ගොඩ එන්න නම් ඉගෙන ගන්න
දැනට අවුරුදු විස්සකට පමණ ඉහත දිවයිනේ එඩ්මන්ඩ් රණසිංහ මහතා මට කිවුවා අපට වෙච්ච දේ මැයෙන් ලිපි පෙළක් ලියන්න කියා. එහි අපට කිවුවෙ රටට. අද නම් දිවයින ට වෙන්න ඉඩ තියෙනවා. එදා මා මොනව ලිවුව ද කියල මට මතක නැහැ. ඒ ඒ කාලෙට මත යම් ප්‍රමාණයකට වෙනස් වෙනවා. එකම තේමාවෙ වුණත් වෙනස්කම් තියෙන්න පුළුවන්.
අද අපට වෙච්ච දේ කියන එකට මා ප්‍රකාශ කරන්නෙ
ඉතා සරල දෙයක්. එය එක වාක්‍යකින් කියන්න පුළුවන්. උගතුන් ඇති වීම හා මුදලාලිලා
නැති වීම. අප කුඩා කළ දාස මුදලාලි මැලිබන් මුදලාලි වැනි අය හිටියා. ඔවුන් මොනව හරි
නිපදවන්න උත්සාහ කළා. ඒත් මුදලාලි කියන වචනය ටිකක් හොඳ මදි වෙලා ද කොහෙද ව්‍යාපාරිකයන්
ඊටත් වඩා ව්‍යවසායකයන්, කියා පිරිසක් ඇති වෙලා. ඔවුන්
මුදලාලිලා නොවෙයි. ඒත් මුදල් එක්ක තමයි කටයුතු කරන්නෙ. මුදලාලිලාට වැඩියෙන් මුදල්
එක්ක වැඩ කරනවා. ඒත් නිෂ්පාදනයක් නැහැ. හෝටල්,
කැසිනො, ජනමාධ්‍ය ආදිය මුදල් ගෙන දෙන ආයතන හා
ක්‍රියාකාරකම් වෙන්න පුළුවන්. ඒත් නිෂ්පාදන නැහැ. උපාලි විජේවර්ධන කාර් රිය එකලස්
කරන්න හැදුවා. මෑතක දි ඒ වගේ දෙයක් වුණෙ අර හොරණ ටයර් කර්මාන්ත ශාලාව ආරම්භයත්
සමග.
ඉස්සර පොඩියට හරි ගෘහ කර්මාන්ත තිබුණා. දැන් ඒව
අඩුයි. නිෂ්පාදන අඩු වුණෙ ඒ පැත්තෙ විතරක් නොවෙයි. ඉස්සර අපට ඉගැන්නුවෙ අපේ
නිෂ්පාදන තේ පොල් රබර් කියල. අද එහෙම කියන්නෙ නැහැ. තේවලට ලෝක වෙළෙඳ පොළේ තරග කරන
එක ප්‍රශ්නයක් වෙලා. හොරණ පැත්ත ඉස්සර රබර් රජ්ජුරුවො කිවුව විල්මට් පෙරේරාගෙ
රාජධානිය වුණා. අද ඒ පැත්තෙ ඉන්නෙ වෙන පෙරේරාල. පොල් ගැන කතා කරල වැඩක් නැහැ. අපට
අවශ්‍ය පොල්තෙල් ටික නිපදව ගන්න අපට බැහැ. පොල් ගස් කැපීම පටන් ගත්තෙ මේ ආණ්ඩුව
නොවන බව ඔය පෙරේරලගෙ දැන ගැනීම පිණිස කියන්න ඕන.
අද ඇඟලුම් කර්මාන්තයක් හා සංචාරක කර්මාන්තයක්
තියෙනවා. ඇඟලුම් නම් කර්මාන්තයක් තමයි. සංචාරක කර්මාන්තයක් වෙන්නෙ කොහොම ද? සමහර
විට වචනයට දෙන අලුත් අර්ථකථනය නිසා එහෙම වෙනවා ඇති. ඒත් සංචාරකයන් කරන භාණ්ඩ
නිෂ්පාදනයක් නැහැ. ඇඟලුම් කර්මාන්තය ආසියාවෙ බොහෝ රටවල තියෙන බවත් අමතක කරන්න එපා.
එහි තරගකාරීත්වය එන්න එන්න වැඩි වෙනවා.
මුදලාලිලාට ව්‍යාපාරිකයන්ට නැති ව්‍යාපාරික දක්‍ෂතාවක්
තිබුණා. ව්‍යාපාරිකයන් බොහෝ වෙලාවට කරන්නෙ ඊනියා සේවාවන් සැපයීම. ඒ සඳහා ඔවුන්ට
මුදලාලිලාට නැති උගත් කමක් තියෙනවා. ඒක තමයි ප්‍රශ්නයේ අනෙක් පැත්ත. උගතුන් ඇති
වීම. උගතුන් ඇති වන්න පටන් ගත්තෙ ලන්දේසින්ගෙන් පස්සෙ. ඉංගිරිසින් ඒක
පරිපූර්ණත්වයකට ගෙනාව. මෙරට නිදහස් අධ්‍යාපනයක් ඈත අතීතයේ සිට ම තිබුණා. පැරණි
පිරිවෙන් අධ්‍යාපනයට ගෙවන්න සිදු වුණෙ නැහැ. ඉංගිරිසින්ගෙ කාලෙ දිවයින පුරා පාසල්
ඇති වුණා. බෞද්ධ පරමවිඥානාර්ථවාදී සමාගමේ පාසල් ද ඇති වුණා. මේ බොහොමයක් පාසල්
සිංහල මාධ්‍ය පාසල්. ඒ පාසල්වල සිසුන්ට අධ්‍යාපනය වෙනුවෙන් ගෙවන්න සිද්ධ වුණෙ
නැහැ.
අපේ ආච්චිල සීයල මේ අධ්‍යාපනය ලැබූ පළමු
පරම්පරාව වෙන්න පුළුවන්. අපේ දෙමවුපියන් දෙවැනි පරම්පරාව. අප තුන්වැනි පරම්පරාව.
මේ අධ්‍යාපනයෙන් ලැබුණු පණිවුඩයක් තිබුණා. ඒ තමයි ගොඩ එන්න නම් ඉගෙන ගන්න ඕන කියන
එක. ඉංගිරිසින් අපේ ආර්ථික ව්‍යුහය සම්පූර්ණයෙන් ම කඩා බිඳ දාලා ඔවුන්ගෙ ආර්ථික ව්‍යුහය
අප මත පැටෙවුවා. ඒ ආර්ථික ව්‍යුහය යටතෙ වැවිලි ආර්ථිකයකට අපේ කිහිප දෙනකු යොමු
කෙරුණා. තේ පොල් රබර් තමයි වැවිල්ල වුණෙ. ඊට අමතර ව මිනිරන් පතල් කර්මාන්තයක් හා
රේන්ද කර්මාන්යක් ඇති වුණා. ඉංගිරිසින්ට සේවය කළ ඔවුන්ට කිට්ටු වූ කිහිප දෙනකු මේ
ආර්ථික ව්‍යුහයේ ඉහළට පැන ගත්තා. ඔවන්ගේ දරුවන්ට ප්‍රභූ පාසල් ද ඇති කෙරුණා.
ඉංගිරිසින් මෙරට අලුත් කුලයක් ඇති කළා.
අනෙක් සියලු දෙනා ම පාහේ අනාථ වුණා. අනාථ
කෙරුණා. ගොවියන් වඩුවන් සුළු සුළු ගෘහ කාර්මිකයන් ආදී පිරිසක් ඇති වුණා. සිංහලයන්ට
වෙළඳාම හුරු නැහැ. සිංහලයන් අතර වෙළඳාමට ටිකක් හරි හුරු වුණේ සියවස් කිහිපයකට
ඉහත දකුණු ඉන්දියාවෙන් දකුණු පළාතට සංක්‍රමණය වී සිංහලයන් වූ අය. එහෙත්
වෙළඳාම තිබුණේ මුස්ලිම් හා දෙමළ ජනකොටස් අතර.
දකුණු පළාතෙන් ම මුදලාලිලා කිහිප දෙනකු ඇති වුණා. ඔවුන් කොළඹ පැමිණියා.
ඔවුන්ගේ දරුවන් අර ඉංගිරිසින් ඇති කළ කුලයට එකතු වී ව්‍යාපාරිකයන් වුණා.
සිංහල මාධ්‍ය පාසල්වල තිබුණේ අද කියන විධියට
නම් නිදහස් අධ්‍යාපනයක්. අපේ ආච්චිලා සීයලා ඒ අධ්‍යාපනය ලැබූ අය. ඒ අධ්‍යාපනය අද
කියන විධියට නම් සාමාන්‍ය පෙළ මට්ටමේ විභාගයකින් අවසන් වුණා. ඔවුන්ට කළ හැකි වූ
උසස් ම රැකියා සිංහල ගුරුකම, නොතාරිස්කම ආදිය. එහෙත් ඉතා වැඩි
පිරිසක් ඊට කලින් ම හැලුණා. අපේ සීයලා දෙන්න ම
වඩුවන් කියනවා. අම්මාගේ තාත්තා අම්මා කුඩා කල ම මිය ගිහින්. තාත්තාගේ
තාත්තා වඩුවකු කීවත් කළ රැකියාවක් නැහැ. ඔහු බොහොම සැහැල්ලුවෙන් ජීවත් වූ අයෙක්.
තාත්තලා හැදී වැඩි ඇත්තේ තම මාම කෙනකුගේ උදවුවෙන්. එහෙත් මා අපේ සියාගෙන් ඉගෙන ගත්
දේ බොහොමයි. ඔහු කතා කීමේ රුසියෙක්. ඔහු
නිදා ගත්තේ බූරු ඇඳක. කුඩා මා ඒ ඇඳේ වකුටු වී කතා ඇහුවා. ඒ කතාවල හිතන්න දේ
තිබුණා.
සීයලා ආච්චිලා තම දරුවන්ට ගොඩ ඒමට ඉගැන්නුවා. ඒ
ඉගෙනීමෙන් අම්මාත් තාත්තාත් සිංහල ගුරුවරුන් වුණා. අපට ගොඩ ඒමට තරම් දෙයක්
නොතිබුණත් අම්මාත් තාත්තාත් මාමාත් එකතු වී අපට ප්‍රභූ අධ්‍යාපනයක් ලබා දුන්නා. අප
ඊනියා දියුණුවක් අත් කර ගත්තා. මෙය අපට සීමාවූවක් නොවෙයි. මෙය සාමාන්‍ය තත්වයයි.
ගොඩ එන්න නම් දියුණු වෙන්න නම් ඉගෙන ගන්න ඕන. ඒ කියන්නෙ ඉංගිරිසින්ගෙ අධ්‍යාපනය
ලබා ගන්න ඕන.
මේ උගතුන් රටට බරක්. රටට ප්‍රශ්නයක්. උගතුන්
ගොඩ ඇවිල්ලා. ඔවුන්ට නිෂ්පාදනයක් බැහැ. ඔවුන් පොල් වවන්නේ නැහැ. පොල් වවන්න කියා
දෙනවා. පසුගිය දා එක් ව්‍යාපාරිකයකු කිව්ව පොල් වගාව ගැන ආයතන තුනක් තියෙනවා කියා.
මා පුදුුම වුණා. මා හිතන් හිටියේ ආයතන පහක්වත් ඇතැයි කියා. අර උගතුන්ට රැකියා
දෙන්න නම් එවැනි ආයතන තව තවත් ඇති කරන්න ඕන. අද ආයතන ඇති කරන්නේ උගතුන්ට රැකියා
සැපයීමට මිසක් නිෂ්පාදනය සඳහා නො වෙයි. රාජ්‍ය සේවය කියන්නේ වැඩ කිරීම සඳහා වූ සේවයක්
නොව උගතුන්ට රැකියා සපයන සේවයක්. (මතු සම්බන්ධයි)
