වර්තමානයකින් හෝ අවකාශයකින් වෙන් නොවුනු දැනුම් ගොඩකි. මෙහිදීදබැඳුනු මානය අත් කර ගැනීමට නම් යම් ආකාරයකට මනස සිරුරෙන් මුදවා ගත යුතුයැයි සිතිය හැකිය. පෙර අත් බව ගැන කිව හැකි වන්නේ මෙසේ බැඳුනු මානය අත් කරගැනීමට හැකි අයට විය හැකිය.

බැඳුනු මානයත් වෙන්කෙරුනු මානයත් මනස යම් යම් දේ දැන ගන්නා ආකාර දෙකකි (මෙය අනුමානප්‍රත්‍යක්‍ෂ අකාරයට කෙරෙන වර්ගීකරණයෙන් වෙනස් බව සැලකිය යුතුය). බැඳුනුමානයේදී මනසත් ඒ දෙයත් එකම වෙන අතර වෙන් කෙරුනු මානයේදී මනසත් ඒ දෙයත්වෙන්ව පවතී. මේ මාන එකිනෙකට ප්‍රතිවිරුද්ධ වියුක්ත අන්ත දෙකක් බවපැහැදිලිය. සතුන්ගේ මෙන්ම මිනිසුන්ගේද මනස පවතිනු ඇත්තේ මේ දෙකේම අතර මැදිඅවස්ථාවක යැයි සිතිය හැකිය. එනම් බැඳී වෙන්වීය. බැඳී වෙන්ව පවතින නිසා අපිටමලක් අලෝක තරංග ආධාරයෙන්ද කෙනෙකුගේ දුක ඔහුගේ මනස සමඟ එක්වීම තුලින්ද දැකගත හැකිය. අපිට ඉවක් ඇත්තේ මනසේ මේ ආකාර පැවැත්ම නිසාය. බටහිර විද්‍යාපරීක්‍ෂණවලින් පෙන්වා දෙන ආකාරයට සිරුරට ආසන්නව නමුත් ඉන් බාහිරව ඇති යම්අවකාශයක් තුල සිදුවෙන ඉන්ද්‍රීය ගෝචර උත්තේජන වලට අපි සංවේදී වන්නේ අපේ මනසමෙසේ බැඳී වෙන්වී පවතින නිසා යැයි කිව හැකිය.

බටහිරුන්ලෝකය දැන ගන්නේ වෙන් කිරීම තුලිනි. ඔවුන් පවතින්නේ ඔවුන් දැනගත් ආකාරයටය. ඒනිසා මිනිසුන්ට බැඳුනු මානයෙන් දැකීමට ඇති හැකියාව නැත්නම් මිනිසුන්ගේ ඉවබටහිර සංස්කෘතිය විසින් බාල කරවයි. ශිෂ්‍යයෙකු ලෙස මා ඇමරිකාවට පැමිණි මුල්දිනවලදී එහි කලින් පැමිනි සිටි ශ්‍රී ලාංකික සිසුන් ගෙන් මට ලැබුනුඅවවාදයක් නම් නුඹට වැඩ පුලුවන් බව නොපෙන්නුවොත් සුද්දන් නුඹට වැඩ බැරි යැයිසිතනු ඇති බවය. වෙනත් වචනයකින් කිවහොත් කෙනෙකුට වැඩ පුලුවන්ද බැරිද යන්නදැන ගැනීමට සුද්දන්ට ඉවක් නැත යන්නය. මෙහිදී බල පවත්නේ සංස්කෘතියේ වෙනසයැයි කීමට හැකි වුවද එය එසේ කියා ඉවත දැමිය නොහැක්කේ ඉව සංස්කෘතියේප්‍රතිඵලයක් බැවිනි. පෙනෙන්ට වැඩ කරන හැටි පුරුදු වන්නට මට වසර දහයකටත්වැඩි කාලයක් ගියේය. මගේ සමකාලීන ශ්‍රී ලාංකිකයින්ටද එසේ වන්නට ඇත. ඒ කාලයතුල මගේ යම් ඉවක් තිබිනි නම් එයද ඊට සමාන්තරව ක්‍ෂයවී යන්නට ඇති. නමුත් අදකාලේ තරණයින්ට වැඩ පුලුවන් බව පෙන්වන්නට ඊට වඩා හැකියාවක් ඇතැයි මම සිතමි.මන්ද එසේ පෙන්වීමට හැකිවීමම කුසලතාවක් වශයෙන් ගණන් ගැනෙන බැවිනි. අවාසනාවකටඅපි සුද්දන්ගේ නොහැකියාව මකන්නට ගොස් අපි අපේ හැකියාවන් මොට කර ගනිමින්සිටින්නෙමු. ඉවක් ඇත්තේ දියුණු මනසකටය. බටහිර සංස්කෘතියට එක කල නොහැකිවුනත් ඉව නැති නොකර ගෙන ලෞකික දියුණුවක් ලබා ගත හැකි විය යුතුය.

ජානක වංශපුර

2014-01-25

ඔලුබක්කෝ

අපි කුඩා කාලයේ පාසලේදී ගණක (කැල්කියුලේටර) භාවිතා කිරීම තහනම් විය.එවකට තිබුනේ ඉතා සරල උපකරණ නමුත් ගණක භාවිතයෙන් මොළේ මොට්ට වෙනවා වැනිඅදහසක් එකල ගුරුවරුන් හා දෙමව්පියන් අතර පැවතිනි. අත් අකුරු අවලස්සන වනනිසා බෝල් පොයින්ට් පෑන වෙනුවට තීන්ත පෑන නිර්දේශවූයේද මෙවැනි පසුබිමකය. අදනම් ගැජට්වලට දරුවන්ටත් කලින් ඇදී යන්නේ පියවරුන්ය. නමුත් මීට දශක තුනහතරකට කලින් අපේ සමාජය තාක්‍ෂණික මෙවලම් භාවිතය කෙරෙහි යම් අවස්ථිතියක්දක්වන ලදී.

තාක්‍ෂණික මෙවලම් භාවිතය හා මිනිස් මනසේවිකාශය අතර සම්බන්ධයක් තිබේද? බටහිර මානව විද්‍යාඥයින්ට අනුව මුල්මානවයින්ගේ සිට අද දක්වා මොළයේ පරිමාව ක්‍රමයෙන් වර්ධණය වෙමින් පැමිණඇතිමුත් යම් කිසි හේතුවක් නිසා පසුගිය වසර දස දහස තිස්සේ එහි පරිමාවක්‍රමයෙන් ක්‍ෂය වෙමින් පවතී. කෘෂිකාර්මික සමාජවල අඩු පෝෂණ තත්ව ඊට හේතුලෙස දැක්වේ. නමුත්, (මෙය තමා වැදගත්), පසුගිය වසර සියයේ පමණ සිටකාර්මීකරණයවූ සමාජවල මිනිසුන්ගේ මොළයේ පරිමාව නැවතත් වැඩි වෙමින් පවතී.සුලු මතබේද තිබුනත් බටහිර විද්‍යාඥයින් පොදුවේ පිලිගන්නා කාරණයක් නම් මොලේප්‍රමාණය වැඩිවීම බුද්ධිමත් බවේ සංකේතයක් බවය. විද්‍යා නවකථාවල පිටසක්වලජීවීන් ඔලුබක්කන්සේ නිරූපනය කෙරෙන්නේ ඒ නිසා විය යුතුය. බටහිර මානවවිද්‍යඥයින් මෙසේ නිගමණය කරන්නේ මොළයේ පරිමාව සහ ඊනියා බුද්ධි පරීක්‍ෂණ වලප්‍රතිඵල සැසඳීමෙන් මිස බුද්ධිය පිළිබඳ යම් මූල ධර්මවූ ප්‍රවාදයක් හරහානොවේ. මොළයේ නියුරෝන සංඛ්‍යාව හා බුද්ධි විභාගවල ප්‍රතිඵල වලින්ද එවැනිනිගමණවලට එළඹෙනමුත් එහිදීද කෙරෙන්නේ දත්ත සංසන්දනය කිරීමක් පමණි. දැන්අවශ්‍යනම් කෙනෙකුට ආත්මාර්ථකාමීත්වය හෝ තන්හාව හෝ මමත්වය හෝ මනින විභාගයක්කර එහි ප්‍රතිඵල සහ මොලයේ පරිමාව සංසන්දනය කලහොත් කුමන නිගමණයකට එළඹීමටහැකිවෙයිද? එහිදී කාර්මීකරණයවූ සමාජ ගැන කුමක් කිව හැකිවෙයිද? පැහැදිලිවමඑවැනි පර්යේෂණ බටහිර විද්‍යාඥයින් අතින් සිදුනොවේ. මානව විද්‍යාව යනුබටහිරුන් ඊනියා මානවයින් දකින ආකාරය මිස අපි දකින ආකාරය නොවේ.

පෘතග්ජනයින්ටනොගැලී සිටීමට නොහැකිය නමුත් ඔවුන්ට සහජයෙන්ම තමන්ගේ මනස යම් යම් දෑහිගැලී නොගැලී තබා ගැනීමට හැකියාවක් ඇතැයි මම විශ්වාස කරමි. එමෙන්ම බටහිරසංස්කෘතිය ඒ හැකියාව සාපේක්‍ෂ වශයෙන් මොට කරවතැයිද මම සිතමි. ගැලී නොගැලීසිටීම මනස ලිහිල්ව තබා ගැනීමක් ලෙස සැලකිය හැකිය. ඊට සාපේක්‍ෂව මනස යම්දෙයක ගැලීම මනස සිරවීමක් ලෙස දැකිය හැකිය. යම් දෙයක් පිළිබඳව තදබල තන්හාවක්ඇතිවීමෙදීත් යම් ගණිත ගැටලුවක් දෙස තියුණුව කල්පණා කිරීමේත් සිදුවෙන්නේමනසේ සිරවීමක් නැත්නම් ගැලීමක් යැයි මම සිතමි. ඊට සාපේක්‍ෂව මනස ලිහිල්වතබාගැනීම තුල නැත්නම් ගැලී නොගැලී පවත්වා ගැනීම තුල අයෙකුට මනසේ සංවේදීභාවය වැඩි කර ගත හැකි යයි මම සිතමි. උදාහරණයක් වශයෙන් ඉතා තියුණු කල්පණාවකසිටින අයෙකුට අවට පරිසරය පිළිබඳ සංවේදීබව අඩු බව අපි අත්දැකීමෙන් දනිමු.ගැලී සිටීමට ඇති හැකියාව වර්ධණය කර ගැනීමේදී ගැලී-නොගැලී සිටීමට ඇතිහැකියාව මර්ධණය වේ යැයිද සිතිය හැකිය.  උදාහරණයක් වශයෙන් පිරිමින් බොහෝවිටවිවිධ දේ ගැන එකවිට සංවේදී වීමට ශක්තියක් නැතිවුනද ගැහැණුන්ට විවිධක්‍රියාවන්හි එකවිට හිත යොමු කිරීමට හැකියාවක් ඇතැයි සැලකේ. අනිත් අතටතියුණුව කල්පනා කල යුතු වියුක්ත විශයන්ට ගැහැනුන්ට වඩා පිරිමින් දස්කම්දක්වති. ගැලීමට ඇති හැකියාව සහ ගැලී-නොගැලී සිටීමට ඇති හැකියාව අතරප්‍රතිලෝම සම්බන්ධයක් ඇත.

බටහිර සංස්කෘතික අභාශයෙන්කෙරෙන්නේ ගැලී සිටීමට ඇති හැකියාව වර්ධණය කරමින් ගැලී-නොගැලී සිටීමට ඇතිහැකියාව මර්ධණය කිරීමය. බටහිර සංස්කෘතිය තුල මමත්වය වර්ධණය වීම, භෞතික දේටගැලීම, පුද්ගලයා සමාජයෙන් වෙන්වීම මෙන්ම වියුක්ත චින්තනයේ හා තාක්‍ෂණයේවර්ධනයද මේ සඳහා උදාහරණ ලෙස දැක්විය හැකිය. මේ කරුණු ගැලීම නිසා ඇතිවෙනප්‍රතිඵල මෙන්ම ගැලීමට හේතුවන බවද කිව යුතුය. සමහර තාක්‍ෂණික මෙවලම් නිසාමනසේ සංවේදීබව මොට කරතැයි සිතිය නොහැකිද?

අද බටහිර වෛද්‍යවිද්‍යාව මුලු මනින්ම පාහේ තාක්‍ෂණයට යටවී ඇත. මීට වසර පණහකට පමණ ඉහතදීබටහිර වෛද්‍යවරයෙකුට තාක්‍ෂණයේ පිහිටක් එතරම් නොමැතිව වුවද රෝගියෙකුගේ රෝගලක්‍ෂණ හඳුනා ගැනීමට හැකියාවක් තිබුනිද මේ වනවිට බටහිර මූල ධර්මවිද්‍යාවන්ගේ (ගණිත, භෞතික) ආධිපත්‍ය නිසාම බටහිර වෛද්‍යවරුන්ට තාක්‍ෂණයේසරණ යෑමට සිදුවී ඇත. එනම් තමන්ට රෝගියා පිළිබඳව හැඟෙන දේට වඩා රෝගියාපිළිබඳව තාක්‍ෂණිකව ලබා ගත් යම් තොරතුරක් ඉහලින් තැබීමට අද බටහිරවෛද්‍යවරුන්ටද සිදුවී ඇත. බටහිර තාක්‍ෂණය පමණක් නොවේ ප්‍රායෝගිකව රක්‍ෂණනීති හා ඊනියා අචාර ධර්මද ඔවුන්ව එහි සිර කරවයි. මේ ආකාරයට ඉදිරියේදීබිහිවෙන බටහිර වෛද්‍යවරුන් හුදු තාක්‍ෂණවේදීන්වීම වැලකිය නොහැකිය. එහිදීඔවුන්ට පෙර සිටි බටහිර වෛද්‍යවරුන්ට තිබුනු යම් සංවේදී බවක් නැත්නම් ඉවක්අහිමිවෙනු ඇත. ඉව නැතිවීම බුද්ධිය ක්‍ෂයවීමක් නොවේද?

පැහැදිලිවමබටහිර සංස්කෘතිය එය බුද්ධිය ක්‍ෂයවීමක් ලෙස නොසලකනු ඇත. ඔවුන්ගේ බුද්ධිපරීක්‍ෂණවලට ඒ බව හසු නොවෙනු ඇත. නමුත් රෝගියෙකුගේ රෝග ලක්‍ෂණ හඳුනා ගැනීමටයම් තරමක දියුණු මනසක් තිබිය යුතුය (උදාඃ නාඩි වෛද්‍ය විද්‍යාව). බටහිරතාක්‍ෂණයෙන් ඒ හැකියාව මොට කරවයි. බටහිර වෛද්‍යවරු ඉව නැති කරගනිමින්තාක්‍ෂණයට ගැලෙන අතර රෝගීහු බෙහෙත් වලට ගැලෙති. ඇමරිකාවේ කොන්දේ අමාරුකාරයන් බහුලය. වේදනාව ඉවසාගත නොහැකි සමහරු වේදනා නාශක බෙහෙත්වලටම ඇබ්බැහිවෙති. අවසාන ප්‍රතිකර්මය ශල්‍ය කර්මයය. එයද හරි නොගිය වෘතියෙන්වෛද්‍යවරයෙකුවූ කොන්දේ අමාරු කාරයෙකු ගුවන් විදුලි සාකච්ඡාවකදී පැවසුවේතමන් ශල්‍ය කර්මයක් කල බවත් එහිදී වේදනාව තවත් වැඩි වුනු බවත් වේදනා නැතිකිරීමට නම් දෙවෙනි ශල්‍ය කර්මයක්ද සිදු කල යුතු බව ඔහුගේ වෛද්‍යවරුන් පැවසූබවය. ඒ නොතකා ඔහු සම්ප්‍රදායික (බටහිර) නොවෙන ප්‍රතිකර්ම සොයා ගොස් ඇත.එහිදී ඔහුට උපදෙස් ලැබී ඇත්තේ කොන්දේ වේදනාව පිළිබඳ තමන් සිත තුල පවතිනදැඩි ගැලීම අත හරින ලෙසය. මාස දෙක තුනකින් ඔහුගේ වේදනාව තුරන්වී ඇත.

අපිටඉවක් ඇත්තේ මනසින් ගැලී-නොගැලී සිටීමට හැකියාවක් ඇති නිසාය.  බටහිරසංස්කෘතිය අප තල්ලු කරන්නේ ඉව නැති කරගෙන ගැලී සිටීමටය. ගැලී සිටීමට දැඩිශක්තියක් අවශ්‍යය. නිතර බර උසුලන ශක්තිමත් මිනිසුන්ගේ මාංශ පේශීන්ප්‍රමාණයෙන් විශාලය. නිතර ගැලී සිටින්නන්ගේ මොළයේ ප්‍රමාණය විශාලවීමද ඊටඅනුරූපද? එසේනම් මොළයේ පරිමාව ගැලී සිටීමට ඇති හැකියාවේ මිම්මක් නේද? එසේනම් එය මනසේ දියුණු බවේ සාධාරණ මිම්මක් විය හැකිද? 

ජානක වංශපුර

2014-01-25

බලු වෙන සමාජය

ඇමෙරිකාවට පැමිණි මුල් දිනවලදී මා මවිතයට පත් කල කරුණු දෙකක් විය. එකක්එහි භූමියේ විශාලත්වයය. රටේ දිග පළල ගැන මා කලින් දැන සිටියත් ඇසින් නොදැකඑවැනි විශාල භූමියක් ගැන හිතා ගැනීමට මට නොහැකිවිනි. දෙවෙනි කරුණ වූයේඇමෙරිකානුවන් කෙතරම් සමාජයෙන් චෙන්වී සිටීද යන්නය. රටේ විවිධ ප්‍රදේශවලජීවත්වීමට ලැබීමත් සමඟ කාලයාගේ ඇවෑමෙන් භූමියේ විශාලත්වය මා තව දුරටත් මවිතනොකරන සාමාන්‍ය දෙයක් බවට පත්වී ඇති මුත් දෙවෙනි කරුණ පිලිබඳ මම අදටත්විටින් විට මවිත වෙමි. මේ සමාජය අත්නොදැක සිටියානම් වෙන්වී ජීවත්වීමේස්වභාවය ප්‍රත්‍යක්‍ෂයෙන් දැන ගැනීමට මට නොහැකිවනු ඇත. පැහැදිලිවම බටහිරසමාජයේ පුද්ගලයා වෙන් කෙරීම පිලිබඳව මා අනුමාන කලදෙයයි මා එය අත්දකිනඅයුරයි අතර වෙනසක් ඇත. මා මවිත කරවන්නේ ඒ වෙනසයි.

සමාජයෙන්වෙන්වීම යනු හුදෙකලාවීමම නොවේ.  එකමුතු බවක් නැතිවීමද නොචේ. එයආත්මාර්ථකාමයද නොවේ. ආත්මාභිමානයද නොවේ. මේ එකකුදු නොවුනද වෙන්වීම තුල මේදෑ නැතුවාද නොවේ. වෙන්වීම තුල සමාජය හා පුද්ගලයා අතර සම්බන්ධයට වඩා යමක්ඇතැයි මම සිතමි.

ලංකාවේ කුඩා දරුවෙකුට තමා ගැන විස්තරයක්කීමට කිවහොත් පැකිලෙමන් බොහෝවිට තමන්ගේ දෙමව්පියන් යහළුවන් තමන් ජීවත්වෙනගම ආදිය ගැන කථාවක කියනු ඇති නමුත් ඇමෙරිකාවේ දරුවකු කිසිදු පැකිලීමකින්තොරව කරන තමාගැන විස්තරයේ වැඩි අවධානයක් දෙනු ඇත්තේ තමන් කුමන ආකාරයේපුද්ගයෙක්ද, තමන් කැමති අකමැති දෑ මොනවාද යන්නටය. මේ වෙනස තුල මම බටහිරසමාජයේ පුද්ගලයා වෙන් කෙරීම දකිමි.

ලංකාවේ ක්‍රීඩාගාරයකක්‍රිකට් තරඟයක් නැරඹන රසිකයෝ ක්‍රීඩා තරඟය රස විඳින අතරම නටමින් ගයමින්ඔවුනොවුන්ගේ සංගමයද විඳිති. නමුත් ලංකාවට සාපේක්‍ෂව ඇමෙරිකාවේ එවැනිඅවස්ථාවක සාමාන්‍යයෙන් සිදුවන්නේ ඒ ඒ පුද්ගලයා තරඟය නරඹමින් පුද්ගලිකවින්දනයක් ලැබීමය. පිරිසක් සමඟ සිටියත් එහි ඇත්තේ පුද්ගලික අත්දැකීමකි.ඇමෙරිකාවේ වැඩිහිටියන් එකතුවෙන තැන පමණක් නොවේ කුඩා දරුවන්ගේ උපන්දින සාදවලපවා වැඩිමනත් සිදුවන්නේ ඒ ඒ දරුවා තම තමන්ගේ පුද්ගලික වින්දනයක් ලැබීමය.මේ වෙනස තුල මම බටහිර සමාජයේ පුද්ගලයා වෙන් කෙරීම දකිමි. මා සිතන අන්දමට අදඅප රටේ ජීවත්වෙන ඉහලම ඝනයේ ලිබරල්වාදීන්ටවත් ඇමෙරිකානුවන් තරම් වෙන්වීපවතින්නට හැකියාවක් නැත. ඒ වෙන කිසි හේතුවක් නිසා නොවේ ඔවුන් වෙලා සිටිනසිංහල බෞද්ධ සංස්කෘතිය ඔවුන්ට වෙන් වෙන්නට ඉඩ නොදෙන නිසයි.

කෙසේවෙතත් පුද්ගලයා සමාජයෙන් වෙන්වීම බටහිර සංස්කෘතිය තුල පැවැත්ම පිළිබඳ දරනආකල්ප වල ප්‍රතිඵලයක් යැයි මම සිතමි. සාමාන්‍යයෙන් බටහිර සංස්කෘතියේ “මම” පවතින්නේ සෙසු ලෝකයෙන් ස්වායත්තවය. බටහිර නොවන සමාජතුල “මම” පවතින්නේ මමනොවන අන් සියලු දෑ සමඟ අන්‍යෝන්‍ය සම්බන්ධයක් ඇතිවය.

ටැන්සානියාවේහස්ඩා ගෝත්‍රිකයින් ඔවුන් සතු දෑ අන් සතු කිරීමට ඇති කැමත්ත අකමැත්තවිමසීම සඳහා මෑතකදී ඇමරිකානු සමාජ විද්‍යාඥයින් පිරිසක් විසින් පර්යේෂණයක්සිදුකෙරිනි. එහි නිරීක්‍ෂණය වූයේ ධනවාදී ආර්ථිකය සමඟ යම් තරමක් ගනුදෙනුපැවැත්වූ හස්ඩා වරුන් තමන්සතු දේ පිළිබඳ දැඩි ඇල්මක් දැක්වූමුත් දඩයමින්දිවි ගෙවූ සෙසු හස්ඩාවරුන් එසේ නොවුනු බවය. ඔවුන් තමන් සතුදේ අන්සතු කිරීමටබෙදා ගැනීමට හෝ හුවමාරු කර ගැනීමට අර තරම් අකමැත්තක් නොදැක්වූහ. දැන් මේකථාව ඊනියා පර්යේෂණයක් නොකර වුවද මේ ලිපිය කියවන ඔබට අනුමාන කර ගැනීමටහැකිවේයැයි මම සිතමි. කෙසේ වෙතත් බලාපොරොත්තු විය හැකි පරිදි ඇමරිකානු සමාජවිද්‍යාඥයින් නිගමණය කලේ දඩයමින් දිවි ගෙවූ හස්ඩා වරුන්ට ස්වභාවයෙන්මසම්පත් හිඟ බැවින් බෙදා හදාගෙන ජීවත්වන්ට සමාජයෙන් ඔවුන් පොලඹවන බවත් එසේනැති විට ඔවුන්ට සමාජයෙන්ම දඬුවම් ලැබිය හැකි බවත් ඒ නිසා ඔවුන් තමන් සතුදේ පිළිබඳ ලිහිල් ආකල්ප දරනවා විය හැකි බවත්ය. ඔවුන්ගේ ඊනියා පර්යේෂණයෙන්මේ බව “ඔප්පු” නොවේ. මෙය හුදු උපකල්පණයක් පමණි. කෙසේ වෙතත් ඒ උපකල්පණය මමපිලි නොගනිමි. මගේ උපකල්පණය නම් මේ මිනිසුන් තමන් සතු දේට එතරම් බැඳීමක්නොදක්වන්නේ ඔවුන් සෙසු ලෝකයත් සමඟ අන්‍යෝන්‍ය වශයෙන් සම්බන්ධවී පවතිනනිසාය. ඇමෙරිකානුවන්ගේ පැවැත්ම එසේ නොවේ. ඔවුන්ගේ පැවැත්ම සෙසු ලෝකයෙන්ස්වායත්තය. සමාජයෙන් වෙන්වීමට භෞතික දේට ඇලීමට ඇමෙරිකානුවන් හුරු වන්නේ ඒපැවැත්ම නිසාය.

ලෝකයත් සමඟ අන්‍යෝන්‍ය වශයෙන් පවතින්නටයම් ආකාරයක දියුනු මනසක් තිබිය යුතුයැයි මම සිතමි. ඒ අනුව දඩයමින් දිවිගෙවන හස්ඩාවරුන්ට අනිත් හස්ඩාවරුන්ට වඩා යම් ආකාරයක දියුනු මනසක් ඇතැයි කිවහැකිය. හෙළයින්ටද ඒ දියුනු මනස තිබෙන්නට ඇති. අද වන විට සිංහලුන්ගේ ඒ මනසපිරිහී ඇති මුත් අපි තවමත් බටහිරුන් තරමට පහලට වැටී නැත.

වෘකයින්ටඉතා සංකීර්ණ සමාජ රටාවක් ඇතැයි කියැවේ. උන් ජීවත් වන්නේ කන්ඩායමක් වශයෙනි.දඩයම් කිරීම, පැටවුන් බලා කියා ගැනීම, සතුරු උවදුරුවලට මුහුණ දීම, තමවැයික්කිය ආරක්‍ෂා කර ගැනීම වැනි සංකීර්ණ ක්‍රියා උන් කණ්ඩායමක් වශයෙන් ඉටුකර ගනිති. නමුත් වෘකයින්ගෙන් පැවත ඒ යැයි සැලකෙන දඩාවතේ යන බල්ලන්ගැවසෙන්නේ තනියෙනි. ඔවුන් එකතු වුනත් එසේ වෙන්නේ බොහෝවිට බැල්ලියක් පසුපසයාම සඳහා පමණි.  සංකීර්ණ සමාජයක් පවත්වාගෙන යාමට වෘකයින්ට තිබූ යම් දියුණුමනසක් බල්ලන්ගෙන් ගිලිහී ඇතැයි කිව හැකිද? ලෝකය සමඟ අන්‍යෝන්‍ය සම්බන්ධකමක් පවත්වාගෙන යාමට අපට පෙර තිබූ යම් හැකියාවක් අපෙන් ගිලිහී ඇත්තේ මේආකාරයටම නොවේද? ජංගම දුරකථනවලට අන්තර් ජාලයට මිනිස් සම්බන්ධතා සුලු කරදමමින් අපි තවත් බලු වෙමින් සිටින්නෙමුද?

ජානක වංශපුර

2014-01-25

වේදනාව සහ සංස්කෘතිය

මේ දිනවල ඇමරිකාවේ උතුරුකරයේ දරුණු සීත කාලගුණයක් පවතී. මෑත කාලයේදී ශීතසෘතුව මෙතරම් සීතලවූ බවක් මට මතක නැත. ඝර්ම කාලාපී රටවලින් මෙහිසංක්‍රමණයවූ මා වැන්නන්ට සීතල දරා ගැනීමට එතරම් පහසු නොවුනත් ඇංග්ලෝ සැකසන්හෝ ස්කැන්ඩිනේවියානු සම්භවයක් ඇති සුද්දන්ට එය කජ්ජක් නොවේ. දැනීමත්දරාගැනීමත් වෙන් කල හැකි යැයි මම නොසිතමි. සීතල දැනීමට හා දරාගැනීමටහැකිවීම පමණක් නොවේ පොදුවේ වේදනාව දැනීම/දරා ගැනීම ඒ ඒ මිනිසුන්ගේසංස්කෘතියට අනුව වෙනස්වන බව මගේ හැඟීමය. වේදනාව හට ගැනනෙන්නේ මනසේය ඒ නිසාඅවසානයේ වැදගත් වන්නේ මනස හා සංස්කෘතිය අතර ඇති සම්බන්ධයය.

සංස්කෘතියේආභාශයෙන් යමෙකුට සීතල යම් තරමකට දරා ගැනීමට හැකියාවක් ලැබෙනු ඇතැයි සිතියහැකිය. සීතලට ගැලපෙන ආකාරයට හිස් වැසුම් කබා පාවහන් පාවිච්චි කිරීමට දැනගැනීම සංස්කෘතික ආභාශයේ වැදගත් පැත්තකි. නමුත් සංස්කෘතියට අනුගත වීම තුලින්මනස සීතලට පුරුදු කිරීමක්ද සිදුවේ. ඝර්ම කාලාපී රටවලින් මෙහි සංක්‍රමණයවූසමහරුන්, බොහෝවිට තරුණයින්, තමන්ට සුද්දන් තරමටම සීතල දරා ගැනීමට හැකියාවක්ඇතැයි පෙන්වීමට උත්සාහ කරනු දැක ගත හැකිය. මේ අය බොහෝවිට තමන් කලින්ජීවත්ව සිටි රටේදී තමන්ට ග්‍රීෂ්මය දරාගැනීමට ඇති හැකියාව පෙන්වන්නට උත්සාහනොකෙරුවා විය හැකිය. මෙහිදී ඔවුන්ට අවශ්‍ය ඔවුන්ගේ මානසික හෝ ශරීරිකශක්තියක් විදහා පෑමට වඩා තමන් කෙතරම් සුදු සංස්කෘතියට අනුගත වී ඇත්දැයිපෙන්වීමට යැයි මම සිතමි. නමුත් චක්‍රීයව ඒ අනුගතවීම තුලින්ද ඔවුන් සීතලදරාගැනීමට තම මනස පුහුණු කරගනිතැයි සිතිය හැකිය. කෙසේ නමුත් කලක් සීතලේජීවත්වීමට පුරුදු වුනු අයෙකුට ග්‍රීෂ්මය දරා ගැනීමට ඇති හැකියාව ක්‍ෂයවෙනබව පුද්ගලිකව මගේද අත්දැකීමවේ. ඉන් පෙන්නුම් කෙරෙන්නේ වේදනාවදැනීම/දරාගැනීම සංස්කෘතියට සාපේක්‍ෂ බව පමණක් නොවේ සංස්කෘතිය සියලුවේදනාවලට එක සමානව බලපාන්නේද නැති බවය. පසුගිය දිනක සිනමා ශාලවක් තුලවූසුලු ගැටුමක් නිසා ඉවසුම් නැතිව අයෙකු මරා දැමූ සුදු මිනිසාට සීතල ඉවසන්නටබැරියැයි සිතිය නොහැකිය.

කුඩා දරුවන් සම්බන්ධ කරගෙන කලඑක්තරා පර්යේක්‍ෂණයක ප්‍රතිඵල තුලින් බටහිර විද්වතුන් නිගමණය කලේ කථාබස්කිරීමට හැකිවීමටත් පෙර සිටම වෙනස් සංස්කෘතිවල (දෙමව්පියන්ගේ) දරුවන්වේදනාවට ප්‍රතිචාර දක්වන්නේ වෙනස් ආකාරයට බවය. මෙහිදී දරුවන්ගේ ජාන ඔවුන්ගේසංස්කෘතියට වඩා වැදගත්යැයි කෙනෙකුට කිව හැකි වුනද සමාන ජාන ඇති වැඩිහිටිනිවුන්නුන් යොදාගෙන කල පර්යේෂණයකදී හෙලිවී ඇත්තේ වෙනස් සංස්කෘතික අභාශ ලදනිවුන්නුන් වෙනස් ආකාරයට වේදනා අත්දකින බවය. 

සංස්කෘතියවේදනාවට (දැනීමට/දරාගැනීමට) බලපාන ආකාරය ගැන ප්‍රවාදයක් බටහිර විදුවතුන්ටනැත. නමුත් අඩුතරමින් ඒ දෙක අතර සම්බන්ධයක් ඇතිබව ඔවුහු දනිති. මහාචාර්යකාලෝ ෆොන්සේකා ගිනි පෑගීම ගැන කල පර්යේෂණය බටහිර සම්මතයට අනුව වුවද තුට්ටුදෙකේ පර්යේෂණයක් වෙන්නේ අනිත් අඩුපාඩු අතර බටහිර දැනුමේ ඇති වේදනාව සහසංස්කෘතිය අතර ඇති සම්බන්ධයද ඔහු විසින් සැලකීමට නොගත් බැවිනි.

යම්වේදනාවක් නොදැනීමට නම් මනස ඉන් ගලවා ගත යුතුයැයි බුදු දහමට අනුව අපට සිතියහැකිය. නමුත් පෘතග්ජන අපට මනස වේදනා ගෙනදෙන ධර්මයෙන් ගලවා ගැනීමටහැකියාවක් නැතිවීමට පුලුවන. එවිට වේදනාව අවම කර ගන්නේ කෙසේද? වඩා වැදගත්එවිට මනසේ පැවැත්ම කෙබඳුද? එහිදී මනස ගැලෙන්නේත් නැතිව නොගැලෙන්නේත් නැතිවපවතී යැයි මම අදහස් කරමි. උදාහරණයක් වශයෙන් අපේ අතක පයක තුවාලයක් ඇතැයිසිතන්න. අපි බොහෝවිට ඒ ගැන සිතමින් ඇලී ගැලී සිටින්නේ නැත. නමුත් තුවාලයකොහේ හෝ වැදුනොත් වේදනාකාරී වන බව අපි දනිමු. ඒ නිසා අපි නොසිතාම තුවාලයඑහේ මෙහේ නොවැදී තබාගැනීමට වග බලාගන්නවා නේද? ඒ කියන්නේ තුවාලයක් ඇතිබව අපිඅමතක කරනවාද නොවේ. එසේනම් ඉහත නොසිතා සිටීම යන්නෙන් අදහස් වන්නේ කුමක්ද? ඉන් අදහස් වන්නේ මනස ගැලී පවතිනවා වෙනුවට ගැලෙන්නේත් නැතිව නොගැලෙන්නේත්නැතිව පවත්වා ගැනීමයැයි මම අදහස් කරමි.

මේ අනුව අපට කිවහැක්කේ වේදනාව සංස්කෘතියට සාපේක්‍ෂ වන්නේ මනස යම් ධර්මයකින් ගලවා ගැනීමට හෝගැලෙන්නේත් නැතිව නොගැලෙන්නේත් නැතිව පවත්වා ගැනීමට සංස්කෘතියෙන්පුහුණුවක් ලබාදෙන නිසා බවය. එපමණක් නොවේ විවිධාකාර වේදනා කාරක ධර්මයන් හාසංස්කෘතිය අතර ඇති සම්බන්ධය ඒ ඒ සංස්කෘතියට අනුවද වෙනස්ය. නමුත් පොදුවේගත්කල මනස සියලු ධර්මයින්ගෙන් ගලවා ගැනීමට හෝ ගැලෙන්නේත් නැතිවනොගැලෙන්නේත් නැතිව පවත්වා ගැනීමට පුරුදු කරන සංස්කෘතියක් සියලු ආකාරවේදනාව දරාගැනීමට පුරුදු කරතැයි සිතිය හැකිය. එවැනි සංස්කෘතියක මිනිසුන්සීතල හෝ ග්‍රීෂ්මය පමණක් නොවේ අනුන්ගේ මතද එකසේ ඉවසීමට හැකියාවක් ලබාගනිති. නමුත් පොදුවේ ගැලීමට පුරුදු කරන බටහිර සංස්කෘතියෙන් කෙරෙන්නේ මනසටවිවිධාකාරයෙන් පැවතිය හැකි හැකියාව මොට කිරීමය. ඒ අනුව ඉවසීමේ හැකියාව නැතිකිරීමය. සංස්කෘතික බලපෑම් නිසා මනස් වෙනස්වීමට එතරම් කල් ගත වෙන්නේ නැත.බටහිර සංස්කෘතික ආධිපත්‍යය පිලිගනිමින් අපි අපේ මනසේ තිබි දියුණු බවක්සීඝ්‍රයෙන් ඛාදනයවීමට ඉඩ හරිමින් සිටින්නෙමු.

ජානක වංශපුර

2014-01-25

The Mahavamsa phobia

According to learned opinion Mahavamsa was written in the fifth century by a Bhikku named Ven. Mahanama. Mahavamsa may not be the most authoritative book on history in the western tradition, but it is definitely the most hated book on history by the Tamil separatists, and in general the anti Sinhala Buddhist activists. Mahavamsa is a history book though not in the tradition of western knowledge after the fifteenth century, where they attempt to separate different disciplines. In the old Sinhala tradition history was not separated from knowledge of other disciplines such as Dhamma. The Samadhi statue in Anuradhapura is mainly for worshipping but it is a work of art as well. This feature was not confined to Sinhala Buddhist culture but could be seen in Hindu temples, and paintings in Vatican. It was only after the Greek Judaic Christian (GJC) Chinthanaya became the dominant Chinthanaya in the sixteenth and seventeenth centuries that an attempt was made to separate disciplines from one another.

The concept of separation of state from religion was introduced in the west after the GJC Chinthanaya became the dominant chinthanaya but all these separations were only in name as the underlying chinthanaya would never allow for such separation. Thus English state is not separated from the Anglican Christian religion and to date the king or the queen of England remains the head of state as well as the church. In all the western countries the state is associated with some denomination of Christianity though the western pundits would not accept it. When the American President takes his oath he keeps his hand on a copy of the Bible and not on a copy of Dhammapada or Quran or Bhagawath Githa. The whole of western knowledge is based on GJC Chinthanaya and that knowledge is Christian from A to Z.

However, the western pundits and of course their imitators here, would claim that the western knowledge is objective and that the state should be separated from religion. They pretend it to be so in the western countries in order to propagate the view that knowledge other than western science, which covers the entire spectrum from Astronomy to Literary Criticism to Political Science to Zoology, is myth. They would demand that the Sri Lankan state should be separated from Buddhism or Buddha Sasana and that in Sri Lanka Buddhism has become the state religion forgetting conveniently that in England Anglican Christianity is the state religion. The western knowledge is basically to maintain the hegemony of Judaic Christian culture, condemning other systems of knowledge as myths.

Mahavamsa is not a pure history book and no Sinhala Buddhist brought up in the tradition of Sinhala Buddhist culture will ever claim that it is only a book of history written attempting to follow the GJC tradition of so called separation of disciplines. However, Mahavamsa is not a book belonging to Thripitaka (the three baskets) and neither could it be considered as the fourth pitaka. However it is an important book in Sinhala Buddhist culture just as much the Jathaka Potha is. There have been other records of history (the Sinhala Buddhists have no problem in admitting that there are other “histories” (not versions of one history) as well). Recently a book called “Vargapurnikava” has surfaced giving a history from the point of view of the Yakshas. Unfortunately these are not reported in the English media and very often I find that English speaking people in Sri Lanka are in the dark with respect to knowledge on Sinhala Buddhist culture. Though there are various histories of Sri Lanka the Mahavamsa history had been  accepted by the learned Bhikkus when the English administrators especially from the civil service turned their attention to Sri Lankan history.

Thus English administrators such as Codrington and Turnour treated Mahavamsa as the book on history of Sri Lanka and most of the historians brought up in the western tradition followed them when studying Sri Lankan history. It is the English who made Mahavamsa a history book and not the Sinhala Buddhists nor Ven Mahanama Thero who wrote the book for the “hudi jana pahan sanvegaya” (serene joy and emotion of the pious as translated by Turnour). The important fact in this regard is that as far as history of Sri Lanka is concerned is that there is no book in Tamil or Sanskrit (Pure Thamilians would object to this reference to Sanskrit) in the Tamil tradition. The only book that is found in Tamil is Yalpanam Vaipava Malai that had been written as the fulfillment of an assignment given by the Dutch to a Tamil Mudaliyar in Jaffna. If there was a history written by the Tamils the English civil servants would not have spared it as the English were pro Vellala in their administration. The English who wanted the Ramanathan family to be the leading family in Sri Lanka would have gladly translated a Tamil history of Sri Lanka if they could find one. The Dutch assigned the Mudaliyar to compile a history of Sri Lanka in order to deprive the Sinhala kings the eastern coast, which had been leased to them by the latter. If the English came across a Tamil history they would have accepted that as the “authentic” history of Sri Lanka as the Tamils led by the English educated Tamils who did not fight against the English were favoured by the colonialists.

The English had no alternative but to consider Mahavamsa history as the history of Sri Lanka as the vast number of inscriptions and archeological evidence seemed to support the contents therein. Of course there are some discrepancies (internal contradictions) regarding the periods of some kings before Devanampiya Tissa but that does not make Mahavamsa a myth. These contradictions can be resolved with the aid of books such as Vargapoornikava and some inscriptions that have been found recently. Mahavamsa has been written relative to Sinhala Buddhist culture and is the viewpoint of Mahavihara. One does not need to hide the fact that the Mahavamsa had been written with the objective of protecting Buddhism of the third council (Sangayana) headed by Moggaliputta Tissa Maha Thera. One could call this particular Buddhism, Ashokan Buddhism if one wishes.

The Mahavamsa has to be read together with the commentaries written by Ven. Buddhaghosha Thera, and they should not be dissociated from each other. Both have been written in Pali originally and Sinhala scholars such as Kumaratunga Munidasa were of the opinion that it was not in the best interests of Sinhala Language to say the least. The Theravada Buddhism of the third council had come under criticism by Madhyamikavada founded by Nagarjunapada after the second century and the Andra Pradesh centre of the tradition of Ashokan Buddhism had declined by the fifth century. It is clear that the Theravadins of Andra Pradesh and Mahavihara in Anuradhapura had wanted to make sure that the Buddhism of the third council prevailed at least in Sri Lanka, and Mahavamsa and the commentaries attributed to Ven. Buddhaghosha Thera were basically the result of that objective. Mahavamsa is in a way, as much as the commentaries, belongs to the combined Andra Pradesh - Mahavihara tradition, these two centers being the strongholds of what may be called Ashokan Buddhism of the ancient world. In that sense one could see a Dravidian tradition in Mahavamsa. It is said that both Mahanama Thera and Buddhaghosha Thera were of Dravidian stock.

The Mahavamsa is the only ancient source in Sri Lanka that refers to Tamil and other Dravidian elements, and if not for these references there is no way to claim any presence of Tamils in the country even on a temporary basis as invaders, scholars etc. Of course, Mahavamsa establishes the Sinhala Buddhist prominence (not dominance) in the country as far as the Ashokan Buddhism is concerned, which cannot be discarded however much one hates that fact. Abhayagiriya was not a Mahayana abode as some seem to believe but unlike Mahavihara it kept its doors open to other Buddhisms as well. Naturally the Mahavihara did not like the Abhayagiriya tradition knowing very well what happened in Andra Pradesh and objected to Theravada as practiced by the Abhyagiriya Bhikkus. The Mahavamsa phobia of the non Sinhala Buddhists is baseless and if at all it is the Sinhala Buddhists who do not entirely subscribe to Ashokan Buddhism who should find fault with this great book that is called the great chronicle in English.   

Nalin De Silva

24-01-2014

අහෝ නිවුටන් නොදිටි හිරු බුද

සම්මානිත මහාචාර්ය ඩී එස් සී උපාධිධාරී අශෝක අමරතුංග මහතාගේ ජනවාරි පළමුවැනිදා ලිපියට අපේ අවධානය තවමත් යොමුවෙයි. ඒ මහතාගේ ජනවාරි අටවැනිදා ලිපිය අපි පසුව සළකා බලමු. පළමුවැනිදා ලිපියෙහි ඒ මහතා අවිනිශ්චිතභාවය යන්න සඳහා යොදාගත් ඉංගිරිසි වචනය වූයේ ඉන්කන්සිස්ටන්සි (inconsistency)   යන්න ය. එය හුදු වැරදීමක් නොව ඒ මහතා ඒ වචනවල තේරුම නිසි ලෙස නොදැන යොදාගත්තකි. ඒ බව තහවුරු වන්නේ ඒ මහතා සිද්ධාන්ත යන්න ද යොදාගෙන ඇති ආකාරයෙනි. ඔහු ඒ සඳහා ඉංගිරිසියෙන් කියන්නේ ෆැක්ට්ස් (facts)  යන්න ය. එහෙත්  සිද්ධාන්තය යන්නට පාරිභාෂික ශබ්දමාලාවල යොදා ගන්නේ තියරි (theory) යන්න ය. මලලසේකර ශබ්ද කෝෂයෙහි ද තියරි යන්නට සිද්ධාන්තය, න්‍යාය, මතය, වාදය යන වචන දී ඇත.

ෆැක්ට් යන්නට මලලසේකර ශබ්ද කෝෂය දී ඇත්තේ කරුණ, තතුව, සිද්ධිය, තොරතුරු, දත්තය, යථාව, ඇත්ත යන්න ය. පාරිභාෂික ශබ්දමාලාවල ෆැක්ට් යන්නට පරිසිද්ධිය, සිද්ධිය, සතුට, කරුණ, ප්‍රමිතිය යන්න ය. එහෙත් මේ කිසිවක ෆැක්ට් යන්නට සිද්ධාන්තය යන්න යොදා නොගැනෙයි. අප ශබ්දකෝෂවල හෝ පාරිභාෂික ශබ්දමාලාවල වහළුන් විය යුතු යැයි මම නො කියමි. තියරී යන්න වෙනුවට මා යොදා ගන්නේ ප්‍රවාදය යන්න ය. එය වාදය යන්නට වඩා ප්‍රබල ය. අපේ ප්‍රවාද යන්න ද යොදා ගැනෙන්නේ ඒ අර්ථයෙනි. සියළු ප්‍රවාද අපේ නිර්මාණ වෙයි. ජනප්‍රවාද යනුවෙන් හැඳින්වෙන්න ජනතාව අතින් නිර්මාණය වෙයි. අද ව්‍යවහාරය අනුව විද්‍යාඥයන් ශාස්ත්‍රඥයන් ආදීන් විසින් ප්‍රවාද නිර්මාණය කෙරෙයි. 

ෆැක්ට් යන්නට සුදුසු එක් සිංහල වචනයක් නැත. එයට හේතුව සිංහලයන්ට ඊනියා ෆැක්ට්ස් නොතිබීම ය. ෆැක්ට් යනු  කිසිසේත් ම සිද්ධාන්තය නම් නො වේ. කාලෝ ෆොන්සේකා මහතා කියා ඇති පරිදි නම් මාර්ටින් වික්‍රමසිංහ මහතාට අනුව ෆැක්ට් යනු සිංහලෙන් ඉන්ද්‍රිය ගෝචර ප්‍රත්‍යක්‍ෂ වෙයි. මෙහි ඉන්ද්‍රිය යනු පංචෙන්ද්‍රිය බව පැහැදිලි ය. එහෙත් මනස නොමැතිව හුදු පංචෙන්ද්‍රියයන්ගෙන් පමණක් ප්‍රත්‍යක්‍ෂ ඇති නො වෙයි. අනෙක් අතට බටහිර සාමාන්‍ය ව්‍යවහාරයෙහි දී පංචෙන්ද්‍රිය නොමැතිව මනසෙන් පමණක් ප්‍රත්‍යක්‍ෂ ඇති නො වෙයි. අපි ප්‍රත්‍යක්‍ෂ ගැන පසුව තවදුරටත් සාකච්ඡා කරමු. 

එසේ වුවත් දැනට කිවයුතු යුතු දෙයක් වෙයි. ෆැක්ට් යනු තනි සිද්ධියකට හෝ සිද්ධි කිහිපයකට සීමාවෙයි. එය පංචෙන්ද්‍රියයන්ට ගෝචර වෙයි. එහෙත් සිද්ධාන්තයක් එසේ නො වේ. එය සිද්ධි රාශියක් තේරුම් කරදීමට යොදා ගැනෙයි. තියරි යන්න සඳහා සිද්ධාන්තය යන්න යොදාගෙන ඇත්තේ එබැවිනි. නටුවෙන් ගිළුහුණු පොල් ගෙඩි පොළොවට වැටීම පංචෙන්ද්‍රියයන්ට ගෝචර ප්‍රත්‍යක්‍ෂ වෙයි. කිසිම ප්‍රත්‍යක්‍ෂයක් සංකල්පයකින් ස්වායත්ත නොවන බව සඳහන් කළ යුතු ය. ඉහත සඳහන් උදාහරණයෙහි පොල් ගෙඩිය, පොළොව, වැටීම ආදිය සංකල්ප වෙයි. මේ සංකල්ප ද බොරු ය. එහෙත් ඒ අඩුම තරමෙන් පංචෙන්ද්‍රියයන්ට ගෝචර වන බොරු වෙයි. සියළු සංකල්ප බොරු වෙයි.

පොළොවට එසේ පොල් වැටෙන්නේ ගුරුත්වාකර්ෂණ බලය නිසා යැයි නිවුටන් කතාවක් ගෙතුවේ ය. එය, එනම් ගුරුත්වාකර්ෂණ බලය, පංචෙන්ද්‍රියයන්ට ගෝචර නො වේ. සම්මානිත (සේවාර්ජිත) මහාචාර්ය අමරතුංග මහතා ගුරුත්වාකර්ෂණ බලය  දැක ඇත් ද? ස්පර්ශ කර ඇත් ද? සිපගෙන ඇත් ද? එහි රසය දන්නේ ද? එහි ශබ්දයක් අසා ඇත් ද? එය නිවුටන්ගේ මනසෙහි ඇතිවුණු මනස්ගාතයක් පමණකි. ගුරුත්වාකර්ෂණ බලය යන්න වියුක්ත ප්‍රයවාදයකි. එය පංචෙන්ද්‍රියයන්ට ගෝචර නො වෙයි.    

බටහිර විද්‍යාඥයන් නිර්මාණය කරන ප්‍රවාද පංචෙන්ද්‍රියයන්ට ගෝචර නොවන වියුක්ත කතන්දර ය. පංචෙන්ද්‍රියයන්ට ගෝචර වන සියළු ප්‍රත්‍යක්‍ෂ බොරු වන අතර පංචෙන්ද්‍රියයන්ට ගෝචර නොවන වියුක්ත ප්‍රවාද (කතන්දර) පට්ටපල් බොරු වෙයි. මේ පට්ටපල් බොරු නිර්මාණය වන්නේ ග්‍රීක යුදෙවු ක්‍රිස්තියානි චින්තනයෙහි ය. මෙරට ඊනියා විද්‍යාඥයන්ට ඇත්තේ වෙනත් චින්තන ය. එෙ වෙනත් චින්තන ඇති අයට ග්‍රීක යුදෙවු ක්‍රිස්තියානි චින්තනයෙහි වියුක්ත කතන්දර හෙවත් බොරු නිර්මාණය කිරීමට නො හැකි ය. මෙරට විද්‍යාඥයන් යැයි කියාගන්නන් අතර හරිහමන් බටහිර විද්‍යාඥයකු නොමැත්තේ එබැවිනි.

අමරතුංග මහතා ඉහත සඳහන් සියල්ල අනන් මනන් යැයි කීමට ඉඩ ඇත. ඒ එකකින්වත් බටහිර විද්‍යාව පට්ටපල් බොරුවක් යැයි ඔප්පු නොවන බව කියනු ඇත. එහෙත් ඉන්ද්‍රිය ගෝචර නොවන වියුක්ත කතන්දර (ප්‍රවාද) පට්ටපල් බොරු නොවන්නේ නම් වෙන කුමක් දැයි අමරතුංග මහතා පවසන්නේ ද? ඒ කෙසේ වෙතත් මා ඉහත සඳහන් දේ සඳහන් කළේ අමරතුංග මහතා එතරම් පරෙස්සමකින් තමන් කියන ලියන දේ හදාරා නොමැති බව පෙන්වීමට ය. අප කලින් ද කියා ඇති පරිදි ඒ මහතා වෙනත් ඊනියා උගතුන් හා විද්‍යුත් මාධ්‍යයෙහි නිවේදක නිවේදිකාවන් මෙන් ම වචනවල තේරුමවත් නොදැන අනෙක් අයට වචනවලින් දමා ගසයි. බොහෝ දෙනා ද වචන ගැන එතරම් තැකීමක් නොකරන බැවින් අමරතුංග මහතා වැන්නන්ට ගැලවී යෑමේ අවස්ථාව උදාවෙයි. 

අමරතුංග මහතාට අනුව කාන්ට් කියන්නේ යම්කිසි විශ්වාසයක් ඔහු (අමරතුංග මහතා) සිද්ධාන්ත යනුවෙන් හඳුන්වන  ෆැක්ට්ස් සමග එකඟ වේ නම් එය දැනුම ලෙස පිළිගැනෙන බව ය. දැනුම යන්නට විවිධ අය විවිධ අර්ථකථන කර ඇත. කාල් පොපර නම් බටහිර විද්‍යාවේ දාර්ශනිකයාට අනුව අසත්‍යකරණයට ලක්කළ හැකි දේ බටහිර විද්‍යාවට අයත්වන අතර අනෙක් සියල්ල මිථ්‍යා ය. මේ සියළු අර්ථකථන අතර අප කාන්ට්ගේ අර්ථකථනය තෝරාගන්නේ ඇයි?  මා දන්නා බුදුදහමට අනුව සියළු දැනුම සංකල්පීය වෙයි. සංකල්පීය දැනුම ශූන්‍ය වෙයි. එනම් පංචෙන්ද්‍රියයන්ට ගෝචර ප්‍රත්‍යක්‍ෂ ද ඇතුළු සංකල්පීය දැනුම බොරු වෙයි. මා බුදුදහම අගය කරන්නේ දැනුම නැතිකිරීමට එයින් අනුබලයක් ද ලැබෙන බැවිනි. 

අපි අමරතුංග මහතාගෙන් ඉතා කෙටි සරල ප්‍රශ්නයක් අසමු. කාන්ට්ගේ අර්ථකථනය, අවශ්‍ය නම් කාන්ට්ගේ දැනුම පිළිබඳ නිර්වචනය දැනුමක් ද? ඒ දැනුමක් බව පෙන්වන්නේ කෙසේ ද? ඒ සඳහා අපට කාන්ට්ගේ අර්ථකථනය (නිර්වචනය), යොදාගත නො හැකි ය. එසේ යොදාගැනීම හොරාගෙ අම්මගෙන් පේන ඇහීමකටත් වඩා අන්තවනු ඇත. කාන්ට්ගේ අර්ථකථනය දැනුමක් බව නොපෙන්වා අප අනෙක් ඊනියා විශ්වාස දැනුම් බව පෙන්වීමට කාන්ට්ගේ අර්ථකථනය යොදාගන්නේ කෙසේ ද? කාන්ට්ගේ අර්ථකථනය දැනුමක් නො වේ නම් අප යමක් දැනුමක් බව පෙන්වීමට එය යොදාගන්නේ කෙසේ ද? 

මේ ප්‍රශ්න අපට දිගින් දිගට ම ඇසිය හැකිය. දැනුම යනු කුමක් දැයි නිර්චනය කිරීමට යම් නිර්ණායක ඉදිරිපත් කළ යුතු ය. ඒ නිර්ණායක දැනුමක් ද නැත් ද යන්න තීරණය කිරීමට අප කිනම් නිර්ණායක යොදාගන්නේ ද? අපට ඒ සඳහා කලින් නිර්ණායක ම යොදාගත නොහැක්කේ එවිට දැනුම යන්න කුමක් දැයි තීරණය කරන්නේ ඒ දැනුමෙන් ප්‍රකාශ කෙරෙන නිර්ණායක ම යොදාගෙන බැවිනි. අප වෙනත් නිර්ණායක යොදාගන්නේ නම් එවිට ඒ වෙනත්  නිර්ණායක දැනුම බව තීරණය කරන්නේ කෙසේ දැයි ප්‍රකාශ කළ යුතු වෙයි. දැන් පඹගාලක පැටලී ඇත්තේ කාන්ට් ද අමරතුංග මහතා ද නැත්නම් දෙදෙනාම ද? 

මෙය බටහිර දැනුමේ ඇති මූලික ප්‍රශ්නයකි. නිර්වචනවලින් ඇරඹෙන ඕනෑම දැනුම් පද්ධතියක මේ ගැටළුව ඇත. ඒ ගැටළුව අන් කිසිවක් නොව මුල් නිර්වචනයට නිරවචනයක් දෙන්නේ කෙසේ ද? මුල් නිර්වචනයේ නිර්වචනය කුමක් ද? බටහිර ග්‍රීක යුදෙවු ක්‍රිස්තියානි චින්තනයේ පටන්ගැන්මක් ඇත. එහෙත් ඒ පටන්ගැන්ම ප්‍රශ්න කරන විට ගැටළු ඇතිවෙයි. එහි දී බටහිර ග්‍රීක යුදෙවු ක්‍රිස්තියානි චින්තනය ඉදිරිපත් කරන විසඳුම වනුයේ මුල් හේතුව හෝ මුල් නිර්වචනය හෝ නිර්වචනය නොකරන ලද්දක් සේ සැලකීම ය. බටහිර ග්‍රීක යුදෙවු ක්‍රිස්තියානි චින්තනය ඇතුළු ඕනෑම රේඛීය චින්තනයක මේ දුර්වලකම දැකිය හැකි ය. ආබ්‍රහිමික ආගම්වල මැවුම්කරුවාණන් අර්ථ නොදැක්වෙන්නේ ද රේඛීය දැනුම් පද්ධතියක මූල හේතුව තේරුම් කිරීමට, අර්ථදැක්වීමට නොහැකි බැවිනි. එය විශ්වාසයකි.  

උදාහරණයක් ලෙස රේඛීය චින්තනයක් මත පදනම් වූ බටහිර යුක්ලීඩීය ජ්‍යාමිතියෙහි තලයක් සරල රේඛා ඇසුරෙන් හෝ ලක්‍ෂ්‍ය ඇසුරෙන් හෝ නිර්වචනය කළ හැකි ය. එමෙන් ම සරල රේඛාවක් ලක්‍ෂ්‍ය ඇසුරෙන් නිර්වචනය කළ හැකි ය. එහෙත් ලක්‍ෂ්‍යයක් නිර්වචනය කරන්නේ කෙසේ ද? එය සරල රේඛා, තල ආදිය ඇසුරෙන් නිර්වචනය කළ නොහැක්කේ සරල රේඛා හා තල නිර්වචනය කිරීමට ලක්‍ෂ්‍යය යන සංකල්පය යොදාගෙන ඇති බැවිනි. බටහිර  යුක්ලීඩීය ජ්‍යාමිතිය මෙහි දී කරන්නේ ලක්‍ෂ්‍යය යන්න අර්ථනොදක්වන ලද සංකල්පයක් ලෙස ඉදිරිපත් කිරීම ය! මා මේ පිළිබඳ ව අපේ ප්‍රවාද ලිපි පෙළ ආරම්භයේ දී ලියා ඇති නමුත් අමරතුංග මහතාට ඒ විෂය වී ඇති බවක් නො පෙනෙයි.     

ඒ කෙසේ වෙතත් අමරතුංග මහතා මගෙන් ඉල්ලන්නේ බටහිර විද්‍යාව පට්ටපල් බොරු බවට ඊනියා ෆැක්ට්ස් ඉදිරිපත් කරන ලෙස ය. අපි දැන් අමරතුංග මහතා කියන මගේ විශ්වාසය සලකමු. ඔහු කියන ආකාරයට ඒ විශ්වාසය අන් කිසිවක් නොව බටහිර විද්‍යාව පට්ටපල් බොරු බව ය. එනම් බටහිර විද්‍යාවේ වියුක්ත ප්‍රවාද (වියුක්ත කතන්දර) පට්ටපල් බොරු බව ය.  ඊනියා ෆැක්ට්ස් යනු පංචෙන්ද්‍රියයන්ට ගෝචර ප්‍රත්‍යක්‍ෂ ය. අමරතුංග මහතා ඉල්ලන්නේ බටහිර විද්‍යාවේ වියුක්ත ඉන්ද්‍රිය ගෝචර නොවන කතන්දර (අවශ්‍ය නම් ප්‍රවාද) බොරු බවට ඉන්ද්‍රිය ගෝචර ප්‍රත්‍යක්‍ෂ ඉදිරිපත් කරන ලෙස ය. මෙහි ඉන්ද්‍රිය ගෝචර යන්නෙන් පංචෙන්ද්‍රියයන්ට ගෝචර වීම යන්න අදහස් කෙරෙන බව අවධාරණය කළ යුතු ය. 

බටහිර විද්‍යාවේ ප්‍රවාද පංචෙන්ද්‍රියයන්ට ගෝචර නො වේ.  දැන් ප්‍රශ්නයක් වෙයි. බටහිර විද්‍යාවේ පංචෙන්ද්‍රියයන්ට ගෝචර නොවන ප්‍රවාද බොරු ය යන්න පංචෙන්ද්‍රියයන්ට ගෝචර වන ප්‍රත්‍යක්‍ෂ (ඊනියා ෆැක්ට්ස්) සමග එකඟවන බව පෙන්වන්නේ කෙසේ ද? අපට එක් පැත්තකින් ගුරුත්වාකර්ෂණ ප්‍රවාදය වැනි පංචෙන්ද්‍රියයන්ට ගෝචර නොවන කතන්දර වෙයි. අනෙක් පැත්තෙන් පොල් ගෙඩි වැටීම වැනි පංචෙන්ද්‍රියයන්ට ගෝචර ප්‍රත්‍යක්‍ෂ (ඊනියා ෆැක්ට්ස්) වෙයි. ගුරුත්වාකර්ෂණ ප්‍රවාදය බොරු ය යන්න පොල් ගෙඩි වැටීම වැනි පංචෙන්ද්‍රියයන්ට ගෝචර වන ප්‍රත්‍යක්‍ෂ සමග එකඟ වන බව පෙන්වන්න යැයි කාන්ට්ගේ නාමයෙන් අමරතුංග මහතා ඉල්ලා සිටියි. 

පොල් ගෙඩි වැටීම පමණක් නොව සූර්යයා වටා බුධ වැනි ග්‍රහ වස්තූන්ගේ චලිතය ද තේරුම් කෙරෙන්නේ ගුරුත්වාකර්ෂණ ප්‍රවාදය මගිනි. නිවුටන්ගේ ගුරුත්වාකර්ෂණ ප්‍රවාදයට අනුව සියළු ග්‍රහ වස්තු සූර්යයා වටා අචල ඉලිප්සවල චලනය විය යුතු ය. එහෙත් බුධ ග්‍රහයා එලෙස අචල ඉලිප්සයක චලනය නොවන බව අමරතුංග මහතා දන්නේ දැයි නො දනිමි. කෙසේ වෙතත් බුධ ග්‍රහයා පමණක් නොව කිසිම ග්‍රහ වස්තුවක් සූර්යයා වටා අචල ඉලිප්සවල චලනය නො වෙයි. නිවුටන්ගේ ගුරුත්වාකර්ෂණ ප්‍රවාදය සත්‍ය නම් ග්‍රහ වස්තු සූර්යයා වටා අචල ඉලිප්සවල චලනය විය යුතු ය. එහෙත් ඒ එසේ නො වේ. බුධ ග්‍රහයා සම්බන්ධයෙන් බටහිර විද්‍යාඥයන් ඒ බව දන්නේ බොහෝ කලක සිට ය. ඉන් කියැවෙන්නේ නිවුටන්ගේ ගුරුත්වාකර්ෂණ ප්‍රවාදය සත්‍යයක් ය යන්න පචෙන්ද්‍රියයන්ට ගෝචර ප්‍රත්‍යෂ සමග එකඟ නොවන බව ය. අමරතුංග මහතා ඉන් ලබාගන්නා නිගමනය කුමක් දැයි දැනගනු කැමැත්තෙමි. 

නලින් ද සිල්වා

2014-01-22